Suchergebnisse

U ovom radu primenićemo teorijski okvir minimalne definicije demokratije (tj. izborne demokratije) na primer Republike Tunis nakon promena koje su se dogodile posle Arapskog proleća. Želimo da ilustrujemo hipotezu da demokratska politička kultura, koja ima kontinualan karakter, može imati važnu ulogu u održavanju nukleusa demokratije - izbornog procesa. Takođe, pokušaćemo da pokažemo da su specifično (liberalno i tolerantno) kulturno- istorijsko nasleđe i politička praksa u Tunisu važni faktori za formiranje i održavanje demokratije u toj zemlji (bar na minimalnom tj. izbornom nivou). Cilj nam je da pokušamo da damo makar okvirnu ocenu da li se Tunis, nekoliko godina nakon Arapskog proleća, može nazvati izbornom demokratijom. Posredno, biće reči i o tome da li i na koji način islam može biti prepreka demokratizaciji jednog društva. ; In this paper, we will apply the theoretical framework of the minimal definition of democracy (electoral democracy) to the example of the Republic of Tunisia after the changes that have occurred after The Arab Spring. We wish to illustrate the hypothesis that democratic political culture, which has a permanent character, can play an important role in maintaining the nucleus of democracy - the electoral process. Also, we will try to show that specific (liberal and tolerant) cultural - historical heritage and political practice in Tunisia are important factors for the formation and maintenance of democracy in that country (at the minimum level). Our goal is to try to give a general evaluation of whether Tunisia, a few years after The Arab Spring, can rate as electoral democracy. Indirectly, we will discuss how Islam can be barrier to the democratization of society.

U radu se razmatraju povod, tijek i sadržaj intelektualne i političke debate između Stipe Šuvara i Šime Đodana koja se odvijala tijekom 1969.,
u uvjetima društveno-političkih, kulturnih i ekonomskih previranja u tadašnjoj socijalističkoj Hrvatskoj i Jugoslaviji. Glavno pitanje koje se eksplicitno i implicitno provlačilo kroz debatu bilo je: "Je li Hrvatska u Jugoslaviji eksploatirana?" No ta je rasprava bila višeslojna
i kompleksnija od toga. U njoj su se autori dotakli i međuodnosa nacionalizma i međunarodne ekonomske integracije unutar Jugoslavije, kao
i integracije Jugoslavije sa svijetom, odnosa ekonomije i kulture, emocionalnih i racionalnih argumenata u političkoj i ekonomskoj sferi, nacionalizma i demografije, modernizacije i nacionalne emancipacije, međudjelovanja procesa u istočnom, socijalističkom lageru i na Zapadu te
konsekvencija koje bi Jugoslavija i jugoslavensko društvo iz toga trebali povlačiti. U takvu složenijem iščitavanju njihove suprotstavljene pozicije (borba ideja) ne mogu se svoditi na dihotomiju socijalizam – nacionalizam i hrvatstvo – jugoslavenstvo.

This article analyzes the phenomenon of Ukrainian Russian-language patriotism. In the first part, the author concentrates on the socio-linguistic situation in Ukraine since 1991. The next part contains a brief description of language policy in Ukraine in the 1990s and at the beginning of the 21st century, and presents the attitude of contemporary Ukrainian society to the Russian language. The main part of the text presents the changes in perception of the Russian language that have occurred in Ukraine as a consequence of the anti-regime protests at the end of 2013 and beginning of 2014 and then Russia's violation of the country's territorial integrity. The author predicts that the Russian language will not only continue to be widely represented in the Ukrainian public sphere, but will also form part of Ukraine's cultural heritage. At the same time, she suggests that it is likely that the Russian language in Ukraine will become an object for expressions of resentment, contempt, or even hatred toward Russia.

'Alert' przedstawia potrzebę rozszerzenia teorii ochrony dziedzictwa kultury w znaczeniu nie tylko materialnym, ale i niematerialnym oraz cyfrowym. Wobec przemian we współczesnym świecie stoimy w obliczu wszechogarniających zmian obszaru dziedzictwa, które modyfikują misję "chronić i przekazywać". Zastana sytuacja ukazuje nieadekwatność dawnych teorii konserwatorskich i fragmentację doktryn. Autorka przedstawia w czytelnej strukturze możliwe scenariusze rozwiązania kryzysu w teorii i systemie ochrony. Nowe zagadnienia obejmują zarówno teorię konserwacji tradycyjnych dyscyplin przez jej rozszerzone rozpoznanie i dokumentację, jak i innowacyjną ochronę rozszerzonego obszaru dziedzictwa, wraz z paradygmatami współczesnej teorii. Kolejne zagadnienia dotyczą potrzeby reformy istniejących procedur w instytucjach kulturalnych. Uczestnicząc w przełomie kulturalnym nie powinniśmy być ani bierni, ani rewolucyjni, lecz adekwatnie dostosowywać teorię, projekty i prawodawstwo. Aktywna postawa wymaga odpowiedzi na podstawowe pytania: co chronimy w obliczu rozszerzenia obrazu dziedzictwa kultur? Jak dokonać łącznego (holistycznego) zachowania dotychczasowego prymatu kultury materialnej i jednocześnie potrzebnego usankcjonowania ochrony dziedzictwa niematerialnego? Czy w porę dostrzegamy i reagujemy na rosnące znaczenie cyfryzacji objawów sztuki i powstającego jej dziedzictwa? Jak sprowokować optymalne uczestnictwo odbiorców w ochronie dziedzictwa? Odpowiedzi na te pytania okazują się bardzo ważne, bowiem mogą być pomocnym drogowskazem zmian i analizy wartościującej w dwóch uzupełniających si kategoriach: kulturalno-historycznych i społeczno-ekonomicznych, które w rzeczywistości wzajem się przenikają.

Die Analyse schildert die Vorstellungen der weissrussischen Opposition zu den verschiedenen Dimensionen der internationalen Beziehungen des Landes, insbesondere im Hinblick auf das Verhältnis zu Russland und zur GUS. Mit ihrer geopolitischen Lage am Schnittpunkt zwischen dem postsowjetischen Raum und dem sich integrierenden Europa kommt der Republik Belarus nach Ansicht der demokratischen Opposition eine Brückenfunktion zu. Dazu bedarf es freilich einer gefestigten Staatlichkeit des Landes. In der Zweierunion mit Russland liegt die Gefahr einer Fortdauer der einseitigen Abhängigkeit von Russland, die Viererunion - unter Einschluss von Kasachstan und Kirgistan - besteht lediglich in der vertikalen Ausrichtung auf Russland; die GUS schliesslich kann sich wegen der Dominanz Russlands und der divergierenden nationalen Interessen und geopolitischen Ausrichtungen ihrer Mitglieder nicht zu einer Gemeinschaft nach dem Muster der EU entwickeln. Die Schlussfolgerung, die die demokratische Opposition für die Aussenpolitik des Landes aus dieser Situation zieht, lautet: Ohne die Bedeutung enger kooperativer Beziehungen zu Russland in Abrede zu stellen, sieht die Opposition in einer einseitigen Ausrichtung auf Russland und die GUS für das Land keine Zukunftsperspektive. - Der Verfasser ist stellvertretender Vorsitzender der Vereinigten Bürgerpartei, Mitglied des legitimen Parlaments von Belarus und Präsident der Weißrussischen Euro-Atlantischen Vereinigung. (BIOst-Dok)

Das Referendum zur Verfassung sowie die Parlamentswahlen des Jahres 1993 scheinen eine neue Etappe im posttotalitären Rußland zu eröffnen. Die vorliegende Analyse sucht vor allem nach den Ursachen für den Wahlerfolg der Liberal-Demokratischen Partei Zirinovskijs, charakterisiert dieselbe als rechtsextrem und aggressiv und skizziert ihre internen Strukturen. Als wesentliche Schlußfolgerung wird die Dringlichkeit der Korrekturen der derzeitigen Politik deutlich; die Fehler der Parteien, die letztlich zu diesem Debakel geführt haben, werden genauer erörtert. Dazu gehört in erster Linie der fehlende Bezug zur Wählerschaft. (BIOst-Rgl)