Suchergebnisse

Harvard University Professor Joseph Nye first revealed the concept of "soft power" which he describes as an ability of a state to form preferences of other actors of world policy using its attractiveness for them. This is connected with culture, political values, and the foreign policy of the USA. It is becoming obvious that the efficiency of using military forces is substantially limited, and the need for states to increase their influence cannot fully be realized. Ideas that in their essence are close to "soft power", appeared long before American political scientists started the discussion of the concept. It is necessary to pay attention to the works of G. Morgenthau, E. Carr, the Italian Marxist philosopher A.Gramsci, and others. Such concepts include the "concept of seduction" by J.Baudrillard, as well as the "concept of seduction" by Gilles Lipovetsky. Following John Hiring, researchers from different countries have made "soft power" the subject of their research. However, their positions concerning this concept are far from being unambiguous, and sometimes contradictory. An important rethinkingabout "soft power" is the Chinese school of research of this phenomenon. Chinese researchers point to the historical roots of the idea of "soft power", which can be found in the country's history, and that this concept is harmony and naturalness for Chinese society. ; Հարվարդի համալսարանի պրոֆեսոր Ջոզեֆ Նայը նախ բացահայտեց «փափուկ ուժ» հասկացությունը, որով նա հասկանում էր պետական ակտորի ունակությունը՝ ձևավորելու այլ ակտորների նախապատվություները՝ օգտագործելով իր գրավչությունը նրանց աչքերում: Սա վերաբերում էր ԱՄՆ մշակույթին, քաղաքական արժեքներին և արտաքին քաղաքականությանը: Ակնհայտ դարձավ, որ ռազմական ուժի կիրառումը սահմանափակ է, իսկ սեփական ազդեցությունը մեծացնելու անհրաժեշտությունը մնում է ոչ ամբողջովին իրականանալի: «Փափուկ ուժի» նման գաղափարներն ի հայտ եկան ամերիկյան քաղաքագիտության մեջ այդ հայեցակարգի քննարկումները սկսելուց շատ առաջ: Այս իմաստով պետք է նշել Հ. Մորգենթաուի, Է.Քարի, իտալացի մարքսիստ փիլիսոփա Ա. Գրամշիի և այլոց աշխատանքները: Նման հասկացությունները ներառում են Ժ.Բոդրիարի «գայթակղության հայեցակարգը», ինչպես նաև Ժ.Լիպովեցկիի «հրապուրման հայեցակարգը»: Հետևելով Ջ.Նային՝ տարբեր երկրների հետազոտողները «փափուկ ուժը» դարձրեցին իրենց հետազոտության առարկան: Նրանց դիրքորոշումները միանշանակ չեն: Այս երևույթի ուսումնասիրման չինական դպրոցը կարևոր է՝ մատնանշելով «փափուկ ուժի» գաղափարի պատմական արմատները: Այստեղից էլ թեզը չինական հասարակության համար՝ այս հայեցակարգի ներդաշնակության և բնականության մասին: ; Профессор Гарвардского университета Джозеф Най впервые раскрыл концепт «мягкой силы», под которой он понимал способность государства формировать предпочтения других акторов мировой политики, используя собственную привлекательность в их глазах. Это относилось к культуре, политическим ценностям и внешней политике США. Становилось очевидно, что применение военной силы ограничено, а потребность в увеличении своего влияния оказывается не вполне реализованной. Идеи, схожие по своему действию с «мягкой силой», появились задолго до того, как концепт начал обсуждаться в американской политологии. В этом смысле следует отметить работы Г. Моргентау, Э. Карра, итальянского философамарксиста А. Грамши и др. К подобным концепциям можно отнести «концепцию соблазна» Ж. Бодрийяра, а также «концепцию обольщения» Ж. Липовецки. Вслед за Дж. Наем исследователи разных стран сделали «мягкую силу» предметом своего исследования. Их позиции далеко не однозначны. Важной представляется китайская школа изучения данного феномена, указывающая на исторические корни идеи «мягкой силы». Отсюда - тезис о гармоничности, естественности данного концепта для китайского общества.

The article examines the issue of the legitimacy of political power and argues that legitimacy is presented as an expression of faith, it stems from citizens' belief that the activities of political institutions are justified. Based on the above, it should be noted that there is no country in the world where the existing government is completely legitimate for the entire population. Legitimacy can never reach the level of unanimous recognition, because different groups and individuals do not equally recognize the authority of political power. Apparently, legitimacy and the ability to govern are equally important, because the crisis of legitimacy is a situation in which distrust of political institutions calls into question their existence. ; Քաղաքական իշխանության լեգիտիմության հիմնախնդրի ուսումնասիրությամբ հոդվածում հիմնա­վորվել է, որ լեգիտիմությունը ներկայացվում է որպես հավատի դրսևորում և բխում է քաղաքացիների այն համոզմունքից, որ քաղաքական ինստիտուտների գործունեությունը արդարացված է: Վերոհիշյալից ելնելով նշենք, որ չկա աշխարհում մի երկիր, որտեղ գոյություն ունեցող իշխանությունը ամբողջությամբ լեգիտիմ լինի ողջ բնակչության համար: Երբեք լեգիտիմությունը չի կարող հասնել միահամուռ ճանաչման, քանի որ տարբեր խմբերն ու անհատները հավասարապես չեն ճանաչում քաղաքական իշխանության հեղինակությունը: Ըստ ամենայնի, լեգիտիմությունն ու կառավարելու կարողություններն ունեն հավասարազոր նշանակություն, որովհետև լեգիտիմության ճգնաժամն այնպիսի իրավիճակ է, որում քաղաքական ինստիտուտների նկատմամբ անվստահությունը կասկածի տակ է դնում հենց դրանց գոյությունը: ; Исследование вопросов политической легитимности в статье было подтверждено, что легитимность представлена как выражение веры; она проистекает из убеждения граждан в том, что деятельность политических институтов оправдана; и становится гражданином государства. Исходя из вышеизложенного, следует отметить, что нет в мире страны, где существующая власть была бы полностью легитимной для всего населения. Легитимность никогда не может достичь уровня единодушного признания, потому что разные группы и отдельные лица неодинаково признают авторитет политической власти. Очевидно, легитимность и способность управлять одинаково важны, потому что кризис легитимности - это ситуация, в которой недоверие к политическим институтам ставит под сомнение само их существование.

The main purpose of this study is to identify the features of the application of ethnometric methodology in the context of the study of democratic transitions. This methodology, proposed by the Dutch researcher G. Hofstede, was initially used to identify patterns in the formation of business culture in different countries, as well as between political conflicts and violent phenomena. Within the framework of the article, in the context of the experience of the democratic transition of the "third wave" countries, four main ethnometric indicators of G. Hofstede are considered: distance from power (PDI), masculinity (MAS), uncertainty avoidance (UAI) and individualism (IDV). In particular, it is argued that in those countries where high indicators of power distance (PDI) are observed, the process of democratic consolidation is slowing down and does not contribute to theformation of dialogue practices. And in the case of a certain "dialogue attraction", the main actors in the political field - the authorities and the opposition, show political will, seek to level the problems that have accumulated in society, including the uneven distribution of state resources, direct political processes towards theinstitutionalization of political dialogue.The article also examines the paradigm of democratic transition, some patterns and relationships between the culture of political dialogue and democratic transition, etc. ; Սույն հետազոտության հիմնական նպատակը էթնոչափագիտական մեթոդաբանության գործիքակազմի կիրառման միջոցով ժողովրդավարական անցման օրինաչափությունները բացահայտելն է։ Հոլանդացի հետազոտող Գ․ Հոֆսթեդի առաջ քաշած էթնոչափագիտական մեթոդաբանությունը նախկինում կիրառվել է տարբեր երկրների գործարար մշակույթի, ինչպես նաև քաղաքական կոնֆլիկտների և բռնության երևույթների միջև կապերը բացահայտելու համար։Հոդվածում ժողովրդավարության «երրորդ ալիքի» երկրների ժողովրդավարական անցման փորձի համատեքստում դիտարկվում են Գ․ Հոֆսթեդի էթնոչափագիտական չորս հիմնական՝ իշխանությունից հեռավորության (PDI), առնականության (MAS), անորոշություններից խուսափելու (UAI) և անհատականության (IDV) ցուցիչները։ Մասնավորապես հիմնավորվել են, որ իշխանությունից ունեցած մեծ հեռավորության ցուցիչների (PDI) պարագայում ժողովրդավարության համախմբման գործընթացները դանդաղում են և չեն նպաստում երկխոսույթային պրակտիկաների ձևավորմանը։ Իսկ «երկխոսույթային ձգողականության» առկայության դեպքում քաղաքական հիմնական դերակատարները՝ իշխանությունն ու ընդդիմությունը, ցուցաբերում են որոշակի քաղաքական կամք և ձգտում հասարակության մեջ կուտակված խնդիրները, այդ թվում և իշխանության ռեսուրսների անհավասարաչափ բաշխումը մեղմել, գործընթացներն ուղղորդել դեպի ինստիտուցիոնալ քաղաքականերկխոսության դաշտ։Հոդվածում քննության առարկա են դառնում ժողովրդավարական անցման հարացույցը, ժողովրդավարական անցումների համատեքստում երկխոսության մշակույթի ունեցած դերը, էթնոչափագիտական մեթոդաբանության լույսի ներքո այդ երևույթների միջև առկա կապերն ու օրինաչափությունները։ ; Основная цель данного исследования - выявление особенностей применения этнометрической методологии в контексте изучения демократических транзитов. Данная методология, предложенная голландским исследователем Г. Хофстеде, изначально использовалась для выявления закономерностей формирования деловой культуры разных стран, а также между политическими конфликтами и насильственными явлениями.В рамках статьи, в контексте опыта демократического перехода стран «третьей волны», рассматриваются четыре основных этнометрических индикатора Г. Хофстеда: дистанция от власти (PDI), маскулинность (MAS), избегание неопределенности (UAI) и индивидуализм (IDV). В частности, утверждается, что в тех странах, где наблюдаются высокие показатели дистанции от власти (PDI), процесс консолидации демократии замедляется и не способствует формированию диалоговых практик. А в случае определенной «диалоговой притягательности» основные игроки политического поля - власть и оппозиция, проявляют политическую волю, стремятся нивелировать накопившиеся в обществе проблемы, в том числе неравномерное распределение государственных ресурсов, направляют политические процессы в русло институционализации политического диалога.В статье рассматриваются также парадигма демократического транзита, в контексте демократических транзитов выявляются взаимосвязи между культурой политического диалога и демократического перехода, в свете этнометрической методологии раскрываются основные закономерности между этими явлениями.

Article considers issues with regard to methodological features of the development of the form of governance in the context of constitutional stability. Author concludes that while speaking on the forms of governance we are often guided by fictional perceptions, which should be overcome and cannot base reforms concerning the mentioned issue. In the result of processes of legal convergence forms of governance borrowed from each other mechanisms non-characteristic to them and from this aspect in many cases their rapprochement can be noted. From the doctrinal viewpoint author considers classical forms of governance more acceptable. At the same time, she notes that the problems of our social system, solution of which is the main reason for continuous changes of the form of governance, will not be solved in conditions of new reforms implemented by the same logic. Hence, the axis of the problem of the further improvement of the model of governance in the Republic of Armenia should be transformed from the issue of making a choice between this or that form of governance, and the main attention should be focused on improving the mechanisms of separation and balance of powers, as well as forming and strengthening constitutional and political traditions and culture. ; Հոդվածում քննարկվում են կառավարման ձեւի զարգացման մեթոդաբանական առանձնահատկությունները սահմանադրական կայունության համատեքստում։ Հեղինակը եզրահանգում է, որ կառավարման ձեւերի առնչությամբ խոսելիս մեր հասարակական համակարգում հաճախ ենք առաջնորդվում միֆային պատկերացումներով, որպիսիք ունեն հաղթահարման անհրաժեշտություն եւ չեն կարող ընկած լինել նշված հարցին առնչվող բարեփոխումների հիմքում։ Նշվում է, որ ժամանակակից աշխարհում ընթացող կոնվերգենցիայի երեւույթների արդյունքում կառավարման մոդելները միմյանցից փոխառել են նախկինում իրենց ոչ բնորոշ մեխանիզմներ, և այդ առումով շատ դեպքերում նկատելի է վերջիններիս մերձեցում։ Դոկտրինալ տեսանկյունից հեղինակն առավել ընդունելի է համարում դասական կառավարման ձեւերը։ Միեւնույն ժամանակ, գտնում է, որ մեր հասարակական համակարգում առկա ...

Both in Turkey and Azerbaijan, there is a similar phenomenon: neither the transition from one political-economic system to another, nor the change of government turned these states away from the course of the Armenian Genocide. The fact suggests that the reasons for the genocidal policy must be searchednot only "in the depths" of the state (especially imperially oriented) as an institution, but also in the peculiarities of the historically formed political culture of the nation. It also turns out that in geopolitically tense regions (Western Asia and Transcaucasia were and remain such regions), the responsibility for the commission of genocide is not only the state that carried out the crime, but the great powers directly involved in the "affairs of the region". Their complicity manifests itself either in the form of inaction, then false neutrality, or indirect (and even direct) participation. ; Նմանատիպ մի երևույթ նկատվում է ինչպես Թուրքիայում, այնպես էլ Ադրբեջանում. ո՛չ անցումը մի քաղաքական համակարգից մյուսին, ո՛չ տնտեսական համակարգի փոփոխությունը, ո՛չ էլ կառավարությունների փոփոխությունն այս պետություններին ետ չի մղել Հայոց ցեղասպանության ընթացքից: Սա ենթադրում է, որ ցեղասպան քաղաքականության պատճառները պետք է որոնել ոչ միայն պետության հիմքում, որպես ինստիտուտ (ընդ որում՝ կայսերական ուղղվածություն), այլ նաև դրանից դուրս՝ ազգի պատմականորեն ձևավորված քաղաքական մշակույթի առանձնահատկությունների մեջ: Սակայն պարզվում է, որ աշխարհաքաղաքական լարվածության շրջաններում (Առաջավոր Ասիան և Անդրկովկասն այդպիսի տարածաշրջաններ էին և մնում են այդպիսին), ցեղասպանություն կատարելու պատասխանատվությունը կրում են ոչ միայն հանցագործություն կատարած պետությունը, այլ նաև տարածաշրջանի գործերով անմիջականորեն ներգրավված մեծ տերությունները: Նրանց ներգրավվածությունը դրսևորվում է կա՛մ անգործության, կա՛մ կեղծ չեզոքության, կա՛մ անուղղակի (և երբեմն ուղղակի) մեղսակցության տեսքով: ; Как в Турции, так и в Азербайджане наблюдается схожее явление: ни переход от одной политической системы к другой, ни изменение экономического строя, ни смены правительств не отвратили эти государства от курса на геноцид армян. Это наводит на мысль, что причины геноцидной политики надо искать не только в недрах государства как интитута (к тому же имперски ориентированного), но и за его пределами – в особенностях исторически сложившейся политической культуры нации. Однако выясняется, что в регионах геополитической напряжённости (Передняя Азия и Закавказье были и остаются такими регионами) ответственность за совершение геноцида несёт не только государство – исполнитель преступления, но и непосредственно вовлечённые в дела региона великие державы. Их причастность проявляется в форме то бездействия, то ложного нейтралитета, то косвенного (а подчас и прямого) соучастия.