Dutch literature; History, geography, and auxiliary disciplines - Nauw met elkaar verbonden, maakten theater en retorica vanaf de vijftiende eeuw in de Latijnse geleerdencultuur en de volkstalige wereld van het verstedelijkte Europa een renaissance door. Op basis van onderzoek naar ideeën, (literaire) praktijken en leden laat Lustige geesten zien dat de rederijkerskamers de Nederlandse variant waren van een vroegmoderne cultuur van publieke welsprekendheid, met het theater als quintessens. Rederijkers (rhetoriziens) drukten de intellectuele en maatschappelijke missies van hun kamers uit in het kernbegrip retorica (rhetorique) dat zowel verwees naar (utopische) idealen van burgerlijkheid als naar het toepassen van kennis (conste) in een geëngageerde cultuur. De noordelijke Nederlanden (vooral Holland en Zeeland) vormden met de zuidelijke (vooral Vlaanderen en Brabant) één rederijkerswereld van overlappende netwerken waarin via een actieve lees-, gespreks- en discussiecultuur internationale culturele trends lokaal en regionaal verwerkt werden. De middelen van publieke welsprekendheid (het schrijven en opvoeren van toneelspel, lied, gedicht) waren (intern) bedoeld om (in een ludieke en competitieve sfeer) de geest van jonge mannen uit gegoede families en middengroepen te vormen. Door de organisatie (extern) van opvoering in de lokale feestcultuur en op interlokale rederijkersfestivals functioneerden kamers als publicatiecentra voor hun beste schrijvers en performers. De rederijkers droegen zo bij aan de opkomst van een volkstalige geleerdencultuur en namen deel aan het publieke debat. Lustige geesten laat zo zien op welke manieren de sociale, institutionele en culturele elementen van de rederijkerscultuur de maatschappelijke invloed van de rederijkers bepaalden en hun bijdrage aan de opkomst van de (noordelijke) Nederlanden als Europees cultureel centrum. Lustige geesten wordt op unieke wijze aangevuld met de site "http://www.lustigegeesten.nl">www.lustigegeesten.nl. Deze site presenteert een proposografie van rederijkers - een database met biografietjes van alle bekende leden van de rederijkerskamers van Haarlem (1502-1650), Middelburg (1494-1650) en Den Haag (1494) - en een deel van de bestanden waarop de prosopografie en de analyses uit Lustige Geesten gebaseerd zijn. Eerder bij AUP verschenen: Om beters wille. Rederijkerskamers en de stedelijke cultuur in de Zuidelijke Nederlanden (1400-1650)| ISBN 978 90 5356561 2| maart 2008 Conformisten en rebellen. Rederijkerscultuur in de Nederlanden| ISBN 978 90 5356 618 3| januari 2004
Sa'di, Ahmad H.: Structural social changes and the 2003 election results in Israel. - S. 11-18. Beck, Martin: Possible impacts of the Israeli elections held in January 2003 on Israeli-American relations and their potential effects on the Palestinian-Israeli conflict. - S. 21-28. Heacock, Roger: The victor: George Bush. - S. 29-34. Mahul, 'Isam: Al-Mauqif min al-hall as-siyasi wa-atarihi 'ala 'l-intihabat wa-kaifa satu'attir an-nata'ig 'ala 'l-hall as-siyasi. = Positions regarding the resolution of the conflict, their impact on the elections, and the influence of the elections on prospects for resolving the conflict. - S. 13-18. Dahamsa, 'Abd-al-Malik: Ada' al-ahzab al-'arabiya hilala 'l-hamla al-intihabiya wa-atar an-nata'ig 'ala 'l-wasat al-'arab. = The policies of the Arab parties during the campaign and the effects of the elections on the Arab sector. - S. 19-26. At-Ta'liq 'ala 'l-mudahalat. - S. 27-31. 'Abd-Rabbihi, Yasir: Mustaqbal as-Sulta al-Wataniya al-Filastiniya wa-'l-'amaliya as-silmiya 'ala dau' i'adat intihab Sarun. = The future of the Palestinian National Authority and the peace process in the light of Sharon's reelection. - S. 35-38. Barguti, Mustafa al-: Qira'a fi ta'tir al-intifada al-filastiniya 'ala Isra'il wa-ta'tir al-intihabat 'ala 's-sira' al-filastini al-isra'ili. = The effect of the Palestinian Intifada on Israel and the influence of the elections on the Palestinian-Israeli struggle. - S. 39-43. Faraga, Hisam Ahmad: Su'ud as-saruniya fi 'ntifada al-aqsa: al-asbab wa-'l-in'ikasat wa-huttat al-'amal. = Anticipated outcomes: a plan of action. - S. 53-59. Subh, Ahmad: Nazra taqyimiya li-makanat Isra'il al-muhtamala 'ala 'l-mustawiyin al-iqlimi wa-'d-dauli. = A prospective analysis of Israel's position at the regional and global levels. - S. 63-68. Hatib, Gassan: Mudahala. - S. 75-78. Giqman, Gurg (Giacaman, George): Nata'ig wa-'stihlasat tata'allaq bi-'l-bu'd ad-dahili al-filastini. - S. 79-83
In: Bogt , H J T 1998 , ' Neo-institutionele economie, management control en verzelfstandiging van overheidsorganisaties : overwegingen voor verzelfstandiging en effecten op efficiëntie en financieel-economische sturing ' , Doctor of Philosophy , University of Groningen .
Since the beginning of the 1980s the role of government has been discussed in the Netherlands and several other Western countries. In the Netherlands this discussion has led to severe changes in the structures and activities of several governmental organizations, particularly since 1985. Deregulation has been introduced, which has meant that, generally speaking, certain laws and rules have become less detailed or totally abolished. Moreover, there has been a tendency to introduce new organizational structures in governmental organizations. These new organizational structures could mean that certain tasks are relinquished, or that the way of organizing activities is changed. A general characteristic of these changes in organizational structures, which can take different forms and/or differ in specific details, is that governmental organizations are now governed in a less centralized way. The general concept of autonomization will be used in this paper to denote the different forms of decentralization. In general, autonomization of public organizations means that the political top management's direct control of certain tasks or activities will be diminished. External autonomization implies that, legally speaking, an independent organization comes into existence; and the politicians' responsibilities for the organization are diminished. In the case of internal autonomization the organization remains part of its parent organization, although it gains more freedom to conduct its own business. The political top management retains formal responsibility for the activities of the internally autonomized organization. Internal autonomization includes various forms of what is traditionally termed decentralization or divisionalization. Forms of external autonomization include, for example, privatization, contractorization (contracting-out) and the founding of a public corporation. So, autonomization comprises diverging forms of decentralization and internal and external contracting, of which privatization may be seen as the most extreme opposite of centralized governance. Generally speaking, a stronger form of autonomization means that the organization is subject to more direct influences of the market and/or is governed in a more "businesslike" way; i.e. in such a way that the principles and techniques of business administration play a more important role. This may also make the relationship with (what used to be) the parent organization more businesslike, inducing clearer agreements about prices, quantities and quality of goods and services. The introduction of these new organizational structures/forms can be considered an endeavour to maintain management control over governmental organizations. Management control is the whole range of means and activities through which political and civic managers try to ensure that an organization successfully adapts to changes in its environment, so that its continuity is safeguarded. This research project focuses on two elements, in particular, that may play an important role in management control (and that also might influence each other); i.e. changes in organizational structure (that is to say: the different forms of autonomization) and changes in the financial and economic management of the autonomized organization. Autonomization could be regarded as a change in governance structures or, more broadly, as a change in institutional structures or institutions. Generally speaking, neo-institutional economic theories see a striving for efficiency - or in stronger terms: the necessity for organizations to be efficient in order to survive - as the main reason for changes in organizational structure. The three following research questions were formulated: 1. is it possible to construct a theoretical concept, based on neo-institutional economics, to explain the management control and more specifically the autonomization of (parts of) governmental organizations?; 2. in the Dutch context what elements play a role in the choice of a particular form of management control and autonomization of governmental organizations?; 3. what changes occur in financial and economic management practices when governmental organizations are autonomized? These questions could be studied from, for example, the perspective of political science, sociology, or economics, or a combination of all these perspectives. Although non-economic aspects might also play an important role, the research problem is studied mainly from an economic point of view in this book. The main aim of this study is to gain an insight into the internal organizational processes and the effects of the autonomization of governmental organizations. The problem to be addressed is very complicated because the factors that may play a role are not at all clear. The phenomenon researched and its context cannot be separated clearly, causes and consequences cannot be separated easily, etc. Hence, the form of research that was chosen was case research. Case research was conducted for this study in six (parts of) governmental organizations which were autonomized to different degrees. In one case, autonomization had not been realized at the time of the research, because of serious delays. However, the information about the process of preparing for autonomization was sufficiently extensive and interesting in this case to justify its inclusion.
"What events, places and figures linger in the memory of eighteen prominent Belgians when they think of their country? French-speaking and Dutch-speaking academics sought an answer to this question for several years. They organized meetings with Belgian duos from various social domains: the journalists Nina Verhaeghe and Christian Laporte, politicians Herman Van Rompuy and Philippe Moureaux, poets Dirk Van Bastelaere and Laurence Vielle, directors Jan Verheyen and Adil El Arbi, writers Kristien Hemmerechts and Vincent Engel, athletes Laurence Rase and Jean-Michel Saive, the businessmen Yves Noël & Christ'l Joris, the syndicalists Caroline Copers and Felipe Van Keirsbilck, and the imam and Islam teacher Brahim Laytouss and theologian Myriam Tonus. - "Welke gebeurtenissen, plekken en figuren blijven er hangen in het geheugen van achttien prominente Belgen als ze aan hun land denken? Op deze vraag zochten Franstalige en Nederlandstalige academici gedurende enkele jaren een antwoord. Ze organiseerden ontmoetingen met Belgische duo's uit uiteenlopende maatschappelijke domeinen: de journalisten Nina Verhaeghe en Christian Laporte, de politici Herman Van Rompuy en Philippe Moureaux, de dichters Dirk Van Bastelaere en Laurence Vielle, de regisseurs Jan Verheyen en Adil El Arbi, de schrijvers Kristien Hemmerechts en Vincent Engel, de atleten Laurence Rase en Jean-Michel Saive, de zakenmensen Yves Noël & Christ'l Joris, de syndicalisten Caroline Copers en Felipe Van Keirsbilck, en de imam en islamleraar Brahim Laytouss en theologe Myriam Tonus.
Je ontdekt in deze unieke dialogen hoe er tijdens de ontmoetingen gedeelde herinneringen zijn – zoals de Rode Duivels op het WK in 1986 of de zaak Dutroux – maar ook waar de herinneringen tussen de gesprekspartners sterk uiteenlopen – over de Eerste Wereldoorlog bijvoorbeeld, of over Brussel. De verschillen lopen vaak langs de lijnen van de gemeenschappen van ons land, maar zeker niet altijd. Ook verschillen tussen de maatschappelijke domeinen van de gesprekspartners worden duidelijk. In een uitgebreide conclusie brengen de redacteurs de belangrijkste rode draden en lacunes in de gesprekken samen: wat zit er in het Belgische collectieve geheugen, wat niet en hoe komt dat geheugen naar boven in de gesprekken.
Dialogen over België biedt een unieke blik op België met herkenbare herinneringen en verrassende inzichten voor Belgen en niet-Belgen.
De Franstalige versie Dialogues sur la Belgique. Souvenirs, images, questions is beschikbaar bij Presses Universitaires de Louvain (UCLouvain)."
In the 1970s and '80s residents and architects in Amsterdam worked together to shape the renewal of their neighbourhood. Working outside traditional planning constraints they initiated a process for designing 'neighbourhood plans' that gave priority to affordable housing and minimized disruption to the existing social and urban design structure. Although these neighbourhood plans stood in stark contrast to prevailing political and urban planning ideas, they formed the basis on which urban renewal was realized from the middle of the 1970s. While the focus in the historiography of urban renewal is usually on politics and policy, this article provides insight into the design process itself and the ideas behind urban renewal architecture based on numerous consultation documents generated by the collaboration between local residents and architects. The Dapperbuurt area serves as an exemplary case study. The example of the Dapperbuurt shows that locals and architects formed energetic and effective coalitions. After the residents of the Dapperbuurt had won far-reaching control over the design process, including a say in the choice of architect, they entered into a collaboration with the architects Hans Borkent, Rob Blom van Assendelft and Hein de Haan. During the extensive consultation process the architects acted as equal discussion partners rather than all-knowing experts, while local residents provided creativity and spontaneous initiatives and had the final say. Together they designed with 'direct democracy'. In this article those collaborative arrangements are referred to as 'creative housing coalitions'. This term expresses both their main aim and their greatest strength. It also shows who initiated the urban renewal housing projects and how grass-roots initiatives were ultimately translated into policy. In the course of the design process, local residents and their architects sought creative ways of reconciling the apparent antithesis between the historically evolved city and modern architecture and urban design. Instead of taking a blank slate as their starting point, they proceeded on the basis of the qualities of the existing environment and the interests and wishes of the residents. This resulted in the retention of the existing morphology and functional diversity. However, the housing projects were on a much larger scale than the individual buildings that had previously made up the neighbourhood, because while the local residents were unwilling to give up their familiar living environment, they did want modern home comforts. This study has revealed that the replacement construction was required to combine the best of both worlds. In order to suggest a smaller scale, the external walls were vertically articulated, and their height demarcated by means of balconies, bay windows, hoisting beams, eaves and staggered building lines. So both contrast to and compatibility with the context are relevant criteria for evaluating urban renewal architecture. In addition, it turns out that a key merit of this urban renewal was its function, namely to deliver affordable and comfortable housing on centrally located sites with high land values. The architecture gives expression to that function. ; In de jaren zeventig en tachtig gaven in Amsterdam bewoners en architecten samen vorm aan de vernieuwing van hun buurt. Buiten de reguliere kaders om initieerden zij een proces voor het ontwerpen van zogenaamde 'buurtplannen', waarin prioriteit werd gegeven aan betaalbaar wonen en zo min mogelijk verstoring van de bestaande sociale en stedenbouwkundige structuur. Hoewel deze buurtplannen in schril contrast stonden met de heersende politieke en stedenbouwkundige opvattingen, vormden ze de basis waarop de stadsvernieuwing vanaf midden jaren zeventig werd gerealiseerd. In de historiografie van de stadsvernieuwing ligt de focus op politiek en beleid. Dit artikel geeft daarentegen inzicht in het ontwerpproces en de ideeën achter de stadsvernieuwingsarchitectuur aan de hand van velerlei overlegdocumenten die voortkwamen uit de samenwerking tussen buurtbewoners en architecten. Hierbij dient de Dapperbuurt als exemplarische casestudy.Het voorbeeld van de Dapperbuurt laat zien dat buurtbewoners en architecten daadkrachtige coalities vormden. Nadat bewoners van de Dapperbuurt verregaande controle op het ontwerpproces hadden bevochten, inclusief zeggenschap over de architectenkeuze, gingen zij een samenwerking aan met de architecten Hans Borkent, Rob Blom van Assendelft en Hein de Haan. Deze stelden zich in uitgebreide inspraakprocedures op als gelijkwaardige gesprekspartners in plaats van alwetende experts, terwijl buurtbewoners zorgden voor creativiteit en spontane initiatieven en een doorslaggevende stem hadden. Gezamenlijk ontwierpen zij met 'direkte demokratie'. Deze samenwerkingsverbanden worden in dit artikel geduid als creatieve wooncoalities. Dit idee geeft zowel uitdrukking aan hun belangrijkste doelstelling als aan hun grootste kracht. Daarnaast laat het zien wie de woningbouwprojecten van de stadsvernieuwing initieerden en hoe burgerinitiatieven uiteindelijk werden omgezet in beleid. In het ontwerpproces zochten de Dapperbuurters en hun architecten naar creatieve oplossingen om de schijnbare tegenstelling tussen de historisch gegroeide stad en moderne architectuur en stedenbouw te overbruggen. In plaats van een blanco blad als uitgangspunt te nemen, gingen ze uit van de kwaliteiten van de bestaande omgeving en de belangen en wensen van de bewoners. Dit resulteerde in behoud van de bestaande morfologie en functiemenging. De woningbouwprojecten kregen echter een beduidend grotere schaal dan de individuele panden waaruit de buurt tot dan toe bestond, omdat de buurtbewoners hun vertrouwde leefomgeving niet wilden opgeven maar wel behoefte hadden aan modern wooncomfort. Uit dit onderzoek blijkt dat de nieuwbouw het beste van beide moest combineren. Om toch de suggestie van kleinschaligheid te wekken, werden de gevelwanden verticaal geleed en in hoogte afgebakend door middel van balkons, erkers, hijsbalken, dakoverstekken en verspringende rooilijnen. Zowel contrast met als aansluiting op de context zijn aldus relevante criteria voor de waardering van de stadsvernieuwingsarchitectuur. Bovendien blijkt dat een wezenlijke waarde van de stadsvernieuwing haar functie is, namelijk betaalbaar en comfortabel wonen op centrale locaties met hoge grondwaarden. De architectuur geeft uitdrukking aan die functie.
Mijn vermoeden is dat bijna alle docenten in kwalitatief onderzoek de uitspraak herkennen van een van de KWALON-redacteuren 'dat studenten na de cursus in kwalitatief onderzoek toch "blijven" denken in "kwantitatieve" termen'. Ik herken de uitspraak in ieder geval wel en heb zelf ook dergelijke gedachtes gehad. Sterker nog, ik denk dat juist dit mij al een aantal jaar inspireert om mijn onderwijs te verbeteren.Maar waarom inspireert dit eigenlijk? Wat is nou precies het probleem dat studenten in kwantitatieve termen denken na een vak over kwalitatief onderzoek? Op de eerste plaats is het denken in kwantitatieve termen natuurlijk totaal geen probleem als het om kwantitatief onderzoek gaat. Maar sommige kwantitatieve kwaliteitscriteria zijn minder relevant in en adequaat voor kwalitatief onderzoek. Voor veel kwalitatief onderzoek is generalisatie naar een populatie geen doel en dan is het criterium externe validiteit dus irrelevant. Andersom is het net zo problematisch om kwalitatieve criteria te gebruiken voor kwantitatief onderzoek. Zo heb ik bij een vak als statistiek voor antropologen zelfs na afloop studenten horen zeggen dat 'mensen niet in getallen te vatten zijn'. Overigens klaagde ironisch genoeg juist een van deze studenten over de beoordeling van opdrachten in de categorieën goed, voldoende of onvoldoende, omdat die niet precies genoeg zouden zijn. Het moge duidelijk zijn dat de leerdoelen van mijn vak bij die studenten niet zijn overgekomen.Het probleem is dus niet alleen een probleem van het doceren van kwalitatief onderzoek, maar ook een standaardprobleem van doceren. Iets nieuws aanleren is niet zo moeilijk, maar iets afleren blijkt dat vaak wel. Studenten leven net als alle andere mensen in een wereld die ze voor lief nemen. In die leefwereld worden aan situaties waarmee ze in contact komen betekenissen gegeven vanuit bestaande kennis, of bekende andere situaties of acties. In termen van Schütz (1953) gebruiken mensen typificaties om betekenis te geven aan hun leefwereld. Door dergelijke typificaties is het logisch dat wanneer een student in contact komt met methodologie en wetenschap er vanuit een 'wetenschappelijk methodologie'-vaatje wordt getapt.Dus wanneer studenten na afloop van een vak over kwalitatief onderzoek nog steeds in kwantitatieve termen over onderzoek praten, is blijkbaar niet helder genoeg geworden dat die typificatie een onjuiste is.Maar hoe komen die studenten nou aan een dergelijke typificatie?De typificatie van wetenschappelijke methodologie komt volgens mij voor een belangrijk deel voort uit populaire noties over wetenschap. Als we naar politieseries kijken, is de kwalitatieve analyse de meest dominante vorm. De rechercheurs voeren briljante kwalitatieve interpretaties uit. Het ultieme bewijs komt echter nooit door het verstehen van de rechercheur, maar door het saaie DNA. Echte wetenschap is hard en bestaat uit metingen van objectieve waarnemingen. Vroeger stond in de KIJK al niets over sociale wetenschappen en tegenwoordig is de oogst in de Quest ook mager. Sociale wetenschap wordt op televisie in programma's als Proefkonijnen, de Nationale Wetenschapsquiz en De Wetenschap Draait Door helaas vooral gerepresenteerd door kwantitatief ingestelde onderzoekers die meestal experimenten uitvoeren. De common sense is toch dat verificatie in een experiment wetenschappelijk bewezen betekent. Mijn onderbuikgevoel is dat een naïef positivistisch beeld van de wetenschap simpelweg dominant is in de wereld buiten de hogeschool en universiteit.Maar als de typificatie daarvandaan komt, wat kunnen we er dan aan doen? Kunnen we wel het dominante discours veranderen? Dat laatste is in ieder geval minder makkelijk dan het veranderen van onze opleidingen, dus daar zal ik mij op richten in de beantwoording van de gestelde vraag: 'Wat zijn adequate strategieën om bij studenten de identificatie van wetenschappelijk met kwantitatief denken te doorbreken?'Volgens mij moeten we eerst naar de hele opleiding kijken. Ik denk dat een van de manieren om de naïef kwantitatieve opmerkingen tegen te gaan een gedegen inleiding in de methodologie is. Aangezien deze inleiding bij veel opleidingen wordt gecombineerd met statistiek, zit daar al een belangrijk deel van het probleem. Mijn ervaring is dat een inleiding methodologie beter los kan staan van de praktische toepassing. Als de inleiding methodologie een theoretisch methodologisch vak is, wordt het weliswaar saaier, maar dan ligt de focus bij studenten veel meer op begrip van methoden in plaats van op de technieken, zoals het uitrekenen van sommen of het transcriberen van interviews. In een brede inleiding kun je ook verschillende ontologische en epistemologische posities naast elkaar zetten en vanuit die wetenschapsfilosofie gaan praten over methoden en technieken. Ik verwacht dat na een goede brede inleiding in de methodologie de typificatie van goed wetenschappelijk onderzoek in ieder geval diverser is.Een absoluut succesnummer in de common sense van studenten is dat onderzoek generaliseerbaar moet zijn. In krantenberichten over sociaalwetenschappelijk onderzoek is dat ook het dominante validiteitscriterium. Hoe belabberd de enquêtevragen ook, hoe wankel de correlaties, hoe onzinnig de vermeende causaliteit, hoe kunstmatig de onderzoekssetting, het onderzoek is pas goed als de steekproef bestaat uit meer dan duizend personen.Iedereen die iets weet van random sampling en selectieve respons weet dat dit magische getal toch niets hoeft te betekenen. Een goede steekproef is niet alleen een grote steekproef. En in veel kwalitatief onderzoek is het doel niet om te generaliseren naar een populatie.Om een of andere reden beklijft dergelijke kennis niet bij alle studenten. In statistiekcursussen vinden wij docenten het blijkbaar belangrijker dat de schattingen van studenten goed zijn dan dat we studenten vertellen wat er mis is met de schattingen in echte enquêtes. Wanneer studenten door kennis van kwantitatieve methoden deze ook kunnen relativeren, zou dit ook geweldig helpen.Echter, de rest van de opleiding beter maken is een noodzakelijke, maar niet voldoende manier om studenten van kwantitatieve typificaties af te helpen. Ik bespreek hieronder drie manieren waarop ik dat in mijn eigen onderwijs probeer.
النظام الداخلي للبرلمان هي الأداة التي تنظم عملالبرلمانوتحدد العلاقة بينه و بي السلطات الأخرى للدولة، وكذلك ترسم الطريق الذي يتعين على النائب أن يسلكه لأداء دوره في الرقابة والتشريع. وأن مبررات وضرورات وضع الانظمة الداخلية تكمن في ثلاثة ضروريات تشريعية وتنظيمية، وكذلك أنها ضرورة ملحة لحماية الاقليات البرلمانية. وهناك ثلاث طرق لإصدار الانظمة الداخلية للبرلمان، وأن المجالس التشريعية هي صاحبة الاختصاص الاصلي في وضع لوائحها الداخلية، ومبرر ذلك يرجع الى العمل بمبدأ الفصل بين السلطات وإستقلال البرلمان عن السلطات الاخرى. وأن النظام الداخلي لا تقتصر أهميتها على تنظيم المسائل الشكلية أو الاجرائية بل يمكن أن تمس كذلك المسائل الموضوعية فتقوم بتكملة النصوص الدستورية فيما يتعلق بمجال الاختصاص البرلماني. ورغم إختلاف الظروف السياسية والاجتماعية والاقتصادية لظهور البرلمان في كل من دول موضوع المقارنة فيما يخص التنظيم الداخلي للبرلمان، الا أن هناك نقاط يجمعهم ونقاط يفرقهم مثل طريقة تكوين البرلمان وكيفية إنتخاب رئيس البرلمان في الدول الاربعة. وأن أللجان البرلمانية لها دور محوري في عمل كل البرلمانات الاربعة موضوع المقارنة، لكن التقاليد البرلمانية تختلف بين الدول وكذلك ثبوتية عدد أعضاء البرلمانات. ; The rules of procedure of the Parliament are the tools that regulate the work of Parliament and determine the relationship between it and the other authorities of the country, they also chart the path that the MP must take to perform his role in the censorship and legislation. And that the justification and necessity of the development of internal regulations lies in three legislative and regulatory requirements, as well as an urgent need to protect parliamentary minorities. There are three ways to issue the internal regulations of the Parliament. The legislative councils have the original jurisdiction to make their own internal regulations. This is justified by the principle of separation of powers and the independence of parliament from other authorities. And that the rules of procedure had a significant impact on the functioning of the Parliament, not only on the organization of formal or procedural matters but also on substantive issues, complementing the constitutional texts in respect of parliamentary jurisdiction. Despite the different political, social and economic conditions of the emergence of the parliament in each of the countries of comparison in terms of the internal organization of the parliament, but there are Points in common and points divides them, like the way the parliament is formed and how the speaker of parliament is elected in the four countries is different. And the parliamentary committees have a central role in the work of all four parliaments. The subject of comparison is different, but parliamentary traditions vary among countries, as does the number of members of parliaments
1 Inleiding: de loyale Ivo (Liesbeth A Campo, Thomas Beukers, Mielle Bulterman, Marianne Gijzen, Jurian Langer, Louise van Spronsen) -- Deel I De waarden van de Europese Unie -- 2 De loyale samenwerkingsverplichting tussen de EU en haar Lidstaten: bespiegelingen over de praktische uitvoering van deze kernnorm (Ben Smulders) -- 3 O campo preto. Op zoek naar een Portugese Zwartveld (Rick Lawson) -- 4 Rule of law protection and the July 2020 European Council on the MFF (John Morijn) -- 5 Een kwestie van lange adem (Roeland Böcker) -- 6 De twee Hoven van Europa, enkele beschouwingen (Babette Koopman) -- 7 'Loyale samenwerking' tussen het EU-Hof en het EHRM (Guus de Vries) -- Deel II De institutionele dimensie van de Europese Unie -- 8 Loyale samenwerking in inter-institutionele dossiers: 'Mission impossible' of 'Work in progress'? (Hélène Stergiou) -- 9 Een bijzonder geval: de loyaliteit van een vertrekkende lidstaat (Martijn de Grave) -- 10 Het Verdrag van Lissabon en het Comitologie besluit: over macht en draagvlak in de Europese juridische ruimte (Marianne de Jong & Thijs van der Plas) -- 11 Heerlijk Helder Unierecht (Hanna Sevenster & Corinna Wissels) -- 12 De loyale prejudiciële dialoog tussen de Nederlandse rechter en het Europees Hof van Justitie: je vous comprends – moi non plus? (Stefaan van der Jeught) -- 13 Tijdigheid van implementatie van EU-richtlijnen in Nederland in vergelijking met andere lidstaten (Leo Vester) -- 14 Goede trouw en samenwerking tussen EU-instellingen en lidstaten bij overgang tussen opeenvolgende EU verdragen: Het Verdrag van Amsterdam (P.J. Kuijper) -- Deel III De materiële dimensie van de Europese Unie -- 15 Van uitlevering naar overlevering: enige persoonlijke observaties over 35 jaar Europese ontwikkeling (Marjorie A.C.L.M. Bonn) -- 16 Het vrij verkeer van eten en drinken. Een tour langs 'oude bekenden' uit de rechtspraak van het Hof (Klaas Sevinga) -- 17 Over 'loyale' en afhankelijke familiebanden: Unieburgerschap, ruiz zambrano en de betekenis daarvan in de Nederlandse rechtspraak (Hanneke van Eijken) -- Deel IV De sociale dimensie van de Europese Unie -- 18 Loyale samenwerking en de A1-verklaringen bij de toepassing van de socialezekerheidsverordeningen 883/2004 en 987/2009 (Herwig Verschueren) -- 19 De coördinatie van bestaansminimumuitkeringen in de Europese Unie: terugblikken en vooruitkijken (Gijsbert Vonk) -- 20 Het spanningsveld van loyale samenwerking: de casus van de export van werkloosheidsuitkeringen (Frans Pennings) -- Deel V De externe betrekkingen van de Europese Unie -- 21 Eenheid in het externe optreden? De samenwerking tussen de Europese Unie en de lidstaten in de praktijk (Liesbeth A Campo) -- 22 Whales are not fish: the choice of the correct legal basis in EU external relations (Laurens Ankersmit) -- 23 The Exercise of Non-Exclusive External Competences and the Principle of Sincere Cooperation (Philip Strik) -- 24 Nauwere samenwerking binnen de EU en de WTO (Thomas Nauta) -- 25 The Principle of Loyal Cooperation in EU Foreign and Security Policy (Ramses A. Wessel) -- 26 Brexit bezien vanuit het recht en de praktijk van de externe betrekkingen van de Europese Unie (Thomas Beukers) -- 27 De Nederlandse Hofpraktijk en Ivo van der Steen: van agent tot inspirator, sparringpartner en pleitbezorger van het belang van Buitenlandse Zaken (Marianne Gijzen & Jurian Langer)
Het systematisch literatuuroverzicht (systematic review) heeft de laatste jaren enorm aan impact gewonnen in het evidence-based discours en wordt beschouwd als een belangrijke informatiebron ter ondersteuning van besliskunde op praktijk en politiek niveau. Een systematisch literatuuroverzicht brengt resultaten van diverse individuele studies samen om betrouwbare antwoorden te genereren op welbepaalde vragen en wordt gepromoot door internationale non-profitorganisaties, zoals de Cochrane Collaboration en de Campbell Collaboration. Auteurs van systematische literatuuroverzichten (reviewers) streven een systematische identificatie, evaluatie en synthese na van alle relevante studies rond een bepaald onderwerp, gebaseerd op een expliciete en voorgedefinieerde methodologie. Hierbij wordt uitgegaan van een te beantwoorden vraag, een welgedefinieerde zoekstrategie, in- en exclusiecriteria voor studies, een kwaliteitsbeoordeling van de geselecteerde studies, en de extractie van resultaten uit die individuele studies, wat resulteert in een synthese. Momenteel is de vraag naar de evaluatie van de effectiviteit van medische, therapeutische, educatieve, sociale of criminologische interventies dominant in deze literatuuroverzichten. Hiervoor worden de resultaten uit studies – bij voorkeur gerandomiseerde, gecontroleerde experimenten – samengebracht door middel van een meta-analyse, een statistische techniek waarmee een gepoold resultaat verkregen wordt dat zich uitspreekt in het voor- of nadeel van een bepaalde interventie. Er is echter een groeiende belangstelling voor en erkenning van de waarde van inzichten uit kwalitatief onderzoek. Die inzichten kunnen immers helpen om de resultaten uit syntheses van kwantitatief onderzoek beter te situeren, om de vraagstelling mee te informeren en om een aantal vragen te beantwoorden die moeilijk door kwantitatief onderzoek kunnen worden beantwoord. Voorbeelden van dergelijke vragen zijn: Hoe moeten we interventies implementeren in een bepaalde context? Hoe kan een interventie verbeterd worden? Sluit de interventie aan bij de subjectieve noden van de doelgroep? Hoe wordt de interventie ervaren door diegenen die ze moeten uitvoeren of ondergaan? Die interesse heeft ertoe geleid dat meerdere onderzoekers zich zijn gaan buigen over de vraag hoe die kwalitatief georiënteerde inzichten op een methodologisch verantwoorde manier kunnen worden samengevat. Uiteraard hoeven syntheses van kwalitatief onderzoek niet aan te sluiten bij een systematisch literatuuroverzicht. Er zijn ook voorbeelden van syntheses die op zichzelf staan, zonder enige link met een bestaand literatuuroverzicht. De laatste jaren werd er enorm geïnvesteerd in het ontwikkelen van methoden voor het uitvoeren van syntheses van kwalitatief onderzoek (Dixon-Woods, Agarwal, Jones, Young & Sutton, 2005; Barnett-Page & Thomas, 2009). Twee van die methoden brachten een ondersteunend softwarepakket op de markt, EPPI-reviewer en QARI. EPPI-reviewer (Evidence for Policy and Practice Information and Coordinating Centre review software) werd ontwikkeld ter ondersteuning van thematische syntheses (Thomas & Harden, 2008), QARI (Qualitative Assessment and Review Instrument) werd ontwikkeld in de context van meta-aggregatie (Joanna Briggs Institute, 2007). Meta-aggregatie werd reeds toegepast in talloze literatuuroverzichten geproduceerd door het Joanna Briggs Institute, meestal als onderdeel van een mixed-methods-review. QARI is een onderdeel van het Joanna Briggs SUMARI softwarepakket (System for the unified management, assessment and review of information). SUMARI biedt software aan voor het uitwerken van literatuuroverzichten met betrekking tot vraagstellingen naar de effectiviteit, kosten en baten van interventies (syntheses van kwantitatief onderzoek) alsook naar de haalbaarheid, gepastheid en betekenis van interventies of fenomenen (syntheses van kwalitatief onderzoek). QARI kan enkel gebruikt worden voor het beantwoorden van kwalitatieve onderzoeksvragen. Ik illustreer het softwarepakket QARI aan de hand van een meta-aggregatie rond barrières ten aanzien van de implementatie van evidence-based praktijkvoering in België (Hannes, 2008).
Het proefschrift heeft als onderwerp de toekomst van de Vlaamse parochiekerken. Het definieert het kerkenprobleem als een vierledige uitdaging. (1) Er is een gebrek aan voorgangers voor de katholieke eredienst; (2) het kerkbezoek neemt gestaag af, maar voor bijzondere vieringen zoals doopsels en begrafenissen blijft de parochiekerk dienst doen voor een groot deel van de bevolking; (3) de kosten (zowel qua exploitatie als qua investeringen) met betrekking tot de parochiekerken stijgen; en (4) het risico op verval van de kerken neemt toe, hoewel dat via de doorgaans goede zorgen door de kerkfabrieken (een systeem dat quasi uniek in de wereld is) te overzien blijft. De volledige uitdaging echter is niet alleen via cijfers te begrijpen: politici en erfgoedexperts dreigen het kerkenprobleem te generaliseren en oplossingen, tot herbestemming toe, te projecteren die in feite geen antwoord zijn op de concrete situaties in de Vlaamse parochies. Vandaag is het daarom nodig om het kerkenprobleem te zien als een breed-maatschappelijk en steeds gesitueerd probleem. Het kerkenprobleem is te complex, te specifiek en telkens te lokaal om een generalistische aanpak voor te stellen die gebaseerd is op a priori categorieën. Dat leidt tot de volgende dubbele onderzoeksvraag: welke strategische aanpak van het bestaande kerkprobleem leidt tot zowel een architecturale herdefiniëring als een conviviale herwaardering van het kerkgebouw? Dit onderzoek tast een mogelijk spoor af; het vindt daarvoor inspiratie in de Actor-Network Theory en de spatial-agencypraktijk en - theorie (of: de expliciet maatschappelijk geëngageerde architectuur), twee kennisdomeinen die complexiteit, specificiteit en het lokale aspect steeds incalculeren en daarenboven theorie en praktijk niet zien als gescheiden werelden. Ook veldonderzoek speelt een belangrijke rol in dit onderzoek; er is gekozen voor de Schulense Sint-Jan de Doperkerk (Schulen is een deelgemeente van het Limburgse Herk-de-Stad) als casestudy. Het onderzoek werkt een strategie voor de Vlaamse parochiekerken uit die meer pragmatisch is en meer op de praktijk gericht dan wat verschillende experts ter zake voorstellen; het brengt aanknopingspunten, ' propositions' (naar de Franse filosoof en socioloog Bruno Latour), in kaart die het kerkgebouw zelf aanbiedt. Om dat te verwezenlijken bouwt het onderzoek eerst een brede definitie - een dikke beschrijving - op van wat het kerkgebouw is door na te gaan wat het kerkgebouw werkelijk doet of teweegbrengt (herdefiniëring). Aan de hand van de aanknopingspunten articuleert de tekst mogelijke invullingen voor het kerkgebouw (herwaardering). In hoofdzaak bestaat het proefschrift uit drie delen: (1) een status quaestionis met betrekking tot het debat over de toekomst van de parochiekerken, met de nadruk op Vlaanderen, (2) een nieuw (theoretisch) onderzoekskader dat voortkomt uit een kritiek op hoe experts denken over de parochiekerken en dat steunt op het spatial-agencydiscours en op hedendaagse sociale theorie, en (3) de uitwerking van een methodiek of een protocol om het kerkenprobleem praktisch te behandelen, gebaseerd op het nieuwe onderzoekskader en uitgewerkt als een constante wisselwerking van theorie en praktijk. Dat is de wijze waarop de dubbele onderzoeksvraag onderzocht werd. Doorheen het onderzoek verschijnt nevenbestemming, als een aanpak die (pragmatisch) voortbouwt op wat al voorhanden is, méér als oplossing dan harde herbestemming. Dat betekent niet dat het zinvol is om herbestemming op voorhand uit te sluiten. Via dorpsvergaderingen, enquêtes, publieke acties in het kerkgebouw en ontwerpend onderzoek en participatiesessies aan de hand van grote maquettes werd de maatschappelijke performance van de Schulense parochiekerk onderzocht en werden mogelijke toekomstige invullingen getest. De praktijk voedde in die zin de strategie evenveel als de theorie. Meer nog: de praktijk weerlegde belangrijke delen van de bestaande theorie rond de toekomst van de parochiekerken.
The hereafter following is abstract of the discourse held by Prof. dr. ir. C. L. Temminck Groll in honour of the jubilee 1899-1989 of the KNOB on September 23th 1989. The KNOB (Royal Antiquarian Society of the Netherlands) exists 90 years. A respectable age after human standards. Although a society depends on human devotion it does not know age limitations. This is an excellent moment to reflect upon our centenary. Then, in 1999, we will have to present an extremely good manifest for the coming millennium! We have been spoiled very much during the past 90 years. Which of the founders would have expected so many people professionally involved at the protection of monuments? Which of them could have estimated the money available to realize restoration activities? Still, despite of all we obtained, we are rightly concerned about our country and especially that part of the world beyond our borders. These concerns are formulated by the National Geographic Society which hereby stated: 'Can we save this fragile earth?' This society aims at the earth herself as well as at human achievements. Co-operation between the protection of nature and the protection of monuments certainly is sensible and could be one of our future actions. How much nature, how much culture is not already 'dead'! Wren's St. Benet in London f.e. seems saved, but surrounded by flowing thoroughfares the church misses every relation with the original urban structure. Thus in fact the monument has not been saved. At Liège, Belgium, 20th century traffic and concrete buildings overran the medieval Place St. Lambert. And what about the European countryside? How much harmonious farmer's land has not been industrialized yet? Old structures disappear everywhere. Instead of the newly made our Society had to study more and more the continuous changes of the already extant. As to our foreign activities, we can distinguish three angles of incidence. First of all: what can we learn from other countries? Our founder mr. dr. J.C. Overvoorde already realized the importance of study of the way monuments are protected in different European countries. ICOMOS at present is the platform to discuss organizational and substantial aspects. Second: stock-taking of Dutch cultural influences to other regions in Europe, which subject used to attract more attention than it does now. At last: Dutch influences beyond European borders. Like our founder in 1910-11 studied Hindu-Buddhistic antiquaries and the monuments of the Dutch East-Indian Company our Foundation Social History of the Dutch Oversea studies these treasures now. One of her working-groups tries to solve Indonesian problems with respect to the protection of monuments and started stocktaking of especially younger architecture and town-planning. Still, a lot remains to be done on this field in the 'West'! Borders fade. But with the introduction of new fields of work we may not forget the old. Not the older monuments, since we are occupied with the young, not the Dutch, being directed at the whole world. After the question of what we study, the question rises how. Our purpose always was protection. Unlike nature culture cannot renew herself: we have to 'maintain'. And then mankind also is a piece of nature with continuous new desires to which the extant has been adapted. 'Maintain' as well as 'adapt to' means: to change. We can let nature change the made - how beautifully weathered the ruins are! - but we can also preserve the weathering - until now. Replacement of weathered material by new in the shape of colour it used to have is another possibility. Also opinions about this sort of alterations are constantly changing. Thus a platform like the KNOB at national level or ICOMOS at international level will always be needed. That's why: an extremely good manifesto in 10 years. One that states that we are occupied with changing instead of static affairs. Alterations must be directed professionally in a careful and modest way. For the real is infinitely more valuable than the copy.
Also available in English "http://www.aup.nl/do.php?a=show_visitor_book&isbn=9789089643285">Attached to the World Few other countries are so interrelated with the world around us in political, economic, and social respects as the Netherlands. This means that the Dutch government needs to be alert in its response to the risks and opportunities presented by a rapidly changing world. Addressing this issue, the Scientific Council for Government Policy (wrr) offers some reflections in this report, guided by the question how the Netherlands can develop a foreign policy strategy that matches the changing power relations in the world and the radically changed character of international relations. The answer to this question is a reorientation. This means making transparent choices, making smarter use of Europe as our dominant arena, and, finally, choosing an approach that makes better use of the growing role of non-state actors. The report's recommendations not only underline the necessity of reorientation but also show how this could be accomplished in practice. - Ook verschenen in het Engels "http://www.aup.nl/do.php?a=show_visitor_book&isbn=9789089643285">Attached to the World De Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid (WRR) bepleit in zijn rapport Aan het buitenland gehecht een nieuwe aanpak van het buitenlandbeleid. De wereld om ons heen is onderhevig aan veranderende machtsverhoudingen, wordt bevolkt door andere spelers dan in het verleden, en wordt gekenmerkt door een sterkere verknoping van nationale en internationale vraagstukken. Dit vraagt om nieuwe antwoorden, om een heroriëntatie op het buitenlandbeleid. Het rapport wordt op 30 november namens de regering in ontvangst genomen door de minister van Buitenlandse Zaken, dr. U. Rosenthal. Het rapport stelt vast dat de internationale betrekkingen radicaal van karakter zijn veranderd. De vertrouwde afbakening tussen binnen- en buitenland vervaagt steeds verder, met name in Europa. Een groot deel van de Nederlanders ervaart dit evenwel nog anders. Tegelijkertijd neemt hun onzekerheid over de positie van Nederland in de wereld toe, mede door de recente financiële crisis. Het WRR-rapport bepleit een strategischer aanpak van de buitenlandpolitiek en schetst daarvoor een afwegingskader. Hiermee kunnen duidelijke keuzes worden gemaakt. Bijvoorbeeld door de nadruk te leggen op beleidsterreinen waarop Nederland sterk is en zich langere tijd wil profileren, zoals water, voedsel, of internationaal recht. De keuzes moeten ertoe bijdragen dat het profiel, de zichtbaarheid en de invloed van Nederland worden vergroot. Door in het buitenlandbeleid de samenhang tussen nationale en internationale belangen sterker te benadrukken, zal dat beleid in eigen land op ruimere steun kunnen rekenen, verwacht de WRR. De nieuwe aanpak zal er volgens de WRR toe leiden dat de algemene buitenlandstrategie een zaak van de gehele ministerraad wordt. Deze aanpak impliceert geen herijking of ontkokering van het buitenlandbeleid. Het vraagt een andere benadering, een andere houding. De Europese Unie is en blijft voor Nederland de meest dominante arena voor internationale samenwerking. Wie zijn doelen in het buitenlandbeleid wil bereiken, moet juist hier invloed uitoefenen, juist hier excelleren om zijn nationale belangen te realiseren. Volgens de WRR vergt dit een antwoord op de vragen: in wat voor Europa willen wij leven en hoe kunnen we onze invloed aanwenden om dit Europa naar vermogen mee vorm geven? Daarbij zou het passen wanneer ons land de praktijk van de ons omringende landen volgt en de minister-president daadwerkelijk tot eerstverantwoordelijke voor het EU-beleid aanwijst, aan het hoofd van het 'ministerie van Algemene en Europese Zaken'. Een strategischer buitenlandbeleid vraagt om een adequate uitvoering. Naast organisatorische aanscherpingen, kunnen bestaande instrumenten beter worden benut. Zo meent de WRR dat het postennet van diplomatieke vertegenwoordigingen in de wereld niet gebaseerd moet zijn op vaste reflexen, maar een afgeleide dient te zijn van een heldere strategie. Tevens zijn nieuwe vormen van samenwerking met andere landen noodzakelijk, waarbij ook nadrukkelijk ruimte en erkenning ontstaan voor samenwerking met niet-statelijke actoren zoals bedrijven, ngo's en belangenorganisaties. Kortom: de WRR bepleit in de buitenlandse politiek strategisch-inhoudelijk scherp te kiezen, te streven naar excellentie binnen Europa en een faciliterend medespeler te worden in de wereld van niet-statelijke actoren. Tevens zijn in het kader van dit onderzoek gepubliceerd: "http://www.wrr.nl/content.jsp?objectid=5464">WRR-webpublicatie nr. 43, Internationalisering en Europeanisering van strafrechtelijke rechtshandhaving in Nederland, dr.mr. A. van den Brink "http://www.wrr.nl/content.jsp?objectid=5302">WRR-webpublicatie nr. 42, Het Nederlandse veiligheidsbeleid in een veranderende wereld, drs. M.H. Klem
The geo-economy presents Lebanon with challenges associated with being a nexus for regional fault lines and risks from its dependence on capital inflows. Despite markedly improved security conditions since the start of 2015, anxiety over regional turmoil and potential spillover effectspersist. All the while, Lebanon continues to be, by far, the largest host of Syrian refugees (in proportion to the population). In addition, the economy's dependence on its diaspora to finance internal and external imbalances exposes Lebanon to economic and political conditions beyond its influence. Despite these challenges and risks, the political process remains impaired with the vacant presidency completing its second year with uncertain prospects of a near-term resolution. On the other hand, a short-term solution has been found to the garbage crisis that has left piles of trash uncollected on the streets across the country since summer 2015. The Lebanon Economic Monitor provides an update on key economic developments and policies over the past six months. It also presents findings from recent World Bank work on Lebanon. It places them in a longer-term and global context, and assesses the implications of these developments and other changes in policy on the outlook for Lebanon. Its coverage ranges from the macro-economy to financial markets to indicators of human welfare and development.
