Suchergebnisse

Dit boek van antropoloog en oud-'NRC'-redacteur Dirk Vlasblom is het eerste moderne overzichtswerk van de geschiedenis van westelijk Nieuw-Guinea, van de vroegste tijden tot de 21ste eeuw. De auteur baseert zich op gepubliceerd en ongepubliceerd bronnenmateriaal en op talloze interviews met rechtstreeks betrokkenen.0In de proloog wordt meteen duidelijk hoe heilsverwachtingen het wereldbeeld van de Papoea's beheersen. Nieuwkomers die opdoken vanaf de 17de eeuw werden door hen dan ook welwillend tegemoet getreden. Slavernij en uitbuiting door Molukse vorsten was vervolgens hun deel.0De Nederlanders eisten het immense gebied op, maar hadden er nauwelijks oog voor totdat het aan het einde van de 19de eeuw tot hen doordrong dat ze het konden verliezen als ze het niet daadwerkelijk onder bestuur brachten. Nieuw-Guinea bleef het 'stiefkind van Indië' tot aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog.0Na de oorlog nam Nederland de verplichting op zich westelijk Nieuw-Guinea als goede kolonisator te beheren en de Papoea's te leiden op de weg van ontwikkeling en uiteindelijk naar onafhankelijkheid. Voor deze inhaalmanoeuvre resultaat kon opleveren, zette Indonesië zijn aanspraken op het gebied kracht bij met militaire prikacties. Grote internationale druk dwong Den Haag in 1962 de vlag te strijken. Een tijdelijk VN-bestuur maakte uiteindelijk plaats voor een Indonesische gouverneur.0Meer dan ooit is westelijk Nieuw-Guinea in de Indonesische tijd een wingewest geworden. De Papoea's bleven aan de rand van de geldeconomie en hun zelfbewustzijn werd gekrenkt door de massale immigratie van Indonesiërs uit andere delen van de archipel.0In deze geheel vernieuwde tweede editie is geput uit de meest recente literatuur en is het verhaal bijgewerkt tot 2018

Indonesia

Why did the Dutch hold on to Western New Guinea, one of the many territories that constituted the Dutch East Indies (modern-day Indonesia), when the colony became independent in 1949? This thesis argues against the traditional explanation that it was due to a singular Dutch 'decolonization trauma': an inability to let go of the glorious colonial past, combined with resentment against Indonesian nationalist leaders such as Sukarno. It shows that historians have overstated the importance of emotions in Dutch colonial policy-making and diplomacy after 1949, mainly because of their narrow scope of analysis, which has traditionally been restricted to trilateral relations between the Netherlands, independent Indonesia (which wanted to incorporate Western New Guinea, if need be with military means) and the allegedly 'anti-colonial' United States. This thesis situates Dutch decision-making in the Western New Guinea Crisis in a much wider network, incorporating the colonial policy, diplomacy and perception of other Western powers such as Britain, France, Australia, Belgium and Portugal between 1930 and 1962. It is argued that, when viewed within this network and its discourse, the Dutch decision to retain Western New Guinea is best explained with rational actor theory. The decision was inspired not so much by emotions as by cost-benefit analyses, which included the possibility of transferring the territory to a new Indonesian regime—which the Dutch expected to be more forthcoming to the interests of the Papuans, the native inhabitants of Western New Guinea, and the Dutch (economic) interests in Indonesia than the regime headed by Sukarno. Research into hitherto neglected French, Belgian, British and Dutch archives also shows that the Netherlands could count on much more support for its New Guinea policy from its Western allies—including the US—than traditional historiography suggests. It remains true that the United States forced the Netherlands to hand over Western New Guinea to Indonesia in 1962, but the Kennedy ...