Suchergebnisse

Obesity is a growing problem. The Dutch government has formulated different objectives in the last decades, aimed at diminishing the problem, but none of these objectives have been reached. Obesity among adults doesn't decline, obesity among children is increasing. Compared with the government policy on alcohol and tobacco, the government has less policy instruments available for the domains nutrition and moving. The emphasis is on stimulating healthy behavior by influencing individual and collective behavior. This influence can be directly or indirectly, by influencing the social and physical environment of the individual. The national government defines a big role for the local government (because of the possibilities on the local level for influencing behavior), but also gives the local authorities a lot of policy freedom. National policy itself is focused on supporting the execution of the policy by local authorities. The policy instruments on national level are used at a suboptimal level, cooperation between departments could me much more intensive. Various projects abroad (Finland, Epode in France) and in the Netherlands (Hartbeat Limburg, Healthy Weight Overvecht) lead to the conclusion that an integrated approach, with strong involvement of the population and a large variety of organizations, can diminish the problem of obesity. In the local public health reports, which each municipality has to formulate once in every four year, the elaboration of such an integrated approach is almost absent. As reasons for this phenomenon a lack of time, staff and budget are mentioned frequently, as well as a lack of commitment from the municipal board and other municipal departments. An important underlying cause seems to be a low sense of urgency by the aldermen, who are responsible for the local policy regarding the problem of overweight. If such a low sense of urgency coincides with other determinants in the theory of Kingdon, such as complex, obdurate solutions, the absence of focusing events and the absence of policy entrepreneurs, effective policy will be absent. Recommendations are therefore formulated for all these aspects.

Levensloopepidemiologie kadert gezondheid en ziekte in de hele levensloop, te beginnen met de genetische en culturele erfenis van de ouders voor de geboorte. Mensen met een lagere opleiding lopen bijvoorbeeld een hoger risico op dementie. Levensloopepidemiologie verklaart ook de grote taaiheid van socio-economische verschillen in gezondheid als een gevolg van andere levenslopen van conceptie tot dood. Karakteristieken van de persoon en zijn ouders bepalen de kansen op opleiding, de kansen op opleiding bepalen de sociale status, sociale status bepaalt het inkomen, een hoge opleiding, hoge socia

De ideeën van Paracelsus over gezondheid vanuit een sociaal-economische visie zijn al 500 jaar oud, maar werden eerst recent teruggevonden en toegankelijk gemaakt door een nieuwe editie van zijn sociaal-economisch werk. Ook de andere hier weergegeven inzichten over gezondheid en gezondheidszorg vanuit een economisch, sociaal en politiek perspectief zijn weinig bekend. In dit boek gaat het over de meest belangrijke ideeën van sociale wetenschappers en economen over gezondheid en gezondheidszorg, beginnend met Paracelsus en eindigend met Schumpeter. Behandeld worden grondleggende ideeën en concepten van Wolff, Justi, Roscher, Menger, Schmoller, Bücher, Oppenheimer en Althoff. De conclusie luidt dat hun bijdragen wel deels zijn te herkennen in de moderne gezondheidseconomie, maar dat wij toch ook belangrijke invalshoeken, die zouden voortvlooeien uit hun werk, vandaag missen. Daarom kan een geschiedenis van de theoretische ontwikkeling van de gezondheidseconomie ook geen Whig history zijn. Volgens deze richting is de huidige stand van de ontwikkeling het logische gevolg van werk dat vroeger al is gedaan. Om een aantal redenen hoeft dit niet per se zo te zijn. De nieuwe economie van de gezondheidszorg heeft andere wortels, met name de Engelse National Health Service. Verder staan de hier besproken bijdragen niet in het Engels, vandaag de lingua franca van de sociale wetenschappen, ter beschikking. In de dissertatie zijn, naast één voorbeeld van wetenschapspolitiek (Althoff), uitsluitend auteurs uit het Duitse taalgebied die klassieke bijdragen hebben geleverd voor een bespreking opgenomen. De hier gekozen auteurs zien gezondheid als onderdeel van menselijk handelen en gezondheidszorg als onderdeel van cultuur. De nadruk ligt op culturele ontwikkeling en gezondheid, op het subsidiariteitsbeginsel en op een minimale rol van de overheid in de gezondheidszorg. De weergave van de inzichten van de behandelnde auteurs geeft ook een antwoord op de vraag in hoeverre zij een bijdrage leveren over aspecten zoals vraag naar en aanbod van de gezondheidszorg, informatie, optimale contracten, de markt voor geneesmiddelen, verzekeringen, technologie, instituties zoals ziekenhuizen en bejaardenhuizen, waardering van levens en levenskansen, sociale verzekeringen, en beleid en vraagstukken in de toekomst. Aangegeven wordt dat hun voorstellen politieke relevant waren in hun eigen tijd

History;geography;auxiliary disciplines - In 1945 moest Europa in het reine zien te komen met de verwoestende gevolgen van de oorlog. Miljoenen hadden het leven gelaten. Anderen waren ziek, uitgehongerd of getraumatiseerd door hun kamp- of onderduikervaringen, of door belevenissen in gevechten en bombardementen. Vandaag zouden we die slachtoffers tegemoet treden met een legertje traumapsychologen, maar in 1945 was het begrip posttraumatische stress nog onbekend. Hoe keken de slachtoffers zelf naar hun gezondheid? En hoe benaderden de medische professionals de problematiek? Welke financiële ondersteuning werd er geboden? En wie kwamen daarvoor in aanmerking? The Politics of War Trauma vergelijkt attitudes en overheidsbeleid met betrekking tot de gezondheidseffecten van de Tweede Wereldoorlog in elf Europese landen. Uit de studie komen opvallende verschillen naar voren in de manier waarop deze landen omgingen met eventuele medisch-psychologische problemen van overlevenden. Het boek legt een verrassend en vernieuwend interdisciplinair verband tussen de aspecten van de nasleep van de oorlog. Het analyseert de veranderingen in het medisch en psychologisch denken over oorlog en gezondheid tegen de politieke en landspecifieke achtergronden van Koude Oorlog, welvaartsstaatontwikkeling, collectieve herinnering en psychiatrische zorg

Providing optimal care for a sudden, unexpected large amount of victims from a disaster or major incident is challenging. It requires an approach different from regular traumacare. The population as a whole, rather than the individual, should be the focus of management. This thesis focuses on medical preparedness, care and follow-up for victims of a disaster or major incident, and explores new opportunities for improvement of disaster relief using the Internet as a supportive tool. The Major Incident Hospital (MIH) , the Netherlands, is a unique facility that offers permanent, reserved facilities to provide acute , structured care for groups of patients after a disaster or major incident. Its contribution to preparedness is not limited to providing directly available resources without impact on regular care. It also offers expertise, infrastructure, organisation, support systems, training, research and systematic working methods adapted to provide the greatest good for the greatest amount of people in case of multiple simultaneous victims. Pre-arranged cooperation, between the military, a trauma center and the National Poison and Information Center add to its value. Group-wise treatment relief for incident victims showed to be advantageous for overview, logistics, registration, quarantine, emotional support and (pre)arrangements for family, media and security. The evaluation of all MIH deployments since its foundation in 1991 resulted in five concluding recommendations: 1) improvement of embedding of the MIH in regional and national procedures; 2) continued dedicated time and staff for training, research and development; 3) improvement of nuclear/biological/chemical decontamination facilities and preparedness; 4) implementation of standardized scoring systems; and 5) expansion of registration systems to the pre-hospital setting. Lack of overview of victims and difficulties in sharing information showed to be recurrent barriers to an effective response in major incidents and disasters. To overcome these problems, ...

"Humans have become much taller and heavier, and experience healthier and longer lives than ever before in human history. However it is only recently that historians, economists, human biologists and demographers have linked the changing size, shape and capability of the human body to economic and demographic change. This book presents an introduction to the field of anthropometric history, surveying the causes and consequences of changes in health and mortality, diet and the disease environment in Europe and the United States since 1700. It examines how we define and measure health and nutrition as well as key issues such as whether increased longevity contributes to greater productivity or, instead, imposes burdens on society through the higher costs of healthcare and pensions. The result is a book that is a contribution to economic and social history with important implications for today's developing world and the health trends of the future"--Provided by publisher

Quality of life studies form an essential part of the evaluation of any treatment. Written by two authors who are well respected within this field, Quality of Life: The Assessment, Analysis and Interpretation of Patient-reported Outcomes, Second Edition lays down guidelines on assessing, analysing and interpreting quality of life data

Begeleiders: Keesjan Valk (Witteveen+Bos) Karin Ree (Bèta Wetenschapswinkel RUG) Albert Jan Abma (Science & Society Group, RUG) Dit rapport presenteert een evaluatie van het geurbeleid in Nederland. Er is een analyse van het beleid uitgevoerd; een enquête onder verschillende betrokken actoren geeft aan hoe zij het beleid beoordelen op grond van hun ervaringen. De respondenten zijn verdeeld in vier subgroepen, te weten adviesbureaus, overheid, industrie en burgerorganisaties. Daarnaast geeft een beschrijving van de fysiologie van geurwaarneming en geurbeleving inzicht in de biologische achtergrond van hinderklachten. Het Nederlandse geurbeleid, dat voornamelijk is toegespitst op industrie en landbouw, berust op het vaststellen van een acceptabel hinderniveau per geurbron. Dit hinderniveau wordt vastgelegd in de milieuvergunning van de betrokken inrichting. Lokale overheden zijn verantwoordelijk voor het verlenen van milieuvergunningen en ook voor het bepalen van het acceptabel hinderniveau. De doelstellingen van het landelijk beleid (1995) zijn dat in 2000 maximaal 12% van de Nederlandse bevolking geurhinder mag ondervinden en dat in 2010 geen ernstige hinder meer mag voorkomen. Om dit te realiseren zijn er regels en richtlijnen die voorschrijven hoe het acceptabel hinderniveau moet worden vastgesteld, zoals de Nederlandse emissierichtlijn (NeR) en de Wet geurhinder en veehouderij (Wgv). Dit onderzoek heeft geleid tot een aantal conclusies over de aanpak van geurproblematiek in Nederland. • Geurhinder is in de afgelopen 10 jaar afgenomen. Het percentage geurgehinderden daalde van 46% naar 30%. In 1995 waren landbouw en industrie de grootste bronnen van geurhinder in Nederland; op dit moment zijn dat de huishoudens. In het beleid is aandacht nodig voor deze verandering in de bronnen van geurhinder. • Het huidige geurbeleid wordt als redelijk succesvol beschouwd door een groot deel van de respondenten van de enquête. Vooral de lokale aanpak van geurproblematiek wordt gewaardeerd en moet behouden blijven. • Het ontbreekt aan een goede handreiking om het acceptabel hinderniveau vast te stellen. Respondenten van de enquête geven aan behoefte te hebben aan een eenduidige methode om het acceptabel hinderniveau vast te stellen. • Een landelijk toetsingskader zou meer houvast kunnen bieden voor het bepalen van het acceptabel hinderniveau. Dit toetsingskader moet genoeg ruimte bieden voor een lokale aanpak van de geurproblematiek. • Het instrumentarium voor de analyse van geur in de omgeving schiet tekort. Er is geen uniforme methode voor het meten van geurhinder als basis voor het vaststellen van het acceptabel hinderniveau. • Er is geen ruimte in het beleid om gezondheidsrisico's te betrekken in de beoordeling van een geursituatie. Respondenten van de enquête vinden dat behalve de geurverspreidende inrichting, de overheid ook verantwoordelijkheid moet nemen op dit gebied. Meer onderzoek naar de effecten van geur op de gezondheid zou richting kunnen geven aan het geurbeleid. • Hinderklachten kunnen mogelijk worden verminderd door betere communicatie tussen de verschillende betrokken partijen. Stress kan vermeden worden als een situatie beter voorspelbaar en controleerbaar wordt. Een goede klachtenafhandeling kan bijvoorbeeld irritatie bij gehinderden verminderen en zorgen voor meer draagvlak en begrip bij alle partijen. Ook informatie over het productieproces en de vrijgekomen stoffen kunnen hindergevoelens doen afnemen. Samengevat, een landelijk toetsingskader kan meer houvast bieden bij het vaststellen van het acceptabel hinderniveau, maar er moet ruimte blijven voor een lokale beoordeling. In de toekomst moet er aandacht zijn voor de ontwikkeling van nieuwe meetmethoden en onderzoek naar de effecten van geur op de gezondheid. Op de korte termijn kan betere communicatie tussen inrichtingen, overheid en burgers leiden tot meer draagvlak voor genomen beslissingen en afname van hinder. Daarnaast moeten beleidsmakers anticiperen op de toenemende mate van hinder vanuit huishoudens. Abstract This report presents an evaluation of the Dutch odour policy. An analysis of the policy is supported by a questionnaire among several actors involved. The result of this questionnaire is an overview of the way that policymakers, citizens and others evaluate the current odour policy. A review of the biological systems involved in odour perception shows how health complaints originate. The Dutch odour policy focuses on industrial and agricultural odours and states an acceptable level of odour for each situation. This level of accepted odour is laid down in law by the environmental permit of the source. Local governmental institutions are responsible for granting the permits and controlling the odour emissions. The goals for the Dutch odour policy are a maximum of 12% nuisance in 2000 and no severe nuisance in 2010. To realise these goals several guidelines and rules are established, for example the NeR (Dutch emission guidelines) and the Wgv (Law for odour nuisance and livestock farming). The evaluation leads to several conclusions on the handling of odour problems in the Netherlands. • Odour nuisance has decreased over the past 15 years. The percentage nuisance decreased from 46% to 30% (annoyed persons in the Netherlands). In 1995 industrial and agricultural sources were the biggest cause of odour nuisance. Today the main source are households. Policymakers have to realise there is a change in the cause of odour nuisance. • The current policy is considered reasonably successful. Especially the local approach of the policy is highly valued by the respondents of the questionnaire. • Determining an acceptable level of odour emission is difficult, more unambiguous guidelines can help to make this more explicit. A national framework can help determine the acceptable level; this has to include an aspect of local decision making. • The tools to determine odour emissions need improvement. The respondents point out that there is no uniform method available to determine odour nuisance. Several methods have to be combined to get a good estimation of the odour nuisance. The electronic nose is promising for the future of odour determination. It might even be possible to combine odour concentrations and annoyance in this method; it is also suitable to monitor a situation 24 hours a day. • There is no method available to include health risks in the determination of the acceptable level of odour. Respondents of the questionnaire state that the government as well as the odour emitting company has to take responsibility in decreasing health risks as a result of odour nuisance. • Nuisance might decrease when there is sufficient communication between sources, government and citizens. Stress is one of the main causes of nuisance. Stress originates from uncontrollable situations; the situation becomes more controllable when risks are communicated. Information on the process is essential to decrease stress in citizens. Concluding, a national framework might improve the way to determine acceptable odour levels. According to the respondents of the questionnaire there has to be room for a local evaluation of the situation. In the future more tools to determine odour emissions have to be developed. Communication between industrial and agricultural plants, policymakers and citizens has to be improved to minimize stress as a result of odour nuisance. Policymakers also have to anticipate on the shift in the cause of odour nuisance. Households are the main source of nuisance nowadays, but there is no sufficient policy for this group.