Suchergebnisse

The inauguration of Nelson Mandela as South Africa's first democratic president on 10 May 1994 became a symbol of the end of apartheid and the beginning of a new chapter in the country's history. As South African society was deeply divided, the 1993 Interim Constitution expressed the need for reconciliation between the people of South Africa and the reconstruction of its society. The legacy of apartheid was to be addressed based on 'a need for understanding but not for vengeance, a need for reparation but not for retaliation, a need for ubuntu but not for victimization'. Due to its introduction into the Constitution, ubuntu – a philosophy of unity, cooperation, compassion and respect for human dignity, which originated in small African communities – became a source of values for the whole legal system. The goal of the text is to present the ubuntu philosophy and to describe its role in the South African transitional justice process and in selected areas of South African law (criminal law, evictions and defamation). On the whole, South Africapresents a unique case in which both the political transformation and the legal system were strongly shaped by the said philosophical and ethical concepts, which bear close resemblance to the idea of restorative justice. ; Zaprzysiężenie 10 maja 1994 r. Nelsona Mandeli na pierwszego demokratycznie wybranego prezydenta Republiki Południowej Afryki stało się symbolem końca apartheidu i otwarcia nowego etapu w historii tego państwa. Wobec istniejących w społeczeństwie głębokich podziałów przejściowa Konstytucja RPA z 1993 r. wyrażała potrzebę pojednania pomiędzy obywatelami RPA, a także rekonstrukcji wspólnoty. Przezwyciężenie spuścizny apartheidu miało być oparte na potrzebie "zrozumienia, a nie zemsty", "rekompensaty, a nie odwetu" oraz "ubuntu, a nie wiktymizacji". Filozofia ubuntu (wywodząca się z małych afrykańskich wspólnot filozofia jedności, kooperacji, współczucia i respektu dla ludzkiej godności), do której odwołanie zamieszczono w Konstytucji – stała się rezerwuarem wartości dla całego systemu prawa. Celem artykułu jest przedstawienie filozofii ubuntu oraz omówienie jej roli w rozliczeniach z przeszłością w Republice Południowej Afryki i w wybranych obszarach południowoafrykańskiego prawa: w prawie karnym, regulacjach dotyczących eksmisji z nielegalnie zajmowanego gruntu oraz w regulacjach przewidujących odpowiedzialność deliktową za zniesławienie. RPA jawi się przy tym jako wyjątkowy kazus, w którym zarówno polityczna transformacja, jak i system prawny kształtowały się pod istotnym wpływem omawianych koncepcji filozoficznych i etycznych, silnie nawiązujących do idei sprawiedliwości naprawczej.

Celem artykułu jest zanalizowanie miejsca, jakie w kalkulacjach i polityce zagranicznej i bezpieczeństwa Iranu odgrywa Afryka Subsaharyjska. W tym celu zostaną zanalizowane takie aspekty jak ewolucja podejścia do tego subregionu, jego znaczenie w geostrategicznych kalkulacjach Teheranu oraz porównanie założeń z faktycznymi sukcesami. Hipotezą badawczą jest stwierdzenie, że Afryka Subsaharyjska zyskała w ostatnich latach na dużym znaczeniu w polityce Iranu (podczas prezydentury Mahmuda Ahmadineżada), ale polityczna i gospodarcza słabość tego państwa, a także celowe działania Arabii Saudyjskiej, w drastyczny sposób ograniczają możliwość penetracji tego kontynentu przez Iran oraz wyznaczają granice afrykańsko-irańskiego zbliżenia, szczególnie na płaszczyźnie politycznej i militarnej. W ramach prowadzonej analizy istotne są następujące pytania: w jakim zakresie i dlaczego Afryka Subsaharyjska jawi się z perspektywy niektórych irańskich decydentów jako atrakcyjny sub-region? W jakim zakresie i dlaczego poszczególni decydenci (prezydenci) Iranu różnią się w ocenie znaczenia Afryki? W jakim stopniu rywalizacja irańsko-saudyjska przekłada się na skuteczność polityki w Teheranie? ; The aim of this article is to analyze the role of sub-Saharan Africa plays in Iran's calculations and foreign and security policy. In turn, several aspects will be analyzed, including the evolution of Iran's approach towards this sub-region, its significance in Tehran's geostrategic calculations, and a comparison of assumptions and actual accomplishments. The research hypothesis is that, in recent years, the importance of sub-Saharan Africa has grown in Iranian policymaking (during Mahmoud Ahmadinejad's presidency), but the political and economic weakness of this country, as well as the deliberate actions of Saudi Arabia, has drastically limited Iran's penetration capabilities on the African continent and set the boundaries of African-Iranian rapprochement, especially at the political and military level. As part of the analysis, the following questions are relevant: to what extent and why does sub-Saharan Africa appear from the perspective of some Iranian decision makers as an attractive sub-region?; to what extent and why do particular Iranian policy makers (presidents) differ in assessing the importance of Africa?; to what extent does Iranian-Saudi competition impact the effectiveness of Tehran's policy?

The aim of this article is to analyze the role of sub-Saharan Africa plays in Iran's calculations and foreign and security policy. In turn, several aspects will be analyzed, including the evolution of Iran's approach towards this sub-region, its significance in Tehran's geostrategic calculations, and a comparison of assumptions and actual accomplishments. The research hypothesis is that, in recent years, the importance of sub-Saharan Africa has grown in Iranian policymaking (during Mahmoud Ahmadinejad's presidency), but the political and economic weakness of this country, as well as the deliberate actions of Saudi Arabia, has drastically limited Iran's penetration capabilities on the African continent and set the boundaries of African-Iranian rapprochement, especially at the political and military level. As part of the analysis, the following questions are relevant: to what extent and why does sub-Saharan Africa appear from the perspective of some Iranian decision makers as an attractive sub-region?; to what extent and why do particular Iranian policy makers (presidents) differ in assessing the importance of Africa?; to what extent does Iranian-Saudi competition impact the effectiveness of Tehran's policy? ; Celem artykułu jest zanalizowanie miejsca, jakie w kalkulacjach i polityce zagranicznej i bezpieczeństwa Iranu odgrywa Afryka Subsaharyjska. W tym celu zostaną zanalizowane takie aspekty jak ewolucja podejścia do tego subregionu, jego znaczenie w geostrategicznych kalkulacjach Teheranu oraz porównanie założeń z faktycznymi sukcesami. Hipotezą badawczą jest stwierdzenie, że Afryka Subsaharyjska zyskała w ostatnich latach na dużym znaczeniu w polityce Iranu (podczas prezydentury Mahmuda Ahmadineżada), ale polityczna i gospodarcza słabość tego państwa, a także celowe działania Arabii Saudyjskiej, w drastyczny sposób ograniczają możliwość penetracji tego kontynentu przez Iran oraz wyznaczają granice afrykańsko-irańskiego zbliżenia, szczególnie na płaszczyźnie politycznej i militarnej. W ramach prowadzonej analizy istotne są następujące pytania: w jakim zakresie i dlaczego Afryka Subsaharyjska jawi się z perspektywy niektórych irańskich decydentów jako atrakcyjny sub-region? W jakim zakresie i dlaczego poszczególni decydenci (prezydenci) Iranu różnią się w ocenie znaczenia Afryki? W jakim stopniu rywalizacja irańsko-saudyjska przekłada się na skuteczność polityki w Teheranie?

Among many conflicts between United States and Soviet Union during the cold war era, one of the longest were Namibia's independence war and civil war in Angola. In the historiography, especially South Africa's literature, both of them are linkaged and known as Border War. However, Namibians had begun their struggle in 1966, twenty years later there was no perspective to finisz the war. The major breakthrough appeared in 1987–1988 thanks to series of meetings between president of the US, Ronald Reagan and general secretary of the Soviet Union, Mikhail Gorbachev. The key role played the year 1988. One year later United Nations has implemented Resolution 435 of Security Council from 1978. From that day, South Africa Defence Forces were beginning withdrawal from Namibia's territory. This article refers about the most characteristic and important aspects of United States' and Soviet Union' negotiations in 1987–1988, especially before and during Moscow summit in May and June 1988. ; Spośród wielu sporów istniejących między Stanami Zjednoczonymi a Związkiem Sowieckim w czasie zimnej wojny jednymi z trwających najdłużej była wojna o niepodległość Namibii i wojna domowa w Angoli, w literaturze traktowane niekiedy jako jeden konflikt, nazywany południowoafrykańską wojną o granice. Walka Namibijczyków o wolność trwała od 1966 r., jednak 20 lat później wciąż nie było widać perspektyw szybkiego zakończenia konfliktu. Przełom nastąpił w latach 1987–1988 dzięki seriom spotkań i negocjacji, jakie odbyły się między administracją prezydenta USA Ronalda Reagana i sekretarza generalnego KPZS Michaiła Gorbaczowa. Dla rozwiązania kwestii Namibii kluczowym rokiem był 1988 dzięki podpisaniu w Nowym Jorku grudniowych porozumień między władzami Angoli, Kuby i RPA. Rok później rozpoczęto realizację Rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 435, a wojska południowoafrykańskie zaczęły stopniowo opuszczać terytorium Namibii. Artykuł ma na celu wskazać najważniejsze aspekty negocjacji między USA i ZSRS w sprawie Namibii w latach 1987–1988, głównie przed szczytem i w czasie jego trwania (Moskwa, przełom maja i czerwca 1988 r.).

Problem granic w Afryce nie wiąże się z nieprawdziwym faktem, iż są one "sztuczne" czy "młode" – jako że są w większości starsze niż granice państw europejskich – ale z tym, iż stanowiły dzieło Europejczyków i że nawet do tej pory nie został jeszcze zakończony proces ich delimitacji, a szczególnie demarkacji. O ich trwałości z kolei świadczy zaakceptowana zasada uti possidetis, podkreślana wielokrotnie w wyrokach Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości i w rezolucjach ONZ. Inne natomiast traktowanie granic w Afryce może prowadzić do rewizjonizmu terytorialnego i konfliktów, a nawet wojen. ; The problem of borders in Africa is not related to the false fact that they are 'artificial' or 'young', for in their majority they are older than those of European countries, but to the fact that they were created by Europeans and even today the process of their delimitation, and especially demarcation, has not been completed. Their permanence is confirmed by the accepted principle uti possidetis, emphasised many times in the judgments of the International Court of Justice in Hague and resolutions of the United Nations. Treating borders differently in Africa can lead to territorial revisionism and conflicts, ending even in wars.

The problem of borders in Africa is not related to the false fact that they are 'artificial' or 'young', for in their majority they are older than those of European countries, but to the fact that they were created by Europeans and even today the process of their delimitation, and especially demarcation, has not been completed. Their permanence is confirmed by the accepted principle uti possidetis, emphasised many times in the judgments of the International Court of Justice in Hague and resolutions of the United Nations. Treating borders differently in Africa can lead to territorial revisionism and conflicts, ending even in wars. ; Problem granic w Afryce nie wiąże się z nieprawdziwym faktem, iż są one "sztuczne" czy "młode" – jako że są w większości starsze niż granice państw europejskich – ale z tym, iż stanowiły dzieło Europejczyków i że nawet do tej pory nie został jeszcze zakończony proces ich delimitacji, a szczególnie demarkacji. O ich trwałości z kolei świadczy zaakceptowana zasada uti possidetis, podkreślana wielokrotnie w wyrokach Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości i w rezolucjach ONZ. Inne natomiast traktowanie granic w Afryce może prowadzić do rewizjonizmu terytorialnego i konfliktów, a nawet wojen.

The article studies cross-border cooperation of local self-governments as an instrument of local public policies. The article is based on an analysis of all identified cases of real cooperation projects of communes and poviats of Małopolska, Podkarpacie and the eastern part of Silesia from the period of 2004-2015. The research suggests that an intensive cross-border cooperation correlates with a strategic approach to international cooperation on the part of communes and those local governments that are able to use international projects to achieve their policy goals have more projects, versatile partners, and different areas of cooperation. Other local governments perceive international cooperation as beneficial but marginal to their core activities which presses them to focus on projects from the area of culture and to choose geographically close partners. Human and institutional resources seem to be crucial for the cross-border cooperation and, as a consequence, urban local governments are much more eager to cooperate than rural communes. ; Artykuł jest próbą spojrzenia na współpracę międzynarodową samorządów lokalnych jako na narzędzie realizacji lokalnych polityk publicznych. Analiza wszystkich zidentyfikowanych przypadków realnej współpracy gmin i powiatów Małopolski, Podkarpacia i wschodnich powiatów Śląska z okresu 2004-2015 dowodzi, że intensywną współpracę transgraniczną prowadzą te gminy, które potrafią używać projektów międzynarodowych strategicznie, jako narzędzia osiągania celów politycznych. Poza tą grupą samorządów postrzeganie współpracy międzynarodowej jako aktywności przynoszącej korzyści, ale całkowicie marginalnej w stosunku do codziennej pracy gmin i powiatów popycha w kierunku skupienia się na współpracy w dziedzinie kultury. Ograniczone zasoby własne samorządów powodują, że podstawowym kryterium atrakcyjności partnera jest bliskość geograficzna. Kluczowe znaczenie w prowadzeniu współpracy międzynarodowej mają zasoby instytucjonalne i kadrowe, co powoduje, że miasta dużo chętniej podejmują współpracę niż gminy wiejskie.

Nowadays, energy security is a growing concern in state foreignpolicy. Interdependency in the energy field is a very important dimensionof contemporary relations between states and transnational corporations.Energy security is becoming a key issue for the European Union (EU). TheUnion is one of the world's fastest-growing energy markets and the biggestimporter of energy resources. For the foreseeable future, Europe's energydependence will probably increase. Facing a shortage of energy, Europe isdependent on imports and the EU member states need to diversify their energysupplies. The Caspian region contains some of the largest undevelopedoil and gas reserves in the world. After the collapse of the Soviet Union, thenewly independent Caspian states became open to foreign investment. Thegrowing energy needs have given the EU a strong interest in developing tieswith energy-producing states in the Caspian region to build the necessarypipeline infrastructure. In this analysis, the pipeline infrastructure that exists orwill be built in the near future will be presented. The analysis will concentrateon routes transporting gas from the Caspian region and the most importantproblems and solutions in designing the midstream energy system in the region.The key aim of the article is to analyse the Southern Gas Corridor (SGC)infrastructure project, which will inevitably contribute to the EU's energy securityinterest.

Africa is subject of special interest for member states of the European Union. Since the beginning of the European Community, economical relations with African countries have been part of organization's functioning. Political aspect of those relations was a result of treaty amendments. During the summit of December 15–16, 2005, the EU Strategy for Africa was adopted by the European Council. The document was an example of comprehensive position of the European Union towards the African continent and served as a basis for the future strategic partnership between the European Union and Africa, confirmed during the second and the third summit of 2007 and 2010. The aim of this paper is to analise mechanisms of implementation of the EU Strategy for Africa. Attention will be paid to indicate the possibility and conditions of effective implementation and to evaluate effects of strategic partnership with Africa. ; Africa is subject of special interest for member states of the European Union. Since the beginning of the European Community, economical relations with African countries have been part of organization's functioning. Political aspect of those relations was a result of treaty amendments. During the summit of December 15–16, 2005, the EU Strategy for Africa was adopted by the European Council. The document was an example of comprehensive position of the European Union towards the African continent and served as a basis for the future strategic partnership between the European Union and Africa, confirmed during the second and the third summit of 2007 and 2010. The aim of this paper is to analise mechanisms of implementation of the EU Strategy for Africa. Attention will be paid to indicate the possibility and conditions of effective implementation and to evaluate effects of strategic partnership with Africa.

The purpose of this paper is to analyze the conditions behind Polish participation in the European Union's military operations in Africa. The author attempts to describe the evolution of the Polish position on the concept of the Common Security and Defence Policy. The text presents the Polish experiences, gained during operations, and assessments of the outcomes of Polish involvement, against the declared priorities of Polish foreign policy. The author also points out the main causes of changes in the Polish stance against further involvement on the African continent. She draws attention to the transformations within the EU and their reception by the Polish government. ; Celem artykułu jest analiza uwarunkowań udziału Polski w afrykańskich operacjach wojskowych Unii Europejskiej na tle ewolucji polskiego stanowiska wobec koncepcji realizacji Wspólnej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony. W tekście przedstawiono polskie doświadczenia z udziału w operacjach, a także ocenę jego konsekwencji w odniesieniu do deklarowanych priorytetów polskiej polityki zagranicznej. Autorka wskazuje także na główne przyczyny zmiany stanowiska polskiego wobec dalszego zaangażowania na kontynencie afrykańskim. Zwraca uwagę na przekształcenia wewnątrz Unii oraz ich odbiór przez stronę polską.

Celem artykułu jest analiza uwarunkowań udziału Polski w afrykańskich operacjach wojskowych Unii Europejskiej na tle ewolucji polskiego stanowiska wobec koncepcji realizacji Wspólnej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony. W tekście przedstawiono polskie doświadczenia z udziału w operacjach, a także ocenę jego konsekwencji w odniesieniu do deklarowanych priorytetów polskiej polityki zagranicznej. Autorka wskazuje także na główne przyczyny zmiany stanowiska polskiego wobec dalszego zaangażowania na kontynencie afrykańskim. Zwraca uwagę na przekształcenia wewnątrz Unii oraz ich odbiór przez stronę polską. ; The purpose of this paper is to analyze the conditions behind Polish participation in the European Union's military operations in Africa. The author attempts to describe the evolution of the Polish position on the concept of the Common Security and Defence Policy. The text presents the Polish experiences, gained during operations, and assessments of the outcomes of Polish involvement, against the declared priorities of Polish foreign policy. The author also points out the main causes of changes in the Polish stance against further involvement on the African continent. She draws attention to the transformations within the EU and their reception by the Polish government.

The author describes several social and peace-making initiatives which were undertaken in the last decades by the Catholic organizations active within the diocese of Mendi in Papua New Guinea. The country gained independence in 1975, but remained culturally diversified. The basic identity for most of the citizens is still related to the tribal level. Political conflicts, corruption, abuse of alcohol and narcotics resulted in the past decades in several outbursts of violence among tribes of the Southern Highlands Province. Since the central government was unable to answer this challenge, the Catholic organizations of the Mendi diocese became very much involved in the peace-making process and other social initiatives. Activities of two Catholic organizations are described in more detail, namely the Diocesan Development Secretariat and the Justice and Peace Group, which have succeeded in mediations among several tribes. ; The author describes several social and peace-making initiatives which were undertaken in the last decades by the Catholic organizations active within the diocese of Mendi in Papua New Guinea. The country gained independence in 1975, but remained culturally diversified. The basic identity for most of the citizens is still related to the tribal level. Political conflicts, corruption, abuse of alcohol and narcotics resulted in the past decades in several outbursts of violence among tribes of the Southern Highlands Province. Since the central government was unable to answer this challenge, the Catholic organizations of the Mendi diocese became very much involved in the peace-making process and other social initiatives. Activities of two Catholic organizations are described in more detail, namely the Diocesan Development Secretariat and the Justice and Peace Group, which have succeeded in mediations among several tribes.

The South-East European Cooperation Process (SEECP) was launched in 1996, however, its functioning is an ongoing research phenomenon. This regional cooperation format includes all 13 states of South-East Europe. It was established as a forum of political dialogue and consultation, where regional issues could be addressed at the highest level. One of the objectives of the SEECP was security cooperation. The aim of this article is to analyse the role of the SEECP in maintaining security in the region of the Western Balkans. This article argues that since 1996, the SEECP has been evolving and is becoming an important format of regional cooperation in South East Europe, however, it plays a limited role in maintaining the military security of the post-conflict states of the Western Balkans. From the point of view of the members of the SEECP, military security and peace could be obtained through the integration of the participants of the SEECP, in particular those located in the Western Balkans, with the European Union and the North Atlantic Treaty Organization. The article also shows that establishing the SEECP did not eliminate tensions and riots based on ethnicity in some states of the Western Balkans and so, the SEECP still has a lot to do in the matters of reconciliation and good-neighbourliness. The article is based on primary and secondary source analysis, case study method comparative analysis, and the historical method.

Celem artykułu jest ukazanie uwarunkowań reorientacji polityki Unii wobec regionu Afryki Północnej po roku 2011, w związku z jej zaangażowaniem podczas 'arabskiej wiosny', a także analiza zakresu nowego podejścia w odniesieniu do praktycznych możliwości wdrażania unijnych instrumentów polityk. Powyższe rozważania pozwolą na przedstawienie wniosków dotyczących dalszego zaangażowania Unii Europejskiej w regionie Afryki Północnej i budowy nowych ram podejścia strategicznego UE w tym regionie, zarówno na płaszczyźnie ustalania interesów na arenie brukselskiej, jak i przedstawienia wypracowanego stanowiska i uruchomienia działań na arenie międzynarodowej. ; The paper attempts to indicate the determinants of the reorientation of the European Union's policy towards North Africa after 2011 on account of the EU's involvement in the Arab Spring and to analyze the new attitude to the possibilities of practical implementation of EU policy instruments. These considerations allow conclusions on further EU involvement in North Africa and building new frameworks for the EU's strategic approach in this region to be presented both in terms of how various interests are established in Brussels and how the joint standpoint is presented and practical activities launched internationally.

W niniejszym artykule autor analizuje procesy kształtowania się politycznych systemów w państwach Kaukazu Południowego. Wskazuje przy tym na patologiczne zjawiska funkcjonujące w elitach władzy oraz w systemach politycznych tych państw. Analizie poddane zostały także konflikty w Górskim Karabachu, Abchazji i Osetii Południowej, które nadal dominują w życiu politycznym Armenii, Azerbejdżanu i Gruzji. Są podstawą ideologii i programów politycznych elit walczących o władzę, a także znacząco wpływają na styl przywództwa. W politycznej walce znaczącą rolę odgrywały elity wojskowe, które szybko awansowały na szczyt władzy. Autor próbuje wyjaśnić, jak konflikty w Górskim Karabachu, Abchazji i Osetii Południowej wpływają na proces transformacji ustrojowej państw regionu. Kolejnym aspektem analizy jest odpowiedź na pytanie, jak tradycja, kultura, psychologia, styl życia i interesy politycznych elit Armenii, Azerbejdżanu i Gruzji wpływają na rezultaty pokojowego uregulowania konfliktów. ; The Author analyses proces of the formation of political regimes in Southern Caucasus. He points to the pathological phenomena in the functioning of power elites and political regimes of those states. The Author analyses the influence of conflict in Nagorno Karabakh, Abkhazia and South Ossetia on the domestic and foreign policy of Armenia, Azerbaijan and Georgia. He proves that the described conflict for many years dominated in the political life of this country and was a basis of the ideology and the programs of elites struggling for power. In the struggle of the elites, the military elites played the main role, while being an important path to advancement to the peaks of power. The author tries to explain the influence of the Karabakh, Abkhazia and South Ossetia question on political transformation of the states in conflict. Another important thread of the analysis is to search answers to the question, how tradition, culture, psychology, life styles and political interests of elites in Armenia, Azerbaijan and Georgia affect the course and the effects of a peacemaking process aimed solving the Karabakh, Abkhazia and South Ossetia.