Suchergebnisse

ÖZETBu çalışmada Türkiye'nin, Avrupa Birliği'ne üye 28 ülke ve 4 aday ülkeiçindeki sağlık durumu, Dünya Sağlık Örgütü (WHO) tarafından belirlenen 6 sağlıkgöstergesi (kaba doğum hızı, kaba ölüm hızı, bebek ölüm hızı, beş yaş altı orantılı ölümhızı, toplam doğurganlık hızı, doğumda beklenen yaşam süresi) dört dönem "1986,1995, 2004, 2013" karşılaştırılarak açıklanmış ve bu konu için Hiyerarşik KümelemeYöntemi olan Ward Yöntemi, Kareli Öklid Uzaklığı esas alınarak uygulanmıştır.Dört dönemin sonuçları karşılaştırılarak, Türkiye'nin hangi ülkeler ilebenzerlik gösterdiği ve konumu belirlenmeye çalışılmıştır. Kümeleme Analizisonucunda elde edilen bulgular her dönem için beş küme oluşturmuştur. Gelişmişülkeler olarak kabul edilen Avusturya, Almanya, İtalya, İspanya, Yunanistan, Portekizve Slovenya'nın birlikte kümelendiğini göstermektedir. Doğu ve Kuzey Avrupa ülkeleriolan Bulgaristan, Macaristan, Litvanya, Letonya da aynı kümede yer almaktadır.1986dönemi hariç, diğer dönemler için Kuzey ve Batı Avrupa ülkeleri Danimarka, İngiltere,Finlandiya, Fransa, Hollanda, İrlanda, Lüksemburg, İsveç birlikte kümelenmiştir.AB'ye aday ülke olarak gösterilen Bosna Hersek, Karadağ, Arnavutluk ve Makedonyaise her dönem için farklı kümelerde yer alarak, benzerlik göstermemişlerdir. Türkiyeise, 1986 ve 2004 dönemlerinde hiçbir kümeye dahil olmadan, tek gözlem olarakkalırken; 1995 ve 2013 dönemlerinde AB'ye aday bir ülke olan Arnavutluk ile birleşipbir küme oluşturmuştur. Türkiye'nin bu durumda, sağlık göstergesi bakımından, AB'yeüye ülkelere yeterince erişemediği görülmüştür.ABSTRACTIn this article the medical position of Turkey among the 28 members and 4canditate countries of the European Union has been evidenced by comapring andcontrasting the results of four years of research: "1986, 1995, 2004, 2013". The researchhas been carried on by utilizing the 6 health indicators (crude birth rate, crude mortalityrate, baby mortality rate, under five years of age mortality rate, total fertility rate, lifeexpectancy at birth) determined by the World Health Organization. This subject hasbeen based on the hierarchical clustering method known as: ward method, the squareeuclidean distance.To which member countries and canditate countries of the EU Turkey sharesimilarities which have been shown by comparing the results of the aforementionedyears. Additionally; Turkey's position among them has also been outlined. The findingsacquired as a result of the clustering analysis have generated 5 clustering per year. Thefindings indicated that the countries of: Austria, Germany, Italy, Spain, Greece,Portugal, which are acknowledged as developed countries have heaped together andtook place in the same clustering. It also shows that the Eastren and Northren Europeancountries of Bulgaria, Hungary, Lithuania and Latvia have also taken place in the sameclustering. Furthermore, the findings showed that the Westren and Northren Europeancountries of: Denmark, England, Finland, France, The Netherlands, Ireland,Luxembourg and Switzerland have also heaped together in the same clustering in theaforementioned years, save for 1986. Whereas the EU candidate countries of: Bosniaand Herzegovina, Montenegro, Albania, and Macedonia have not shown smilarities bytaking place in different clusterings in the four years. As for Turkey, it has not takenplace in any clustering in the years: 1986 and 2004 whearas on the other hand; hasformed a clustering by joining with the EU canditate country: Albania, in the years 1995and 2013. It clearly shows that Turkey in this situation, is not sufficiently in par with theEU members of countries in terms of health indicator.

Yaklaşık yetmiş yıldır uluslararası ilişkilerde önde gelen politika araçlarından birisi olmasına karşın dış yardımın alıcı ülkelere etkisi halen tam olarak açığa kavuşturulmuş değildir. Amerika Birleşik Devletleri (ABD) tarafından oluşturulan dış yardım yaklaşımının resmi hedefleri arasında gelişmekte olan ülkelerde refahı artırma, fiziki altyapıyı geliştirme, eğitim düzeyini yükseltme ve çocuk ölümlerini azaltmanın yanı sıra yolsuzlukla mücadele ve demokratikleşme teşviki bulunmaktadır. Ancak, literatür bu yaklaşımın birçok ülkede ekonomik krizlere, darbelere ve iç çatışmalara yol açtığına işaret etmektedir. Bu tablonun sebepleri arasında, donör ülkelerin stratejik çıkarlarının yardımın resmi hedeflerinin önüne geçmesinin yanı sıra, alıcı ülkelerin yapısal ve kültürel farklılıklarının göz ardı edilmesi gösterilmektedir. Öte yandan, 2000'li yıllardan başlayarak Çin ve Türkiye kendi dış yardım yaklaşımlarını geliştirmişlerdir. Çin alıcı ülkelerden siyasi reform talep etmeden başta petrol olmak üzere enerji altyapısına odaklanmış ve Afrika'nın 1 numaralı ihracat ortağı haline gelmiştir. Türkiye ise yardımlarında sosyal altyapılar ve hizmetler sektörüne ağırlık verirken alıcı ülkelerle tarihi ve kültürel bağlarını güçlendirmektedir. Makale önce söz konusu üç yaklaşımın çerçevelerini çizmekte, daha sonra bu farklılıkların alıcı ve donör ülkeler için doğuracağı muhtemel sonuçları tartışmaktadır. ; Although foreign aid has been a primary policy tool in international relations for almost seventy years, its effects on recipient countries have not been clarified yet. The foreign aid approach that was formed by the United States (US) has the official goals of extending welfare, developing physical infrastructure, increasing the level of education and lowering child mortality rate, as well as fighting corruption and supporting democracy, in developing countries. However, the literature indicates that this approach has led to economic crises, coups d'état and domestic conflicts in several countries. The reasons for this outcome include the prioritization of the strategic interests of donor countries over the official goals of aid, in addition to the disregard of the structural and cultural differences of recipient countries. In contrast, China and Turkey have developed their own foreign aid approaches beginning in the 2000s. China has focused on energy, especially oil, infrastructure without demanding political reform from recipient countries and become the primary export partner of Africa. Turkey, on the other hand, has concentrated its efforts on social infrastructure and services, while strengthening its historical and cultural ties with the recipient countries. This article first draws the contours of these three approaches and then discusses their potential implications for recipient and donor countries.