Suchergebnisse

Çözüm Süreci (2013-2015), Türkiye Cumhuriyeti tarihinde "Kürt Sorunu" olarak tanımlanan problemin çözümü açısından en sistematik ve kapsamlı barış girişimi olarak kayda geçmiştir. Bu girişim nitelikleri itibarı ile uluslararası literatürdeki barış süreci tanımlamasına uymaktadır ve barış süreçlerinin temel özelliklerini taşımaktadır. Süreç PKK'nın 2015 Temmuzunda yeniden Türk güvenlik birimlerine karşı saldırıyı geçmesi ile sona ermiştir. Bu çalışma sürecin sona ermesi veya akamete uğramasının nedenlerini incelemektedir. Kürt hareketinin siyasi tercihleri, siyaset içerisinde değişen güçler dengesi ve Suriye Savaşının Kürt Hareketi açısından oluşturduğu yeni imkanlar ve Türkiye açısından oluşturduğu belirsizlikler sürecin temel açmazları olarak ele alınmıştır. Süreç fiili olarak sona ermesine karşın, henüz bir tıkanıklık aşamasındadır. Yeni bir sürecin hangi şartlar altında tekrar başlayabileceği tartışılmaktadır. ; Reconciliation Process (2013-2015) is the most systematic and comprehensive initiative during the Republican history to find a sustainable solution to Turkey's century old "Kurdish Question". Reconciliation Process is characterized as a peace process in this study. Reconciliation Process came to an end after the PKK's attacks to Turkish security forces in July 2015. This study examines the reasons behind the failure of the Reconciliation Process and discusses the means to overcome the stalemate situation. Political decisions and preferences of the "Kurdish Movement"; changing power dynamics between the main counterparts of the process; the opportunities that the ongoing civil war in Syria provided the "Kurdish Movement" and the ambiguities that the Syrian Civil War generated for the Turkish authorities are cited as the main shortcomings that derailed the Process. This study argues the current situation is a stalemate within the Process. Possible steps and conditions too revitalize the Process are discussed.

International Congress of Management Economy And Policy, 26-27 Kasım 2016, İstanbul ; Anayasa ve onun siyasal yansımaları Türkiye gibi demokratikleşme sürecini henüz tamamlayamamış ülkelerde son derece önemlidir. Türkiye'de siyasal tartışmalar zaman zaman anayasal zemin üzerinden yürütülegelmiştir. Türk siyasi tarihi incelendiği vakit anayasaların herhangi bir toplumsal uzlaşıya dayanmaksızın yağıldığına tanık olunmaktadır. Türkiye'nin bugün hala demokratik ve sivil bir anayasaya sahip olamamasının en temel sebeplerinden bir tanesi budur. Bu anayasal durum Türk siyaseti üzerinde antidemokratik bir baskı oluşturmaktadır. Türkiye'de sivil ve demokratik bir anayasal düzen inşa edilmesi bu nedenle elzemdir. Bu çalışmanın ana amacı demokratikleşmek adına sivil ve demokratik bir anayasanın Türkiye açısından kaçınılmaz bir zorunluluk olduğunun altını çizmektir. Bu bağlamda 2011 ve 2013 yılları arasında Türkiye Büyük Millet Meclisi çatısı altında oluşturulan "Meclis Anayasa Uzlaşma Komisyonu" ve bu komisyonun neden bir neticeye ulaşamadığının altı çizilecektir. ; The constitution and its political reflections are very important in the countries in which the democratization process is not completed, such as Turkey. Time to time, the political debates in Turkey were seen on the constitutional area. When Turkish political history was considered, it can be clearly seen that the constitutions of Turkey were not based on a social consensus. It is one of the reasons that Turkey could not reach a democratic and civil constitution. This constitutional situation creates an undemocratic pressure on the Turkish politics. That is why it is necessary to make a civil and democratic constitutional situation in Turkey. The purpose of this study is to underline of the necessity of a new, democratic and civil constitution for Turkey. Within this scope, the Constitutional Reconciliation Commission that was founded in the Turkish Grand National Assembly and its causes of failure will be underlined.

Suriye çatışma çalışmaları literatüründe yer bulan önemli örneklerden birisidir. Suriye'deki olayların çok sayıda sebebi mevcut olsa da mezhepsel kimlikler, bu kimliklerle bağlantılı gelişen materyal kazanımlar ve bunun etrafında şekillenen bir çatışma döngüsü göze çarpmaktadır. Suriye'deki şiddet sona erdiğinde ya da farklı bir biçime dönüştüğünde çatışma öncesi ve sırasında olduğu gibi çatışma sonrası süreçlerde de kimlik vurgusu ve mezhepsel kimlikler, siyasi ve toplumsal hayatta yer bulmaya devam edecektir. Bu nedenle çatışma sonrası çözüm ve uzlaşma gibi süreçlerinin gerçekleştirilmesi ve bu süreçlerde kimliklerin ve kimlik dönüşümlerinin dikkate alınması gerekmektedir. Ülkede kimliklerin araçsallaştırılarak çatışma unsuru haline getirilmesinin önüne geçilmesi önem arz etmektedir. Bu süreçler ülkede hakiki anlamda barışın gelmesi ve şiddetin tekrarlanmaması için gereklidir. Çatışma çözümleri ve uzlaşma literatüründe somut çözümlerle beraber kimlik dönüşümlerinin gerçekleştirilmesi en çok bahsedilen konulardan birisidir. Bu süreçler uygun şekillerde gerçekleştirilmezlerse şiddetin belli dönemlerde tekrar eden döngüsel bir niteliğe bürünmesi sık rastlanan bir durumdur. Çalışmada Suriye'deki mezhepsel kimlikler, çatışma sonrası beklenen çözüm ve uzlaşma süreçlerinde kimliğin yeri ve kimlik dönüşümleri ile olası toplumsal uzlaşma yaklaşımlarından bahsedilecektir.

Türkiye'nin siyasal tarihine bakıldığında, bugüne kadar yapılmış olan anayasaların hemen hemen hepsi -1924 Anayasası hariç- olağanüstü koşullarda hazırlanmış anayasalar olarak dikkati çekmektedir. Anayasalar, ülkede yaşayan insanlar arasında bir "toplumsal sözleşme" olarak kabul edilmektedirler. Bu bakımdan, bunlar hazırlanırken toplumun tüm kesimlerinin; üniversitelerin, sivil toplum kuruluşlarının ve ülkede faaliyet gösteren siyasal partilerin bu sürece katkıda bulunmaları büyük önem taşımaktadır.Halihazırda 1982 Darbe Anayasasının yürürlükte olduğu Türkiye'de, Mecliste bulunan siyasal partilerin hepsi de (AK Parti, CHP, MHP, BDP (HDP)) bu anayasasının yerine yeni bir anayasa yapılması konusunda hemfikirdirler. Ne var ki, pek çok temel noktada (vatandaşlık, anadil v.s) anlaşmazlıklar bulunmaktadır. TBMM'de siyasal partiler tarafından yeni bir anayasa hazırlamak amacıyla kurulmuş bulunan ve büyük ümitler bağlanan "TBMM Anayasa Uzlaşma Komisyonu", bu amacını yerine getiremeden dağılmış bulunmaktadır. Komisyon 2013 yılının sonunda dağılmış olsa bile, Türkiye'de "Yeni Anayasa Tartışmaları" hiçbir zaman gündemden düşmedi. Nitekim, 1 Kasım 2015 Genel Seçimlerine gidilirken de, Türkiye'nin önde gelen ilk dört siyasal partisi halka "Yeni Anayasa" vaadinde bulundular. Bu vaadler doğrultusunda, TBMM'de 4 Şubat 2016 tarihinde yeni bir "Anayasa Uzlaşma Komisyonu" kuruldu. Ancak, Komisyon 16 Şubat 2016 tarihindeki üçüncü toplantısında, daha çalışma usul ve yöntemlerini belirleyemeden dağıldı. Bu çalışmada, 2011-2013 yılları arasında mesai harcayan "TBMM Anayasa Uzlaşma Komisyonu"nun faaliyetleri irdelenecektir. Şüphesiz ki o dönem yaşanan tecrübeler ve tartışmalar günümüze ışık tutması açısından öğretici bilgiler içermektedir ; When it is looked at the political history of Turkey, it took an attention that almost all of the constitutions, except 1924 constitution, are prepared in extraordinary conditions. Constitutions are accepted as a "social contract" between people who lives in a particular country. In this respect, during the preparations of constitutions, contributions of all sections of the society including non-governmental organizations and political parties play significant roles.1982 Coup d'etat Constitution is still in force and all of the political parties in the parliament (Justice and Development Party, People's Republican Party, Nationalist Movement Party, People's Democratic Party) agreed upon making new constitution. However, there are crucial disagreements in many main points. "TBMM (Grand National Assembly of Turkey) Commission of the Constitution Negotiation" which created a precious hope among citizens is dispersed before reaching it's objective. Even if the Commission distributed at the end of 2013, in Turkey, "New Constitution Debate" never did fall off the actuel. Indeed, the November 1, 2015 General Elections , way to , Turkey's leading political party in the first four ring " New Constitution" pledged. In accordance with this promise, in Parliament(Grand National Assembly of Turkey) on February 4, 2016 a new "Constitutional Reconciliation Commission " was established.However, commission the third meeting in February 16 2016, determine the procedures and methods of work before they disbanded .In this study, spend hours in 2011-2013 "Constitutional Reconciliation Commission" will examine the activities of its . Surely it experiences and debates that period includes educational information in terms of keeping the present light

Mustafa Kemal Paşa'nın önderliğinde 19 Mayıs 1919'da Samsun'da başlatılan 'Türk İstiklal Savaşı' 1922'de Türk ordusunun zaferi ile sonuçlandı. İtilaf Devletleri ile Ankara Hükümeti arasında Mudanya Mütarekesi imzalandı. Mütareke ile Yeni Türkiye Devleti, itilaf Devletleri tarafIndan fiilen tanınmış oluyordu. Mütarekenin imzalanmasından sonra, sıra barış antlaşmasının imzalanmasına geldi. itilaf Devletleri Lozan barış görüşmelerine hem İstanbul Hükümeti'ni hem de Ankara Hükümeti^ni davet ettiler. Bu davet, saltanatın kaldırılması yolunda önemli bir adım oldu. Bu çalışmada, itilaf Devletleri tarafından İstanbul Hükümeti ile Ankara Hükümeti'nin Lozan Konferansı'na davet edilmeleri üzerine her iki hükümetin davet karışsındaki tutumları, İstanbul'un konferansa katılma isteğinin Ankara'da kamuoyunda, siyasi çevrelerde ve TBMM'de yarattığı etkiler ile İstanbul Hükümeti'nin istifası ele alınmıştır. ; Turkish Independence War', begun by the leadership of Mustafa Kemal Pasha in 19 May 1919, ended up with the victory of Turkish army. The Mudanya Armistice Treaty was signed between the allied powers and the Ankara government. With the Mudanya Armistice Treaty, new Turkish government was virtually recognized by Allied Powers. After the armistice treaty, it was time to sign the peace treaty. The Allied Powers invited both Istanbul and Ankara governments for Lausanne peace talks. This invitation became important step to abolish the sultanate. In this study, the attitudes of both Ankara and Istanbul governments to the invitation, the effects of Istanbul?s request to join to the conference in Ankara, the public opinion, the political milieus and the Grand National Assembly and the resignation Istanbul government were examined.

Balkan devletleri içerisinde önemli bir konuma sahip olan Romanya'nın Türkiye ile ilişkileri, özellikle Lozan Konferansı'nda, Kapitülasyonların kaldırılması ve Boğazların Statüsü konularında, Romanya'nın Türkiye'ye verdiği destekten ötürü olumlu yönde bir gelişim göstermiştir. Tarihsel süreç içerisinde birincil olarak, Türkiye'nin de içerisinde bulunduğu Balkan Antantı sebebiyle, ikincil olarak da 1930'lu yıllarda Almanya ve İtalya'nın izlemiş olduğu yayılmacı politikanın Türkiye ve Balkan devletlerini birleşmeye sevk etmesi sebebiyle, Türkiye-Romanya ilişkilerinin bir ivme kazandığı gözlemlenmiştir. Türkiye bu yıllarda dış politikasının yönünü önemli ölçüde Balkanlara çevirmiştir. Bu bölgede oluşacak bir birliğin dünya barışı adına gerekli olduğuna inanılmıştır. Türkiye, Balkan birliğinin gerçekleşebilmesi için Romanya'nın müttefikliğini sağlamak adına Türk ve Romen yetkililerin Dünya ve Balkanlar'da barışı tesis etmek için yapmış oldukları görüşmeler sonuç vermiştir. İki ülke arasında 17 Ekim 1933 tarihinde antlaşma imzalanmıştır. İmzalanan bu antlaşma Türkiye için Balkan birliğine giden önemli bir adım olmuştur. Özellikle iki ülkenin Karadeniz kıyısı noktasında komşu olmaları ekonomik anlamda bir müttefikliği de beraberinde getirecektir. Bu çalışmamızda, Türkiye'nin bölgesel barışın tesis edilmesi noktasındaki çaba ve girişimleri, Romanya ile imzalanan 17 Ekim 1933 tarihli antlaşma bağlamında ele alınacaktır. ; Balkan states which have a significant status in Romania's relations with Turkey, especially at the Lausanne Conference, the abolition of capitulations and the Strait of Status of issues, Romania for its support to Turkey have evolved in a positive direction. primarily in the historical process, Turkey is also in due Entente Balkans where, as secondary in 1930s Germany and Italy's expansionist policies that have followed the grounds that it referred to the merger of Turkey and the Balkan states, Turkey and Romania has been observed that gained a momentum of their relationship. Turkey has turned the direction of foreign policy in the Balkans significantly this year. It is believed that a union in this region is necessary in the name of world peace. Turkey, Romania to ensure the unity of the alliance to take place in the Balkans and Turkey and the Balkans, the Romanian authorities gave the world a result of negotiations they have done to establish peace. The Treaty was signed between the two countries on 17 October 1933. Ratification of this treaty is an important step for Turkey to the Balkan union. The fact that the two countries are neighbors at the point of the Black Sea coast will bring along an economic alliance. In this study, Turkey's regional peacebuilding point to the efforts and initiatives, will be discussed in the context of the Treaty dated 17 October 1933 signed with Romania.

This essay delves into the phenomenon of the "unveiling of Sufis" and traces Yaman Dede's journey to becoming a dervish within the Mavlavī Order in the Republic of Turkey. The Mavlavī Order, a longstanding Islamic Sufi tradition dedicated to preserving the spiritual teachings of Mevlānā Jalāl ad-Dīn Rūmī and his successors for over seven centuries, faced challenges under Turkey's secularization policies in 1925. This essay explores the extent to which the Mavlavī Order could practice its religious rituals within the secular framework of the Turkish Republic. Additionally, it examines the compelling appeal of the Mavlavī Order to seekers, worshippers, and intellectuals, a call that resonated deeply with Yaman Dede, a Christian Orthodox individual from Anatolia. Through biographical insights into Yaman Dede's identity quest amidst the backdrop of his conversion story, the essay sheds light on his inner turmoil caused by the clash of two faiths, ultimately leading to personal reconciliation as he embraced the path of a Mavlavī dervish. The latter part of the essay delves into the dynamics of the master-disciple relationship, with a focus on the interaction between Remzi Dede and Yaman Dede as a case study. Furthermore, it explores the enduring intellectual legacy of Yaman Dede and its impact on shaping the contemporary Sufi tradition in Turkey.

This article delves into the transformative decade between 1999 and 2009, exploring the intricate web of Jewish-Arab relations in Israel and the consequential impact of Jewish-Arab tensions on Arab politics and Arab voter behavior in Israeli elections. During this decade, internal factors, such as generational shift, leadership changes, and political pluralism, played a pivotal role in reshaping the societal landscape in the Arab sector. On the other hand, external factors, including the collapse of the Israeli-Palestinian reconciliation process and the eruption of the Second Intifada, intensified the predicament of Israeli citizens of Arab origin, amplifying their national identity dilemma. The primary objective of this study is to analyze voting patterns within the Arab sector during the elections of 1999, 2001, 2003, 2006, and 2009, thereby highlighting the profound political implications of the Jewish-Arab tensions on Arab political engagement and voting behaviors. By doing so, this research provides insights into the changing patterns of Arab votes and their impact on the broader political landscape of Israel. The findings reveal that the growing social marginalization and disconnection from the Jewish sector significantly influenced the Arab sector's electoral participation. This period witnessed a decline in Arab voter turnout and a shift in support from left-wing Jewish-Zionist parties to Arab parties, paradoxically contributing to the electoral performances of both Arab parties and right-wing Jewish-Zionist parties.

Tez No: 656636 ; Yüksek Lisans ; Hükümet sistemleri o ülkedeki siyasi kültür ile etkileşim halindedir. Bu çalışma siyasi kültürümüzün Türkiye'de uygulanmış parlamenter sistem ile 2017 Anayasa değişikliği ile gelen Cumhurbaşkanlığı Sistemine olan etkilerini incelemektedir. Kanun-i Esasi ile Türk siyasi hayatına giren parlamenter sistemin ülkemizde bir asrı aşkın tecrübesi olmuştur. Son 25-30 yılımıza baktığımızda sistem tıkanıklıklarına çözüm yolu olarak başkanlık sistemi birçok kez ileri sürülmüştür. Peki bu tıkanıklığın sebebi parlamenter sistemin siyasi kültürümüze uygun olmaması mıydı? Bu sorulan soruya cevap bulmak için Türkiye'nin siyasi kültürüne ve Türkiye'nin tecrübe ettiği hükümet sistemlerine değinilmiştir. Türk siyasi kültürümüzdeki uzlaşma kültürü, muhalefetin yeri, liderin etkisi, ülkemizdeki parti yapıları Lijphart'ın demokrasi modelleri ayrımı göz önünde bulundurulup hükümet sistemine olan etkileri ortaya konulmaya çalışılmıştır. ; Governmental systems are in interaction with civic culture in country. This study examines the effects of Turkish civic culture on the parliamentary system applied in Turkey and current presidential system, which was commenced being applied subsequent to constitutional amendment in 2017. Over a century Turkish political life experienced the parliamentary system, which was begun to be applied with Kanun-i Esasi. When last 25-30 years were examined presidential system was proposed many times as a solution to system deadlocks. Was the reason for these deadlocks parliamentary system incompatible with its own political culture? In order to respond this question, Turkish civic culture and governmental systems experienced by Turkey were examined. In the light of the Lijphart's democracy models, this study attempted to reveal the impacts of Turkish civic culture, particularly the culture of reconciliation in Turkey, position of opponents, the effect of the political leaders, structures of political parties on the government systems in Turkey.

DergiPark: 849863 ; klujfeas ; Uluslararası hukukun temel kaynaklarından bir tanesi devletler arasında imzalanan uluslararası antlaşmalardır. Devletler kendi aralarındaki antlaşmalara ahde vefa ilkesi gereği genellikle uyma eğilimi göstermektedirler. Ancak devletlerin kendi aralarında imzaladıkları antlaşmalara zaman zaman uymadıkları da görülmektedir. Anarşik bir uluslararası sistemde devletler arasında uyuşmazlıklar çok sık görülmektedir. Devletler çıkarlarına ters düştükleri durumlarda ister istemez farklı devletler ile uyuşmazlığa taraf olabilmektedirler. Uyuşmazlıkların çözümü için uluslararası hukukta barışçıl çözüm ve yargısal çözüm olmak üzere iki çözüm yolu bulunmaktadır. Yargısal çözüm devletlerin ancak yargı yetkisini kabul ettikleri bir mahkeme veya tahkim ile mümkün olabilmektedir. Barışçıl çözüm yolları Birleşmiş Milletler Antlaşmasının 33. Maddesinde belirtilmiştir. Bu çözüm yollar görüşme, soruşturma, arabuluculuk, uzlaşma, hakemlik ve yargısal çözümdür. Bunun yanında bazı uluslararası antlaşmalar kendi yargısal çözüm mekanizmalarını da oluşturmuştur. 1982 Birleşmiş Milletler Deniz Hukuku Sözleşmesi, Avrupa Birliği'nin yargı organları bu alanda verilebilecek başlıca örneklerdir. Bu çalışmada barışçıl ve yargısal yoldan anlaşmazlıkların çözümü ile uluslararası hukukta uygunluğun sağlanması mekanizmaları karşılaştırılacaktır. ; One of the main sources of international law is international treaties signed between states. States generally tend to comply with the treaties among themselves, as required by the pacta-sunt-servanda principle. However, it is also seen that states sometimes do not comply with the treaties they have signed among themselves. In an anarchic international system, conflicts between states are very common. States may inevitably be a party to disputes with different states when they conflict with their interests. There are two solutions in international law for the settlement of disputes, namely, peaceful and judicial solutions. Judicial settlement can only be possible with a court or arbitration where the states accept their jurisdiction. Peaceful solutions are specified in Article 33 of the United Nations Charter. These solutions are negotiation, investigation, mediation, reconciliation, arbitration and judicial solution. Besides, some international agreements have also created their own judicial solution mechanisms. 1982 United Nations Convention on the Law of the Sea, the judicial bodies of the European Union are the main examples that can be given in this field. In this study, the mechanisms of peaceful and judicial dispute resolution and ensuring compliance with international law will be compared.

The aim of this study is to reveal the transition practices of Islamic Republic of Afghanistan politics with in the context of internal dynamics of the country. The study was completed with an interdisciplinary approach by examining the politics, history and management literature. The study was limited to the period in which Ahmad Shah Abdali provided the first Afghan Union in 1747 and to the re-establishment of the democracy in the country with the incentives of the Coalition Forces after September 11th. It has been found that the main factors affecting the establishment of democracy in the country are religion, sectarian differences, ethnic differences, external factors, terrorism and traditional society structure. The struggle for democratization of the country has been continuously interrupted by external interventions, internal conflicts and military coups. All these developments have made it difficult to establish a democracy culture based on reconciliation in the country by opening up ethnic groups in the country. Despite all these unfavorable reasons, the political and social change that started with the years of 2000 has been considered to create promising results in the name of the development of the democracy in the country, although it contains some problems. ; Bu çalıĢmanın amacı, Afganistan Ġslam Cumhuriyeti siyasetinde monarĢiden demokrasiye geçiĢ denemelerini ülkenin iç dinamikleri bağlamında ortaya koymaktır. ÇalıĢma siyaset, tarih ve yönetim alanyazını incelenerek interdisipliner bir yaklaĢımla tamamlanmıĢtır. ÇalıĢma 1747"de Ahmet ġah Abdali"nin ilk Afgan birliğini sağladığı dönem ile 11 Eylül sonrasında Koalisyon Güçlerinin teĢvikleriyle ülkede demokrasinin yeniden tesisine kadar ki süreçle sınırlandırılmıĢtır. Ülkede demokrasinin tesisinde etki eden baĢlıca faktörlerin din, mezhep farklılıkları, etnik köken farklılıkları, dıĢ etkenler, terörizm ve geleneksel toplum yapısı olduğu bulgusuna ulaĢılmıĢtır. Ülkenin demokratikleĢme çabaları dıĢ müdahaleler, iç çatıĢmalar ve askeri darbelerle sürekli kesintiye uğramıĢtır. Tüm bu geliĢmeler ülkedeki etnik grupların arasını açarak ülkede uzlaĢıya dayalı bir demokrasi kültürünün tesisini zorlaĢtırmıĢtır. Tüm bu olumsuzluklara rağmen 2000"li yıllarla birlikte baĢlayan siyasal ve toplumsal değiĢimin, içinde bir takım sorunlar barındırıyor olsa da, ülkede demokrasinin geliĢim adına umut vaat eden sonuçlar yaratacağı değerlendirilmektedir.

ABD'nin, İran'ın nükleer programının ortaya çıkmasından hemen sonra gösterdiği ödün vermez sert tutumu, Büyük Orta Doğu Projesi'nin oluşturulmasında, Afganistan ile başlayan yapılandırmada Irak'tan sonra yol üstündeki üçüncü durağın İran olabileceği düşüncesini akla getirmekteydi. Ancak Suriye'de yaşanan gelişmeler, İran'la P5+1 ülkelerinin anlaşma yolunu tercih etmeleri ve en nihayetinde İran'ın üzerindeki ambargoların 16 Ocak 2016 tarihinden itibaren kalkması, Orta Doğu'da yeni bir strateji ve politikanın geçerli olacağını göstermektedir. İran'la P5+1 ülkelerinin görüşmeleri sonucu bir anlaşma sağlandığı deklare edilmiş, anlaşma sürecinin 6 aylık olduğu vurgulanmıştı. Başlangıçta her iki taraf da asıl konuda ödün verme yerine, kendi iç ve dünya kamuoylarına geçici uzlaşma yolunu tercih ettiklerini göstermek istemişlerdi. Sonrasında ise ambargoların kaldırılması ile anlaşmanın daha çok pekiştirildiği ve diplomasinin işlerliği gösterilmektedir. Diplomasinin bir şekilde güç kullanma yerine geçerliliğini sürdürmesi ise, zaten ateş çemberine dönmüş Orta Doğu için büyük bir kazanım olmaya devam edecektir. ; The US' harsh attitude that it demonstrated after the emerge of Iran's nuclear programme brought to mind that Iran could be the third stop after Iraq in the formation of the Big Middle East Project beginning with Afghanistan. However, developments in Syria, agreement between Iran and P5+1 group of countries and finally lifting up sanctions on Iranas of January 2016 shows that a new strategy and policy will be valid in the Middle East. Following the agreement declared to be reached between Iran and P5+1 group of countries, agreement process was emphasized to be 6 months. Initially, two sides wanted to show their own people and teh world that they prefer reconciliation instead of making concession on the main issue. After then, reinforcement of the agreement with lifting up the sanctions and functionalty of diplomacy is displayed. Therefore, it is too much optimistic to think that this problem will be solved instantly by lifting up the sanctions. Instead of using force, diplomacy maintains its validity and will continue to be a big acquisition for the Middle East which has already returned to a fire circle.

Günümüz uluslararası sisteminde ABD'nin dış politikası bu sistemin bir parçası olan tüm devlet ve kuruluşları yakından ilgilendirmektedir. Zira Soğuk Savaş'tan sonra süper güç olarak ortaya çıkan ABD, uluslararası sistemin birçok alanında büyük söz sahibidir. Bu çalışmada ABD'nin dış politikası Afganistan örneği üzerinden değerlendirilecektir. Bunu yaparken ilk olarak ABD'nin dış politikasının kökenlerine ve gelişimine değinilecektir. Afganistan'daki SSCB işgaline kadar olan dönemde ABD'nin dış politikası Soğuk Savaş dinamikleri üzerinden yön bulmaktaydı ve SSCB'nin dağılmasının ardından bu politika büyük bir değişime uğramıştır. Süper güç olarak ABD'nin dünya genelinde nüfuz ve kontrol sağlama çabaları kendini en çok Ortadoğu bölgesinde göstermiştir. İşgal süresince ve sonrasında ABD jeo-stratejik konumu oldukça önemli olan Afganistan'a özel bir ilgi göstermiştir ve işgal süresince ülkede, komünizme karşı İslam dinini bir kalkan olarak kullanmıştır. Fakat 11 Eylül'e gelindiğinde ABD'den büyük destekler alan bu İslamcı gruplar Amerikan dış politikasının en büyük düşmanları haline gelmişlerdir. ABD Afganistan politikasını SSCB işgali öncesi, işgal sırasında ve işgal sonrası olmak üzere üç bölüme ayırarak incelemek en doğrusu olacaktır. ABD Afganistan politikası işgal öncesi jeo-stratejik konuma odaklanırken, işgal süresince SSCB ve komünizm tehdidine göre şekillenmiştir. İşgal sonrası süreçte ise özellikle 11 Eylül saldırılarının ardından küresel terörizmle mücadele, Usame bin Ladin'in ele geçirilmesi ve Taliban tehdidinin ortadan kaldırılması yönünde şekillenmiştir. Günümüzde ise Afganistan topraklarında halen ABD askeri varlığı mevcuttur fakat 2010'lu yıllar itibariyle uzlaşı ortamı oluşmaya başlamış ve barış süreci hızlandırılmıştır. ; In today's international system, the foreign policy of the USA is closely related to all states and organizations that are part of this system. The USA, which emerged as a superpower after the Cold War, has a great say in many areas of the international system. In this study, the foreign policy of the USA will be evaluated on the example of Afghanistan. While doing this, the origins and development of the foreign policy of the USA will be mentioned first. In the period until the occupation of the USSR in Afghanistan, the foreign policy of the USA had been guided by the Cold War dynamics, and this policy has undergone a great change after the collapse of the USSR. As a superpower, the efforts of the USA to gain influence and control around the world are mostly seen in the Middle East region. During and after the invasion, the USA showed a special interest in Afghanistan, where its geo-strategic position was very important, and during the occupation, the USA used Islam as a shield against communism. However, by September 11, these Islamist groups, which received great support from the USA, became the biggest enemies of American foreign policy. It would be best to examine the US Afghanistan policy in three parts: before, during and after the USSR occupation. The US Afghanistan policy focused on the geo-strategic position in the pre-occupation period, and it was shaped according to the threat of the USSR and communism during the occupation. In the post-occupation period, especially after the September 11 attacks, it shaped by the fight against global terrorism, capturing Osama bin Laden and eliminating the Taliban threat. Today, there is still a US military presence on the territory of Afghanistan, but as of 2010's a reconciliation environment has begun to form and the peace process has been accelerated.