Suchergebnisse

This paper presents some preliminary results of a project concerned with identifying and analyzing a number of Arabic metaphors used in political discourse to conceptualize the "Arab Spring." It investigates how Modern Standard Arabic deals with new political and social issues. The study also deals with how particular metaphors were created. This requires examination from two directions: first, what kinds of language resources were used to communicate and evaluate what was happening and, second, what type of knowledge and experience was utilized as a source for the metaphors employed in the texts. Many of the metaphors are strongly connected with specific traditions, the Islamic context, and general cultural experi-ence, and some details concerning these areas are supplied.Key words: Arab Spring, political discourse, metaphor.

AbstractThis article examines the question: why and how the wave of democratization in the Middle East has receded, giving way to the prioritization of security in the post‐Arab Spring by conducting analyses at three levels: societal, state, and international. By applying the main concepts and theories found in the literature on democratization and securitization and by analyzing the Bertelsmann Stiftung's Democracy Status Index, the Arab Barometers Survey, and the Arab Opinion Survey, the article concludes that: at the societal level, the tragic unfolding of events after the Arab Spring prohibits the public from pushing a reform agenda; at the state level, the post‐Arab political environment raises doubts among the ruling elite about how far political reforms should be extended; and at the international level, with the rise of new security threats, international pressure on Middle East countries to democratize has been restrained, giving way to security cooperation as the top priority.

21-ე საუკუნის დასაწყისმა მსოფლიოს თავი რამდენიმე მნიშვნელოვანი მოვლენით დაამახსოვრა, რომელთაშორის ერთ-ერთი უმთავრესი რევოლუციების სრულიად ახალი ფორმის-ხავერდოვანი რევოლუციების გამოჩენაიყო. ხავერდოვანი რევოლუციის ცნების, მისი ხასიათის, წარმოშობის მიზეზებისა და სამომავლო განვითარებისირგვლივ აზრთა სხვადასხვაობა წარმოიშვა. ამასთანავე, 21-ე საუკუნის მეორე ათწლეულმა თან მოიტანა ხავერ-დოვანი რევოლუციის ახალი ფორმა, რომელიც ,,არაბული გაზაფხულის", ,,არაბული გამოღვიძებისა" და ,,ჟასმინისრევოლუციის" სახელითაა ცნობილი. სტატიის მიზანს წარმოადგენს სწორედ ამ ახალი ფორმის რევოლუციისსიღრმისეული ანალიზი, მისი რევოლუციური პროცესის შესწავლა, არაბული რევოლუციის შედარება ტრადიციულდა ხავერდოვან რევოლუციებთან და მისი მნიშვნელობის დადგენა როგორც უშუალოდ ახლო აღმოსავლეთისთვის,ისე ხავერდოვანი რევოლუციების ,,პირველი ტალღის" ქვეყნებისთვის უპირველეს ყოვლისა-საქართველოსთვის.

Przedmiotem analizy w artykule jest polityka Turcji w warunkach wydarzeń określanych "arabską wiosną". Stąd też, po pierwsze, skoncentrowano się na rekonstrukcji geopolitycznej strategii Turcji wobec regionu Bliskiego Wschodu. Po drugie, przedmiotem analizy stała się realizacja tej strategii wobec konfliktu w Syrii. Po trzecie, skoncentrowano się na pokazaniu relacji między początkiem "arabskiej wiosny" w Syrii i zmianą politycznej strategii Turcji wobec Bliskiego Wschodu.

Scholarship on electoral authoritarianism has increasingly recognized state capacity as an element enhancing electoral control. Building on such arguments, I examine the interaction between state capacity and regime strength in authoritarian elections. Drawing on empirical evidence from Egyptian elections under Mubarak, I show that the degree to which official regime candidates were able to profit from state penetration depended on the strength of the ruling party. In urban settings where party structures were stronger, service provision by the state helped secure the dominance of the hegemonic National Democratic Party; in rural constituencies where the party was weak, by contrast, service provision strengthened local elites who often ran and won against the party's official candidates. This suggests that variation in regime capacity to channel political support needs to be taken into account when examining the relationship between state capacity and electoral control under authoritarianism.