Suchergebnisse

Çalışmada temel olarak Jacques Ranciere'in siyasal kavramına bakışı analiz edilmiştir. Düşünür, siyasetin polis arayışı karşısında siyasal olanı uyuşmazlık ve çatışma üzerinden kurmakta ve (liberal/temsili) demokratik pratikleri aşarak yeni bir demokrasi anlayışı geliştirmektedir. Düşüncesinin en önemli ayaklarından biri, bir düzeni ifade eden polis (police) olarak siyasetten (politics) uyuşmazlık ve eşitlik önkoşullu siyasal olana (political) geçişte demokratik mücadelenin önemini ortaya koymaktır. Demokrasi ile siyaset arasındaki bağı bilinen kavramların ötesinde yeniden tanımlayan Ranciere, siyasal-siyaset ve siyasa arasındaki ilişkiyi sorgulamamızı sağlar. Bu çalışma siyasa sürecine indirgenmiş siyasete karşı Ranciere'deki siyasal kavramının bir çıkış noktası olabileceğine dayanmaktadır. Ranciere'in demokrasiyi siyasal ilişkilerin temeline yerleştirerek açtığı yeni güzergah, yerleşik demokrasinin krizlerine üretilmiş felsefi cevaplardır. Ranciere açısından demokrasi, bir düzenin değil düzensizliğin ve siyasal öznelliğin eyleminin ismidir. ; In the study, the political concept of Jacques Ranciere is analyzed through his own works and secondary recourses. The study underlines the priority of political concept in Ranciere's thought to make a new framework for recent issues on democratic debates. Ranciere thought is based on the differences between politics and political. He constitutes the political on disagreement and contradiction against the polis of politics. The political view of Ranciere is parallel with his democratic approach. He creates a new democratic thought beyond of the (liberal/representative) democratic practices. The most important part of his thought is to indicate the importance of democratic actions with focusing on political as the space of the disagreement and equality rather than politics that means the order. The political and democracy overlaps according to him, and they are both against the order or the established politics. Ranciere who redefines the relation between democracy and politics outside of the well-known concepts helps to rethink on the concepts of political-politics and policy. This study argues that the concept of political in Ranciere thought breaks the order of politics as policymaking. Ranciere who make a new path in political thought as putting on the democratic politics to the base of the politics gives philosophical answers to the crisis of the democracy. Democracy for Ranciere is not a form of state but it is the name of disagreement and the act of political subjectivity. So his arguments help to rethink the democracy and politics in contemporary debates especially in the efforts of social movements. He constitutes his own thought beyond the old ideologies like the demands of the movements. In doing this Ranciere makes a renewal on conceptual level and also make a new path to understand new political changing on practical.

Çalışmada temel olarak Jacques Ranciere'in siyasal kavramına bakışı analiz edilmiştir. Düşünür, siyasetin polis arayışı karşısında siyasal olanı uyuşmazlık ve çatışma üzerinden kurmakta ve (liberal/temsili) demokratik pratikleri aşarak yeni bir demokrasi anlayışı geliştirmektedir. Düşüncesinin en önemli ayaklarından biri, bir düzeni ifade eden polis (police) olarak siyasetten (politics) uyuşmazlık ve eşitlik önkoşullu siyasal olana (political) geçişte demokratik mücadelenin önemini ortaya koymaktır. Demokrasi ile siyaset arasındaki bağı bilinen kavramların ötesinde yeniden tanımlayan Ranciere, siyasal-siyaset ve siyasa arasındaki ilişkiyi sorgulamamızı sağlar. Bu çalışma siyasa sürecine indirgenmiş siyasete karşı Ranciere'deki siyasal kavramının bir çıkış noktası olabileceğine dayanmaktadır. Ranciere'in demokrasiyi siyasal ilişkilerin temeline yerleştirerek açtığı yeni güzergah, yerleşik demokrasinin krizlerine üretilmiş felsefi cevaplardır. Ranciere açısından demokrasi, bir düzenin değil düzensizliğin ve siyasal öznelliğin eyleminin ismidir ; In the study, the political concept of Jacques Ranciere is analyzed through his own works and secondary recourses. The study underlines the priority of political concept in Ranciere's thought to make a new framework for recent issues on democratic debates. Ranciere thought is based on the differences between politics and political. He constitutes the political on disagreement and contradiction against the polis of politics. The political view of Ranciere is parallel with his democratic approach. He creates a new democratic thought beyond of the (liberal/representative) democratic practices. The most important part of his thought is to indicate the importance of democratic actions with focusing on political as the space of the disagreement and equality rather than politics that means the order. The political and democracy overlaps according to him, and they are both against the order or the established politics. Ranciere who redefines the relation between democracy and politics outside of the well-known concepts helps to rethink on the concepts of political-politics and policy. This study argues that the concept of political in Ranciere thought breaks the order of politics as policymaking. Ranciere who make a new path in political thought as putting on the democratic politics to the base of the politics gives philosophical answers to the crisis of the democracy. Democracy for Ranciere is not a form of state but it is the name of disagreement and the act of political subjectivity. So his arguments help to rethink the democracy and politics in contemporary debates especially in the efforts of social movements. He constitutes his own thought beyond the old ideologies like the demands of the movements. In doing this Ranciere makes a renewal on conceptual level and also make a new path to understand new political changing on practical.

Der rassistische Brandanschlag in Solingen jährt sich 2023 zum 30. Mal. Eine fachliche, gesellschaftspolitische und wissenschaftliche Auseinandersetzung ist bisher jedoch kaum erfolgt. Die Beiträger*innen ordnen die Geschehnisse und Zusammenhänge um den Mordanschlag kritisch ein und diskutieren seine Nachwirkungen und Folgen aus unterschiedlichen Perspektiven reflexiv. Neben zivilgesellschaftlichen und wissenschaftlichen Stimmen kommen auch Überlebende und Angehörige der Familie Genç sowie andere Betroffene rassistischer und extrem rechter Gewalt zu Wort.

The aim of this study is to scrutinize the diplomatic relations between Turkiye and Sudan post the era of Omar al-Bashir. Historical relations between the Republic of Turkiye, established in 1923 as the successor to the Ottoman Empire, and Sudan have had a positive impact in contemporary times across political, economic, socio-cultural, and security domains. While the relations during the Republican era were relatively limited when Sudan gained independence from Britain, they saw a significant improvement with the administration of Omar al-Bashir and Hasan al-Turabi, who came to power in 1989. Following Turkiye's declaration of "Africa Year" in 2005, Sudan emerged as a prominent country in Ankara's Sub-Saharan Africa policy. Particularly, the African Opening Action Plan initiated in 1998 and the deepening of policies by AK Party governments strengthened relations with Sudan. However, following the overthrow of Omar al-Bashir in 2019, transitional periods and political crises in Sudan have adversely affected Turkiye – Sudan relations. This study will address these relations during this period, initially focusing on political, economic, security, and socio-cultural parameters. Subsequently, the study will examine the causes of the crisis in Sudan and the trajectory of the relations. Findings from the post-Bashir era indicate that despite challenges, the relations between the two countries have endured. Nevertheless, the escalation of internal disputes in Sudan into conflicts casts uncertainty on the future of these relations.

Kurtbaş, İhsan; İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Siyaset Bilimi ve Kamu Yönetimi Bölümü ; Türkiye'de politik değişimi ve yöneten-yönetilen güç-iktidar ilişkilerini açıklamak üzere tek bir parametreden hareket edilecek olsa, kuşkusuz bu, elitlerin döngüsü olurdu. Bu konunun izini süren ilk ve en önemli çalışmalardan biri, Şerif Mardin'in merkez-çevre kuramıdır. Mardin Türk siyasal hayatının bir döneminin; toplumdan soyutlanmış bir merkezin, tepeden inme yönetim tarzı ile halka rağmen halk için kararlar aldığı ve uyguladığı, patronaj ilişkisine dayanan bir anlayış üzerine kurulu olduğunu söylemektedir. Merkez-çevre ilişkisinde halk, seçimler vasıtasıyla siyasi elitleri iktidar yapma gücüne sahipse de, onları muktedir göremiyordu. Halkın belirlediği iktidarla muktedir olanlar arasındaki bu örtüşmezlik, halk nezdinde bir yabancılaşmaya ve temsil edilememe hissine yol açıyordu. Türk siyasal hayatında Doğulu-Batıcı mücadelesine de ışık tutan merkez-çevre kuramı, döneminin sosyal ve siyasal gerçeklerini açıklamada oldukça kullanışlı olsa da; artık güncel siyaset açısından son derece yalınkat ve anakronik kalmaktadır. Bu bağlamda, bu çalışmanın temel iddiası, Mardin'in kuramındaki, merkez elitlerinin çevreden gelen yoğun ve şiddetli difüzyon etkisine (daha fazla) karşı koyamadığı ve zamanla merkez-çevre arasında bir yer değiştirme şeklinde keskin bir elit dönüşümünün yaşandığı yönündedir. Böylece Türkiye'nin güncel elit yapısı, yeknesak, insicamlı bir yapıya sahip keskin ikili kutuptan; ana omurgasını çevreden gelen muhafazakâr, orta sınıf kökenli, iyi eğitimli, farklı iktisadi-sosyal ve ideolojik kesimlerden elitlerin oluşturduğu bir 'elit koalisyonu'na doğru evrilmiştir. Bir elit koalisyonu olarak 'Yeni Elitler'; önceden iktidarı belirleyen, ancak onu muktedir kılamayan geniş halk kitlesinin, hem iktidar yaptığı hem de muktedir gördüğü tarihsel, sosyolojik ve siyasi bir gerçekliktir. ; If one wants to explain the political change and the relations between the rulers and the ruled in Turkey by a single parameter, that would certainly be the cycle of the elites. One of the primary and most important studies tracing this issue is Şerif Mardin's theory of the center and periphery. Mardin argues that a particular period of Turkish politics is based on a mentality of patronage in which a center isolated from the society takes decisions and acts upon them from above for the people despite the will of the people. Although the people had the power to bring the political elite to the power through the elections within the confines of the center-periphery relationship, in fact they could not render these elite capable of enjoying this power in practice. The discrepancy between the people who are in power and those who are competent to rule in practice caused alienation and a feeling of not being represented among the people. Although the theory of center-periphery which also hightlights the struggle between the Eastern(ist)-Werstern(ist) in Turkish politics was practical in explaining the period during which it was articulated, it is today quite simplistic and anachronic vis-a-vis the contemporary political realities. In this context, the main argument of this study is that the elites of the center could not resist the intense and strong effect of diffusion coming from the periphery and that an elite cycle took place in the form of a 'change of place' among the center and the perihery. Thus the contemporary elite structure evolved from a sharp, uniform and coherent dichotomy of elites to an 'elite coalition' which is mainly comprised of the conservative, middle class origined, well-educated people of different economic, social and ideological backgrounds. The "New Elites" as an elite coalition is such a historical, sociological and political reality that it can be argued that before, the large number of people who used to bring the elites to power but could not render them able for ruling, brought the elites both to power as well as rendered them able for ruling.

Popülist radikal sağ partiler günümüzde Batı Avrupa siyasetinin dikkate değer aktörlerinden birine dönüşmüştür. Dışlayıcı kimlik tanımı ve otoriter siyasal yönelimleri nedeniyle demokratik sistemler açısından bir tehdit oluşturan bu partilerin yükselişi talep ve arz temelli etmenlere dayandırılırken, krizlerin bu yükselişe olumlu katkı sağladığına ilişkin yaygın bir kabul vardır. Ancak, ekonomik ve siyasal krizler söz konusu olduğunda bu tezi destekleyecek pek çok örnek olmasına karşın, bir sağlık krizi olarak ortaya çıkan COVID-19 pandemisinin popülist partiler açısından yaygın ve düzenli şekilde aynı olumlu etkiyi yapmadığı görülmektedir. Hatta bu gözlemden yola çıkarak, pandeminin popülizmin sonunu getirmekte olduğuna varan abartılı yorumlar yapılmaktadır. Bu çalışmada, pandeminin yarattığı sağlık krizinin popülist radikal sağ partilerin söylem ve politikaları açısından yol açtığı zorluklar ve söz konusu partilerin krize verdikleri tepkilerin yanı sıra, yeni koşulların bu partilerin siyasi gelecekleri üzerindeki olası etkileri ele alınmaktadır. Bu amaçla, Almanya'dan AfD (Alternative für Deutschland – Almanya için Alternatif), Fransa'dan RN (Rassemblement National – Ulusal Birlik), İtalya'dan Lega (Birlik Partisi), İspanya'dan Vox (Ses Partisi) ve Hollanda'dan PVV (Partij vor Vrijheid – Özgürlük Partisi) incelenmektedir. Bu çalışma göstermektedir ki pandeminin yarattığı sağlık krizi popülist radikal sağ partileri siyaseten zora sokmuş görünse de onları etkisizleştirecek nitelikte değildir. Aksine, mevcut yapısal sorunları derinleştirmesi nedeniyle pandeminin bu partileri orta ve uzun vadede daha da güçlendirmesi beklenebilir. ; Populist radical right parties have become one of the significant actors of contemporary European politics. These parties are considered to threaten democratic systems due to their exclusionary notion of identity and authoritarian political tendencies. While their rise is explained either through demand- or supply-side factors, there is a widespread consensus that crises positively ...

Meşruiyet iktidarın, türü ne olursa olsun, devamlılığı ve hedef kitlesi üzerindeki etkisi bağlamında hayati önem taşımaktadır. Çünkü iktidar hedef alınan kişi, grup ya da topluluğa bir eylemi yaptırma gücü ve etkisini anlatmaktadır. Siyaset ve ilim adamı Müslüman düşünür İbn Haldun'un Umran İlmi teorisinden oluşturulan asabiye,sosyokültürel yapı ve jeopolitik konum sac ayakları üzerine kurulan meşruiyet modeli riyasetten günümüz modern devletine kadar tüm toplumsallaşma ve siyasal birlik türlerinin devamlılığı noktasında bir temel oluşturmaktadır.İbn Haldun'un meşruiyet modeli sadece yönetim biçimlerinin değil, insana dair tüm ilişki biçimlerinin tesisinde önem kazanmakta ve bu noktada halkla ilişkilerin de bir kurumsal meşruiyet aracı olarak temelini oluşturmaktadır. Çünkü meşruiyet simgesel olarak zihinlerde oluşturulmaktadır. Bu bağlamda linguistik ve semiotik önem kazanmakta, hedef kitlede iktidarın, kurumun vb. meşru olduğuna dair bir tür algı yönetimi yapılarak, zihinsel mekanizmalar işletilmekte ve meşruiyet tesis edilerek devamlılık ve toplumsal onay sağlanmaktadır. Bu model çerçevesinde yönetim sistemlerinin meşruiyeti incelenerek, hangisinin Türkiye için daha uygun olduğunun analiz edilmesi amaçlanmıştır. Batılı devletler aksine Türkiye Cumhuriyeti'nde tüm siyasal hak ve değişimlerin aşağıdan yukarı doğru (halk devrimi vb. hareketlerle) değil yukardan aşağıya sunulduğu (devletten topluma doğru) görülmektedir.Bu bağlamda belirleyici konumdaki siyasilerin ve siyasi partilerin seçim kampanyalarında ve parti programlarında toplumsal özellikleri göz önüne alıp almadıkları ve meşruiyetlerini tesis politikalarını bu modele ne derece uygun inşa edip etmediklerini analiz etmek amaçlanmaktadır.Çalışmada 16 Nisan 2017 tarihinde yapılan Anayasa Değişikliği Referandumu'nda AK Parti, CHP, MHP ve HDP'nin referandum kampanyasında hazırladıkları evet ve hayır kitapçıkları incelenerek Türkiye'nin sosyokültürel yapısı, asabiyesi ve jeopolitik konumu sac ayakları üzerinden oluşturulan İbn Haldun'un meşruiyet modeline göre savundukları sisteme (Parlamenter sistem mi yoksa başkanlık sistemi mi meşru tartışmaları kapsamında) yönelik olarak vaatlerini inşa edip etmedikleri analiz edilmiştir.Türkiye'de çok tartışılan meşruiyet konusuna sosyoloji ve tarih felsefesinin kurucusu kabul edilen ve pek çok Batılı düşünür tarafından fikirleri benimsenen İbn Haldun'un Umran İlminden geliştirilen meşruiyet modeli çerçevesinde bakılarak, bugün Türkiye'nin ihtiyaç duyduğu doğru siyasal modele nasıl ulaşılacağına dair çalışmanın bir kaynak oluşturulması ümit edilmektedir, --- Legitimacy is vital to the continuity of power, whatever its type, and its impact onthe mass of the target. Because the power tells the power and the effect of making an actionon the targeted person, group or community. The model of legitimacy which built on trinityof asabiyyah, socioculturel structure and geopolitic status, based on Ibn Khaldun's Umrantheory who was muslim thinker, diplomat and politic man, is a basis for the continuity of allforms of socialization and political unity, from religion to contemporary modern state.Ibn Khaldun's model of legitimacy gains importance not only in the form of governance butalso in the establishment of all forms of relationship to human beings, and at this point themodel underlies public relations as an institutional legitimacy tool. Because legitimacy issymbolically created in the minds. In this context, gaining linguistic and semioticimportance, mental mechanisms are operated by making perception management over targetgroup to provide a the power, the institution esc. is legitimacy and legitimacy is establishedand continuity and social approval are provided.It is aimed analyzes that in this model frame is examined the legitimacy of the managementsystem is which ones more suitable for Turkey. It is observed that all political rights andchange is not from the bottom up toward the (with movement such as public revolution andso on) but which is presented from top to bottom (toward the society from the state) in Republic of Turkey unlike Western States.In this context, it is aimed to analyze whetherpolitics and political parties which are at decisive position take social characteristics intoconsideration in election campaigns and party programs and whether their legitimacyconstructs the politics of the establishment properly.It was analyzed that prepeared AK Parti, CHP, MHP and HDP's YES and NO booklets forcampaing in the held on Constitutional Amendment Referendum Date April 16, 2017 areexamined to parties created or not their commitments towards the system they advocate(within the legitimate debates of the Parliamentary system or the Presidential system) inaccordance with trinity of Turkey's socio-cultural structure, asabiyyah and geopoliticalposition of the Ibn Khaldun's legitimacy model. By observing a much discussed topic is thelegitimacy In Turkey, basis on In Khaldun's legitimacy model which is evolved from UmranTheory, who is accepted as founder sociology and historycal philosophy and adopted hisideas by many Western thinkers, It is expected that the study is source on how to have thecorrect political models Turkey needs today

In the 1970's Turkey was polarized right and left and had experienced intense chaos, instability, anarchism and economic crises in the political and social arena, and the country came to the brink of civil war. The two general election results had been condemned to the coalition governments, and the coalition unions had not been able to yield any results. Moreover, the uncompromising attitudes of politicians struck this turmoil. In political life, there was a multi-part structure consisting of CHP, AP, MSP, MHP, CGP, DP and independents. This structure was a fragile structure in which even a single deputy could encourage multi-party negotiations and divisions, also small parties could be subject to negotiations on behalf of government. The establishment of seven short-lived governments between 1973 elections and 12 September Military Coup is another indication of political instability. In such a troubled period, the intelligentsia of the country proposed the CHP-AP coalition and thought that this would be the only solution; But this partnership could not be realized as it is hoped. The reasons such as the low level of socio-economic development of the society, the polarization of the political parties, the whole violence in the society, the arrival of the partisanship and the staffing to the extreme, the stubbornness despite the stimulation of the politics, the uncompromising attitudes and insensitivity made the option of making a new start. As a result, the developments experienced after the elections in 1973 and especially in 1977 made it clear that democratic remedies were exhausted, a civilized development of "co-operative culture" had not yet developed, the political and democratic culture had not yet matured and democratic life might be better with a single contemporary and secular party. The 70s, in which two general elections held in this period did not stabilize the country, remained in memories as a period of depression, an undemocratic era in which the democratic order brought separation to the country. In the study, diversity of resource type and versatility were taken as basis and an interdisciplinary study was conducted by acting in cooperation with other social sciences. In addition to written documents, visual and verbal sources were also utilized and talks were held with people living in the period within oral history. In the introductory part of the work, the definition of the subject, the method of the research, the researches about the subject, the conceptual substructure and the development of the selection case in Turkey are emphasized. The first part deals with the process leading to the March 12, 1973 elections in the second, 1975 elections in the third, 1977 elections in the fourth, 1979 and 1980 elections in the fifth. ; 1970'li yıllar, Türkiye'nin sağ ve sol şeklinde kutuplaştığı, siyasal ve sosyal alanda yoğun bir kaosun, istikrarsızlığın, anarşinin ve ekonomik krizlerin yaşandığı, ülkenin iç savaşın eşiğine geldiği bir dönemdir. Yapılan iki genel seçim sonucu ülke koalisyon hükümetlerine mahkûm olmuş, koalisyon birlikteliklerinden de verim alınamamıştır. Ayrıca siyasetçilerin uzlaşmaz tavırları bu döneme damgasını vurmuş; siyasal hayatta CHP, AP, MSP, MHP, CGP, DP ve bağımsızlardan oluşan çok parçalı bir yapı söz konusu olmuştur. Bu yapı; çok partili, bölünmeleri ve küçük partileri teşvik eden, kırılgan, tek bir milletvekilinin bile hükümet kurabilme adına pazarlıklara konu olabildiği bir yapıdır. 1973 seçimleri ile 12 Eylül Askeri Darbesi arasında yedi hükümet kurulması ve bunların da kısa ömürlü olması, bahse konu siyasal istikrarsızlığın bir başka göstergesidir. Türkiye için buhran yıllarının hüküm sürdüğü böylesi sıkıntılı bir dönemde, ülkenin aydın kesimi CHP-AP koalisyonunu önermiş ve bunun tek çözüm olacağını düşünmüş; ancak umut görülen olarak bu ortaklık bir türlü gerçekleşememiştir. Toplumun sosyoekonomik gelişmişlik düzeyinin düşüklüğü, siyasi partiler arasındaki kutuplaşmanın topluma da bütün şiddetiyle sirayet etmesi, partizanlığın ve kadrolaşmanın had safhaya varması, siyasilerin uyarılmalarına rağmen inatlaşmaları, uzlaşmaz tavırları, ciddiyetsizlikleri ve duyarsızlıkları, toplumda köklü bir bozulmanın yaşanması gibi nedenler, yeni ve taze bir başlangıç yapılması seçeneğini gündeme getirmiştir. Sonuç olarak 1973 ve özellikle 1977 seçimleri sonrasında yaşanan gelişmeler, demokraside çarelerin tükendiğini, medeni bir gelişme olan "birlikte iş görme kültürü"nün henüz gelişmediğini, siyasi ve demokratik kültürün hala olgunlaşmadığını, çağdaş ve laik tek bir partiyle demokratik yaşamın sanki daha iyi olabileceğini düşündürmüştür. Bu dönemde yapılan seçimlerin ülkeye istikrar getirmediği 70'li yıllar, demokratik düzenin ülkeye ayrılık getirdiği, hatırlanmak istenmeyen bir buhran dönemi olarak hafızalarda kalmıştır. Çalışmada kaynak türü çeşitliliği ve çok yönlülük esas alınmış, diğer sosyal bilimlerle iş birliği içinde hareket edilerek disiplinler arası bir çalışma ortaya konmuştur. Yazılı belgelerin yanı sıra görsel ve sözlü kaynaklardan da istifade edilmiş, sözlü tarih kapsamında dönemi yaşayan kişilerle görüşmeler yapılmıştır. Çalışmanın giriş bölümünde, konunun tanımı, araştırmanın yöntemi, konu ile ilgili araştırmalar, kavramsal alt yapı ve Türkiye'deki seçim olgusunun gelişimi üzerinde durulmuştur. Birinci bölümde 12 Mart Muhtırasına giden süreç, ikinci bölümde 1973 seçimleri, üçüncü bölümde 1975 seçimleri, dördüncü bölümde 1977 seçimleri, beşinci bölümde 1979 ve 1980 seçimleri ele alınmıştır.