Suchergebnisse

W czasach zaawansowanych procesów globalizacji, których częścią jest społeczeństwo informacyjne, będące jednocześnie społeczeństwem ryzyka, wzrasta zapotrzebowanie na kompleksową ochronę. Zadanie to przekracza możliwości jednostek. Wzrasta więc znaczenie administracji publicznej, zmniejszającej dotychczasowy deficyt działań państwa w tym zakresie. Wsparciem dla tych działań staje się zjawisko kultury strategicznej, zgodnie z którą zapewnianie bezpieczeństwa wymaga uwzględniania nie tylko zasobów i sprawnych struktur organizacyjnych, lecz także mentalności ludzi.

Jan Wintr (2010): Česká parlamentní kultura, Praha: Auditorium, 432 pages.

Celem artykułu jest zwrócenie uwagi na rolę Japonii w kształtowaniu się nowego ładu międzynarodowego w regionie Azji i Pacyfiku, przez pryzmat jej kultury strategicznej. Konieczne jest zatem udzielenie odpowiedzi, czy z racji swej potęgi gospodarczej i technologicznej Japonia jest predysponowana do odgrywania roli pełnowymiarowego mocarstwa? Czy odgrywanie takiej roli jest ograniczane przez kulturę strategiczną Japonii? Jakie były w przeszłości i jakie są obecnie uwarunkowania jej kultury strategicznej? Przyjmuję następującą tezę: kultura strategiczna Japonii zmienia się mimo wewnętrznego instytucjonalnego antymilitaryzmu.