Suchergebnisse

W Austrii, Czechach, RFN i na Słowacji istnieje całkiem znacząca regulacja szczególna dotycząca funkcjonowania miejscowości uzdrowiskowych i uzdrowisk. W państwach federalnych (w Austrii i RFN) jest ona tworzona zarówno na poziomie federalnym, jak i landowym, jednak z większą intensywnością na tym drugim poziomie. Regulacja każdego z analizowanych państw ma służyć zapewnieniu publicznej gwarancji jakości właściwości naturalnych miejscowości uzdrowiskowych i uzdrowisk. Jednocześnie owa regulacja ogranicza wybór wariantów rozwojowych takich miejscowości i miejsc. Koszt alternatywny jest w tym wypadku pokrywany przez premie cenowe za usługi w nich świadczone, jak również w postaci specjalnych podatków. Dochody z nich są jednak znaczone w tym sensie, że muszą być przeznaczane na rozwój cech i funkcji uzdrowiskowych danej miejscowości. Warto podkreślić, że w badanych systemach prawnych nie stwierdzono szczególnego, dostępnego jedynie dla miejscowości uzdrowiskowych i dla nich zaprojektowanego, systemu subwencjonowania z budżetów regionalnych czy centralnych.

Dialog społeczny koncentrujący się na problemach świata pracy nie zapewnia wystarczającej przestrzeni komunikacyjnej dla wszystkich obywateli. Dlatego też, co trzeba podkreślić z całą stanowczością, rozwija się dialog obywatelski, który szerzej pozwala spojrzeć na problemy społeczne i włączyć bardziej zróżnicowanych partnerów do procesu podejmowania decyzji przez władze publiczne. Głównym celem artykułu jest prezentacja dialogu obywatelskiego w ujęciu teoretycznym i praktycznym oraz ukazanie relacji dialogu społecznego z dialogiem obywatelskim, a także narzędzi i metod tego ostatniego. Druga część artykułu zawiera analizę w ujęciu teoretycznym jednej z technik dialogu obywatelskiego – konsultacji społecznych. Trzecia sekcja ukazuje studium przypadku, opisujące spotkanie informacyjne na temat dolnośląskiego budżetu obywatelskiego. W ostatniej części znajduje się podsumowanie rozważań o dialogu obywatelskim. W artykule wykorzystano dane pochodzące z literatury, w tym publikacji książkowych, czasopism, a także akty prawne oraz studium przypadku – obserwację, jak również rozmowy z uczestnikami spotkania konsultacyjnego.

Celem artykułu jest analiza funkcji kontrolnej państwa nad działalnością samorządu terytorialnego w zakresie spraw finansowych. Przedstawiona analiza jest oparta na danych empirycznych Regionalnych Izb Obrachunkowych (RIO), które są specjalnym organem stworzonym do kontroli i nadzoru w zakresie finansów samorządowych. Zwraca się uwagę na kwestię samodzielności finansowej oraz na to, jak wpływają na nią zewnętrzna kontrola i nadzór ze strony państwa, ponieważ zarówno zbyt silna, jak i zbyt słaba kontrola mają negatywne konsekwencje dla rozważnego dysponowania środkami pieniężnymi przez władze samorządowe. Badania wskazały na zmniejszenie się ilości naruszeń prawa ze strony jednostek samorządu terytorialnego w zakresie spraw finansowych, jednak nadal istnieją przykłady nieefektywnego i nieracjonalnego wykorzystania środków przez władze jednostek samorządu terytorialnego (jst), które, mimo że nie są sprzeczne z prawem, negatywnie wpływają na ich samodzielność finansową oraz w konsekwencji na wykonywanie zadań publicznych. Na zakończenie artykułu proponowane są możliwe sposoby rozwiązania wskazanych problemów.

Celem artykułu jest ukazanie niektórych tendencji w przemianach zachodzących współcześnie w domenie publicznej i zwrócenie uwagi na pewne analogie, jakie występują pomiędzy zmianami w przestrzeni miejskiej a społecznymi procesami modernizacyjnymi, które toczą się w szerszej, ogólnokrajowej skali. Oprócz wstępu i podsumowania, tekst składa się z dwóch głównych części – poświęconej ogólniejszym rozważaniom oraz empirycznej. W części pierwszej przedstawiono bardziej generalne kwestie dotyczące natury i znaczenia miejskiej przestrzeni publicznej oraz sposobów ingerowania w jej kształt, z uwględnieniem zwłaszcza zjawisk określanych mianem rewitalizacji i gentryfikacji. Natomiast w części drugiej, tytułem ilustracji, omówiono pokrótce trzy konkretne przypadki unowocześniających oddziaływań o różnym charakterze i skutkach, jakie wystąpiły w ostatnich latach w Warszawie.

Autor analizuje zmiany regulacyjne na rynku pożyczkowym w Polsce, ze szczególnym uwzględnieniem rozwiązań dotyczących funkcjonowania niebankowych instytucji finansowych, które udzielają krótkoterminowych kredytów konsumenckich (mikropożyczek). Podejmuje próbę oceny ich prawdopodobnej skuteczności w świetle doświadczeń innych państw.

W artykule powiązano perspektywę teoretyczną badań nad kulturą bezrobotnych z dorobkiem francuskiego socjologa Pierre'a Bourdieu, w tym z teorią pól. Pole (le champ) jest jedną z kluczowych kategorii jego teorii. Refleksyjna analiza pojęć teoretycznych P. Bourdieu jest pomocna, aby wyjaśnić przyczyny marginalizacji i wykluczenia na przykładzie długoterminowego bezrobocia. Analiza teoretyczna ukazała, że przyczyny marginalizacji tkwią nie tylko w samych jednostkach jej ulegających, ale także uwarunkowane są przemianami ogólnospołecznymi, strukturą społeczną danego państwa. Analizy Bourdieu są dobrą podstawą do programowania polityki publicznej, której celem jest ograniczanie społecznych i ekonomicznych skutków trwałego bezrobocia.

Głównym celem artykułu jest omówienie dotychczasowego wpływu programu Rodzina 500+ na trzy obszary: liczbę urodzeń, ubóstwo w rodzinach z dziećmi i aktywność zawodową rodziców (zwłaszcza matek) małych dzieci. Wykorzystano dostępne dane statystyczne oraz wyniki kilku badań na ten temat. Wyniki analiz pokazały, że nowe świadczenie obniżyło poziom ubóstwa wśród rodzin z dziećmi, zwiększyło liczbę urodzeń – choć może to być efekt przejściowy i związany także z innych zmianami wprowadzanymi w latach 2013–2016 – a także zmniejszyło aktywność zawodową, głównie kobiet.

Artykuł jest próbą prześledzenia zmian zachodzących w szkolnictwie zawodowym w Polsce ze szczególnym uwzględnieniem możliwości lokalnych i regionalnych działań wspierających szkolnictwo zawodowe. Propozycje zawarte w tekście wynikają z eksperckich doświadczeń autorki związanych z realizacją projektów na rzecz wsparcia szkolnictwa zawodowego.
Prezentowany model wsparcia szkolnictwa zawodowego jest obecnie realizowany przez Białostocką Fundację Kształcenia Kadr1 na terenie miasta Białegostoku i powiatu białostockiego jako Centrum Kompetencji Białostockiego Obszaru Funkcjonalnego (BOF). Doświadczenia w realizacji projektu i jego skuteczność są na tyle uniwersalne, że projekt będzie wdrażany na terenie całego województwa podlaskiego. Może stanowić też wzorzec dla samorządowych jednostek publicznych prowadzących szkoły zawodowe.

Środowiskowa krzywa Kuznetsa jest formułą opisu asymetrii uwarunkowań rozwoju gospodarczego i wynikających stąd sprzeczności interesów pomiędzy państwami. Owe asymetrie i sprzeczności znajdują odzwierciedlenie w realizowanej przez nie wewnętrznie i poszukiwanej w przestrzeni międzynarodowej policy mix w dziedzinie ochrony środowiska. Na mapie interesów i zależności naturalnie pojawiających się w kontekścieochrony środowiska muszą być uwzględnione korzyści i koszty zewnętrzne, które stwarza polityka ochrony środowiska poszczególnych państw. Z EKC wynika, że owe korzyści i koszty nie mogą być rozłożone równomiernie, co powoduje, że istotne jest zapewnienie takich rozwiązań międzyjurysdykcyjnych, które zapewniają identyfikację świadczeń opartych na wzajemności zgeneralizowanej i realizację ich w jakiejś formule wymagającej międzynarodowego porozumienia o wymianie świadczeń w postaci kooperatywnych elementów polityki ochrony środowiska oraz transferów finansowych. Wzajemność, o której w tym wypadku mowa, ma charakter zgeneralizowany. Jej funkcją jest zapewnienie takich równowag Nasha, które długookresowo zapewniają najwyższy poziom efektywności. Jakkolwiek wyzwala to pewien stopień niekooperatywności w krótkim i średnim okresie, to jednak nie jest ona zupełna, gdyż fundamentalne, długookresowe cele polityki środowiska większości państw są podobne.

Autor dokonuje analizy Strategii na rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju, procesu jej tworzenia oraz miejsca w polityce państwa. Podejmuje próbę odpowiedzi na pytanie o jej wykonalność, a także o stopień i kierunek oddziaływania nowej polityki na sytuację społeczno-gospodarczą. Przywołuje inne dokumenty będące podstawą polityki państwa po 1989 r., ze szczególnym uwzględnieniem procesu jej tworzenia, cech charakterystycznych oraz roli w ówczesnym otoczeniu instytucjonalnym. Następnie omawia proces tworzenia i przyjmowania Strategii na rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju. Bada spójność i wykonalność celów Strategii. Ponadto instrumenty nowej polityki państwa poddaje krytycznej ocenie, co zostało rozwinięte na wybranych przykładach pokazujących systemowe problemy związane z wdrożeniem polityki SOR. Artykuł kończy się postulatami pod adresem SOR oraz kolejnych projektów polityki państwa.

Artykuł poświęcony jest współczesnej agendzie polityki senioralnej w Polsce w kontekście zagadnień związanych z opieką długoterminową i usługami opiekuńczymi wobec osób starszych. W pierwszej części definiowane są zasadnicze pojęcia jak "agenda", "polityka senioralna" czy rozumienie "kwestii opiekuńczej". W następnej części dokonano przeglądu dokumentów różnych podmiotów publicznych w zakresie działań na rzecz osób starszych pod kątem tego, czy i jak obecne są w nich zagadnienia związane z opieką. Na tej podstawie rekonstruowana jest agenda polityki senioralnej w aspekcie opiekuńczym. Najpierw omawiane są dokumenty i programy rządowe, a następnie działalność innych podmiotów, jak Rzecznik Praw Obywatelskich, Najwyższa Izba Kontroli czy Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumenta. Artykuł wieńczą wnioski.

Celem artykułu jest pogłębienie rozważań nad konceptualizacją polityki migracyjnej jako szczegółowej polityki państwa. Autorka analizuje definicje tej polityki sformułowane przez rodzimych badaczy i wskazuje, że ich charakterystycznymi cechami są: koncentracja na działalności instytucji państwowych oraz odnoszenie się do funkcjonalno-technicznej płaszczyzy polityki, właściwej dla polityki publicznej. Jednocześnie zauważa, że do zakresu polityki migracyjnej włączane są konkretne szczegółowe obszary działalności publicznej państwa, w tym przede wszystkim polityka imigracyjna, polityka emigracyjna oraz często także polityka integracyjna. Autorka formułuje własną definicję, zgodnie z którą polityka migracyjna jest całokształtem instrumentów oraz działań i decyzji politycznych projektowanych bądź/i podejmowanych przez organy państwa w odniesieniu do procesów migracyjnych oraz ich uczestników. Politykę migracyjną odróżnia od zarządzania migracjami, który to termin został wypracowany po to, aby nazwać (pozornie) odpolityczniony, globalny system kontroli migracji.

Artykuł jest próbą analizy i oceny roli zaufania w procesach decyzyjnych podejmowanych w trakcie przetargu pomiędzy grupami interesu, reprezentującymi świat pracy i biznesu.Przetarg ten często określany jest dialogiem społecznym, który na ogół definiuje się jako wszelkie formy negocjacji i konsultacji pomiędzy związkami zawodowymi i pracodawcami oraz państwem. W tej formule dialog można traktować jako narzędzie prowadzenia polityki publicznej. Pierwsza część artykułu jest krótką prezentacją związków dialogu społecznego z polityką publiczną. W części drugiej poruszony został problem zaufania, które jest warunkiem koniecznym dla wysokiej jakości i skuteczności prowadzenia dialogu społecznego. Owa jakość i skuteczność dialogu wiążą się z ceną, jaką uczestnicy muszą zapłacić za udział w dialogu i jego efekty. Mówimy w tym wypadku o kosztach transakcyjnych. Z rozważań w części trzeciej wynika, że zaufanie w istotny sposób przyczynia się do obniżania tych kosztów. Opracowanie kończy się prezentacją wyników badań prowadzonych wśród związkowców i pracodawców, których celem była, między innymi, ocena roli zaufania w dialogu.

W artykule pada wiele pytań oraz pojawiają się próby odpowiedzi w sprawie kulturowej zdolności adaptacyjnej instytucji partnerstwa i dialogu, a zwłaszcza formalnych zaleceń Unii Europejskiej. W warstwie teoretyczno-metodycznej tekstu przeważa podejście celowościowo-funkcjonalne, zorientowane na analizę instytucji formalnych w ich kulturowym otoczeniu. Wątek empiryczny stanowi problematyka partnerstwa i dialogu w europejskich funduszach strukturalnych i inwestycyjnych. Tekst jest próbą uzupełnienia dyskusji nt. kierunku i kształtu polityki publicznej o kluczowe, a spychane niekiedy na margines, wątki dotyczące praktyki. Cel, metoda i styl narracji nawiązują z jednej strony do partycypacyjnych wzorców polityki publicznej, znanych z publikacji autorów zachodnich, a z drugiej do krajowych analiz empirycznych i uogólnień teoretycznych. Wiodąca teza to prymat instytucji kulturowych nad instytucjami formalnymi i wynikająca z niego potrzeba przekształcania ich wzajemnych relacji w sposób partnerski i deliberacyjny

Autor podjął próbę sformułowania – na poziomie teoretycznym, odwołując się do przykładów empirycznych – wybranych warunków, umożliwiających zaistnienie procesów partycypacyjnych. Partycypacja w tym ujęciu nie jest tylko postulatem etycznym, ale przede wszystkim mechanizmem sprzyjającym podejmowaniu wyzwań, wiążących się z rosnącą złożonością społecznego świata. Przywołane w artykule przykłady pokazują, że partycypacja ma bardzo silnego "konkurenta" w postaci klientelizmu. Tam, gdzie relacje między władzą a społeczeństwem są na nim oparte, trudno o zakorzenienie się i trwałą obecność mechanizmów partycypacyjnych.Autor stawia hipotezę mówiącą o tym, że w przestrzeni lokalnej partycypację osłabia – czy wypłukuje ją w specyficzny sposób – logika klientelizmu w powiązaniu z niedostrzeganiem znaczenia współzależności zasobów. Klientelizm bowiem oznacza dążenie do maksymalizacji kontroli nad zasobami. Może to sprzyjać realizacji celów rozwojowych, być skuteczne w określonych warunkach systemowych (np. transformacja w Polscew latach 90. XXw.), jednak pogłębia również pasywność, a w dłuższym okresie oznaczać może zmniejszanie się wartości określonych zasobów czy wręcz ich utratę. Partycypacja w tym kontekście rozumiana jest przede wszystkim jako wyraz dbałości o posiadane i pozyskiwane zasoby oraz dostrzeganie ich współzależności.