Suchergebnisse

Artykuł podejmuje zagadnienie wychowania przez codzienność życia w rodzinie w kontekście twórczości Profesor Teresy Kukołowicz, wybitnego pedagoga, która przyczyniła się do reaktywacji studiów pedagogicznych w KUL i przez wiele była kierownikiem Instytutu Pedagogiki KUL. Problematykę życia rodzinnego T. Kukołowicz podejmowała w duchu personalizmu chrześcijańskiego. Podkreślała ogromną rolę wychowania w codzienności nie tylko dla dzieci w rodzinie, ale też dla wszystkich członków rodziny. Podstawowym zadaniem wychowawczym rodziców jest doprowadzenie dziecka do poznania i umiłowania Boga, włączenie go do Kościoła i rozwój jego wiary oraz rozwój potencjalności dziecka jako osoby. Na wychowanie przez codzienność w rodzinie składa się: obecność rodziców, świadectwo życia codziennego, częsta i szczera rozmowa/dialog, stół rodzinny jako miejsce spotkania, domowa obyczajowość zarówno codzienna jak i świąteczna oraz symbole w rodzinie, podejmowanie odpowiedzialności i współodpowiedzialności oraz troska o dobro wspólne.

Ojcostwo wobec dziecka niesłyszącego jest dużym wyzwaniem, natomiast uwaga badaczy i praktyków skupia się głównie na przeżyciach i roli matki. Dlatego należy z uznaniem odnotować wzrastającą liczbę doniesień naukowych na temat doświadczeń ojca w tej sytuacji, jego ojcowskiej roli i znaczenia jego zaangażowania w wychowanie dziecka. Artykuł prezentuje wyniki badań w grupie 14 ojców metodą sondażu diagnostycznego przy użyciu kwestionariusza ankiety własnej konstrukcji oraz Kwestionariusza dla Rodziców M. Ziemskiej.
Na podstawie wyników badań można stwierdzić, że ojcowie dzieci niesłyszących rozumieją ojcostwo jako odpowiedzialność za dziecko i obowiązek zaspokojenia jego potrzeb; oceniają siebie jako dobrych ojców; w większości starają się wspomagać rozwój swojego dziecka poprzez uczestniczenie w jego codziennych czynnościach, rehabilitacji, w ważnych wydarzeniach życiowych i wpajaniu hierarchii wartości, ale żonie przypisują znacznie większą rolę w codziennym życiu dziecka oraz we wspieraniu go emocjonalnym; postrzegają swoje dziecko z uszkodzeniem słuchu jako samodzielne, jednak potrzebujące więcej opieki i troski niż dziecko słyszące; ojcowie różnią się w zakresie postaw rodzicielskich, niektórzy przyjmują postawę nadmiernego górowania, kontrolowania i bezradności, połowa z nich charakteryzuje się postawą dystansu. Niewątpliwie ojcowie, tak jak i pozostali członkowie rodziny (a właściwie rodzina jako system), wymagają różnorodnych form pomocy i wsparcia, w tym również psychologicznego.