Suchergebnisse

W artykule przedstawiono analizę funkcjonowania społecznej opieki nad zabytkami w Gdyni po 2003 r. Kilkanaście lat doświadczenia samorządu lokalnego oraz czas, jaki upłynął od wejścia w życie obowiązujących regulacji związanych z instytucją społecznych opiekunów zabytków, pozwalają na sformułowanie wniosków i pokazanie wad oraz zalet różnych rozwiązań. W artykule przedstawiono doświadczenia Biura Miejskiego Konserwatora Zabytków w Gdyni ze współpracy, zarówno ze społecznymi opiekunami zabytków, jak i z lokalnymi stowarzyszeniami zajmującymi się ochroną dziedzictwa. Z doświadczeń autorów wynika jednoznacznie, że przepisy ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, regulujące działalność społecznych opiekunów zabytków są anachroniczne i w praktyce mają minimalny wpływ na ochronę zabytków. Natomiast rozwinęła i rozwija się działalność społeczna aktywnych mieszkańców z wykorzystaniem stowarzyszeń i innych form kolektywnego współdziałania. Dużą rolę odgrywają obecnie portale internetowe, a zwłaszcza media społecznościowe, które ułatwiają komunikację i pozwalają szybko reagować. Widoczne jest ogromne zainteresowanie społeczne ochroną zabytków i spora aktywność mieszkańców w tym zakresie. W ocenie autorów należy skorzystać z nowych doświadczeń i całkowicie przeformułować zasady współpracy organów ochrony zabytków ze społeczeństwem. Taka współpraca może przynieść korzystne efekty.

Niniejszy artykuł dotyczy zagadnień związanych z zachowaniem i odnową przestrzeni publicznej śródmieścia Gdyni, które zostało zaprojektowane i zbudowane głównie w 20. i 30. latach ubiegłego wieku. W 2007 r. znaczna część śródmieścia została wpisana do rejestru zabytków jako historyczny zespół architektury miejskiej. Ponadto w 2015 r. obszar ten został uznany za Pomnik Historii. Ochrona zespołu architektury miejskiej obejmuje nie tylko renowację zabytkowych budynków, ale także ochronę przestrzeni publicznych, które stanowią integralną część zabytkowego zespołu. Dlatego też zachowanie historycznego kształtu i wystroju przestrzeni publicznej w centrum Gdyni jest jednym z kluczowych zadań konserwatorskich miasta. Ochrona przestrzeni miejskiej w stosunkowo młodych ośrodkach historycznych (liczących mniej niż sto lat) jest zagadnieniem nowatorskim z perspektywy konserwatorskiej, stąd zasługuje ona na analizę. Przykładem zagadnień związanych z ochroną i rewaloryzacją przestrzeni publicznej w centrum Gdyni są trzy zabytkowe ulice, wybudowane pod koniec lat 20. ubiegłego wieku i znajdujące się w obrębie historycznego zespołu wpisanego do rejestru zabytków. Były one w ostatnich latach przedmiotem różnych inwestycji. Ulice różnią się między sobą stanem historycznym, wymogami remontowymi, oczekiwaniami społecznymi i planami inwestycyjnymi. Już na etapie opracowywania inwestycji wszystkie te czynniki doprowadziły do różnych założeń i podejść, przynosząc w każdym przypadku odmienne rezultaty.

Na terenach portowo-stoczniowych Gdyni zachowanych jest wiele historycznych obiektów, które ze względu na zmiany w funkcjonowaniu portu oraz przekształcenia użytkowania terenów podlegają określonym zmianom. Najważniejsze z tych budynków są objęte ścisłą ochroną prawną poprzez wpisanie do rejestru zabytków. Zapewnia to ich zachowanie i często także rewaloryzację. Inne, także wartościowe, ale nieobjęte tak ścisłą ochroną – uwzględnione tylko w ewidencjach zabytków, podlegają adaptacjom i przebudowom, które powodują utratę niektórych walorów, ale umożliwiają przynajmniej częściowe zachowanie. Wiele budynków tego typu utraciło swoje funkcje, jest opuszczonych i oczekuje na powtórne zagospodarowanie. Ochrona zabytków w takich sytuacjach jest bardzo problematyczna i wymaga wypracowania kompromisów. Przekształcenia budynków historycznych są nieuniknione. W celu określenia zakresu ochrony i dopuszczalności ingerencji pożądane jest wypracowanie metody oceny wartości zabytkowych, która dałaby narzędzia do zobiektywizowania procesów przekształceń.

Cette synthèse de la revue externe du CP menée en 1997 présente la mise en perspective, les missions du département, le fonctionnement et les propositions concernant le département et l'ensemble du Cirad. Les commentaires du CP sur les principales propositions de la commission de revue externe, la délibération du conseil scientifique du Cirad et une présentation du département complètent ce document

Hennig Brandt's discovery of phosphorus (P) occurred during the early European colonization of the Chesapeake Bay region. Today, P, an essential nutrient on land and water alike, is one of the principal threats to the health of the bay. Despite widespread implementation of best management practices across the Chesapeake Bay watershed following the implementation in 2010 of a total maximum daily load (TMDL) to improve the health of the bay, P load reductions across the bay's 166,000-km(2) watershed have been uneven, and dissolved P loads have increased in a number of the bay's tributaries. As the midpoint of the 15-yr TMDL process has now passed, some of the more stubborn sources of P must now be tackled. For nonpoint agricultural sources, strategies that not only address particulate P but also mitigate dissolved P losses are essential. Lingering concerns include legacy P stored in soils and reservoir sediments, mitigation of P in artificial drainage and stormwater from hotspots and converted farmland, manure management and animal heavy use areas, and critical source areas of P in agricultural landscapes. While opportunities exist to curtail transport of all forms of P, greater attention is required toward adapting P management to new hydrologic regimes and transport pathways imposed by climate change. ; Public domain authored by a U.S. government employee