Suchergebnisse

Türkiye-AB ilişkilerinin Türkiye 2005 İlerleme Raporu açısından ele alındığı bu makalede, Türkiye'nin üyeliğinin Birlik üzerinde meydana getireceği sosyal, jeopolitik ve kültürel etkiler anlatılmaktadır. 2005 Türkiye İlerleme Raporu, daha önceki raporlarla büyük ölçüde aynıdır. Rapor, Birlik ile Türkiye arasındaki ilişkileri tanımlamakta, üyelik için siyasi kriterler açısından durumu incelemekte; üyelik için ekonomik kriterler açısından Türkiye'nin durumunu ve geleceğini değerlendirmekte; Türkiye'nin üyelik yükümlülüklerini, diğer bir deyişle, Antlaşmalar, ikincil mevzuat ve Birlik politikaları olarak tanımlanan müktesebatı üstlenme kapasitesini gözden geçirmekte; Türkiye'nin Katılım Ortaklığı Belgesindeki önceliklerini ne ölçüde yerine getirdiğini kısaca incelemektedir. ; The article, in which the relations between Turkey and the Union are analysed from Turkey 2005 Progress Reportperspective, focuses on the social, political and cultural influences of the Turkish membership on the Union. The structure of the Turkey 2005 Progress Report is largely the same as that used in previous years. The report: describes the relations between Turkey and the Union; analyses the situation in respect of the political criteria for membership; assesses Turkey's situation and prospects in respect of the economic criteria for membership; reviews Turkey's capacity to assume the obligations of membership, that is, the acquis as expressed in the Treaties, the secondary legislation, and the policies of the Union; briefly examines the extent to which Turkey has addressed the Accession Partnership priorities.

DergiPark: 326439 ; trakyasobed ; Democracy, good governance and the rule of law are the determinants of global and local security. The global integration is the diffusion of political, social and economic relationships between countries, coexistence of different cultures and religions in an integrated way, and spreading of the spiritual and material values across national borders to the world. In this context, the best example that can be given for such an integration is the European Union (EU). The economic advancement in developing countries may not start in all regions of the country at the same time and the subsequent development concentrates in certain areas. Hence, regional disparities emerge. In order to eradicate its own regional disparaties the EU has formed the EU Regional Policy. Through the Structural Funds that have been formed as part of this policy, various assistance to the regions in need are provided, and some of such assistance takes place as donations. Since Turkey is not a full member of the EU it cannot benefit from the Structural Funds for the time being. However, it can implement the grant programmes within the context of the Pre-accession Financial Corporation Programme. Even the results do not require us to be pessimistic, they emphasize the need to work much harder. They indicate that the negotiations for full membership will not only be about political issues, but also will undergo harder in Acquis Titles ; Demokrasi, iyi yönetişim ve hukukun üstünlüğü; küresel ve bölgesel güvenliğin düzenleyicileridirler. Küresel bütünleşme, ülkeler arasında siyasi, sosyal, ekonomik ilişkilerin yaygınlaşması, farklı kültür ve inançların entegre olmuş şekilde birlikte yaşamaları, maddi ve manevi değerlerin ulusal sınırları aşarak dünyaya yayılması demektir. Bu bağlamda böyle bir bütünleşmeye verilecek en güzel örnek; Avrupa Birliği'dir (AB). Kalkınma süreci yaşayan ülkelerde ekonomik gelişme, ülkenin tüm bölgelerinde aynı anda başlayamayabilir ve sonucunda ortaya çıkan gelişme belirli noktalarda yoğunlaşır. Neticesinde bölgesel farklılaşmalar meydana gelir. AB, kendi içinde yaşadığı bölgesel farklılıkları ortadan kaldırmak için AB Bölgesel Politikası'nı oluşturmuştur. Bu politika kapsamında geliştirilen Yapısal Fonlar aracılığıyla, ihtiyaç duyulan bölgelere çeşitli yardımlar yapılmakta, bu yardımlardan bazıları hibe programları ile gerçekleştirmektedir. Türkiye tam üye olmadığı için Yapısal Fonlar'dan şimdilik yararlanamamaktadır. Katılım Öncesi Mali Yardım Programı kapsamında geliştirilen hibe programlarını ise uygulayabilmektedir. Sonuçlar kötümser olmamızı gerektirmese de daha çok çalışmamız gerektiğini vurgulamaktadır. Tam üyelik müzakerelerinin sadece siyasi olaylarla değil, müktesebat başlıklarında daha çetin geçeceğinin sinyallerini vermektedir

As of 2010, there is an increasing authoritarian political structure in Hungary. Winning the elections, the Fidesz government led by Prime Minister Viktor Orbán makes constitutional amendments in line with the party's purposes, guides the media outlets according to its interests, and silences the opponents. The West, which supports democracy even in other countries, has had to struggle with rising authoritarianism within itself. In this study, the rising authoritarianism in Europe and the position of the EU is examined. The study deals with the issue of authoritarianism in Hungary after evaluating the literature on authoritarianism. In the present study, which includes some comparisons with Turkey, a case study has been carried out. It has been conducted through document analysis method, taking into account the reports published by the Venice Commission and Council of Europe. As a result, it is emphasized how the EU remains weak in preventing authoritarianism and that authoritarianism can be not only in nonWestern countries but also in the West

Avrupa Birliği, kuruluşundan itibaren göç alan ve politikalarını insan hakları çerçevesinde düzenleyen bir ulusüstü örgüttür. Avrupa Birliği tarafından düzensiz göçün azami seviyede tutulması amaçlanmıştır. Bu sebeple de Birlik bütünlüğünü sağlamak amacıyla sözleşmeler ile belirlenen politikalar doğrultusunda iç ve dış göçü kontrol altına alacak bir takım düzenlemeler yapmıştır. Dolayısıyla bu çalışma; insanların dini, iktisadi, siyasi, sosyal ve diğer durumlar sebebiyle yer değiştirme hareketlerinin Avrupa Birliği politikalarını nasıl etkilediğiyle ilişkilidir. Çalışma kapsamında söz konusu bu politikalar incelenerek, bugüne kadar katedilen mesafe ifade edilmeye çalışılacaktır. Çalışmada Avrupa Birliği göç politikaları; tarihsel verilere, yapılan antlaşmalara, kararlara ve uygulamalara göre değerlendirilerek; uluslararası hukuk, Avrupa Birliği komisyon kararları, Frontex verileri, Birleşmiş Milletler raporları, göç politikası çerçevesinde yapılan antlaşmalar, insan hakları tarihsel gelişimi ve Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi ve Avrupa İnsan Hakları Komisyonu'na ilişkin kararlar çerçevesinde ele alınacaktır. v Çalışma dört bölümden oluşmaktadır. Birinci bölümde; araştırmanın konusuna, amacına, önemine, çalışma ile hangi sorulara yanıt arandığına ve konuya ilişkin tanımlara yer verilecektir. İkinci bölümde; göç kavramı, göç türleri ve Avrupa Birliği'nde göç konusu ve göç politikalarının tarihsel gelişimi ele alınacaktır. Üçüncü bölümde; insan hakları açısından sığınma hakkı ve mültecilik, insan haklarının tarihsel gelişimi, sığınma hakkının ortaya çıkışı, Birleşmiş Milletler Mülteciler Yüksek Komiserliği'nin kurulması, 1951 Cenevre Sözleşmesi ve mültecilerle ilgili diğer çalışmalar incelenecektir. Dördüncü bölümde ise göç politikaları, Avrupa Birliği öncesi Avrupa ülkelerinin göç politikaları, Avrupa Birliği'nin ortak göç politikaları, ortak sığınma politikası üretme çabaları kapsamında yapılan antlaşmalar ve Avrupa Birliği'nde göçmenlere ve sığınmacılara yönelik bazı kurumlar incelenecektir. ; The European Union is a supranational organization that has received immigrants since its establishment and regulates its policies within the framework of human rights. The European Union aims to keep irregular migration at the minimum level. For this reason, in order to ensure the integrity of the Union, it has made a number of arrangements to control the internal and external migration in accordance with the policies determined by the agreements. Therefore, this study is related to how the policies of the European Union is affected according to people's movements due to religion, economics, politics, social issues, and other situations. Within the scope of the study, these policies will be examined and the distance covered up to the present will be expressed. In this study, European Union migration policies will be handled while being evaluated according to the historical data, the agreements, decisions, and practices; in the framework of international law, the European Union commission decisions, Frontex data, the United Nations reports, treaties on migration policy, historical development of human rights and decisions of the European Court of Human Rights and the European Commission of Human Rights. vii The study consists of four parts. In the first chapter; the subject, the purpose, the importance of the study, which questions are aimed to be answered with this study, and the definitions about the subject will be included. In the second part; the concept of migration, the types of migration, and the historical development of the subject of migration and migration policies in the European Union will be discussed. In the third chapter; the right to asylum and migration in terms of human rights, the historical development of human rights, the emergence of the right to asylum, the establishment of the United Nations High Commissioner for Refugees, the 1951 Geneva Convention and more studies on refugees will be examined. In the fourth chapter, migration policies, migration policies of European countries before the European Union, common migration policies of the European Union, treaties made within the scope of efforts to produce common asylum policy, and some institutions about migrants and asylum seekers in the European Union will be examined.

Avrupa Birliği başarılı bir bölgeselleşme örneği sergileyen uluslar üstü bir örgüttür. Parlamento birliğin önemli organlarından biridir. İlk başta bir danışma organı olarak düşünülmüştür. Daha sonra yasama alanında etkin bir organ haline getirilmiştir. Parlamento komisyon üyelerini tayin etmektedir, birlik bütçesinin kabul sürecine katılmaktadır, üye kabulü ve bazı antlaşmaların onaylanmasında söz sahibidir. Parlamento aynı zamanda temsili bir organdır ve Parlamentoda çeşitli siyasal gruplar bulunmaktadır. Bu gruplar AB vatandaşlarını temsil etmektedir. Ancak parlamento seçimlerine katılım giderek azalmaktadır. Bu durum parlamentonun meşruiyetine zarar vermektedir ve bir "demokrasi açığı" oluşturmaktadır. Siyasal katılımın artması için parlamentodaki siyasal gruplar seçim kampanyalarını bizzat yürütmelidir ; The European Union is a supranational organization that exhibits a successful example of regionalization. The European Parliament is one of the most important organs in the EU. Initially, the EU Parliament was conceived as an advisory body. Subsequently, it has been an active organ in the legislation area. The EU Parliament appoints the members of the commission, participates in the adoption of the budget of the EU and plays a role in approving some treaties and the acceptance of new members. Also, the EU Parliament is a representative body. There are different political groups in the EU parliament. These groups represent the EU's citizens, but participation in the EU parliamentary elections has been decreasing gradually. This situation weakens the legitimacy of the EU Parliament and causes a "democratic deficit". In order to increase political participation, political groups in the parliament should conduct election campaigns themselves.

TEZ11319 ; Tez (Yüksek Lisans) -- Çukurova Üniversitesi, Adana, 2018. ; Kaynakça (s. 124-152) var. ; xi, 152 s. : tablo ; 29 cm. ; Göç ve güvenlik, Soğuk Savaş sonrası dönemde uluslararası sistemde yaşanan değişimlerin etkilediği en önemli alanlar arasında yer almaktadır. Özellikle 1990 sonrası dönemde derinleşen-genişleyen boyutlara ulaşan güvenlik ve iç savaşlar sonucu yaşanan yoğun göç akışı bu iki konuyu ön plana çıkarmıştır. Bu tez çalışması da bu iki alanı Avrupa Birliği (AB) kapsamında ele almaktadır. Çalışmanın amacı, temel olarak AB kurumlarının göç yaklaşımlarının güvenlik ile ilişkisini incelemektir. Bu kapsamdaki çalışma, Kopenhag Okulu kuramı ile AB tarafından "mülteci krizi" olarak ele alınan dönem olan 2011 Suriye krizi çerçevesinde AB kurumlarının göç yaklaşım benzerliklerini ve farklılıklarını incelemektedir. Dolayısıyla çalışma, Birliğin ortak göç politikasını tanıtırken Avrupa Komisyonu, Avrupa Konseyi ve Avrupa Parlamentosu'nun göç söylem haritasını çizmektedir. Çalışmada ele alınan Suriye krizi, 2011 yılı öncesi 22 milyona sahip nüfusundan yaklaşık olarak 12 milyon kişinin ülke içinde ve dışında yerinden edilmesine neden olan bir vakadır. Aynı zamanda mülteci krizi dönemi, göçün AB?nin gündemine yoğun bir şekilde yerleşmesi açısından önemlidir. Böylece bu örneklem, AB kurumlarının Avrupa?ya yönelen yoğun göç akışı karşında göçü nasıl ele aldığını araştırma imkanı sağlamaktadır. Bu kapsamdaki çalışma, AB kurumlarının göçü güvenlikleştirdiğini ve bu kurumların söylemlerinde ekonomik, kültürel ve iç güvenlik temaları kapsamında benzeşen ve farklılıklaşan yaklaşımların bulunduğunu savunmaktadır. ; Migration and security are among the most important areas that are affected by the changes in the international system in the post-Cold War period. Especially in the post-1990 period, security that reaches deepening-expanding dimensions and intense migration flow as a result of civil wars brought these two issues to the fore. In this framework, this new period has led to a conceptual and theoretical transformation in terms of deepening and expanding dimensions of these topics. This thesis covers these two issues within the scope of European Union (EU). The aim of study is mainly to examine the nexus between security and migration in the approaches of EU institutions. The study in this context examines the similarities and the differences in migration approaches of the EU institutions within the context of the Copenhagen School theory and the 2011 Syrian crisis, which is considered as the ""refugee crisis"" by the EU. Thus, in addition to introducing the common migration policy of the Union, this research also presents the map of the migration discourses of the European Commission, the European Council and the European Parliament. The Syrian crisis addressed in the study is an important case in terms of the fact that approximately 12 million people have been displaced in and out of the country from the population of 22 million in the pre-2011. At the same time, refugee crisis period is important in terms of the intensive settlement of migration on the EU agenda. So, this example allows to research how the EU institutions securitize migration in the face of the increasing flow of migration to Europe. In this context, the study argues that EU institutions have securitized the migration and there are similar and different approaches in the discourses of these institutions within the scope of economic, cultural and internal security themes.

Kıbrıs Sorunu'na Birleşmiş Milletler (BM) bünyesinde çözüm arandığı bir dönemde Güney Kıbrıs Rum Yönetimi (GKRY) 4 Temmuz 1990 tarihinde Avrupa Topluluğu (AT)'na üyelik başvurusunda bulunarak 2004'te tam üyelikle sonuçlanacak olan süreci başlatmıştır. Soğuk Savaş'ın sona erdiği "Yeni Dünya Düzeni" içinde kendine yer arayan Avrupa Birliği (AB) Ortadoğu'nun yanı başında ve Asya Pazarı'nın "Batı Kapısı" üzerinde bulunan Kıbrıs'ı da unutmamıştır. Bu çerçevede Avrupa Birliği Bakanlar Konseyi, GKRY'nin tam üyelik başvurusunu normal süreç içerisinde değerlendirmiş ve 30 Haziran 1993'te Kıbrıs'ın üyelik için ehil olduğu yönündeki olumlu görüşünü (avis) açıklamıştır. GKRY'nin AB'ye başvurusuna ilişkin olarak Kıbrıs Türk tarafı ve Rum tarafı, görüşlerini kanıtlayabilmek için, uluslararası hukuk alanında uzmanlaşmış kişilerden görüş alma yoluna gitmişlerdir. Avrupa Komisyonu'nun her yıl AB'ye katılım sürecinde olan aday ülkelerin üyeliğe hazırlık sürecinde kaydettiği ilerlemeyi değerlendiren "İlerleme Raporlarında" ve Birliğe gelişmesini sağlamak için genel politikalarla ilgili tüm yararlı kararların alındığı "Zirvelerde" Kıbrıs Sorunu'na oldukça geniş yer verilmiştir. 12-13 Aralık 2002'de yapılan Kopenhag Zirvesi Sonuç Bildirisi'nin Kıbrıs paragraflarını şekillendiren en önemli gelişme, Ocak 2002'de başlayan görüşme turlarının sonunda BM Genel Sekreteri Annan'ın, 11 Kasım 2002 tarihinde Kıbrıs Türk ve Rum tarafına sonradan kendi adı ile anılacak olan "Kıbrıs Sorununa Kapsamlı Çözüm Temeli" adlı belgeyi sunması olmuştur. Bu çalışmada Kıbrıs Sorunu'nun AB karar alma mekanizmalarında nasıl şekillendirildiği ve sürecin sonu olan Annan Belgesi incelenecektir. Özellikle I. Annan Planı ayrıntılarıyla incelenecek ve bu çerçevede söz konusu planın Kıbrıs sorununu çözmekten neden uzak olduğu kanıtlanmaya çalışılacaktır. ; In a period when a solution was seeked for the Cyprus Problem within the United Nation (UN), the ROC made a membership application to the European Commission (EC) and started the process which would result in a full membership in 2004. The European Union (EU) which was looking for a place in the post Cold War "New World Order" had not forgotten Cyprus which was just beside the Middle East and situated on the Asian Market's "West Gate". In this context, the EU Minister's Council assessed ROC's full membership application normal process and announced its positive avis regarding Cyprus' eligibility for full membership on 30 June 1993. Regarding ROC's application to the EU, in order to prove their point of views, the Cyprus Turks and Greeks utilized the way of taking opinions from International Law specialists. The Cyprus Problem was given very wide coverage in the "Progress Reports" published annually by the European Commission for the assessment of the membership process of candidate countries and in the "Summits" where all beneficial decisions were taken regarding the general policies to ensure the Union's development. The most important development that shaped the Cyprus paragraphs of the Final Declaration of the Copenhagen Summit held on 12-13 December 2002, was the submission of the "Comprehensive Settlement Plan of the Cyprus Question" named document by UN Secretary General Annan – which would later be remembered by his name – to Cyprus Turkish and Greeks on 11 November 2002 after the accession negotiations which had started in January 2002. In this study it will focus on how the Cyprus problem shaped in EU decision-making mechanisms and the Annan Document which is the end of this process. Also in this study, The First Annan Plan will be examined thoroughly and effort be proved why the mentioned plan was unsuccessful to solve the Cyprus Problem.

Kapalı toplum yapısı ve kendine özgü geçmişi ile pek çok tartışma konusuna yol açan Alevilik, Cumhuriyetin kuruluşu ve modernleşme dönemi sonrasında farklı boyutlarda incelenmeye başlanmıştır. Belirtilen tartışma konuları arasında Aleviliğin tanımlanması, İslam dini içerisindeki konumu, sosyal ve kültürel değerleri ve siyasal açıdan otoritenin karşısında olan tutumları yer almaktadır. Güncel tartışmaların ise 90'lı yıllardan itibaren Türkiye'nin AB üyeliği süreci ile başladığı, siyasallaşma ve modernleşme ile birlikte zorunlu din dersleri, cemevleri gibi hususlarla devam ettiği görülmektedir. Türkiye'de göç ve kentleşmenin etkilerinin de yaşamın Alevlerin özel yaşamlarına ilişkin hayat tarzları ve ritüelleri üzerinde farklılaşmaya neden olduğu söylenebilir. Bu çalışmada, Türkiye'deki Alevilerin 1998 yılından itibaren Avrupa Komisyonu tarafından oluşturulan Avrupa Birliği İlerleme Raporlarında nasıl değerlendirildiği ve bu değerlendirmeye karşın Alevilerin nasıl bir tutum sergilediklerinin belirlenmesi amaçlanmıştır. Bu amaç doğrultusunda, çalışmanın teorik bir araştırma olması kapsamında öncelikle literatüre taraması tekniği kullanılarak veri tabanlarından elde edilen dergi ve makaleler, bildiriler, raporlar incelenmiş, Yüksek Öğrenim Kurumu resmi sitesi aracılığıyla da yüksek lisans ve doktora tezlerine ulaşılmıştır. Çalışma sonucunda Alevilerin AB İlerleme Raporlarında azınlık olarak görüldükleri, genellikle dini ve sosyal açıdan değerlendirildikleri, bu değerlendirmede ibadet yerleri, eğitim, eşit ve özgür haklar tanıma konuları ele alınmıştır. Raporlarda Alevi inancına ilişkin bilgiler de içeren yeni din kültürü ve ahlak bilgisi ders kitaplarının yayımlanması ve bazı illerde Alevi vatandaşların evlerinin işaretlenmesine yönelik adli soruşturmaların başlatılması olumlu gelişmeler olarak görülürken; kamu görevinde ayrımcılık ve ibadet yeri olarak cemevlerinin tanınmaması sorunlarının devam ettiği görülmektedir. Sonuç olarak Alevilerin talep ettikleri özgürlüklerine hâlâ kavuşamadıkları, bu durumun Türkiye'de bulunan çoğunluğun kültür farklılığı ve genel siyasi durum ile ters düşmesinden kaynaklandığı söylenebilir. ; After the foundation of the Turkish Republic and then modernization period, Alevism which led to many discussions with its encased society characteristics and own history, has begun to be studied in varying dimensions. The discussion topics include the definition of Alevism, its position in Islam, its social and cultural values, and its attitudes towards politics against the authority. It has been seen that the current debate is that from the 90's onwards, Turkey has started with EU membership process, politicization and modernization together with compulsory religious lessons and Cemevleri (temples). It is suggested that the influences of immigration and urbanization in Turkey cause differentiation in life styles and rituals related to the private lives of Alevis. In this study, it is aimed to determine how the statue of Alevis living in Turkey was seen as well as the attitudes Alevis have through the European Union Progress Reports prepared by the European Commission since 1998. For this purpose, in the scope of being a theoretical research of the study, primarily journals and articles, reports and reports obtained from the databases by using the literature search technique were examined and master and doctoral dissertations were obtained through the official site of the Higher Education Institution. In conclusion, the Alevis were treated as minorities in the EU Progress Reports, where religious, social, and worship places, education, and equal rights were generally assessed. The publication of new religious textbooks including information on Alawi belief and the initiation of judicial investigations on marking the homes of Alevi citizens in some cases were seen as positive developments; it is observed that the problems of discrimination and public worship in Cemevleri are not recognized. As a result, it can be argued that the freedom demands of Alevis are still unable to meet, and that the majority in Turkey is in conflict with the cultural diversity and general political situation of Alevis.

In the globalizing world, quality in communication and internationalization are important. Higher education institutions are taking the necessary steps for the standardization. Quality commissions are formed to maintain the education given at universities to a certain standard, and private organizations and associations are widely engaged in communication. The European Association for Communication Studies and Education operates internationally works on various themes in communication. In Turkey, Communication Research Association established to accredit programs related to communication education; evaluates training programs upon the application of institutions, carries out the training activities of those who will take part as evaluators in accreditation studies, assists programs in meeting the necessary criteria, and carries out joint projects with educational institutions. The aim of this study is to reveal the relationship of the keywords determined as quality, internationalization and communication through the example of ECREA and to compare these themes with ILEDAK themes. Information about the similarities and differences between the quality standards of communication education in Turkey and Europe is obtained. The method is thematic content analysis. The data presented within the program outputs determined for the communication basic areas on the official websites of ECREA and ILAD.

ÖZETAvrupa Topluluğu'nun sosyal yönü, Avrupa entegrasyon sürecinin başlangıcından beri vardır. Ancak, Avrupa Topluluğu'nun temel amacı, Topluluk üyeleri arasında etkin bir ortak pazar oluşturarak ekonomik bütünleşmeyi sağlamak olduğundan sosyal politikanın genel Topluluk politikaları içindeki rolü küçüktü. Üye ülkeler arasında Topluluk'un sosyal alandaki rolü konusunda hiçbir zaman bir konsensüs oluşmadı. Ancak, zaman içinde, Topluluk üyeleri ekonomik bütünleşmesinin başarısı için etkin sosyal politikaların gerekliliğini kavradılar. Dolayısıyla, Toplululuk'un sosyal yönüne dikkat çekildi ve 1980'lerin sonlarında bu yönde adımlar atılmaya başlandı. Topluluk seviyesinde etkin bir sosyal politika 1980'lerin sonunda siyasi destek kazandı ve Avrupa entegrasyon süreci boyunca, birbiri ardına gelen Antlaşma revizyonlarıyla devam etti. AB sosyal politikasının bu tarihsel gelişme sürecine paralel olarak, Tek Avrupa Senedi (TAS) ile başlayarak, sosyal politikanın yasal ve yönetişim yönlerinde bir dönüşüm gerçekleşmiştir. AB'de sosyal politika alanı hala üye devletlerin yetkisinde olmasına rağmen, özellikle 1990'lardan itibaren, AB sosyal politikasının yönetişiminde hiyerarşik yapıdan hiyerarşik olmayan yapıya doğru bir gelişim olmuştur. Bu yönetişim yaklaşımında, AB'de değişik katmanlardan çok sayıda aktör, sosyal politika yapım sürecine dahil edilmiştir. AB sosyal politikasının geçirdiği bu gelişim süreci, Avrupa sosyal ortaklarının sosyal politika yapım sürecine katılmalarıyla sosyal diyaloğun yolunu açmıştır. Bu açıdan, Avrupa sosyal diyaloğu, 1985'te o günkü Komisyon Başkanı Delors'un başlattığı 'Val Duchesse' görüşmelerinden bu yana AB'nin gündeminde yer almaktadır. Avrupa sosyal diyaloğunun Maastricht ve Amsterdam Antlaşmaları'yla kurumsallaşmasıyla sosyal diyaloğun etkisi, bağlayıcı olmayan ortak görüşlerden, Komisyon tarafından denetlenen ve Konsey kararıyla uygulanan çerçeve anlaşmalara kadar ulaştı. Avrupa sosyal diyaloğunun bu aşamalı gelişiminde, sürecin temel aktörlerinden olan sosyal ortakların rolü ön plana çıkmıştır, çünkü bunların Avrupa seviyesinde temsili, sosyal diyaloğun Avrupa seviyesinde kurumsallaşması açısından önemlidir. Böylece, Maasricht Antlaşması'ndan beri, bir tarafta işçi sendikaları diğer tarafta işveren örgütlerini Avrupa seviyesinde temsil eden Avrupa sosyal ortakları, sosyal politika yapım sürecinde kurumsal bir role sahip olmuşlar, ve işgücü piyasası ile ilgili konularda yasal olarak bağlayıcı anlaşmaları görüşebilir duruma gelmişlerdir. Bu doğrultuda, sosyal ortakların gücü, sosyal ortaklara Laeken Avrupa Konseyi ile 'otonom çerçeve anlaşmalar' hazırlama ve uygulama yetkisinin verilmesi ile daha bağımsız bir rol verilerek arttırılmıştır.Bu bağlam içinde, çalışma Avrupa sosyal diyaloğunun ve sosyal ortakların rolünün AB sosyal politika yapım sürecindeki etkisini yönetişim yaklaşımı bağlamında araştırmaktadır. Avrupa sosyal diyaloğunun bağlayıcılığı olan çıktıları ve kapsamı kısıtlı olduğu görülmektedir. AB kurumsal yapısının sosyal diyalog üzerindeki etkisi de kısıtlıdır. Avrupa sosyal ortakların temsil yapılarında da eksiklikler mevcuttur. Ancak, bütün bunlara rağmen, Avrupa sosyal diyaloğu, AB sosyal politikasının meşruluğuna katkısı açısından AB sosyal politkasının önemli bir parçasıdır. Bu açıdan, Avrupa sosyal diyaloğu, sadece temelinde uzlaşma, konsensüs, işbirliği olan Avrupa sosyal modelinin önemli parçalarından biri olarak değil, aynı zamanda genel çerçevede Avrupa yönetişimin ve AB'deki demokratikleşmenin önemli bir mekanizması olarak karşımıza çıkmaktadır. ABSTRACTThe social dimension of the Community exists since the inception of the European integration process. However, as the primary rationale of the Community was economic integration among the member states in order to create an effective internal market within the Community in the initial phases, the role of social policy in overall Community policy was minor. There has never been consensus among the member states as to the role of the Community in the social field. However, in time, the member states of the Community perceived the necessity of effective social polices for the accomplishment of economic integration. Thus, increased attention was paid to the social dimension of the Community, with a clear commitment to its development from the late 1980s. This idea for an active social policy, which began to gain political support in the late 1980s, continued its progress with the successive Treaty revisions throughout the European integration process. In parallel to this progressive historical development of European Union (EU) social policy, there has been a transformation in the legal and governance aspects of social policy, starting with the Single European Act (SEA). Although the social policy field is still within the domain of the member states, especially in the 1990s, there has been a transformation in the governance of EU social policy from a hierarchical mode of governance to a non-hierarchical mode of governance, producing soft law rather than the regulatory mode of hard law. According to the governance approach, multiple actors at multiple levels of the EU are involved in the social policy-making process with deliberation and problem-solving efforts. This development of EU social policy paves the way towards the European social dialogue through the active involvement of the European social partners in the social policy-making procedure. In that regard, the European social dialogue has been on the EU's agenda since 1985, when it was initiated with the 'Val Duchesse' talks under the presidency of Delors. With the institutionalization of the European social dialogue process through the Maastricht and Amsterdam Treaties, the influence of the European social dialogue has increased from merely issuing non-binding joint opinions to the point where it now makes framework agreements implemented by Council decision and monitored by the Commission. In this incremental development of the European social dialogue, the role of the social partners as the core actors of the process has come to the fore, since their representation at European level is important for the institutionalization of the social dialogue at European level. Thus, since the Maastricht Treaty, the European social partners, which represent trade union and employer organizations, has enjoyed an institutional role in the policy-making process and can negotiate legally binding agreements on labour market issues. Moreover, the power of the social partners has been enhanced with the Laeken European Council, when they were granted greater independence in the preparation and implementation of 'autonomous agreements'. In this context, the study explores the extent of the influence of the European social dialogue and the role of the social partners in EU social policy-making procedure with reference to governance in the EU. It is notable that, despite the limited outcomes of the European social dialogue process regarding binding legislation, the limited scope of the European social dialogue, the limited influence of the EU institutional framework on the social dialogue, and the deficiencies in the representative structures of the social partners, the European social dialogue is a significant part of EU social policy in terms of its contribution to its legitimacy. In that regard, the European social dialogue has emerged not only as one of the vital parts of the European social model, which comprises the concepts of compromise, consensus, and cooperation, but also as an important mechanism in the general framework of European governance and democratization of the EU. Key Words:EU social policy, EU/ European social policy governance, European social dialogue, European social partners

ÖZET: Tarihi süreç ele alındığında Türkiye ve Yunanistan, Kıbrıs sorunu başta olmak üzere Ege Denizi'nin getirdiği anlaşmazlıklar ve azınlık hakları dolayısıyla birçok kez karşı karşıya gelmişlerdir. Nitekim iki ülke de, anlaşmazları ortadan kaldırma konusunda getirdikleri çözümleri farklı hukuki belgelere dayandırmışlar. Bunun yanı sıra Türkiye meseleleri ikili ilişkiler çerçevesinde çözmeyi isterken Yunanistan bu sorunları uluslararası platformlara taşımayı tercih etmiştir. İki ülke arasındaki sorunlara bağlı olarak artış gösteren sert politikalar uluslararası konjonktürdeki gelişmeler doğrultusunda bazı zamanlarda yerini yumuşamaya bırakmıştır. Bu çalışmada öncelikli olarak Türkiye ve Yunanistan arasındaki sorunların tarihsel arka planı incelenmiş, ardından ikili sorunlara değinilmiştir. İkili sorunlar açısından yumuşamaya olanak veren ve Helsinki Zirvesi ile Türkiye- AB ilişkilerinde 1999 yılı temel yıl olarak alınmış ve o yıla ait gelişmeler irdelenmiştir. Buna bağlı olarak bu çalışmada Türk- Yunan sorunu ele alınarak, Türkiye'nin Avrupa Birliği ile ilişkilerinde Yunanistan faktörünün ne derece etki ettiğine değinilecek, Avrupa Birliği'nin bu kapsamda Türkiye'ye olan tutumu Komisyon, Parlamento ve Konsey raporlarıyla incelenecektir. --- ABSTRACT During the historical process, Turkey and Greece have faced off against one another various times, regarding the conflicts stemming from the Aegean Sea, minority rights, and especially Cyprus issue. Both countries have grounded the solutions they offer in order for the conflicts to be resolved on different legal documents. In addition, Turkey has desired to solve these problems within the framework of bilateral relationships while Greece has opted for dealing with them by means of international platforms. In line with the progress observed in the international conjuncture, the harsh policies that tend to increase depending on the problems between the two countries have, at times, given way to moderation. In this study, the historical background of the problems between Turkey and Greece, and bilateral problems have been examined. With regards to bilateral problems, the year 1999, which paved the way to moderation, has been considered the basis year, and the progress observed in that year have been addressed. Correspondingly, in this study, Turkish-Greek issue is to be handled in order to refer to the possible effect of Greece on Turkey's relationship with the European Union, and in this scope, the Union's attitude towards Turkey is to be investigated by means of European Commission, European Parliament, and Council of the European Unionreports.

ÖZET: Tarihi süreç ele alındığında Türkiye ve Yunanistan, Kıbrıs sorunu başta olmak üzere Ege Denizi'nin getirdiği anlaşmazlıklar ve azınlık hakları dolayısıyla birçok kez karşı karşıya gelmişlerdir. Nitekim iki ülke de, anlaşmazları ortadan kaldırma konusunda getirdikleri çözümleri farklı hukuki belgelere dayandırmışlar. Bunun yanı sıra Türkiye meseleleri ikili ilişkiler çerçevesinde çözmeyi isterken Yunanistan bu sorunları uluslararası platformlara taşımayı tercih etmiştir. İki ülke arasındaki sorunlara bağlı olarak artış gösteren sert politikalar uluslararası konjonktürdeki gelişmeler doğrultusunda bazı zamanlarda yerini yumuşamaya bırakmıştır. Bu çalışmada öncelikli olarak Türkiye ve Yunanistan arasındaki sorunların tarihsel arka planı incelenmiş, ardından ikili sorunlara değinilmiştir. İkili sorunlar açısından yumuşamaya olanak veren ve Helsinki Zirvesi ile Türkiye- AB ilişkilerinde 1999 yılı temel yıl olarak alınmış ve o yıla ait gelişmeler irdelenmiştir. Buna bağlı olarak bu çalışmada Türk- Yunan sorunu ele alınarak, Türkiye'nin Avrupa Birliği ile ilişkilerinde Yunanistan faktörünün ne derece etki ettiğine değinilecek, Avrupa Birliği'nin bu kapsamda Türkiye'ye olan tutumu Komisyon, Parlamento ve Konsey raporlarıyla incelenecektir. --- ABSTRACT During the historical process, Turkey and Greece have faced off against one another various times, regarding the conflicts stemming from the Aegean Sea, minority rights, and especially Cyprus issue. Both countries have grounded the solutions they offer in order for the conflicts to be resolved on different legal documents. In addition, Turkey has desired to solve these problems within the framework of bilateral relationships while Greece has opted for dealing with them by means of international platforms. In line with the progress observed in the international conjuncture, the harsh policies that tend to increase depending on the problems between the two countries have, at times, given way to moderation. In this study, the historical background of the problems between Turkey and Greece, and bilateral problems have been examined. With regards to bilateral problems, the year 1999, which paved the way to moderation, has been considered the basis year, and the progress observed in that year have been addressed. Correspondingly, in this study, Turkish-Greek issue is to be handled in order to refer to the possible effect of Greece on Turkey's relationship with the European Union, and in this scope, the Union's attitude towards Turkey is to be investigated by means of European Commission, European Parliament, and Council of the European Unionreports.

1 Aralık 2009 tarihinde yürürlüğe giren Lizbon Antlaşması ile Avrupa Birliği'nin gerek kurumsal yapısında, gerekse de işleyişine dair alanlarda önemli değişiklikler yapılmıştır. Bu değişiklikler içerisinde, Avrupa Birliğinde (AB) ilk defa kurucu antlaşmalarda spor alanında özel bir düzenlemeye yer verilmesi dikkat çekmektedir. Bu kapsamda, Avrupa Birliğinin İşleyişi Hakkındaki Antlaşma'nın (ABİHA) 165. maddesi uyarınca, AB'ye üye devletlere ait spor politikalarının desteklenmesi ve koordinasyonu yetkisi verilmiştir. Geçmişte Kurucu Antlaşmalarda açıkça bu alanda Avrupa Birliği'nin düzenleme yapma yetkisi bulunmasa da, Avrupa Komisyonu'nun spor alanında bazı düzenleme ve faaliyetlerde bulunduğu görülmektedir. Ayrıca Avrupa Birliği Adalet Divanı'nın (ABAD) bu alana ilişkin verdiği önemli kararlar bulunmaktadır. Getirilen bu yeni düzenlemeyle birlikte "spor" artık Avrupa Birliği'nin yetkili olduğu alanlardan birisi haline gelmiştir. Bu yeni ve açık yetkinin varlığı, AB'nin spor alanındaki eylem ve faaliyetlerinin artması için yeni olanaklar sağlaması beklentisini de beraberinde getirmiştir. Bu çalışmada Lizbon Antlaşması ile Avrupa Birliği'ne spor alanında verilen yetkilerin kapsamı, sınırı ve Avrupa Birliği Spor Politikası açısından muhtemel sonuçları ele alınacaktır. ; Significant changes were made by the Treaty of Lisbon, which entered into force on the 1st of December 2009, on both the institutional structure and the functioning of the European Union. Within these amendments, it is noteworthy that for the first time in the European Union (EU), a special arrangement in the field of sport is included in the founding treaties. In this context, in accordance with Article 165 of the Treaty on the Functioning of the European Union, the EU has been given the power to support and to coordinate the sport policies of the member states. In addition, the European Court of Justice (ECJ) has made important decisions regarding this area. In the Past it has been seen that the EU Commission has some actions and activities in the field of sports although the European Union has clearly no competence to make arrangements in this area. Along with this new arrangement, "the sport" has now become one of the areas where the European Union is empowered to regulate. the presence of this new and explicit power has also brought with it the expectation that the EU will provide new opportunities for boosting activities and services in sport. This study will examine the scope and the limits of the European Union's powers on regulation of sport, which were given by the Treaty of Lisbon, and its possible consequences with regards to Sport Policies of the European Union.