Suchergebnisse

Turkish current foreign and regional policy characterised as militaristic and oversecuritized, is being accompanied with the nationalistic and irredentist official rhetorics, which tends to revise the status-quo in the neighbouring regions. The article analyses the intensive use of military power in regional policy, the strategy based on the military interventions and proxy wars in the neighbouring regions and countries. Theoretical and academic approaches on the militarization and securitization of the Turkish foreign and regional policy and the influence of external and domestic factors on it were also viewed. Turkish military interventions and proxy wars in Syria, Libya, Iraq, provocative and aggresive behavour in the Eastern Mediterranian were observed. As a continuation of Turkish revisionism and interventionism, the South Caucasus became the next target of Turkish ambitions, when in 2020 Turkish-Azerbaijani tandem, with the involvement of foreign jihadist fighters, launched a full-scale war against Nagorno-Karabakh Republic. ; Թուրքիայի արդի արտաքին և տարածաշրջանային քաղաքականությունը բնութագրվում է որպես ռազմականացված և գերանվտանգայնացված, որն ուղեկցվում է ազգայնական ու ծավալապաշտական հռետորաբանությամբ, իր հարևան տարածաշրջաններում ստատուս-քվոյի վերանայմանը միտված ագրեսիվ նախաձեռնողականությամբ։ Հոդվածում դիտարկվում և վերլուծվում են Թուրքիայի արդի տարածաշրջանային քաղաքականության մեջ ռազմական ներուժի կիրառման, հարևան երկրներում և տարածաշրջաններում ռազմական միջամտությունների ու պրոքսի պատերազմի վրա հիմնված ռազմավարությունը, արտաքին ու տարածաշրջանային քաղաքականության ռազմականացման ու անվտանգայնացման վերաբերյալ տեսական մոտեցումները, այդ ռազմատենչ քաղաքականության վրա ազդող ներքին և արտաքին գործոնների նշանակությունը, ռազմական միջամտություններն ու պրոքսի պատերազմները Սիրիայում, Իրաքում, Լիբիայում, սադրիչ գործողությունները արևելյան միջերկրականում։ 2020թ. Թուրքիայի տարածաշրջանային ագրեսիվ հավակնությունների թիրախ դարձավ նաև Հարավային Կովկասը, երբ Արցախը ենթարկվեց թուրք-ադրբեջանական ռազմական ագրեսիայի նաև վարձկան զինյալների ներգրավմամբ։ ; Современная внешняя и региональная политика Турции характеризуется как милитаристкая и сверхсекьюритизированная, которая сопровождается националистической и ирредентической риторикой, агрессивной инициативностью, направленной на пересмотр статус-кво в соседних регионах. В статье рассматривается и анализируется: стратегия Турции, основанная на применении военного потенциала в региональной политике, на военном вмешательстве в соседних странах и регионах, на прокси-войне; теоретические подходы к милитаризации и секьюритизации внешней и региональной политики; значимость внешних и внутренних факторов, влияющих на эти милитаристские подходы; военное вмешательство и прокси-войны в Сирии, Ираке, Ливии, провокационные действия в Восточном Средиземноморье. В 2020 г. мишенью агрессивных региональных посягательств Турции стал также Южный Кавказ, когда Арцах был подвергнут военной турецко-азербайджанской агрессии с привлечением наемников-джихадистов.

The purpose of the article is to analyze the interests and contradictions between Russia and Turkey in the South Caucasus, which have been aggravated in many aspects by the influence of the Syrian and Ukrainian crises. In these circumstances, Azerbaijan became a key player for Ankara, which allowed the latter to gradually move on its interests in the region. Meanwhile, the formation of the EAEU with the participation of Armenia (without any preconditions on its end) negatively affected the latter's factor, first of all, for Moscow as an ally. On top of it, Turkey and Azerbaijan, contrary to the interests of Armenia, significantly strengthened their geopolitical factors before Russia, against the backdrop of West's political and economic sanctions against Moscow. ; Հոդվածի նպատակը Հարավային Կովկասում Ռուսաստանի և Թուրքիայի շահերի ու հակասությունների վերլուծությունն է, որոնք հիմնականում սրվեցին սիրիական և ուկրաինական ճգնաժամերի ազդեցության տակ: Այդպիսի պայմաններում Ադրբեջանն առանցքային գործիք դարձավ Անկարայի համար, ինչը թույլ տվեց վերջինիս աստիճանաբար առաջ մղել իր շահերը տարածաշրջանում: Միաժամանակ, Հայաստանի մասնակցությամբ ԵԱՏՄ-ի ձևավորումը (նրա կողմից առանց որևէ նախապայմանի) բացասաբար անդրադարձավ նրա գործոնի վրա առաջին հերթին դաշնակից Մոսկվայի հետ հարաբերություններում: Իսկ Մոսկվայի նկատմամբ Արևմուտքի քաղաքական և տնտեսական պատժամիջոցների ֆոնին Թուրքիան և Ադրբեջանը, ի հեճուկս Հայաստանի շահերի, զգալիորեն ամրապնդեցին իրենց աշխարհաքաղաքական գործոնները Ռուսաստանի հետ հարաբերություններում: ; Целью статьи является анализ интересов и противоречий России и Турции на Южном Кавказе, которые, во многом, обострились под влиянием сирийского и украинского кризисов. В этих условиях Азербайджан стал ключевым инструментом для Анкары, что позволило последней приступить к постепенному продвижению своих интересов в регионе. Тем временем, образование ЕАЭС с участием Армении (без каких-либо предварительных условий с ее стороны), отрицательно отразилось на ее факторе, в первую очередь, в отношениях с союзной Москвой. А на фоне политических и экономических санкций Запада против Москвы, Турция и Азербайджан, в противовес интересам Армении, значительно усилили свои геополитические факторы в отношениях с Россией.

The article is devoted to the study of diplomatic relations between Georgia and the United States during the first period of the presidency of Mikhail Saakashvili in Georgia in 2004-2007. The history of the formation, strengthening and deepening of diplomatic relations between the countries, developments in domestic and foreign policy, as well as diplomatic successes achieved as a result of frequent meetings of high-ranking officials of the two countries have been highlighted in details. The foreign policy approaches of the US President George W. Bush's administration to Georgia, in particular, from the Rose Revolution to the end of 2007, as well as the problems that arose for Armenia as a result of the changes that took place in Georgia, have been identified and studied. The specifics of President Bush's visit to Tbilisi (May 2005), expected changes in the region and Georgia's tendencies to become an "exporter" of democracy have been comprehensively considered. The role and significance of bilateral documents signed by the parties have been analyzed. Various facts have been considered that have contributed to the development of bilateral and multilateral diplomatic relations between Georgia and the United States. Particular attention has been paid to identifying the real reasons for the deterioration of diplomatic relations between Georgia and the Russian Federation. A special attention has been paid in the article to the study of the goals of the US financial and active support for holding fair and transparent snap elections in Georgia. ; Հոդվածը նվիրված է Վրաստանում Միխեիլ Սաակաշվիլիի նախագահության առաջին շրջանում՝ 2004-2007 թթ., Վրաստան-ԱՄՆ դիվանագիտական հարաբերությունների ուսումնասիրությանը: Մանրամասնորեն լուսաբանված են կողմերի միջև դիվանագիտական հարաբերությունների ձևավորման, խորացման և ամրապնդման պատմությունը, ներքին ու արտաքին քաղաքական զարգացումները, ինչպես նաև երկու երկրների բարձրաստիճան պաշտոնյաների հաճախակի հանդիպումների արդյունքում ձեռքբերված դիվանագիտական հաջողությունները: Վերհանվել և ուսումնասիրվել են ԱՄՆ նախագահ Ջորջ Բուշ Կրտսեր վարչակազմի արտաքին քաղաքական մոտեցումները Վրաստանի նկատմամբ, մասնավորապես Վարդերի հեղափոխությունից մինչև 2007 թ. վերջերը, ինչպես նաև Վրաստանում կատարվող փոփոխությունների հետևանքով ՀՀ-ի համար առաջացած խնդիրները: Ամբողջապես քննության առարկա են դարձել նախագահ Բուշի (2005 թ. մայիսին)՝ Թբիլիսի կատարած այցի առանձնահատկությունները, տարածաշրջանում սպասվող փոփոխությունները և Վրաստանը ժողովրդավարություն «արտահանող» երկրի վերածման միտումները: Վերլուծվել են կողմերի միջև ստորագրված երկկողմ փաստաթղթերի դերն ու նշանակությունը: Դիտարկվել են տարաբնույթ փաստեր, որոնք նպաստել են Վրաստանի և Միացյալ Նահանգների միջև երկկողմ ու բազմակողմ դիվանագիտական հարաբերությունների զարգացմանը: Առանձնակի ուշադրություն է դարձված Վրաստանի և Ռուսաստանի Դաշնության միջև դիվանագիտական հարաբերությունների վատթարացման իրական պատճառների բացահայտմանը: Հոդվածում կարևոր տեղ է հատկացված նաև Վրաստանում արտահերթ ընտրությունների արդար ու թափանցիկ կազմակերպման համար ԱՄՆ ֆինանսական և գործուն աջակցության նպատակների ուսումնասիրությանը: ; Статья посвящена исследованию дипломатических отношений между Грузией и США в первый период президентства Михаила Саакашвили в Грузии в 2004-2007 гг. Подробно освещена история формирования, укрепления и углубления дипломатических отношений между странами, развития во внутренней и внешней политике, а также дипломатические успехи, достигнутые в результате частых встреч высокопоставленных официальных лиц двух стран. Выявлены и изучены внешнеполитические подходы администрации президента США Джорджа Буша к Грузии, в частности, от «революции роз» до конца 2007 года, а также проблемы, которые возникли для Армении в результате изменений, имевших место в Грузии. Были всесторонне рассмотрены особенности визита президента Буша в Тбилиси (май 2005 г.), ожидаемые изменения в регионе и тенденции Грузии стать «экспортером» демократии. Проанализированы роль и значение двусторонних документов, подписанных сторонами. Были рассмотрены различные факты, способствовавшие развитию двусторонних и многосторонних дипломатических отношений между Грузией и США. Особое внимание было уделено выявлению реальных причин ухудшения дипломатических отношений между Грузией и Российской Федерацией. Особое место в статье отведено изучению целей финансовой и активной поддержки США для проведения справедливых и прозрачных внеочередных выборов в Грузии.