Yerel yönetim alanında yapılanmevzuat değişiklikleri göz ününe alındığındamahalle yönetimleri, merkez ve yerel arasındakalan bir yer teşkil etmektedir. Mahalleyönetimleri konusunda herhangi bir değişikliğinyapılmamış olması, mahallelerin anakronik birmesele olarak kalmasına neden olmuştur. Yerelyönetim mevzuatlarında birçok değişiklikyapılmasına rağmen yerel demokrasininbe şiğini t e şkil eden köy ve maha ll eyönetimlerine bigane kalınması kentselalanların temelini teşkil eden mahalleyönetimlerini birçok sorunla karşı karşıyabırakmıştır. Diğer yerel yönetim birimleridevingen bir mevzuat değişikliğine tabiiolurken, yerel demokrasinin ilk sacayağınıteşkil eden bu birimler 65 yılı aşan kanunlarlayönetilmektedirler. Birçok benzerliğe karşınmahalle yönetiminin sahip olduğu sorunlar onuköy yönetiminden ayırarak sahip olduğuproblemleri sistematik hale getirmektedir. Buamaçla çalışmada; Osmanlıdan Cumhuriyeteintikal eden tarihsel misyonuyla mahalleyönetiminin gelişimi ve Cumhuriyet dönemindeyaşadığı mevzuat değişikliklerinin yanı sıra,"kimlik sorunu" başta olmak üzere, "nüfus" veyeni büyükşehir mevzuatı çerçevesindekisorunları ele alınmıştır. Mahalle yönetimininbizce en önemli sorunu olarak görülen busorunlar, mahalle yönetimlerini birçoktartışmanın odağına taşımış bulunmaktadır. Buhedefle mahalle yönetimlerine ilişkin birtakımöneriler tartışılmıştır ; Given the legislative changes made in the local administration area, it is seen that the neighborhood administrations remain between the center and the local. The fact that no changes have been made regarding neighborhood administrations caused the neighborhoods to turn into an anachronical problem. Although many changes have been made in local government regulations, the lack of interest in the village and neighborhood administrations that form the basis of local democracy has left the neighborhood administrations that constitute the basis of the urban areas facing many problems. While other local government units are subject to dynamic legislation neighborhood governments, which constitute the first pillar of local democracy, are governed by laws over 65 years. Despite many similarities, the problems of the neighborhood administration make it systematic by separating it from the village administration. In this study, firstly, the development of neighborhood management is discussed with its historical mission from the Ottoman to the Republic. In addition to the legislative changes made in the Republican period, the problems within the framework of "population" and the new metropolitan legislation, especially the "identity problem", have been discussed. These topics, which constitute the main problems of neighborhood management, have been examined in detail and some solutions for these problems have been presented.
Kent birlikte yaşamın ortak simgesi olan yerleşim birimidir. Kent medeniyetin ve kültürün ortaya çıktığı, ortaksavunma ihtiyacının karşılandığı ve halkın kendi kendini doğrudan yönetebildiği tarihsel bir mekân olarak zamaniçerisinde merkezi yönetim karşısında güç kaybederek günümüze kadar ulaşmıştır. Ancak hem bir yerleşim hem de biryönetim birimi olan kent güncel gelişmeler karşısında canlılığını kaybetmemiş ve toplumsal ihtiyaçların karşılanmasındayerel düzeyde aktif görevler üstlenmiştir. Kent yönetimlerinin yönetişim ve yerelleşme kavramları kapsamında yenidenmodellenmeleri gerekmektedir. Bu bağlamda kentlerin yerelleşen yönetişim anlayışı kapsamında yönetilen birimler halinedönüştürülmelerine ihtiyaç duyulmaktadır. Bu noktada yönetişim anlayışının bir unsurunu oluşturan sivil toplumkuruluşları da kamu ve özel sektör ile işbirliği kapsamında kent yönetimini yerelleşen yönetişim modeline doğru geçiş içinhazırlamaya çalışmaktadırlar. Bu çalışmada literatür taraması ve kurgusal analiz yöntemi kullanılarak kent ve kentyönetimi ile ilgili kavramsal unsurlara değinilecek ve ardından çalışmanın gerçek kurgusunun yapıldığı yönetişim, yerelyönetişim ve yerelleşen yönetişim kavramları konu edilecektir. ; A city is a settlement unit which is the common symbol of life together. The city has reached the level of day-today losing strength in the face of central government as a historical place where civilization and culture emerged, the need for common defense and the people can direct themselves directly. However, as a settlement and a management unit, the city has not lost its vitality in the face of current developments and has undertaken active duties at local level in meeting social needs. Urban governments need to be remodeled under the concepts of governance and localization. In this context, the cities need to be transformed into managed units within the framework of localized governance. At this point, nongovernmental organizations, which form an element of governance, also try to prepare city administration for ...
Tarihsel süreç içinde yaşanan sosyo-ekonomik, teknolojik ve siyasal değişimlere bağlı olarak devletin üstlendiği görev tanımları yenilenmiştir. Dönemsel açıdan devlet güvenlik ve adalet gibi temel kamu hizmetlerini üstlenmiştir. Nüfus artışına bağlı olarak toplumsal kesimlerin çeşitlenmesi farklı talep ve beklentiler devletin özellikle mali açıdan yükünü arttırmıştır. Bu durum devletin kamu hizmetlerinin sunumu noktasında konumunu tartışmalı hale getirmiş ve minimal devlet olgusu ortaya çıkmıştır. Yeni sistem kamu hizmetlerinin sunumunda merkezi yetkileri yerel unsurlar, özel sektör ve sivil toplum kuruluşları arasında paylaştıran bir modeli ortaya çıkarmıştır. Bu modelde devletin doğrudan üreten değil düzenleyen ve denetleyen bir pozisyona geçmesi öngörülmüştür. Devletin yeni konumu ise yönetim süreçlerinde demokratik ve katılımcı anlayışı gerektirmiştir. Devlete biçilen yeni pozisyon sosyo-ekonomik kalkınma ve toplumsal refahın geliştirilmesi hedefini ertelemiş değildir. Küreselleşme süreci kalkınma hedefinin sağlanmasında devletin sivil toplum ve özel sektör vb. aktörler ile ortaklık kurmasına yol açmıştır. Küreselleşme süreci yönetsel kademe olan yerel yönetimleri iki başlıkta öne çıkarmıştır. Birincisi; katılım ve demokrasinin birincil uygulama alanı olarak yerel yönetimler ön plana çıkmıştır. İkincisi; yerel yönetimler sahip olduğu imkan ve potansiyel itibariyle kalkınma açısından merkez(ler) olarak kabul edilmiştir. Türkiye planlı kalkınma olgusu ile Cumhuriyetin ilanı ile tanışmıştır. Türkiye açısından 1923 İktisat Kongresi, Devlet Planlama Teşkilatının kurulması ve 1963 tarihli ilk Kalkınma Planı temel hamleler olmuştur. Kalkınma hamleleri içinde yerel unsurlar ve yerel yönetimler çeşitli dönemlerde öne çıkmışlardır. Bu açıdan kalkınma planları ülkemizin sosyo-ekonomik hedeflerinin belirlenmesinde yerel yönetimleri de bir aktör olarak görmüştür denilebilir. Cumhuriyetin ilk yıllarında köy kalkınması öne çıkarılırken sayısının ve nüfusunun artması ile kent sorunları kalkınma planlarında ele alınmaya başlanmıştır. Kalkınma planlarında kent daha çok yetki, görev ve mali yapıları ile ele alınmış bu konularda kısmi iyileştirmelere gidilmiştir. Dünya toplumlarının yaşadığı siyasal değişimler yerel yönetimlerin demokratik ve katılımcı yönünü ortaya çıkarmıştır. Bunun yansıması olarak ülkemizde de yerel yönetimlerin demokratik ve katılımcı bir modele evrilmesine yönelik temel hedefler kalkınma planlarına yansımıştır. Kent yönetimleri demokratik ve katılımcı yapılar olarak tanımlanmaya başlanmıştır. Ayrıca kalkınma planları yerel yönetimlerin asıl sorumluluk alanı olan kent hizmetlerinin nitelikleri ve türleri açısından vizyon ve hedef belirleme aracı olmuştur. Bu çerçevede Kalkınma planlarında kent odaklı; ulaşım, alt yapı, barınma, sosyo-kültürel, sosyo-ekonomik vb. pek çok alanda hedefler konulmuştur. Türkiye'de 1963'den bu yana 10 kalkınma planı hazırlanmıştır. Son olarak 23 Temmuz 2019'da 11. Kalkınma Planı uygulamaya girmiştir. Kalkınma planları sosyo-ekonomik açıdan öne çıksa da aslında tüm kurumsal yapılara yönelik hedef ve politikalar belirler. Türkiye'de hazırlanan kalkınma planları da yerel yönetim alanında da değişim ve dönüşüm odaklı olmuştur. Yayınlanan 11. Kalkınma planının içeriğinde geçmiş dönem planlarına ait atıflar bulunmaktadır. En önemli nokta ise; yerel yönetimlere ilişkin yeniden reform yapılacağı belirtilmesidir. Ayrıca insan odaklı şehir; yeşil şehir; akıllı şehir; kaliteli hizmet sunumu; katılımcılık; şeffaflık; hesap verilebilirlik; optimum coğrafi alan vb. kavramlara yer verilmektedir. Tüm bunlar 11. Plan döneminde yerel yönetimlere ilişkin değişimin devam edeceğini göstermektedir. ; Depending on the socio-economic, technological and political changes in the historical process, the responsibility of the state has been renewed. As far as the era is concerned, it undertook basic public services such as state security and justice. Diversification of social segments due to population increase, different demands and expectations have increased especially the financial burden of the state. This situation rendered the status of the state controversial in terms of offering public services and introduced the phenomenon of a minimal state. The new system introduced a model that distributes central powers among local elements, the private sector, and non-governmental organizations in the offering of public services. The model provides that the state should adopt a regulating and supervising position instead of directly producing one. And the new position of the state required democratic and participatory understanding in the governing processes. This new position seen fit to the state has not delayed the goal of socio-economic development and social welfare. The process of globalization enabled the state to form a partnership with actors such as the civil society and the private sector in fulfilling the aims of development. The globalization process called for local administrative governments, in two ways. First; local governments were at play as the means of primary application of participation and democracy. Second; local governments were accepted as the center(s) concerning development thanks to their capabilities and potential. Turkey was introduced with the concept of planned development with the proclamation of the Republic. For Turkey, the Economic Congress of 1923, the establishment of the State Planning Organization and the first Development Plan of 1963 have constituted the main steps. In the development steps, local elements and local administrations came to the fore in different periods. In this respect, it is safe to say that development plans also regarded the local governments as actors in determining the socio-economic goals of our country. While rural development was emphasized in the first years of the republic, increasing urban population and urban problems necessitated these problems to be addressed in development plans. In the development plans, a city was mostly treated keeping in mind the authorities, duties and financial structure; and partial improvements were made on these issues. Political changes experienced by the world's societies revealed the democratic and participatory aspects of local governments. As a repercussion of this, the main aims for the evolution of local governments into a democratic and participatory model in our country are reflected in the development plans. City administrations started to be defined as democratic and participatory structures. Besides, development plans have been a vision and goal setting tool in terms of characteristics and types of urban services, which are the main areas of responsibility of local governments. In this framework, in city development plans, cityfocused aims have been defined in various fields such as transportation, infrastructure, shelter, socio-economics, etc. Since 1963, 10 development plans have been issued in Turkey. Finally, on July 23 2019, the 11th Development Plan was issued. Although development plans come to the forefront from a socio-economic point of view in general, they actually set goals and policies for all institutional structures. In Turkey, the development plans prepared has been focused on the changes and transformations in the local government area. The 11th Development Plan contains references to these previous plans. The most important point seems to be the strong emphasis on the re-reform of local governments. Also; people oriented cities, green cities, smart cities, quality service delivery, participation, transparency, accountability, optimum geographical area and etc. concepts take part in the plan. All this shows that change in local administrations will continue in the 11th plan period.
Osmanlı Devleti'nde belediye kurumunun temelleri, Tanzimat döneminde modernleşmeyle birlikte atılmıştır. Modernleşmeyle birlikte idari açıdan merkezîleşme sürecine giren imparatorluk, bazı kamusal hizmetlerin yerine getirilmesinde yerel yönetimlere ihtiyaç duymuştur. Belediye kurumu, önce İstanbul'da, daha sonra İstanbul örnek alınarak taşrada kurulmuştur. Belediyenin kurulmasında karar mercii merkezî hükümet olsa da iç ve dış etkenler de bu süreçte etkili olmuştur. Osmanlı belediyesi, toplumsal ve siyasal bir kurum olarak değil daha çok hizmete yönelik bir kurum olarak varlık göstermiştir. Merkezî hükümetin vesayetinde, merkeziyetçi bir yönetim anlayışıyla yönetilen belediyeler, tek parti döneminde de aynı anlayışla idare edilmiştir. Çok partili hayata geçişle birlikte belediyelerin görev ve yetkileri artırılmış, seçim yöntemleri demokratikleştirilmişse de merkezî yönetimin idari ve mali açıdan vesayeti devam etmiştir. Bu çalışmada, Osmanlı Devleti'nin son yıllarından Cumhuriyet döneminde 1963 değişikliklerine kadar belediyelerin kuruluş ve gelişim süreci, bu sürece etki eden dinamikler ve belediyecilik anlayışının gelişimi üzerinde durulmuştur. Bu kapsamda; Osmanlı belediyeciliği, erken Cumhuriyet dönemi belediyeciliği, tek parti dönemi belediyeciliği ve çok partili dönemde belediyecilik siyasal-toplumsal gelişmeler, hukuki ve idari düzenlemeler çerçevesinde ele alınmıştır. --- The foundations for municipalities were laid as part of the modernization attempts during the Tanzimat Era. With modernization, the Empire underwent a process of administrative centralization and needed local governments for the performance of certain public services. Municipalities as an institution were first created in Istanbul and later in the provinces by following the example of the capital. Although the central government was the key decision maker in the formation of municipalities, internal and external factors also played a role in the process. Ottoman municipalities mainly functioned as service-providing institutions rather than social and political institutions. They were subject to a centralist notion of administration under the tutelage of the central government, an understanding that continued into the single-party era. Transition to the multi-party system resulted in increased duties and authorities for municipalities and despite democratization of the election processes, the central government continued its administrative and financial tutelage over the municipalities. From a historical and comparative perspective, this study examines the founding process of municipalities, the dynamics involved in this process, and the development of the notion of urban governance from the Ottoman Empire until the amendments of 1963 during the Republican Era. In this context, it analyzes municipal government in the Ottoman, early Republican, single-party, and multi-party periods within the framework of political-social developments and legal and administrative arrangements.
ÖZETYERELLEŞME, YEREL İKTİDAR VE YEREL DEMOKRASİBu çalışma, "yerelleşme" ve "yerel iktidar" kavramlarını Türkiye'de yerel yönetim sistemi ile yerel/kentsel siyasetin işleyişi açısından tartışmayı amaçlamaktadır. Türkiye'de merkeziyetçi yönetim geleneği içerisinde oluşturulan yerel yönetimlere ilişkin temel yasalar 2004 yılında başlayan "yerel yönetim reformu" kapsamında değiştirilmiş, belediyeler ve il özel idarelerinin yetki alanları genişletilmiştir. Yerel/kentsel siyasal iktidar, yerel ve yerel-üstü bileşenleri bulunan toplumsal ağlar kapsamında oluşan yönetme ve hareket etme kapasitesi olarak tanımlanmıştır. Tezin ana sorunsalı, yeni yasalar ile yerel yönetimlere aktarılan sorumluluk alanlarında yerel ve yerel-üstü aktörlerin sahip olduğu etki alanlarının sınırları ile "kentsel yönetişim" kavramı çerçevesinde "toplumsal ağ ilişkileri"nin yerel iktidar alanı içerisinde nasıl örgütlendiğidir. Bu doğrultuda Edirne'de derinlemesine görüşme tekniğinin uygulandığı niteliksel bir alan araştırması gerçekleştirilmiştir. Edirne yerel siyaset alanında etkili olan yerel ve yerel-üstü aktörler belirlenmiştir. Araştırma, seçilen üç siyasa alanı üzerine yoğunlaşmaktadır: planlama, ulaşım ve AB projeleri. Yerel yönetimlere aktarılan yeni yetki alanlarında merkezi yönetim ile yerel-üstü aktörlerin hala etkili olduğu ve ulusal iktidara muhalefet partisinin hakim olduğu yerel temsil yapısının merkez-yerel gerilimini artırdığı görülmüştür. Sonuç olarak, Edirne kentsel siyaset alanında sınırlı sayıda aktör yönetme kapasitesine sahiptir. Yeni yasalar yerel karar-alma süreçlerinin işleyişinde "yerelleşme"yi sağlamamaktadır. Anahtar Kelimeler: Yerelleşme, Yerel iktidar, Yerinden Yönetim, Yerel Özerklik, Yerel yönetim sistemleri, Yerel siyaset, Kentsel siyaset.ABSTRACTDECENTRALIZATION, LOCAL POLITICAL POWER AND LOCAL DEMOCRACYThis study aims to discuss the concepts of "localization" and "local power" with regards to local government system and local/urban politics in Turkey. Turkish local governments are formed within the centralized administration tradition. The main legal framework regulating local governments is modified within the "local government reform" started in 2004. Municipalities' and special provincial administrations' authority domains are extended by these legal regulations. Local/urban political power is defined as the capacity of management and mobility that is formed within social networks composing of local and supralocal factors. The main problematic of the thesis is the limits of local and supralocal actors within the new authority domains of local governments and how "social network relations" are organized in the framework of "urban governance". Accordingly this problematic, a qualitative field research is conducted in Edirne consisting in in-depth interviews. Local and supralocal actors possessing effective power in the local political field are determined. The research focuses on three selected policy domains: planning, transport, and EU projects. It is observed, central government and supralocal actors still possess power in the new authority domains of local governments, and the tension between the center and the local is intensified due to the local representation structure that is dominated by the political party opposing to the central government. In conclusion, a limited number of actors hold the capacity of management in Edirne's urban political field. The new legal regulations don't ensure "localization" of local decision-making processes. Keywords: Localization, Local power, Decentralization, Local Autonomy, Local government systems, Local politics, Urban politics.
Günümüzde devlet, toplum ve piyasa ilişkileri, birinin diğeri üzerinde mutlak belirleyici olmasından ziyade karşılıklı bağımlılık ve tamamlayıcılık ilişkisi çerçevesinde tanımlanmaktadır. Diğer taraftan kamu sektörüyle özel sektör arasındaki sınırlar giderek geçirgen bir hale gelmektedir. Kamusal hizmetlerin sunumu ve toplumsal sorunların çözümü sürecine, kamu kurumlarının yanı sıra özel sektör ve sivil toplum kuruluşları da katılmaktadır. Yönetişim bir taraftan devlet, toplum ve piyasa ilişkileri bağlamında yönetimdeki değişim sürecini anlamlandırmaya çalışırken, diğer taraftan yeni durumda bu üçlü arasındaki ilişkilerin nasıl kurulduğuna ve nasıl kurulması gerektiğine dair tartışmaları içermektedir. Tezde bu bağlamdaki teorik tartışmalar ele alındıktan sonra, İstanbul'daki bir yönetişim uygulaması incelenmiştir. İstanbul Konseyinde merkezi yönetimi, yerel yönetimleri, mesleki kuruluşları ve STK'ları temsilen çeşitli üyeler yer almaktadır. Konsey, bir İstanbul vizyonunun çoğulculuk ortamı içinde üretilmesinden gündelik sorunların çözümüne kadar geniş bir amaçlar setine sahiptir. Konsey temelde farklı kesimlerden üyeler arasında bir etkileşim ortamının oluşturulmasını ve bu etkileşim ortamı içinde İstanbul'un sorunlarının tartışılıp çözümü konusunda çaba harcanmasını amaçlamaktadır. İstanbul Konseyinin çalışmalarına bakıldığında üyelerin yaklaşık 1/3'ünün Konsey toplantılarına yok denecek kadar az katıldığı ve yine katılanların çoğunun toplantılarda aktif bir çaba harcamadığı görülmektedir. Bunun nedenleri arasında kimi üyelerin önyargılı yaklaşımı, Valinin işleyiş sürecine yoğun müdahalesi, Konseyle Konseyin Başkanlık Divanı arasındaki güç paylaşımının dengeli olmaması ve Konseyin demokratik bir tartışma platformu haline getirilememiş olması sayılabilir. Bununla birlikte demokratik ve esnek bir tartışma ortamı içinde Konseyin temel konseptinin belirlenmesi, şeffaf bir işleyişin temini ve farklıkları uzlaştırmaya imkan veren bir etkileşim ortamının oluşturulması halinde, İstanbul Konseyinin demokratik ve etkili bir işleyişe kavuşacağı düşünülmektedir. The relations among state, society and market are defined in context of interdependency and complementary relations, instead of absolute determinater of one over the others. Furthermore, the boundaries between public and private sectors become more permeable. Both private sector institutions and NGO's take role in the process of both public services supply and solution of societal problems. Governance tries to define the change process in government in context of relations among state, society and market on the one hand; it contains the debates about how those relations founded and how they should be restructured on the other hand. This PhD thesis deals with the theoretical discussions on governance and a case in Istanbul. The Istanbul Council is composed of the members from central government, local governments, professional institutions and NGO's. The Council has a set of purposes in a wide range from the development of vision on Istanbul on a pluralist medium to the solution of routine problems of urban life. The Council aims to make an interaction medium among the member from different sectors and to spend efforts in order to discuss and to solve the problems of Istanbul on this interaction medium. When we look at the Council's works, it is seen that one-third proportion of the members rarely participated the meetings of the Council. Moreover, the members participated the meetings were not active enough. The reasons of this can be summed as follows:·Prejudiced approach of some members·The continuous interferences of the Governor·The power balance between the Council and its Chairman board is not rational·The Council could not become a democratic discussion medium. However, it can be said that in case the conditions listed below are made the Istanbul Council will have a democratic and effective operation structure: ·The basic concept of the Council should be determined on a democratic and flexible medium ·Transparent operating system·An interaction climate allowing the consensus of differences.
