Suchergebnisse

The author discusses EU military missions in Africa carried out within the framework of the Common Foreign and Security Policy. Making reference to five African missions he analyzes the experience generated by these operations and tries to explain to what extent they might have been conducive to further commitment of the EU in crisis management in Africa. In his opinion, in the future the EU will continue to be present in Africa, yet it is hardly to be expected that its missions will qualitatively differ from present operations. ; The author discusses EU military missions in Africa carried out within the framework of the Common Foreign and Security Policy. Making reference to five African missions he analyzes the experience generated by these operations and tries to explain to what extent they might have been conducive to further commitment of the EU in crisis management in Africa. In his opinion, in the future the EU will continue to be present in Africa, yet it is hardly to be expected that its missions will qualitatively differ from present operations.

Problem granic w Afryce nie wiąże się z nieprawdziwym faktem, iż są one "sztuczne" czy "młode" – jako że są w większości starsze niż granice państw europejskich – ale z tym, iż stanowiły dzieło Europejczyków i że nawet do tej pory nie został jeszcze zakończony proces ich delimitacji, a szczególnie demarkacji. O ich trwałości z kolei świadczy zaakceptowana zasada uti possidetis, podkreślana wielokrotnie w wyrokach Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości i w rezolucjach ONZ. Inne natomiast traktowanie granic w Afryce może prowadzić do rewizjonizmu terytorialnego i konfliktów, a nawet wojen. ; The problem of borders in Africa is not related to the false fact that they are 'artificial' or 'young', for in their majority they are older than those of European countries, but to the fact that they were created by Europeans and even today the process of their delimitation, and especially demarcation, has not been completed. Their permanence is confirmed by the accepted principle uti possidetis, emphasised many times in the judgments of the International Court of Justice in Hague and resolutions of the United Nations. Treating borders differently in Africa can lead to territorial revisionism and conflicts, ending even in wars.

The problem of borders in Africa is not related to the false fact that they are 'artificial' or 'young', for in their majority they are older than those of European countries, but to the fact that they were created by Europeans and even today the process of their delimitation, and especially demarcation, has not been completed. Their permanence is confirmed by the accepted principle uti possidetis, emphasised many times in the judgments of the International Court of Justice in Hague and resolutions of the United Nations. Treating borders differently in Africa can lead to territorial revisionism and conflicts, ending even in wars. ; Problem granic w Afryce nie wiąże się z nieprawdziwym faktem, iż są one "sztuczne" czy "młode" – jako że są w większości starsze niż granice państw europejskich – ale z tym, iż stanowiły dzieło Europejczyków i że nawet do tej pory nie został jeszcze zakończony proces ich delimitacji, a szczególnie demarkacji. O ich trwałości z kolei świadczy zaakceptowana zasada uti possidetis, podkreślana wielokrotnie w wyrokach Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości i w rezolucjach ONZ. Inne natomiast traktowanie granic w Afryce może prowadzić do rewizjonizmu terytorialnego i konfliktów, a nawet wojen.

Africa is subject of special interest for member states of the European Union. Since the beginning of the European Community, economical relations with African countries have been part of organization's functioning. Political aspect of those relations was a result of treaty amendments. During the summit of December 15–16, 2005, the EU Strategy for Africa was adopted by the European Council. The document was an example of comprehensive position of the European Union towards the African continent and served as a basis for the future strategic partnership between the European Union and Africa, confirmed during the second and the third summit of 2007 and 2010. The aim of this paper is to analise mechanisms of implementation of the EU Strategy for Africa. Attention will be paid to indicate the possibility and conditions of effective implementation and to evaluate effects of strategic partnership with Africa. ; Africa is subject of special interest for member states of the European Union. Since the beginning of the European Community, economical relations with African countries have been part of organization's functioning. Political aspect of those relations was a result of treaty amendments. During the summit of December 15–16, 2005, the EU Strategy for Africa was adopted by the European Council. The document was an example of comprehensive position of the European Union towards the African continent and served as a basis for the future strategic partnership between the European Union and Africa, confirmed during the second and the third summit of 2007 and 2010. The aim of this paper is to analise mechanisms of implementation of the EU Strategy for Africa. Attention will be paid to indicate the possibility and conditions of effective implementation and to evaluate effects of strategic partnership with Africa.

The purpose of this paper is to analyze the conditions behind Polish participation in the European Union's military operations in Africa. The author attempts to describe the evolution of the Polish position on the concept of the Common Security and Defence Policy. The text presents the Polish experiences, gained during operations, and assessments of the outcomes of Polish involvement, against the declared priorities of Polish foreign policy. The author also points out the main causes of changes in the Polish stance against further involvement on the African continent. She draws attention to the transformations within the EU and their reception by the Polish government. ; Celem artykułu jest analiza uwarunkowań udziału Polski w afrykańskich operacjach wojskowych Unii Europejskiej na tle ewolucji polskiego stanowiska wobec koncepcji realizacji Wspólnej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony. W tekście przedstawiono polskie doświadczenia z udziału w operacjach, a także ocenę jego konsekwencji w odniesieniu do deklarowanych priorytetów polskiej polityki zagranicznej. Autorka wskazuje także na główne przyczyny zmiany stanowiska polskiego wobec dalszego zaangażowania na kontynencie afrykańskim. Zwraca uwagę na przekształcenia wewnątrz Unii oraz ich odbiór przez stronę polską.

Celem artykułu jest analiza uwarunkowań udziału Polski w afrykańskich operacjach wojskowych Unii Europejskiej na tle ewolucji polskiego stanowiska wobec koncepcji realizacji Wspólnej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony. W tekście przedstawiono polskie doświadczenia z udziału w operacjach, a także ocenę jego konsekwencji w odniesieniu do deklarowanych priorytetów polskiej polityki zagranicznej. Autorka wskazuje także na główne przyczyny zmiany stanowiska polskiego wobec dalszego zaangażowania na kontynencie afrykańskim. Zwraca uwagę na przekształcenia wewnątrz Unii oraz ich odbiór przez stronę polską. ; The purpose of this paper is to analyze the conditions behind Polish participation in the European Union's military operations in Africa. The author attempts to describe the evolution of the Polish position on the concept of the Common Security and Defence Policy. The text presents the Polish experiences, gained during operations, and assessments of the outcomes of Polish involvement, against the declared priorities of Polish foreign policy. The author also points out the main causes of changes in the Polish stance against further involvement on the African continent. She draws attention to the transformations within the EU and their reception by the Polish government.

This paper is dedicated to the involvement of Poland in the European Union's military operations in Africa in the 2010s. The development of military capabilities is not one of the European Union's priorities. Nevertheless, the EU is an active participant of the international communities' efforts to aid African states, including the use of armed forces. The vast majority of such EU missions have been undertaken in Africa. Despite the fact that this region is not a priority of Poland's foreign and security policies, Poland has actively participated in such actions, primarily due to the peculiarities of contemporary security threats and Poland's approach to the process of European integration. However, after initial experiences, Poland limited its involvement, due to the limited impact on the achievement of national objectives related to the EU Common Security and Defence Policy. This has been reflected in both official documents and political practice associated with deploying troops on foreign soil. The author sets forth a thesis that these limitations are too substantial, and that there are reasons for greater Polish involvement in the European Union's military missions. ; This paper is dedicated to the involvement of Poland in the European Union's military operations in Africa in the 2010s. The development of military capabilities is not one of the European Union's priorities. Nevertheless, the EU is an active participant of the international communities' efforts to aid African states, including the use of armed forces. The vast majority of such EU missions have been undertaken in Africa. Despite the fact that this region is not a priority of Poland's foreign and security policies, Poland has actively participated in such actions, primarily due to the peculiarities of contemporary security threats and Poland's approach to the process of European integration. However, after initial experiences, Poland limited its involvement, due to the limited impact on the achievement of national objectives related to the EU Common Security and Defence Policy. This has been reflected in both official documents and political practice associated with deploying troops on foreign soil. The author sets forth a thesis that these limitations are too substantial, and that there are reasons for greater Polish involvement in the European Union's military missions.

Celem artykułu jest zanalizowanie miejsca, jakie w kalkulacjach i polityce zagranicznej i bezpieczeństwa Iranu odgrywa Afryka Subsaharyjska. W tym celu zostaną zanalizowane takie aspekty jak ewolucja podejścia do tego subregionu, jego znaczenie w geostrategicznych kalkulacjach Teheranu oraz porównanie założeń z faktycznymi sukcesami. Hipotezą badawczą jest stwierdzenie, że Afryka Subsaharyjska zyskała w ostatnich latach na dużym znaczeniu w polityce Iranu (podczas prezydentury Mahmuda Ahmadineżada), ale polityczna i gospodarcza słabość tego państwa, a także celowe działania Arabii Saudyjskiej, w drastyczny sposób ograniczają możliwość penetracji tego kontynentu przez Iran oraz wyznaczają granice afrykańsko-irańskiego zbliżenia, szczególnie na płaszczyźnie politycznej i militarnej. W ramach prowadzonej analizy istotne są następujące pytania: w jakim zakresie i dlaczego Afryka Subsaharyjska jawi się z perspektywy niektórych irańskich decydentów jako atrakcyjny sub-region? W jakim zakresie i dlaczego poszczególni decydenci (prezydenci) Iranu różnią się w ocenie znaczenia Afryki? W jakim stopniu rywalizacja irańsko-saudyjska przekłada się na skuteczność polityki w Teheranie? ; The aim of this article is to analyze the role of sub-Saharan Africa plays in Iran's calculations and foreign and security policy. In turn, several aspects will be analyzed, including the evolution of Iran's approach towards this sub-region, its significance in Tehran's geostrategic calculations, and a comparison of assumptions and actual accomplishments. The research hypothesis is that, in recent years, the importance of sub-Saharan Africa has grown in Iranian policymaking (during Mahmoud Ahmadinejad's presidency), but the political and economic weakness of this country, as well as the deliberate actions of Saudi Arabia, has drastically limited Iran's penetration capabilities on the African continent and set the boundaries of African-Iranian rapprochement, especially at the political and military level. As part of the analysis, the following questions are relevant: to what extent and why does sub-Saharan Africa appear from the perspective of some Iranian decision makers as an attractive sub-region?; to what extent and why do particular Iranian policy makers (presidents) differ in assessing the importance of Africa?; to what extent does Iranian-Saudi competition impact the effectiveness of Tehran's policy?

The aim of this article is to analyze the role of sub-Saharan Africa plays in Iran's calculations and foreign and security policy. In turn, several aspects will be analyzed, including the evolution of Iran's approach towards this sub-region, its significance in Tehran's geostrategic calculations, and a comparison of assumptions and actual accomplishments. The research hypothesis is that, in recent years, the importance of sub-Saharan Africa has grown in Iranian policymaking (during Mahmoud Ahmadinejad's presidency), but the political and economic weakness of this country, as well as the deliberate actions of Saudi Arabia, has drastically limited Iran's penetration capabilities on the African continent and set the boundaries of African-Iranian rapprochement, especially at the political and military level. As part of the analysis, the following questions are relevant: to what extent and why does sub-Saharan Africa appear from the perspective of some Iranian decision makers as an attractive sub-region?; to what extent and why do particular Iranian policy makers (presidents) differ in assessing the importance of Africa?; to what extent does Iranian-Saudi competition impact the effectiveness of Tehran's policy? ; Celem artykułu jest zanalizowanie miejsca, jakie w kalkulacjach i polityce zagranicznej i bezpieczeństwa Iranu odgrywa Afryka Subsaharyjska. W tym celu zostaną zanalizowane takie aspekty jak ewolucja podejścia do tego subregionu, jego znaczenie w geostrategicznych kalkulacjach Teheranu oraz porównanie założeń z faktycznymi sukcesami. Hipotezą badawczą jest stwierdzenie, że Afryka Subsaharyjska zyskała w ostatnich latach na dużym znaczeniu w polityce Iranu (podczas prezydentury Mahmuda Ahmadineżada), ale polityczna i gospodarcza słabość tego państwa, a także celowe działania Arabii Saudyjskiej, w drastyczny sposób ograniczają możliwość penetracji tego kontynentu przez Iran oraz wyznaczają granice afrykańsko-irańskiego zbliżenia, szczególnie na płaszczyźnie politycznej i militarnej. W ramach prowadzonej analizy istotne są następujące pytania: w jakim zakresie i dlaczego Afryka Subsaharyjska jawi się z perspektywy niektórych irańskich decydentów jako atrakcyjny sub-region? W jakim zakresie i dlaczego poszczególni decydenci (prezydenci) Iranu różnią się w ocenie znaczenia Afryki? W jakim stopniu rywalizacja irańsko-saudyjska przekłada się na skuteczność polityki w Teheranie?

Artykuł poświęcony został zaangażowaniu Polski w operacje wojskowe Unii Europejskiej w Afryce w drugiej dekadzie XXI wieku. Mimo, że rozwój zdolności wojskowych nie należy do priorytetów Unii Europejskiej, to organizacja ta włącza się aktywnie w podejmowane przez społeczność międzynarodową próby pomocy państwom afrykańskim także poprzez użycie sił zbrojnych. Zdecydowana większość tego typu misji unijnych realizowana była właśnie na kontynencie afrykańskim. Chociaż dla Polski nie jest to kierunek priorytetowy polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, to ze względu na specyfikę współczesnych zagrożeń bezpieczeństwa oraz jej stosunek do procesu integracji europejskiej, włączyła się aktywnie w te działania. Jednak po pierwszych doświadczeniach z tym związanych i ograniczonej skuteczności realizacji stawianych przy tym celów narodowych związanych z rozwojem Wspólnej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony UE, Polska ograniczyła swoje zaangażowanie. Ma to swoje odzwierciedlenie w dokumentach i linii politycznej związanej z wysyłaniem wojsk poza granice państwa. Autor stawia tezę, że ograniczenie to jest zbyt daleko idące i istnieją powody do zwiększenia polskiego wkładu w misje wojskowe Unii Europejskiej. ; This paper is dedicated to the involvement of Poland in the European Union's military operations in Africa in the 2010s. The development of military capabilities is not one of the European Union's priorities. Nevertheless, the EU is an active participant of the international communities' efforts to aid African states, including the use of armed forces. The vast majority of such EU missions have been undertaken in Africa. Despite the fact that this region is not a priority of Poland's foreign and security policies, Poland has actively participated in such actions, primarily due to the peculiarities of contemporary security threats and Poland's approach to the process of European integration. However, after initial experiences, Poland limited its involvement, due to the limited impact on the achievement of national objectives related to the EU Common Security and Defence Policy. This has been reflected in both official documents and political practice associated with deploying troops on foreign soil. The author sets forth a thesis that these limitations are too substantial, and that there are reasons for greater Polish involvement in the European Union's military missions.

Celem globalnej polityki rozwojowej jest likwidacja ubóstwa. Badacze nie mają wątpliwości, że jedną z kluczowych barier w skutecznej walce z ubóstwem są wojny i konflikty zbrojne. Pokój i bezpieczeństwo są ważne zarówno dla państw rozwijających się, jak i dla państw świadczących pomoc rozwojową. UE i jej państwa członkowskie są największymi dawcami pomocy na świecie, a Afryka Subsaharyjska (SSA) regionem o największym zapotrzebowaniu na pomoc rozwojową. Tekst analizuje jakie miejsce w europejskiej polityce rozwojowej wobec Afryki zajmuje kwestia pokoju i stabilizacji? Drugim obszarem analizy jest próba odpowiedzi na dylemat w jaki sposób pokój i stabilizacja lub ich brak wpływają na rozwój Afryki Subsaharyjskiej? Z analizy sytuacji państw SSA wynika, że trwały, zrównoważony rozwój w warunkach wojny czy innych konfliktów zbrojnych nie jest możliwy. Budowanie trwałego rozwoju musi być poprzedzone skutecznym zakończeniem konfliktów oraz wyeliminowaniem lub radykalnym ograniczeniem ich przyczyn. Pomoc z zewnątrz, w tym pomoc UE, ma w tych krajach – przede wszystkim – charakter pomocy humanitarnej. Jest ona potrzebna i ratuje ludzkie życie. Sama w sobie nie likwiduje jednak przyczyn konfliktów, ani nie jest w stanie zapewnić trwałego rozwoju. ; The aim of the global development policy is to eradicate poverty. Scholars are in no doubt that wars and armed conflicts are among the key obstacles to the effective struggle against poverty. Peace and security are as important for developing countries as for those that offer development aid. The EU and its member states are the greatest global providers of aid and Sub-Saharan Africa (SSA) is the region with the highest demand for developmental aid. This article analyzes the position of peace and stability in European development policy towards Africa. Another issue is the attempt to answer the question of the influence peace and stability, or their lack, have on the development of SSA. The analysis of the situation in SSA states demonstrates that consistent and sustainable development is not feasible during warfare and other armed conflicts. Ensuring permanent development has to be preceded by an effective conclusion of conflicts and the eradication or dramatic suppression of the causes of such conflicts. The aid from outside, including that provided by the EU, is first and foremost humanitarian. While such aid is necessary and helps save human lives, it neither eliminates the reasons for conflicts, nor is it able to ensure permanent development.

Celem globalnej polityki rozwojowej jest likwidacja ubóstwa. Badacze nie mają wątpliwości, że jedną z kluczowych barier w skutecznej walce z ubóstwem są wojny i konflikty zbrojne. Pokój i bezpieczeństwo są ważne zarówno dla państw rozwijających się, jak i dla państw świadczących pomoc rozwojową. UE i jej państwa członkowskie są największymi dawcami pomocy na świecie, a Afryka Subsaharyjska (SSA) regionem o największym zapotrzebowaniu na pomoc rozwojową. Tekst analizuje jakie miejsce w europejskiej polityce rozwojowej wobec Afryki zajmuje kwestia pokoju i stabilizacji? Drugim obszarem analizy jest próba odpowiedzi na dylemat w jaki sposób pokój i stabilizacja lub ich brak wpływają na rozwój Afryki Subsaharyjskiej? Z analizy sytuacji państw SSA wynika, że trwały, zrównoważony rozwój w warunkach wojny czy innych konfliktów zbrojnych nie jest możliwy. Budowanie trwałego rozwoju musi być poprzedzone skutecznym zakończeniem konfliktów oraz wyeliminowaniem lub radykalnym ograniczeniem ich przyczyn. Pomoc z zewnątrz, w tym pomoc UE, ma w tych krajach – przede wszystkim – charakter pomocy humanitarnej. Jest ona potrzebna i ratuje ludzkie życie. Sama w sobie nie likwiduje jednak przyczyn konfliktów, ani nie jest w stanie zapewnić trwałego rozwoju. ; The aim of the global development policy is to eradicate poverty. Scholars are in no doubt that wars and armed conflicts are among the key obstacles to the effective struggle against poverty. Peace and security are as important for developing countries as for those that offer development aid. The EU and its member states are the greatest global providers of aid and Sub-Saharan Africa (SSA) is the region with the highest demand for developmental aid. This article analyzes the position of peace and stability in European development policy towards Africa. Another issue is the attempt to answer the question of the influence peace and stability, or their lack, have on the development of SSA. The analysis of the situation in SSA states demonstrates that consistent and sustainable development is not feasible during warfare and other armed conflicts. Ensuring permanent development has to be preceded by an effective conclusion of conflicts and the eradication or dramatic suppression of the causes of such conflicts. The aid from outside, including that provided by the EU, is first and foremost humanitarian. While such aid is necessary and helps save human lives, it neither eliminates the reasons for conflicts, nor is it able to ensure permanent development.

Celem artykułu jest ukazanie uwarunkowań reorientacji polityki Unii wobec regionu Afryki Północnej po roku 2011, w związku z jej zaangażowaniem podczas 'arabskiej wiosny', a także analiza zakresu nowego podejścia w odniesieniu do praktycznych możliwości wdrażania unijnych instrumentów polityk. Powyższe rozważania pozwolą na przedstawienie wniosków dotyczących dalszego zaangażowania Unii Europejskiej w regionie Afryki Północnej i budowy nowych ram podejścia strategicznego UE w tym regionie, zarówno na płaszczyźnie ustalania interesów na arenie brukselskiej, jak i przedstawienia wypracowanego stanowiska i uruchomienia działań na arenie międzynarodowej. ; The paper attempts to indicate the determinants of the reorientation of the European Union's policy towards North Africa after 2011 on account of the EU's involvement in the Arab Spring and to analyze the new attitude to the possibilities of practical implementation of EU policy instruments. These considerations allow conclusions on further EU involvement in North Africa and building new frameworks for the EU's strategic approach in this region to be presented both in terms of how various interests are established in Brussels and how the joint standpoint is presented and practical activities launched internationally.

Among many conflicts between United States and Soviet Union during the cold war era, one of the longest were Namibia's independence war and civil war in Angola. In the historiography, especially South Africa's literature, both of them are linkaged and known as Border War. However, Namibians had begun their struggle in 1966, twenty years later there was no perspective to finisz the war. The major breakthrough appeared in 1987–1988 thanks to series of meetings between president of the US, Ronald Reagan and general secretary of the Soviet Union, Mikhail Gorbachev. The key role played the year 1988. One year later United Nations has implemented Resolution 435 of Security Council from 1978. From that day, South Africa Defence Forces were beginning withdrawal from Namibia's territory. This article refers about the most characteristic and important aspects of United States' and Soviet Union' negotiations in 1987–1988, especially before and during Moscow summit in May and June 1988. ; Spośród wielu sporów istniejących między Stanami Zjednoczonymi a Związkiem Sowieckim w czasie zimnej wojny jednymi z trwających najdłużej była wojna o niepodległość Namibii i wojna domowa w Angoli, w literaturze traktowane niekiedy jako jeden konflikt, nazywany południowoafrykańską wojną o granice. Walka Namibijczyków o wolność trwała od 1966 r., jednak 20 lat później wciąż nie było widać perspektyw szybkiego zakończenia konfliktu. Przełom nastąpił w latach 1987–1988 dzięki seriom spotkań i negocjacji, jakie odbyły się między administracją prezydenta USA Ronalda Reagana i sekretarza generalnego KPZS Michaiła Gorbaczowa. Dla rozwiązania kwestii Namibii kluczowym rokiem był 1988 dzięki podpisaniu w Nowym Jorku grudniowych porozumień między władzami Angoli, Kuby i RPA. Rok później rozpoczęto realizację Rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 435, a wojska południowoafrykańskie zaczęły stopniowo opuszczać terytorium Namibii. Artykuł ma na celu wskazać najważniejsze aspekty negocjacji między USA i ZSRS w sprawie Namibii w latach 1987–1988, głównie przed szczytem i w czasie jego trwania (Moskwa, przełom maja i czerwca 1988 r.).

Zarówno Stany Zjednoczone, jak i Unia Europejska prowadzą aktywną politykę wobec państw Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej. Od początku lat 90. XX wieku jednym z istotnych elementów działań politycznych tych dwóch ważnych aktorów sceny międzynarodowej są inicjatywy, mające na celu wspieranie procesów demokratyzacyjnych. Unia Europejska i Stany Zjednoczone są autorami szeregu programów polityczno-gospodarczych, których beneficjentami są państwa regionu. W artykule przeanalizowano i porównano najważniejsze programy autorstwa Stanów Zjednoczonych [United States Agency for International Development (USAID), Human Rights and Democracy Fund, Middle East Partnership Initiative (MEPI), The Greater Middle East Initiative oraz Broader Middle East and North Africa Initiative (BMENAI)] i Unii Europejskiej [Europejska Inicjatywa na Rzecz Demokracji i Praw Człowieka (od 2007 roku Europejski Instrument na Rzecz Demokracji i Praw Człowieka), Partnerstwo Eurośródziemnomorskie oraz Europejska Polityka Sąsiedztwa]. ; MENA is a very important region in US and EU foreign policy. Since the beginning of the 1990s, one of the crucial aspects of political involvement has been promoting democracy in the MENA region. This article presents and compares US and EU programs supporting the efforts to expand democracy in MENA countries. The main US initiatives are the following: United States Agency for International Development (USAID), Human Rights and Democracy Fund, Middle East Partnership Initiative (MEPI), The Greater Middle East Initiative as well as Broader Middle East and North Africa Initiative (BMENAI). The EU's programmes are: European Initiative for Democracy and Human Rights, Euro-Mediterranean Partnership and European Neighbour Policy. Both actors use similar methods but they have different approaches to achieve the goals of these initiatives.