Artykuł ma charakter przeglądu kluczowych zagadnień występujących w obrębie dyscypliny wiedzy znanej jako edukacja moralna. Traktowana jest tu jako podsystem w polityce edukacji i szerzej w polityce publicznej. Omówione zostały główne zjawiska, trendy, trwające dyskusje i spory teoretyczne w dwóch krajach anglosaskich i w Polsce.Charakter artykułu wynika z faktu, iż w polskiej literaturze przedmiotu nie ma praktycznie tekstów poświęconych edukacji moralnej w szkołach. Problematyka jest tylko częściowo podejmowana w obrębie pedagogiki, ale jej ramy konceptualne są inne niż polityki publicznej. W tej ostatniej są one widziane z punktu widzenia tego, co działaniami zbiorowymi można osiągnąć w oddziaływaniu na zachowania oraz postawy dzieci i młodzieży.
Artykuł dotyczy sytuacji w polskiej oświacie, w której edukacja moralna nie jest prowadzona według jednolitego modelu, lecz realizowana dwutorowo, w postaci fakultatywnych zajęć programowych z religii oraz etyki. W takich uwarunkowaniach zajęcia realizowane w ramach tych przedmiotów stanowią względem siebie konkurencyjną ofertę, choć w swej istocie dotyczą tych samych treści programowych. Autor odróżniawychowanie moralne od edukacji moralnej, wychodząc z założenia, że takie wychowanie jest realizowane w zasadzie wyłącznie w domu rodzinnym, a zadaniem szkoły jest tylko wzbogacenie umiejętności dokonywania wyborów moralnych przez młode pokolenie.Szkoła nie może zatem ponosić winy za kondycję moralną uczniów, którą kształtuje szeroko rozumiane środowisko domowe.
Artykuł ma charakter przeglądu dostępnych w literaturze przedmiotu sposobów myślenia i koncepcji, które są podstawą do tworzenia szkolnych programów moralnej edukacji. Opisuje, na jakich założeniach aksjologicznych i antropologicznych oraz teoriachpsychologicznych są one oparte. Analizuje wybrane badania, które ewaluują programy i ich oddziaływanie na kształtowanie moralne młodzieży.
Celem opracowania jest wskazanie strukturalnych mechanizmów rewitalizacji w miejskiej zabudowie mieszkaniowej i osadniczej. Dotyczy ono rozwiniętych gospodarek rynkowych w okresie powojennym, a także Polski po 1989 r. W analizie zastosowano podejście retrospektywne (retrospective approach).W opracowaniu przedstawione są mankamenty rewitalizacji sprowadzone do wymiaru strukturalnych mechanicznych zależności. Służy to zasugerowaniu głębszych źródeł – wystarczająco niejednoznacznych – rezultatów w tej dziedzinie wynikających z praktykowania paradygmatu rynkowego wzrostu ekonomicznego.Zasygnalizowano także konieczność sięgającego wymiaru cywilizacyjnego przeciwdziałania temu. Zaproponowano pójście w kierunku urzeczywistniania paradygmatu trwałego rozwoju, który uznano za nieodzowny warunek uzyskania satysfakcjonujących osiągnięć w dziedzinie rewitalizacji fragmentów przestrzeni zamieszkanej jako istotnego czynnika równoważenia jej rozwoju.Na tym tle znaczne możliwości prowadzenia efektywnych działań rewitalizacyjnych – dających szanse wybiegania poza mechaniczny rytm falowań rynku – istnieją w starszych wiekiem osiedlach mieszkaniowych, zwłaszcza tych mających odziedziczoną solidną funkcjonalno-przestrzenną kompozycję.
Tekst jest recenzją książki Piotra Stankiewicza Gra w atom zawierającej rezultaty oryginalnych badań nad stanem społecznego zarządzania technologią w Polsce na przykładzie energetyki jądrowej.
Contemporary research exploring the Fair Trade movement does not provide a clear answer whether the overall impact of Fair Trade is positive or negative and what are the real motives of Fair Trade consumers. In the paper we investigate whether the assumptions of selected heterodox schools (feminist, ecological and humanist) fit better to the reality of the Fair Trade movement than those of the neoclassical theory. Although 'better fitness' does not necessarily mean 'better explanation', the mismatch with reality may constitute an obstacle in identifying a crucial aspect of the researched phenomenon (i.e. Fair Trade), harming explanation of its existence and development.
Celem artykułu jest ocena zaangażowania urzędu miasta w stwarzanie mieszkańcom odpowiednich warunków do współpracy przy wykorzystaniu różnych form i narzędzi partycypacji społecznej identyfikowanej jako element zarządzania publicznego. Wyniki badań pokazują, że miasta na prawach powiatu w województwie podkarpackim stosują partycypację społeczną, ponieważ są doskonale zorientowane w korzyściach, jakich onadostarcza. Pozyskują opinie mieszkańców, a zarazem dostarczają im informacji o charakterze publicznym w sferze funkcjonowania samorządu. Przeprowadzane są konsultacje społeczne będące przejawem współpracy, a społeczność lokalna może współdecydować w pewnych kwestiach dotyczących życia publicznego. Podejmowana jest także współpraca z organizacjami pozarządowymi w wielu obszarach oraz wspierane są inicjatywy obywatelskie. Władze lokalne stosują dodatkowo budżety obywatelskie, aby zmobilizować obywateli do działania na rzecz rozwoju danej jednostki terytorialnej.
Celem artykułu jest określenie funkcji narzędzi polityki przestrzennej oraz płaszczyzn, na których mogą być one stosowane. Analizą objęto w szczególności kluczowe narzędzia polityki przestrzennej – miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego. Jako istotną ich funkcję określono ochronę ładu przestrzennego. Niezależnie od powyższego, narzędziom polityki przestrzennej można również przyporządkować funkcje ważne z innych perspektyw: ochrony środowiska, polityki socjalnej lub ochrony dziedzictwa kulturowego.
Artykuł ten stanowi studium przypadku i przedstawia współpracę międzynarodową jednego z 66 polskich miast na prawach powiatu – Płocka, miasta przeciętnej wielkości w tej kategorii polskich samorządów terytorialnych, które jednak nie jest przeciętne pod względem tradycji historycznych. Było ono przez kilkadziesiąt lat stolicą Polski i historyczną stolicą jednej z jej dzielnic – Mazowsza. Dzisiaj jest miastem średniej wielkości, które bardzo aktywnie działa na arenie międzynarodowej. Za współpracę międzynarodową zostało wyróżnione wieloma nagrodami Rady Europy: Dyplomem Europejskim, Flagą Honorową i Tablicą Honorową. Artykuł przedstawia działalność Płocka, która doprowadziła do otrzymania tych wyróżnień.
Dialog obywatelski wpływa na jakość prowadzonej polityki publicznej, w formie online umożliwia bezpośrednie wpływanie interesariuszy na proces jej formułowania i implementacji. Stanowi również nową jakość w procesie ewaluacji polityki publicznej. Dialog obywatelski rozumiany jest najczęściej jako proces komunikacji pomiędzy władzą państwową a organizacjami pozarządowymi, autor artykułu wskazuje jednak, że możliwe jest prowadzenie dialogu obywatelskiego w sposób bezpośredni z obywatelami za pomocą mediów społecznościowych. Przedstawia wyniki badań, których celem była weryfikacja sposobu korzystania przez władzę z mediów społecznościowych w celu nawiązania dialogu z obywatelami. Badanie polegało na pomiarach i analizie komunikacji prowadzonej przez wybrane polskie miasta wojewódzkie w serwisie społecznościowym Twitter. Autor wskazuje na charakterystyczne style komunikacji, które można interpretować z perspektywy dialogu obywatelskiego.
Celem polityki przestrzennej jest zarówno ochrona określonych wartości przestrzeni, jak i racjonalne jej kształtowanie przez stymulowanie procesów społecznych i gospodarczych. Działania ochronne obejmują dążenie do zachowania równowagi pomiędzy elementami gospodarczymi, społecznymi czy środowiskowymi. Aby planowanie przestrzenne było skutecznym narzędziem polityki publicznej, musi ono obejmować wszystkie aspekty życia społeczno-gospodarczego. W nurcie społecznym jednymi z najistotniejszych są decyzje w zakresie kształtowania zdrowia poprzez zmniejszanie różnic w dostępie do usług zdrowotnych i edukacyjnych w regionach, w tym do edukacji zdrowotnej. Edukacja ta może się przyczynić do kształtowania prawidłowych postaw zdrowotnych oraz eliminować zróżnicowania w tym zakresie między młodzieżą mieszkającą w miastach a mieszkającą na wsiach.
Dla określenia przestrzennych (miasto–wieś) zróżnicowań w kształtowaniu postaw zdrowotnych zrealizowano badanie terenowe pełnoletniej młodzieży różnego typu szkół ponadpodstawowych, tzn. szkół zawodowych, techników i szkół ogólnokształcących w województwie mazowieckim. W świetle badania założona teza o istnieniu zróżnicowań w zachowaniach zdrowotnych między młodzieżą mieszkającą w miastach a mieszkającą na wsiach nie została potwierdzona, natomiast różnice pojawiły się w zachowaniach zdrowotnych uczniów różnych typów szkół. Okazało się, że badana młodzież z województwa mazowieckiego ucząca się w szkołach zawodowych słabiej niż młodzież uczęszczająca do liceów ogólnokształcących i techników rozpoznaje sytuacje grożące zdrowiu w postaci czy to gorszego sposobu odżywiania, np. spożywania mniej warzyw, czy częstotliwości kontaktów z substancjami psychoaktywnymi.
Ogólnym wnioskiem z badań jest to, że najistotniejsze wydaje się promowanie i kształtowanie wiedzy na temat zdrowia poprzez edukację stylu życia, szczególnie młodzieży uczęszczającej do szkół zawodowych, jako tych potrzebujących najsilniejszego wsparcia merytorycznego i infrastrukturalnego.
Autor analizuje problematykę kredytów mieszkaniowych indeksowanych oraz denominowanych w walutach obcych2. Udzielano je w Polsce osobom nieosiągającym dochodów w walucie obcej, w okresie od 2000 r. do 2013 r. W omawianym okresie istniejące regulacje publiczne i polityka banków sprawiły, że występowała znaczna łatwość w uzyskaniu kredytu hipotecznego w walutach obcych. Jednocześnie w grupie kredytobiorców znalazły się takie osoby, które nie otrzymałyby w tym czasie kredytu w złotych polskich (PLN).
Autor wskazuje na społeczne konsekwencje wyłonienia się znaczącej grupy obywateli obciążonych wysokim zadłużeniem. Jego zdaniem ujawniło się pokolenie "niewolników kredytowych" jako nowe zjawisko społeczne – życia ze świadomością długotrwałego niespłaconego zobowiązania. Ogranicza to aktywność społeczno-gospodarczą, a także buduje obojętność wobec długu, czyli stan, w którym każde kolejne zobowiązanie "nie pogarsza" już tak złej sytuacji.
Autor prezentuje również propozycje i działania ugrupowań politycznych oraz samego środowiska kredytobiorców zmierzające do rozwiązania tej sytuacji. Przedmiotem analizy są skala i skutki społeczno-gospodarcze uplasowania na rynku kredytów hipotecznych odnoszących się do walut obcych. Celem opracowania jest próba identyfikacji społeczno-gospodarczych skutków oraz skali zaniechań polityki publicznej wobec kryzysu tzw. "kredytów walutowych"3. Analiza została przeprowadzona na danych pierwotnych i wtórnych z lat 1989–2016.
Dążenie do spójności stanowi podstawę polityki regionalnej Unii Europejskiej. Kolejne edycje strategii rozwojowych różnią się jednak między sobą obszarami koncentracji inwestycji. W pracy dokonano przeglądu teoretycznych modeli polityki regionalnej oraz określono główne obszary zainteresowania kolejnych strategii spójnościowych na przykładzie Polski. Za pomocą ekonometrycznego modelu interakcji przestrzennych wyznaczono przestrzenny zasięg dyfuzji bodźców rozwojowych z centrów na peryferia. Dynamiczna analiza danych dla lat 1996–2017 pozwoliła na empiryczną ocenę realizacji strategii rozwojowych w Polsce, a jej wyniki potwierdziła analiza L-momentów rozkładu przedsiębiorczości. Wyznaczono okres najwyższej skuteczności polityki spójności. Podjęto również próbę wytypowania obszarów odpowiedzialnych za brak skuteczności polityki opartej na metodologii smart.
Autor analizuje wybrane mechanizmy w polityce przestrzennej, a także to, co można nazwać jej rezultatami w Polsce. Wskazuje na źródła złożoności, wzorce ładu i chaosu w tej polityce. Stawia tezę, że niesatysfakcjonujące rezultaty wynikają z tego, iż instytucje państwa wypracowały niski poziom sterowności w programowaniu, implementowaniu i ewaluowaniu problemów przestrzennych. To skutek ich nieadekwatnego potencjału instytucjonalnego, analitycznego.
W konsekwencji instytucje państwa nie są w stanie w sposób adekwatny posługiwać się instrumentami regulacyjnymi, nadawać odpowiedniego znaczenia roli analizy, w tym analizy konsekwencji i długoterminowych skutków występowania chaosu przestrzennego. Dla zrozumienia problemów z potencjałem państwa w tej polityce autor uważa za ważny kontekst kulturowy. Sprawia on, że zagadnienia zagospodarowania przestrzeni są nisko ulokowane na agendzie dyskutowanych zagadnień publicznych wśród innych zagadnień życia publicznego (jak cele gospodarcze, rozwojowe).
Przedmiotem analizy jest koncepcja trenerów wewnętrznych w służbie cywilnej (urzędach administracji rządowej). Za trenera wewnętrznego uznaje się pracownika służby cywilnej, który poza swoimi podstawowymi obowiązkami uczy innych pracowników z zakresu, w którym się specjalizuje. W badaniu wykorzystano perspektywę zarządzania wiedzą i zarządzania zasobami ludzkimi. Głównym punktem odniesienia jest model AMO, który określa warunki skuteczności zarządzania ludźmi. Zgodnie z nim, skuteczni pracownicy (w tym przypadku trenerzy wewnętrzni) są zdolni (tj. przygotowani do swojej roli), zmotywowani (wewnętrznie lub zewnętrznie) oraz wspierani przez organizację. W artykule przedstawiono działania, jakie może podjąć administracja w każdym z tych zakresów. Zanalizowano również wady i zalety idei trenerów wewnętrznych, a także odniesiono się do kryteriów ich sukcesu. Na tym tle przedstawione zostało studium przypadku – działanie grupy trenerów wewnętrznych w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów.
