Suchergebnisse

In March 2011, rallies and demonstrations started in Syria, which later developed into an armed conflict and large-scale military operations between the Syrian government and opposition all over the country. With the gradual escalation of the conflict at the end of 2011, the Syrian government adopted a strategy of defending the western territories and regional centers, which were of strategic importance in Syria, and avoiding large-scale military operations in these areas. The situation in Syria changed dramatically at the end of 2015. It was due to Russia's direct military assistance to the Syrian government.The Syrian conflict has affected regional and extra-regional developments in the Middle East, paving the way for new realities, for the active engagement of a number of power centers in the Middle East and the processes of various formats aimed at a peaceful resolution of the conflict.During the conflict (2011-2020) there were some results in the negotiation process (regulated by various international formats) of the crisis. Though they had mainly solved problems partially in certain parts of Syria, the importance of meetings in such formats cannot be underestimated. The peculiarity and global nature of the conflict provided no other solution than partial solutions to the Syrian crisis, which had an enormous impact and created opportunities for the views of the conflicting parties to be heard. The aforementioned resolution processes of the conflict allow us to assume that the parties involved in the conflict have shifted to a partial solution to the Syrian crisis. It presupposes a short-term solution or freezing of issues related to some areas of military-political and socio-economic importance, ensuring predictability of developments, after which it will be possible to get a comprehensive agreement on the Syrian conflict.The Syrian conflict has long ceased to be a Middle Eastern regional reality, affecting global processes. Conflict resolution must have both regional and extra-regional dimensions, based on sensible and sincere approaches, which should prompt parties concerned with a quick resolution to the conflict to find the key to resolving the Syrian issue. ; 2011թ. մարտին Սիրիայում սկսվեցին բողոքի ցույցերը, որոնք վերաճեցին զինված բախումների և լայնածավալ ռազմական գործողությունների ողջ երկրում կառավարական ուժերի և ընդդիմության միջև: Իրավիճակը կտրուկ փոխվեց 2015թ. վերջին, երբ Ռուսաստանը կառավարությանն ուղղակի ռազմական օգնություն ցույց տվեց: Ճգնաժամին ուղեկցող բանակցային գործընթացն ընթացավ տարբեր ձևաչափերով և միայն մասամբ հարթեց ծագած խնդիրները: Հակամարտության լայնամասշտաբ բնույթը թույլ չտվեց ավելին, քան մասնատված լուծումներ: Բայց դրանք նաև հնարավորություն ստեղծեցին կողմերի տեսակետները լսելու համար: Սիրիայում արյունալի հակամարտությունը վաղուց դադարել է լինել այս երկրի ներքին գործը: Դրա կարգավորումը, անշուշտ, պետք է ունենա նաև արտատարածաշրջանային հարթություն՝ հիմնված ողջամիտ մոտեցումների վրա: ; С марта 2011 г. в Сирии начались акции протеста, которые переросли в вооружённые столкновения и крупномасштабные военные действия по всей стране между правительственными войсками и оппозицией. Ситуация резко изменилась к концу 2015 г., когда Россия оказала непосредственную военную помощь правительству. Переговорный процесс, сопровождавший кризис, протекал в разных форматах и лишь частично сглаживал возникшие проблемы. Масштабный характер конфликта не позволял большего, чем фрагментарноые решения. Но и они создали возможность, чтобы мнения сторон были услышаны. Кровопролитный конфликт в Сирии давно перестал быть внутренним делом этой страны. Его урегулирование непременно должно также иметь и внерегиональное измерение, основанное на разумных подходах.

Armenian abstract: Թուրքիա-Իրան բազմակողմ հարաբերությունները և երկու երկրների ներքաքաղաքական զարգացումները տարածաշրջանային անվտանգության տեսանկյունից և ՀՀ-իհամարկարևոր նշանա-կություն ունեն։ Հաշվի առնելով մոտ մեկ դարի ընթացքում տարածաշրջանում սկիզբ առած մարտահրավերները և երկուստեք տեղի ունեցած քաղաքական բնույթի փոփոխությունները, որոնք ընդհանուր առմամբ ազդում էին երկու երկրների միջպետական հարաբերությունների վրա` կարելի է փաստել, որ դրանք եղել են փխրուն, բայց միևնույն ժամանակ` հավասարակշռված։ English abstract: Turkey-Iran multilateral relations and the internal political developments of the two countries are of crucial importance for the regional security and for Armenia. Taking into account the challenges that have emerged in the region over the course of the last century and the political changes, that generally affect the interstate relations of the two countries, it can be stated that they are fragile, but at the same time balanced. Russian abstract: Разносторонние межгосударственные отношения Турции и Ирана, а также внутриполитические процессы в них, имеют особую важность для Республики Армения, в том числе по части региональной безопас-ности на Южном Кавказе.Принимая во внимание вызовы, возникшие в регионе в течение последнего столетия, а также политические изменения в каждой из них – все это в целом повлияло на межгосударственные отношения двух стран. В то же время отметим, что сущность ирано-турецких отношений можно определить как "хрупкие", которые, в то же время, являются достаточно сбалансированными.

Turkish current foreign and regional policy characterised as militaristic and oversecuritized, is being accompanied with the nationalistic and irredentist official rhetorics, which tends to revise the status-quo in the neighbouring regions. The article analyses the intensive use of military power in regional policy, the strategy based on the military interventions and proxy wars in the neighbouring regions and countries. Theoretical and academic approaches on the militarization and securitization of the Turkish foreign and regional policy and the influence of external and domestic factors on it were also viewed. Turkish military interventions and proxy wars in Syria, Libya, Iraq, provocative and aggresive behavour in the Eastern Mediterranian were observed. As a continuation of Turkish revisionism and interventionism, the South Caucasus became the next target of Turkish ambitions, when in 2020 Turkish-Azerbaijani tandem, with the involvement of foreign jihadist fighters, launched a full-scale war against Nagorno-Karabakh Republic. ; Թուրքիայի արդի արտաքին և տարածաշրջանային քաղաքականությունը բնութագրվում է որպես ռազմականացված և գերանվտանգայնացված, որն ուղեկցվում է ազգայնական ու ծավալապաշտական հռետորաբանությամբ, իր հարևան տարածաշրջաններում ստատուս-քվոյի վերանայմանը միտված ագրեսիվ նախաձեռնողականությամբ։ Հոդվածում դիտարկվում և վերլուծվում են Թուրքիայի արդի տարածաշրջանային քաղաքականության մեջ ռազմական ներուժի կիրառման, հարևան երկրներում և տարածաշրջաններում ռազմական միջամտությունների ու պրոքսի պատերազմի վրա հիմնված ռազմավարությունը, արտաքին ու տարածաշրջանային քաղաքականության ռազմականացման ու անվտանգայնացման վերաբերյալ տեսական մոտեցումները, այդ ռազմատենչ քաղաքականության վրա ազդող ներքին և արտաքին գործոնների նշանակությունը, ռազմական միջամտություններն ու պրոքսի պատերազմները Սիրիայում, Իրաքում, Լիբիայում, սադրիչ գործողությունները արևելյան միջերկրականում։ 2020թ. Թուրքիայի տարածաշրջանային ագրեսիվ հավակնությունների թիրախ դարձավ նաև Հարավային Կովկասը, երբ Արցախը ենթարկվեց թուրք-ադրբեջանական ռազմական ագրեսիայի նաև վարձկան զինյալների ներգրավմամբ։ ; Современная внешняя и региональная политика Турции характеризуется как милитаристкая и сверхсекьюритизированная, которая сопровождается националистической и ирредентической риторикой, агрессивной инициативностью, направленной на пересмотр статус-кво в соседних регионах. В статье рассматривается и анализируется: стратегия Турции, основанная на применении военного потенциала в региональной политике, на военном вмешательстве в соседних странах и регионах, на прокси-войне; теоретические подходы к милитаризации и секьюритизации внешней и региональной политики; значимость внешних и внутренних факторов, влияющих на эти милитаристские подходы; военное вмешательство и прокси-войны в Сирии, Ираке, Ливии, провокационные действия в Восточном Средиземноморье. В 2020 г. мишенью агрессивных региональных посягательств Турции стал также Южный Кавказ, когда Арцах был подвергнут военной турецко-азербайджанской агрессии с привлечением наемников-джихадистов.