Suchergebnisse

This article sketches a neo-Bourdieusianframework for rethinking racial domination. It proposes that we need to historicize the notion of "race";todislodge the United States from its Archimedean position; to forsake the logic of the trial; andto disaggregateethnoracial phenomena into the "elementary forms" of racial domination, categorization, discrimination, segregation, seclusion, and violence. This approach makes it possible to grasp "race" as a denegated modality of ethnicity and to uncoverhow a system of ethnoracialclassificationis mapped onto a system of ethnoracialstratification, that is, to grasp "race" as a particular modality of "group-making."

Drawing on the Begriffsgeschichte of Reinhart Koselleck and the reflexive sociology of Pierre Bourdieu, my book The Invention of the 'Underclass' draws a microhistory of the birth, diffusion, and demise of this racialized folk devil at the intersection of the academic field, the journalistic field, and the politics-policy-philanthropic field. This history illuminates the politics of knowledge about dispossessed and dishonored categories in the metropolis and suggests three notions that can help researchers parse the use and abuse of other social science constructs and thus practice better conceptual hygiene: lemming effects (illustrated by the wild rush to deploy 'diaspora'), conceptual speculative bubble (as with 'racial capitalism'), and turnkey problematics (such as the 'resilient city' and the 'creative city'). I discuss the factors that foster the development of epistemic bandwagons, speculation, and turnkeys, and specify the criteria that make for a robust concept in terms of semantics (clarity and neutrality), logics (coherence and type-specificity), and heuristics (empirical adequacy and theoretical productivity).

Bu
makale, [International Journal of Urban and Regional Research'ün önümüzdeki iki
sayısı boyunca] "Etkinlikler ve Tartışmalar" bölümünde yer verilecek olan
"Bourdieu'yü Kente Getirmek" seminerinin ana hatlarını ele alıyor. Öncelikle,
Bourdieu'nün Béarn ve Cezayir'de yürüttüğü, iktidar, mekan ve kentleşme temalı
erken dönem çalışmalarını, Fransız metropolündeki toplumsal sefaleti incelediği
geç dönem çalışmasıyla ilişkilendirerek Bourdieu sosyolojisinin kent
çalışmaları için önemini ortaya koyuyorum. Ardından, Bourdieu'nün araştırma
pratiğine hayat veren ve kent araştırmalarına verimli bir şekilde rehberlik
edebilecek dört kesişen ilkeye ışık tutuyorum: Bachelardçı epistemolojik kopuş
ve ihtiyat koşulu; faili (habitus), dünyayı (alana kaynaklık eden toplumsal
uzam) ve araştırmacının kategorilerini (epistemik düşünümsellik) üçlü bir
tarihselleştirmeye tabi tutmayı gerektiren Weberci buyruk; sembolik uzam,
toplumsal uzam ve fiziksel uzam arasındaki karşılıklı mütekabiliyetin izini
sürebilmek için topolojik akıl yürütme türüne başvurmaya çağıran
Leibnizci-Durkheimcı davet; sembolik yapıların teşkil edici etkinliğinin
farkında olmaya çağıran Cassirerci uğrak. Ayrıca, Bourdieucü kent
araştırmacılarının kaçınmaları gereken üç tuzağa işaret ediyorum: Bunlardan
ilki kavram fetişizmidir; ikincisi, Bourdieu'nün kavramlarının teşvik ettiği
araştırma işlemlerinin uygulanamadığı hallerde bile "Bourdieucü konuşma"
cazibesidir; üçüncüsü ise kavramları uyarlayarak kullanmanın daha üretken
olduğu durumlarda bile Bourdieucü kuramsal çerçevenin bir blok olarak
dayatılmasıdır.

Sanayi-sonrası
kentte sürgün, 'şehir içi mahalleler', 'gettolar', 'yıkıntılar', 'girilmez
bölgeler', 'sorunlu muhitler' veya basitçe 'sert mahalleler' gibi kimi zaman
gerçek kimi zaman da hayali çok çeşitli ve bulanık, özgün sosyo-mekânsal
formasyonlara işaret eder. Bu mekânları nasıl karakterize etmeli ve
ayrıştırmalıyız; güzergâhlarını (doğuşlarını, gelişimlerini, çöküşlerini ve
ölümlerini) nasıl açıklamalıyız; üzerlerine yapışan damganın kaynağı nedir ve
ne tür bir sınıf, etnisite ve devlet kümelenmesini somutlaştırıp işaret
etmektedir? Bunlar, benim Kent Paryaları (Wacquant, 2014) başlıklı kitabımda,
neoliberalizmin hüküm sürdüğü çağda, Amerika'daki kara gettoyla Avrupa işçi
sınıfı banliyölerinin güzergahlarını metodik bir şekilde karşılaştırarak cevap
aradığım sorulardır. Bu makalede, yeni bir yüzyılın eşiğinde kutuplaşmış
metropolisteki sembolik, toplumsal ve fiziksel uzamlar arasındaki bulanık
bağlantıya dair kavrayışımızı daha da genişletmek için, ileri marjinalliğin
kıta aşırı sosyolojisini yeniden ele alıyorum. Buna ek olarak, karşılaştırmalı
kent çalışmaları için faydalı olduğunu düşündüğüm, Bourdieu sosyolojisinin
temel ilkelerine ışık tutuyorum.

Rastreando los orígenes filosóficos y el uso inicial por Pierre Bourdieu de habitus para dar cuenta de la disyunción histórica producida por la guerra argelina de liberación nacional y por la modernización de posguerra del campo francés, podemos clarificar cuatro errores de comprensión recurrentes sobre el concepto: (1) el habitus no es nunca la réplica de una simple estructura social sino un set de esquemas de muchas capas, multiescalar y dinámico sujeto a "revisión permanente" en la práctica; (2) el habitus no es necesariamente coherente y unificado sino que presenta grados variables de integración y tensión; (3) porque no es siempre congruente con el cosmos en que se desarrolla y despliega, el habitus es tan apropiado para analizar crisis y cambio como cohesión y continuidad; pero (4) no es un mecanismo autosuficiente para la generación de acción: la disección de disposiciones debe proceder siempre en conexión cercana con el mapeo del sistema de posiciones que alternadamente excita, suprime o redirecciona las inclinaciones y capacidades socialmente constituidas del agente. De modo crucial, en manos de Bourdieu, habitus no es un concepto abstracto derivado y orientado a disquisiciones teóricas, sino un modo estenográfico de designar una postura de investigación que pone al modo de pensamiento genético en el corazón del análisis social.

AbstractThis article frames the themes of the two‐part Interventions section 'Bourdieu Comes to Town'. I first establish the pertinence of Bourdieu's sociology for students of the city by revisiting his youthful work on power, space, and the diffusion of urban forms in provincial Béarn and colonial Algeria. In both cases, urbanization is the key vector of transformation, and the city, town, or camp the site anchoring the forces dissolving the social fabric of the French countryside and overturning French imperialism in North Africa. These early studies establish that all social and mental structures have spatial correlates and conditions of possibility; that social distance and power relations are both expressed in and reinforced by spatial distance; and that propinquity to the center of accumulation of capital (economic, military, or cultural) is a key determinant of the force and velocity of social change. Next, I discuss four principles that undergird Bourdieu's investigations and can profitably drive urban inquiry: the Bachelardian moment of epistemological rupture, the Weberian invitation to historicize the agent (habitus), the world (social space) and the categories of the analyst (epistemic reflexivity); the Leibnizian‐Durkheimian imperative to deploy the topological mode of reasoning; and Cassirer's command to heed the constitutive efficacy of symbolic structures. The plasticity and productivity of his concepts suggest that Bourdieu can not only energize urban inquiry but also merge it into a broader analytic of the trialectic of symbolic division, social space, and the built environment. This paves a pathway for reconceptualizing the urban as the domain of accumulation, differentiation and contestation of manifold forms of capital, which makes the city a central ground, product, and prize of historical struggles.

Class, ethnicity, and state in the making of marginality: Revisiting territories of urban relegationIn the postindustrial city, relegation takes the form of real or imaginary consignment to distinctive sociospatial formations variously and vaguely referred to as "inner cities," "ghettos," "enclaves," "no-go areas," "problem districts," or simply "rough neighborhoods." How are we characterize and differentiate these spaces, what determines their trajectory (birth, growth, decay and death), whence comes the intense stigma attached to them, and what constellations of class, ethnicity and state do they both materialize and signify? These are the questions I pursued in my book "Urban outcasts" (2008) through a methodical comparison of the trajectories of the black American ghetto and the European working-class peripheries in the era of neoliberal ascendancy. In this article, I revisit this cross-continental sociology of "advanced marginality" to tease out its broader lessons for our understanding of the tangled nexus of symbolic, social and physical space in the polarizing metropolis at century's threshold in particular, and for bringing the core principles of Bourdieu's sociology to bear on comparative urban studies in general. Klasa, etniczność i państwo w procesie tworzenia marginalności: Ponowne spojrzenie na obszary miejskiej relegacjiW mieście epoki postprzemysłowej relegacja przybiera formę realnego lub wyobrażonego przypisania do odrębnych formacji społeczno-przestrzennych, na różne sposoby i niezbyt precyzyjnie określanych jako "śródmieścia" (inner cities), "getta", "enklawy", "rejony niebezpieczne" (no-go areas), "dzielnice stwarzające problemy" (problem districts) czy po prostu "nieprzyjemne dzielnice" (rough neighborhoods). W jaki sposób opisujemy i odróżniamy owe przestrzenie, co określa ich trajektorię (powstanie, rozwój, upadek i zanik), skąd wzięło się silne symboliczne piętno nadane im na przełomie stuleci, a także jakiego rodzaju powiązania między klasowością, etnicznością i państwem znajdują w nich materialny oraz znaczeniowy wyraz? Kwestie te podejmuję w książce "Urban outcasts" [Miejscy wyrzutkowie] (2008), w której metodycznie porównuję trajektorie amerykańskiego czarnego getta i europejskich peryferii robotniczych w czasach panowania neoliberalizmu. W niniejszym artykule powracam do tej międzykontynentalnej socjologii "zaawansowanej marginalności", mając na celu odsłonięcie płynących z niej wniosków dla lepszego zrozumienia skomplikowanych powiązań przestrzeni symbolicznej, społecznej i fizycznej w obrębie polaryzującej metropolii na przełomie stuleci oraz, ogólniej, zastosowanie podstawowych zasad socjologii Pierre'a Bourdieu do badań porównawczych nad obszarami miejskimi.

Este artículo destaca cuatro principios transversales que animan la práctica de investigación de Pierre Bourdieu, y que pueden guiar de manera fructífera la indagación en cualquier frente empírico: el imperativo bachelariano de la ruptura epistemológica y la vigilancia; el mandamiento weberiano de realizar la triple historización del agente (habitus), el mundo (espacio social, del cual el campo es un subtipo), y las categorías de razonamiento del analista (reflexividad epistémica), espacio social y espacio físico; la invitación leibniziana-durkheimiana para desplegar el modo topológico de razonamiento y rastrear las correspondencias mutuas entre espacio simbólico, social y físico; y el momento cassirerano que nos urge a reconocer la eficacia constitutiva de las estructuras simbólicas. También señalo tres trampas que los exploradores bourdieanos del mundo social deben tener un cuidado especial en evitar: la fetichización de los conceptos, las seducciones de "hablar bourdieano" y fallar al realizar las operaciones que las nociones de Bourdieu estipulan, y la imposición forzada de su marco teórico en bloque, cuando es más productivo usarlo como un estuche de herramientas a través de la transposición. Estos principios guían la construcción del objeto y no son consignas teóricas, sino pautas prácticas para la investigación antropológica. Lo que implica que la mímesis y no la exégesis debe guiar a aquellos científicos sociales que desean construir, revisar o retar la maquinaria científica y el legado de Pierre Bourdieu.