Suchergebnisse

transl. from the Armenian by C. F. Neumann ; Volltext // Exemplar mit der Signatur: München, Bayerische Staatsbibliothek -- 4 A.or. 120-14

transl. from the Armenian by C. F. Neumann ; Volltext // Exemplar mit der Signatur: München, Bayerische Staatsbibliothek -- 4 A.or. 3768 m

Drawing on Piromalli's letters and accounts, this paper analyze the conversion strategies he adopted in his missionary work and what could be seen as a paradigm shift in his policy. In his Account of his Own Successes, written in 1637, Piromalli clearly embraced what at the time was a 'classic' approach: to discuss first the matter of the union with the local ecclesiastical hierarchies; then, when—as it often happened—this failed, to gather some disciples among the schismatics who would preach correct creed among local people on a more practical and day-to-day basis. However, in another account that Piromalli wrote in 1654, just a few months before being officially appointed the Archbishop of the Diocese of Nakhichevan, he claimed that although the Armenian 'clergy was already educated and enlightened in the Catholic truths', only the conversion of the wealthy Armenian merchant families of New Julfa could persuade other Armenians to embrace Catholicism. Since, as he wrote, 'all missionary efforts are wasted' in converting New Julfan Armenians, he maintained that it was necessary for the Pope to ask 'the Princes of Venice and Tuscany' to threaten the New Julfan merchants that they would be denied access to their ports, unless they chose to convert. This paper will consider this shift by discussing Piromalli's attempts to bring the whole Armenian Church into union with Rome, including his role in the union of the Polish Armenian Church. It will also analyze his embracing of a more Realpolitik approach in light of the emerging Armenian merchant colony of New Julfa.

The article is dedicated to the connection of parliamentarism and democracy. It examines the private relationships of these categories. The article analyzes the critical theory of parliamentarism by K. Schmitt. The history of the evolution of parliamentarism testifies to a series of victories and failures of this institution, which gave rise to a mass of its forms and varieties. In the end, it is concluded that parliamentarism has similar features with democracy and is considered to be a sign of the development of democracy. Respect the rights and freedoms of citizens, as well as the high level of development of civil society. To overcome the difficulties of the development of parliamentarism, it is necessary to take consistent measures to reform this institution ; Պառլամենտարիզմի և ժողովրդավարության կապին նվիրված հոդվածում վերլուծված է Կ. Շմիտտի պառլամենտարիզմի քննադատական տեսությունը: Պառլամենտարիզմի էվոլյուցիայի պատմությունը վկայում է այս ինստիտուտի մի շարք հաղթանակների և պարտությունների մասին, որոնք հիմք են տվել դրա բազմաթիվ ձևերի և տեսակների: Եզրակացվում է, որ պառլամենտարիզմը ժողովրդավարության զարգացման, մարդու և քաղաքացու իրավունքների և ազատությունների հարգանքի նշան է և խոսում է քաղաքացիական հասարակության զարգացման բարձր մակարդակի մասին: Պառլամենտարիզմի զարգացման դժվարությունները հաղթահարելու համար անհրաժեշտ է հետևողական միջոցներ ձեռնարկել այս ինստիտուտը բարեփոխելու համար: ; В статье, посвящённой связи парламентаризма с демократией, проанализирована критическая теория парламентаризма К. Шмитта. История эволюции парламентаризма свидетелсьтвует о череде побед и поражений данного института, породившей массу его форм и разновидностей. Делается вывод, что парламентаризм является признаком развитости демократии, уважения прав и свобод человека и гражданина и говорит о высоком уровне развития гражданского общества. Чтобы преодолеть трудности развития парламентаризма, необходимо принять последовательные меры по реформированию этого института.

The purpose of the article is to analyze the interests and contradictions between Russia and Turkey in the South Caucasus, which have been aggravated in many aspects by the influence of the Syrian and Ukrainian crises. In these circumstances, Azerbaijan became a key player for Ankara, which allowed the latter to gradually move on its interests in the region. Meanwhile, the formation of the EAEU with the participation of Armenia (without any preconditions on its end) negatively affected the latter's factor, first of all, for Moscow as an ally. On top of it, Turkey and Azerbaijan, contrary to the interests of Armenia, significantly strengthened their geopolitical factors before Russia, against the backdrop of West's political and economic sanctions against Moscow. ; Հոդվածի նպատակը Հարավային Կովկասում Ռուսաստանի և Թուրքիայի շահերի ու հակասությունների վերլուծությունն է, որոնք հիմնականում սրվեցին սիրիական և ուկրաինական ճգնաժամերի ազդեցության տակ: Այդպիսի պայմաններում Ադրբեջանն առանցքային գործիք դարձավ Անկարայի համար, ինչը թույլ տվեց վերջինիս աստիճանաբար առաջ մղել իր շահերը տարածաշրջանում: Միաժամանակ, Հայաստանի մասնակցությամբ ԵԱՏՄ-ի ձևավորումը (նրա կողմից առանց որևէ նախապայմանի) բացասաբար անդրադարձավ նրա գործոնի վրա առաջին հերթին դաշնակից Մոսկվայի հետ հարաբերություններում: Իսկ Մոսկվայի նկատմամբ Արևմուտքի քաղաքական և տնտեսական պատժամիջոցների ֆոնին Թուրքիան և Ադրբեջանը, ի հեճուկս Հայաստանի շահերի, զգալիորեն ամրապնդեցին իրենց աշխարհաքաղաքական գործոնները Ռուսաստանի հետ հարաբերություններում: ; Целью статьи является анализ интересов и противоречий России и Турции на Южном Кавказе, которые, во многом, обострились под влиянием сирийского и украинского кризисов. В этих условиях Азербайджан стал ключевым инструментом для Анкары, что позволило последней приступить к постепенному продвижению своих интересов в регионе. Тем временем, образование ЕАЭС с участием Армении (без каких-либо предварительных условий с ее стороны), отрицательно отразилось на ее факторе, в первую очередь, в отношениях с союзной Москвой. А на фоне политических и экономических санкций Запада против Москвы, Турция и Азербайджан, в противовес интересам Армении, значительно усилили свои геополитические факторы в отношениях с Россией.