Suchergebnisse

In januari 2011 is professor Marc A. Huybrechts 70 jaar geworden. De editors van dit boek vonden het dan ook passend om hem ter gelegenheid van deze verjaardag een huldeboek aan te bieden. Dit huldeboek is méér dan een Liber amicorum. Dit boek wil tegelijk een blijk van vriendschap aan de gevierde en een hulde aan deze schitterende jurist zijn. De gevierde heeft zich op verschillende gebieden ingezet, altijd met de bedoeling dat iedereen er baat bij zou hebben. Allereerst in het onderwijs: op onvermoeibare wijze heeft hij meerdere generaties van juristen laten kennismaken met de wondere wereld van het recht. Hij wees er steeds op dat een jurist verder moet kijken dan zijn eigen rechtstelsel, wat tegelijkertijd een verrijkend en relativerend inzicht in het recht geeft

De recent gehanteerde versmelting tussen grensoverschrijdende « ondergrondse » economische netwerken van legale en illegale gebruiksmiddelen is, zowel in haar ruimtelijke als in haar symbolische dimensie, nadelig voor de realiteit van haar commerciële ontwik- keling. De eerste laat aan haar samenstellers een grote begrijpbaarheid toe van de ieders roi en van de meest eenvoudige plaatsen van activiteit; hun expansie is afhankelijk van de capaciteit om steeds meer buitenlandse ondernemers te coôpteren via erecodes uitgedrukt in de gave des woords, alsook van de ontwikkeling van een intermédiaire sociale ethiek die men kan kwalificeren als zijnde «beschavend». Toegepast op migrantenpopulaties - hetzij van oudere generaties, hetzij deze behorende tot de huidige post-fordistische bewegingen - groeperen deze netwerken zich op territoriaal lokaal, regionaal en internationaal niveau en laten de overgang toe van het zwerversbestaan over nomadisme tot de officiële vestiging, evenals het originele parcours naar ongebruikelijke vormen van integratie. De tweede wordt georganiseerd via het naast elkaar bevinden van nauw afgeschutte filières: de autochtonen van de « eerbare lokale families » - zij die de normen en waarden in stand hou- den in de dorpen en stadswijken - zijn meer en meer aanwezig in de grensgebieden. Schi- jnbaar in tegenstelling hiermee omvatten interetnische verbanden eerder de autochtonen en blijkt de toegang tot hun handel vlotter. Een dergelijke benadering van dit fenomeen impliceert het gebruik van een grote diver- siteit in onderzoekstechnieken, een grote labiliteit in de roi van onderzoeker en een voort- durend deontologisch débat teneinde de formalistische grenzen te kunnen overschrijden.

International audience ; RESUME : Centré sur la Deuxième Guerre mondiale, cet article envisage la singularité des modes d'exposition des objets dans la première génération des musées français de la Résistance et de la Déportation et des musées militaires, qui ont d'abord en commun la nature de leurs entrepreneurs : des témoins. Dans ces espaces muséaux singuliers, à la fois conservatoires identitaires et outils de transmission, les objets d'exposition ont en effet un rôle essentiel et foncièrement différent de celui qu'ils jouent dans les musées plus récents, à l'initiative ou repris par des entrepreneurs professionnels extérieurs au monde des témoins. Que nous disent ces objets, dans les musées testimoniaux, non seulement de l'histoire muséalisée mais, surtout peut-être, des entrepreneurs muséaux eux-mêmes et des codes de fixation et de transmission de leur mémoire collective ? Qu'en est-il aujourd'hui à l'heure de la disparition des témoins, désormais en partie relayés par le discours historien et la médiation artistique, et des changements de paradigmes politico-mémoriels et économico-muséographiques ? ABSTRACT : TESTIMONIAL WAR MUSEUMS. AND AFTER: WHAT OBJECTS FOR WHICH SPEECHES ? With our main focus on World War 2, we will see how the first generation of Resistance and Deportation and the French Ministry of Defence museums have at least one thing in common, they were established by the same type of people: witnesses. Both also constitute identity-driven conservation establishments, as well as transmission tools. Exhibited objects, which should be distinguished from works of art - before offering a definition and typology - are one of the main media used (but not the only one): what can they tell us, not only about history as seen through museums but, and perhaps most importantly, about those who set up the museums themselves and the codes for capturing and transmitting their collective memory? Finally, we will look at key changes currently affecting these museums, the passing of witnesses, shifts in politico-memorial and economic-museographic paradigms, etc. OVERZICHT : HET FRANSE MUSÉE DU MINISTÈRE DE LA DÉFENSE EN HET MUSÉE DE LA RÉSISTANCE ET DE LA DÉPORTATION: WELKE VOORWERPEN VOOR WELKE GEDACHTEGANGEN? ESSAY OVER MUSEUMGESCHIEDENIS Als we ons in hoofdzaak op de Tweede Wereldoorlog concentreren, zien we dat het Musée de la Résistance et de la Déportation (Museum van het verzet en de deportatie) en het Musée du Ministère de la Défense (Museum van het Ministerie van Defensie), van de eerste generatie, de aard van hun ondernemers gemeenschappelijk hebben: getuigen. Beide zetten zich ook in voor het behoud van de identiteit en zijn ze instrumenten voor kennisoverdracht. Het tentoonstellingsobject - dat van het kunstwerk moet worden onderscheiden vooraleer er een definitie en typologie voor te omschrijven - is in dit verband een van de belangrijkste dragers (maar niet de enige): wat vertellen ze ons, niet alleen over de in een museum gegoten geschiedenis, maar vooral misschien over de museumondernemers zelf en de codes voor het vastleggen en overdragen van hun collectieve geheugen? Tot slot gaan we na welke veranderingen deze musea momenteel ondergaan: verdwijnen van getuigen, veranderingen van paradigma's op het gebied van politiek en geheugen, maar ook van de economie en museokunde, enz."

International audience ; RESUME : Centré sur la Deuxième Guerre mondiale, cet article envisage la singularité des modes d'exposition des objets dans la première génération des musées français de la Résistance et de la Déportation et des musées militaires, qui ont d'abord en commun la nature de leurs entrepreneurs : des témoins. Dans ces espaces muséaux singuliers, à la fois conservatoires identitaires et outils de transmission, les objets d'exposition ont en effet un rôle essentiel et foncièrement différent de celui qu'ils jouent dans les musées plus récents, à l'initiative ou repris par des entrepreneurs professionnels extérieurs au monde des témoins. Que nous disent ces objets, dans les musées testimoniaux, non seulement de l'histoire muséalisée mais, surtout peut-être, des entrepreneurs muséaux eux-mêmes et des codes de fixation et de transmission de leur mémoire collective ? Qu'en est-il aujourd'hui à l'heure de la disparition des témoins, désormais en partie relayés par le discours historien et la médiation artistique, et des changements de paradigmes politico-mémoriels et économico-muséographiques ? ABSTRACT : TESTIMONIAL WAR MUSEUMS. AND AFTER: WHAT OBJECTS FOR WHICH SPEECHES ? With our main focus on World War 2, we will see how the first generation of Resistance and Deportation and the French Ministry of Defence museums have at least one thing in common, they were established by the same type of people: witnesses. Both also constitute identity-driven conservation establishments, as well as transmission tools. Exhibited objects, which should be distinguished from works of art - before offering a definition and typology - are one of the main media used (but not the only one): what can they tell us, not only about history as seen through museums but, and perhaps most importantly, about those who set up the museums themselves and the codes for capturing and transmitting their collective memory? Finally, we will look at key changes currently affecting these museums, the passing of witnesses, shifts in politico-memorial and economic-museographic paradigms, etc. OVERZICHT : HET FRANSE MUSÉE DU MINISTÈRE DE LA DÉFENSE EN HET MUSÉE DE LA RÉSISTANCE ET DE LA DÉPORTATION: WELKE VOORWERPEN VOOR WELKE GEDACHTEGANGEN? ESSAY OVER MUSEUMGESCHIEDENIS Als we ons in hoofdzaak op de Tweede Wereldoorlog concentreren, zien we dat het Musée de la Résistance et de la Déportation (Museum van het verzet en de deportatie) en het Musée du Ministère de la Défense (Museum van het Ministerie van Defensie), van de eerste generatie, de aard van hun ondernemers gemeenschappelijk hebben: getuigen. Beide zetten zich ook in voor het behoud van de identiteit en zijn ze instrumenten voor kennisoverdracht. Het tentoonstellingsobject - dat van het kunstwerk moet worden onderscheiden vooraleer er een definitie en typologie voor te omschrijven - is in dit verband een van de belangrijkste dragers (maar niet de enige): wat vertellen ze ons, niet alleen over de in een museum gegoten geschiedenis, maar vooral misschien over de museumondernemers zelf en de codes voor het vastleggen en overdragen van hun collectieve geheugen? Tot slot gaan we na welke veranderingen deze musea momenteel ondergaan: verdwijnen van getuigen, veranderingen van paradigma's op het gebied van politiek en geheugen, maar ook van de economie en museokunde, enz."