Suchergebnisse

Municipalities are the most important actors of urban management and the main decision-making body of municipalities are the municipal councils. The ratio of the women members of municipal councils is important for revealing the role of women in local political decision making and this is also accepted as an indicator of gender equality. This indicator has also been handled by the United Nations and "Gender Equality" goal was included into the "Sustainable Development Goals" which was determined in 2015. The ratio of women members of the local councils was ranked as a sub-goal of "Gender Equality". Although this ratio is an important indicator of the level of the contribution of women in local decision making, it does not explain the quality of this contribution. The issues to be discussed and resolved by the municipal councils are first discussed in the expertise commissions before. The expertise commissions have an impact on the council decisions by discussing and reporting the issues which are referred to them. Therefore, while evaluating the role of the woman in local decision making, the level of participation in the expertise commissions will be examined with the quantity of the women members in the municipal councils. In this context, the study focuses on the number and ratio of the woman members in the expertise commissions established within the municipal councils. Within the scope of the study, the number and ratio of the woman members in the mandatorily established expertise commissions of the municipal councils of Nomenclature of Territorial Units for Statistics (NUTS) Level 2 will be determined. The aim of the study is to reveal the ratio of women's participation in local decisions together with the quality of this participation. ; Kentsel yönetimin en önemli aktörü olan belediyelerin temel karar organı, belediye meclisleridir. Belediye meclislerindeki kadın üye oranı, kadınların yerel siyasi kararların alınmasındaki rolü açısından önem taşımakta ve toplumsal cinsiyet eşitliğinin bir göstergesi olarak kabul edilmektedir. Bu gösterge, Birleşmiş Milletler tarafından da özel olarak ele alınmış ve 2015 yılında belirlenen "Sürdürülebilir Kalkınma Amaçları" arasında "Toplumsal Cinsiyet Eşitliği" amacına yer verilmiş, yerel meclislerdeki kadınların sandalye oranı, bu amacın alt hedefleri arasında yer almıştır. Yerel meclislerdeki kadın üye oranı, yerel kararların alınmasında kadınların katkı düzeyini tespit etmek açısından önemli bir gösterge olmakla birlikte, bu katkının niteliğini açıklamamaktadır. Belediye meclislerinde görüşülerek karara bağlanacak olan konular, öncelikle ilgisine göre ihtisas komisyonlarında görüşülerek meclis gündemine alınmaktadır. İhtisas komisyonları, kendilerine havale edilen konularda görüşmeler yaparak meclise rapor sunmakta, bu bakımdan meclis gündemi ve meclis kararları üzerinde bir etkiye sahip olmaktadır. Dolayısıyla yerel kararların alınmasında kadınların rolü değerlendirilirken, yalnızca meclislerdeki sandalye sayısı değil, komisyonlara katılım düzeyleri de incelenmelidir. Bu bağlamda çalışma, belediye meclisleri bünyesinde oluşturulan ihtisas komisyonlarındaki kadın üyelerin sayısını ve oranını konu edinmektedir. Çalışma kapsamında, İstatistiki Bölge Birimleri Düzey 2'de yer alan il ve büyükşehir belediye meclislerinde, kurulması kanunen zorunlu olan ihtisas komisyonlarında yer alan kadın üyelerin sayısı ve oranı tespit edilecektir. Çalışma sonucunda, kadınların yerel kararlara katılım oranının yanı sıra, bu katılımlarının niteliğinin de ortaya konulması amaçlanmaktadır.

Türkiye`deki Uluslararası İlişkiler (Uİ) çalışmalarının gelişimini, mevcut durumunu, temel özelliklerini, küresel Uİ disiplini içerisindeki konumunu ve bu alanda çalışanların küresel, bölgesel ve ulusal gündemdeki temel meselelere ilişkin tutumlarını anlayabilmek ve açıklaya bilmek amacıyla, daha önce 2007 ve 2009'da Uluslararası İlişkiler Konseyi (UİK) tarafından gerçekleştirilen anket çalışmalarını takiben, bu sefer ABD'deki Institute for the Theory and Practice of International Relations at the College of William and Mary tarafından 2004'den bu yana sürdürülen Teaching, Research and International Politics - TRIP anketiyle işbirliği yapı larak, 2011 yılında Eğitim, Araştırma ve Uluslararası Politika Anketi– 2011 gerçekleştirildi. Bu rapor, anket çalışmasının sonuçlarını küresel ve Türkiye ölçeğinde karşılaştırmalı olarak sun mayı hedeflemiştir. Raporda sonuçlar, Uİ yazınında sözü edilen dünyada Uİ alanında Batının merkez ülkelerinin teori ürettiği, diğer ülkelerin ise yerel konularda uzmanlarla veri sağladıkla rı bir işlevsel merkez/çevre bölünmesinin olduğu iddiasını test edecek şekilde düzenlenmiştir. ; Following the surveys which were conducted in 2007 and 2009 by the International Relations Council of Turkey, Teaching, Research and International Politics Survey 2011 was implemented in 2011 in cooperation with the Teaching, Research and International Politics – TRIP Survey which has been carried out by the Institute for the Theory and Practice of International Re lations at the College of William and Mary in the United States since 2004. The survey aims to explain and understand the development, current status and major characteristics of the In ternational Relations (IR) studies in Turkey, its place in the global IR discipline and the views of IR scholars on major issues on the global, regional and national agenda. This report aims to present the results of the survey comparatively at the global and national scale. The findings were organized in such a way to also test the argument that there is a functional core/periphery division in the world of IR, according to which the Western core countries undertake theoreti cal knowledge production and other countries provide local expertise and data.

ÖZET50 yılın üzerinde bir geçmişe sahip fiili Avrupa bütünleşme süreci, geleceğine dair belirsizliklere rağmen işlemekte ve birçok alanı olduğu gibi işitsel-görsel sektörü, gazetecilik pratiklerini de etkilemektedir. Yeni Avrupa'ya paralel olarak yeni bir Avrupa gazeteciliğinden söz edilmektedir. Bu çalışmada AB oluşum süreci paralelinde Avrupa çapında işitsel-görsel alanda ve gazetecilik pratiklerinde ne gibi değişiklikler olduğuna bakılmaktadır. Avrupa Birliği'nde demokratik açık, kamusal alan açığı ve kimlikteki açık olarak ifade edilen üçlü açığın küçültülmesinde medyaya, gazetecilere dolaylı ya da doğrudan biçilen roller bu çalışmada eleştirel bir şekilde sorgulanmıştır. Yeni Avrupa Gazeteciliği adına şimdilik sadece olgunlaşmamış formlardan söz edilebilir. AB haberciliğinin çok önemli bir uzmanlık dalı olarak algılanması ve doğru gazetecilik adına bu konudaki uzmanlaşmanın geliştirilmesi gerekmektedir ama gazetecinin geleneksel niteliklerinin üstünde, AB ilintili bir misyonla donatılmış bir Avrupa Gazeteciliği formuna, gazetecilik ile halkla ilişkiler ya da basın sözcülüğü arasındaki önemli ve hassas ayrım açısından dikkatle ve eleştirel bakmak gerekmektedir. John Keane'nin belirttiği üzere 20. Yüzyıl'ın sonunda tüm küreselleşmeye rağmen demokrasi hala çok savunmasız konumdadır ve medyaya bu anlamda önemli bir iş düşmektedir. AB oluşumu da - çok sıradışı olsa da - bir anlamda bir küresel girişimdir ve demokrasi, insan hakları adına tüm risklerden arınmış değildir. Yeni Avrupa Gazeteciliği'nde gazeteciliğin geleneksel soruşturmacı ve eleştirel yanının AB bütünleşmesi gündeminin gölgesinde kalması kamusal alanın eleştirel işlevini zayıflatacaktır. EMERGING CONCEPT OF EUROPEAN JOURNALISMGökmen H. KaradağABSTRACTThe actual European integration process, which is older than 50 years, is still rolling in spite of uncertainities, and as such it affects several fields as it does the audio-visual sector and journalism practices. There is a talk of a New European Journalism in parallel to the new Europe. In this study, changes that occur across Europe in the audio-visual field and journalism practices during the formation process of the EU are examined. The media's and journalists' directly or indirectly ascribed responsibilities regarding the reduction of the three-fold European deficit which comprises the democratic deficit in the European Union, public sphere deficit and identity deficit, have been critically investigated in this study. In the name of the New European Journalism one can only talk of immature forms. EU reporting should be considered as a very important expertise on its own and this should be developed for the sake of right journalism. However, beyond a journalist's traditional qualities, a European Journalism form associated with any EU-related mission should be carefully and critically investigated in terms of the deliberate distinction between journalism and public relations or press spokesmanship. As John Keane already stated, democracy is still considerably defenseless in spite of the globalization in the 20th century, and therefore this incurs significant responsibilities to the media. The EU formation is -even if quite an extra ordinary one- a global endeavour, and democracy and human rights are not free of all risks. Within the framework of the New European Journalism, a possible overshadowing of the traditional investigative and critical dimension of journalism by the EU integration agenda would only weaken thecriticizing function of the public sphere.ABSTRACTThe actual European integration process, which is older than 50 years, is still rolling in spite of uncertainities, and as such it affects several fields as it does the audio-visual sector and journalism practices. There is a talk of a New European Journalism in parallel to the new Europe. In this study, changes that occur across Europe in the audio-visual field and journalism practices during the formation process of the EU are examined. The media's and journalists' directly or indirectly ascribed responsibilities regarding the reduction of the three-fold European deficit which comprises the democratic deficit in the European Union, public sphere deficit and identity deficit, have been critically investigated in this study. In the name of the New European Journalism one can only talk of immature forms. EU reporting should be considered as a very important expertise on its own and this should be developed for the sake of right journalism. However, beyond a journalist's traditional qualities, a European Journalism form associated with any EU-related mission should be carefully and critically investigated in terms of the deliberate distinction between journalism and public relations or press spokesmanship. As John Keane already stated, democracy is still considerably defenseless in spite of the globalization in the 20th century, and therefore this incurs significant responsibilities to the media. The EU formation is -even if quite an extra ordinary one- a global endeavour, and democracy and human rights are not free of all risks. Within the framework of the New European Journalism, a possible overshadowing of the traditional investigative and critical dimension of journalism by the EU integration agenda would only weaken thecriticizing function of the public sphere.

Engelbert Kaempfer, 1681 yılında, bilimsel çalışmalarını sürdürmek amacıyla İsveç'e göç etmiş ve oradan Kral XI. Karl'ın talimatıyla İran'a gönderilmek üzere oluşturulan heyette, heyetin sekreteri ve doktoru olarak görevlendirilmiş, tıp alanında uzman bir Alman araştırmacıdır. İsveç Kralı'nın amacı ve heyete vermiş olduğu görev, İran ile yeni ticaret yolları geliştirmek ve Şah'ı Osmanlı'ya karşı birlikte hareket etmeye ikna ederek anlaşma sağlamaktır. Heyet 29 Mart 1684 tarihinde İsfahan'a ulaşır. Kaempfer buradaki görevinde 20 ay kadar kalır, Farsça ve Türkçe öğrenir, çevresine, saraya, topluma dair gözlemlediği ve öğrendiği her ayrıntıyı yazar. İran Şahı'nın Sarayı başlığı altında derlenmiş yazılarını, dolaysız olarak sarayı ve İran'ı tanıtmaya yönelik metinler olarak kaleme almıştır. Kaempfer'in, Alman Edebiyatına dahil olan seyahatname türündeki bu eseri Almanya'da, Türk Tarihine ilişkin önemli bir başvuru eseridir. Yürütülecek bu çalışmayla, Alman seyyah Engelbert Kaempfer'in kendisinin ve seyyah yönünün, İran seyahatinin ve seyahatnamesinin özellik ve içeriğinin ele alınarak hem Alman Dili ve Edebiyatı alanında hem de Türk Tarihi alanında Türkiye'de yürütülecek çalışmalara katkı sağlanması amaçlanmıştır. Çalışmanın sınırlandırılması bağlamında, Kaempfer'in anlatım ve görüşünü sunmaya yönelik seyahatnameden seçilen kısımlar Şah Süleyman'ın kişilik özellikleri ve saray işleyişine dair anlatımlarıdır. Böylelikle, bu çalışmada Türkiye'de çevirisi bulunmayan, bu önemli eseri Almanca aslından inceleyerek, Kaempfer'in aktarımlarından örnekler sunmak suretiyle, Türk Tarihi literatürüne ve ilgili alanlarda yürütülecek yeni çalışmalara da katkı sağlanması amaçlanmıştır. ; Engelbert Kaempfer is a German researcher and scientist and his field of expertise is medicine. In 1681, he migrated to Sweden because of hisstudies, where he was appointed asthe secretary and doctor of the travel committee to Iran with the order of King Karl XI. The King's aim and mission he granted to the committee was to develop new trade routes with Iran, and sign a pact with the Iran Shah against the Turks by persuading him to cooperate. The committee arrived at Isfahan in 1684. Kaempfer lived there for 20 months, learned Turkish and Persian languages and wrote every detail about his environment, the palace, and the society in his diaries. His work is published as a travelbook with the title The Palace of İran Shah and they can be described as texts to promote the palace and Iran. This travelbook which is still an important source in Germany, is qualified enough to be a source for researchers in Turkey as well. The book, which has not been translated to Turkish, is studied in its original language, and by conveying Kaempfer's narration, we aim to contribute to the new studiesthat will take place in the literature of history and related fields. In this work, we aim to give information about this German traveler and his travelbook about Iran. But the main subject will be discussed in the chapter about the personality of Shah and information about the Safawid Palace.

Uyuşmazlıkların eskiye göre daha karmaşık ve uzmanlık isteyen hale gelmesi ve insanların ilişkilerini koruma ve devam et-tirme istekleri gibi nedenlerle uyuşmazlık tarafları, ihtiyaçları olan çözüme erişebilmek için yargısal süreçler dışında alternatif yöntem-ler aramışlardır. Bu arayış alternatif uyuşmazlık yöntemlerini do-ğurmuştur. Arabuluculuk, en hızlı yayılan ve tercih edilen alternatif uyuşmazlık yöntemi olmuştur. Arabuluculuk, işçi ve işveren arasında yaşanan anlaşmazlıkların kısa bir zaman zarfında ve düşük maliyet-lerle çözümlenmesini sağlayacak adil ve dostane bir yöntemdir. 5521 sayılı İş Mahkemeleri Kanunu kabul edildiği 1950 yılından günümüze kadar çalışma hayatında yaşanan köklü dönüşümler kar-şısında iş uyuşmazlıklarının çözüm yöntemlerinin yetersiz kaldığı gerekçesiyle, mahkemelerin iş yükünü azaltacak alternatif uzlaşma yöntemlerini benimseyen yeni bir kanun (7036 sayılı İş Mahkemeleri Kanunu) getirilmiştir. 7036 sayılı Kanun'un genel gerekçesinde, alternatif uzlaşma yöntemlerine olan gereksinim, iş mahkemelerinde artan iş yükünün ve işin yapılma şeklinde yaşanan değişim, nüfus artışı, teknolojide yaşanan olağanüstü gelişim, sosyal güvenlik hukuku alanın genişle-mesi ve işçi-işveren uyuşmazlıklarının çeşitlenmesi nedenlerine bağ-lanmıştır. 01.01.2018 itibariyle yürürlüğe girmiş olan "Dava Şartı Olarak Arabuluculuk" sistemini de içeren 7036 sayılı İş Mahkemeleri Kanu-nu bu anlamda çalışma hayatının önemli bir ihtiyacını karşılamış ola-caktır. Dava şartı olarak arabuluculukta, uyuşmazlık taraflarının bir araya getirilerek alanında uzman arabulucuların objektif bir şekilde taraflarla görüşme sağlayarak kendi çözüm yöntemlerini geliştirme-leri sağlanmakta ve iletişim kurmalarına aracı olunmaktadır. Arabuluculuk, Türk hukuk sistemi içerisinde tarafların ihtiyari başvurduğu bir çözüm yöntemiyken, 7036 sayılı Kanun'la yapılan dü-zenlemeyle işçi-işveren uyuşmazlıklarında dava şartı olarak ilk defa yer almıştır. Bireysel veya toplu iş sözleşmesine dayanan işçi veya işveren alacağı ve tazminatı ile işe iade talebiyle açılan davalarda, arabulucu-ya başvurulmuş olması dava şartı olarak kabul edilecek ve mahkeme öncelikli olarak arabulucuya başvurmuş olma koşulunu arayacaktır. 7036 sayılı İş Mahkemeleri Kanunu ile getirilen yeni düzenle-meye göre dava açılmadan önce arabulucuya gitmek zorunlu, ancak tarafların arabulucuda uzlaşmaları zorunlu değildir. Taraflar arasında anlaşma sağlanamazsa anlaşmazlık konusunun iş mahkemelerine götürülmesine herhangi bir engel bulunmamaktadır. Ancak ilgili kanunla yapılan düzenlemede bazı belirsizliklerin olduğu görülmektedir. Belirsiz konuların başında, arabuluculuk tuta-nağında yer alan boşta geçen süreye ait ücretle ilgili Sosyal Güvenlik Kurumu'na yapılacak bildirimlerin usul ve esaslarının belirlenmemiş olması gelmektedir. Bu çalışmada, söz konusu belirsizliklere neden olan hususlara yer verilerek, konuya ilişkin değerlendirmelerimiz ak-tarılmaya çalışılmıştır. ; As the conflicts are becoming more complex and de-manding expertise than the previous practices and as people are re-quiring to maintain their relations, the parties to disputes have star-ted to sought alternative methods outside of the judicial procedures in order to access the solution they need. This search has led to the emergence of alternative dispute resolution methods. Mediation has become the fastest-spreading and most-preferred alternative dispute resolution method. Mediation is a fair and amicable way to ensure the resolution of disputes between the employees and emp-loyers within a short period of time and at low costs. A new act (Act No. 7036 Regarding Labour Courts) has been introduced, which adopts alternative methods of resolution to redu-ce the workload of the courts, with the reason that the conventional methods of resolving labour disputes are inadequate in the face of radical transformations occurring in the labour life since 1950, when the Act No. 5521 on Labour Courts was adopted. On the general reason of The Act No. 7036, the need for alter-native methods of reconciliation has been attributed to the increa-sing workload in the labour courts, the radical changes in the ways of doing business, the population growth, the extraordinary deve-lopments in technology, the expansion of social security law, and the diversification of employee-employer disputes. The Act No. 7036 Regarding Labour Courts No. 7036, which includes "the practice of mediation as a condition of trial", which has come into effect as of 1st of January, 2018, is expected to meet the important needs of working life in this sense. In the practice of mediation as a condition of trial, the parties to the dispute are brought together, and experts in the field are ensuring an objective negotiation between the parties to develop their own solution met-hods through communication. While previously, the practice of mediation was a discretionary solution for the disputing parties in the Turkish legal system, for the first time the regulation is being regulated as a condition of trial for all labour disputes between employee and employers. In the labour disputes arising from an individual or collecti-ve labour agreement (employment contract) and based on the employee's or the employer's claim or a compensation demand or a demand for return to work, the application for mediation first will be applied as a precondition for filing a claim at a labour court. According to the new regulation introduced by the Act No. 7036 on Labour Courts, applying to mediation is compulsory before file the suit however to reach a common ground is not compulsory. If there is no agreement between the parties at the end of the medi-ation procedures, there is no obstacle for the dispute to be brought to relevant labour court. However there seems to be some uncertainty in the regulation made with the applicable law. One of the most important uncerta-in topics is the procedures and principles of the notifications to be made to the Social Security Institution regarding the wages for the idle time passed during the mediation sessions are not being deter-mined. In this study, it has been tried to convey our evaluations abo-ut the issue by mentioning the subjects that cause the uncertainties.