Suchergebnisse

War conditions cause favorable stituations for the destruction of human development. It has caused widespread corruption in political, economic and cultural fieldand confronted society with various problems. However, in contrast to war condition, peace serves the needs of everybody in the best possible way and raises human development cycles to high levels. Throughout history, Afghanistan has been regarded as the battlefield of the colonial countries of the world. This rivalry between colonial countries has harmed Afghanistan and prevented Afghanistan from building its own future. This process, which was ongoing from British intervention to invansion of Soviet Union created political contitions that hinder the development and triggered çivil war in Afghanistan. In addition to the attacks of colonial countries, Afghanistan has always been a victim of ethnic politics. Besides, In Afghanistan, ethnic politics have a lot of negative consequences. However, it is possible to say that the most destructive one is the national identity crisis. Ethnic politics in Afghanistan have been partially successful. This stiuation interrupts relations between to-days Afghanistan ve its past that base on glorious civilization of Aghanistan. Afghanistan needs to seek rational and peaceful means to overcome these challenging crises. In these cases, it would be more consistent to resolve Afghanistan's internal problems by using influential elements such as diplomacy. Diplomacy plays a very important role in ensuring peace and stability in Afghanistan. Because, by using diplomatic means, country politicians can create lasting peace in Afghanistan and provide hope for progress in the country. ; Savaş koşulları insanî kalkınmanın tahrip edilmesine elverişli ortamlar doğurmaktadır. Siyasi, ekonomik, kültürel ve sosyal alanlarda yaygın yolsuzluklara neden olur ve toplumu çeşitli sorunlarla karşı karşıya bırakır. Ancak, savaşın aksine barış, herkesin ihtiyacına en iyi şekilde hizmet eder ve insani gelişim döngülerini yüksek seviyelere çıkarır. Afganistan, tarih boyunca dünyanın sömürgeci ülkelerinin savaş alanı olarak telakki edilir. Sömürgeci ülkeler arasındaki bu rekabet Afganistan'ınkendi yolunda yürümesini engellemiştir. Britanya'nın müdehalesinden Sovyetler Birliği'nin işgaline kadarki süreç, gelişmeye engel olan tüm politikalara ortam hazırlamış ve Afganistan'da iç savaşın çıkmasını tetiklemiştir. Afganistan, sümürgeci ülkelerin saldırısına ek olarak, daima etnik siyasetin kurbanı olmuştur. Afganistan'da etnik siyasetin olumsuz getirileri çoktur. Ancak bunlardan en yıkıcı olanının ulusal kimlik krizi olduğunu söylemek mümkündür. Diğer yandan Afganistan'da etnik siyaset kısmen başarılı olmuştur. Bu durumgünümüz Afganistanı ile Horasan'ın görkemli uygarlığına dayanan geçmişi arasındaki ilişkiyi tamamen kesintiye uğratmıştır. Ülkenin, bu zorlu krizleri aşması için rasyonel ve barışçıl yollar aramasına ihtiyaç duyulmaktadır. Bu durumlarda, Afganistan'ın iç sorunlarını diplomasi gibi etkili unsurları kullanarak çözmek daha tutarlı bir yol olur. Afganistan'da barış ve istikrarın sağlanmasında diplomasi çok önemli bir rol oynar. Zira ülke politikacıları, diplomatik araçları kullanarak Afganistan'da kalıcı barış ortamı yaratabilir ve ülkede ilerleme umutları sağlayabilirler. Anahtar kelimeler: Afganistan, Diplomasi, Etnisite, Kriz, Savaş

Tarih boyunca ülkeler zaman zaman siyasi ve askeri krizlerle karşı karşıya kalmıştır. Bu krizlerin ekonomik ve sosyal etkileri olduğu aşikardır. Günümüzde de gelişmemiş, gelişmekte olan ve gelişmiş tüm ülkeler farklı etki ve sonuçlar zaman zaman bu tür krizleri yaşamaktadır. Aynı şekilde Osmanlı İmparatorluğundan, Türkiye Cumhuriyetine, Türk siyasi tarihi birçok kez bu krizlere tanıklık etmiştir. Bizim bu çalışmada ki amacımız çok partili hayata geçişle birlikte Demokrat Parti iktidarına karşı yapılan ilk askeri darbe tecrübemiz 27 Mayıs 1960 askeri darbesinden, 27 Nisan 2007 tarihinde Adalet ve Kalkınma Partisi iktidarına verilen e-muhtıra bildirisine dek geçen tarihsel süreçte ülkemizde yaşanan siyasi-askeri krizler ve bu krizlerin ekonomik yapı üzerinde ki etkileri ve sonuçları hakkında bilgi vermeyi amaçlamaktır. Sonuç olarak askeri müdahalelerin ekonomik yapı üzerinde orta ve uzun vade de öngörülebilir, kesin ve somut etkilerinin varlığı analiz ve ispat yolu ile ortaya çıkarılmıştır. Bu nedenle sivil toplum ve demokrasi aygıtının güçlendirilmesi, askerin kışladan çıkmayarak, demokrasiyi enstrüman olarak kullanmaması ve sivil-asker ilişkilerinin sınırlarının kesin çizgilerle belirlenmesi Türkiye ekonomisinin yavaşta olsa sağlam adımlar atılarak büyümesinde etkin rol oynayacaktır. ; Throughout history, countries have confronted political and military crises from time to time. It is obvious that these crises have economic and social effects. Today, all the undeveloped, developing and developed countries experience such crises from time to time. Similarly, from the Ottoman Empire to the Republic of Turkey, Turkish political history has born witness to these crises many times. The goal in this paper is to give information about the political-military crises in our country and the effects and consequences of these crises on economic structure in the historical process from our first military coup on 27 May 1960 coup d'état against the Democratic Party ruling experienced with the transition to a multi-party system to the e-memorandum statement given to the Justice and Development Party ruling on 27 April 2007. As a consequence, the existence of predictable, definite and concrete effects of military interventions on economic structure in medium and long term has been revealed by means of analysis and evidence. For this reason, strengthening the device of civil society and democracy, not using the democracy as an instrument of the military without leaving the quarters and determination of the boundaries of the civilmilitary relations will play an active role in the growth of Turkey's economy by taking firm steps, though slowly.

Birleşmiş Milletler kuruluşundan bu yana özellikle 90'lı yıllardan sonra aktif olarak uluslararasası barış ve güveniği koruma kapsamında etkin kararlar almaya başladı. Özellikle Yugoslavya kriziyle birlikte uluslararası toplumda uluslararası barış için bir umut doğdu. Artık soğuk savaş sona ermiş her iki bloğa ait devletler bir araya gelerek uluslararası barış için birlikte karar alabilir duruma gelmiştir. Hatta BM Güvenlik Konseyi uygulamalarında uluslararası ilişkilerde esaslı bir kural olan "iç işlerine karışma yasağı" (BM Sözleşmesi'nin 2/7. md) sebebiyle devletler arasında çatışma yokluğuna dayanan barışın "negatif barış" olarak anlaşılmasından yanında, bir devletin içinde de barış içinde birlikte yaşamayı ifade eden "pozitif barış" anlamıyla da uygulanması düşüncesi doğmaya başladı. Fakat bu umut uzun sürmedi. Rusya'nın kısa sürede kendini toparlamasıyla birlikte yine uluslararası toplumda çıkarlara dayalı kararlar alınmaya başlandı. Mali krizi bu alanda alınan son ortak kararlardan birisidir. Bu çalışmada Mali krizi çerçevesinde BM Güvenlik Konseyinin uluslararası barışın negatif anlamının yanında positif anlamı da kararında esas almış mıdır, sorusunun cevabı aranmaktadır. ; The United Nations (UN) has adopted effective resolutions since its foundation, particularly during 1990's, for the sake of promotion and protection of global peace and security. Especially following the UN's firm stance for the Yugoslavia crisis, the hopes for global peace have remarkably raised. The Cold Was had come to the end and the states from the opposite alliance blocks of the Cold War were enabled to make decisions altogether in order to protect global peace. In the UN Security Council's practice, even the idea that the concept of "positive peace," which regards the internal peace of states as a matter to be addressed by international community, could substitute the concept of "negative peace," which implies the peace situation only among states and does not regard internal peace of states because of the main principle of non-intervention enacted in Article 2/7 of the UN Charter.Nevertheless, these hopes could not last long. As Russia could gather its strength after a short while, the decision-making mechanism of the international community became solely interest-based once again. In this article, the author is trying to examine the question whether the UN Security Council has endorsed the concept of "positive peace" or "negative peace" while its approach to Mali case, which is a remarkable international crisis occurred in 2000's.

İran nükleer faaliyetlerini yeniden başlattığını dünya kamuoyuna duyurduktan sonra ABD, İran'ın asıl amacının kitle imha silahları geliştirmek olduğunu iddia etmiş ve İran'ın nükleer çalışmalarını durdurması yönünde baskıların arttırılmasını istemiştir. ABD yetkilileri İran'ın bu durumdan vazgeçmemesi halinde İran'a yönelik bir operasyon yapılabileceğini söylemişlerdir. Bölgede İran'a komşu olan ve "ABD müttefiki" Türkiye'nin olası bir ABD-İran savaşının sonuçlarından en çok etkilenecek devletler arasında olması sebebiyle Türk basını durumu yakından incelemeye almıştır. Konunun başlangıcı ve gelişmesi bakımından önemli kabul edilen Eylül 2005 ve Nisan 2006 tarihleri arasında belirlenen Hürriyet, Milliyet, Sabah, Radikal, Yeni Şafak, Türkiye, Zaman ve Cumhuriyet gazetelerindeki İran'ın nükleer faaliyetlerini konu alan toplam 609 haber incelenmiştir. İçerik analizi yöntemiyle incelenen haberler gazetelerin yayın politikalarına göre ABD'yi ya da İran'ı taraf alan belirli konular diğer konulara göre öne çıkarılarak veya belirli nitelemeler ile yayınlanmaktadır. Çerçeveleme çalışmalarını temel alan araştırmada seçilen gazetelerdeki haber çerçeveleri betimlenmiştir. ; US government claims Iran's nuclear program aims to develop nuclear weapons. Iran denies the allegations of developing nuclear weapons and is embarking it a nuclear program for civilian purposes only. Turkey, a neighbor of Iran, has called for diplomatic means and dialogue to resolve tension over Iran's nuclear program and has supported some countries' efforts to reach an agreement. This study aim to find out how Iran has been presented in Turkish Press. There is stated that Iran's nuclear program is clear threat for Turkey. Basic thesis of this study is; Iran has been defined as an enemy and Turkish people were prepared as being ready for possible armed intervention to Iran on the future. Study covers the time period of 1st September 2005-1st April 2006 in the largely circulated Turkish papers. In this research, eight daily papers Hurriyet. Milliyet, Sabah, Radikal, Yeni Safak, TÜrkiye, Zaman and Cumhuriyet; have been scrunized. In this study which reflects the frontpage news and the following subtitles on them, it is trying to be stated that how the parties of conflicting issue is told by Turkish Press, the bias of itself and framing of Iran nuclear program.

Soğuk Savaş sonrasında Afrika'da demokratik normların gelişmesine ilişkin önemli ilerlemeler sağlanmasına rağmen; kıtadaki silahlı çatışmalar günümüze kadar süregeldi. Son yirmi yıl içinde birçok Afrika ülkesinde uyuşmazlık nedenleri ulusal güç, ideoloji, otonomi, ayrılık, toprak/bölge, doğal kaynaklar ve diğer nedenler olarak kategorize edilebilecek şiddetli çatışmalar yaşandı. Afrika Birliği Örgütü, Afrika'nın entegrasyon sürecinde 1963'de kuruldu ve 2002'deki dönüşüm sonrasında anılan örgüt yerini Afrika Birliği'ne bıraktı. Her iki kuruluşun barış ve güvenliğin sağlanmasına yönelik yapılanmaları ve yaklaşımları farklılık göstermektedir. Afrika Birliği Örgütü'nün öncelikli hedefleri; "Afrikalı" kimliğin güçlendirilmesi, kıtada sömürge yönetimi altındaki ülkelerin özgürlüklerini elde etmelerinin sağlanması ve Afrika'nın entegrasyonu olarak belirlendi. Afrika Birliği ise, önceki baskın prensip kıtadaki devletlere "müdahale yok" yerine, Kurucu Yasa'da belirtilen koşullarla uyumlu olarak müdahaleye olanak veren "ilgisizlik yok" prensibini kabul etti. Barış ve güvenliğin sağlanmasına yönelik çabaların sonucunda oluşturulan Afrika Barış ve Güvenlik Mimarisi, 2002'den itibaren fonksiyonel hale geldi. Afrika Birliği, kıtadaki bölgesel ekonomik topluluklardan güvenlik alanında yararlanarak; bunların Mimariye entegre edilmesini amaçlamaktadır. Bu çalışmada Afrika'nın entegrasyon sürecinde barış ve güvenliğin sağlanmasına yönelik çabalar, kıtada görülen silahlı çatışmalar ve örnek olay bağlamında Darfur krizi analiz edilmekte; kolektif savunma ve güvenlik anlayışıyla oluşturulan Afrika Barış ve Güvenlik Mimarisinin kapasitesi yorumlanarak yetersizliğinin giderilmesine yönelik çözümler önerilmektedir. ; Although important progress regarding development of democratic norms has been maintained in Africa after Cold War, armed conflicts on the Continent have been held until nowadays. Violent armed conflicts, dispute reasons of which are categorized such as national power, ideology, autonomous, secession, territory, natural resources and others have been witnessed in most of African countries in the last twenty years. In the integration process of Africa, the Organization of African Unity (OAU) was established in 1963 and after transformation in 2002 the aforementioned organization left its place to African Union (AU). Structures and approaches of both organizations towards maintaining peace and security show diversities. The primary objectives of OAU were defined such as strengthening of African identity, acquiring independence of countries, which were under colonial administration and integrating Africa. In regards to AU, instead of former dominant principle "non intervention" to the countries on the Continent, AU adopted "non interference" principle, which provides intervention possibility in line with mentioned conditions in the Constitutive Act. African Peace and Security Architecture (APSA), which was constituted as a result of seeking efforts towards maintaining peace and security, has become functional since 2002. AU aims to integrate Regional Economic Communities (RECs) on the Continent into APSA by making use of RECs in the field of security. In this study, efforts towards ensuring peace and security in the process of African integration; armed conflicts on the Continent and Darfur crisis, as a case study, are analyzed; capacity of APSA, which was established with the understanding of collective defense and security approach, is commentated and solutions to overcome its insufficiency recommended.

The core components of the political environment are ideological climate and political processes, nationalism, interventions of governments and political stability. The effects of these changes on international trade are accepted reality in terms of scientific community, countries, and businesses. For this reason, the aim of this paper is to investigate the effect of the political crisis between Turkey and the Russian Federation after the airplane crises on November 24, 2015. Thus, the effect of commercial relations between the two countries by linking variables has been shown in a quantitative study. The study has three parts. In the first part, we look at the political risk concept and political and commercial relations. In the second part of the study, the political crisis is the independent variable and control variables are the CPI-based real effective exchange rate, the monthly percentage change in the CPI and industrial production index. The Turkey-Russia trade volume is considered as the dependent variable. We analyzed the effect of the political crisis on foreign trade volume within the scope of these variables. In order to show the effect of political relations on the foreign trade volume between Turkey and the Russian Federation, a time series regression analysis was conducted with the STATA program. In addition, changes in foreign trade volume were explained with charts obtained by digitization of the Turkey Statistics Institute (TUIK) and the Central Bank (MB) reports. As a result of these analyses, it is concluded that the political crisis has had a meaningful and a negative effect on foreign trade volume. In other words, the reality in the literature is examined by studying a concrete case. In the last part of the study, the results obtained were evaluated and recommendations were made.

Küresel bir salgın krizi karşısında küresel değil ulusal dayanışmanın sergilendiği bir dünyada devletin rolü yeniden önem kazanmıştır. Bununla birlikte, ulus devletlerin geri dönüşü söyleminin yanıltıcı olduğu ve kamusal alanın yeniden önem kazanmasıyla devletlerin geri dönüşünün, küreselleşme öncesi bir ulus devlete geri dönüş olmadığı vurgulanmaktadır. Salgın krizi her ne kadar acil durumla başa çıkmak için devlet otoritesine ve müdahalesine ihtiyaç olduğunu göstermiş olsa da bu otorite, devletlerin çok katmanlı yönetişimden oluşan karmaşık bir ağ içinde işlevsel ve etkin olmasıyla sağlanacaktır. Başka bir deyişle, geri dönerken devlet, dönüşmek zorunda olacaktır. Bu, ulus devletin hem yerel ve ülkesel hem de bölgesel ve küresel düzeylerde etkin ve esnek bir devlet ihtiyacına uygun bir şekilde geri dönüşü anlamına gelmektedir. ; The role of the state has regained importance in a world where national rather than global solidarity has been exhibited in the face of the global health emergency of international concern. However, the discourse of returning nation-states deemed to be misleading in the sense that with an increasing function of the public sphere in times of crisis the return of the states does not necessarily mean the return to a nation-state of the pre-globalization period. Although the pandemic crisis has shown the need for state authority and intervention in dealing with the emergency, this kind of state engagement can be ensured when and if states are functional and effective in a complex network of multi-layered governance. In other words, while returning, states have to transform. This means that the return of the state should be in accordance with the imperative of an effective and resilient state at local and national as well as regional and global levels.

Türkiye ve Rusya'nın 2000'li yıllardaki hedefi ortaktır; uluslararası sistemde güçlü bir ülke olmak. Bu nedenle Vladimir Putin ve Recep Tayyip Erdoğan, her seçim döneminde konuşmalarında istikrar ve güç kavramlarını kullanmışlardır. 2000'li yıllar, uluslararası siyasette önemli gelişmelerin yaşandığı bir dönemeç olmuştur; 11 Eylül saldırıları, Afganistan'a müdahale, Irak'a askeri operasyon, Gürcistan Krizi, Arap Baharı Olayları, Suriye İç Savaşı ve Ukrayna Krizleri gibi. Tüm bu gelişmelerde, Türkiye ve Rusya, siyasi açıdan bazen benzer, bazen ayrı politikalar izlemişlerdir. İki ülkenin farklı siyasal pozisyon aldıkları olaylarda, aralarındaki ekonomik ilişkilerin bu durumdan etkilenmediği görülmüştür. Bu çalışmanın amacı bu durumun nedenlerini ortaya koymaktır ; Turkey and Russia have the same aim on 2000's; being a more powerful state in the international system. Therefore, Vladimir Putin and Recep Tayyip Erdoğan used the notion of stability and power in their speeches in every election period. There were significant developments happened on 2000's such as September 11 attacks, Afghanistan intervention, Iraq military operation, Georgia Crisis, Arab Spring events, Syrian Civil War and Ukraine Crisis. In all these times, Turkey and Russia sometimes come closer on politically but they occasionally followed different policies. When they have different political positions on common events their economic relations did not effected from this. The aim of this study is to analyze the reasons of this situation.

Over the past three decades, the world has witnessed the reconstruction of the models and practices of 'welfare state' or 'developmentalist state' in accordance with the neo-liberal principles. This has been resulted in an increasing trust in the micro tools and interventions such as 'non-governmental organizations' (NGOs) or '(development) projects' instead of traditional macro institutions and policies for welfare and development or against poverty. Throughout this period of time, projects and projectization have become the modus operandi not only of national or international development and credit institutions but also of their preferred 'partners' that is the NGOs. Drawing upon the project and projectization approach, this article focuses on the comprehensive transformations that this new era and approach have emerged in the face of the donor-NGO relationship and NGOs in terms of their organizational form, culture and functions, and claims that all these transformations have dragged NGOs into 'existential crisis'.

Danışman: PROF. DR. HASAN SELÇUK KÖNİ Yer Bilgisi: İstanbul Gelişim Üniversitesi / Sosyal Bilimler Enstitüsü / Siyaset Bilimi ve Uluslararası İlişkiler Anabilim Dalı Konu: Uluslararası İlişkiler = International Relations ; Devletlerin vatandaşlarını soykırım, savaş suçları, insanlığa karşı suçları ve etnik temizlik suçlarına karşı koruyamadığı, korumakta isteksiz davrandığı ya da kendi vatandaşlarına karşı şiddet uyguladığı durumlarda egemenlikten kaynaklanan sorumluluk açığı bulunmaktadır. Bu açık koruma sorumluluğu kavramının ortaya çıkmasıyla birlikte müdahale yetkisinin uluslararası topluma verilmesiyle kapatılmaya çalışılmıştır. Egemenlik kavramı nüfusun iç savaş, isyan, baskı ya da devletin başarısızlığı sonucu ciddi bir zarara uğradığı ve hükümetin durumu kontrol altına almada başarısız olduğu durumlarda yerini sorumluluk olarak egemenlik' kavramına bırakmıştır. Devletin üzerinde tam ve mutlak hâkimiyeti olduğu ülke topraklarından ayrı tutulan insanların, salt egemenliğin bir parçası olmayacağı anlayışı uluslararası antlaşmalar ile geliştirilmiştir. Üç aşamalı bir yapı üzerine kurulu bu sorumluluk "insani müdahale" gibi zorlayıcı tedbirleri içermekte, "insani müdahale"den farklı olarak "önleyici diplomasi" ve "yeniden inşa" sorumluluklarını da uluslararası topluma yüklemektedir.Koruma sorumluluğunun varlığının kabul edilmesiyle birlikte, uluslararası barış ve güvenliği sağlama konusunda birincil derecede yetkili uluslararası aktör olan Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi'nin norm uygulayıcısı olarak uluslararası barış ve güvenliğin tehdidi dışında bir sebeple ilgili devletin rızası olmadan egemenliğine müdahale etme yetkisinin olduğu kabul edilmiştir. Ancak normun uygulaması aşamasında üç sütunlu yapıda öngörülen sıraya riayet edilmemesi, müdahalenin insani koruma amacı dışında doğrudan bir devletin siyasi bütünlüğüne ve bağımsızlığına müdahale şeklinde gerçekleşmesi, müdahalenin son çare olması ilkesine uyulmaması ve uygulamadaki istikrarsızlık normun gelişimini sekteye uğratmıştır. Bu çalışmada, uluslararası toplumun koruma sorumluluğu adı altında ilk zorlayıcı müdahalesi olma özelliğine sahip olan Libya müdahalesi ile benzer iç çatışmalara sahne olan Suriye hakkında Güvenlik Konseyi'nin 2011'den günümüze almış olduğu kararların nitel içerik analizi yapılmıştır. Bu analiz sayesinde koruma sorumluluğu normunun uygulanış şekli, uluslararası hukuk normlarına uygunluğu, uluslararası pratiğin tutarsızlığının nedenleri ve küresel sistem düzeyinde P5'in aralarındaki güç ilişkilerinin normun uygulanmasına yansıması irdelenmiştir. Sonuç olarak bir devlette insani krizin ortaya çıktığı olaylarda yetkili otorite tarafından yapılacak olası bir müdahalenin amacının "norm mu? egemenlik mi?" olduğu sorunsalı uluslararası ilişkiler teorileri ve uluslararası hukuk kuralları çerçevesinde değerlendirilmiştir. ; There is a lack of responsibility for sovereignty when states cannot protect their citizens against genocide, war crimes, crimes against humanity and ethnic cleansing, or are reluctant to protect them or use violence against their own citizens. With the emergence of this concept of open responsibility for protection, it has been tried to be closed by giving the intervention authority to the international community. The concept of sovereignty has been replaced by the concept of sovereignty as responsibility where the population has suffered serious damage as a result of civil war, rebellion, repression or failure of the state and the government has failed to control the situation. The understanding that the people who are separated from the territory of the country where the state has full and absolute sovereignty will not be a part of pure sovereignty has been developed by international treaties. This responsibility, which is based on a three-stage structure, includes coercive measures such as humanitarian intervention, and, unlike "humanitarian intervention" imposes"preventive diplomacy"and" reconstruction "responsibilities on the international community. With the recognition of the responsibility of protection, international peace and security As the norm enforcer of the United Nations Security Council, which is the primary international actor competent to provide, it is recognized that it has the authority to intervene in the sovereignty of the state without the consent of the relevant state for a reason other than the threat of international peace and security. However, failure to comply with the order envisaged in the three-pillar structure during the implementation of the norm, the fact that the intervention took place in the form of an intervention directly to the political integrity and independence of a state other than the purpose of human protection, the non-compliance with the principle of being the last resort of the intervention and the instability in practice interrupted the development of the norm. In this study, the qualitative content analysis of the decisions taken by the Security Council since 2011, which has witnessed similar internal conflicts with the Libya intervention, which is the first coercive intervention under the name of protection responsibility of the international community, has been conducted. With this analysis, the application of protection responsibility norm, compliance with international norms of law, the reasons of inconsistency of international practice and the reflection of the power relations between P5 on the implementation of the norm at global system level were examined. As a result, the question of whether a possible intervention by the competent authority in the events of humanitarian crisis in a state is 'norm or sovereignty? It has been evaluated within the framework of international relations theories and international law rules.

ÖZBu tezde Türkiye'nin gerçekleştirdiği Şah Fırat Operasyonu, Beşika Müdahalesi, Fırat Kalkanı Harekâtı ve Zeytin Dalı Harekâtı'nın uluslararası hukuka göre meşruiyeti konusu ele alınmaktadır. Türkiye, söz konusu müdahaleleri resmî olarak Birleşmiş Milletler Antlaşmasının 51. maddesinde ifadesini bulan meşru müdafaa hakkına dayanarak gerçekleştirdiğini açıklamıştır. 51. maddeye göre devletler, meşru müdafaa hakkına ancak kendilerine yönelik silahlı bir saldırı vukû bulduğunda başvurabilecektir. Tezde de terör örgütlerinin Türkiye'de gerçekleştirdiği saldırıların, 51. maddede öngörülen silahlı saldırı şartını karşılayıp karşılamadığı tartışmaya açılmaktadır. Ayrıca terör saldırıları üzerine gerçekleştirildiği belirtilen Türk müdahalelerinin ne derece sınırlı, amacına uygun ve terör örgütlerinin oluşturduğu tehdide yönelik olduğundan söz edilecektir. Bununla birlikte, BM Güvenlik Konseyi'nin uluslararası barış ve güvenliği tehdit eden bu kriz karşısında gerekli ve makul önlemleri alamadığı görülmektedir. Bu durum karşısında BM Güvenlik Konseyi gerekli önlemleri alana kadar Türkiye'nin mevcut olanaklarla yaşanan tehdide karşı ne tür önlemler alabileceği de tezde incelenmektedir. Türk müdahaleleri meşru müdafaa hakkı temelinde açıklanırken, devlet dışı aktörlere karşı başvurulacak olan meşru müdafaa hakkı konusunda Birleşmiş Milletler Antlaşması'nın cevap veremediği sorunlara yanıt vermesi için ortaya konan "Acizlik veya İsteksizlik Doktrini", "Zaruriyet Doktrini" ve "Koruma Sorumluluğu Doktrini" çerçevesinde de Türk müdahaleleri açıklanmaktadır. Meşru müdafaa hakkındaki muğlaklıklar ve BM Güvenlik Konseyi sisteminin sorgulanır yapısı da dikkate alınarak tez çalışmasının örgüsü "Küresel Yönetişim Teorisi" üzerinden kurgulanmaktadır. Son olarak çalışmada uluslararası insancıl hukukunun Suriye iç savaşındaki yeri ve önemi değerlendirilmekte ve Türk müdahalelerinin meşruiyetine olan etkisi ele alınmaktadır. --- This thesis examines the legitimacy of Operation Shah Euphrates, the Intervention of Bashiqa, the Operation Euphrates Shield, and the Operation Olive Branch in accordance with international law. Turkey has officially stated that it carried out these interventions in accordance with the right of self-defense based on Article 51 of the UN Charter. According to the Article 51, the right of self-defense for a state can be applied only if an armed attack occurs against it. This thesis will be discussed whether or not the attacks that took place in Turkey by terrorist organizations, is sufficient magnitude to satisfy the criteria of the 'armed attacks' as set forth in Article of 51. Furthermore, Turkish interventions that are claimed to have taken place on the basis of terror attacks will be evaluated on the extent of their limits, appropriateness and aim towards the threats posed by the terrorist organizations. In hindsight, the UN Security Council has failed to take the necessary and reasonable measures against the crisis that is threatening international peace and security. Under these circumstances, what kind of measures can be taken by Turkey against these threats by available means, until the UN Security Council takes the necessary measures, will also be examined. As the Turkish interventions are explained on the basis of the right of self-defense, they will also be evaluated within the framework of the "Doctrine of Unable and Unwilling" and the "Doctrine of Necessity," as well as the "Doctrine of Responsibility to Protect," in order to respond to the problems that the UN Charter is unresponsive to. Considering the ambiguities of the right of self-defense and the questionable nature of the working system of the UN Security Council, the structure of the thesis is constructed on the "Global Governance Theory". Lastly, this study assesses the role and importance of international humanitarian law in the Syrian civil war and its impact on the legitimacy of the Turkish interventions.

Bu çalışmada Suriye krizinin çözülmesi ve Suriye'nin geleceğiyle ilgili önerilen yönetim modellerinden agonistik demokrasi anlayışı üzerinde durulmuştur. Suriye'nin toplumsal yapısını ve yönetim durumu ele alan bu çalışma, özellikle farklı dinsel, mezhepsel ve etnik gruplardan oluşan ülkelerde ortak yaşam biçimi olarak önerilen agonistik demokrasi modelinin Suriye bağlamında mümkün olup olmayacağını analiz etmektedir. Dış güçler tarafından bir devlete müdahale aracı olarak kullanılan ve bilinen demokrasinin tanımı dışında agonistik demokrasi ile hegemonya ilişkisine değinen bu çalışma, üniter Suriye bağlamında agonsitik demokrasinin zayıf ve güçlü yönlerini incelemektedir. ; Dealing with the resolution of the Syrian crisis, thisstudy examinesthe concept of agonistic democracy which is proposed for Syrian governance and Syrian future. Taking into account the Syrian social structure and the situation of governance this study analyzes whether the model of agonistic democracy is possible in the context of Syria, as agonistic democracy is proposed for countries including different and decomposed ethnic, religious and sectarian groups. Analyzing the relation between hegemony and agonistic democracy apart from familiar definition of democracy which is used by external powers as means of intervention into States, this study examines the weak and strong aspects of agonistic democracy in the context of a unitary Syria

30 Eylül 2015 tarihinde Rusya Suriye'de askeri operasyona başlamıştır. Operasyonun başlangıcından bu yana ana siyasi sonucu şüphesiz Beşar Esad rejiminin iktidarda kalmasını sağlamaktır. Rusya'nın Suriye'de gerçekleştirdiği askeri operasyon neticesinde Moskova, Orta Doğu'daki gelişmeleri ciddi ve kalıcı bir şekilde etkileyen ülkeler arasına girmiştir. Suriye krizine doğrudan katılmasıyla Rusya, Ortadoğu bölgesinde aktif bir aktör olarak davranmaya başlamış; İran ile ilişkileri geliştirmiş ve Sovyetler zamanında bile elde edemediği Suriye'de deniz ve hava üsleri kurabilmiştir. Aynı zamanda Moskova Türkiye'yi Astana sürecine dahil ederek, S-400 almaya ikna etmiştir. Şu anda bölgede ve dünyada ABD etkisine meydan okuyabilecek büyük güçler yalnızca Rusya ve Çin'dir. 2014 yılında Rusya'nın Kırım'ı ilhak etmesi, yeni bir Rus yayılmacılığı hakkındaki endişeleri arttırmıştır. Rusya'nın Suriye krizine doğrudan askeri müdahalesi, yalnızca Orta Doğu'da değil aynı zamanda küresel siyasette de belirleyici bir güç olma niyetinin göstergesidir. Rusya'nın söz konusu davranışı anarşik bir dünyada sürpriz değildir ve yalnızca Rus liderlerin kişisel özelliklerine indirgenerek açıklanamaz. Bu bağlamda küresel hegemonyası konusunda sıkıntı yaşayan ABD 2000'lerde Rusya'ya karşı bazı alanlarda hoşgörülü davransa da, artık Rusya'nın eşit ortak olma taleplerine sert tepki vererek çok kutuplu düzen arayışına karşı çıkmaya başlamıştır. ; Russia started a military operation in Syria on September 30 2015. The main political outcome since the beginning of the operation has undoubtedly been the fact that the Bashar al-Assad regime remains in power. As a result of Russia's military operation in Syria, Moscow has become a country that has a serious and fundamental impact on developments in the Middle East. With direct participation in the Syrian crisis, Russia began to act as an active player in the Middle East region; developed relations with Iran, established naval and air bases in Syria, which it could not obtain even in the Soviet times. At the same time Moscow has included Turkey in the Astana process and persuaded it to buy russian S-400. Now the great powers that can challenge the US influence in the region and in the world are only Russia and China. The annexation of Russia by Crimea in 2014 raised concerns about a new Russian expansionism. Russia's direct military intervention in the Syrian crisis is indicative of its intention to become a decisive force not only in the Middle East but also in global politics. The behavior of Russia is not surprising in an anarchic world and can not be accounted for only by the personal characteristics of Russian leaders. In this context, in 2000s tolerant in some areas against Russia, the United States, having problems with it's global hegemony, began to oppose the russian quest for a multi-polar order by reacting strongly to the demands of Russia for equal partnership.

Bu çalışmada 1964-1978 yılları arası Türk-Amerikan ilişkileri değerlendirilecektir. İkinci Dünya Savaşı sonrası Türkiye, Sovyetler Birliğinden tehdit görmeye başlamıştır. Türkiye, Sovyetler Birliği tehlikesine karşı destek bulmak, savaş sonrası oluşan dünya düzeninde yerini almak için Amerika Birleşik Devletleri ile ilişkilerini geliştirmek istemiştir. 1947 ,Türk-Amerikan ilişkilerinde yeni başlangıçların olduğu bir yıl olmuştur. ABD ile işbirliği ve yardım anlaşması imzalanmıştır. 1952 yılında NATO üyeliği ile Türkiye ile ABD ittifak ortağı olmuştur. 1950'li yıllar Türk-Amerikan ilişkilerinin altın çağı olmuş, ABD ile her alanda uyumlu politikalar izlenmiştir. Kıbrıs Sorununun başlamasıyla beraber Türk-Amerikan ilişkileri gerilmeye başlamış, Türkiye'nin haklı ve meşru sebeplerle adaya müdahalesini ABD, Johnson Mektubu ile engellemiştir. Johnson Mektubu, Türk-Amerikan ilişkilerinde bir kırılma noktası olmuş, ABD'ye karşı ilk defa güvensizlik başlamıştır. Johnson Mektubundan sonra Türk-Amerikan ilişkileri sorgulanmaya başlamış, ABD ile yapılan anlaşmalarda Türkiye aleyhine olanlar yeniden düzenlenmiştir. Türk-Amerikan ilişkileri Afyon krizinde gerilmiş, Türkiye'ye ambargo uygulanması teklifleri ortaya atılmıştır. 1974 yılında Kıbrıs Barış Harekatında İkinci Çıkarma Sonrası Türkiye'nin adaya müdahalesi ABD tarafından işgal olarak görülüp, Türkiye'ye silah ambargosu uygulanmaya başlamıştır. 1975-1978 yıllarında Türk-Amerikan ilişkileri kopma noktasına gelmiş, Türkiye, ambargoya karşı OSİA Anlaşmasını feshetmiş, Amerikan üslerini kapatmıştır. Türkiye'nin ulusal çıkarlarını gözeten, kararlı tutumu sayesinde Amerikan ambargosu başarısız olmuş, ABD silah ambargosunu 1978 yılında kaldırarak Türk-Amerikan ilişkilerinde yeni bir döneme girilmiştir. ; In this study, Turkish-American relations in a period covering the years from 1694 to 1978 will be evaluated. After the Second World War, Turkey began to be threatened by the Soviet Union. Turkey intended to develop its relations with United States of America to seek support against the Soviet threat and to take its part in the new world order taking shape in the post-war era. 1947 was the year when a new era started in Turkish-American relations. A cooperation and assistance agreement was signed with USA. In 1952, Turkey and USA became alliance partners thanks to NATO membership. The 1950s were the golden age of Turkish-American relations, and Turkey adapted coherent policies with the US in every field. With the outbreak of Cyprus problem, Turkish-American relations began to regress, and Turkey's intervention to the island for rightful and legitimate reasons was interrupted by USA President Johnson's letter. Johnson letter was a breaking point in Turkish-American relations, and doubt about USA emerged for the first time. Following Johnson's letter, Turkish-American relations were inquired, and those previous agreements against Turkey were revised. Turkish-American relations were strained in Afyon crisis, and it was proposed to lay embargo on Turkey. In 1974, following the Second Landing in Cyprus Peace Operation, Turkey's intervention to the island was regarded as an invasion by USA, which subsequently laid arms embargo on Turkey. Between 1975 and 1978, Turkish-American relations reached breaking point, Turkey terminated JDC Agreement in return for the embargo and closed American bases. American embargo failed due to decisive attitude of Turkey protecting its national interests. After USA lifted the arms embargo in 1978, Turkish-American relations entered a new phase.

Jeopolitik, bir devletin coğrafi konumu, doğal kaynakları, demografik yapısı gibi özelliklerinin o devletin dış politikasına nasıl yansıdığıyla ilgilenir. Klasik jeopolitik teoriler ise kalpgâh, kalpgâhı çevreleyen ülkeler ve bunların özellikleri ile denizlere ve havaya hâkim olmanın dış politikaya nasıl yansıdığını açıklamaya çalışan teorilerdir. Aynı zamanda mekân kavramı klasik jeopolitikte önemlidir. Güçlü devletlerin güçlerini devam ettirebilmeleri için mekân arayışları vardır ve bu da politikalarını şekillendirirken zaman zaman şiddete de başvurdukları gerçeğini ortaya çıkarır. Bu çalışmada, klasik jeopolitik teorilerinin 2000-2016 yılları arasında Irak, Suriye, Libya ve Türkiye'de meydana gelen olaylar ya da ülkelerin mevcut sorunları üzerinden nasıl yansımalarının olduğu incelenmiştir. Irak, Suriye, Libya ve Türkiye'de meydana gelen olaylarda klasik jeopolitiğin etkisinin olduğu görülmüş, çalışmada bu etkilerin nedenlerine inilerek Ortadoğu'ya yansımasının nasıl olduğuna bakılmıştır. Irak örneğinde, 11 Eylül saldırganlarına destek verdiği ve kitle imha silahlarına sahip olduğu gerekçesiyle ve arka planda olan petrol hâkimiyetinden dolayı müdahale gerçekleştirilmiştir. Suriye örneğinde, rejim karşıtları ve rejimin çatışması dünya denkleminde Rusya ve ABD'nin karşı karşıya kalmasına neden olmuştur. İç savaş bölge ülkelerini de derinden etkilemiş, radikal dinci grupların doğuşuna neden olmuştur. Libya'da anti-demokratik rejimin yıkılması ve teröre desteğin önüne geçilmesi bağlamında müdahalede bulunulmuştur ancak yine de arka planda kaynak hâkimiyeti ve Akdeniz'e olan komşuluğu nedeniyle stratejik önemi bulunmaktadır. Türkiye açısındansa, Irak müdahalesinde Türkiye'nin desteğine kesin gözüyle bakan ABD'nin aradığı şekilde destek bulamaması Tezkere Krizini doğurmuştur. Yıllardır süregelen terör konusunda da ABD'nin Türkiye'ye yardımcı olmaması ilişkileri zora sokmaktadır. Klasik jeopolitik teoriler, adı her ne kadar klasik olarak geçse de günümüz 21. yüzyıl dünyasında etkilerini göstermektedir. Bunun örnekleri çalışmada sunulmuştur. --- Geopolitics deals with how a state's characteristics such as its geographical location, its natural resources, its demographic structure are reflected in the foreign policy of that state. As for classical geopolitical theories, they try to explain how the heartland, the surrounding countries, and their characteristics, and the dominance of the seas and the air are reflected in the foreign policy. At the same time, the concept of "Raum" is important in classical geopolitics. Strong states have a search for Raum to sustain their power, and this reveals the fact that they sometimes resort to violence while shaping their policies. In this study, it is studied that between the years of 2000-2016, how the classical geopolitical theories have reflections in terms of the incidents and current problems in Iraq, Syria, Libya and Turkey. It has been seen that in the events which occurred in Iraq, Syria, Libya and Turkey, classical geopolitics has an effect and in this study the causes of these effects are analyzed on the grounds that how the Middle East is reflected. In the case of Iraq, an intervention was carried out on the grounds that it supported the September 11 attackers and possessed weapons of mass destruction and oil control in the background. In the case of Syria, the conflict of the opponents and the regime has caused Russia and the US confrontation in the world equation. The civil war deeply affected the countries of the region as well, causing the emergence of radical religious groups. Libya has been intervened in the context of the demolition of anti-democratic regime and support for terrorism, but it also has strategic importance due to its resource dominance and its proximity to the Mediterranean. With regard to Turkey, USA took it for granted that Turkey would support the US intervention in Iraq but as Turkey did not give the expected support, it led to the Tezkere crisis. As USA did not give support to Turkey for the on-going terrorism problem, it also jeopardizes the relations of the United States and Turkey Classical geopolitical theories, even though their names are classic, show their effects in today's 21st century world. Examples are presented in this study.