Suchergebnisse

Koalisyon hükümeti olgusu, Türkiye'nin yakın geçmişte denediği ve gelecekte de büyük olasılıkla karşılaşacağı bir olgudur. Bu çalışmanın amacı, koalisyon teorileri çerçevesinde koalisyon olgusunu, özel olarak da 1974 yılında kurulan CHP-MSP koalisyonunu irdeleyerek bir sonuca ulaşmaktır. Koalisyon hükümetleri, siyasal sistemdeki uzlaşma derecesi ile doğru orantılı olarak parlamenter demokrasilerde yer almaktadır. Siyasal sistemi oluşturan unsurlar arasındaki bu uzlaşma derecesi, koalisyon hükümetlerinin kurulmalarından başlayarak aktörler arasındaki ilişkileri, hükümetin istikrarını ve ömrünü belirlemektedir. Bu noktada koalisyon hükümetleri siyasal sistemdeki uzlaşmayı arttırıcı bir nitelik sergilemektedir. Ama koalisyonlar hakkındaki genel kanı, istikrarlı olmadıkları ve çoğunluk partisi hükümetleri kadar başarı gösteremedikleri yönünde oluşmuştur. Koalisyonların tarihsel gelişimi ve sonrasına bakıldığında yaşanılan pek çok örnek de bunu doğrulamıştır. 26 Ocak 1974 tarihinde kurulmuş olan CHP-MSP koalisyonu 17 Kasım 1974 tarihine kadar on ay gibi kısa bir süre (aktif anlamda sekiz ay) varlık gösterebilmiş ve sonrasında koalisyon sona ermiştir. Tezin ilk bölümünde, koalisyon olgusu, koalisyonların özellikleri, parti ve seçim sistemleri ile ilişkileri, yaşadıkları sorunlar ve sona erme şekilleri irdelenerek teorik çerçeve oluşturulmuştur. İkinci bölümde, 1960-1973 arasında CHP ve MSP de yaşanılan gelişmeler ile hükümet kurma çabaları aktarılmıştır. Üçüncü bölümde tezin ana gövdesini oluşturan CHP-MSP koalisyonu irdelenmiştir. Dördüncü bölümde bu koalisyonun gerçekleştirmiş olduğu icraatlara ve diğer gelişmelere yer verilmiş, beşinci bölümde de koalisyonun sona ermesi aktarılmıştır. Sonuç bölümde ise, 1974 CHP-MSP koalisyonundan hareketle koalisyonlarla ilgili genel bir kanıya ulaşılmaya çalışılmıştır. Anahtar Kelimeler : Koalisyon, CHP, MSP, MNP, Bülent Ecevit, Necmettin Erbakan, 1961-1980 Siyasi Gelişmeler ; The coalition government is a fact which was recently tried in Turkey and most probably Turkey will be faced with this case again in the future. The aim of this study is to observe the coalition fact among coalition theories and especially reaching a conclusion by observing the coalition of CHP-MSP which was established in 1974. Coalition governments exist in parliamentarian democracies and they are in direct proportion with the negotiation degree in the political system. The negotiation degree between the elements that forms the political system, beginning from the establishment of coalition governments; defines the relations between actors and the stability or the lifespan of governments. At this point coalition governments show an attribute that increases the negotiations in a political system. But the idea of the coalitions is that they are not stable and mostly unsuccessful as the majority party governments. Most instances confirm this when the historical development of coalitions and its afterwards are observed. The CHP-MSP coalition which was established on 26th January 1974, could exist just for ten months (actively eight months) until 17th November 1974 and afterwards the coalition expired. In the first chapter of thesis, the coalition fact, the properties of coalitions, relations with party and election system, their problems, and their extinctions are studied and also a theoretic frame is built. In the second chapter the progress that has characterised the CHP-MSP and their attempts to establish a government is explained. In the third chapter the CHP-MSP coalition that forms the main body of this thesis is studied. The fourth chapter details the activities which were done from this coalition and other progresses. Furthermore, the fifth chapter the extinction of the coalition is studied. And in conclusion moving from the CHP-MSP coalition from 1974 we attempt to reach a general opinion about coalitions. Keywords: Coalition, CHP, MSP, MNP, Bülent Ecevit, Necmettin Erbakan, Political Progress Between 1961-1980

Koalisyon olgusu Türkiye tarihinde sıkça karşılaştığımız bir olgudur. Koalisyon Hükümetleri ilk olarak 1960'lı yıllarda ortaya çıkan hükümet krizinde bir çözüm yolu olarak denenmiş olmakla birlikte 1970'li ve 1990'lı yıllarda da karşımıza çıkmıştır. Bu çalışmanın amacı koalisyon olgusu ile birlikte özel olarak 1970 sonrası Türkiye'de kurulan Koalisyon hükümetlerinin demokrasi anlayışını irdeleyerek bir noktaya ulaşmaktır. Koalisyon Hükümetleri çoğunluk hükümetlerinin kurulmasının zor olduğu durumlarda bir alternatif olarak görülmüş bir yöntem olmakla birlikte koalisyon oluşturan siyasi partiler birtakım sorunlar yaşamıştır. Tezin ilk bölümünde koalisyon olgusu, koalisyon hükümetlerinin nitelikleri, parti ve seçim sistemleri irdelenmiştir. İkinci bölümde 1970-1980 yılları arasında kurulan koalisyon hükümetlerinin demokrasi konusunda attığı adımlar, demokrasi alanında karşılaştığı sorunlar, kurulan koalisyonun demokrasiye katkılarına yer verilmiştir. Üçüncü bölümde ise 1990-2000 yılları arasında kurulan koalisyon hükümetlerinin demokrasiyi sağlamlaştırmak için gerçekleştirdiği icraatlar, bu icraatların sonuçları, bu dönemde kurulan hükümetlerin demokrasi özelinde karşılaştığı sonuçlar aktarılmıştır. ; The phenomenon of coalition governments is a prevalent phenomenon in Turkey's history. Having first emerged as solution method during the government crises of the 1960s, it has also been widespread in the 1970s and 1990s. The aim of this study is to reach a conclusion by analyzing both the phenomenon of coalitions, and the understanding of democracy in coalition governments formed in Turkey after 1970. Coalition governments have traditionally been seen as an alternative method in cases where a majority government was unable to be formed - though problems have also been widespread between the different political parties forming coalitions. Even though the main aim in these governments were shown to be "materializing democracy", the ultimate goal has been staying in power. The first section of the thesis is an analysis of the coalition phenomenon, the qualities of coalition governments and party and election systems. The second section includes an account of the democratic steps taken by the coalition governments formed in Turkey between 1970 and 1980, as well as the problems faced by and the accomplishments made by these coalition governments. The third section covers the accomplishments of the coalition governments formed between 1990 and 2000 to enhance democracy, the results of these contributions and the problems faced by these governments in terms of democratization.

Türk siyasal hayatı her ne kadar sürekli istikrarsızlıklar ve ekonomik dalgalanmalar ile anılsa da kısa sayılabilecek bir süre içerisinde oldukça fazla tecrübe kazanmış olduğu değerlendirilmiştir. Birçok parti ve seçim sistemlerinin denendiği, tek parti hükümeti ve koalisyon hükümeti dönemlerinin birden fazla örneği ile zenginleşmiş bir siyasal hayata sahip olmak aslında ülke menfaatleri açısından oldukça değerlidir. Ancak baskı gruplarının çeşitli müdahalelerine şahit olunmasının ve neredeyse her on yılda bir askeri darbe veya müdahalelerin gerçekleşmesinin demokrasinin siyasal zeminde gelişmesini engellemesine ve yukarıda bahsedilen zenginliğin karşılığının tam olarak alınamamasına neden olduğu söylenebilir. Türkiye'de çok partili hayatın 1950'den itibaren başladığını ifade etmek yanlış olmaz. Bu kapsamda yaklaşık yetmiş yıllık bir tecrübenin gerek yazılan tezlerde gerekse bilimsel makalelerde hak ettiği kadar yer almadığı tespit edilmiştir. Bu maksatla kaleme alınan bu çalışmada 1950-2015 yılları arasındaki seçimler ele alınmış olup kurulan tek parti ve koalisyon hükümetlerinin siyasi ve ekonomik istikrarı incelenmiştir. Elde edilen sonuçlardan sürdürülebilir siyaset konusunda bir analiz yapılmaya çalışılmıştır. Bu anlamda çalışmada; büyüme, enflasyon, işsizlik gibi istikrar temelli ekonomi tanımlamalarının yanında demokrasi, katılım kültürü, çoğulculuk ve siyaset ahlâkı üzerinden sürdürülebilirliğin önemi ortaya koymaya çalışılmıştır. ; Turkish political life has been assessed as having gained considerable experience in a short period of time, although it is constantly referred to instability and economic fluctuations. Having tried many party systems and electoral systems, having a political life enriched by single-party governments and multiple instances of coalition government periods, is in fact very valuable for the country's interests. At this point, the various interventions of the pressure groups have also been witnessed. Almost in every decade, military coups or interventions have prevented democracy from developing on the political horizon and have caused the failure of the mentioned wealth to be fully taken. It would not be wrong to say that the multi party political life in Turkey started from 1950. In this context, it has been determined that an expert of almost seventy years does not have enough scientific articles to be written in subject. In this study, the elections between 1950 and 2015 were considered and the political and economic stability of the single party and coalition governments established was investigated. From the results obtained, a definition of sustainable politics has been tried to be made. In this sense, based on economy definitions such as growth, inflation, and unemployment have sought to demonstrate the importance of sustainability through democracy, participation culture, pluralism and political morality.

Kurtbaş, İhsan; İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Siyaset Bilimi ve Kamu Yönetimi Bölümü ; Türkiye'de politik değişimi ve yöneten-yönetilen güç-iktidar ilişkilerini açıklamak üzere tek bir parametreden hareket edilecek olsa, kuşkusuz bu, elitlerin döngüsü olurdu. Bu konunun izini süren ilk ve en önemli çalışmalardan biri, Şerif Mardin'in merkez-çevre kuramıdır. Mardin Türk siyasal hayatının bir döneminin; toplumdan soyutlanmış bir merkezin, tepeden inme yönetim tarzı ile halka rağmen halk için kararlar aldığı ve uyguladığı, patronaj ilişkisine dayanan bir anlayış üzerine kurulu olduğunu söylemektedir. Merkez-çevre ilişkisinde halk, seçimler vasıtasıyla siyasi elitleri iktidar yapma gücüne sahipse de, onları muktedir göremiyordu. Halkın belirlediği iktidarla muktedir olanlar arasındaki bu örtüşmezlik, halk nezdinde bir yabancılaşmaya ve temsil edilememe hissine yol açıyordu. Türk siyasal hayatında Doğulu-Batıcı mücadelesine de ışık tutan merkez-çevre kuramı, döneminin sosyal ve siyasal gerçeklerini açıklamada oldukça kullanışlı olsa da; artık güncel siyaset açısından son derece yalınkat ve anakronik kalmaktadır. Bu bağlamda, bu çalışmanın temel iddiası, Mardin'in kuramındaki, merkez elitlerinin çevreden gelen yoğun ve şiddetli difüzyon etkisine (daha fazla) karşı koyamadığı ve zamanla merkez-çevre arasında bir yer değiştirme şeklinde keskin bir elit dönüşümünün yaşandığı yönündedir. Böylece Türkiye'nin güncel elit yapısı, yeknesak, insicamlı bir yapıya sahip keskin ikili kutuptan; ana omurgasını çevreden gelen muhafazakâr, orta sınıf kökenli, iyi eğitimli, farklı iktisadi-sosyal ve ideolojik kesimlerden elitlerin oluşturduğu bir 'elit koalisyonu'na doğru evrilmiştir. Bir elit koalisyonu olarak 'Yeni Elitler'; önceden iktidarı belirleyen, ancak onu muktedir kılamayan geniş halk kitlesinin, hem iktidar yaptığı hem de muktedir gördüğü tarihsel, sosyolojik ve siyasi bir gerçekliktir. ; If one wants to explain the political change and the relations between the rulers and the ruled in Turkey by a single parameter, that would certainly be the cycle of the elites. One of the primary and most important studies tracing this issue is Şerif Mardin's theory of the center and periphery. Mardin argues that a particular period of Turkish politics is based on a mentality of patronage in which a center isolated from the society takes decisions and acts upon them from above for the people despite the will of the people. Although the people had the power to bring the political elite to the power through the elections within the confines of the center-periphery relationship, in fact they could not render these elite capable of enjoying this power in practice. The discrepancy between the people who are in power and those who are competent to rule in practice caused alienation and a feeling of not being represented among the people. Although the theory of center-periphery which also hightlights the struggle between the Eastern(ist)-Werstern(ist) in Turkish politics was practical in explaining the period during which it was articulated, it is today quite simplistic and anachronic vis-a-vis the contemporary political realities. In this context, the main argument of this study is that the elites of the center could not resist the intense and strong effect of diffusion coming from the periphery and that an elite cycle took place in the form of a 'change of place' among the center and the perihery. Thus the contemporary elite structure evolved from a sharp, uniform and coherent dichotomy of elites to an 'elite coalition' which is mainly comprised of the conservative, middle class origined, well-educated people of different economic, social and ideological backgrounds. The "New Elites" as an elite coalition is such a historical, sociological and political reality that it can be argued that before, the large number of people who used to bring the elites to power but could not render them able for ruling, brought the elites both to power as well as rendered them able for ruling.

Demokratik sistemlerde, halkın seçimiyle kurulan hükümetler, sadece siyaseti değil, aynı zamanda ülke ekonomisini de yönlendirmektedir. Bu bağlamda, Türkiye'deki yönlendirmelere açıklık getirmesi düşüncesiyle, 1990-2012 döneminde yapılan seçimler ve sonrasında kurulan hükümetlerin ekonomik göstergelerle olan ilişkisi ele alınmıştır. Çalışmanın amacı, 1990-2012 yılları arasında Türkiye'deki hükümetler ile ekonomik göstergeler arasındaki ilişkiyi değerlendirmektir. Hükümetlerin yapılarına göre tek parti hükümetleri mi ya da koalisyon hükümetleri mi ekonomi alanında istikrar sağlamışlardır sorusuna yanıt aranmıştır. Bu konu üzerinde yazılmış mevcut çalışmalar göz önünde bulundurulduğunda, genellikle hükümetlerin ya siyasi yönleri ya da ekonomiye olan katkılarının incelendiği görülmüştür. Ancak bu çalışmada hükümetlerin hem siyasi hem de ekonomik yönleri birleştirilerek önemle vurgulanmıştır. Türkiye'de 1990-2012 dönemindeki hükümetlerin ekonomi ile ilişkisi incelenmiştir. Öncelikle belirli kavramlar açıklanmış ve sonrasında ekonomik göstergeler belirtilmiştir. Daha sonra bu kavramlar çerçevesinde ekonomik göstergeler değerlendirilmiştir. Değerlendirmelerin sonucunda ise siyasi istikrarsızlığın olduğu dönemde ekonomik istikrarsızlık ve ekonomik krizler meydana gelmiştir. Siyasi istikrarın oluşmasıyla birlikte ekonomik istikrar da beraberinde gelmiştir. ; In democratic systems, governments, which are founded with public elections, direct not only politics but also country's economy. In this context with the thing of throwing light on directions in Turkey, elections, which were made in the area of 1990-2012, were considered with the interaction with economic indicators of governments which were founded after these elections. The aim of this study is that evaluates interaction between economic indicators with governments in Turkey among 1990-2012. With respect to governments' frameworks, it is searched for an answer that whether single-party governments or coalition governments assure stability on economy. Available thesis and articles which are writter on this subject, are considered. Generally, it is shown that governments study whether political directions of contributions on economy. However, in this thesis, it is momentously emphasized that governments are incorporated both politics and economic aspects. Interaction with economy of governments in the area 1990-2012 are considered in Turkey. Initially, spesific consepts are explained and then, the indicators of economy are stated. There after, in the frame of these concepts, economic indictors are evoluated. In the conclusion of these evaluations, economic instabilitiy and economic crisis occur when political instability happens. With the consisting of political stability, economic stability is accompanied by it, as well.

Bu çalışmada, 1950-2014 döneminde, Türkiye'de hükümet biçimlerinin iktisadi ve mali çıktıları etkileyip etkilemediği araştırılmıştır. Karar alma ve hesap verebilirlik sorunları temelinde, hükümetler, tek parti/koalisyon hükümeti şeklinde sınıflandırılmıştır. Aynı zamanda koalisyon hükümetleri, koalisyon partilerinin ideolojik uzaklığına göre bir ayrıma tabi tutulmuştur. Hükümet biçimlerinin ekonomik istikrarı ya da mali disiplini etkilediğine dair bir bulguya ulaşılamamıştır. Çeşitli hükümet dönemlerinde gözlemlenen ekonomik ve mali iyileşmelerin, hükümetlerin biçiminden değil, istikrar programlarından kaynaklandığı sonucuna ulaşılmıştır. ; This paper explores whether forms of government affected economic and fiscal outputs in Turkey during the period of 1950 to 2014. Based on the issues of decision-making and accountability, governments are classified as a one party/coalition government. At the same time, coalition governments are separated according to the ideological distance of coalition parties. It has not been found that forms of governments affect economic stability and fiscal discipline. The results show that economic and fiscal recovery observed during the terms of miscellaneous governments are not affected by forms of governments, but are affected by stabilization programs.

This paper analyzes the creative city policy for Istanbul, which has recently become a popular throughout the world. Cities are expected to be creative milieus that foster free circulation of people, ideas, and interactions for economic growth, global competitiveness, and social development. Drawing on Foucault and governmentality studies, this paper first argues that the creative city policy is a neoliberal political rationality that seeks to stimulate individuals' creative capacities through structuring urban space. Neoliberalism includes the de-governmentalization of state and the active participation of non-state actors in the governing processes. Second, using examples from street gentrification, industrial heritage re-functioning, and co-working spaces in Istanbul, this paper dissects how creativity, freedom, and economic growth intersect in urban space and how a broad coalition of political parties, state agencies, local authorities, non-governmental organizations, small-scale cultural entrepreneurs, and creative professionals have been formed around the creative city. As a result, creative city policy is a form of governmentality that includes official documents as well as spatial strategies of a heterogeneous coalition of state and non-state actors.

Basit bir tanımla, ülkelerin aralarında ekonomik, sosyal ve kültürel bağlarını güçlendirmek amacıyla iki ya da daha fazla ülkenin aralarında kurdukları ortaklık anlaşması olarak tanımlayabileceğimiz ekonomik birleşmeler; günümüzde oldukça büyük bir önem kazanmıştır. Son yıllarda ülkeler arasında bu tür birleşmeler yaygınlaşmış, böylelikle ekonomik faaliyetlere hız kazandırılmış, ülkelerin ekonomik, sosyal ve kültürel alanda birbirilerine entegre olması hızlanmıştır. Bu tür birleşmeler, ülkelerin ticaretlerinin yönünü belirledikleri gibi, kültürel ve sosyal alanlarda da ülkeleri etkilemekte ve aynı zamanda ülkelerin politikalarını geliştirirken ya da yeni politikalar belirlerken göz önünde bulundurulan önemli bir etken olmaktadırlar. Ülkeleri hemen hemen her alanda etkileyen bu tür ekonomik birleşmelerin en önemlilerinden biri de gümrük birliğidir. Türkiye'nin Avrupa ile ilişkileri çok eskilere dayanmakla beraber, Avrupa ve Türkiye'yi gümrük birliğine götürecek olan süreç, Türkiye'nin 1959 yılında AT'ye başvurmasıyla başlamış, 1963 yılında Ankara anlaşması ile resmiyet kazanmış ve 1996 yılında ise Gümrük Birliği Anlaşması ile hedeflenen Gümrük Birliği tamamlanmıştır. Türkiye'nin Avrupa Birliği'ne tam üyelik süreci ise hala devam etmektedir. Bu çalışmada ekonomik entegrasyon türlerinden önemli bir ekonomik birleşme türü olan gümrük birliği açıklanarak Avrupa Gümrük Birliği ayrıntılı olarak incelenmiştir. Gümrük birliği kapsamında Avrupa'nın Türkiye ekonomisi ile ilişkilerine değinilerek, Avrupa Gümrük Birliği'nin Türkiye ekonomisi üzerindeki etkileri ve gelecekteki olası etkileri irdelenmiştir. Bu çalışmada 1959 yılından başlayıp ve gümrük birliğine tam üyelikle devam eden süreç ayrıntılı bir biçimde bilimsel olarak incelenmiş ve Türkiye'nin 2023 hedefleri doğrultusunda Avrupa ve Türkiye arasında gelişebilecek politik ve ekonomik gelişmelere değinilmiştir. ; Economic Coalition which with a simple description we can describe as articles of association that two or more countries' make with each other in order to reinforce their cultural, social, and economic relationship has become more of an issue recently. In the last years, these kinds of collations have become common between countries and so economic activities are accelerated and integration of countries in the fields of economical, social and cultural domain has sped up. These kinds of coalitions not only determine the way of countries' trade and affect the countries socially and culturally but also become an important factor which is taken into consideration while improving countries' politics or determining new politics. One of the most important economic coalitions which affects the countries almost in every field is Custom Union Besides the relationship between Turkey and Europe dates back very old times, the process which will take Turkey and Europe to Custom Union started with Turkey's applying to European Union and became official with Ankara Agreement in 1963 and completed in 1996 with Custom Union which is aimed with Custom Union Agreement. The process of full membership of Turkey to European Union is still continuing. In this study, Custom Union which is one of the most important economic coalition integration types has been explained and Europe Custom Union has been examined in detail. In the content of Custom Union, Europe's relationship with Turkish Economy is mentioned and the effects of Europe Custom Union on Turkish Economy and probable future effects are scrutinized. In this study the process which started in 1959 and continued with the full membership to Custom Union has been examined scientifically in detail and politic and economic improvements which will be able to develop between Turkey and Europe towards Turkey's 2020 goals are mentioned.

ÖZETPartilerin parlamentoda tek başına çoğunluluğu sağlayamadığı durumlarda genellikle koalisyon hükümeti modeli uygulanmıştır. Türk kamuoyu ise bu modelle 15 Ekim 1961 seçimleri sonucunda tanışmıştır. 1961 Anayasası'nın getirdiği yeni seçim sistemi küçük partilere meclise girme olanağı sağlarken büyük partilerin oylarını düşürmüş, tek bir partinin hükümet kurmasını zorlaştırmıştı. Ekim sonuçları da bunun göstergesi olmuş; CHP en fazla oyu almasına rağmen tek başına hükümet kuracak çoğunluğu sağlayamamıştır. Böylece Türkiye'de tek partili hükümetler dönemi sona ermiş ve 1965 seçimlerine kadar sürecek koalisyon hükümetleri dönemi başlamıştır.Türkiye'de 1961- 1965 yıllarında dört farklı koalisyon hükümeti kurulmuştur. Bunlardan ilk üçü CHP lideri İsmet İnönü tarafından, dördüncüsü ise Bağımsız Kayseri Senatörü Suat Hayri Ürgüplü tarafından teşkil edilmiştir. Üçüncü İnönü Hükümeti'nin istifası üzerine, Cumhurbaşkanı Cemal Gürsel yeni hükümeti kurma görevini Bağımsız Kayseri Senatörü Suat Hayri Ürgüplü'ye vermişti. Tarafsız bir başbakan olan Suat Hayri Ürgüplü AP, CKMP, YTP ve MP ile yaptığı görüşmelerden sonra bu partilerle yeni hükümetin hedef ve planlarını içeren bir koalisyon protokolü imzalamıştır.20 Şubat 1965'te kurulan Ürgüplü Hükümeti'nde MP, CKMP ve YTP genel başkanları görev almazken meclis dışından gelen Süleyman Demirel başbakan yardımcılığı görevini üstlenmiştir. Ayrıca başbakan dışında bağımsızlara görev verilmemiştir. 26 Şubat 1965'te hükümet programı açıklanmıştır. Daha çok yapılması planlanan işler ve temennilerden oluşan program, daha önceki hükümetlerinkiyle oldukça benzerlik göstermesine rağmen 4 Mart'ta yapılan güven oylamasıyla Meclis tarafından kabul edilmiştir.TRT tartışmaları, Petrolün millileştirilmesi, toprak reformu, aşırı cereyanlarla mücadele gibi konular iç politikada hükümeti uğraştıran ana meseleler olmuştur. Hatta bu konular, koalisyon ortakları arasında da zaman zaman anlaşmazlıklar yaratarak koalisyonun varlığını tehdit etmiştir. 8 ay iktidarda kalan Ürgüplü Hükümeti, Kıbrıs meselesini milli bir dava olarak görmüş, dış politikasını da bu çerçevede şekillendirmiştir. Nitekim iç meselelerde fikir ayrılığına düşen AP, CKMP, YTP, CKMP ve CHP Kıbrıs sorununda ortak bir tavır sergilemiştir.ABSTRACTWhen a party can not constitute majority at the parliament, usually the coalition government model is adopted. Turkish public has met this model after the elections dated 15th October 1961. The new election system introduced by the 1961 Constitution has enabled small parties to participate in the parliament, thus decreasing the votes of the big parties it was made difficult for a single party to form a government. The result of October elections was an indicator to this. Although CHP has got the highest votes, they were not able constitute majority to form the government alone. In this way single party government era has reached to an end and a new era of coalition governments has started which would last until 1965 elections. Between 1961 and 1965 four different coalition governments have been established in Turkey. First three were established by the leader of CHP, İsmet İnönü and the fourth was established by the Independent Senator of Kayseri, Suat Hayri Ürgüplü. After the resignation of the Third İnönü Cabinet, President Cemal Gürsel has handed over the mission of establishing a new government to the Independent Senator of Kayseri, Suat Hayri Ürgüplü. Being an independent Prime Minister Suat Hayri Ürgüplü has signed a coalition protocol with AP, CKMP, YTP and MP consisting the targets and plans of the new government after completing his negotiations with these parties. Non of the leaders of MP, CKMP and YTP parties have participated in Ürgüplü Government which has been established on 20th February 1965, whereas Süleyman Demirel who was not a member of the Parliament, was assigned as the Assistant of the Prime Minister. Non of the independent members of the Parliament, except the Prime Minister have participated in this government. On 26th February 1965 the Government Program was announced. Although the program had many things in common with the previous Government Plan, consisting mostly the work plans to be accomplished and wishes, has been accepted by the Parliament after the vote of confidence held on 4th of March. Concerning the internal politics, arguments about Turkish Radio and Television, nationalising of oil, land reform, struggle with the extreme trends were the main issues that the Government had to deal with. These issues have been the major difficulties for the Government to work hard and from time to time have threatened the existence of the coalition due to the disagreements on the issues. Ürgüplü Government, remaining in power for eight months has regarded the Cyprus question as a national cause and shaped its foreign policy within this respect. As a matter of fact although AP, CKMP, YTP and CHP have dissented in internal questions, they have presented a common attitude about Cyprus question.

Yüksek Lisans Tezi ; Doğrudan Yabancı Sermaye Yatırımları ve Siyasi İstikrar Arasındaki İlişki: Türkiye Örneği Uluslararası sermaye hareketlerinden biri olan DYSY fiziksel üretimi temsil eden ve gelişmekte olan ülkelerin en çok arzu ettiği yabancı sermaye türüdür. DYSY diğer yabancı sermaye türlerinden farklı olarak riskli yatırımlar olarak ifade edilmektedir. Yüksek kar beklentisi içinde hareket eden DYSY, risklerini en aza indirmek için yatırım yapmayı planladıkları ülkelerde istikrarlı güven ortamı ararken, yatırımlarını belirsiz bir ortamda yapmayı tercih etmemektedir. Bu noktada DYSY'yi üstlenen çok uluslu şirketler, yatırım yapacakları ülkelerin siyasi istikrar unsurunu değerlendirmeye almaktadır. Siyasi istikrarın sağlanması siyasi risk unsurlarının en alt düzeye indirilmesi demektir. Siyasi istikrarın sağlandığı bir ülkede sosyal ve politik riskler azalma eğilimi içine girerken, sosyal ve politik huzursuzlukların azalması DYSY için tercih edilir bir yatırım ortamı sağlamaktadır. Gelişmekte olan ülkeler arasında yer alan Türkiye, siyasi istikrar konusunda oldukça ilginç bir geçmişe sahiptir. Türkiye siyasi geçmişinin her döneminde DYSY'ye büyük önem verdiğini belirterek ülke için gerekliliğinin üzerinde durmuştur. Ancak ülkede DYSY'nin öneminin vurgulanmasına rağmen bazı dönemlerde siyasi yönetimin aldığı kararlar ve sergiledği tutum DYSY için dışlayıcı olmuştur. Türkiye'de DYSY ile siyasi istikrar arasında pozitif yönlü bir ilişki olduğu, ülkedeki DYSY artışlarının sağlanan yönetim istikrarına paralel olarak gelişim gösterdiği görülmektedir. Bu durum siyasi istikrarın sağlandığı 2002 sonrası dönem ile siyasi istikrarın sağlanamadığı 2002 öncesi dönem ayrımı yapıldığında net bir şekilde ortaya çıkmaktadır. Türkiye 2002 sonrasında DYSY hususunda patlama yaşamış ve büyük başarılara imza atmıştır. Ancak 2002 öncesi her dönemde DYSY'ye yönelik alınan kararlarda ya arzu edilen başarı yakalanamamış, ya da bir takım olumlu gelişmelerde süreklilik sağlanamamıştır. Bunun nedeni yasal sistemde bir düzen ...

Tezde, bir insanlık dramının yaşandığı Irak'ta gelişen güncel konular kapsamında Türkiye ve ABD'nin Irak politikalarının neler olduğu konusu ele alınmaya çalışıldı.Kitle İmha Silahlarının (KİS) bulunduğu, halkının sömürüldüğü ve bölge için en büyük tehdidin olduğu iddia edilen Irak'ın, ?Dünyanın Tek Küresel Gücü? olarak işaret edilen ABD'nin önderliğinde yapılan müdahale ile Türkiye'nin sınır komşusunda yaşanan bu istikrarsızlık, terör ve savaş ortamı mümkün olduğunca açık olarak gözler önüne serilmeye çalışıldı.Söz konusu çalışmamda öncelikli olarak Orta Doğu ve Irak'ın stratejik önemi incelendi. İkinci bölümde, ABD-Türkiye ilişkilerinin tarihi sürecinin ele alınmasını müteakip, Türkiye ve ABD'nin Irak yaklaşımlarına yer verildi. ?ABD, Irak'ta gerçekten Irak halkını özgürleştirmek mi istiyor, yoksa farklı bir emeli mi vardı?? sorusuna cevap bulmaya çalışıldı. Bu kapsamda, ABD'nin Irak müdahalesindeki görünen ve madalyonun arka yüzündeki görünmeyen sebeplerine de değinildi.Son bölümde ise, Irak politikasında Türkiye'nin yapması gerekenler ortaya konulmaya çalışıldı. ; Turkey?s and USA?s foreign policy on Iraq is especially scrutinized in my thesis. I try to explain both how Turkey?s and USA?s foreign policy is shaped in the framework of the current developements in Iraq and the consequences of these policies.The Coalition Forces in Iraq have not established sustainable security and political stability, after the intervention by USA led Coalition Forces in Iraq in 2003. It was claimed, Iraq has Weapons of Mass Destructions and is one of the biggest threat to the global security and intervention is inevitable. I point out in my study all the claims were not entirely true and serious political and security issues affect Turkey?s foreign policy.I present in the fisrt chapter the Middle East and Iraq?s strategic importance. Afterwards, in the second chapter Turkey-USA relationships and both states Iraq perceptions. In particular the question of USA?s real aim is examined. In this context the USA foreign policy and its influences both to the Middle East states and to Turkey is studied detaily.Finally, I present Turkey?s Iraq policy and my individual assesments. Turkey played an influential role in Iraq?s security. Turkey has great power and ability to contribute to Iraq?s security.

Haredi (ultra-orthodox) political parties in Israel, namely Yahadut HaTora and Shas, have been constantly affecting the domestic political agenda. Despite already flourished literature that covers the various roles these parties play; security dimension is yet to be addressed so far. This paper aims to analyse the Haredi politics in Israel in the identity-security nexus by questioning the political reflections of the Haredi parties' persistent attachments to the security language in four core topics which are the Haredi educational autonomy, the exemption of religious school (yeshiva) students from the army service, the conversion to Judaism process (giyur), and the nationwide Shabbat regulations. By analysing the coalition documents that Haredi parties took part in, campaign posters of the 2013 and the 2015 elections, individual and institutional Haredi responses to certain crises regarding these topics, this paper claims that Haredi politics is organized by the articulation of
identity-security concerns at varied levels.

ÖZETİsrail, Osmanlı sonrası Ortadoğu politikasının belirleyici ögelerinden biridir. İsrail dış politikası üzerinde etken olan iç politika aktörlerinin tanınması bölgesel politikanın anlaşılabilmesi için zorunludur. İsrail'in dış politika aktörleri içinde en ilgi çekeni şüphesiz politikalarını din eksenli olarak belirleyen ve fakat gerektiğinde pragmatik kararlar alabilen 'Radikal Sağ Partiler'dir. Kuramsal olarak seküler bir devlet sistemi kurmuş olan İsrail'in iç ve dış politikasında parlamenter güçlerine oranla oldukça fazla nüfuzları olan bu partilerin İsrail dış politikasını belirleyen aktörler mi oldukları, yoksa seküler fakat yayılmacı liderler tarafından 'pazarlık kozu veya günah keçisi' olarak mı kullanıldıklarının belirlenmesi gerekmektedir. Tezimizin ana konusu, İsrail politikasındaki varlığı devletin kurulmasından öncesine dayanan MafDaL partisinin (Miflaga Datit Le'umit: Dinî Millî Parti) Batı Şeria ve Gazze Şeridi ile alakalı politikaların belirlenmesine etkisidir. Bu bağlamda MafDaL'ın ideolojik ve dinî temelleri incelenmiş, bu temellerin parti politikalarındaki ağırlığı ele alınmış, partinin varlığının son elli yılında geçirdiği evrim ve bu evrim sırasında edindiği dış politika prensipleri anlaşılmaya çalışılmıştır. Tezimizin ulaştığı temel kanılar şu şekilde özetlenebilir:1.İsrail radikal sağı 1967 öncesinde 'yayılmacı', 1967 sonrasında 'yerleşimci' bir çizgi takip etmiştir.2.Radikal sağ partiler yer aldıkları koalisyon tabanının genişliği ile ters orantılı bir 'şantaj' gücünü ellerinde tuttuklarından daha dar koalisyonlarda fazlaca etkin olmuşlar, bu sebeple de milli birlik hükümeti veya geniş tabanlı hükümetlerden rahatsız olmuşlardır. 3.MafDaL girdiği koalisyonlarda yer alan tek dindar parti olmak istemiş, bunu sağlayamadığında hükümetten siyasi ve ekonomik talepleri olmayan anti-Siyonist Aguda partileri ile aynı koalisyonda yer almayı tercih etmiştir. 4.Din eksenli radikal sağ partiler gerektiğinde gayet pragmatist politikaları destekleyebilmişlerdir. 5.Ultra-Ortodoks Şas Partisi'nin ortaya çıkması ve MafDaL'ın 'sosyo ekonomik tabakaların alt sınıflarından' aldığı oyları kapmasından sonra MafDaL yerleşim birimleri endeksli bir politika belirlemek zorunda kalmış ve dış politika çizgisi daha uzlaşmaz bir noktaya kaymıştır.6.İsrail radikal sağının bütün partileri gibi MafDaL da lider endeksli bir partidir ve değişen liderlikle birlikte dış politika çizgilerinde de belirgin değişiklikler sergilemektedir. Tezimiz İsrail radikal sağının özel olaylar karşısında gösterdikleri tepkileri olay bazında incelemiş ve bunlardan genel bir politika çizgisine ulaşmaya çalışmıştır. Sonuç bölümünde Oslo Süreci'nin genelde radikal sağ, özelde de MafDaL üzerine etkisi incelenmiş, din eksenli partilerin sürekli artan oy potansiyeli göz önüne alınarak bu partilerin İsrail'in ve Ortadoğu'nun geleceğine ne şekilde yön verebilecekleri hakkında bir yargıya varılmaya çalışılmıştır. SUMMARYOne of the determinants of the post-Ottoman Middle East Politics is Israel. An understanding of the domestic policy actors is necessary for the understanding of the regional politics. Among the foreign policy actors of Israel the ones that deserve most attention are the 'Radical Right Parties' that determine their policies with a religious orientation but can take pragmatic decisions when necessary. It is necessary to determine whether those parties with their powers in the domestic and foreign policy of Israel disproportionate to their parliamentary seats are the determining factors in the Israeli foreign policy making, or they are used by secular but territorial maximalist leaders as 'bargaining cards or scapegoats'.The main topic of the current thesis is the impact of MafDaL (Miflaga Datit Le'umit: National Religious Party) as a party the presence of which predates the state of Israel political existence on the determination of policies on the West Bank and Gazza Strip. In this connection the ideological and religious foundations of MafDaL has been studied, the weight of these foundations on the party politics has been examined, and the evolution the party passed by in the last fifty years of its existence and the foreign policy principles it acquired during this evolution have been tried to be understood. The basic understandings the current thesis arrived can be summarized as such:1.The political line of the Israeli radical right has been 'territorial maximalism' before 1967 and 'settlement' after 1967.2.Since the radical rightwing parties used to enjoy a 'blackmail potential' disproportional to the broadness of the base of the coalitions they took place, they have been more influential in narrow coalitions and thus were critical of National Unity Governments and broad coalitions. 3.MafDaL preferred to be the only religious party in the coalitions it took place and if could not manage to do this, it preferred to be together with Anti-Sionist Aguda Parties that had no political or economic demands from the governments.4.Religiously oriented radical right parties managed to support highly pragmatic policies when necessary.5.After the establishment of the ultra-orthodox Shas Party and its catching the votes of MafDaL's supporters from 'the lower socioeconomic echelons of the society' MafDaL was forced to keep a settlements oriented policy and its foreign policy orientation became tougher. 6.Like all other radical right parties of Israel, MafDaL is a leader oriented party and with the leadership changing it demonstrates significant changes in its policy lines. The thesis examined the reactions of Israeli radical right on specific events and from these tried to reach to a general policy line. In the final chapter the impact of the Oslo Process on the radical right in general and on MafDaL in private is examined and the continuously increasing vote potential of the religiously oriented parties taken into consideration, an attempt was made to reach an understanding of what kind of a form these parties will give to the future of Israel and the Middle East.

24 Haziran 2018'de gerçekleşen seçimler, 16 Nisan 2017 referandumunda kabul edilen Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sisteminin hayata geçmesini sağlaması ve seçmenin oy verme davranışını etkileyecek pek çok yeni düzenleme içermesi dolayısıyla siyasi tarihimizin en önemli seçimlerinden biri olarak değerlendirilebilir. Seçimlerde, AK Parti ve MHP'den oluşan Cumhur ittifakı, Erdoğan'ı yeni sistemin ilk Cumhurbaşkanı seçtirmeyi ve yeni sistemi etkili işletmek üzere Meclis çoğunluğunu elde etmeyi hedeflerken, CHP, İYİ Parti ve SP'den oluşan Millet ittifakı ve HDP, Erdoğan'ı Cumhurbaşkanı seçtirmemeyi veya Meclis çoğunluğunu sağlayarak Cumhurbaşkanını Meclis üzerinden dengelemeyi hedefliyordu. Seçimler, Erdoğan'ın ilk turda Cumhurbaşkanı seçilmesi ve Cumhur ittifakının Meclis çoğunluğunu elde etmesiyle sonuçlandı. Bu çerçevede, yeni sisteme öncülük eden Cumhur ittifakı, sistemi hayata geçirme imkanı da yakalamış oldu. Bu makalede, seçimlerin siyasi bağlamını ortaya koymak üzere, 2007 Cumhurbaşkanlığı krizinden 24 Haziran seçimlerine kadar geçen sürede siyasetin geçirdiği kritik süreçleri ve bu süreçlerin siyasal sistem değişikliği üzerindeki etkileri tartışıldıktan sonra, seçimlerin kısa ve orta vadeli siyasi ve toplumsal sonuçlarına değinilecektir. ; The general and presidential elections of 24 June 2018 in Turkey were one of the most important elections in the modern history of the country in many ways. First of all, the elections were based on a series of new regulations that would shape the voters' attitudes. Also, the elections were a systemic prerequisite for the newly established presidential system to take effect, which had a national approval through 16 April 2017 referendum. The elections were also distinguished with the rare alliances it contained. The People's Alliance (Cumhur İttifakı) consisted in Erdoğan's Justice and Development Party (AK Parti) and Bahçeli's Nationalist Movement Party (MHP), and worked to bring Erdoğan to the office, to embrace and run the new system effectively. On the opposite side there were a coalition and a single party, the coalition naming itself Nation's Alliance (Millet İttifakı) and consisting in an alliance of Republican People's Party (CHP), Good Party (İYİ Parti) and Felicity Party (Saadet Partisi); while the People's Democratic Party (HDP) ran by itself. They came together to either oust Erdoğan in the running for president or at least gain the majority in the parliament to force a systemic balance over Erdoğan through the parliament. In this article, I will first elaborate on the critical political developments observed between what is known as the "2007 Presidential Crisis" and 24 June 2014 elections, along with their impact upon the changes in political system. Then, I will put forward some arguments on the possible political and social consequences of the 2018 elections in the short, medium and the long run.

Bu çalışmanın amacı, oylama gücünün kavramsal ve teorik temellerini açıklamak ve 1987-2011 yılları arasında, Türkiye Büyük Millet Meclisi'ndeki iktidar partileri, koa- lisyonlar ve ana muhalefet partilerinin sahip olduğu oylama güçlerini ortaya koymaktır. Politik karar alma sürecindeki bu aktörlerin oylama güçleri, meclisteki günlük hareket- lenmeler ve nitelikli oy çokluğu dikkate alınarak ormalize Edilmiş Banzhaf ?ndeksi'yle ölçülmüştür. Hesaplanan değerler zaman serileri haline dönüştürülerek, tablolar ve grafikler şeklinde raporlanmıştır. Grafik ve tablolar Türkiye'de politik hayatın yakın geçmişe kadar ne ölçüde parçalanmış ve istikrarsız olduğunu göstermektedir. ; This study aims to explain the conceptual and theoretical foundations of vot- ing power, and to reveal the distribution of power among the ruling parties, coalitions and main opposition parties in the Grand ational Assembly of Turkey during 1987- 2011. The voting power of these decision-making actors has been measured by ormal- ized Banzhaf Power Index with respect to daily representative mobility and qualified majority rule. The computed values have been reported in the form of graphs and tables after being transformed into time series. Graphs and tables show to what extent the Turkish political life was unstable and fragmented until recent past.