Suchergebnisse

ABSTRACT: Restricting children's exposures to marketing of unhealthy foods and beverages is a global obesity prevention priority. Monitoring marketing exposures supports informed policymaking. This study presents a global overview of children's television advertising exposure to healthy and unhealthy products. Twenty‐two countries contributed data, captured between 2008 and 2017. Advertisements were coded for the nature of foods and beverages, using the 2015 World Health Organization (WHO) Europe Nutrient Profile Model (should be permitted/not‐permitted to be advertised). Peak viewing times were defined as the top five hour timeslots for children. On average,there were four times more advertisements for foods/beverages that should not be permitted than for permitted foods/beverages. The frequency of food/beverages advertisements that should not be permitted per hour was higher during peak viewing times compared with other times (P < 0.001). During peak viewing times, food and beverage advertisements that should not be permitted were higher in countries with industry self‐regulatory programmes for responsible advertising compared with countries with no policies. Globally, children are exposed to a large volume of television advertisements for unhealthy foods and beverages, despite the implementation of food industry programmes. Governments should enact regulation to protect children from television advertising of unhealthy products that undermine their health.

Restricting children's exposures to marketing of unhealthy foods and beverages is a global obesity prevention priority. Monitoring marketing exposures supports informed policymaking. This study presents a global overview of children's television advertising exposure to healthy and unhealthy products. Twenty-two countries contributed data, captured between 2008 and 2017. Advertisements were coded for the nature of foods and beverages, using the 2015 World Health Organization (WHO) Europe Nutrient Profile Model (should be permitted/not-permitted to be advertised). Peak viewing times were defined as the top five hour timeslots for children. On average, there were four times more advertisements for foods/beverages that should not be permitted than for permitted foods/beverages. The frequency of food/beverages advertisements that should not be permitted per hour was higher during peak viewing times compared with other times (P < 0.001). During peak viewing times, food and beverage advertisements that should not be permitted were higher in countries with industry self-regulatory programmes for responsible advertising compared with countries with no policies. Globally, children are exposed to a large volume of television advertisements for unhealthy foods and beverages, despite the implementation of food industry programmes. Governments should enact regulation to protect children from television advertising of unhealthy products that undermine their health. ; In Argentina, advertising monitoring was supported by the International Development Research Center (IDRC; grant number 107459‐001). The Chilean team would like to thank the National TV Council (CNTV) that provided the TV records, as well as María Fernanda Sánchez, Camila Román, and Camila Fierro for assisting with the coding and database preparation; data coding was supported by grants from the International Development Research Center (no. 107731‐002) and Bloomberg Philanthropies. The project in Colombia was cofunded by Estrategia de sostenibilidad de grupos de investigación–University of Antioquia, Medellín, Colombia. The Colombian team wish to thank Mariana Arias Toro y Melisa Alejandra Muñoz Ruiz, School of Nutrition and Dietetics, University of Antioquia, Medellín. In Costa Rica and Guatemala, data collection and analysis was funded by IDRC grant no. 107213001. In Malaysia, this project was funded under the Fundamental Research Grant Scheme (FRGS/1/2013/SS03/UKM/02/5) of the Ministry of Higher Education. In Mexico, the financial support of this study was founded by the International Development Research Center (project number: 107731) and Bloomberg Philanthropies. The project in Slovenia was funded by the Slovenian Research Agency and Ministry of Health of Republic of Slovenia (research programme P3‐0395: Nutrition and Public Health; research project L3‐9290: sugars in human nutrition); we acknowledge the support of Dea Zavadlav (Nutrition Institute, Slovenia) in the data collection. The South African team wish to thank Prof Norman Temple, Athabasca University, Canada, and Prof Nelia Steyn, University of Cape Town, who initiated the food advertising project in South Africa. In Spain, data collection was supported by the Spanish Health Research Fund of the Institute of Health Carlos III (project ENPY 1015/13) and the Spanish Consumers Organization (OCU). The Spanish team wish to thank María José Bosqued Estefanía for her support in data management. Jean Adams and Martin White were supported by the Centre for Diet and Activity Research (CEDAR), a UKCRC Public Health Research Centre of Excellence. Funding from the British Heart Foundation, Cancer Research UK, Economic and Social Research Council, Medical Research Council, the National Institute for Health Research, and the Wellcome Trust, under the auspices of the UK Clinical Research Collaboration, is gratefully acknowledged.

Publikacja recenzowana / Peer-reviewed publication ; Unia Europejska, po impasie instytucjonalnym spowodowanym odrzuceniem traktatu konstytucyjnego, po wysiłku, jakim był proces rozszerzenia na nowe – często nieprzygotowane do tego kraje, oraz po latach kryzysu gospodarczo-finansowego powoli wychodzi na prostą. Wydaje się, że "diabelska alternatywa" – rozpad albo głębsza integracja – przestaje być aktualna. Unia Europejska wybrała zdecydowanie tę drugą opcję. Krok po kroku, szczyt po szczycie, Unia posuwa się mozolnie w kierunku głębszej integracji finansowej i fiskalnej, w kierunku zacieśnienia oraz koordynacji współpracy gospodarczej, a także bardziej rygorystycznego egzekwowania kryteriów konwergencji finansowej. De facto strefa euro, a wraz nią cała Unia Europejska, w zakresie spraw gospodarczo-finansowych, najgorsze ma za sobą. Niepokojący z punktu widzenia całej Unii Europejskiej jest Brexit. Wyjście Brytyjczyków z UE jest ogromnym politycznym, militarnym, gospodarczym i wizerunkowym osłabieniem Unii, a może nawet czymś więcej – porażką Unii, a zapewne także i Brytyjczyków. Innym niepokojącym i trwającym problemem Unii jest kryzys migracyjny. Jednak powoli i z opóźnieniem UE zaczyna z niego wyciągać wnioski i urealniać politykę migracyjną. Coraz bardziej niepokojąca staje się kwestia przestrzegania praworządności przez niektóre kraje unijne, jak również jej ocena i zdolność władz UE do uporania się z tym problemem. Unia Europejska nie powróci już zapewne do dyskusji na temat finalite, czyli finalnego celu: czym być – federacją, superpaństwem, czy też konfederacją państw, Europą Ojczyzn? Jednak integracja w głąb będzie postępować z tymi, którzy chcą, a bez tych, którzy nie chcą. Integracja finansowo- -gospodarcza w ramach UGW, wojskowa w ramach WPBiO, także w sprawach imigracyjnej, regionalnej i wymiaru sprawiedliwości. ; European Union, having back constitutional treaty refusal crisis, enlargement problems with new EU members and economic-financial crisis, seems to have overcome the most difficult period. Looks like "the devil alternative" – breaking up or deepen integration – is no more actual. Step by step, through EU leaders summit after summit recovery decisions, European Union is crawling towards deepen financial and fiscal integration. A number of diff erent long-term proposals have been put forward to deal with Eurozone crisis, as European Fiscal Union, a package for European bank recovery and other measures going to strict respect of financial convergence criteria. Brexit, the ongoing process of withdrawal of United Kingdom from EU will have deep impact on UK and EU mutual political-economic relations, being at the same time deep repulse of EU itself. The other unquiet and still lasting problem for EU was a sharp increase in the migration fl ows into European Union territory, making a lot of problems to EU countries. However, after bad results and the lack of proper approach to that problem European Union is preparing new common immigration policy. EU is also facing the impact of accession to office of a Eurosceptic party/governments violating the principles of law and EU values which makes a problem of EU infringement procedure efficiency. Having in mind all EU aspects of crisis, actually, it is difficult to foresee the return to the debate about finalite politique of European Union, which means answering the questions: what does EU have to be? Federation, super-state or only the Europe of Homelands?

Serling: The Rise and Twilight of Television's Last Angry Man. Gordon F. Sander. Discovering Men. David H. J. Morgan. The Hysterical Male: New Feminist Theory. Arthur and Marilouise Kroker, eds. Child‐Loving: The Erotic Child and Victorian Culture. James R. Kincaid. Centuries of Solace: Expressions of Maternal Grief in Popular Literature. Wendy Simonds and Barbara Katz Rothman. Women and Self‐help Culture: Reading between the Lines. Wendy Simonds. The Best Man‐Selections from the First Three Years of MAN! Magazine. Sharon Adams, ed. Men in the Public Eye—The Construction and Deconstruction of Public Men and Public Patriarchies. Jeff Heam. To All Appearances: Ideology and Performance. Harbert Blau. Hollywood East. James Ponti. Classics and Trash: Traditions and Taboos in High Literature and Popular Modern Genres. Harriett Hawkins. Cradle And All: A Cultural and Psychoanalytic Reading of Nursery Rhymes. Lucy Rollin. Bio/Pics: How Hollywood Constructed Public History. George F. Custen. Mae West: She Who Laughs, Lasts. June Sochen. Friends, Brothers, and Informants: Fieldwork Memoirs of Banaras. Nita Kumar. Women Under the Knife: A History of Surgery. Ann Dally. Hitchcock: The Making of a Reputation. Robert E. Kapsis. Feminism and the Women's Movement: Dynamics of Change in Social Movement, Ideology and Activism. Barbara Ryan. Creativity and Tradition in Folklore: New Directions. Simon J. Bronner, ed. Performance, Culture, and Identity. Elizabeth C. Fine and Jean Haskell Speer, eds. The History of Vanity. John Woodforde. Gender Relations in Australia: Donation and Negotiation. Kay Saunders and Raymond Evans, eds. Between the Wars, 1919–1939: The Cartoonists' Vision. Roy Douglas. Cajun Music and Zydeco. Philip Gould, photo. Barry Jean Ancelet Bundling: Its Origin, Progress and Decline in America. Henry Reed Stiles The Story of the Carol. Edmondstoune Duncan The History of the Christmas Card. George Buday. Christmas Traditions. William Muir Auld Heraldry and Floral Forms as Used in Decoration. Herbert Cole Jewish Ceremonial Institutions. William Rosenau. A Dictionary of Miracles. E. Cobham Brewer. Quilts: Their Story and How to Make Them. Marie D. Webster Rest Days: The Christian Sunday, The Jewish Sabbath, and Their Historical and Anthropological Prototypes. Hutton Webster Folklore of Women: As Illustrated by Legendary and Traditional Tales, Folk‐Rhymes, Proverbial Sayings, Superstitions, Etc. T.F. Thistelton‐Dyer Not Just for Children: The Mexican Comic Book in the Late 1960s and 1970s. Harold E. Hinds, Jr. and Charles M. Tatum. American Popular Culture. John Dean. Death in the Dining Room & Other Tales of Victorian Culture. Kenneth L. Ames. Popular Entertainment Research: How to Do it and How to Use It. Barbara J. Pruett. White on Black: Images of Africa and Black in Western Popular Culture. Jan Nederveen Pieterse. Media Performance: Mass Communication and the Public Interest. Denis McQuail. Jack the Ripper A to Z. Paul Begg, Martin Fido and Keith Skinner. Roadside Delights; Roadside Architecture of Yesterday and Today in New York, New Jersey and Pennsylvania. Will Anderson. Hidden in Plain Sight: An Examination of the American Arts. Martin Williams. Melville's Complaint: Doctors and Medicine in the Art of Herman Melville. Kichard Dean Smith. William Cobbett and Rural Popular Culture. Ian Dyck. Images of American Life: A History of Ideological Management in Schools, Movies, Rdio and Television. Joel Spring.

The EU approved the first biosimilar drug in 2006. By 2017, the EU had authorized the highest number of biosimilars worldwide, acquiring considerable experience in their use and safety. In May 2019, the European Medicines Agency (EMA) search engine showed 54 authorized biosimilars. Biosimilars reduce public expenditure; however, the discussion about their potential disadvantages is still ongoing. Each country adopts different regulations on the interchangeability, switching, and substitution of a reference medicine by its biosimilar, since the EMA does not regulate this issue. Additionally, each nation has a unique reimbursement system, which results in significant differences in patients' access to biosimilars. The importance of securing a higher availability of these cheaper versions of biological drugs is well-recognized. The better the access to these biosimilars is, the lower the overall drug expenditure and need for rationing would be, and therefore the better treatment results. The aim of this paper is to compare selected aspects of reimbursement and access to the EMA authorized biosimilar medicines in two countries – France and Poland. The stated drug policy goal of both countries is to significantly improve biosimilar implementation in the coming years. The research is based on an analysis of four main sources: the EMA biosimilars database, the Polish reimbursement list published by the Polish Ministry of Health, and two French reimbursement databases published by the French Ministry of Health. An additional literature review was conducted. The expected results concentrate on differences in the number of reimbursed biosimilars, the average time between EMA authorization and country reimbursement decision date, and the availability of biosimilars registered outside of the centralized (EMA) procedure. These findings could identify areas of improvement and help with discussions on how to optimize the reach of biosimilars, as well as improve French-Polish collaboration on this matter. ; Pierwszy lek biopodobny został zarejestrowany już w 2006 r. Od tego czasu, EMA zdobyła znaczne doświadczenie w ich wykorzystaniu oraz tworzeniu odpowiednich standardów bezpieczeństwa. W maju 2019 r., wyszukiwarka znajdująca się na oficjalnej stronie EMA, pokazała 54 unikatowe leki biopodobne zarejestrowane przez tę instytucję. Substancje biopodobne efektywnie zmniejszają wydatki publiczne, jednak dyskusja na temat ich potencjalnych wad wciąż trwa. Ponieważ EMA nie reguluje tego zagadnienia, każdy kraj w Europie może przyjmować inne przepisy dotyczące zastępowalności, zamiany i zamienności leku referencyjnego przez odpowiadający mu biosymilar. Ponadto każdy kraj ma unikalny system refundacji, który powoduje znaczne różnice w dostępie pacjentów do leków biopodobnych. Potrzeba i korzyści związane ze zwiększeniem dostępności biosymilarów są dobrze rozpoznane przez decydentów i promowane przez wiele europejskich państw. Im lepszy dostęp do tych leków, tym niższe całkowite wydatki na leki i mniejsza potrzeba ich reglamentacji, a zatem lepsze wyniki leczenia. Celem niniejszej publikacji jest porównanie wybranych aspektów refundacji i dostępu leków biopodobnych zatwierdzonych przez EMA w dwóch krajach – Francji i Polsce. W obu omawianych krajach, decydenci postawili sobie jako cel zintensyfikowanie wykorzystania biosymilarów w kolejnych latach. Francja została wybrana jako komparator do polskich standardów jako przykład bogatszego i bardziej rozwiniętego kraju europejskiego. Przeprowadzone badania opierały się na analizie czterech głównych źródeł: bazy danych EMA, polskiej listy refundacyjnej opublikowanej przez polskie Ministerstwo Zdrowia oraz dwóch francuskich baz danych refundacyjnych opublikowanych przez francuskie Ministerstwo Zdrowia. Dodatkowo przeprowadzono przegląd literatury. Otrzymane wyniki koncentrują się na różnicach w liczbie refundowanych leków biopodobnych, średnim czasie między rejestracją EMA a datą rozpoczęcia refundacji oraz dostępności leków biopodobnych zarejestrowanych poza procedurą scentralizowaną (EMA). Wyniki mogą pomóc w identyfikacji potencjalnych obszarów do poprawy, a także wesprzeć dyskusję na temat optymalizacji dostępu do leków biopodobnych. Jest to również dodatkowy krok w stronę francusko-polskiej współpracy w zakresie biosymilarów.

The European Union has a long history of relations with Africa and Africa has always been a strategic partner for the European Union. Today, however, the European Union's relations with Africa are at a crossroads and the partnership needs to undergo a profound and rapid change. In order to properly investigate this research problem and to address its research questions concerning the future of the EU-Africa partnership, it is demonstrated that the time has come for change and redefinition of the partnership. Therefore, the overall aim of the article is to provide an insight into the EU's new partnership with Africa, to explore its complex, fragmented nature and scope, actors, legal bases, constitutive elements and different ways both sides are going to present the new agreement to their respective constituencies. The way this research is pursued combines a number of methods. It involves textual analysis of primary sources – the instruments regulating the EU's relations with Africa, secondary sources, documentary analysis as well as comparative, contextual and historical analysis. The complexities facing the EU and its African partners encourage curiosity and reflection about the new partnership. The article strongly emphasizes that the EU-Africa partnership does not stand still. It is a process of ever closer partnership. It has evolved from a relatively limited scale into a comprehensive system of normative instruments and institutions. And it has bifurcated into EU-ACP and EU-AU partnerships and today both partnerships are being re-negotiated. The likelihood of the negotiations being completed successfully, optimistically, by the end of 2020, remains open. It is our overall conclusion and prediction that the EU-Africa partnership will be enhanced and move a step closer to an integrated, comprehensive partnership, an effective framework for EU-AU relations. ; Unia Europejska ma długą historię stosunków i strategicznego partnerstwa z Afryką. Dziś jednak stosunki Unii Europejskiej z Afryką są na rozdrożu, a ich partnerstwo musi ulec głębokiej i szybkiej transformacji. Aby właściwie zbadać ten problem badawczy i odpowiedzieć na pytania badawcze dotyczące przyszłości partnerstwa Unii Europejskiej z Afryką, artykuł dowodzi, że nadszedł czas na jego zmianę i redefinicję. Głównym celem tego artykułu jest identyfikacja nadrzędnych ram nowego partnerstwa UE z Afryką, analiza jego elementów konstytutywnych, złożonego charakteru i zakresu, aktorów, podstaw prawnych, i pozycji negocjacyjnych stron nowego partnerstwa. Badania prowadzono z wykorzystaniem wielu metod badawczych, przede wszystkim analizy tekstowej źródeł podstawowych – dokumentów regulujących stosunki UE z Afryką, literatury, analizy dokumentalnej, a także analizy porównawczej, kontekstualnej i historycznej. Trudności przed jakimi stoją negocjatorzy Unii Europejskiej i ich afrykańscy partnerzy, których oczekiwania są często dramatycznie rozbieżne, rodzą ciekawość i refleksję na temat nowego partnerstwa. Autorzy wychodzą z założenia, że partnerstwo Unii Europejskiej z Afryką jest procesem i nie stoi w miejscu. Jest to proces coraz ściślejszego związku, który stopniowo przekształcił się w kompleksowy system instrumentów i instytucji i podzielił się na dwa równoległe partnerstwa – partnerstwo Unii Europejskiej z państwami Afryki, Karaibów i Pacyfiku i partnerstwo Unii Europejskiej z Unią Afrykańską. Oba te partnerstwa są dzisiaj przedmiotem ponownych negocjacji, a prawdopodobieństwo pomyślnego zakończenia negocjacji do końca 2020 roku pozostaje zdaniem autorów pod znakiem zapytania. Niemniej jednak naszym ogólnym wnioskiem i prognozą jest, że partnerstwo Unii Europejskiej z Afryką zostanie wzmocnione i zbliży się o krok do zintegrowanego, kompleksowego partnerstwa i skutecznych ram dla stosunków Unii Europejskiej z Unią Afrykańską.

The European Union has a long history of relations with Africa and Africa has always been a strategic partner for the European Union. Today, however, the European Union's relations with Africa are at a crossroads and the partnership needs to undergo a profound and rapid change. In order to properly investigate this research problem and to address its research questions concerning the future of the EU-Africa partnership, it is demonstrated that the time has come for change and redefinition of the partnership. Therefore, the overall aim of the article is to provide an insight into the EU's new partnership with Africa, to explore its complex, fragmented nature and scope, actors, legal bases, constitutive elements and different ways both sides are going to present the new agreement to their respective constituencies. The way this research is pursued combines a number of methods. It involves textual analysis of primary sources – the instruments regulating the EU's relations with Africa, secondary sources, documentary analysis as well as comparative, contextual and historical analysis. The complexities facing the EU and its African partners encourage curiosity and reflection about the new partnership. The article strongly emphasizes that the EU-Africa partnership does not stand still. It is a process of ever closer partnership. It has evolved from a relatively limited scale into a comprehensive system of normative instruments and institutions. And it has bifurcated into EU-ACP and EU-AU partnerships and today both partnerships are being re-negotiated. The likelihood of the negotiations being completed successfully, optimistically, by the end of 2020, remains open. It is our overall conclusion and prediction that the EU-Africa partnership will be enhanced and move a step closer to an integrated, comprehensive partnership, an effective framework for EU-AU relations. ; Unia Europejska ma długą historię stosunków i strategicznego partnerstwa z Afryką. Dziś jednak stosunki Unii Europejskiej z Afryką są na rozdrożu, a ich partnerstwo musi ulec głębokiej i szybkiej transformacji. Aby właściwie zbadać ten problem badawczy i odpowiedzieć na pytania badawcze dotyczące przyszłości partnerstwa Unii Europejskiej z Afryką, artykuł dowodzi, że nadszedł czas na jego zmianę i redefinicję. Głównym celem tego artykułu jest identyfikacja nadrzędnych ram nowego partnerstwa UE z Afryką, analiza jego elementów konstytutywnych, złożonego charakteru i zakresu, aktorów, podstaw prawnych, i pozycji negocjacyjnych stron nowego partnerstwa. Badania prowadzono z wykorzystaniem wielu metod badawczych, przede wszystkim analizy tekstowej źródeł podstawowych – dokumentów regulujących stosunki UE z Afryką, literatury, analizy dokumentalnej, a także analizy porównawczej, kontekstualnej i historycznej. Trudności przed jakimi stoją negocjatorzy Unii Europejskiej i ich afrykańscy partnerzy, których oczekiwania są często dramatycznie rozbieżne, rodzą ciekawość i refleksję na temat nowego partnerstwa. Autorzy wychodzą z założenia, że partnerstwo Unii Europejskiej z Afryką jest procesem i nie stoi w miejscu. Jest to proces coraz ściślejszego związku, który stopniowo przekształcił się w kompleksowy system instrumentów i instytucji i podzielił się na dwa równoległe partnerstwa – partnerstwo Unii Europejskiej z państwami Afryki, Karaibów i Pacyfiku i partnerstwo Unii Europejskiej z Unią Afrykańską. Oba te partnerstwa są dzisiaj przedmiotem ponownych negocjacji, a prawdopodobieństwo pomyślnego zakończenia negocjacji do końca 2020 roku pozostaje zdaniem autorów pod znakiem zapytania. Niemniej jednak naszym ogólnym wnioskiem i prognozą jest, że partnerstwo Unii Europejskiej z Afryką zostanie wzmocnione i zbliży się o krok do zintegrowanego, kompleksowego partnerstwa i skutecznych ram dla stosunków Unii Europejskiej z Unią Afrykańską.

The EU approved the first biosimilar drug in 2006. By 2017, the EU had authorized the highest number of biosimilars worldwide, acquiring considerable experience in their use and safety. In May 2019, the European Medicines Agency (EMA) search engine showed 54 authorized biosimilars. Biosimilars reduce public expenditure; however, the discussion about their potential disadvantages is still ongoing. Each country adopts different regulations on the interchangeability, switching, and substitution of a reference medicine by its biosimilar, since the EMA does not regulate this issue. Additionally, each nation has a unique reimbursement system, which results in significant differences in patients' access to biosimilars. The importance of securing a higher availability of these cheaper versions of biological drugs is well-recognized. The better the access to these biosimilars is, the lower the overall drug expenditure and need for rationing would be, and therefore the better treatment results. The aim of this paper is to compare selected aspects of reimbursement and access to the EMA authorized biosimilar medicines in two countries – France and Poland. The stated drug policy goal of both countries is to significantly improve biosimilar implementation in the coming years. The research is based on an analysis of four main sources: the EMA biosimilars database, the Polish reimbursement list published by the Polish Ministry of Health, and two French reimbursement databases published by the French Ministry of Health. An additional literature review was conducted. The expected results concentrate on differences in the number of reimbursed biosimilars, the average time between EMA authorization and country reimbursement decision date, and the availability of biosimilars registered outside of the centralized (EMA) procedure. These findings could identify areas of improvement and help with discussions on how to optimize the reach of biosimilars, as well as improve French-Polish collaboration on this matter. ; Pierwszy lek biopodobny został zarejestrowany już w 2006 r. Od tego czasu, EMA zdobyła znaczne doświadczenie w ich wykorzystaniu oraz tworzeniu odpowiednich standardów bezpieczeństwa. W maju 2019 r., wyszukiwarka znajdująca się na oficjalnej stronie EMA, pokazała 54 unikatowe leki biopodobne zarejestrowane przez tę instytucję. Substancje biopodobne efektywnie zmniejszają wydatki publiczne, jednak dyskusja na temat ich potencjalnych wad wciąż trwa. Ponieważ EMA nie reguluje tego zagadnienia, każdy kraj w Europie może przyjmować inne przepisy dotyczące zastępowalności, zamiany i zamienności leku referencyjnego przez odpowiadający mu biosymilar. Ponadto każdy kraj ma unikalny system refundacji, który powoduje znaczne różnice w dostępie pacjentów do leków biopodobnych. Potrzeba i korzyści związane ze zwiększeniem dostępności biosymilarów są dobrze rozpoznane przez decydentów i promowane przez wiele europejskich państw. Im lepszy dostęp do tych leków, tym niższe całkowite wydatki na leki i mniejsza potrzeba ich reglamentacji, a zatem lepsze wyniki leczenia. Celem niniejszej publikacji jest porównanie wybranych aspektów refundacji i dostępu leków biopodobnych zatwierdzonych przez EMA w dwóch krajach – Francji i Polsce. W obu omawianych krajach, decydenci postawili sobie jako cel zintensyfikowanie wykorzystania biosymilarów w kolejnych latach. Francja została wybrana jako komparator do polskich standardów jako przykład bogatszego i bardziej rozwiniętego kraju europejskiego. Przeprowadzone badania opierały się na analizie czterech głównych źródeł: bazy danych EMA, polskiej listy refundacyjnej opublikowanej przez polskie Ministerstwo Zdrowia oraz dwóch francuskich baz danych refundacyjnych opublikowanych przez francuskie Ministerstwo Zdrowia. Dodatkowo przeprowadzono przegląd literatury. Otrzymane wyniki koncentrują się na różnicach w liczbie refundowanych leków biopodobnych, średnim czasie między rejestracją EMA a datą rozpoczęcia refundacji oraz dostępności leków biopodobnych zarejestrowanych poza procedurą scentralizowaną (EMA). Wyniki mogą pomóc w identyfikacji potencjalnych obszarów do poprawy, a także wesprzeć dyskusję na temat optymalizacji dostępu do leków biopodobnych. Jest to również dodatkowy krok w stronę francusko-polskiej współpracy w zakresie biosymilarów.

The Council of Europe Convention on preventing and combating violence against women and domestic violence has been ratifi ed by 29 countries, including Poland. Among other things, pursuant to art. 48, Parties shall take the necessary legislative or other measures to prohibit mandatory alternative dispute resolution processes, including mediation and conciliation, in relation to all forms of violence covered by the scope of this Convention. It is regulation that will provide a clear illustration of the reasons which render the implementation diffi cult or even impossible. Considerations set out in this paper will focus on three basic aspects — the ambiguity of the wording of art. 48 (1), discrepancy between the legal text and its offi cial substantiation, as well as the commanding and peremptory tone of its language. ; Bargiel-Matusiewicz K., "Komunikacja w mediacji: prawidłowości, problemy, możliwe rozwiązania," [in:] Metodyka pracy mediatora w sprawach karnych, ed. O. Sitarz, Warsaw 2015. Bek D., "Wpływ ugody mediacyjnej na kształt reakcji prawnokarnej," [in:] Idea sprawiedliwości naprawczej a zasady kontynentalnego prawa karnego, ed. T. Dukiet- -Nagórska, Warsaw 2016. Benoît-Rohmer F., Klebes H., Prawo Rady Europy. W stronę ogólnopolskiej przestrzeni prawnej, Warsaw 2006. Białecki M., Mediacja w postępowaniu cywilnym, Warsaw 2012. Cyrol T., "Facylitacja a koncyliacja — jak mediować, aby robić to skutecznie," ADR 3 (23), 2013. Explanatory Report to the Council of Europe Convention on preventing and combating violence against women and domestic violence. Gójska A., Huryn V., Mediacja w rozwiązywaniu konfliktów rodzinnych, Warsaw 2007. Grzyb M., "Hiszpańska ustawa o przemocy ze względu na płeć. Analiza kryminalno- -polityczna," Archiwum Kryminologii 39, 2017. Hanc J., "Implementacja postanowień dyrektywy do prawa karnego materialnego państw członkowskich Unii Europejskiej," [in:] Niekaralność ofiar handlu ludźmi — nowe perspektywy, ed. Z. Lasocik, Warsaw 2015. Hanc J., "O znaczeniu prawa unijnego dla stanowienia i wykładni wewnętrznego prawa karnego materialnego," [in:] Międzynarodowe i europejskie prawo karne — osiągnięcia, kierunki rozwoju, wyzwania, eds. J. Nowakowska-Małusecka, I. Topa, Katowice 2015. Konwencja o prawach dziecka. Analiza i wykładnia, ed. T. Smyczyński, Poznań 1999. Konwencja o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej. Komentarz, ed. E. Bieńkowska, L. Mazowiecka, Warsaw 2016. Metodyka pracy mediatora w sprawach karnych, ed. O. Sitarz, Warsaw 2015. Moore Ch.W., Mediacje, praktyczne strategie rozwiązywania konfliktów, Warsaw 2003. Sitarska A., "Przemoc w rodzinie a mediacja," Prokuratura i Prawo 2006, no. 1. Sitarz O., "O mediacji w ogólności," [in:] Metodyka pracy mediatora w sprawach karnych, ed. O. Sitarz, Warsaw 2015. Sitarz O., Bek D., "Mediacja w sprawach karnych — krok po kroku," [in:] Metodyka pracy mediatora w sprawach karnych, ed. O. Sitarz, Warsaw 2015. Sitarz O., Bek D., "Zasadność zakazu obowiązkowej mediacji w sprawach przemocy domowej. Krytyczna analiza przepisu art. 48 ust. 1 tzw. konwencji stambulskiej," Studia Prawnicze 2018, no. 1. Sozański J., Prawo traktatów. Zarys współczesny, Warsaw-Poznań 2009. Sylwestrzak P., Transpozycja prawa unijnego do polskiego porządku prawnego na przykładzie prawa ochrony środowiska, Wrocław 2010. Szpak A., "O wykładni międzynarodowego prawa traktatowego i zwyczajowego (z uwzględnieniem międzynarodowego prawa humanitarnego)," RPEiS 2008, no. 1. Tarnogórski R., "Problem błędu w tekście traktatu w świetle Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów," Biuletyn Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych 2005, no. 6. Wójcik D., "Czy należy zakazać stosowania mediacji w sprawach o przemoc rodzinną (partnerską)," [in:] Węzłowe problemy prawa karnego, kryminologii i polityki kryminalnej. Księga pamiątkowa ofiarowana Profesorowi Andrzejowi Markowi, eds. V. Konarska-Wrzosek, J. Lachowski, J. Wójcikiewicz, Warsaw 2010. Wójcik D., "Zasady i reguły mediacji między podejrzanym i pokrzywdzonym," [in:] Nowa kodyfi kacja karna. Kodeks postępowania karnego. Krótkie komentarze, vol. 14, Warsaw 1998.

Dwadzieścia pięć lat od rozpoczęcia procesu transformacji w państwach Europy Środkowej i Wschodniej pokazało, że jednym z najtrudniejszych problemów ustrojowych, z jakim przyszło się zmierzyć państwom Europy Środkowej i Wschodniej w procesie reformowania systemu organów państwowych, jest kwestia usytuowania ustrojowego prokuratury. Wszystkie te państwa zatem poszukiwały rozwiązań, które zrywając z zasadą jedności władzy, pozwalałyby znaleźć najefektywniejszy model usytuowania prokuratury wpisany w system podziału i równowagi władz. W systemie europejskim brak jednolitego modelu ustrojowego prokuratury (co podkreśla Komisja wenecka). Daje to legislatorom możliwość wyboru różnych wariantów w ramach tzw. standardów europejskich. W świetle tej tezy należy zatem stwierdzić, że żadnego z rozwiązań, czy to podporządkowania parlamentowi, czy podporządkowania rządowi, nie można zakwalifikować jako sprzecznego ze standardami demokratycznymi. Nie ulega wątpliwości, że w poszukiwaniu rozwiązań w poszczególnych państwach dla usytuowania prokuratury istotną rolę odgrywała także ich tradycja prawna.Polska znajdowała się w tym względzie w korzystnej sytuacji w porównaniu z innymi państwami. Miała swoją własną tradycję ustrojową. Poszukując optymalnych, w ówczesnych warunkach 1989 r., rozwiązań ustrojowych, sięgano zatem do rozwiązań sprzed wejścia w życie konstytucji z 1952 r. W przypadku zaś prokuratury – do rozwiązań sprzed 1950 r., tj. do okresu przed uchwaleniem ustawy o prokuraturze. W wyniku zmian w konstytucji w 1989 r. prokuratura została podporządkowana rządowi, czego logiczną konsekwencją było uregulowanie, że funkcje Prokuratora Generalnego pełni Minister Sprawiedliwości.Niezależnie jednak od nieprecyzyjności tych sformułowań wynikających z nacisku chwili, sama koncepcja podporządkowania prokuratury rządowi była koncepcją uzasadnioną. Nie można jej było uznać za sprzeczną z rozwiązaniami demokratycznymi i państwa prawa. Konieczne jednak było uchwalenie ustawy o prokuraturze, co w tak krótkim czasie było niemożliwe. Pozostała zatem droga dokonywania zmian w ustawie już istniejącej, pochodzącej z 1985 r. I niestety ten sposób regulacji trwa do dzisiaj, poprzez kolejne nowelizacje ustawy uchwalonej pięć lat przed rozpoczęciem procesu transformacji.Ustawa była zmieniania wielokrotnie, zarówno przed uchwaleniem Konstytucji z 1997 r., jak i po jej uchwaleniu. Jedną z istotnych nowelizacji była zmiana ustawy dokonana w 1996 r., kiedy to zniesiono Departament Prokuratury w Ministerstwie Sprawiedliwości i powołano Prokuraturę Krajową z Prokuratorem Krajowym, który został zastępcą Prokuratora Generalnego Ministra Sprawiedliwości.Kolejnej, fundamentalnej zmiany ustawy z 1985 r. dokonano w 2009 r. Wówczas to ustawą z 9 października 2009 r. dokonano rozdzielenia funkcji Prokuratora Generalnego i Ministra Sprawiedliwości. Zlikwidowano Prokuraturę Krajową. Utworzono Prokuraturę Generalną jako centralną jednostkę organizacyjną prokuratury. Zachowano tez w wyniku tej nowelizacji szereg uprawnień władzy wykonawczej w stosunku do prokuratury.Wydaje się jednak, że niezależnie od tych uprawnień władzy wykonawczej w stosunku do Prokuratora Generalnego, w wyniki tej nowelizacji zrobiono krok w kierunku wydzielenia prokuratury z władzy wykonawczej i, można zakładać, uczynienia jej organem niezależnymMożna jednak wyrazić zasadnicze wątpliwości, czy usytuowanie prokuratury jako organu niezależnego od rządu posiada umocowanie w świetle przepisów Konstytucji z 1997 r. Skoro urząd Prokuratora Generalnego przestaje być powiązany z funkcją ministra – członka rządu, wówczas wydaje się, wymaga on zakotwiczenia konstytucyjnego.Podkreślić jednak należy, że niezależnie od sposobu usytuowania prokuratury w systemie organów państwowych, co wydaje się kwestią ważną, ale jednak nie pierwszoplanową, konieczny jest pewien katalog zasad, gwarancji, które mają zapewnić bezstronność prokuratora przy podejmowaniu decyzji, ale także i określić zasady jego odpowiedzialności. I są one tak samo ważne zarówno w przypadku podporządkowania prokuratora rządowi (aby uwolnić go od nacisków politycznych), jak i w przypadku niezależności organów prokuratury (aby uwolnić go od nacisków wewnątrz prokuratury).Wydaje się zatem oczywiste, że dwadzieścia pięć lat, jakie upłynęło od początku transformacji i prawie 30 lat od uchwalenia ustawy o prokuraturze PRL stale obowiązującej w polskim systemie, wymaga bezwzględnie nowej ustawy o prokuraturze, będącej w zgodzie ze standardami europejskimi, a zarazem wykorzystującymi pozytywne doświadczenia minionych lat.

In this article the main theme of Dostoevsky – the freedom is analyzed. Researchers, who study the legacy of Dostoevsky, try to consider one or another aspect of his work as a more or less constant, complete system. Following the Russian tradition, they seek to record a "positive" Dostoevsky. The author believes that there is no such Dostoevsky. Dostoevsky put "cursed questions" not to get a final answer to them but merely for the process of questioning what actually means "living" them through. The author believes that the antinomy of freedom for Dostoevsky leaves open the problem of choosing between the Boholyudyna and Lyudyno-boh. The content of his works is studying their opposition within the human soul, which lasts throughout life. The process of choice, the arguments in favor of one or the other are more important for Dostoevsky than the final answer. ; В статье анализируется главная тема творчества Достоевского – свобода. Исследователи, обращающиеся к наследию Достоевского, пытаются рассматривать тот или иной аспект его творчества в качестве более или менее постоянной, законченной системы. Вслед за русской традицией, они стремятся зафиксировать «положительного» Достоевского. По мнению автора, такого Достоевского не существует, он ставил «проклятые вопросы» не для того, чтобы получить (или предоставить другим) окончательный ответ на них. Он ставил их ради самого процесса вопрошания, который фактически совпадает с их «проживанием». Автор считает, что антиномичность свободы оставляет для Достоевского открытой проблему выбора между Богочеловеком и Человекобогом. Содержанием его творчества является исследование их противостояния внутри человеческой души, продолжающееся на протяжении всей жизни. Процесс выбора, аргументация в пользу того или иного, для Достоевского важнее окончательного ответа.СПИСОК ЛИТЕРАТУРЫБахтин М. М. Проблемы поэтики Достоевского // Бахтин М. М. Собр. соч. в 7 т. Т. 6. – М.: Русские словари; Языки славянских культур, 2002. – С. 6–300.Бердяев Н. А. Миросозерцание Достоевского // Електронний ресурс. – 2001. – Режим доступу: http://www.vehi.net/berdyaev/dostoevsky/index.htmlБердяев Н. А. Русская идея // Вопросы философии. – 1990. – №2. – С. 87–154.Бродский И. А. О Достоевском // Набережная неисцелимых: Тринадцать эссе – М.: СП «Слово», 1992. – С. 72–77.Булгаков С. Н. Pусская трагедия // Електронний ресурс. – 2001. – Режим доступу: http://www.vehi.net/bulgakov/tragediya.htmlГолосовкер Я. Э. Достоевский и Кант: размышление читателя над романом «Братья Карамазовы» и трактатом Канта «Критика чистого разума». – М.: Изд-во АН СССР, 1963. – 102 с.Достоевский Ф. М. Бесы // Собр. соч. в 15-ти тт. Т. 7. – Л.: Наука, 1990a. – С. 7–672.Достоевский Ф. М. Братья Карамазовы. Части І-ІІІ. // Собр. соч. в 15-ти тт. Т. 9. – Л.: Наука, 1991. – С. 5–570.Достоевский Ф. М. Записки из подполья // Собр. соч. в 15-ти тт. Т. 4. – Л.: Наука, 1989. – С. 452–550.Достоевский Ф. М. Письмо Н. Д. Фонвизиной (конец января – 20-е числа февраля 1854. Омск) // Собр. соч. в 15-ти тт. Т. 15. – СПб.: Наука, 1996. – С. 95–98.Достоевский Ф. М. Подросток // Собр. соч. в 15-ти тт. Т. 8. – Л.: Наука, 1990b. – С. 139–692.Достоевский Ф. М. Пушкин // Собр. соч. в 15-ти тт. Т. 14. – СПб.: Наука, 1995a. – С. 425–440.Достоевский Ф. М. Сон смешного человека // Собр. соч. в 15-ти тт. Т. 14. – СПб.: Наука, 1995b. – С. 120–137.Евлампиев И. И. История русской метафизики в XIX-XX веках. Русская философия в поисках абсолюта. Часть I. – СПб.: Алетейя, 2000. – 415 с.Евлампиев И. И. Философия человека в творчестве Ф. Достоевского (От ранних произведе-ний к «Братьям Карамазовым»). – СПб.: Изд-во РХГА, 2012. – 585 с.Кант І. Критика чистого розуму / Переклад з німецької та примітки Ігоря Бурковського. – К.: Юніверс, 2000. – 504 с.Мацейна А. Великий Инквизитор. – Спб.: Алетейя, 1999. – 384 с.Розанов В. В. Легенда о Великом инквизиторе Ф. М. Достоевского. Опыт критического комментария // Розанов В. В. Мысли о литературе. – М.: Современник, 1989. – С. 41–157.Флоровский Г. В. Религиозные темы Достоевского // О Достоевском. Творчество Достоевс-кого в русской мысли 1881-1931 годов – М.: Книга, 1990. – С. 386–390.Cherkasova Е. Dostoevsky and Kant: Dialogues on Ethics. – Amsterdam & New York: Rodopi, 2009. – XIV, 128 pp.Dostoevsky's Political Thought / Ed. Richard Avramenko Lee Trepanier. – Lanham: Lexington Books, 2013. – 260 р.Frank J. Dostoevsky: a writer in his time. – Princeton: Princeton University Press, 2010. – 984 р.Hubben W. Dostoevsky, Kierkegard, Nietzsche and Kafka. – Scribner Book Company, 1997. – 192 p.Jones М.V. The Legend of the Grand Inquisitor: The Suppression of the Second Temptation and Dialogue with God // Dostoevsky Studies. – Toronto. – 1986. – № 7. – Р. 123–134.Kroeker Р.T., Ward B.K. Remembering the End. Dostoevsky as Prophet to Modernity. – Westview Press, 2001. – хii, 280 p.Natov N. The Ethical and Structural Significance of the Three Temptations in The Brothers Karamazov // Dostoevsky Studies. – Toronto. – 1987. – № 8. – Р. 3–44.Pattison G. Freedom's dangerous dialogue: reading Dostoevsky and Kierkegaard together // Dostoevsky and the Christian Tradition / Ed. Pattison G. & Thompson D.O. – Cambridge, etc.: Cambridge UP, 2001. – P. 237–256.Sandoz Е. Political Apocalypse, A Study of Dostoevsky's Grand Inquisitor, 2nd ed. – Willming-ton, Del.: Intercollegiate Studies Institute, 2000. – 357 р.Scanlan J.P. Dostoevsky the Thinker. – Ithaca & London: Cornell UP, 2002. – 251 p. ; У статті аналізується головна тема творчості Достоєвського – свобода. Дослідники, що звертаються до спадщини Достоєвського, намагаються розглядати той або інший аспект його творчості як більш-менш сталу, закінчену систему. Слідом за російською традицією, вони прагнуть зафіксувати «позитивного» Достоєвського. На думку автора, такого Достоєвського не існує. Російський письменник формулював «прокляті питання» не заради остаточної відповіді на них, а заради самого процесу запитування, що фактично збігається з їхнім «проживанням». Автор вважає, що антиномічність свободи залишає для Достоєвського відкритою проблему вибору між Боголюдиною та Людинобогом; зміст творчості Достоєвського – дослідження їхнього протистояння в людській душі, що триває упродовж усього життя. Процес вибору, аргументація на користь одного чи іншого, для Достоєвського важливіші за остаточну відповідь.СПИСОК ЛІТЕРАТУРИБахтин М. М. Проблемы поэтики Достоевского // Бахтин М. М. Собр. соч. в 7 т. Т. 6. – М.: Русские словари; Языки славянских культур, 2002. – С. 6–300.Бердяев Н. А. Миросозерцание Достоевского // Електронний ресурс. – 2001. – Режим доступу: http://www.vehi.net/berdyaev/dostoevsky/index.htmlБердяев Н. А. Русская идея // Вопросы философии. – 1990. – №2. – С. 87–154.Бродский И. А. О Достоевском // Набережная неисцелимых: Тринадцать эссе – М.: СП «Слово», 1992. – С. 72–77.Булгаков С. Н. Pусская трагедия // Електронний ресурс. – 2001. – Режим доступу: http://www.vehi.net/bulgakov/tragediya.htmlГолосовкер Я. Э. Достоевский и Кант: размышление читателя над романом «Братья Карамазовы» и трактатом Канта «Критика чистого разума». – М.: Изд-во АН СССР, 1963. – 102 с.Достоевский Ф. М. Бесы // Собр. соч. в 15-ти тт. Т. 7. – Л.: Наука, 1990a. – С. 7–672.Достоевский Ф. М. Братья Карамазовы. Части І-ІІІ. // Собр. соч. в 15-ти тт. Т. 9. – Л.: Наука, 1991. – С. 5–570.Достоевский Ф. М. Записки из подполья // Собр. соч. в 15-ти тт. Т. 4. – Л.: Наука, 1989. – С. 452–550.Достоевский Ф. М. Письмо Н. Д. Фонвизиной (конец января – 20-е числа февраля 1854. Омск) // Собр. соч. в 15-ти тт. Т. 15. – СПб.: Наука, 1996. – С. 95–98.Достоевский Ф. М. Подросток // Собр. соч. в 15-ти тт. Т. 8. – Л.: Наука, 1990b. – С. 139–692.Достоевский Ф. М. Пушкин // Собр. соч. в 15-ти тт. Т. 14. – СПб.: Наука, 1995a. – С. 425–440.Достоевский Ф. М. Сон смешного человека // Собр. соч. в 15-ти тт. Т. 14. – СПб.: Наука, 1995b. – С. 120–137.Евлампиев И. И. История русской метафизики в XIX-XX веках. Русская философия в поисках абсолюта. Часть I. – СПб.: Алетейя, 2000. – 415 с.Евлампиев И. И. Философия человека в творчестве Ф. Достоевского (От ранних произведе-ний к «Братьям Карамазовым»). – СПб.: Изд-во РХГА, 2012. – 585 с.Кант І. Критика чистого розуму / Переклад з німецької та примітки Ігоря Бурковського. – К.: Юніверс, 2000. – 504 с.Мацейна А. Великий Инквизитор. – Спб.: Алетейя, 1999. – 384 с.Розанов В. В. Легенда о Великом инквизиторе Ф. М. Достоевского. Опыт критического комментария // Розанов В. В. Мысли о литературе. – М.: Современник, 1989. – С. 41–157.Флоровский Г. В. Религиозные темы Достоевского // О Достоевском. Творчество Достоевс-кого в русской мысли 1881-1931 годов – М.: Книга, 1990. – С. 386–390.Cherkasova Е. Dostoevsky and Kant: Dialogues on Ethics. – Amsterdam & New York: Rodopi, 2009. – XIV, 128 pp.Dostoevsky's Political Thought / Ed. Richard Avramenko Lee Trepanier. – Lanham: Lexington Books, 2013. – 260 р.Frank J. Dostoevsky: a writer in his time. – Princeton: Princeton University Press, 2010. – 984 р.Hubben W. Dostoevsky, Kierkegard, Nietzsche and Kafka. – Scribner Book Company, 1997. – 192 p.Jones М.V. The Legend of the Grand Inquisitor: The Suppression of the Second Temptation and Dialogue with God // Dostoevsky Studies. – Toronto. – 1986. – № 7. – Р. 123–134.Kroeker Р.T., Ward B.K. Remembering the End. Dostoevsky as Prophet to Modernity. – Westview Press, 2001. – хii, 280 p.Natov N. The Ethical and Structural Significance of the Three Temptations in The Brothers Karamazov // Dostoevsky Studies. – Toronto. – 1987. – № 8. – Р. 3–44.Pattison G. Freedom's dangerous dialogue: reading Dostoevsky and Kierkegaard together // Dostoevsky and the Christian Tradition / Ed. Pattison G. & Thompson D.O. – Cambridge, etc.: Cambridge UP, 2001. – P. 237–256.Sandoz Е. Political Apocalypse, A Study of Dostoevsky's Grand Inquisitor, 2nd ed. – Willming-ton, Del.: Intercollegiate Studies Institute, 2000. – 357 р.Scanlan J.P. Dostoevsky the Thinker. – Ithaca & London: Cornell UP, 2002. – 251 p.

Artykuł opisuje zjawisko handlu wzajemnego z mandatu rządowego, zwłaszcza w przypadku handlu sprzętem wojskowym, zwracając uwagę na rozmaite typy technik i transakcji handlu wzajemnego w formie offsetu, w których sprzedający (lub jego rząd) w zamian za jednostronny eksport zobowiązuje się do zakupu towarów określonej wartości od sprzedającego. Inną formą zobowiązania po stronie sprzedającego jest wykonanie pewnych usług, o które zwraca się kupujący (lub jego rząd), a stanowiących wypełnienie zobowiązań eksportera w handlu wzajemnym. Krok taki stanowi powiązanie umów dostaw między dwoma stronami wzajemnie je wobec siebie realizującymi. Praktyka postulowania offsetu wyszła poza transakcje sektora militarnego i coraz częściej pojawia się jako warunek w kontraktach sprzedaży w dużych cywilnych operacjach handlowych, lecz nadal jest obecna zwłaszcza w przypadku sprzedaży maszyn lotniczych i produktów przemysłu zbrojeniowego. Mimo poważnej krytyki - w tym w przeszłości ze strony amerykańskich doradców ekonomicznych, MFW i Światowej Organizacji Handlu - handel wzajemny istnieje nadal, a nawet wykazuje tendencje zwyżkowe, zwłaszcza w gospodarkach Bliskiego i Dalekiego Wschodu, Australii i wielu krajach UE. Autorka uważa, że handel wzajemny zagościł u nas na dobre w swojej wielorakości form obejmujących transakcje sprzedaży zwrotnej, kompensacje powrotne i offset, z których ostatnią szczególnie często wymienia się jako substytut bezpośrednich inwestycji zagranicznych. Konstrukcja prawna umowy offsetowej wpływa na aspekty ekonomiczne bezpieczeństwa narodowego w obszarze zamówień, inwestycji w firmy przemysłu zbrojeniowego, handel towarami, a także zagranicznych przedsięwzięć z sektora zbrojeniowo-obronnego. Offset może przybierać formę bezpośrednią lub pośrednią. W pierwszym przypadku mówimy o umowach współwytwarzania lub podzlecania związanych bezpośrednio z eksportowanym sprzętem. Offset pośredni natomiast obejmuje inne świadczenia ze strony pierwotnego eksportera i często stanowi środek zastępujący bezpośrednie inwestycje zagraniczne. ; В статье описано, имеющее правительственный мандат, явление встречной торговли, прежде всего связанное с торговлей оружием. Обращено внимание на разнообразные типы техник и трансакций встречной торговли в форме офсета, когда продающий (или его правительство) взамен за односторонний экспорт дает обязательство на покупку товаров на определённую сумму у покупающего. Другой формой обязательств продающей стороны является оказание определенных услуг, о которых просит покупатель (или его правительство), и которые составляют часть обязательств экспортёра во встречной торговле. Такой шаг связывает договоры о поставках между двумя сторонами, которые реализуют эти поставки друг другу. Практика постулирования офсета вышла за границы военного сектора и всё чаще появляется как условие в контрактах продажи в больших гражданских торговых операциях, но по-прежнему, особенно часто встречается в случае продажи авиационных машин и изделий оборонной промышленности. Вопреки серьёзной критике - в том числе, в недалеком прошлом, со стороны американских экономических советников, Международного валютного фонда и Всемирной организации торговли - встречная торговля по-прежнему существует, и даже обнаруживает тенденции роста, особенно в экономиках Ближнего и Дальнего Востока, Австралии и многих стран Европейского Союза. По мнению автора, встречная торговля пришла к нам на долго. Ее многочисленные формы охватывают трансакции встречных закупок, компенсационные соглашения и офсет. Особенно последняя форма часто встречается как заменитель прямых иностранных инвестиций. Юридическая конструкция офсетного договора влияет на экономические аспекты национальной безопасности в сфере заказов, инвестиций в фирмах оборонной промышленности, торговле товарами, а также заграничных действий оборонно-промышленного сектора. Офсет может иметь непосредственную или посредственную форму. В первом случае речь идет о договорах о совместном производстве или подрядах непосредственно связанных с экспортированным оборудованием. Посредственный офсет охватывает другие услуги, оказываемые изначальным экспортёром и часто является средством заменяющим прямые иностранные инвестиции. ; The article describes the phenomenon of government mandated countertrade especially in trading military equipment. Special attention is paid to the various types of offset transactions where in exchange for export in one direction the seller (or its government) commits itself to buy goods of nominated value from the purchaser. Another aspect of commitment of the seller is to perform certain services requested by the purchaser (or its government) as the fulfilment of exporter's countertrade commitment, which establishes the contractual link between two supply contracts in opposite directions. The practice of requiring offset has spread beyond defence procurement and is increasingly required as a condition for sales contracts also in major civil trade operations, yet especially with the sales of aircraft and armaments. Despite much criticism, including past negative opinions of US economists, and IMF and WTO experts, the use of countertrade continues and even grows, especially in the trade practices of Middle East and the Far East economies, in Australia and many EU countries. The Author argues that countertrade is here to stay in the variety of its forms, including counter purchase, buyback and offset, all and especially the last being substitutes to foreign direct investments (FDI). Legal creation of an offset agreement influences the economical aspects of national security in the domain of procurements, investments in defence firms, trading of commodities, and also foreign defence-related projects. Offsets may be direct or indirect, where first refer to coproduction or subcontracting directly related to the exported equipment. Indirect offset include other performances from the ex-exporter and is often a substitute for FDI.

The language question in St Catherine's Convent in Krakės in the first half of the twentieth centuryAfter 1918, the two Catholic convents on the territory of the Republic of Lithuania faced the issue of Lithuanisation, which was solved in different ways. The Benedictine Convent in Kaunas, the provisional capital of Lithuania, had been firmly Lithuanised by 1924. However, St Catherine's Convent in Krakės in Samogitia chose a different path. This article aims to find out how the Krakės convent dealt with the challenges of nationalism in the context of ongoing modernisation of its life at that time. The main objective is to present the shift from the Polish to the Lithuanian language in public and private life of the convent. The study is mostly based on original documents held in the archives of St Catherine's Convent in Kaunas.The Polish language was very important for the Krakės convent (established in 1645). According to the modified Rule of St Catherine the Virgin and Martyr adopted in Krakės in 1673, the language of prayers and sermons was Polish. Only daughters of noblemen were accepted to join; they were obliged to donate a dowry, which meant that only wealthy girls could become nuns. The Krakės convent stemmed from the cultural traditions of the nobility of the Grand Duchy of Lithuania. The establishment of the independent Republic of Lithuania meant that St Catherine's sisters of Krakės needed to re-evaluate their political (civic), national and cultural identities.The study indicates that the solution to the language question in the Krakės convent was not enforced. The sisters were able to naturally reconcile to the situation, with time left to adapt. The article provides a detailed account of the reasons behind the gradual shift from Polish to Lithuanian. Initially, the nuns used Lithuanian to communicate outside the convent. It was not until 1930 that it began to be used in their community life, including prayers. Even then nuns could use Polish to communicate among themselves, say their private prayers or write letters.The study reveals various tensions which existed during this transitional period. However, the conclusion is that the convent successfully managed to avoid hasty decisions and resist emotions, as well as to balance between the universal and local church, the congregation of St Catherine in Braniewo (Braunsberg), the aims of various Lithuanian institutions, and the needs of the convent itself. The greatest achievement can be seen in the fact that the language issue in Krakės was not given unnecessary prominence and prioritised. As the study shows, giving it time was the best solution as the issue of language became resolved naturally, although the transition period lasted for a decade. Problem języka w klasztorze sióstr katarzynek w Krokach w pierwszej połowie XX wiekuPo 1918 roku dwa żeńskie klasztory katolickie, które znalazły się na terytorium Republiki Litewskiej, zetknęły się z problemem lituanizacji, który został rozwiązany na różne sposoby. Klasztor benedyktynek, który znajdował się w tymczasowej stolicy Litwy – Kownie, do 1924 roku uległ drastycznej lituanizacji. Klasztor katarzynek w Krokach, znajdujący się na Żmudzi, wybrał inną drogę. Celem artykułu, opartego głównie na autentycznych dokumentach przechowywanych w kowieńskim archiwum zgromadzenia katarzynek i innych, jest ukazanie, w jaki sposób w klasztorze katarzynek w Krokach poradzono sobie z wyzwaniami dotyczącymi kwestii narodowości w kontekście modernizacji życia klasztoru w owych czasach. Głównym zamiarem jest pokazanie, w jaki sposób nastąpiło przejście z języka polskiego na język litewski w życiu publicznym i wewnętrznym klasztoru.Język polski był bardzo ważny dla klasztoru w Krokach, ufundowanego w 1645 roku. Reguła Zgromadzenia Sióstr św. Katarzyny Dziewicy i Męczennicy przyjęta przez klasztor w Krokach w 1673 roku przewidywała modlitwy i słuchanie kazań księdza w języku polskim. Do klasztoru mogły wstąpić tylko córki szlacheckie. Należało wnieść posag, dlatego mogły być przyjęte tylko osoby o odpowiedniej kondycji majątkowej. Klasztor w Krokach ukształtował się jako ośrodek kultury szlacheckiej WKL. Powstanie niepodległej Republiki Litewskiej oznaczało, że katarzynki z Krok musiały zastanowić się nad swoją tożsamością polityczną (obywatelską), narodową i kulturową.Badania wykazały, że rozwiązanie kwestii języka w klasztorze sióstr katarzynek w Krokach nie było forsowane. Siostrom pozwolono w sposób naturalny zdać sobie sprawę z sytuacji, dano im czas na jej zaakceptowanie. W artykule przedstawiono szczegółowo powody, które doprowadziły do tego, że katarzynki w Krokach stopniowo przeszły od używania języka polskiego do używania języka litewskiego. Początkowo używały go do komunikowania się ze światem zewnętrznym, a dopiero od 1930 roku zaczęły używać go w życiu wewnętrznym klasztoru, podczas modlitw. Jednakże nawet wówczas nie zakazano siostrom używania języka polskiego do własnych kontaktów, do komunikacji między sobą, korespondencji lub podczas osobistej modlitwy.W artykule zostały ujawnione różne napięcia, które miały miejsce w badanym okresie przejściowym, aczkolwiek stwierdza się, że udało się bez podejmowania pochopnych decyzji, bez ulegania emocjom uwzględnić zarówno potrzeby Kościoła powszechnego i lokalnego, zgromadzenia sióstr katarzynek z Braniewa, jak i cele różnorodnych instytucji państwa litewskiego, a także potrzeby klasztoru w Krokach.Za największe osiągnięcie można uznać fakt, że kwestia języka w Krokach nie była wyolbrzymiona, nie była najważniejsza. Jak wykazują badania, czas miał najlepszy wpływ na rozwiązanie problemu. Kwestia języka w klasztorze w Krokach została rozwiązana w sposób naturalny, chociaż zajęło to całe dziesięciolecie.

The Republic of Belarus is a state that, through its location between the Russian Federation (RF) and the members states of the European Union (EU) and NATO, plays an important role in the security system in the region. On the one hand, through a number of dependencies it is closely related to the Kremlin authorities, on the other hand it tries to balance the influence of the larger neighbor through some steps towards closer cooperation with the West. Therefore, a closer look at the importance of Belarus in the European security system seems to be extremely vital, especially considering the current international situation – the annexation of Crimea and the conflict in eastern Ukraine, as well as the system of sanctions imposed on the Russian Federation as a result of these events. The abovementioned examples clearly indicate the direction of actions of the Russian authorities, which are increasingly defending their own interests in the post-Soviet area. All those decisive actions, that were undertaken in order to prevent even the threat of losing influence, must certainly be important for Belarusian security policy.The purpose of this article is to define the role and place of the Republic of Belarus in the global security system. The study was conducted on the basis of Barry Buzan's theory, which links issues of national and international security, while paying attention to a number of interdependencies resulting from the globalization process. Therefore, both the internal determinants of the Belarusian security policy and international issues were analyzed, including the role of state and non-state actors, having a direct impact on shaping the global security system. The applied research method is a method of system analysis in its macro approach, which allows the presentation of the global security system as a series of separate, but closely related elements, additionally supported by a quantitative method in relation to the security system's conditions.As a result of the conducted research, the significance of the Republic of Belarus in the global security system was considered high, mainly due to the geopolitical location of that specific country. Following thesis was formulated on the basis of a number of factors, the most important of which are: 1) the remain of Belarus in the Russian sphere of influence, for which the Moscow authorities are not afraid to pay with numerous crises in the international arena (the case of Ukraine); 2) a high level of integration of both countries in the field of security policy; 3) the key significance of the government's rhetoric and political decisions in Minsk, relevant not only to the policy making of this particular country, but also to security in Europe. At this stage, however, it is difficult to talk about the Belarusian will to integrate with Western structures, because this step would, first of all, require significant internal changes, for which the regime of Alexander Lukashenko is not ready. In connection with the above, it is likely that Belarus will remain in alliance with the Russian Federation and that cooperation between the two countries will further tighten.Key words: Republic of Belarus; Russian Federation; NATO; Ukraine; security; armament. ; Republika Białorusi to państwo, które poprzez swoje położenie pomiędzy Federacją Rosyjską (FR) a państwami-członkami Unii Europejskiej (UE) i NATO, odgrywa istotną rolę w systemie bezpieczeństwa w regionie. Z jednej strony jest powiązane szeregiem zależności z władzami na Kremlu, z drugiej stara się równoważyć wpływy większego sąsiada kolejnymi ukłonami w stronę Zachodu. W związku z tym, bliższe przyjrzenie się znaczeniu Białorusi w europejskim systemie bezpieczeństwa wydaje się niezwykle istotne, szczególnie jeśli weźmiemy pod uwagę obecną sytuację międzynarodową – aneksję Krymu oraz konflikt na wschodzie Ukrainy, a także system sankcji nałożonych na FR w skutek niniejszych wydarzeń. Przytoczone przykłady jasno wskazują na kierunek działań rosyjskich władz, coraz silniej broniących własnych interesów na obszarze postradzieckim. Interwencje tego typu nie mogą pozostać bez wpływu na politykę bezpieczeństwa Białorusi.Celem niniejszego artykułu jest określenie roli i miejsca Republiki Białorusi w systemie bezpieczeństwa światowego. Badanie przeprowadzone zostało w oparciu o teorię Barrego Buzana, która wiąże ze sobą kwestie bezpieczeństwa narodowego i międzynarodowego, zwracając jednocześnie uwagę na szereg współzależności, wynikających z procesu globalizacji. Analizie poddano więc zarówno wewnętrzne uwarunkowania białoruskiej polityki bezpieczeństwa, jak też kwestie międzynarodowe, w tym rolę aktorów państwowych oraz niepaństwowych, mających bezpośrednie przełożenie na kształtowanie systemu bezpieczeństwa światowego. Zastosowaną metodą badawczą jest metoda analizy systemowej w jej ujęciu makro, pozwalająca na przedstawienie systemu bezpieczeństwa światowego jako szeregu oddzielnych, acz ściśle powiązanych ze sobą elementów, dodatkowo wsparta metodą ilościową w odniesieniu do uwarunkowań systemu bezpieczeństwa.W wyniku przeprowadzonych badań znaczenie Republiki Białorusi w systemie bezpieczeństwa światowego uznane zostało za istotne, głównie ze względu na położenie geopolityczne tego państwa. Niniejsza teza sformułowana została w oparciu o szereg czynników, z których najważniejsze to: 1) pozostawanie Białorusi w rosyjskiej strefie wpływów, której utrzymania władze w Moskwie nie boją się okupić licznymi kryzysami na arenie międzynarodowej (przypadek Ukrainy); 2) wysoki poziom integracji obu tych państw w zakresie polityki bezpieczeństwa; 3) kluczowe znaczenie retoryki i decyzji politycznych władz w Mińsku, mogących znaleźć przełożenie nie tylko na kształtowanie polityki tego konkretnego państwa, ale również na kształt bezpieczeństwa w Europie. Na obecnym etapie trudno jednak mówić o chęci integracji Białorusi ze strukturami zachodnimi, gdyż krok ten wymagałby przede wszystkim znaczących zmian wewnętrznych, na które reżim Aleksandra Łukaszenki nie jest gotów. W związku z powyższym prawdopodobne jest pozostanie Białorusi w aliansie z Federacją Rosyjską i dalsze zacieśnianie współpracy między oboma państwami.Słowa kluczowe: Republika Białorusi; Federacja Rosyjska; NATO; Ukraina; bezpieczeństwo; uzbrojenie.

Vážení čtenáři,S potěšením vám oznamujeme, že po několika měsících intenzivní práce je první anglické číslo Envigogiky na světě – a může být vypuštěno do světa. Envigogika se od roku 2006 postupně stává důležitou platformou pro komunikaci a šíření znalostí v oblasti environmentálního vzdělávání či vzdělání pro udržitelný rozvoj. Dosud byly publikovány "anglické verze" časopisu formou přehledů anglických abstraktů, samozřejmě s několika výjimkami plně anglických textů.Nyní, v roce 2013, jsme pokročili zásadním způsobem kupředu – začínáme publikovat plně anglická čísla časopisu vedle čísel víceméně pouze českých (a slovenských). To je možné zaprvé díky stále vzrůstajícímu počtu autorů: učitelé různých stupňů, kteří se o naše témata zajímají, se jimi také stále více zabývají v praxi. Mají potřebu reflektovat svou činnost, sdělovat si navzájem své zkušenosti; někteří dokonce plánují svůj výzkum tak, aby se pak o jeho výsledky mohli podělit s našimi čtenáři – to vše samozřejmě podporuje rozvoj této oblasti. Naši autoři tak postupně vytvářejí společnou "zásobárnu vědění", a sdělují si informace potřebné pro spolupráci a společné aktivity. Za druhé, a zde je třeba vyjádřit opravdovou vděčnost, nám pomáhají také četní anonymní recenzenti. V procesu nezávislého posuzování (peer-review) na sebe berou část odpovědnosti za publikované články, a také díky jim pak vidíme, jak celková úroveň našich textů postupně roste. Ochota vést tuto (kritickou) diskusi, a vývoj média, kde probíhá, nám pak nyní umožnily vykročit na mezinárodní scénu.Toto první anglické číslo Envigogiky je zaměřeno na environmentální vzdělávání (EV), vzdělávání pro udržitelný rozvoj (VUR), či vytváření obecného povědomí o environmetálních problémech; týká se i jejich širšího kulturního kontextu a politických podmínek ve specificky českém prostředí. S ohledem na udržitelný rozvoj společnosti se soustavně zabýváme jeho bariérami – které brání hlubším změnám ve společenských zvyklostech a pravidlech, životním stylu, nebo eticky podložených přístupech a způsobech rozhodování; soustřeďujeme se na naši oblast expertizy, kde čerstvé myšlenky, metody výuky/učení, nové postupy hodnocení atd. mohou být inspirací pro kritický pohled na systém vzdělávání jako takový. Snažíme se stát součástí mezinárodního společenství EV i VUR, přičemž současně očekáváme jeho podporu; všechny zásadnější změny či inovace jsou totiž založeny na širších diskusích (v našem případě vedených v evropském měřítku), teoretických úvahách, sdílených strategiích a společných iniciativách. A také doufáme v podíl zahraničních kolegů (z dalších zemí střední a východní Evropy jakož i odjinud) na obsahu i přípravě dalších čísel Envigogiky.Během posledních týdnů jsme také usilovali o zlepšení formy časopisu, a tím i jeho postavení mezi časopisy v mezinárodním měřítku. Součástí tohoto vývoje bylo převedení celého obsahu Envigogiky z původního systému (Joomla) do nového, tzv. Open Journal System (OJS) [1] – "otevřeného" systému pro správu a publikování časopisů. Tento systém pomáhá v každé fázi publikačního procesu: od zasílání/přijímání příspěvků, přes recenzní řízení a publikační proces v elektronickém prostředí, až po indexování.Využití OJS znamená pro Envigogiku kvalitativní krok kupředu – nyní se metadata z jednotlivých článků okamžitě načtou do EndNote, Zotera a dalších systémů správy referencí; časopis je již v tuto chvíli indexoán v Google Scholaru, a v nejbližší budoucnosti jej plánujeme zařadit do dalších důležitých databází jako např. DOAJ atd. Ve spolupráci s vydavatelstvím Karolinum Univerzity Karlovy v Praze bude Envigogika také zařazena do databáze CrossRef a každý článek získá své jedinečné číslo DOI.V následujících letech tak bude připraveno několik anglických čísel časopisu, a ty ponesou v názvu pro snadnou orientaci označení "ENGLISH ISSUE". Na základě zkušeností z tohoto období se pak rozhodneme, zda ve vydávání na jedné straně čistě anglických, na straně druhé českých/slovenských čísel pokračovat, nebo zda se v budoucnu vrátíme k číslům dvojjazyčným, například tematicky zaměřeným.Ale nyní se můžete podívat do obsahu tohoto prvního anglického čísla Envigogiky: V textu Jana Činčery si můžete přečíst o hodnocení interaktivní výstavy určené pro středoškolské studenty, která se zaměřuje na globální problémy a zodpovědnost konzumentů. Autor, který sledoval její působení na třech školách, dochází k zajímavému závěru: i když byla výstava úspěšná z hlediska zaujetí studentů a napomohla zvýšení jejich povědomí o daných problémech, někteří studenti ji hodnotili jako manipulativní, zatímco v jiných vyvolala pocit bezmoci. V článku je navržena změna strategie výuky a provádění aktivit týkajících se globálních problémů. Vzdělávací aspekty kurzu Environmentální ekonomie a politiky vyučovaného na Vysoké škole ekonomické v Praze zkoumal Petr Šauer a Martin Zahradník. Výzkum se zaměřil na postoje studentů vůči životnímu prostředí a na jejich hodnocení různých částí kurzu; snažil se odpovědět na otázku, v čem byl pro studenty kurz přínosný, jaké preferovali informační zdroje a jakou roli v jejich přístupu ke studiu sehrál zájem o stav životního prostředí. Autoři dospěli k závěru, že environmentální ekonomii považují za užitečnou jak studenti klasifikovaní jako "environmentalisté", tak i "ne-environmentalisté" (či dokonce "anti- environmentalisté"). V závěru diskutují klíčové faktory pro udržení zájmu studentů a možnosti analýzy tzv. přístupů ke studiu (learning strategies). Mezigeneračními rozdíly v osobním vztahu k přírodě se zabývá Markéta Vacínová a Tomáš Matějček . Sledují žáky a jejich rodiče z hlediska jejich vztahu k přírodě a zjišťují určité rozdíly v jejich osobním přístupu: zatímco žáci dávají přednost "moderním" aktivitám, jejich rodiče praktikují spíše více "tradiční" činnosti. Článek Anny Poláškové poskytuje pohled na environmentální gramotnost a postoje mladých technicky orientovaných českých studentů na farmaceutické fakultě, kteří se připravují na profese mimo oblast ekologie. Autorka věří, že environmentální gramotnost a povědomí univerzitních studentů v technických oborech jsou velmi důležité, protože právě na úrovni manažerů a vedoucích pracovníků vznikají politiky, které jsou více, či méně, šetrné k životnímu prostředí. Zjišťuje převážně pozitivní vztah k ochraně přírody a vzdělávání u těchto více techniky orientovaných studentů a studentek; na druhé straně úroveň environmentálních znalostí získaných během středoškolského vzdělání hodnotí jako v mnoha případech nízkou.V rubrice Informace připomínají Andrew Barton a Jan Vávra konferenci "Naše společná přítomnost (Our Common Present) - Jaké jsou současné výzvy Střední Evropy?", která se konala 24. dubna 2013 se na Filozofické fakultě Univerzity Karlovy v Praze; představují hlavní přednášející, jejich příspěvky a závěry z konference. První z autorů píše též o mezinárodní konferenci "Transdisciplinární výzkum udržitelnosti v Evropě" (23.-24. května 2013, UK), kde byl diskutován tento hraniční prostor ve vědě a byla též formulována doporučení pro Evropskou komisi utvářející budoucí vědecké příležitosti v transdisciplinární oblasti.Přejeme vám inspirativní čteníZa redakci EnvigogikyV Praze 28.8.2013Zvláštní poděkování patří všem, kteří přispěli k procesu publikování na straně vydavatele, včetně Univerzity Karlovy, která bude zajišťovat archivaci Envigogiky a vydávání čísel DOI pro texty v dalších číslech. Redakční tým chce také poděkovat těm, kteří pro tento krok poskytli finanční podporu, zvláště projektu Mezioborová síť spolupráce pro policy development v oblasti udržitelného rozvoje (MOSUR) financovanému Evropským sociálním fondem (ESF OPVK), jehož prostřednictvím jsou vydávána čísla od roku 2011, a v jehož rámci bylo též zahájeno vydávání anglické verze časopisu.[1] OJS je systém tzv. open source software vyvinutý v rámci projektu Public Knowledge Project (http://pkp.sfu.ca), který je financován kanadskou vládou, a který je poskytnut celosvětově všem časopisům – umožňuje jim publikovat formou, tzv. open access, tj. přístup k plným verzím článků není nijak omezen . V současné době jej využívá 12 000 vědeckých časopisů po celém světě. ; Dear readers,We are very pleased to announce that after several months of intense work the first fully English issue of the journal Envigogika is ready to be shared with the community of those interested in the field we strive to systematically cultivate! Envigogika has been an important communication and knowledge-sharing platform on educational topics regarding the environment and sustainability in the Czech- and Slovak-speaking professional community since 2006. English abstracts were previously included, but full texts were available predominantly in Czech and Slovak (with a few exceptions in English).Now, in 2013, the journal is taking a big leap forward by starting publication of additional issues in English alongside the Czech/Slovak issues. This is possible thanks to teachers at various educational levels in the Czech Republic involved in environmental education/ESD who are becoming more active and fostering a dialogue in this field that will support its ongoing development.The number of authors from different disciplinary backgrounds that publish their articles in Envigogika is growing, and some of them even plan their research with regard to our readership. We are happy that these authors thus contribute to a common pool of knowledge, share their experiences "from the field" and provide up-to-date information necessary for joint initiatives. We are also grateful to have numerous anonymous reviewers who are willing to undertake the difficult task of contributing to the quality of the published articles. Thus, we feel that the quality of our articles has been consistently improving since the journal's inception, which has also enabled us to step onto the international stage recently.This first English issue is primarily focused on the specific context of the Czech Republic: not only environmental education (EE) and education for sustainable development (ESD), but also awareness raising and the wider cultural context and political conditions necessary to achieve a transition towards sustainability. We are constantly challenging historically constructed and economically justified barriers to this development that also prevent deeper changes to habits, customs, lifestyles and ethical approaches; we concentrate on our field of expertise where fresh new ideas, teaching/learning methods, assessment techniques etc. could provide inspiration for and a critical view into the educational system per se. Thus, we are endeavouring to become a part of the international ESD community while also anticipating its support; any more profound innovation is based upon broader (in our case, European-wide) discussions, theoretical considerations, shared strategies, and joint initiatives. And we hope to involve colleagues from abroad (from other Central and East European countries, as well as further afield) in future English issues.During past few weeks, we have been working hard towards strengthening the position of the journal internationally and therefore, as part of further developments, we have transferred the content of Envigogika from the original Joomla system to the new Open Journal System (OJS) [1] – an open source journal management and publishing system. OJS assists with every stage of the refereed publishing process, from submissions through to online publication and indexing.For Envigogika, using OJS means a qualitative step forward – now you can immediately download metadata from articles to EndNote, Zotero and other reference management software, it is already indexed in Google Scholar and, in the near future, we plan to add it to other important databases such as DOAJ, etc. In cooperation with Charles University's publishing house Karolinum, Envigogika will also soon be included in the CrossRef database and each article will have a unique DOI.A number of English-only issues will be prepared in 2013 and 2014 and these will be marked "ENGLISH ISSUE" in the volume name for easy identification. Based on our experience from this period, we will decide whether to publish articles based on language (Czech/Slovak vs. English) or whether to produce bilingual (possibly thematic) issues in the future instead.But for now, in this first 2013 English-only issue, you can read about:1) An evaluation of an interactive exhibition for secondary education students, focusing on global problems and consumer responsibility by Jan Činčera. The author comes to an interesting conclusion: even if the exhibition was successful in terms of involving students and increasing their awareness of the problems, it was evaluated as being manipulative by some students while some of the others experienced a feeling of hopelessness. Modification of the exhibition and related activities is proposed in the article.2) Educational aspects of Environmental Economics – a course taught at the University of Economics in Prague for environmentally as well as non-environmentally oriented specialisations – are explored by Petr Šauer and Martin Zahradník. The focus of attention of their research is especially on what aspects of the course the students valued, what benefits they got from the course, how they managed the information resources and what role this played with regards to students' concern for environmental issues. The authors come to the conclusion that the students clustered as both 'environmentalists' and 'non-environmentalists' (or even 'anti-environmentalists') advocate environmental economics as a beneficial part of the curriculum.3) Intergenerational differences in personal relationships to nature are examined by Markéta Vacínová and Tomáš Matějček. They concentrate their research on pupils and their parents on selected aspects of their personal relationship to nature. They discover certain differences between these two groups of respondents in feeling a need to be in the countryside: while parents prefer more "classic" or "traditional" pursuits, the students practice mainly "modern" activities in the countryside.4) Anna Polášková's article offers an insight into the environmental literacy and attitudes of young technically-oriented Czech university students at a faculty of pharmacy in preparation for non-teaching and non-ecological professional careers. The author believes that environmental literacy and consciousness among university students in technical fields is very important, since it is usually among middle managers and executives with technical education that environmentally friendly policies and strategies more or less begin. She found that positive relationships to environmental protection and education in this faculty prevailed; however, the level of environmental knowledge gained from their secondary education seemed to be low in most cases.5) Information texts: Andrew Barton and Jan Vávra report on the proceedings of an academic conference held in Prague in April 2013 called Our Common Present which focused on the array of current challenges facing Central Europe. In addition, Andrew Barton also writes about a workshop on Transdisciplinary Research on Sustainability held in Prague in May in collaboration with the Schumacher Institute for Sustainable Systems, UK.We wish you inspirational reading,The Envigogika editorial teamIn Prague on 28.8.2013With special thanks to those who contributed to the publication process on the part of publisher, including Charles University which has been supportive in the archiving of Envigogika and providing DOI for future issues. The editorial team would, moreover, like to thank all who made this important step possible with financial support obtained via the project Interdisciplinary Sustainable Development Network (MOSUR, OP VK) for all issues published since 2011, including the current English issue.[1] OJS is open source software development by the Public Knowledge Project (http://pkp.sfu.ca) funded by Canadian Government and made freely available to journals worldwide for the purpose of making open access publishing a viable option for more journals. About 12 000 titles of scientific journals are using this system worldwide.