Suchergebnisse

Środowiskowa krzywa Kuznetsa jest formułą opisu asymetrii uwarunkowań rozwoju gospodarczego i wynikających stąd sprzeczności interesów pomiędzy państwami. Owe asymetrie i sprzeczności znajdują odzwierciedlenie w realizowanej przez nie wewnętrznie i poszukiwanej w przestrzeni międzynarodowej policy mix w dziedzinie ochrony środowiska. Na mapie interesów i zależności naturalnie pojawiających się w kontekścieochrony środowiska muszą być uwzględnione korzyści i koszty zewnętrzne, które stwarza polityka ochrony środowiska poszczególnych państw. Z EKC wynika, że owe korzyści i koszty nie mogą być rozłożone równomiernie, co powoduje, że istotne jest zapewnienie takich rozwiązań międzyjurysdykcyjnych, które zapewniają identyfikację świadczeń opartych na wzajemności zgeneralizowanej i realizację ich w jakiejś formule wymagającej międzynarodowego porozumienia o wymianie świadczeń w postaci kooperatywnych elementów polityki ochrony środowiska oraz transferów finansowych. Wzajemność, o której w tym wypadku mowa, ma charakter zgeneralizowany. Jej funkcją jest zapewnienie takich równowag Nasha, które długookresowo zapewniają najwyższy poziom efektywności. Jakkolwiek wyzwala to pewien stopień niekooperatywności w krótkim i średnim okresie, to jednak nie jest ona zupełna, gdyż fundamentalne, długookresowe cele polityki środowiska większości państw są podobne.

Autor dokonuje analizy Strategii na rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju, procesu jej tworzenia oraz miejsca w polityce państwa. Podejmuje próbę odpowiedzi na pytanie o jej wykonalność, a także o stopień i kierunek oddziaływania nowej polityki na sytuację społeczno-gospodarczą. Przywołuje inne dokumenty będące podstawą polityki państwa po 1989 r., ze szczególnym uwzględnieniem procesu jej tworzenia, cech charakterystycznych oraz roli w ówczesnym otoczeniu instytucjonalnym. Następnie omawia proces tworzenia i przyjmowania Strategii na rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju. Bada spójność i wykonalność celów Strategii. Ponadto instrumenty nowej polityki państwa poddaje krytycznej ocenie, co zostało rozwinięte na wybranych przykładach pokazujących systemowe problemy związane z wdrożeniem polityki SOR. Artykuł kończy się postulatami pod adresem SOR oraz kolejnych projektów polityki państwa.

Artykuł poświęcony jest współczesnej agendzie polityki senioralnej w Polsce w kontekście zagadnień związanych z opieką długoterminową i usługami opiekuńczymi wobec osób starszych. W pierwszej części definiowane są zasadnicze pojęcia jak "agenda", "polityka senioralna" czy rozumienie "kwestii opiekuńczej". W następnej części dokonano przeglądu dokumentów różnych podmiotów publicznych w zakresie działań na rzecz osób starszych pod kątem tego, czy i jak obecne są w nich zagadnienia związane z opieką. Na tej podstawie rekonstruowana jest agenda polityki senioralnej w aspekcie opiekuńczym. Najpierw omawiane są dokumenty i programy rządowe, a następnie działalność innych podmiotów, jak Rzecznik Praw Obywatelskich, Najwyższa Izba Kontroli czy Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumenta. Artykuł wieńczą wnioski.

Celem artykułu jest pogłębienie rozważań nad konceptualizacją polityki migracyjnej jako szczegółowej polityki państwa. Autorka analizuje definicje tej polityki sformułowane przez rodzimych badaczy i wskazuje, że ich charakterystycznymi cechami są: koncentracja na działalności instytucji państwowych oraz odnoszenie się do funkcjonalno-technicznej płaszczyzy polityki, właściwej dla polityki publicznej. Jednocześnie zauważa, że do zakresu polityki migracyjnej włączane są konkretne szczegółowe obszary działalności publicznej państwa, w tym przede wszystkim polityka imigracyjna, polityka emigracyjna oraz często także polityka integracyjna. Autorka formułuje własną definicję, zgodnie z którą polityka migracyjna jest całokształtem instrumentów oraz działań i decyzji politycznych projektowanych bądź/i podejmowanych przez organy państwa w odniesieniu do procesów migracyjnych oraz ich uczestników. Politykę migracyjną odróżnia od zarządzania migracjami, który to termin został wypracowany po to, aby nazwać (pozornie) odpolityczniony, globalny system kontroli migracji.

Artykuł jest próbą analizy i oceny roli zaufania w procesach decyzyjnych podejmowanych w trakcie przetargu pomiędzy grupami interesu, reprezentującymi świat pracy i biznesu.Przetarg ten często określany jest dialogiem społecznym, który na ogół definiuje się jako wszelkie formy negocjacji i konsultacji pomiędzy związkami zawodowymi i pracodawcami oraz państwem. W tej formule dialog można traktować jako narzędzie prowadzenia polityki publicznej. Pierwsza część artykułu jest krótką prezentacją związków dialogu społecznego z polityką publiczną. W części drugiej poruszony został problem zaufania, które jest warunkiem koniecznym dla wysokiej jakości i skuteczności prowadzenia dialogu społecznego. Owa jakość i skuteczność dialogu wiążą się z ceną, jaką uczestnicy muszą zapłacić za udział w dialogu i jego efekty. Mówimy w tym wypadku o kosztach transakcyjnych. Z rozważań w części trzeciej wynika, że zaufanie w istotny sposób przyczynia się do obniżania tych kosztów. Opracowanie kończy się prezentacją wyników badań prowadzonych wśród związkowców i pracodawców, których celem była, między innymi, ocena roli zaufania w dialogu.

W artykule pada wiele pytań oraz pojawiają się próby odpowiedzi w sprawie kulturowej zdolności adaptacyjnej instytucji partnerstwa i dialogu, a zwłaszcza formalnych zaleceń Unii Europejskiej. W warstwie teoretyczno-metodycznej tekstu przeważa podejście celowościowo-funkcjonalne, zorientowane na analizę instytucji formalnych w ich kulturowym otoczeniu. Wątek empiryczny stanowi problematyka partnerstwa i dialogu w europejskich funduszach strukturalnych i inwestycyjnych. Tekst jest próbą uzupełnienia dyskusji nt. kierunku i kształtu polityki publicznej o kluczowe, a spychane niekiedy na margines, wątki dotyczące praktyki. Cel, metoda i styl narracji nawiązują z jednej strony do partycypacyjnych wzorców polityki publicznej, znanych z publikacji autorów zachodnich, a z drugiej do krajowych analiz empirycznych i uogólnień teoretycznych. Wiodąca teza to prymat instytucji kulturowych nad instytucjami formalnymi i wynikająca z niego potrzeba przekształcania ich wzajemnych relacji w sposób partnerski i deliberacyjny

Autor podjął próbę sformułowania – na poziomie teoretycznym, odwołując się do przykładów empirycznych – wybranych warunków, umożliwiających zaistnienie procesów partycypacyjnych. Partycypacja w tym ujęciu nie jest tylko postulatem etycznym, ale przede wszystkim mechanizmem sprzyjającym podejmowaniu wyzwań, wiążących się z rosnącą złożonością społecznego świata. Przywołane w artykule przykłady pokazują, że partycypacja ma bardzo silnego "konkurenta" w postaci klientelizmu. Tam, gdzie relacje między władzą a społeczeństwem są na nim oparte, trudno o zakorzenienie się i trwałą obecność mechanizmów partycypacyjnych.Autor stawia hipotezę mówiącą o tym, że w przestrzeni lokalnej partycypację osłabia – czy wypłukuje ją w specyficzny sposób – logika klientelizmu w powiązaniu z niedostrzeganiem znaczenia współzależności zasobów. Klientelizm bowiem oznacza dążenie do maksymalizacji kontroli nad zasobami. Może to sprzyjać realizacji celów rozwojowych, być skuteczne w określonych warunkach systemowych (np. transformacja w Polscew latach 90. XXw.), jednak pogłębia również pasywność, a w dłuższym okresie oznaczać może zmniejszanie się wartości określonych zasobów czy wręcz ich utratę. Partycypacja w tym kontekście rozumiana jest przede wszystkim jako wyraz dbałości o posiadane i pozyskiwane zasoby oraz dostrzeganie ich współzależności.

Artykuł omawia etapy projektowania i wdrażania funduszy europejskich na przykładzieProgramu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014–2020. Przedstawia odpowiedzialneza programowanie środków na rozwój obszarów wiejskich organy i instytucje po stronieUnii Europejskiej, jak i państwa członkowskiego. Wskazuje na najważniejsze wydarzeniai dokumenty niezbędne do uruchomienia pomocy finansowej ze środków EuropejskiegoFunduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich. Koncentruje się na programowaniu pomocy z EFRROW w postaci PROW, który w Polsce realizowany jest jako jednolityprogram, wraz z przedstawieniem alokacji środków oraz jej zmian pomiędzy wstępnyma finalnym projektem programu. Analiza wdrażania PROW 2014–2020 uzupełniona jesto obszar zarządzania, w którym podział kompetencji pomiędzy instytucjami i organamipaństwa jest zróżnicowany. Artykuł wskazuje również na problemy i zaniedbania wewdrażaniu wybranych działań PROW, którego całkowity budżet w perspektywie finansowej 2014–2020w Polsce wynosi 13,5mld PLN.

Przedmiotem analizy w artykule jest udział administracji jednostek samorządu terytorialnego w prowadzeniu instytucji kultury. Na tle ogólnopolskim przeanalizowana została sytuacja w województwie podlaskim. Główne zagadnienia opracowania to zasady i metody finansowania instytucji kultury przez regionalny samorząd terytorialny oraz różne sposoby pozyskiwania przez instytucje kultury dodatkowego, pozabudżetowego dofinansowania ich działalności, szczególnie ze środków pochodzących z budżetu Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Unii Europejskiej.Autor wskazuje na zróżnicowanie przestrzenne, społeczne i finansowe związane z dostępem do wydarzeń kulturalnych i uczestnictwem w nich na przykładzie województwa podlaskiego. Postuluje większą profesjonalizację zarządzania instytucjami kultury na szczeblu województwa oraz prowadzenie prorozwojowej polityki kulturalnej przez jednostki samorządu terytorialnego. Akcentuje również konieczność aktywizowania lokalnych i regionalnych społeczności w związku z wydarzeniami kulturalnymi i współuczestniczenia mieszkańców w ich organizowaniu. Uczestnictwo w kulturze na poziomie lokalnym i regionalnym oraz rozważna polityka władz w tym zakresie są podstawą budowaniasilnych więzi społecznych i tożsamości regionalnej mieszkańców.

Artykuł zawiera analizę porównawczą charakteru prawnego oraz praw i obowiązków stron zawierających umowy ubezpieczenia majątkowego na gruncie przepisów Kodeksu morskiego i Kodeksu cywilnego. Uprawiając żeglugę, armator prowadzi działalność powszechnie określaną jako eksploatacja statku, co obejmuje m.in. używanie go do celów gospodarczych. Działalność armatorska jest zatem działalnością gospodarczą, a armator jest przedsiębiorcą prowadzącym swoje przedsiębiorstwo, za którego działalność ponosi odpowiedzialność. W jego szeroko rozumianym interesie leży ubezpieczenie trwałych składników majątku tego przedsiębiorstwa od szkód losowych, jak również swojej odpowiedzialności cywilnej. Jak wykaże niniejszy tekst, przedsiębiorca jest traktowany przez ustawodawcę surowiej niż osoba zawierająca standardowe ubezpieczenie majątkowe.Ponadto sam charakter prawny polisy, ze względu na wymogi obrotu morskiego, różni się na podstawie regulacji Kodeksu cywilnego od tej zamieszczonej w Kodeksie morskim. Celem niniejszego opracowania jest wskazanie kluczowych różnic obu tych regulacji.

W artykule podjęto próbę ukazania, na ile koncepcja współporządków Wilhelma Röpkego może posłużyć do budowy współczesnej teorii polityki publicznej. Założenie o wzajemnym oddziaływaniu na siebie porządków: prawnego, kulturowego i ekonomicznego stawia przed polityką publiczną określone zadania szerszego przemyślenia konsekwencji działań w sferze publicznej.Z drugiej strony normatywna koncepcja ładu społeczno-gospodarczego zaproponowana przez Wilhelma Röpkego pozwala na ocenę również współczesnej postaci kapitalizmu. W artykule podjęto taką próbę. W ten sposób zostały ukazane problemy, przed jakimi staje obecnie polityka publiczna: przywrócenia porządku wolnościowego w dobie oligopolistyczno-korporacyjno-finansowego kapitalizmu, zwalczania asymetrii w sferzeposiadania własności oraz prowadzenia zrównoważonej polityki imigracyjnej.Normatywna koncepcja ładu społeczno-gospodarczego wyznacza też liczne zadania, jakie powinna realizować polityka publiczna. Sprowadzają się one do spełniania postulatów aksjologicznych, a mianowicie działania zgodnie z wartościami: efektywności, konkurencyjności i wolności gospodarczej, a w sferze społecznej realizacji wartości personalistycznych (godności, wolności osobistej, odpowiedzialności, sprawiedliwości,równości i solidarności). Sama polityka publiczna ma być kształtowana również według zasady subsydiarności i realizować ideę bezpieczeństwa socjalnego.

Rozwój społeczeństwa informacyjnego zainicjował potrzebę stworzenia nowych instrumentów, za pomocą których władze mogą docierać do obywateli, dlatego cyberprzestrzeń stała się w ostatnim czasie miejscem aktywności wielu podmiotów, w tym państw oraz organizacji międzynarodowych (również Unii Europejskiej). Skutkiem tego zjawiska jest powstanie tak zwanej dyplomacji cyfrowej jako nowej jakości w miękkiej dyplomacji UE.Dyplomacja UE używa obecnie wielu e-instrumentów, m.in. Facebooka, Myspace'a, Daily Motion, YouTube'a itp. Są to bardzo dobre narzędzia służące poprawianiu i ocieplaniu wizerunku Unii na arenie międzynarodowej. Ten rodzaj dyplomacji ukształtował się dopiero na początku XXI w. i ma przed sobą obiecującą perspektywę rozwoju, dlatego warto się zastanowić, w jakim kierunku ewolucja ta powinna podążać. Dyplomacja cyfrowa jest de facto odpowiedzią na problem komunikacji Unii ze światem zewnętrznym oraz na zjawisko rosnącej liczby użytkowników Internetu

Głównym celem artykułu jest przedstawienie kilku ważniejszych wzorów modernizacji, jakiej podlegała przestrzeń miejska w Warszawie po 1989 r., ze szczególnym uwzględnieniem różnych sposobów traktowania w III Rzeczypospolitej obiektów typowych dla późnego modernizmu, zwanego też socmodernizmem. Rozważania nawiązują do wyodrębnianych na gruncie instytucjonalizmu historycznego czterech typów zmiany społecznej: przetrwanie i powrót, reprodukcja przez adaptację, stopniowa transformacja, rozpad i zastąpienie. Autor ze swojej strony wyróżnia cztery generalne i siedem bardziej szczegółowych opcji modernizacyjnych oraz pokazuje ich różne urbanistyczno-architektoniczne ilustracje, obecne w warszawskiej przestrzeni publicznej.

The article focuses on the issue of companies with foreign capital operating in Poland. For this purpose, it outlines the location of companies with foreign capital throughout the country and the directions of foreign capital origin as well as its distribution, export, import and investments of companies operating with it. It puts forward the attractiveness of conducting business in Poland, as compared to the other countries, and assesses the activity of companies with foreign capital.

Polityka rynku pracy jest w literaturze naukowej przedstawiana abstrakcyjnie przez pryzmat statystyk, wydatków, przepisów i struktur organizacyjnych. Natomiast niewiele dowiadujemy się z niej o codziennym funkcjonowaniu powiatowych urzędów pracy, czyli instytucji powołanych w odpowiedzi na ważny problem społeczny, jakim jest bezrobocie.Odwołując się do wyników badań, inspirowanych koncepcją biurokracji pierwszego kontaktu (street-level bureaucracy) wyjaśniam, dlaczego warto analizować banalne i prozaiczne czynności wykonywane przez szeregowych pracowników tych instytucji oraz rekonstruuję te elementy narracji naukowej o polityce rynku pracy w Polsce, które oddalają nas od zrozumienia logiki urzędowego świata i przesłaniają typowe dla niej zjawiska.