Suchergebnisse

Artykuł oparty jest na wynikach ogólnopolskich badań dotyczących strategii działania polskich instytucji teatralnych w pandemii, realizowanych w okresie lockdownu. Badań, które – jak się okazało – dostarczyły także danych pozwalających formułować szersze wnioski. Celem artykułu jest odtworzenie wyobrażeń, jakie na temat roli, znaczenia i zróżnicowania pola teatralnego mają osoby kierujące tego typu instytucjami. Dodatkowym celem jest konceptualizacja pojęcia sytuowania, by w ten sposób lepiej dostrzec znaczenie, jakie dla funkcjonowania relacji tworzących pole teatralne ma postrzeganie ich przez aktorów, którzy w nim uczestniczą. Posługując się kategorią sytuowania w interpretacji treści przeprowadzonych wywiadów jakościowych, wskazujemy między innymi na obecne w wypowiedziach naszych rozmówców, kontrastujące ze sobą modele myślenia o instytucjach teatralnych (menadżerski i autorski), przywiązanie do tradycyjnej roli teatru na tle innych sztuk, a także na szczególną rolę bezpieczeństwa jako kluczowego wymiaru różnicującego pozycję teatru w rzeczywistości społecznej.

Jednym z najważniejszych mitów założycielskich nowoczesnej sztuki jest przekonanie, iż nie jest ona tworzona dla pieniędzy i by ją kreować artysta musi odrzucić zarabianie jako motyw popychający do jej tworzenia. Co więcej, jak sugerował Bourdieu, to właśnie zaprzeczenie ekonomicznym motywom tworzenia pozwalało artystom akumulować kapitał symboliczny, niezbędny dla uznania ich sztuki za istotną. W artykule konfrontujemy to modernistyczne przekonanie z ustaleniami poczynionymi w dwu niedawno realizowanych ogólnopolskich projektach badawczych, w których badanymi osobami byli twórcy i twórczynie w różnym wieku oraz na różnych etapach kariery. Celem analizy jest zrekonstruowanie stosunku artystów i artystek wobec pieniędzy i zarabiania w sztuce. Rozpatrujemy, jak stosunek ten wyraża się w sposobach myślenia o sztuce, priorytetach zawodowych, czynnikach przygotowujących do zawodu i mających wpływ na rozwój kariery, finansowaniu sztuki oraz głównych problemach artystów tworzących w Polsce. Na podstawie poczynionych ustaleń argumentujemy, iż tym, co definiuje sztukę jako osobną praktykę społeczną, jest dziś raczej realizm, etatyzm, umiarkowane wyrzeczenie oraz racjonalizowanie, a nie bezinteresowność, zaś modernistyczny mit tworzenia jako aktywności wolnej od merkantylnych motywacji wypierany jest przez dyskurs sztuki jako profesji, którego częścią jest też zagadnienie braku bezpieczeństwa socjalnego.

Who is an artist? Questions over how to define this role divided the makers of the project The Invisible Visual: Visual Art in Poland—Its State, Role, and Significance. The authors' sources of data were the results of a nationwide survey, a survey of graduates of the Polish Academy of Fine Arts in the years 1975–2011, and in-depth interviews with seventy individuals in the field of visual arts. The authors were able to establish, first, that persons working in the art field give different definitions from those beyond its bounds; second, that artists, decision-makers, curators, and critics try to defend the sense and autonomy of their activities against ways of thinking and acting that are typical of other areas of the social world (while they are themselves engaged in disputes over who has a right to call him- or herself an artist and what is and isn't good art); and third, being an artist is marked by a difficult-to-cross boundary, as is shown by the common necessity of supplementing artistic work by other sources of income and the high risk of failure in an artistic career.

This paper discusses a research project that attempted to examine selected public institutions' response strategies to a pandemic. The most important research question of the project was the relationship between the pandemic and innovativeness of the sector of public institutions (understood as the desire to introduce new ways of operating, new inter-institutional links, new patterns of relations with stakeholders, etc., resulting from the knowledge provided to individual institutions by functioning under the conditions of the pandemic). During qualitative research we found that the researched institutions' predominant reaction to the challenges of the pandemic was not an orientation towards innovation but a striving to maintain a mode of functioning that is as similar as possible to that from before the pandemic. The innovations made (transition to remote working, simplification of some administrative procedures) resulted from external pressure to a greater extent and internal reflexivity to a lesser extent. The narratives captured in the study about the everyday life of public institutions during the pandemic have three common elements. First, they all focus less on large and spectacular innovations and more on micro-innovations (not treated as innovation, but understood as dozens of micro-improvements, minimal adjustments to existing routines). Second, they all miniaturize the experience of the pandemic, regarding it as events so extreme as to be useless for designing a better institutional order. Thirdly, all the reconstructed narratives are situated in an institutional zone of in-between, which means that they perceive themselves as a transparent medium fluctuating between the state and society and as a subject without influence on the shape of its own functioning. On the one hand, this would depend on the level of civic culture and, on the other hand, on the policy created at the highest levels of the state.

This paper discusses a research project that attempted to examine selected public institutions' response strategies to a pandemic. The most important research question of the project was the relationship between the pandemic and innovativeness of the sector of public institutions (understood as the desire to introduce new ways of operating, new inter-institutional links, new patterns of relations with stakeholders, etc., resulting from the knowledge provided to individual institutions by functioning under the conditions of the pandemic). During qualitative research we found that the researched institutions' predominant reaction to the challenges of the pandemic was not an orientation towards innovation but a striving to maintain a mode of functioning that is as similar as possible to that from before the pandemic. The innovations made (transition to remote working, simplification of some administrative procedures) resulted from external pressure to a greater extent and internal reflexivity to a lesser extent. The narratives captured in the study about the everyday life of public institutions during the pandemic have three common elements. First, they all focus less on large and spectacular innovations and more on micro-innovations (not treated as innovation, but understood as dozens of micro-improvements, minimal adjustments to existing routines). Second, they all miniaturize the experience of the pandemic, regarding it as events so extreme as to be useless for designing a better institutional order. Thirdly, all the reconstructed narratives are situated in an institutional zone of in-between, which means that they perceive themselves as a transparent medium fluctuating between the state and society and as a subject without influence on the shape of its own functioning. On the one hand, this would depend on the level of civic culture and, on the other hand, on the policy created at the highest levels of the state. ; This paper discusses a research project that attempted to examine selected public institutions' ...