Suchergebnisse

Devletlerin desteklediği terörizmle (dış terörizmle) mücadelenin hükûmetler tarafından bir iç güvenlik meselesi olarak kurumsallaştırılması millî sınırlar içerisinde önemli sosyal maliyetlere sebep olabilir. Sosyal maliyetler yıpratıcı sonuçlar ortaya çıkardığında devletler terörizmi daha fazla destekleyebilirler. Uluslararası sistemin anarşik niteliği ise bu desteği kolaylaştırabilir. Sebep-sonuç ilişkisinin biçimlendirdiği bu döngüdeki "sosyal maliyet" gerçeğinin iç güvenlik yönetimlerinde dikkat çekmesi terörizmle etkili mücadelenin gereğidir. Zira terörizmle mücadeleye aslında katkı sunmayan, mevcut sorunları çeşitlendiren ya da derinleştiren yaklaşımlar bu sayede sorgulanabilecektir. Terörizmle manipülasyon etkisindeki yapay yöntemlerle mücadele edilirken bazı devletlerin sosyal maliyetler oluşmasını destekleyen girişimler içinde olabileceklerine dair farkındalık da bu sayede daha fazla gelişebilecektir. Bu olası kazanımlar nedeniyle "sosyal maliyet" terörizmle mücadelenin önemli bir meselesi olarak kabul görmelidir. Bu minvalde, devlet destekli dış terörizme karşı işe koşulan iç güvenlik yönetimlerinin bu terörizm türüyle mücadelenin yaratabileceği sosyal maliyetleri dikkate alan yaklaşımlar çerçevesinde yapılandırılması konusunda hükûmetleri teşvik edebilecek sonuçlar üretmek bu çalışmanın amacıdır. Alan yazın araştırmasına dayanacak olan çalışmada terörizmle mücadelenin sosyal maliyetleri "terörizm korkusu", "hak ve özgürlük ihlâlleri", "iç düşman üretimi", "meşruiyet kaybı" ve "demokratik gerileme" olmak üzere beş kavram üzerinden incelenecektir. Kuramsal temelde yapılacak incelemeler sonucunda ise hükûmetlere öneriler sunulacaktır. Çalışmanın kültürel çeşitliliğe sahip olan ulus-devletlerin özellikle dış terörizmle mücadelesi için değer içerebileceği düşünülmektedir. Çalışmanın ayrıca hem devletler tarafından kullanılan meşru şiddetin toplumun aleyhinde haksız sonuçlar üretmemesi için kontrol altında tutulabilmesine hem de sona erebileceği öngörülemeyen terörizmin gelecekte alabileceği yeni biçimleriyle mücadele edilmesine ışık tutabileceği değerlendirilmektedir. ; Institutionalizing the fight against state-sponsored terrorism (foreign terrorism) by governments as a matter of internal security can result in significant social costs within national borders. States may be more likely to support terrorism when the social costs have dire consequences. Furthermore, the anarchic nature of the international system can facilitate this support. The fact that the "social cost" in this cycle shaped by the cause-effect relationship draws attention in the internal security administrations is a requirement of the effective counterterrorism. The approaches that do not actually contribute to the counterterrorism and that diversify or deepen existing problems can be questioned in this way. While counterterrorism continues with artificial methods under the influence of manipulation, awareness that some states may be involved in initiatives that support the creation of social costs can also be able to develop more in this way. Because of these possible gains, the "social cost" should be recognized as an important issue in the counterterrorism. In this respect, the aim of this study is to produce results that can encourage governments to structure the internal security administrations employed against state-sponsored foreign terrorism within the framework of approaches that take into account the social costs of combating this type of terrorism. In the study, which will be based on the literature research, the social costs of the counterterrorism will be examined through five concepts: "fear of terrorism", "violations of rights and freedoms", "production of internal enemies", "loss of legitimacy" and "democratic backsliding". It will be present suggestions to the governments on the result of the examinations on the theoretical basis. It is thought that the study may contain value for the nation-states with cultural diversity, especially for the countering foreign terrorism. It is also considered that the study can shed light on both keeping the legitimate violence used by states under control so that it does not produce unjust results against the society, and countering new forms of terrorism, which cannot be predicted to come to an end.

Sağlıklı bir biçimde işleyen asker-sivil ilişkilerinin oluşması için gerekli başlıca unsurlardan biri polis ve ordu arasındaki iş bölümüdür. Kamu güvenliğinin sağlanmasında askeri personelin kullanılması asker-sivil ilişkileri üzerinde olumsuz etki yaratmaktadır. Buna rağmen, ordular her zaman iç güvenlik meselelerine dâhil olmuştur. Demokratik veya demokratikleşmekte olan ülkelerdeki ordular örgütlü suçla savaşım, kalkışmaların bastırılması ve terörizmle mücadele amacıyla ülke sınırları içerisinde kullanılmaktadır. Bu çalışma, iç güvenlik ile ilişkili askerin göreve çağrılmasına dair yasaları ve askerin kullanımının nasıl işlediğini analiz etmek niyetindedir. Meksika, Türkiye, Fransa ve Birleşik Krallık örneklerinin karşılaştırmalı analizi üzerinden çalışma, orduların iç güvenlik alanına dahil olmasının mikro ve makro düzeydeki nedenlerini anlamak niyetindedir. Karşılaştırmalı analizin gösterdiği üzere, yerel veya küresel terörizm ordunun içeride kullanımı için bir fırsat penceresi açmaktadır. Ancak, güvenlik aygıtının yapısı ve asker-sivil ilişkileri örüntüsü, her ikisi de ordunun içeride kullanımının seviyesi üzerinde kayda değer bir etkiye sahiptir.

Terör ve terörizm kavramlarını açıklayacak ortak bir tanımlamaya asgari müşterekte henüz ulaşılamamıştır. Her ne kadar tanımlama aşamasında zorluklar yaşansa da terörle mücadele hususunda devletlerin mücadele yöntemlerinde benzerlikler görülmektedir. Devletlerin terör olgusuna bakış açıları ve algılamaları özellikle Amerika Birleşik Devletleri'nde gerçekleştirilen 11 Eylül Terör Saldırıları sonrasında değişiklik göstermiştir. Bu saldırılar hiçbir devletin güvenliğinin tam olarak sağlanamayacağının anlaşılması açısından önemlidir. Çalışmamızda analiz edilen Fransa, 2015 yılında büyük şehirlerinde gerçekleştirilen bombalı terör saldırılarından sonra terörizmle mücadele kapsamında etkin önlemler icra etme arayışına girmiştir. Fransa'da gerçekleştirilen terör saldırılarında çoğunlukla sivil vatandaşların hayatlarını kaybetmesi halk tabanında merkezi hükümetin teröre karşı caydırıcı önlemler alma talebini gündeme getirmiştir. Bu bağlamda 2016 yılından itibaren Fransa kolluk kuvvetleri tarafından önemli operasyonlara imza atılmıştır. Terörle iltisaklı kişiler etkisiz hale getirilmiş ve günümüze kadar olan süreçte tutuklama oranlarının büyük ölçüde arttığı gözlemlenmiştir. Ancak Fransa'da terörle mücadele kapsamında yürütülen operasyonların tüm terör örgütlerine karşı hassasiyetle yürütüldüğüne dair -özellikle PKK terör örgütü ile mücadele kapsamında- bazı çekinceler bulunmaktadır. Çalışmamızda konuyla ilgili haber, makale, dergi, kitap, rapor ve akademik kaynaklar betimsel bir analiz yöntemi ile incelenerek sonuca ulaşılmaya çalışılmıştır.

Internal security; local government; Turkey

Bu tezin amacı; 1989-2001 yılları arasında Afganistan güvenliğini etkileyen iç ve dış dinamikler çerçevesinden incelenmiştir. Çalışmada; Sovyetler Birliği'nin Afganistan'dan çekilmesi ile iç ve dış faktörlerin yarattığı güvenlik sorunlarının askeri, siyasi, ekonomik, sosyal boyutları incelenirken aynı zamanda 11 Eylül saldırıları sonrası ABD'nin Afganistan askeri müdahalesine yer verilmiştir. Bu çalışmanın ilk bölümünde güvenliğin tarihsel gelişimi ve farklı teorik perspektiflerden güvenliğin ele alınması, ikinci bölümünde Afganistan'ın coğrafi yapısı, etnik yapısı ve ekonomik kaynakları detaylı bir şekilde analizine yer verilmiştir. Ayrıca, Afganistan'ın istikrarsızlık nedenlerini daha iyi anlamak adına ülkenin jeostratejik önemi ve bu nedenle bölgede yaşanan hâkimiyet mücadelesinden bahsedilmiştir. Üçüncü bölümde ise iç ve dış faktörlerin yaratığı iç savaş, mücahit gruplar arasındaki iktidar mücadelesi, Taliban'ın ortaya çıkışı ve tüm bu gelişmelerin yaratığı sonuçlar incelenmiştir. Çalışmanın son bölümünde ise 11 Eylül saldırıları ve ABD'nin askeri müdahalesi, NATO ve BM kararlarına yer verilmiştir. Sonuç kısmında; ülkedeki iktidar kavgası askeri, siyasi, etnik, sosyal ve kültürel gibi iç dinamiklerin yanı sıra başta ABD, Pakistan ve Suudi Arabistan olmak üzere dış devletlerin ülkeye doğrudan müdahalesi gibi etmenlerin de Afganistan'da güvenlik sorunlarının oluşmasına neden olduğu sonucuna varılmıştır. Ayrıca, ABD'nin askeri müdahalesinin hukuki boyutu ve 2001 sonrası Afganistan'ın genel durumu değerlendirilmiştir. ; The aim of this thesis is to examine internal and external factors that were affecting the security of Afghanistan between 1989 and 2001. In this study, military, political, economic and social dimensions of the security problems caused by internal and external factors with the withdrawal of the Soviet Union from Afghanistan were examined. At the same time, the military intervention of USA in Afghanistan after the September 11 attacks were also examined. In the first chapter of this study, historical development of the security concept and different theoretical perspectives will be analyzed. In the second chapter, geographical structure, history, ethnic structure and economic sources of Afghanistan will be analyzed. This chapter also examines the struggle for dominance in this region because of the geostrategic importance of the country in order to better understand the causes of instability in Afghanistan. In the third chapter, the struggle of power between Mujahid groups in the country, the emergence of the Taliban and the consequences of these developments will be analyzed. In the final chapter, the September 11 attacks and USA military intervention and also the UN Charter and NATO resolutions will be examined. In conclusion, it was concluded that in addition to the domestic factors like political, social and cultural factors, the direct interventions of foreign states, especially Pakistan, Saudi Arabia and USA, cause major security problems in Afghanistan. In addition, the legal dimension of the US military intervention and the general situation of Afghanistan after 2001 were evaluated.

Azerbaycan Cumhuriyeti bağımsızlığını kazandığı tarihten itibaren, İran tarafından önemli ve varoluşsal bir tehdit olarak görülmüştür. Kendi iç güvenliği açısından bir tehlike olarak gördüğü için İran'ın, Azerbaycan'a yönelik adımları da bu ülkenin bölgede güçlü ve bağımsız bir aktör olarak varlığının engellenmesine hesaplanmıştır. Çalışmada "Ümmet" ülküsü ile kendini İslam ülkeleri arasında lider olarak konuşlandırmak isteyen İran'ın, bu amaç çerçevesinde Azerbaycan'la arasında bir merkez-çevre ilişkisi kurma çabalalarını analiz edeceğiz. Çalışma, Laik ve Batı yönlü bir ilerleme yolu seçen Azerbaycan'ın, İran'ın zaman zaman müdahaleci politikaları nedeniyle sınır komşusundan kendi iç güvenliğine, enerji güvenliğine ve hatta toprak bütünlüğüne karşın algıladığı tehditleri ve bunun Azerbaycan'ın dış politikasına ve İran'la ilişkilerine yansımalarını gözden geçirmektedir. Yüzyıllar süren tarihi bağlara ve ortak mezhepsel aidiyetlerine rağmen, iki ülke arasında devletlerin yapısal özelliklerinde iç politik yönelimler ve ideolojik açıdan oldukça keskin farkların nedenini neoklasik realist çerçeve dâhilinde açıklamaya çalışacağız. Araştırmada Güney Azerbaycan meselesini de göz önüne alarak, farklı liderler döneminde değişiklik gösteren ideoloji ve söylemlerin zaman zaman ilişkilerin gerginleşmesine veya stabilleşmesine nasıl etki ettiğini ve ortaya çıkan siyasi düğüm nedeniyle, iki ülke ilişkilerinde ortaya çıkan inişli çıkışlı tabloyu detaylı bir şekilde inceleyeceğiz. Çalışmada bahsedilen bu farklılıklar ve çıkar çatışmalarına rağmen, bu iki ülkenin, bölgedeki önemli ekonomik partnerler olarak kurdukları işbirliği hususuna da değinilmektedir. ; Since Azerbaijan Republic gained its independence, it was seen as an important and existential threat by Iran. As İran accepts Azerbaijan as a danger in terms of internal security, the steps towards Azerbaijan have been calculated to prevent the existence of this country as a strong and independent actor in the region. We will analyze the efforts of Iran to establish a center-periphery relationship between Azerbaijan and Iran within the framework its this goal of deploying itself as a leader among the Islamic countries with "Ummah" ideal. This research is aiming to review the threats from its border neighbor Iran perceived by Azerbaijan, which has chosen to pursue a secular and western progression way, and reflections of Iran's interventionist policies against its internal security, energy security and even territorial integrity on the foreign policy of Azerbaijan and bilateral relations with Iran. We will try to explain the reason for the sharp differences between the two countries in terms of internal political orientations and ideological aspects of the structural features of the states, despite centuries of historical bonds and common religious affiliations within the neoclassical realist framework. Taking into account the issue of South Azerbaijan in thesis, we will examine in detail the turbulent picture of the relations between the two countries, because of how the ideologies and discourses that changed during the different leaders sometimes affected the tension or stabilization of relations and the emerging of the political node. Despite these differences and conflicts of interest mentioned above, these two countries' cooperation which they have established as important economic partners in the region will be referred in this research.

Terörizmin demokratik toplumlarda mı, yoksa otoriter ya da totaliter hükûmetlerin iktidarda olduğu toplumlarda mı daha fazla imkânlar bulabildiği konusunda görüş farklılıkları vardır. Hâkim görüş demokrasinin terörizm için diğerlerinden daha fazla imkânlar sunduğu yönündedir. Bu halde demokrasiyi dünya üzerinde yaygınlaştırmaya matuf çabaların altında yatan niyetlerden birkaçının ülkedeki toplumsal gruplar arasında çatışmalar oluşturmak, siyasal, sosyal ve ekonomik istikrarsızlıklar yaratmak, devletleri/hükûmetleri güçsüzleştirmek vb. olduğu ileri sürülebilir. Nitekim bazı devletlerin hâlihazırda bir yandan demokrasiyi teşvik etmeleri diğer yandan ise terörizme ve terör örgütlerine destekler vermeleri, demokrasinin bu uğurda kullanılabileceğine dair iddiaları bir komplo teorisinin ürünü olmaktan çıkarmaktadır. İnsanın yaşam kalitesinin artırılabilmesi için önemi haiz olan demokrasi, bazı toplumlarda radikal fikirlerin oluşması için uygun zeminler sunabilir. Öyle bir zeminde radikalleşmeyi hızlandırıp aşırıcı davranışları teşvik ederek toplumlarda azınlık durumunda bulunan vatandaşlar ya da diğer gruplar aleyhinde aşırı sağ terörizmin gelişimini de kolaylaştırabilir. Terörizmin bu türü özellikle kültürel çeşitliliğe sahip olan toplumlarda toplumsal bütünleşmenin sağlanabilmesinin önündeki engellerden biridir. Bu nedenle özellikle bu tür toplumlarda demokratik polislik hizmetleri önem kazanmaktadır. Ancak polislik hizmetlerinde görev alacak olan kişilerin ideolojik kimlikleri, polislik hizmetlerini sunan kurumların yerleşik kurumsal kimlikleri, ülkedeki toplumsal gruplar arasında "hâkim" durumda bulunan grupların diğerlerine ilişkin algıları ve tutumları, tüm iyi niyetli çabalara rağmen, terörizmin bu türüyle mücadeleyi zorlaştırabilir. Zorluklarına rağmen demokrasilerde iç güvenlik yönetimleri ve polislik hizmetleri bu türdeki riskleri dikkate alan stratejilerin üretilmesi suretiyle yapılandırılmalıdır. Başka bir ifadeyle özellikle çokkültürlü toplumlarda polislik hizmetleri artık aşırı sağ terörizmle baş edebilecek nitelikte geliştirilmelidir. Çünkü aşırı sağ terörizmle mücadele meselesi hükûmetler için bir meşruiyet meselesi iken, devletler ve toplumları için bir beka meselesi olabilir. ; There are differences of opinion in whether terrorism finds more possibilities in democratic societies, authoritarian or totalitarian societies. The prevailing view is that democracy offers more opportunities for terrorism than others. In this case, it can argue some of the underlying intentions of the efforts to spread democracy around the world are to create conflicts between social groups in the country, to create political, social and economic instability, to weaken states/governments etc. As a matter of fact, the fact that some states are already promoting democracy on the one hand and supporting terrorism and terrorist organizations on the other hand makes the claims that democracy can be used for this purpose from being the product of a conspiracy theory. Democracy, which is important for increasing the quality of life of people, can provide suitable grounds for the formation of radical ideas in some societies. It can also facilitate the development of far-right terrorism against citizens or other groups who are in a minority position in societies by accelerating radicalization and encouraging extremist behavior on such a ground. This type of terrorism is one of the obstacles to social integration, especially in societies with cultural diversity. For this reason, democratic policing services gain importance especially in such societies. However, the ideological identities of the people who will take part in the police services, the established institutional identities of the institutions providing the policing services, the perceptions and attitudes of the groups that are in a "dominant" position among the social groups in state, may complicate the fight against this type of terrorism despite all well-intentioned efforts. Despite their difficulties, internal security administrations and policing services in democracies should be structured by producing strategies that take into account such risks. In other words, policing services, especially in multicultural societies, should be developed in a way that can cope with far-right terrorism. Because of while the issue of the fight against far-right terrorism is a matter of legitimacy for governments, it can be a matter of survival for states and their societies.

Bu çalışma, Avrupa'da göç karşıtı politikalarının güvenlikleştirme sürecinin bir ürünü olduğunu ve bu sürecin en etkin aktörlerinden olan radikal sağ partilerin, göç karşıtı söylem ve yaklaşımlarını ortak bazı güvenlik temalarını kullanarak inşa ettiklerini ortaya koymaktadır. Bu temalar ulusal güvenlik, ekonomik güvenlik, kültürel güvenlik ve iç güvenlik şeklinde sınıflandırılabilmekte, temaların kullanım ağırlıkları da ülkelerin tarihsel, sosyal ve kültürel farklılıklarından yoğun biçimde etkilenmektedir. Çalışma içerisinde bu farklılıkların etkileri ve güvenlikleştirme süreci, eleştirel söylem analizine dayalı kurgulanmış bir yöntem çerçevesinde, popülist ve göç karşıtı politikalarıyla seçim başarısı kazanmış iki radikal sağ parti olan Avusturya'dan Avusturya Özgürlük Partisi (FPÖ) ve İsveç'ten İsveç Demokratları (SD) partilerine yönelik analizlerle incelenmiştir. ; This study reveals that anti-immigrant policies in Europe result from a process of securitization, and that, within this process, radical right parties have been formulating discourses and approaches through a construction process by using some common security themes. These security themes can be classified as national security, economic security, cultural security and internal security. the frequency with which radical right parties use these themes may vary according to the specific historical, social and cultural characteristics of a particular country. the impact of these differences is studied in by a methodology based on securitization theory and critical discourse analysis and by analysing two radical right parties that achieved election success with their anti-immigrant policies: Freedom Party of Austria ( FPö) from Austria, and Sweden Democrat (SD) from Sweden.

Çalışma, Covid-19'un güvenlik üzerindeki etkisini polis ve ordu arasında bulanık hale gelen işbölümüne odaklanmak suretiyle analiz etmek niyetindedir. Covid-19, ilk olarak Aralık 2019'da Çin'de ortaya çıkmış ve sonrasında kısa sürede Avrupa'nın tamamına yayılmıştır. Sonrasında, dünya genelinde siyasal otoriteler birer birer hastalığın güvenlik için bir tehdit oluşturduğunu açıklamıştır. Bu bağlamda, pandeminin güvenliğin dönüşümünde Soğuk Savaş sonrası ve 11 Eylül saldırılarından sonra yeni bir aşama oluşturduğu iddia edilmektedir. Makale, Covid-19'un yükselişiyle birlikte gelişen şartlar altında, polis ve ordunun pandemiyle mücadelede yeni sorumluluklar üstlendiğini iddia etmektedir. Bu yeni görevlerin belirsiz ve bulanık karakteri polise ve orduya hem daha geniş bir alanda görev yapma hem de takdir yetkisi kullanma olanağı sağlamıştır. Ayrıca, pandemi, polis ve ordu arasındaki geleneksel rol dağılımını ve iş bölümünü de dönüştürmeye başlamıştır. Bu süreçte, ordu Covid-19 ile mücadelesinde devlet sınırları içerisinde daha fazla rol üstlenmeye başlamıştır. Ordu personelinin özellikle sağlık ve iç güvenlik alanında destek sağladığı gözlemlenmektedir. Birçok Batı ülkesinde -ABD dâhil- ordunun polise destek olması sıkça rastlanır bir uygulama haline gelmiştir. Polis ise bu dönemde koronavirüs yasaklarının gözetilmesinde daha fazla şiddet kullanır hale gelmiştir. Bu bakımdan, Covid-19'un özellikle konsolide olmayan demokrasilerde polisin militarizasyon sürecine katkı sağladığı söylenebilir. ; This study aims to analyze the impact of COVID-19 on security by focusing on the blurring boundaries between the military and police. The first COVID-19 case was identified in December 2019, in China and has quickly spread throughout Europe. Since then, political authorities all around the world have declared the pandemic as a global threat to security. In this context, the pandemic seems to appear as a critical milestone in the transformation of security, which began with the end of the Cold-War and was further accelerated by 9/11. This paper asserts that, under the circumstances created by the rise of COVID-19, the police and the military have started to undertake new responsibilities to fight against the pandemic. The unclear and blurry character of these newer missions has granted both the police and the military the opportunity to act in an exceptional way and to use discretionary powers. Additionally, the pandemic has blurred the traditional division of labor between the police and military. The military, in its fight against COVID-19, started to take more responsibility within state borders. Military personnel have provided support in domains of healthcare and internal security. It becomes a common attitude in many Western states, including the U.S, for the military to backup police forces. The police, in return, started to use extreme violence while enforcing coronavirus lockdowns. Finally, it could be claimed that COVID-19 accelerated the militarized police practices, particularly in unconsolidated democracies.

Türkçe Çeviriye Önsöz, p.11 -- Teşekkür, p.13 -- Önsöz, p.15 -- GİRİŞ, p.21 --İstanbul'dan İstanbul'a: Kendi Konusunu Belirleyen Kent, p.21 --Birçok Tarihyazımı Alanının Kavşağında, Osmanlı Payitahtında Asayiş Sorunu, p.23 --Asayiş: Siyasi Bir Mesele, p.24 --Toplumsal ve Kentsel Bir Asayiş Tarihi, p.28 --Yazılı Belgelerde Asayiş ve Asayişsizlik: Kaynaklarla Yüzleşme, p.33 --Osmanlı İstanbulu'nda Asayişi Sorunsallaştırmak, p.37 --1879-1909: Kronolojik Çerçeve ve Sınırları, p.38 --Bütünleşme ve Etkileşimler: Devlet, Toplum ve Asayiş, p.39 --BİRİNCİ KISIM "BAŞ" MESELE, İSTANBUL'DA KAMU DÜZENİ --1.Asayiş/Düzen ve Asayişsizliğe/Düzensizliğe Dair Kelimeler, p.53 --"Nizam"ın (düzen) Nüansları, p.54 --Teoride ve Pratikte "nizam", p.54 --Asayiş ve Emniyet, p.59 --Asayişsizliğin Dereceleri, p.67 --2.Yeniçerilerden 20. Yüzyılın Eşiğine: Bir İmparatorluk Meselesi Olarak İstanbul'un Emniyeti, p.75 --İmparatorluğun Siyasi ve Simgesel Merkezi, p.76 --Göçmenler ve Onların Denetimi, p.77 --Sosyalleşme Mekanları, p.84 --Yeniçeri Ocağı'nın Kaldırılması: Kurucu Bir Olayın Muhasebesi, p.93 --Bir Nizam ve Fesad Figürü: Osmanlı İstanbulu'nda Yeniçerilerin Çelişkili Rolü, p.94 --Yeniçeri Ocağı'nın Kaldırılması ve Sonuçları, p.99 --19. Yüzyıl Sonuna Gelindiğinde İstanbul: Açılımın Zorlukları, p.106 --Demografik Açılım: Göç Patlaması, p.106 --İktisadi Açılım: Yabancı Sermayenin Girişi ve Sanayileşmenin Başlangıcı, p.110 --Kültürel Açılım: İletişim Çağında İstanbul, p.114 --3.Şehrin Düzene Sokulması ve Kamu Düzenine Yönelik Tehditler: Yüzyıl Dönümünde Algılar ve Alınan Tedbirler, p.119 --Amacın Kurgulanması: Ölçülüp Biçilen ve Tanımlanan Asayiş, p.120 --Asayişi ve Asayişsizliği Yazmak: Zabıtların Standartlaşması, p.121 --Suç İstatistikleri, p.127 --Asayişsizliğin Vücut Bulmuş Hali: İstanbul Basınında "Üçüncü Sayfa" Haberleri, p.134 --Riskin Simgeleri, p.136 --Tehlikeli Gece, p.136 --Marjinal Merkez, p.141 --Riskli Kişiler, p.144 --Siyasi ve Medyatik Meseleler Olarak Suç ve Asayişsizlikler, p.153 --İKİNCİ KISIM.İSTANBUL'UN ASAYİŞİ BİR DEVLET MESELESİ Mİ?4.II. Abdülhamit Döneminde İstanbul Polisi: Kentsel Alanın Yeni Aktörü, p.169 --Osmanlı Polisinin Doğuşu, p.170 --Polisin Kurumsallaşması, p.170 --Eksik Kalan Parça, Belediye, p.180 --Şehirde Polis: Hem Halktan Ayrı, Hem Halka Yakın, p.187 --Ayrı Tutma, p.187 --Üniforma, p.187 --Polis Memurlarının Tutum ve Davranışlarının Düzene Sokulması, p.191 --Kentsel Alana Hakim Olmak, p.193,Bütünleştirme, p.195 --Denetim ve Baskı: Polis Toplumun Karşısında mı?, p.202 --Marjinalliğin Bastırılması, p.203 --Ermeni Sorunu, p.205 --Halkın Polis Algısı, p.210.

Soğuk Savaş'ın sona ermesi ile birlikte uluslararası ilişkilerin güvenlik gündeminin değişmesi ile Avrupa Birliği (AB) 1990'ların sonundan itibaren demokrasiyi teşvik eden uluslararası bir aktör olarak evrilmiştir. AB, Avrupa Komşuluk Politikası'nda demokrasi teşvikini; Birlik normlarının, değerlerinin ve standartlarının komşu ülkelere aktarılması yoluyla güvenlik stratejisi temelinde ele almaktadır. AB'nin demokratikleşme süreçlerinin ülke içi dinamikler ile iç içe olduğunu kabul ettiği demokrasi teşviki politikalarının başarısı, üçüncü ülkelerin istek, irade ve yetkinliklerine bağımlı kalmaktadır. Bu çalışmada, AB'nin demokrasi anlayışı ve demokrasi teşviki politikası Komşuluk Politikası ve Ermenistan örneği üzerinden incelenmektedir. AB'nin Ermenistan ile kurumsal ilişkileri demokrasi teşviki bağlamında tarihsel olarak incelenmekte ve AB'nin koşulluluk ve sosyalleşme mekânizmalarına ne ölçüde başvurduğu analiz edilmektedir. Ermenistan'ın kurumsal yapısı, geleneksel yönetim anlayışı, sivil toplumun gelişmesinin önündeki engeller ve ülkedeki siyasi, iktisadi, sosyal ve askeri Rusya nüfuzu Ermenistan'da demokrasi teşviki sürecindeki AB etkisini belirleyici unsurlar olarak ele alınmaktadır. ; The European Union (EU) has evolved as an international democracy promoter actor since the 1990s as the security agenda of the international relations have changed with the end of the Cold War. The EU approaches its democracy promotion within the basis of its security strategy through the transfer of the EU norms, values and standards to neighbouring states in the European Neighbourhood Policy. The EU by admitting that the process of democratisation is intertwined with domestic contexts is dependent on third countries' desires, wills and competences for the success of its democracy promotion policies. This study analyses the EU's comprehension of democracy and democracy promotion policies within the context of the Neighbourhood Policy and the case of Armenia. The EU's institutional relations with Armenia are analyzed historically on the basis of its democracy promotion and the extent that the EU adheres to the mechanisms of conditionality and socialization is evaluated. Armenia's institutional structure, its traditional administration approach, impediments for the development of civil society and Russian political, economic, social and military dominance in Armenia are discussed as determining factors for the EU's impact on Armenia's democracy promotion process.

Birleşmiş Milletler kuruluşundan bu yana özellikle 90'lı yıllardan sonra aktif olarak uluslararasası barış ve güveniği koruma kapsamında etkin kararlar almaya başladı. Özellikle Yugoslavya kriziyle birlikte uluslararası toplumda uluslararası barış için bir umut doğdu. Artık soğuk savaş sona ermiş her iki bloğa ait devletler bir araya gelerek uluslararası barış için birlikte karar alabilir duruma gelmiştir. Hatta BM Güvenlik Konseyi uygulamalarında uluslararası ilişkilerde esaslı bir kural olan "iç işlerine karışma yasağı" (BM Sözleşmesi'nin 2/7. md) sebebiyle devletler arasında çatışma yokluğuna dayanan barışın "negatif barış" olarak anlaşılmasından yanında, bir devletin içinde de barış içinde birlikte yaşamayı ifade eden "pozitif barış" anlamıyla da uygulanması düşüncesi doğmaya başladı. Fakat bu umut uzun sürmedi. Rusya'nın kısa sürede kendini toparlamasıyla birlikte yine uluslararası toplumda çıkarlara dayalı kararlar alınmaya başlandı. Mali krizi bu alanda alınan son ortak kararlardan birisidir. Bu çalışmada Mali krizi çerçevesinde BM Güvenlik Konseyinin uluslararası barışın negatif anlamının yanında positif anlamı da kararında esas almış mıdır, sorusunun cevabı aranmaktadır. ; The United Nations (UN) has adopted effective resolutions since its foundation, particularly during 1990's, for the sake of promotion and protection of global peace and security. Especially following the UN's firm stance for the Yugoslavia crisis, the hopes for global peace have remarkably raised. The Cold Was had come to the end and the states from the opposite alliance blocks of the Cold War were enabled to make decisions altogether in order to protect global peace. In the UN Security Council's practice, even the idea that the concept of "positive peace," which regards the internal peace of states as a matter to be addressed by international community, could substitute the concept of "negative peace," which implies the peace situation only among states and does not regard internal peace of states because of the main principle of non-intervention enacted in Article 2/7 of the UN Charter.Nevertheless, these hopes could not last long. As Russia could gather its strength after a short while, the decision-making mechanism of the international community became solely interest-based once again. In this article, the author is trying to examine the question whether the UN Security Council has endorsed the concept of "positive peace" or "negative peace" while its approach to Mali case, which is a remarkable international crisis occurred in 2000's.

During the reign of Abdulhamid II, reorganization of administrative, judicial, financial and internal security in the Macedonian region after the Treaty of Berlin of 1878 become an international issue also involving the European countries. In this process, Macedonia become a focus of political crises and disputes between the Ottoman Empire and European states. Therefore, it is necessary to evaluate the restructuring of gendarmerie organization during the reign of Abdulhamid II by taking into account these conditions. Undoubtedly, the Murzsteg reform program of 1903 played a decisive role in the power struggle of the actors in the region. After launching the program, restructuring of administrative, financial, judicial and security areas under supervision of the European states started in the provinces of Thessaloniki, Kosovo and Monastir. While the gendarmerie organization in the region was handled within the scope of the Murzsteg program, Edirne province was not included in this program. In this study, the attempts to include the gendarmerie organization in Edirne province in the Murzsteg reform program, and reorganization of gendarmerie in Edirne province will be examined.