Search results

The following discussion took place in September 2018 at the Warsaw School of Economics. It focused on both senior politics, experts, and analysts. The discussion was moderated and planned by Andrzej Klimczuk, associated with the Warsaw School of Economics, and invited to the discussion: Barbara Szatur-Jaworska, social politician and gerontologist from the University of Warsaw, Paweł Kubicki, economist, Warsaw School of Economics, Marek Niezabitowski, sociologist from the Silesian University of Technology, Ryszard Majer, social politician , Agnieszka Cieśla, architect and urban planner, Warsaw University of Technology, Marzena Rudnicka, founder and president of the National Institute of Senior Management (biographical notes at the end of the debate). Panelists during the discussion analyzed the following issues: I. Beginnings of the senior policy, its definition, strategic documents of the state, II. The role of local governments in animating activities within the framework of senior policy and non-governmental organizations, III. Creation and role of the law on seniors, IV. Diversification of the environment of seniors, V. Activities in other countries within the framework of the senior policy, VI. Changes in social awareness, the evolution of attitudes towards older people, old age, ageing, VII. The market for products and services for seniors, VIII. Seniors' activity, formal and informal, activity infrastructure, IX. Housing for older people and ageing population X. The role of the state and self-government in the senior policy, dialogue with the authorities, public-private partnership, XI. Challenges and directions of development of the senior policy, XII. The deficit of care services, XIII. Senior and pension policy, XIV. Convergence and divergence in the senior policy.

This paper aims to present different approaches to the analysis of public policies on ageing. The study contains short descriptions of selected theories on formulating and implementing responses to challenges related to the issues and problems relevant to older people and ageing people. The paper discusses selected concepts such as politicization of ageing, public policy on ageing and the politics of ageing. In the further part of the work, an attempt was made to discuss the framework of the stages of the public policy design cycle and codesign as well as selected public policy theories associated with the population ageing that were divided into deductive and inductive approaches and broken down into levels of social system analysis (micro, meso and macro). The summary presents proposals for further research directions.

In Southern European countries, the regularization of irregular migrants has been largely used in the past as ex post control policy measure, blamed by several scholars as an emergency remedy for the lack of systematic working immigration policies (Baldwin-Edwards, 1999; Finotelli & Sciortino, 2009). Nonetheless, COVID-19 pandemic and its impact on the essential agricultural chains and elderly homecare led countries like Portugal and Italy to adopt an unprecedented comprehensive regularization, in terms of numbers of people involved and modalities. Prima facie similar in the approach, the two legislations may entail not only different bureaucratical implications, but also different rational, as different are the political and the socio-economic environments behind. The aim of the article is to compare the two emergency legislations on a synchronic dimension. Through the analysis of primary and secondary sources, the article will compare the different approaches of Italy and Portugal in addressing the policy problem after the start of COVID-19 pandemic. As two Southern EU Member States with different views on immigration policies, Italy and Portugal represent an interesting case study to investigate. The article will benefit from an interdisciplinary approach, addressing the issue combining both legal and political literatures. Ultimately, the article will try to assess if the current measures are in line with the regularization policies that have been adopted in the past decade.

Artykuł prezentuje wyniki analizy polskiego dyskursu medialnego dotyczącego problemu pedofilii wśród duchownych w latach 2013-2019. Szczególny nacisk położono na składowe procesu określanego w naukach społecznych jako panika moralna. W badaniu zastosowano metodę krytycznej analizy dyskursu medialnego i analizę danych zastanych, w tym polityki władz. Omówiono działania interesariuszy zjawiska pedofilii, a także dynamikę działań, które podjęli w obrębie określonych obszarów polityki publicznej. Wyniki badania pozwalają stwierdzić, że w ciągu sześciu lat nastąpiły znaczące przemiany dyskursu - z początkowego wygaszania zainteresowania w merytoryczną walkę o zmiany na poziomie prawnym i instytucjonalnym. W badaniu zaobserwowano wpływ elit symbolicznych na postępujące zmiany percepcji zjawiska. Zauważono także i zbadano dyskursywne praktyki oddalania problemu, poprzez tworzenie nowego wroga w postaci środowisk mniejszości seksualnych.

Celem artykułu jest przedstawienie struktury wybranych świadczeń - pieniężnych lub niepieniężnych - w systemie pomocy społecznej oraz zidentyfikowanie kluczowych w Polsce trendów w tym obszarze w latach 2012-2018. Przeprowadzone na potrzeby artykułu analizy sygnalizują, że zapowiedź odejścia od transferów pieniężnych na rzecz świadczeń pozapieniężnych, aktywizacji społecznej czy zawodowej ma jedynie charakter deklaratywny.W analizowanym okresie wystąpił negatywny trend polegający na zwiększeniu się liczby odbiorców świadczeń realizowanych w formie pieniężnej przy spadku liczby osób objętych wsparciem w formie pozapieniężnej. Rosła także liczba świadczeń przyznawanych z powodu dysfunkcji zdrowotnych i niepełnosprawności, malała zaś liczba świadczeń z powodu bezrobocia i ubóstwa.Ponadto nastąpiło zwiększenie zatrudnienia w sektorze pomocy społecznej, ale przy jednoczesnym spadku zatrudnienia pracowników socjalnych.

Celem niniejszego artykułu jest analiza sektorowej polityki ochrony zdrowia w świetle zabezpieczenia interesu obywateli poprzez przybliżenie perspektywy zorganizowanych interesów organizacji pacjentów. Tekst jest próbą uzupełnienia dyskusji nt. roli tej szczególnej grupy interesariuszy w procesie podejmowania decyzji w sektorze ochrony zdrowia. Odwołując się do przykładów empirycznych, założono, że cały polski system ochrony zdrowia nie służy dobrze interesom pacjentów z powodu niedoborów organizacyjnych, finansowych i personalnych, a konstytucyjna obietnica równego dostępu do świadczeń ochrony zdrowia jest paradoksalnie skuteczną barierą dla wszelkich zmian zmierzających do poprawy sposobu funkcjonowania tego systemu. Pomimo wrażenia "zwrotu pacjento-centrycznego" w ochronie zdrowia w Polsce zorganizowane interesy pacjentów skupione wokół rzeczniczych organizacji pacjentów wciąż mają niewielki udział w procesie formułowania i wdrażania ważnych zmian w tej polityce sektorowej.

The aim of the study is to analyze if the subsidiarity principle in the context of the law solutions introduced by the Directive of the European Parliament and of the Council 2018/957 amending Directive 96/71 concerning the posting of employees in the framework of the provision of services should be considered justified and proportionate. The arguments presented will show the opinion that the subsidiarity principle is one of the basic rules for conducting economic policy in the European Union. On this basis it will be investigated whether policy powers should be delegated to the lowest possible level of government, close to the citizens concerned by the policy, unless there are undeniable benefits to running it at a higher level in closer policy coordination. It should be considered if the European Commission proposal pursues a purpose other than the declared one and thus violates the principle of proportionality. It will be proved that smart and clear rules are needed that are adapted to the rapidly growing mobility of EU businesses and citizens, which will prevent the progressive loss of competitiveness of the EU market, while accelerating social convergence and preventing illegal activities affecting intra-EU migrant workers.The issues mentioned above and the conclusions may lead, according to the author, to reflection on the importance of the fact, that the division of competences between Member States and the EU institutions is ultimately a political decision that arises in the context of a conflict of interest and indicate that economic analyzes can only provide arguments for or against policy centralization. Furthermore, it should be noted that the integration is a dynamic process and therefore the results of the analysis regarding the justification for the application of the subsidiarity principle may lead to divergent assessments by the Member States, as the conditions of the functioning of economies are rapidly changing.

The paper examines how the Ghanaian policy environment shapes access inequalities in well-being at old age, utilizing qualitative and quantitative datasets obtained from individuals aged 50+ (n = 230). The results show from older people (70%) that aged policy extensively excludes older adults. This denotes an incomprehensible policy domain that comprises the constitution, social protection policy, the National Health Interview Survey (NHIS) act, and the national ageing policy. The challenge is the mandatory retirement age is 60 years; while the compartmentalization of the NHIS free healthcare provision is for those aged 70+, the Welfare Card (EBAN) provides access to social amenities, including transportation, to older people 65+ at a discount of 50%. However, older adults are not a homogenous group. These policies address needs of the aged incoherently, with currency across the spheres of social exclusion and inclusion. However, a policy is a key resource, the limitation of which may have dire repercussions, including ageism. This has broader implications for social, economic, political exclusion regarding multi-dimensional facets of healthcare and labor force participation. These are discussed in light of the three pillars of ageing social policy, namely healthcare, paid work, and social care. The paper argues that government policy is skewed towards children, youth, gender, and education, despite older adults' increasing population, without an appreciation for concrete and determinate policies.

Public-private partnerships (PPP) as suppliers for public services have been increasingly used as an instrument for improving public policy, mostly when it comes to reducing costs and improving public transport. The purpose of this paper is to carry out a comparative analysis between two metropolitan areas in Mexico and to identify the main causes that explain the performance and difficulties of a hybrid supplying model. The transport sector was chosen not only for its great importance in urban areas but also due to its representativeness to highlight the specificities of PPPs. The Mexican experience has shown that infrastructure projects tend to underestimate their costs and to overestimate their demand, even with supposed formal validation processes. In this sense, even though PPPs have been generally promoted by international organizations, there is a prevailing need to explore the implications and challenges that emerge from this kind of governance tools. Process tracing was conducted as a methodological technique within a comparative approach using qualitative information.

Jest to recenzja książki Sławomira Czecha pod tytułem Od konfliktu do kooperacji. Instytucjonalizacja konfliktu interesów zbiorowych w szwedzkim modelu gospodarczym, która ukazała się w 2019 roku nakładem Wydawnictwa Naukowego Scholar. Dotyczy ona tak zwanego "szwedzkiego modelu" gospodarki. Autor twierdzi, że w procesach jego budowy zazwyczaj wyolbrzymiane jest znaczenie związków zawodowych, a zarazem niedoceniana jest rola organizacji biznesowych. Poddaje on analizie kluczowe konflikty między: Szwedzką Socjaldemokratyczną Partią Robotniczą, związkami zawodowymi i organizacją pracodawców. W książce wysuwa hipotezę, że budowanie szwedzkich instytucji gospodarczych zgodnie z zasadami współpracy oraz szukanie kompromisu między najważniejszymi grupami nacisku sprzyjało rozwiązaniom, które przyczyniły się do wzrostu gospodarczego.

The immediate post-colonial period offered opportunities as well as formidable challenges for former colonies of European powers. While colonial mentalities still pervaded in many European capitals and paternalism remained pervasive throughout the political diplomacy of the period, other perspectives were emerging. Through innovative policy engagements that occurred in the late 1950s and into the 1960s, a new sense of transnational purpose could be seen which presented former colonies with partnership options that were seemingly and practically outside the context of the historic geo-economic imposition. Whereas some European powers continued to exert overly dismissive attitudes to African engagement and society, other approaches experimented with developmental policies that were lauded by both sides at the time. This article will look at the practice and policies of associationism - the outworking of the Yaounde and Lome agreements - and will look at the formative international cooperation policies of the European Community (EC), as it evolved through the period when former European colonies were attaining independence. Finally, it will survey the reasons for the demise of associationism and speculate on the onset of what some have described as "neo-colonalism" (Langan, 2018: 1-32; Nkrumah, 1965).

W ostatnich latach można zauważyć wzrost znaczenia badań nad doskonaleniem potencjalnej sprawności funkcjonowania i zarządzania instytucjami samorządowymi. Sprawnie działająca administracja samorządowa jest jednym z podstawowych czynników wpływających na jakość życia mieszkańców. Celem artykułu jest ocena poziomu rozwoju i struktury potencjału instytucjonalnego urzędów gmin miejskich w woj. podkarpackim w 2014 i 2019 roku. W artykule wykorzystano metodykę Analizy Instytucjonalnej przygotowaną przez Małopolską Szkołę Administracji Publicznej Akademii Ekonomicznej w Krakowie. Wyniki badań pokazują niski poziom rozwoju potencjału instytucjonalnego badanych urzędów gmin miejskich w obu analizowanych latach. Najkorzystniejsza sytuacja występowała w następujących obszarach: organizacji i funkcjonowania urzędu, partycypacji społecznej i stymulowania rozwoju społecznego oraz współpracy między jednostkami samorządu terytorialnego. W odniesieniu do przyszłych badań zaprezentowana w artykule metodologia, wraz z uzyskanymi wynikami, może się przyczynić się do dokonywania podobnych analiz w przyszłości, a także stanowić przedmiot zainteresowania badań poznawczych i wdrożeniowych.

W artykule zaprezentowano argumenty wskazujące na niesprawność władz publicznych w systemie polityki przestrzennej. Punktem wyjścia jest analiza wykorzystania narzędzi kształtujących tę politykę, wprowadzonych dzięki uchwaleniu w 2015 r. ustawy o rewitalizacji, m.in. narzędzi związanych ze sferą prawno-przestrzenną i partycypacją. Niesprawność przejawia się w braku umiejętności, woli i determinacji do kształtowania i ochrony ładu przestrzennego. W rewitalizacji zaś przejawia się m.in.: niewłaściwym lub niepełnym zdiagnozowaniem problemów stanowiących podstawę dla przeprowadzenia rewitalizacji, brakiem woli władz publicznych w zakresie adekwatnej reakcji na zdiagnozowane problemy, brakiem aktywnej współpracy z interesariuszami (wynikającym zarówno z niskiego poziomu kapitału społecznego, jak i podejścia urzędów). W konsekwencji tylko władze pełnią funkcję podmiotu realizującego gminny program rewitalizacji, a brakuje innych interesariuszy i aktywności publicznej. Uwzględniając powyższe założenia, bezpośrednim celem artykułu jest określenie, czy i w jakim zakresie narzędzia rewitalizacji mogą ograniczać niesprawność władz publicznych w systemie gospodarki przestrzennej (w odniesieniu do obszarów rewitalizacji). Poniższa analiza wskazuje, że w badanych przypadkach narzędzia rewitalizacji nie są więc wykorzystywane w pełnym zakresie (obejmującym wszystkie powiązane z nimi możliwości). Także narzędzia z zakresu partycypacji nie są w pełni wykorzystane (szczególnie te związane z funkcjonowaniem Komitetu Rewitalizacji).

Autor analizuje wzorzec rządzenia publicznego widoczny w obozie prawicy w latach 2015–2019. Stawia tezę, że nosi on wiele cech silnej koncentracji władzy jako metody uzyskania pożądanych celów w sferze rywalizacji politycznej i polityki publicznej wraz ze stosowaniem nieformalnych komponentów rządzenia. Przejawem koncentracji władzy jest centralizacja, czyli przenoszenie różnych funkcji państwa z niższych (w szczególnościsamorządowych) szczebli na wyższe, a także silne ingerowanie w wiele sfer życia publicznego, które wcześniej pozostawały apolityczne (Dziewulski, 1981; Mitchell, 1991).