Suchergebnisse

The last decades saw Turkey evolving from its Cold War era model of foreign relations, when it was the bastion of the West in the region, which involved alliance with the US and Israel. Following the doctrine of Ahmed Davutoĝlu, a theoretician of the Islamic Justice and Development Party (AKP), which rose to power in 2002, Turkey opened to the neighbouring states, striving to become a regional power by diplomatic rather than military means and through cultural and economic incentives. Both the internal and international actions of AKP governments were initially successful, and Turkey with its version of Islamic democracy was considered a model during the Arab Spring and a sound counterbalance to such countries as Iran. However, Turkey's bid to join the EU was stalled, and its approach to the civil war in Syria as well as other issues has been heavily criticized both in the West and in the region. The internal tensions are growing too, as the government has failed to recognize the rights of large minority groups, particularly the Kurds and the Alevi, which may threaten the integrity of the country.

The last decades saw Turkey evolving from its Cold War era model of foreign relations, when it was the bastion of the West in the region, which involved alliance with the US and Israel. Following the doctrine of Ahmed Davutoĝlu, a theoretician of the Islamic Justice and Development Party (AKP), which rose to power in 2002, Turkey opened to the neighbouring states, striving to become a regional power by diplomatic rather than military means and through cultural and economic incentives. Both the internal and international actions of AKP governments were initially successful, and Turkey with its version of Islamic democracy was considered a model during the Arab Spring and a sound counterbalance to such countries as Iran. However, Turkey's bid to join the EU was stalled, and its approach to the civil war in Syria as well as other issues has been heavily criticized both in the West and in the region. The internal tensions are growing too, as the government has failed to recognize the rights of large minority groups, particularly the Kurds and the Alevi, which may threaten the integrity of the country.

This article addresses relations between Europe and the countries of the Middle East and the implications of these relationships over the past two decades, through an examination of the events of the 'Arab Spring.' The Arab Spring refers to a chain of events that swept through the Arab countries from late 2010, characterized by demonstrations, violence, and civil war. This was sparked by resistance to tyrannical regimes and led to the fall of the rulers of Egypt, Tunisia, and Libya. However, Islamists were able to utilize the protesters, who sought democracy, an equal economy, and the elimination of governmental corruption, to further their ambitions. At that time, it was not clear what the new regimes would look like, but it was widely expected that Islamist elements would gain power. Europe responded positively to these events, in terms of declarations, policy, and physical involvement, from the fear that Islamist forces would take advantage of the outcomes of the protests, despite the fact that, for decades, there had been collaboration and friendly relations between Western nations and many of the overthrown tyrants. This policy of turning a blind eye to the lack of democracy and human rights violations in these countries, however, had been perceived by many as contrary to European values. On May 25, 2011, the European Union published a document admitting their failure to achieve political reforms in the neighboring Arab countries. Following the events of the Arab Spring, a new approach to strengthening the partnership between Europe and the Arab world was needed. The objectives of European policy towards the Muslim world include halting massive Muslim migration, reducing the influence of fundamentalist and radical Islam in the Middle East and among Muslims in Europe, and ensuring a supply of energy resources obtained from these countries. Meeting these challenges will be a significant step in the right direction. ; Artykuł omawia stosunki między Europą i krajami Bliskiego Wschodu oraz konsekwencje tych relacji w ciągu ostatnich dwóch dekad, poprzez analizę "arabskiej wiosny". Określenie "arabska wiosna" odnosi się do serii wydarzeń obejmujących demonstracje, przemoc i wojnę domową, które przetoczyły się przez kraje arabskie od końca 2010 r. Wywołane przez siły oporu wobec autorytarnych reżimów doprowadziły do upadku przywódców Egiptu, Tunezji i Libii. Protesty zwolenników demokracji, zrównoważonej gospodarki i likwidacji korupcji rządowej udało się jednak wykorzystać do swoich celów islamistom. Wprawdzie nie było wówczas jasne, jakie nowe reżimy przejmą władzę, ale powszechnie oczekiwano, że będą to siły islamistyczne. W kategoriach deklaracji, polityki i zaangażowania fizycznego Europa zareagowała na wydarzenia arabskiej wiosny pozytywnie w obawie, że wyniki protestów mogą zostać wykorzystane przez siły islamistyczne, mimo że przez dziesięciolecia państwa Zachodu łączyła z wieloma obalonymi tyranami współpraca i przyjazne stosunki. Polityka przymykania oka na brak demokracji i łamanie praw człowieka w tych krajach była jednak często postrzegana jako sprzeczna z wartościami europejskimi. W dniu 25 maja 2011 r. Unia Europejska opublikowała dokument przyznający, że nie udało jej się przeprowadzić reform politycznych w sąsiednich krajach arabskich. Po wydarzeniach arabskiej wiosny konieczne było wypracowanie nowego podejścia do wzmocnienia partnerstwa między Europą a światem arabskim. Cele europejskiej polityki wobec świata muzułmańskiego obejmują powstrzymanie masowej migracji muzułmańskiej, zmniejszenie wpływu fundamentalistycznego i radykalnego islamu na Bliskim Wschodzie, a także wśród muzułmanów w Europie, oraz zapewnienie dostaw surowców energetycznych z tych krajów. Sprostanie tym wyzwaniom będzie znaczącym krokiem we właściwym kierunku.

In both the 20th and the first two decades of the 21st century, Saudi Arabia has remained a strategic actor in the US foreign policy towards the Middle East. Relations between these countries can undoubtedly be called special. Multi‑faceted and complex connections have led the two countries to a state of symbiotic cooperation which, at the end of the second decade of the 21st century, seems to be impossible to change. The Donald Trump administration, despite the split into Saudi enthusiasts (supporters of strengthening the alliance with Riyadh) and Saudi realists (critics of thoughtless pro‑Saudi politics), undoubtedly has been strengthening the symbiotic cooperation with Saudi Arabia. What strengthens and determines the symbiotic cooperation is Iran, perceived by the US and Saudi Arabia as the greatest threat to the realization of their own interests in the Middle East.

The article is devoted to the federal system in the Democratic Federation of Northern Syria (North and East Syria), or the so-called Rojava. The case of this system is for many reasons special: on the one hand, it realizes the concept of ethnofederalism; on the other hand, it realizes the doctrine of democratic confederalism, i.e. political thought of Abdullah Öcalan. Democratic confederalism, referring largely to the communalism and municipalism of Murray Bookchin, advocates the implementation of a new order in the Middle East, in which various self-administrating ethnic and religious communities could co-exist in a confederal network based on the principles of participatory democracy, legal pluralism, federalism, equality of women and men, ecology and the social economy. According to its proponents, it leads to peace: first in Syria and later in the entire Middle East. ; Artykuł jest poświęcony systemowi federalnemu w Demokratycznej Federacji Północnej Syrii (Północnej i Wschodniej Syrii), tzw. Rożawie. System ten stanowi przypadek szczególny: z jednej strony ze względu na realizację koncepcji etnofederalizmu, z drugiej zaś z uwagi na zakorzenienie w doktrynie demokratycznego konfederalizmu (tj. myśli politycznej Abdullaha Öcalana). Demokratyczny konfederalizm, nawiązując w dużej mierze do komunalizmu i municypalizmu Murraya Bookchina, opowiada się za realizacją na Bliskim Wschodzie nowego ładu, w którym rozmaite wspólnoty etniczne i religijne mogłyby w ramach swoich odrębnych, lecz połączonych ze sobą w konfederalną sieć, organizacji realizować model demokracji partycypacyjnej i pluralizmu prawnego. Porządek ten, oparty na zasadach demokracji, federalizacji, równouprawnienia kobiet i mężczyzn, ekologii oraz ekonomii społecznej, ma prowadzić do wygaszenia istniejących konfliktów i pokojowej współpracy pomiędzy społecznościami – najpierw Syrii, a później całego regionu.

The presence of oil is a major distinguishing feature of the Middle East on a global scale. The countries of the region (especially the subregion of the Persian Gulf), which have oil at their disposal, influence the politics of superpowers, not only toward this part of the world. In the 20th century, oil became an effective instrument of politics toward countries which are the greatest consumers of oil, but are not self-sufficient in this respect. The first half of the 20th century was marked by competition for its largest resources and making the oil-producing countries dependent on policies of great oil concerns. It was also the time of the leading role of the oil cartel of "seven sisters". The second half of the 20th century brought a fundamental change in the balance of power in global and regional oil politics. It involved: a growing awareness among governments and societies in oil-exporting countries of how significant oil is as a tool of effective international politics, gradual nationalization of Western associations in control of oil exploration, a change in the formula of distribution of profits from oil exploration and import among oil associations and governments of the oil-producing countries in favor of the latter, and the foundation of OPEC as an effective subject comprising major oil-exporting countries. In the perception of the United States, providing the US with free access to oil resources in the Middle East when the bilateral agreement was binding and after its dissolution, became a primary goal of politics in this part of the world of successive American administrations. A factor permanently shaping the United States' politics in the Middle East was ensuring the US secure energy.

In theory, the art of war can meet different approach to the characteristics of the phenomenon of war and peace. Until recently the phenomenon of war and peace could be compared to a magnet, creating a single entity, but having two opposite poles. The new realities of social, economic, political and military relationships between the phenomena of war and peace can be compared to the spectrum of visible light, where peace and war still represent opposite poles, but in between there is the phenomenon (concept) intermediate. Study aims to analyze the situation in the Persian Gulf in the twenty-first century. The article consists of three parts. The first presents the results of research on the origin of the conflict and the assumed political and military objectives. In the second, the conclusions of the Iraqi Freedom operation have been formulated in the context of the goals achieved and their impact on peace-building in the Gulf region. In the last one, an attempt was made to answer the question whether the military intervention of coalition forces in Iraq has led to a solution of the crisis, or rather it has been the beginning of the current problems Europe is facing. ; W teorii operacji wojskowych, sztuce wojennej oraz naukach politycznych można spotkać różne podejścia do pokoju i wojny. Do niedawna jeszcze oba zjawiska porównywano do magnesu, tworzącego jedną całość, posiadającego jednak dwa przeciwstawne bieguny. W nowych realiach społecznych, ekonomicznych, politycznych i militarnych wzajemne relacje pomiędzy wojną i pokojem można porównać do widma światła widzialnego, gdzie oba nadal stanowią przeciwstawne bieguny, ale pomiędzy nimi pojawiły się zjawiska (pojęcia) pośrednie. Celem artykułu jest analiza sytuacji konfliktowej w Zatoce Perskiej w XXI. Artykuł składa się z trzech części. W pierwszej przedstawiono wyniki badań dotyczących genezy konfliktu oraz zakładanych celów politycznych i militarnych. W drugiej, sformułowano wnioski z przeprowadzonej operacji Iracka Wolność, w kontekście sposobów osiągania tychże celów i ich wpływu na kształtowanie pokoju w regionie Zatoki Perskiej. W ostatniej, zaprezentowano próbę odpowiedzi na pytanie: czy interwencja zbrojna sił koalicyjnych w I raku doprowadziła do rozwiązania kryzysu, czy raczej stała się początkiem obecnych problemów z jakimi zmaga się Europa.

This text is a review article of Michał Masłowski's monograph "Myths and political symbols of Central and Eastern Europe". Masłowski's publication presents the most widespread myths, political and national symbols of Central and Eastern Europe, along with an explanation of their origin and influence over the often turbulent centuries from the early Middle Ages to the present day. The author approaches this topic in an interdisciplinary way, trying to present what shaped nations and their culture in this part of Europe.

Zarówno Stany Zjednoczone, jak i Unia Europejska prowadzą aktywną politykę wobec państw Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej. Od początku lat 90. XX wieku jednym z istotnych elementów działań politycznych tych dwóch ważnych aktorów sceny międzynarodowej są inicjatywy, mające na celu wspieranie procesów demokratyzacyjnych. Unia Europejska i Stany Zjednoczone są autorami szeregu programów polityczno-gospodarczych, których beneficjentami są państwa regionu. W artykule przeanalizowano i porównano najważniejsze programy autorstwa Stanów Zjednoczonych [United States Agency for International Development (USAID), Human Rights and Democracy Fund, Middle East Partnership Initiative (MEPI), The Greater Middle East Initiative oraz Broader Middle East and North Africa Initiative (BMENAI)] i Unii Europejskiej [Europejska Inicjatywa na Rzecz Demokracji i Praw Człowieka (od 2007 roku Europejski Instrument na Rzecz Demokracji i Praw Człowieka), Partnerstwo Eurośródziemnomorskie oraz Europejska Polityka Sąsiedztwa]. ; MENA is a very important region in US and EU foreign policy. Since the beginning of the 1990s, one of the crucial aspects of political involvement has been promoting democracy in the MENA region. This article presents and compares US and EU programs supporting the efforts to expand democracy in MENA countries. The main US initiatives are the following: United States Agency for International Development (USAID), Human Rights and Democracy Fund, Middle East Partnership Initiative (MEPI), The Greater Middle East Initiative as well as Broader Middle East and North Africa Initiative (BMENAI). The EU's programmes are: European Initiative for Democracy and Human Rights, Euro-Mediterranean Partnership and European Neighbour Policy. Both actors use similar methods but they have different approaches to achieve the goals of these initiatives.

Zarówno Stany Zjednoczone, jak i Unia Europejska prowadzą aktywną politykę wobec państw Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej. Od początku lat 90. XX wieku jednym z istotnych elementów działań politycznych tych dwóch ważnych aktorów sceny międzynarodowej są inicjatywy, mające na celu wspieranie procesów demokratyzacyjnych. Unia Europejska i Stany Zjednoczone są autorami szeregu programów polityczno-gospodarczych, których beneficjentami są państwa regionu. W artykule przeanalizowano i porównano najważniejsze programy autorstwa Stanów Zjednoczonych [United States Agency for International Development (USAID), Human Rights and Democracy Fund, Middle East Partnership Initiative (MEPI), The Greater Middle East Initiative oraz Broader Middle East and North Africa Initiative (BMENAI)] i Unii Europejskiej [Europejska Inicjatywa na Rzecz Demokracji i Praw Człowieka (od 2007 roku Europejski Instrument na Rzecz Demokracji i Praw Człowieka), Partnerstwo Eurośródziemnomorskie oraz Europejska Polityka Sąsiedztwa]. ; MENA is a very important region in US and EU foreign policy. Since the beginning of the 1990s, one of the crucial aspects of political involvement has been promoting democracy in the MENA region. This article presents and compares US and EU programs supporting the efforts to expand democracy in MENA countries. The main US initiatives are the following: United States Agency for International Development (USAID), Human Rights and Democracy Fund, Middle East Partnership Initiative (MEPI), The Greater Middle East Initiative as well as Broader Middle East and North Africa Initiative (BMENAI). The EU's programmes are: European Initiative for Democracy and Human Rights, Euro- Mediterranean Partnership and European Neighbour Policy. Both actors use similar methods but they have different approaches to achieve the goals of these initiatives.

The Middle East, as one of the most strategic and, at the same time, confl icting areas both in the twentieth and the fi rst two decades of the 21st century, occupies a key place in the foreign policy of the United States. It is the region where, in various forms, American political, economic and military interests are being realized through competition the other actors in the international arena, taking actions to make the states clients of the United States, strengthening dependencies and links with the countries of the region (including Israel), taking initiatives to look for new allies or using military force as a means of implementing foreign policy in the Middle East, as exemplifi ed by the Gulf War, US involvement in Libya and Syria or the war with the so-called Islamic State. The essence of the Middle Eastern US policy has become a kind of sinusoidal variation in reaching for the instruments characteristic for the policy of hard and soft Wilsonianism. While the policy of Barack Obama towards the Middle East was marked by using soft power and an abandonment of the New Crusade and war on terrorism, characteristic for the administration of George W. Bush, Donald Trump presents an uncompromising strategy in accordance with the slogan Make America Great Again and the strategy of building American World Order in the Middle East.

The aim of this article is to present the number of barriers which the implementation of the policy of obtaining energy from renewable resources may encounter in the Middle East and North African states - in the context of the diversification need of electrical energy supplies to European Union states. Apart from obvious benefits for the European Union from obtaining clean energy from the states which are under southern dimension of the European Neighborhood Policy, there are still numerous economic and social difficulties, which undermine the cooperation on energy issues on both sides of the Mediterranean. The biggest barriers are still the economic policy and infrastructural neglect, which preclude the efficient and effective exchange of energy. However, it seems that on the wave of Arab Spring, at least in some parts of Middle East and North African states the awareness of the benefits of obtaining clean energy is rising. But it may be regarded as symbolic that various energy projects coordinated from the European side despite their extensive time span and the level of involvement still have not yet achieved any results. ; Niniejszy artykuł ma na celu przedstawienie szeregu barier, jakie stoją przed implementacją polityki w zakresie pozyskiwania energii ze źródeł odnawialnych (OZE) na obszarze państw Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej, w kontekście potrzeby dywersyfikacji dostaw energii elektrycznej do państw Unii Europejskiej. Mimo dość oczywistych korzyści dla Unii Europejskiej z pozyskiwania czystej energii z państw objętych południowym wymiarem Europejskiej Polityki Sąsiedztwa, nadal istnieją liczne problemy gospodarcze oraz społeczne, które utrudniają wzajemną współpracę po obu brzegach Morza Śródziemnego w zakresie energetyki. Największymi barierami pozostają prowadzona polityka gospodarcza, ale także zaniedbania infrastrukturalne uniemożliwiające sprawną i efektywną wymianę energii. Wydaje się jednak, że na fali Arabskiej Wiosny, przynajmniej w części państw Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej, wzrasta świadomość korzyści, jakie mogą płynąć z pozyskiwania czystej energii. Tym niemniej pewnym symbolem pozostaje szereg projektów energetycznych, koordynowanych ze strony europejskiej, które mimo upływu lat i stopnia zaawansowania nadal nie przełożyły się na konkretne rezultaty.

The article discusses the cultural reasons for the radicalization of Western European foreign terrorist fighters (FTF) who migrated to Syria and Iraq after 2011 to fight in the ranks of the Islamic State (ISIS) and other jihadist organizations. Literature review and available research findings led to the conclusion that one of the structural reasons for this mobilization was identity problems and a state of anomie found among some Western European youth from immigrant backgrounds. In addition, mobilization in cyberspace played a major role along with efficient recruitment propaganda on social platforms and instant messaging apps. ; Artykuł poświęcony jest wyjaśnieniu kulturowych przyczyn radykalizacji zachodnieuropejskich zagranicznych bojowników terrorystycznych (foreign terrorist fighters, FTF), którzy po 2011 r. migrowali do Syrii i Iraku, aby walczyć w szeregach Państwa Islamskiego (ISIS) oraz innych organizacji dżihadystycznych. Przegląd literatury i dostępnych wyników badań pozwolił na sformułowanie wniosku, że jedną ze strukturalnych przyczyn tej mobilizacji były problemy z tożsamością oraz stan anomii występujący wśród części zachodnioeuropejskiej młodzieży ze środowisk imigranckich. Ponadto ogromną rolę odgrywała mobilizacja w cyberprzestrzeni i sprawna propaganda rekrutacyjna na platformach społecznościowych i w komunikatorach internetowych.

Bliski Wschód zajmuje kluczowe miejsce w polityce zagranicznej USA. Jest to region realizacji amerykańskich interesów, rywalizacji z innymi aktorami areny międzynarodowej, podejmowania działań na rzecz uczynienia z państw arabskich client states, umacniania zależności z państwami regionu a także wykorzystywania przez USA siły militarnej jako środka realizacji polityki zagranicznej (wojny w Zatoce Perskiej, zaangażowanie USA w Libii i Syrii, wojna z ISIS). Istotą bliskowschodniej polityki USA stała się pewnego rodzaju sinusoidalna zmienność w sięganiu po instrumenty charakterystyczne dla polityki soft i hard wilsonianism. O ile bowiem politykę prezydenta Baracka Obamy wobec Bliskiego Wschodu cechowało odejście od The New Crusade i War on Terrorism charakterystycznych dla George'a W. Busha, o tyle Donald Trump prezentuje strategię (brak strategii?) bezkompromisowości zgodnie z przyjętym w kampanii wyborczej hasłem Make America Great Again i podejmuje działania na rzecz stworzenia American World Order również na Bliskim Wschodzie. Słowa kluczowe: Bliski Wschód, USA, Donald Trump, Barack Obama ; The Middle East, as one of the most strategic and, at the same time, conflcting areas both in the twentieth and the fi rst two decades of the 21st century, occupies a key place in the foreign policy of the United States. It is the region where, in various forms, American political, economic and military interests are being realized through competition the other actors in the international arena, taking actions to make the states clients of the United States, strengthening dependencies and links with the countries of the region (including Israel), taking initiatives to look for new allies or using military force as a means of implementing foreign policy in the Middle East, as exemplifi ed by the Gulf War, US involvement in Libya and Syria or the war with the so-called Islamic State. The essence of the Middle Eastern US policy has become a kind of sinusoidal variation in reaching for the instruments characteristic for the policy of hard and soft Wilsonianism. While the policy of Barack Obama towards the Middle East was marked by using soft power and an abandonment of the New Crusade and war on terrorism, characteristic for the administration of George W. Bush, Donald Trump presents an uncompromising strategy in accordance with the slogan Make America Great Again and the strategy of building American World Order in the Middle East. Key words: the Middle East, the United States of America, Barack Obama, Donald Trump