Suchergebnisse

Omwille van fatsoen. De staat van menswaardige zorg. Samenvatting proefschrift Willemijn van der Zwaard Tilburg University 2021 Dit boek gaat over fatsoen en vernedering in de Nederlandse verzorgingsstaat. De verzorgingsstaat is tot op zekere hoogte een abstracte, technische operatie geworden, waarin 'de mens' uit beeld is geraakt. Aan de instituties van de verzorgingsstaat liggen daarentegen wel altijd normatieve opvattingen over een menswaardig bestaan ten grondslag. Dat onderliggende 'mensbeeld' heeft gevolgen voor de manier waarop instituties burgers in de praktijk bejegenen. Op dit moment lijkt in Nederland sprake van een verzorgingsstaat die een menswaardig bestaan voor iedereen wil garanderen, maar in dat streven diezelfde menselijke waardigheid onder druk zet. Die observatie is niet vrijblijvend, getuige het verhaal van de fatsoenlijke samenleving van Avishai Margalit (1996). Hij betoogt in The Decent Society dat de manier waarop instituties in de praktijk mensen in hun waarde laten – oftewel: niet vernederen – van doorslaggevende betekenis is voor het fatsoen van de samenleving als geheel. De verzorgingsstaat heeft in de ogen van Margalit vanwege zijn bureaucratische grondslag goede papieren om niet te vernederen. Risico's van 'institutionele vernedering' zijn er echter ook: paternalistisch overheidsoptreden, kille bureaucratie en verhulde liefdadigheid. Dat maakt onderzoek naar de normativiteit van de Nederlandse verzorgingsstaat relevant en urgent. In dit onderzoek sta ik stil bij een aantal sleutelmomenten in het proces van verstatelijking van sociale voorzieningen in Nederland. Daaruit blijkt een 'angst' voor institutionele vernedering: te veel overheidsregulering zou kunnen leiden tot kille bureaucratie en paternalisme in persoonlijke aangelegenheden zoals inkomen en gezondheid. Deze angst is nader te duiden met behulp van het inmiddels 'klassieke' denken van Abram de Swaan, Max Weber en Michael Lipsky. Opvattingen over menswaardig bestaan zijn bepalend voor hoe een samenleving haar verzorgingsarrangementen inricht. Wanneer de staat daarbij betrokken raakt, ontstaat een paradoxale situatie waarin 'vertegenwoordigers' van de staat in ontmoetingen met burgers moeten laveren tussen handelen met en zonder aanzien des persoons tegelijkertijd. In de eigentijdse Nederlandse verzorgingsstaat is deze paradox verstrikt geraakt in een rechtsstatelijke dynamiek van categoriseren, fragmenteren en verantwoorden – zoals inzichtelijk gemaakt door Cees Schuyt, Paul Frissen en Willem Trommel. De decentralisaties van 2015, waarbij gemeenten verantwoordelijk werden voor taken op het terrein van jeugdhulp, participatie en maatschappelijke ondersteuning, zijn een belangrijke recente poging om deze dynamiek te doorbreken en zijn daarom een relevante casus om nader te onderzoeken. Om dat onderzoek te kunnen verrichten is een conceptueel kader nodig dat opvattingen over menswaardig bestaan omvat, dat oog heeft voor ontmoetingen tussen staat en burger én dat recht doet aan de intrinsieke rechtsstatelijke logica's van de eigentijdse Nederlandse verzorgingsstaat. Because of decency. The state of dignified welfare Summary doctoral thesis Willemijn van der Zwaard Tilburg University This book is about decency and humiliation in the Dutch welfare state. The welfare state has to a certain extent become an abstract, technical operation, in which 'the human being' has moved out of the picture. The institutions of the welfare state, on the other hand, are still based on normative ideas about human dignity. These underlying 'ideas' have consequences for the ways institutions treat citizens in practice. At this moment it seems that the Dutch welfare state aims to guarantee a dignified existence for everyone, but in striving to do so puts that same human dignity under pressure. That observation is not without obligation, as Avishai Margalit's (1996) story of the decent society shows. He argues that the way in which institutions respect human dignity – in other words: do not humiliate people – is of decisive importance for the decency of society as a whole. In Margalit's view, the welfare state, because of its bureaucratic foundation, has good credentials for being decent. However, there are also risks of 'institutional humiliation', such as state paternalism, cold bureaucracy and disguised charity. This makes research into the normativity of the Dutch welfare state relevant and urgent. In this research, I present several key moments in the development of the Dutch welfare state. They reveal an underlying 'fear' of institutional humiliation: too much government regulation could lead to cold bureaucracy and state paternalism in personal matters such as income and health. The now 'classic' works of Abram de Swaan, Max Weber and Michael Lipsky help to get a closer view of this fear. Political and societal ideas about human dignity determine how a society organises its care arrangements. When the state becomes involved, a paradoxical situation arises in which representatives of the state, in encounters with citizens, must navigate between acting with and without respect to individuals at the same time. In the contemporary Dutch welfare state, this paradox has become entangled in a constitutional dynamic of categorising, fragmenting and monitoring – as made clear by Cees Schuyt, Paul Frissen and Willem Trommel. The decentralizations of 2015, when Dutch municipalities became responsible for tasks in the areas of children support, healthcare support and resocialisation, are an important recent attempt to change this dynamic and therefore a relevant case study for further research. In order to perform this research, a conceptual framework is needed which encompasses views on human dignity, includes encounters between state and citizen, and does justice to the intrinsic constitutional logics of the contemporary Dutch welfare state. That is why I use a conceptual framework for the case study that consists of the reciprocity of 'man', 'work' and 'task'. This reciprocity starts with the normative ideas behind the 2015 decentralisations – namely ideas about human dignity – and then exposes how this normativity influences the daily practice of caregiving and social support and the associated conceptions of tasks and responsibilities. The discourse of decentralisations of 2015 revolves around independent, participating citizens, receiving (if necessary) close-to-home and custom-made care and support, and a government committed to affordable care with clear sense of 'ownership'. The municipality of Utrecht – where the case study took place – constructed a local version of this story, which was the basis for employing social outreach teams in the city. The discourse of national and local policy plays a clear role in the encounters between professional team members and residents of Utrecht. In these encounters, however, the professionals must first and foremost consider for themselves, among themselves and in conversation with residents, what is 'the right thing' to do at that moment and in that setting. The ideas about human dignity that play a role in this do not always correspond to those on which the policy discourse is based. What's more, the overarching policy discourse is not always helpful, because it is difficult to translate to the versatile, capricious daily lives of residents. This is where paper and practice differ. However, the ethnographic study of encounters between 'representatives' of the state and citizens also shows that there is some reason for optimism. The professionals working for the social outreach team in Utrecht give great efforts to respect human dignity and show a great ability to navigate between acting simultaneously with and without respect to persons. A point of interest here – in consideration of the risk of disguised charity – is the extent to which citizens can become dependent on these 'representatives' of the state. But the discretionary power of these 'representatives' requires support and protection in principle, because it offers an important safeguard against the risks of cold bureaucracy and state paternalism. This research has shown that the described discretionary power is easily undermined by well-intentioned rules and guidelines. The realization that this is not without obligation, but entails real risks of institutional humiliation, urges a call for modesty to managers, policy makers and politicians.

The authors gathered in this volume examine the multiple borders that define the United States and the Americas, including the Mason-Dixon line, the U.S.-Canadian border, the shifting boundaries of urban diasporas, and the colonization and confinement of American Indians. They examine the way border studies beckons us to rethink all objects of study and intellectual disciplines as versions of a border problematic

Nederlands (for English, see below) Dit proefschrift beargumenteert dat architectuur een imperiale omgeving creëerde waarin Europeanen op allerlei manieren werden betrokken met overzees imperialisme, tussen 1860 en 1960. Imperialisme is lang gezien als iets dat uitsluitend buiten Europa effect had. Aansluitend bij recente inzichten illustreert dit onderzoek dat de koloniale impact ook in Europa groot en concreet was - zo concreet, dat het imperialisme in de 19e en 20e eeuw de gebouwde omgeving van Europese steden mede vormde. In de context van hechter wordende banden tussen moederland en kolonie, een globaliserende wereldeconomie, en architectonische innovatie verrezen in Europa talloze gebouwen met imperiale connecties: monumenten, musea en ministeries, maar ook fabrieken, havens, kantoren, en missie- en zendingshuizen. Samen betrokken deze gebouwen allerlei groepen in Europese samenlevingen bij de expansie overzee, van politici en industriëlen tot arbeiders en toeristen. Beeldhouwwerk en schilderingen, maar ook posters, advertenties, en de namen van de gebouwen verwezen naar hun koloniale verwikkelingen. Bovendien versterkte deze verwikkeling ook stedelijke, nationale, en Europese identiteiten. Op stedelijk en landelijk niveau ontleenden steden en naties hun identiteit aan hun koloniale rol. Op Europees niveau groeide de overtuiging dat de koloniserende landen een dominante Europese beschaving vormden met een gezamenlijke koloniale missie. De revue passeren onder andere de rijstpellerijen van de Zaanstreek en het Koloniaal Instituut in Amsterdam, maar ook de koloniale connecties van steden als Parijs, Glasgow, Hamburg en Londen. English This dissertation argues that between 1860 and 1960, architecture created an imperial environment in which Europeans were involved with overseas empire in manifold ways. Imperialism has long been seen as something that affected only 'colonial' regions outside of Europe. Following recent insights, however, this study shows that the imperial impact was large and concrete in Europe, too – so concrete that imperialism helped shape the built environment of European cities in the. In the context of intensifying connections between metropole and colonies, a globalising world economy, and architectural innovation, countless buildings with imperial connections were erected in Europe: monuments, museums, and ministries, but also factories, docks, offices, and mission houses. Together, these buildings involved various groups in European societies with overseas expansion, from politicians and industrialists to workers and tourists. Sculpture and murals, but also posters, advertisements, and the names of buildings referred to their imperial entanglements. Furthermore, this entanglement reinforced civic, national, and European identities. On the urban and national level, cities and nations derived their identity from their imperial role. On the European level, the conviction grew that the colonising countries formed a dominant European civilisation with a collective colonial mission.

Denk over democratie niet in zijn huidige parlementaire, rigide vorm, maar als een dynamiek waarbinnen de geldigheid van bestaande instituties voortdurend ter discussie kan worden gesteld. Door democratie op deze manier te conceptualiseren kunnen we tot een begrip hiervan komen dat daadwerkelijk emancipatie en participatie voorstaat. Wat is democratie? Het onderzoek van Van der Veeke richt zich op de vraag hoe wij de lange traditie van de kritische filosofie op zo'n manier kunnen inzetten om tot een hernieuwd begrip van democratie te komen. Het huidige concept verwijst enerzijds naar een formeel systeem dat de wil van het volk tot uitdrukking zou moeten brengen. Anderzijds wordt het begrip gebruikt om een politieke en sociale situatie te duiden als al dan niet democratisch. Het concept 'democratie' kent dus zowel een quasi objectieve en descriptieve betekenis als een kritische en normatieve betekenis. Deze twee vormen gaan onmogelijk samen en geven geen bevredigend antwoord op de vraag wat democratie eigenlijk is. Vertrekpunt Van der Veeke stelt dat we bij het duiden van de huidige samenleving niet moeten vertrekken vanuit individuen of identiteiten (zoals de burger of de rechtspersoon) die een bepaalde structuur tot stand brengen, maar juist vanuit de dynamieken tussen sociale actoren en praktijken. In plaats van over democratie te denken in zijn huidige parlementaire, rigide vorm, moeten we democratie zien als een praktijk van deliberatie (beraadslaging) binnen, en aanvechting van, bestaande politieke en sociale instituties. Dit hernieuwde begrip van democratie is dynamisch en kent nooit zijn ultieme voltooiing in een systeem. Van der Veeke stelt dat het de rol van de intellectueel of de kritische filosoof is om dit begrip uit te dragen en om mensen te motiveren tot handelen tegen vormen van dominantie over te gaan, zij het niet op een belerende manier. De intellectueel zou niet vanuit een objectivistisch standpunt uitspraken moeten doen over de (politieke of sociale) werkelijkheid, maar zich moeten committeren aan bepaalde individuen of groepen. Hij zou zich ook moeten beroepen op een vorm van progressief denken op basis van de waarden van de Verlichting: vrijheid, gelijkheid en solidariteit. Het begrip 'democratie' staat hierbij altijd in relatie tot een zogenaamde 'ethische horizon', iets wat we volgens Van der Veeke het beste kunnen duiden als het principe van intellectuele gelijkheid, het toeschrijven van het vermogen aan een ieder om het goede leven te kunnen visualiseren en uit te drukken - met betrekking tot het eigen leven en dat van anderen.

This title is part of UC Press's Voices Revived program, which commemorates University of California Press's mission to seek out and cultivate the brightest minds and give them voice, reach, and impact. Drawing on a backlist dating to 1893, Voices Revived makes high-quality, peer-reviewed scholarship accessible once again using print-on-demand technology. This title was originally published in 1982

De hoofddoek in de krant Een inhoudsanalytisch onderzoek naar de berichtgeving over de islamitische hoofddoek in vijf Nederlandse dagbladen (2000-2014) Sinds de aanslagen in de Verenigde Staten van Amerika, in New York en op het Pentagon op 11 september 2001 is de aandacht voor de islam in de media wereldwijd sterk toegenomen. De hoofddoek is als zichtbaar emblematisch kenmerk van de islam een bruikbaar onderzoeksobject om de media-aandacht voor de islam in kaart te brengen. In dit onderzoek heb ik door middel van een inhoudsanalyse gekeken naar de evolutie van de berichtgeving over de hoofddoek in 5 Nederlandse dagbladen in de periode tussen 2000 en 2014. Het doel van mijn onderzoek was inzicht te krijgen in de berichtgeving over de hoofddoek in de landelijke Nederlandse dagbladen. Vanwege het emblematische karakter van de hoofddoek in relatie tot de islam en de representativiteit van de geanalyseerde dagbladen kunnen de resultaten mogelijk een goede duiding geven bij de hoofddoek- en islamdiscussie in de Nederlandse samenleving als geheel. Uit het onderzoek kan geconcludeerd worden dat de hoofddoekdiscussie in de geselecteerde perioden in alle dagbladen nieuwswaardig was en dat het publicatiepatroon in deze dagbladen vrij goed overeenkwam. Er was een duidelijke stijging van het aantal hoofddoekartikelen tussen 2000 en 2003 en tussen 2005 en 2008. Verder bleek dat het verschil in berichtgeving tussen de populaire dagbladen enerzijds en de kwaliteitskranten anderzijds groter te zijn dan de verschillen naar aanleiding van de religieuze of politieke signatuur van de betreffende dagbladen. De hoofddoek werd nieuwswaardiger wanneer het onderwerp een politieke of lokale (Nederlandse) associatie kreeg. Ook bleek de berichtgeving rond de hoofddoek vaak kenmerken van een mediahype te vertonen. Het onderzoek liet geen duidelijke verandering van nieuwsframing doorheen de onderzochte periode zien. De wijze waarop framing plaatsvond bleek vooral verband te houden met het specifieke onderwerp wat er op dat moment speelde. Wel viel op dat er een toename van de polarisatie vanuit politieke hoek was. De kwaliteitskranten stonden over het algemeen wat positiever ten opzichte van de hoofddoek en burqa dan de populaire dagbladen. Dit werd grotendeels veroorzaakt door een genuanceerdere berichtgeving bij het eerstgenoemde type dagblad en de publicatie van meer kritische en negatieve lezersreacties in de populaire dagbladen. Uit dit onderzoek naar de berichtgeving over de islamitische hoofddoek in de Nederlandse dagbladen blijkt dat dit onderwerp in de periode 2000-2014 een blijvend discussieonderwerp is geweest. De ontwikkeling van het internet heeft het gehele medialandschap veranderd. Dit heeft ook effect gehad op de berichtgeving over de hoofddoek in de onderzochte dagbladen. Er zijn meer mediakanalen gekomen en de maatschappelijke invloed van de dagbladen is afgenomen. De traditionele dagbladen kunnen hun toegevoegde waarde in het medialandschap blijven houden indien ze blijven focussen op kwaliteit, diversiteit en betrouwbaarheid van berichtgeving.

Deze studie onderzoekt de historische en huidige dynamiek van het publieke debat over politiegeweld in New York. Dit debat zit vast in een vicieuze cirkel van incidenten tussen een of meer blanke (of zelfs zwarte) politieagenten en een zwarte burger, gevolgd door een heftige discussie waarin stakeholders hun argumenten oeverloos herhalen. Dit onderzoek laat zien dat de historische oorzaken hiervan reiken tot aan de oprichting van de politie in New York in 1845. Sindsdien heeft de samenleving conflicterende opvattingen over en onrealistische verwachtingen van de politie, die door critici gebruikt wordt als een vehikel voor politieke communicatie en op wie de kritiek eigenlijk nooit gestopt is. Dit heeft geleid tot een reflexief defensieve houding van de NYPD, politieagenten en later de vakbonden. Deze respons draagt op zijn beurt bij aan verdere verscherping van de kritiek. Het negeren van deze historische factoren is een van de grootste en meest schadelijke fouten in het debat over politiegeweld in New York. Dit geldt ook voor het gebrek aan focus op de communicatie zelf, die niet alleen de voortgang van het publieke debat belemmert, maar ook bestaande problemen versterkt. Met een kritische evaluatie van de communicatie van alle stakeholders, zowel nu als in het verleden, biedt deze studie significante inzichten in het publieke debat over politiegeweld in New York en daarmee de kans om dit debat vlot te trekken. ; This study examines the historical and current dynamics of the public debate about police violence in New York which is stuck in a perpetual loop of incidents between white (or even black) police officers and black citizens, followed by vehement discussions in which stakeholders endlessly repeat the same arguments. This research has shown that the causes for this stagnation can be traced back as far as 1845, the year the New York Police Department was established. From then onwards society has held conflicting views and unrealistic expectations of the police, who have been used as a vehicle for political communication, and who have actually never ceased to be criticized. This has resulted in a reflexively defensive response by the NYPD, police officers and later their unions, which in turn has aggravated the criticism. Ignoring the broader history of the NYPD is hence one of the biggest and most harmful mistakes in the discussions about police violence. This can also be said about the lack of focus on the communication itself, which not only hampers the progress of the public debate, but also reinforces existing problems. With a critical assessment of the present and past communication of all stakeholders, this study offers significant insights into the debate on New York police violence and may thus help to resolve the stagnation of that debate.

Plaatsen van beschaafd vertier [Places of civilised amusement] by Jan Hein Furnée, which appeared as a PhD thesis in 2007 and was adapted and extended into a book in 2012, is regarded by historians of the Low Countries as an impressive tour de force. In a stimulating manner Furnée demonstrates with this profound urban history that for the elite of The Hague leisure activities played an important role in acquiring status and maintaining their position. His study is based on extensive and systematic research into a great variety of sources, from census registers, membership lists of clubs and societies to address books. This gives the reader an extraordinarily detailed picture of the changing social relations in the upper echelons of society in The Hague in the latter half of the nineteenth century. The sophisticated use of both qualitative and quantitative methods can serve as a model for other historians in the field of urban history. In a lively fashion Furnée shows that the inhabitants of The Hague grasped at all kinds of pastimes in order to distinguish themselves from others, and when possible to increase their own status through their participation in elegant societies, theatre visits or supporting the proposed zoo: but the book also makes statements about status and class, the history of gender and of politics at the end of the nineteenth century. This review is part of the discussion forum 'Plaatsen van beschaafd vertier' (Jan Hein Furnée).Plaatsen van beschaafd vertier van Jan Hein Furnée dat in 2007 als proefschrift en in 2012 bewerkt en uitgebreid als boek verscheen, staat onder historici van de Lage Landen bekend als een imponerende tour de force. Op prikkelende wijze laat Furnée in deze diepgravende stadsgeschiedenis zien dat vrijetijdsbesteding voor Haagse elites een belangrijke rol speelde in standsvorming en handhaving van hun positie. Zijn studie is gebaseerd op uitgebreid en systematisch onderzoek van veelsoortige bronnen, van volkstellingsregisters, ledenlijsten van verenigingen en sociëteiten tot adresboeken. Hierdoor krijgen we een buitengewoon gedetailleerd beeld van de veranderende sociale verhoudingen in de toplagen van de Haagse samenleving tijdens de laatste helft van de negentiende eeuw. Het verfijnd gebruik van zowel kwalitatieve als kwantitatieve methoden kan een model zijn voor andere historici die zich op het terrein van urban history begeven. Furnée laat op kleurrijke wijze zien dat Hagenaren allerlei vertier aangrepen om zich van anderen te onderscheiden en waar mogelijk hun eigen status te verhogen, door hun participatie in deftige sociëteiten, het bezoek aan de schouwburg of steun aan de nieuw op te richten dierentuin. Maar ook doet het boek uitspraken over stand en klasse, gendergeschiedenis en de politieke geschiedenis aan het einde van de negentiende eeuw. Deze recensie maakt deel uit van het discussiedossier 'Plaatsen van beschaafd vertier' (Jan Hein Furnée).

This book brings together impressively varied voices who help to set the terms for discussing the relationship of feminism and multiculturalism. They show in no uncertain terms that feminists have something important to say to multiculturalists, and vice versa

Onrust en onbehagen zijn karakteristieke kenmerken voor deze tijd. In veel landen, waaronder Nederland, is de stemming in de samenleving dat de maatschappij diepe problemen heeft, verrot is. De campagne van president Donald Trump droeg bijvoorbeeld het idee uit dat de Amerikaanse maatschappij in diep verval is geraakt. Hoewel dit collectieve maatschappelijk ongenoegen dus belangrijke consequenties lijkt te kunnen hebben, werd het tot voor kort nauwelijks onderzocht. Het doel van dit proefschrift is het beantwoorden van de vraag: wat is maatschappelijk ongenoegen? Wij stellen voor om maatschappelijk ongenoegen te conceptualiseren als een aspect van de tijdgeest: een collectief gedeelde, impliciete, gegeneraliseerde perceptie van de staat van de maatschappij. Maatschappelijk ongenoegen is een deel van onze sociale realiteit: de collectieve perceptie dat wij, onze maatschappij als geheel, er slecht aan toe zijn. Om maatschappelijk ongenoegen te kunnen onderzoeken en meten, hebben we een operationalisatie ontwikkeld: een latente "general factor" Z. Met deze conceptualisatie en operationalisatie hebben we maatschappelijk ongenoegen nader onderzocht. We hebben gekeken naar consequenties: uit ons onderzoek blijkt dat maatschappelijk ongenoegen beïnvloedt hoe mensen krantenkoppen interpreteren en de kans op stemmen voor een extreme politieke partij vergroot. Tevens blijkt dat de mate van maatschappelijk ongenoegen samenhangt met mediagebruik. We hebben ook een internationale Z-schaal ontwikkeld om maatschappelijk ongenoegen tussen verschillende landen te kunnen vergelijken. Dit proefschrift levert dus een nieuwe benadering om maatschappelijk ongenoegen te onderzoeken. Onze resultaten tot nu toe stroken met deze benadering en wijzen richtingen aan voor toekomstig onderzoek. ; In recent years, a sense of doom and gloom about the state of society has loomed large in many countries around the world. The campaign of president Donald Trump embraced the idea that American society is in decline. While this collective societal discontent appears to have influenced major political developments in recent years, it until recently was scarcely studied. The aim of this dissertation is to answer the question: what is societal discontent? We propose to conceptualize societal discontent as an aspect of the "Zeitgeist": a collectively shared, tacit, generalized perception of the state of society. Societal discontent is an aspect of our social reality: The collective perception that we, our society as a whole, is doing badly. In order to the able to study and measure societal discontent, we developed an operationalisation: a latent "general factor" Z. With this conceptualisation and operationalisation, we subsequently studied the phenomenon societal discontent. We studied its consequences: Our research showed that societal discontent influences how people interpret newspaper headlines and predicts voting for extreme political parties. In addition, our research showed that there is a relationship between the extent of societal discontent and media use. We also developed an international Z-scale to compare societal discontent across countries. This dissertation provides a new approach to study societal discontent. Our results so far have been consistent with this approach and point to directions for future research.

How does migration change a nation? Germany in Transit is the first sourcebook to illuminate the country's transition into a multiethnic society--from the arrival of the first guest workers in the mid-1950s to the most recent reforms in immigration and citizenship law. The book charts the highly contentious debates about migrant labor, human rights, multiculturalism, and globalization that have unfolded in Germany over the past fifty years--debates that resonate far beyond national borders. This cultural history in documents offers a rich archive for the comparative study of modern Germany against the backdrop of European integration, transnational migration, and the fall of the Berlin Wall. Divided into eleven thematic chapters, Germany in Transit includes 200 original texts in English translation, as well as a historical introduction, chronology, glossary, bibliography, and filmography

A team of seven European academics report findings from a joint research project examining how the identifications of young people from post-migration backgrounds are contextually constructed, and what factors account for this process. Centered around the civil cultures of four Western European countries--The Netherlands, Britain, Germany, and France--the project investigates ways in which the school curricula, texts, and pedagogical practices serve to transmit the ideals and preferred styles inherent in each of the civil cultures to the next generation students. The experiences of Turkish students in the four countries are compared, offering valuable insights into the changing dynamics of nation-state civil cultures in multicultural societies. Annotation : 2004 Book News, Inc., Portland, OR (booknews.com)

Can we address the issue of nationalism without polemics and restore it to the domain of social science? Claudio Lomnitz-Adler takes a major step in that direction by applying anthropological tools to the study of national culture. His sweeping and innovative interpretation of Mexican national ideology constructs an entirely new theoretical framework for the study of national and regional cultures everywhere