Search results

The Cold War was a tense time. The Netherlands took precautions to protect its people from potential disasters, in particular nuclear threats. One crucial aspect of this was the establishment of the Civil Defence Corps. The organisation played a key role in setting up command stations and training centres, such as the one in Overvoorde, Rijswijk, near The Hague, which ran exercises and training to prepare people for possible disasters. From large practice ruins to advanced alarm systems, the complex was fully equipped to deal with a broad range of threats. Although the threat of a nuclear attack subsided and the Civil Defence was officially disbanded in 1985, these command stations retained their importance. Many of them have since been repurposed, from storage sites to museums. The bunkers in Overvoorde now serve as an educational centre under the management of Korpora, the Public Safety Heritage Centre. By preserving these sites, we can ensure that future generations can learn from the past and the sacrifices that were made for their safety.

This article contains the personal account of Sergeant Reinder van de Put of the national police force, based on his correspondence after he was sent to the area affected by the 1953 North Sea flood. It first focuses on the unique letters and photographs that Reinder sent home from where he was deployed in Nieuw-Helvoet. These documents provide an insight into the national police's work there and his personal experiences. The article describes what the national police faced one month on from the disaster and also provides an insight into the impact of the disaster on Reinder and his colleagues in Doornspijk, who were very close with each other – not only in how they stood together in solidarity but also how they supported each other.

After the occupation by German troops in May 1940, the German authorities demanded the Dutch fire service be remodelled in line with their own example. In Germany, firefighting had been a police task since 1938. Fire service columns were formed to stop the spread of large-scale fires after air attacks. A great deal of organisation was needed to deploy the large number of pumps, men and large quantities of water. In the Netherlands two mobile columns were formed, which ultimately comprised about 1200 men in two large units, each consisting of four companies with a total of 223 vehicles. The firefighters were trained in the German way and became highly disciplined. The units were deployed after air raids on Rotterdam, Amsterdam and Haarlem in 1943, and Nijmegen and The Hague in 1944. From February 1944, however, the Dutch units were also sent to help in different German cities under attack. The Dutch fire service columns were stationed in eight depots in The Hague, Rotterdam, Baarn, Weesp, Deurne and Winterswijk. The last of the Dutch column was disbanded and sent to the German Fire Service School in Beeskow near Berlin in September 1944.

Between 1924 and 1979, 50 municipal police forces in the Netherlands were involved in transporting injured people by motor vehicle. As well as genuine ambulances, they also used auxiliary ambulances or multi-purpose vehicles, i.e. cars fitted with a stretcher. This task fell under their duty to maintain public order and deal with road accidents, which was entrusted to the police. During the German occupation of the Netherlands between May 1940 and May 1945, the police continued its task of transporting wounded people. After the Second World War, several police forces purchased multi-purpose vehicles, especially in smaller towns. Their busiest period came in the 1950s and 60s as a wave of traffic accidents swept across the Netherlands. In 1979, the role of the police in transporting wounded people came to an end because ambulance care had professionalized and the police wanted to focus on traditional tasks.

We leven in tijden van toenemend rechtsextremisme, racisme en populisme. Daarom rijst de vraag: is het oude nationaalsocialisme nu eigenlijk wel verwerkt of overwonnen, zoals vaak wordt geponeerd? Is het in de 21e eeuw inderdaad minder relevant in het onderwijs en de herdenkingscultuur? Gregor Langfeld onderzoekt deze kwesties voor de huidige kunstwereld. Hij laat zien hoe de nationaalsocialistische tweedeling tussen nazikunst en ontaarde kunst na 1945 werd voortgezet, maar met een omgekeerde waardering. Enerzijds zijn door deze zwart-witvisie bepaalde kunstvormen en kunstenaars nog altijd merkwaardig taboe of juist gecanoniseerd. Anderzijds dreigt in een recente tegenbeweging de wel tentoongestelde nazikunst niet ingebed te worden in haar fascistische context. Daarnaast is er het zeer actuele probleem van roofkunst en restitutie. Nederlandse musea erkennen nog te weinig hoezeer de verrijking van hun collecties verbonden is met de Holocaust, en in de discussie over de teruggave van kunstwerken liggen antisemitische argumenten op de loer

Umfang und Inhalt: Alleen met grote verwondering kunnen we kijken naar het vruchtbare leven van Gottfried Wilhelm Leibniz (1646-1716), een van de grootste denkers van de zeventiende eeuw en tijdgenoot van Newton en Huygens. Dag en nacht was hij bezig om in duizelingwekkend veel verschillende wetenschappen ontdekkingen te doen. Hij bedacht het integraalteken in de wiskunde (∫), hij experimenteerde met het binaire systeem (nullen en enen) dat de basis zou worden voor de computerwetenschappen, hij vertaalde Plato in het Latijn, hij vond een nieuw horloge uit, een onderzeeboot, hij bedacht een volksgezondheidsstelsel, straatverlichting, de kanalisatie van de Donau, verbetering van de cartografie, ontwikkelde een compleet filosofisch systeem, en schreef talloze brieven waarvan er 15.000 bewaard zijn gebleven. Daarnaast was hij adviseur van diverse vorsten, onder wie Peter de Grote van Rusland. Tijd voor een liefdesrelatie heeft hij nooit gehad – hij ging met ideeën naar bed en stond ermee op.De grote Leibniz-kenner Michael Kempe kiest zeven belangrijke dagen uit het leven van deze intellectuele veelvraat en drapeert daar levendig de fascinerende ideeënwereld van Leibniz omheen. Een boek als een wervelwind. Uitgeversinformatie.

"Joodse oorlogstegoeden, seksueel misbruik in de jeugdzorg, chroom-6, de Toeslagenaffaire, Mijnbouw schade Groningen. Het zijn enkele voorbeelden waar collectieve schade opgetreden is. Vervolgens maakte de Nederlandse overheid regelingen voor slachtoffers. Veel van deze regelingen schieten hun doel voorbij. Ze zijn niet goed doordacht en onvoldoende uitgewerkt. Ook geven ze lang niet altijd alle slachtoffers voldoende erkenning voor wat hen is overkomen. Ten slotte lijkt de overheid elke keer weer het wiel opnieuw uit te vinden. Dit boek presenteert een overzicht en een vergelijking van 44 regelingen voor collectieve schade. Het levert belangrijke conclusies en aandachtspunten op voor als in de toekomst collectieve schade optreedt."--Page 4 of cover

De drugswet is al 100 jaar oud. Hoewel dat niet betekent dat de 'Wet betreffende het verhandelen van giftstoffen, slaapmiddelen en verdovende middelen, psychotrope stoffen, ontsmettingsstoffen en antiseptica' (1921) nooit werd gewijzigd, blijft deze regelgeving voorwerp van kritiek. Dit cahier behandelt de evoluties die deze wet onderging en wat deze wet vandaag - in een nieuwe realiteit - betekent.00In eerste instantie bespreekt Wendy De Bondt het materieelrechtelijke kader waarbinnen wordt geopereerd: wat zijn de strafbare gedragingen, welke straffen hangen daarbij boven het hoofd van de daders en in welke mate strookt dat nog met het maatschappelijk aanvoelen omtrent de ernst van de feiten? Er wordt ook aandacht besteed aan de impact van de internationale regelgeving op de manoeuvreerruimte van onze nationale strafwetgever en de soms creatieve interpretaties van de strafbepalingen die in de rechtspraak worden teruggevonden.00In tweede instantie wordt het bredere beleidsmatige kader waarin de wet zich beweegt behandeld. Waarvoor staat het Belgische drugsbeleid vandaag, welke sociale kosten brengt het drugsbeleid met zich mee en voor welke uitdagingen staan beleid en praktijk? Aan de hand van recente studies geeft Charlotte Colman een antwoord op deze vragen

"Over de Tulpenkoorts van 1636/1637 gaan de wildste verhalen, maar de waarheid is minder opzienbarend. Voor de prijs van een tulpenbol kon je zeker geen Amsterdams grachtenhuis kopen, er waren geen grootschalige faillissementen en niemand is van wanhoop in de gracht gesprongen. Dit boek vertelt wat er wel gebeurde in de eerste helft van de zeventiende eeuw, hoe de tulp van een gewild verzamelobject een handelsobject werd en daarna een speculatieobject. Hoe er eerst werd gehandeld in de bloeiende tulp, daarna in de bollen en tot slot in bollen die nog in de grond zaten en die door speculanten soms wel een aantal keren werden doorverkocht in de hoop op steeds grotere winsten. En wat er gebeurde, en niet gebeurde, toen de markt in februari 1637 instortte, tot vreugde van spotprentmakers en dichters van honende verzen. En hoe de tulp ook na 1637 een geliefd verzamelobject bleef waarvoor flinke prijzen werden betaald." --

"Binnen het geheel van het omgevingsrecht neemt het grondbeleidsinstrumentarium een eigen plaats in. Grondbeleidsinstrumenten richten zich op de verwerving van onroerende zaken door overheden en reguleren de financiële gevolgen van wijzigingen in het omgevingsrechtelijke kader, als gevolg waarvan bijvoorbeeld ten opzichte van het voorheen geldende kader bouwmogelijkheden ontstaan of juist vervallen. In deze uitgave 'Parlementaire geschiedenis grondbeleidsinstrumentarium Omgevingswet' worden de diverse grondbeleidsinstrumenten (voorkeursrecht, onteigening, landinrichting, stedelijke kavelruil, kostenverhaal en financiële bijdragen en nadeelcompensatie) achtereenvolgens besproken. Dit bepaalt de hoofdstructuur van deze uitgave. Per instrument worden, na een inleiding en een duiding doelstellingen en uitgangspunten van het betreffende instrument en een toelichting per wetsartikel gegeven. Daarna volgen relevante bepalingen in de AMvB's en de Omgevingsregeling"--