Search results

Միքայել Արուտչյանի ժառանգությունը հնարավորություն է ընձեռում առնչվելու գեղարվեստական հոսանքների հետ, որոնք անցյալ դարի առաջին տասնամյակներին թափանցեցին հայկական մշակույթ: Նկարիչն աշխատել է ամենատարբեր ոլորտներում՝ հաստոցային գեղանկարչություն, գրքային և պլակատային գրաֆիկա, բեմանկարչություն, կինոնկարչություն, հեղինակել է մի շարք հոդվածներ, զբաղվել է հասարակական գործունեությամբ: Մեծ է արվեստագետի ներդրումը հատկապես թատերական ձևավորումների և գրքային գրաֆիկայի ասպարեզում. նրա շնորհիվ հայկական բեմանկարչությունը դրվեց պրոֆեսիոնալ հիմքերի վրա, իսկ գրքի ձևավորման հայ բազմադարյան ավանդույթները հարստացան և նոր որակ ստացան: Творческое наследие Микаэла Арутчьяна дает возможность соприкоснуться с художественными течениями, проникшими в армянскую культуру в первые десятилетия прошлого века. Художник работал в различных сферах изобразительного искусства станковая живопись, книжная графика, плакат, сценография, кинематография, писал статьи, занимался общественной деятельностью. Он внес большой вклад в развитие армянского искусства, в частности, в сценическое оформление и книжную графику. Благодаря Арутчьяну армянское театрально-декорационное искусство обрело профессиональную основу, а многовековые традиции армянского книжного искусства обогатились новыми качествами. Legacy of Michael Arutchian allows to associate it with art trends that penetrated into Armenian culture in the first decades of the previous century. The artist worked in various spheres: easel painting, book and poster graphics, scenography, cinematography. He was an author of numerous articles and being active in public activities. The artist had a great contribution especially to theatrical decorations and book graphics. Thanks to him, Armenian scenography developed on a professional basis, and the centuries-old Armenian traditions of book illustration were enriched and acquired a new quality.

Եղեռնը՝ հայ ժողովրդի ցեղասպանությունն իր հայրենիքում, տասնամյակներ տևած լռությունից հետո համեմատաբար վերջերս է դարձել բաց քաղաքական քննարկման առարկա։ Վերիմաստավորման կարիք ունեն բազմաթիվ փաստեր, ոճրին առնչվող հասկացություններ և ձևակերպումներ, այդ թվում և լայնորեն տարածված և հան- րային ընկալումը կաղապարող «Օսմանյան կայսրությունում Հայոց ցեղասպանու- թյունը 1915-1923թթ.» բանաձևը, որը չի համապատասխանում մարդկության դեմ գործված այդ հանցագործության փաստական ու քաղաքական բովանդակությանը: Առայսօր հանցակազմից դուրս է մնում Արևելյան Անդրկովկասի հայության ցեղա- սպանությունը։ Համարժեք գնահատական չեն ստացել ինչպես Եղեռնի միջազգային- քաղաքական հետևանքները, այնպես էլ այս հարցում համաշխարհային տերու- թյունների անպատասխանատվությունը՝ որպես միջազգային անվտանգության գլխավոր երաշխավորների, ինչը հանգեցնում է նոր ցեղասպանածին պետություն- ների ստեղծմանը և այդ հանցավոր վարքագծի լեգալացմանը։ ; Yeghern the Genocide of Armenians in their homeland only recently became a subject for open political discussion, after decades of silence. Numerous facts, concepts and statements concerning Yeghern (The Armenian Genocide) await new interpretation. On the eve of the 100th anniversary of the Armenian Genocide we draw the attention of the world community to some of these facts. The principal conclusion of this analysis stems from the concept according to which the widely held and publicized formula of "The Armenian Genocide in the Ottoman Empire in 1915-1923" does not fully reflect the factual and political content of this crime against humanity. In particular, the massacres of the Armenians in Transcaucasia in 1918 and 1920 escaped the corpus delicti of the crime of genocide. The international political consequences of Yeghern as a crime against humanity have not been fully assessed. In the same manner the consequences of the superpowers' irresponsibility toward the phenomenon of Yeghern has not been comprehended yet in all respects. This is the main reason why new genocidal states have been established and this kind of criminal behavior paves its way to be legalized.

Պոպուլիզմը՝ որպես քաղաքական երևույթ, ի հայտ է գալիս մարդկության պատմության ողջ ընթացքում՝ այն հասարակություններում, որտեղ անհրաժեշտություն կա ստանալու քաղաքացիների աջակցությունը: Սովորաբար այդ երևույթը ներկայացվում է բացասական երանգավորմամբ, սակայն քաղաքագիտության տեսանկյունից դա ուսումնասիրության օբյեկտ է, որն ինքնին չպիտի առաջացնի գնահատողական դատողություններ: Պոպուլիզմն իր տարատեսակներով հատուկ է բազմաթիվ պետությունների քաղաքական կյանքին՝ անկախ այդ պետությունների զարգացածության աստիճանից: Քաղաքական ուղերձը քաղաքացիներին հասցնելու այս ձևը ենթադրում է մասնակցային և հպատակային քաղաքական մշակույթների համատեղում. մի կողմից, այն պահանջում է քաղաքացիների մասնակցություն (քվեարկության, քաղաքական միջոցառումներին ներկայանալու տեսքով), մյուս կողմից՝ քաղաքական առաջնորդի «սրբադասման» տարրեր: Այստեղից էլ բխում է պոպուլիզմի հիմնական առանձնահատկությունը՝ «հակաէլիտիզմը», որն իր հերթին ենթադրում է առաջնորդի ու քաղաքացիների անմիջական կապ, որը միջնորդավորված չէ քաղաքական, քաղաքացիական և պետական ինստիտուտներով:
Популизм как политическое явление наблюдается на протяжении всей истории человечества, в тех случаях, когда возникает необходимость получить поддержку граждан. Обычно данное явление представляется в отрицательном свете, однако с точки зрения политологии это объект исследования, который сам по себе не должен вызывать оценочных суждений. Популизм с его разновидностями характерен для политической культуры многих стран, вне зависимости от степени их развития. Этот способ донесения политического послания до граждан предполагает совмещение активистской и под-даннической политических культур: с одной стороны, он требует участия граждан (в виде голосования, присутствия на политических мероприятиях), с другой – определенных элементов «сакрализации» лидера. Отсюда вытекает основная особенность популизма – «антиэлитизм», который в свою очередь предполагает прямую связь между лидером и гражданами – связь, не опосредованную политическими, гражданскими и государственными институтами.
Populism as a political phenomenon appears throughout human history in those societies where there is a need to receive the support of citizens. This phenomenon, usually, is presented negatively, but from the point of view of political science, it is an object of study that shouldn't cause evaluative judgments. Populism with its variety is specific to the political life of many states regardless of the degree of development of those states. This way of delivering the political message to the citizens implies the combination of participant and subject political cultures: on one hand, it requires the participation of citizens (voting, attending political events), on the other hand, it also requires elements of "sanctification" of the political leader. "Anti-elitism", the main future of populism, comes from here. It implies a direct connection between the leader and the citizens, which is not mediated by political, civil, and state institutions.

Գ­րա­բա­րով մա­տե­նագ­րութ­յու­նը հա­րուստ նյութ է տա­լիս գրա­բա­րի եզ­րույ­թա­յին հա­մա­կար­գի վե­րա­բեր­յալ: Այն կա­րիք ու­նի ամ­բող­ջա­կան և բազ­մա­կող­մա­նի քննութ­յան: Սույն աշ­խա­տան­քը ներ­կա­յաց­նում է գրա­բա­րի եզ­րույթ­նե­րը Փ. Բու­զան­դի «­Պատ­մու­թիւն Հա­յոց» եր­կի փաս­տա­կան նյու­թի հիմ­քով: Եր­կի բա­ռա­պա­շա­րը և ն­րա բա­ղադ­րի­չը կազ­մող եզ­րույ­թա­յին հա­մա­կար­գը բազ­մա­շերտ են՝ պայ­մա­նա­վոր­ված եր­կի բո­վան­դա­կութ­յամբ, նպա­տա­կա­ուղղ­վա­ծութ­յամբ և­ ո­ճա­կան զա­նա­զան ա­ռանձ­նա­հատ­կութ­յուն­նե­րով: Քն­նու­թ­յան են են­թարկ­վել հա­սա­րա­կա­կան-վար­չա­քա­ղա­քա­կան հա­րա­բե­րութ­յուն­ներ ար­տա­հայ­տող եզ­րույթ­նե­րը, ո­րոնք ի­մաս­տա­յին դի­տա­կե­տում բազ­մա­շերտ են: Ա­ռա­ջին ան­գամ ներ­կա­յաց­վում են՝ ա) երկ­րի պաշ­տո­նա­կար­գութ­յու­նը՝ ար­քու­նի և ռազ­մա­կան պաշ­տոն­նե­րը և պաշ­տոն­յա­նե­րի գոր­ծա­ռույթ­նե­րը ար­տա­ցո­լող եզ­րույթ­ներ, բ) երկ­րի պե­տա­կան կա­ռուց­ված­քը իր են­թա­կա­ռուց­վածք­նե­րով ար­տա­ցո­լող եզ­րույթ­ներ: Ա­ռան­ձին քննութ­յան են են­թարկ­վել տա­րար­ժե­քութ­յուն դրսևո­րող եզ­րույթ­նե­րը: Ներ­կա­յաց­ված 50 եզ­րույթ­նե­րից 12-ը փո­խա­ռութ­յուն են պահ­լա­վե­րե­նից, 6-ը՝ հու­նա­րե­նից, 1-ը ի­րա­նա­կան փո­խա­ռութ­յուն է, 31-ը հա­յե­րե­նի հիմ­նա­շեր­տի բա­ռեր են: Անհ­րա­ժեշ­տութ­յան դեպ­քում յու­րա­քանչ­յուր եզ­րույթ արժ­ևոր­վում է նաև տար­ժա­մա­նակ­յա դի­տա­կե­տում: Աշ­խա­տան­քը կար­ևոր­վում է ոչ միայն հա­մա­ժա­մա­նակ­յա քննութ­յան շրջա­նա­կում, այլև փաս­տա­կան հա­րուստ նյութ է տա­լիս պատ­մա­կան եզ­րույ­թա­բա­նութ­յան հա­մար, քա­նի որ ար­դի ար­ևե­լա­հա­յե­րե­նի եզ­րույթ­նե­րի մեծ մա­սը ու­նի գրա­բար­յան հենք:

International audience ; In contemporary political process, the role of think tanks is gradually increasing. The paper presents the essence of the concept, the stages of the emergence and development of think tanks, functions and typology, their role in the modern socio-political system, the peculiarities of functioning in a number of countries, as well as the peculiarities of the development of think tanks in Armenia. The work can be useful for specialists in the field of public policy, teachers, students and anyone interested in the role of think tanks in the political system. ; Արդի աշխարհում քաղաքական գործընթացներում աստիճանաբար մեծանում է հետազոտական հատուկ կառույցների՝ ուղեղային կենտրոնների (Think Tanks) դերակատարությունը: Դասախոսության տեքստում ներկայացվում են «ուղեղային կենտրոն» հասկացության էությունը, ուղեղային կենտրոնների ծագման ու զարգացման փուլերը, գործառույթներն ու տիպաբանությունը, դրանց դերը ժամանակակից սոցիալ-քաղաքական համակարգում, գործառնության առանձնահատկությունները մի շարք երկրներում, ինչպես նաև Հայաստանի ուղեղային կենտրոնների ոլորտի կայացման առանձնահատկություններն ու զարգացման հեռանկարները: Աշխատանքը կարող է օգտակար լինել հանրային քաղաքականության ուսումնասիրությամբ զբաղվող մասնագետներին, դասախոսներին, ուսանողներին և բոլոր նրանց, ում հետաքրքրում են քաղաքական համակարգում ուղեղային կենտրոնների դերակատարության հարցերը:

International audience ; In contemporary political process, the role of think tanks is gradually increasing. The paper presents the essence of the concept, the stages of the emergence and development of think tanks, functions and typology, their role in the modern socio-political system, the peculiarities of functioning in a number of countries, as well as the peculiarities of the development of think tanks in Armenia. The work can be useful for specialists in the field of public policy, teachers, students and anyone interested in the role of think tanks in the political system. ; Արդի աշխարհում քաղաքական գործընթացներում աստիճանաբար մեծանում է հետազոտական հատուկ կառույցների՝ ուղեղային կենտրոնների (Think Tanks) դերակատարությունը: Դասախոսության տեքստում ներկայացվում են «ուղեղային կենտրոն» հասկացության էությունը, ուղեղային կենտրոնների ծագման ու զարգացման փուլերը, գործառույթներն ու տիպաբանությունը, դրանց դերը ժամանակակից սոցիալ-քաղաքական համակարգում, գործառնության առանձնահատկությունները մի շարք երկրներում, ինչպես նաև Հայաստանի ուղեղային կենտրոնների ոլորտի կայացման առանձնահատկություններն ու զարգացման հեռանկարները: Աշխատանքը կարող է օգտակար լինել հանրային քաղաքականության ուսումնասիրությամբ զբաղվող մասնագետներին, դասախոսներին, ուսանողներին և բոլոր նրանց, ում հետաքրքրում են քաղաքական համակարգում ուղեղային կենտրոնների դերակատարության հարցերը:

The theses summarized in the article are the result of studying the authoritative works of prominent economists, sociologists, political scientists and philosophers. The work examines a number of issues, namely: where did our political reality come from and where is it going, what direction does the vector of development of the political field have? Without denying the impossibility of full coverage of all the problems raised, the authors argue that the article laid the foundation for a number of major subsequent works.

The article is devoted to the analysis of culturological factors in the study of the consolidation of democracy. Within the framework of the article, the main subjects of research are such concepts as "democratic political culture", "civic culture", "ethics of discourse" and "culture of political dialogue". In the context of the final transition and the successful overcoming of the stage of consolidation of democracy, the author notes that there should be a minimalconsensus between all the key players in the political landscape regarding the functioning of political institutions, as well as generally accepted norms of behavior and rules of a democratic political game. And such agreements can be reached only in the case of a limited polarization of the political system. In this case, if there is a certain "dialogical gravitation" between the main socio-political actors, their unilateral actions are significantly limited, while simultaneously increasing the likelihood of formation of the culture of political dialogue, as an important factor in the process of consolidation of democracy. ; Հոդվածը նվիրված է ժողովրդավարության համախմբման մշակութաբանական գործոնների վերլուծությանը: Հետազոտության առարկան են այնպիսի հասկացություններ, ինչպիսիք են՝ «ժողովրդավարական քաղաքական մշակույթ», «քաղաքացիական մշակույթ», «դիսկուրսի էթիկա» և «քաղաքական երկխոսության մշակույթ»: Ժողովրդավարության համախմբման փուլը հաջողությամբ հաղթահարելու համատեքստում նշվում է, որ անհրաժեշտ է նվազագույն փոխհամաձայնություն քաղաքական դաշտի առանցքային դերակատարների միջև: Դա վերաբերում է ինչպես քաղաքական ինստիտուտների, այնպես էլ վարքի ընդհանուր խաղի ընդունված նորմերին և խաղի կանոններին: Նման համաձայնություններ կարելի է ձեռք բերել միայն քաղաքական համակարգի սահմանափակ բևեռացման դեպքում: Եթե հիմնական հասարակական-քաղաքական ուժերի միջև առկա է «երկխոսական ձգողականություն», ապա նրանց միակողմանի գործողությունները զգալիորեն սահմանափակվում են, և մեծանում է ժողովրդավարության ամրապնդման կարևոր գործոն հանդիսացող քաղաքական երկխոսության մշակույթի ձևավորման հավանականությունը: ; Статья посвящена анализу культорологических факторов консолидации демократии. Предметом исследования становятся такие понятия, как «демократическая политическая культура», «гражданская культура», «этика дискурса» и «культура политического диалога». В контексте успешнего преодоления стадии консолидации демократии отмечается, что между ключевыми игроками политического ландшафта необходим минимальный консенсус. Он касается функционирования политических институтов, а также общепризнанных норм поведения и правил игры. Такие соглашения могут быть достигнуты только в случае ограниченной поляризации политической системы. Если наличествует «диалогическая притягательность» между основными общественно-политическими силами, существенно ограничиваются их односторонние действия и повышается вероятность формирования культуры политического диалога - важного фактора консолидации демократии.

С января по март 1935 г. Чаренц подвергался допросам по государственному обвинению в терроризме. 7 марта он был уволен из Государственного издательства Армении. В этой связи он написал заявление, в котором выразил желание покинуть ряды Союза писателей Армении. Его заявлению придали политическую окраску, и в день своего рождения, 13 марта, Чаренц был исключен из членов Союза писателей, что крайне тяжело отразилось на его психологическом состоянии. После убийства первого секретаря ЦК КП Армении Агаси Ханджяна (9 июля 1936 г.) политические преследования против него вновь усилились. 16 ноября 1936 г. он был вызван на допрос, а в 1937 году арестован и заключен в тюрьму, где он и умер. Документами этого периода жизни Чаренца являются не только протоколы допросов, но и его заявления, стихи и поэмы.
In January-March of 1935, Charents was interrogated on state charges as a terrorist. On March 7, he was released from his position at the State Publishing House of Armenia. Injured by all this, he makes a "Declaration", in which, citing his difficult social situation, he announces that he is leaving the Writers' Union of Armenia. His application is given a political content and on his birthday, March 13, he is expelled from the membership of the Writers' Union. Charents did not expect such a heavy blow, which is reflected in his poems and poems during these years. On December 30 of 1935 at the reception of the delegation of Armenian workers in the Kremlin on occasion of the 15th anniversary of Sovietization, Stalin became interested in the Charents conditions. Stalin knew Charents in connection with the book "The Book of the Road". After that, his condition improved for a short period, but after the assassination of the first secretary of the Central Committee, Agassi Khanjyan (July 9, 1936), political persecution against him intensified again. On November 16 of 1936, he was subjected to severe interrogation, and in 1937, everything was done to arrest and imprison him. He dies in prison. Not only the transcripts of interrogations, his writings and applications, but also poems are documents of Charents' biography during those years.
1935 թ. հունվար-մարտ ամիսներին պետական մեղադրանքով՝ որպես տեռորիստ, Չարենցը ենթարկվում է հարցաքննությունների: Մարտի 7-ին նրան ազատում են Հայաստանի պետական հրատարակչությունում զբաղեցրած պաշտոնից: Վիրավորված այս ամենից՝ հանդես է գալիս «Հայտարարությամբ», որ դուրս է գալիս Հայաստանի գրողների միությունից: Նրա դիմումին տալիս են քաղաքական բովանդակություն և իր ծննդյան օրը՝ մարտի 13-ին, հեռացնում Գրողների միության անդամությունից: Չարենցը չէր սպասում այսպիսի ծանր հարվածի, ինչն արտացոլվում է այս տարիների նրա բանաստեղծություններում և պոեմներում: Կենտկոմի առաջին քարտուղար Աղասի Խանջյանի սպանությունից հետո (9 հուլիսի, 1936) նրա դեմ նորից սաստկանում են քաղաքական հալածանքները: 1936 թ. նոյեմբերի 16-ին բանաստեղծը ենթարկվում է ծանր հարցաքննության, իսկ 1937 թ. ամեն ինչ արվում է նրան ձերբակալելու և բանտարկելու համար: Բանտում էլ մահանում է: Չարենցի կյանքի այս շրջանի վավերագրեր են ոչ միայն հարցաքննությունների արձանագրությունները, նրա գրություններն ու դիմումները, այլև բանաստեղծու-թյուններն ու պոեմները:

21-րդ դարի առաջին տասնամյակի մի շարք միջազգային գործընթացներ, մասնավորա- պես՝ Հայոց ցեղասպանության ճանաչումն ու դատապարտումը տարբեր երկրներում և դրան առնչվող քննարկումները Թուրքիայի քաղաքական վերնախավերի առաջ դրեցին «Հայկական հարցի» հանդեպ նոր մոտեցումներ ձևավորելու խնդիրը: 2002թ. Թուր- քիայում իշխանությունը ստանձնեց Արդարություն և զարգացում կուսակցությունը, որի ղեկավարն ու առաջատար գործիչները գործունեություն ծավալեցին առկա իրողու- թյուններին արձագանքելու և, միաժամանակ, Հայոց ցեղասպանության փաստի ժխտո- ղականությունը շարունակելու միտումով: Հայ-թուրքական հարաբերությունների կար- գավորման նոր հնարավորություն էին դիտարկվում Հայաստանի եվրաինտեգրման քաղաքականությունը և Թուրքիայի՝ ԵՄ-ին անդամակցելու բանակցային գործընթացը: 2005թ. ապրիլին Թուրքիայի վարչապետ Ռ.Թ. Էրդողանը և ՀՀ նախագահ Ռ.Քոչարյանը նամակներ փոխանակեցին, որոնք երկու երկրներում հասարակական-քաղաքական լայն քննարկման նյութ դարձան: Այդ տարիներին Թուրքիայում դրսևորվեց սեփական պատմության հետ անկեղծ առերեսվելու, Հայոց ցեղասպանության փաստը հրապարա- կային հարթակներում քննարկելու, ընդունելու հնարավորության զգույշ քննարկումնե- րի նոր իրողությունը: ; International developments in the first decade of the 21st century, specifically the recognition and condemnation of the Armenian Genocide as well as ongoing discussions on this issue in a number of countries have brought up a problem for political elites in Turkey to adopt some new approaches to the Armenian Cause. Since 2002 when "Justice and Development" party came to power in Turkey, its leader and other key politicians started working out such approaches that would respond to the new realities, at the same time continuing the policy of the Genocide denial. As a new possibility for settling the Armenian-Turkish relations the policy of the European integration of Armenia and negotiations on Turkey's admission to the EU were discussed. In April 2005 the President of Armenia R. Kocharyan and Prime Minister of Turkey R. T. Erdogan exchanged letters that gave rise to wide public and political debates in both countries. Since then the attempts of sincere reconsideration of their own history, along with a discourse on the Armenian Genocide at public forums and cautious consideration of the possibility of its recognition have started in Turkey.

1988 թ. փետրվարի 27-29-ն ընկած ժամանակահատվածում Ադրբեջանական ԽՍՀ-ի Սումգայիթ քաղաքում հայ բնակչության նկատմամբ իրագործված զանգվածային ջարդերը (հայտնի է նաև որպես «Սումգայիթի պոգրոմ») ունեցել են խոր և տարաբնույթ հետևանքներ։ Միևնույն ժամանակ, պատմական, քաղաքական և իրավական հարթություններում հաճախ է քննարկվում Սումգայիթում հայերի ջարդերի դատապարտվածության աստիճանը։ Սումգայիթի ջարդերը մինչև օրս շարունակում են մնալ ադրբեջանական իշխանությունների ժխտողականության օբյեկտ, իսկ տեղի ունեցածի իրավական որակումներն ու դատապարտվածության աստիճանը հնարավոր չէ համարել ամբողջական։ Այդ ջարդերի վերաբերյալ պատմական տվյալները բավարար են՝ պնդելու համար, որ 1988 թ. Ադրբեջանի Սումգայիթ քաղաքում և այլ բնակավայրերում տեղի են ունեցել միջազգային քրեական իրավունքով դատապարտելի արարքներ։ Սումգայիթում հայերի դեմ տեղի ունեցած հանցագործությունները՝ իրենց օբյեկտիվ և սուբյեկտիվ կողմով համապատասխանում են ցեղասպանության հանցակազմի, ինչպես նաև մարդկայնության դեմ ուղղված հանցագործությունների տարրերին։

International audience ; In the current political processes and in intellectual provision of global, regional and state politics the role of special research bodies – so-called "think tanks", is gradually increasing. In general, establishment and development of think tanks in different countries is conditioned by joining intellectual potential of the country in solving social, economic and political issues also acknowledging the importance of using this potential in the process of decision making and aspiration of influencing the formation of the public opinion from the point of view of relevant structures. As hotspots providing cooperation among academic/expert societies and the government, think tanks deal with research, carry out expertise of decisions and projects, normative acts and programs that are adopted by the government or other bodies, perform advisory roles, etc. ; Համաշխարհային, տարածաշրջանային և պետական արդի քաղաքականության ինտելեկտուալ ապահովման գործընթացում աստիճանաբար մեծանում է հետազոտական հատուկ կառույցների, այսպես կոչված՝ ուղեղային կենտրոնների (Think Tanks) դերակատարությունը: Ընդհանուր առմամբ, տարբեր երկրներում ուղեղային կենտրոնների ի հայտ գալը և զարգացումը պայմանավորված են երկրի մտավոր ներուժի համախմբման, հասարակական, քաղաքական, տնտեսական հիմնախնդիրների լուծման և որոշումների կայացման գործընթացում դրա կիրառման անհրաժեշտության գիտակցմամբ և համապատասխան կառույցների կողմից հասարակական կարծիքի ձևավորման վրա ազդելու ձգտումով: Որպես հանգուցային կետեր ապահովելով ակադեմիական/փորձագիտական հանրությունների և պետական իշխանության համագործակցությունը՝ ուղեղային կենտրոններն իրականացնում են հետազոտական աշխատանք հասարակայնորեն նշանակալի հիմնախնդիրների (քաղաքական, տնտեսական, սոցիալական և այլն) լուծման ուղղությամբ, կատարում են կառավարական մարմինների ընդունած որոշումների և նախագծերի, նորմատիվային ակտերի ու ծրագրերի փորձաքննություն, մատուցում են խորհրդատվական ծառայություններ:

Համաշխարհային, տարածաշրջանային և պետական արդի քաղաքականության ինտելեկտուալ ապահովման գործընթացում աստիճանաբար մեծանում է հետազոտական հատուկ կառույցների, այսպես կոչված՝ ուղեղային կենտրոնների (Think Tanks) դերակատարությունը: Ընդհանուր առմամբ, տարբեր երկրներում ուղեղային կենտրոնների ի հայտ գալը և զարգացումը պայմանավորված են երկրի մտավոր ներուժի համախմբման, հասարակական, քաղաքական, տնտեսական հիմնախնդիրների լուծման և որոշումների կայացման գործընթացում դրա կիրառման անհրաժեշտության գիտակցմամբ և համապատասխան կառույցների կողմից հասարակական կարծիքի ձևավորման վրա ազդելու ձգտումով: Որպես հանգուցային կետեր ապահովելով ակադեմիական/փորձագիտական հանրությունների և պետական իշխանության համագործակցությունը՝ ուղեղային կենտրոններն իրականացնում են հետազոտական աշխատանք հասարակայնորեն նշանակալի հիմնախնդիրների (քաղաքական, տնտեսական, սոցիալական և այլն) լուծման ուղղությամբ, կատարում են կառավարական մարմինների ընդունած որոշումների և նախագծերի, նորմատիվային ակտերի ու ծրագրերի փորձաքննություն, մատուցում են խորհրդատվական ծառայություններ: ; International audience In the current political processes and in intellectual provision of global, regional and state politics the role of special research bodies – so-called "think tanks", is gradually increasing. In general, establishment and development of think tanks in different countries is conditioned by joining intellectual potential of the country in solving social, economic and political issues also acknowledging the importance of using this potential in the process of decision making and aspiration of influencing the formation of the public opinion from the point of view of relevant structures. As hotspots providing cooperation among academic/expert societies and the government, think tanks deal with research, carry out expertise of decisions and projects, normative acts and programs that are adopted by the government or other bodies, perform advisory roles, etc.

«Կուլտուր-ազգային ավտոնոմիան» բազմազգ կամ էթնիկ առումով ժողովրդագրական բարդ կառուցվածք ունեցող պետություններում ազգային հարցը լուծելու իրավաքաղաքական միջոց է: Այն մեկ պետության շրջանակում կենտրոնական իշխանության ու ազգային փոքրամասնությունների, ինչպես նաև ազգամիջյան, միջէթնիկական հարաբերությունների կառավարման վարչաիրավական սկզբունք է և գործիք: XX դարասկզբին հայ քաղաքական կուսակցություն կազմակերպությունների մեծ մասն այն համարել է տվյալ պատմական պահին հայության ազգային հիմնախնդիրները լուծելու, ազգային միության կազմակերպաիրավական հնարավոր ձևերից իրատեսականն ու շահեկանը: Դրա համար պայքարողների առաջամարտիկը ՍԴԲՀԿ-ն էր, որի գլխավոր գաղափարախոսները Բ. Իշխանյանը և Դ. Անանունն էին: Նրանց հայեցակարգի նպատակը Ռուսական կայսրության հպատակ հայության ազգային հարցը կարճաժամկետ լուծելն էր պետության միջոցով: Վ. Տերյանի «Հոգևոր Հայաստանը» նույն ժամանակահատվածում հայ հասարակական-քաղաքական մտքին ներկայացված պատմափիլիսոփայական հայեցակարգ է և դրա վրա հիմնված ազգային-քաղաքական ռազմավարություն, որի երկարաժամկետ կամ անժամկետ նպատակը Հայաստան-հայության՝ որպես մեկ ամբողջության բացառապես ներքին ներուժով ինքնակազմակերպված միությունն է:
«Культурно-национальная автономия» является юридическим и политическим средством решения национального вопроса в многонациональных государствах или в государствах со сложной демографической структурой в плане этничности. Онa представляет собой административно-правовой принцип и инструмент управления отношениями центральной власти и национальных меньшинств, а также межнациональными и межэтническими отношениями в рамках одного государства. В начале ХХ века большинство армянских политических партий-организаций считали её наиболее реальной и выгодной из возможных организационно-правовых форм для решения национальных проблем армян и их объединения на данном историческом отрезке. Авангардом боровшихся за нее была СДРАO, главными идеологами которой были Б. Ишханян и Д. Ананун. Целью их концепции было краткосрочное решение национального вопроса армянских подданных Российской империи посредством государства. «Духовная Армения» В. Теряна – историко-философская концепция и основанная на ней национальная политическая долгосрочная или бессрочная стратегия, целью которой является создание самоорганизованного союза Армения-армяне.
"Cultural-national autonomy" is a legal and political means of solving the national question in multinational states or in states with a complex demographic structure in terms of ethnicity. It is an administrative-legal principle and a tool for managing relations between the central government and national minorities, as well as international and inter-ethnic relations within the framework of one state. At the beginning of the 20th century, the majority of Armenian political parties-organizations considered it the most realistic and beneficial of the possible organizational and legal forms for solving the national problems of Armenia and the association of the Armenians at this historical moment. The vanguard of those who fought for it was SDALO, the main ideologues of which were B. Ishkhanyan and D. Ananun. The purpose of their concept was a short-term solution to the national issue of Armenian subjects of the Russian Empire through the state. V. Teryan's "Spiritual Armenia" is a historical and philosophical concept presented to the Armenian social and political thought of the same period and based on it a long-term or termless national political strategy, the goal of which is was the creation of a self-organizing union of Armenia-Armenians exclusively by the internal potential.

Ժամանակակից աշխարհը վերափոխումների շրջան է ապրում։ Նոր ուժային կենտրոնների ձևավորումը և նրանց միջև պայքարի սրումը, ինչպես նաև այդ պայքարում ռազմական ուժի նշանակության մեծացումը հանգեցնում է աշխարհակարգի կառուցվածքի փոփոխության և նոր կանոնների ու սկզբունքների ձևավորման։ Յուրաքանչյուր երկրի ազգային անվտանգության ապահովման քաղաքականության և որոշումների ընդունման գործընթացի կառուցվածքում հատուկ նշանակություն ունեն քաղաքական հայեցակարգային փաստաթղթերը, որոնցից ամենակարևորների շարքին կարելի է դասել ազգային անվտանգության հայեցակարգը կամ դրան իր գործառույթներով հավասարազոր այն փաստաթուղթը, որը կարող է, ելնելով երկրի առանձնահատկությունից, ունենալ այլ անվանում։ Ազգային անվտանգության հայեցակարգը քաղաքական փաստաթուղթ է, որը բովանդակում է արդի աշխարհում պետության տեղի և դերի մասին պաշտոնական հայացքների համակարգը, պետության ազգային արժեքները, շահերն ու նպատակները, արտաքին և ներքին սպառնալիքների կանխման և հակադարձման ուժերը, միջոցներն ու կարողությունները, ինչպես նաև ազգային անվտանգության ապահովման համակարգի գործառնության կազմակերպման հիմքերն ու սկզբունքները։Գիտության ու տեխնիկայի արագ համաշխարհայնացումը ինչպես նաև ճանապարհորդության, առևտրի և միգրացիայի ընդլայնումը դրական անդրադարձերի հետ մեկտեղ ի հայտ բերեցին որակապես նոր բնույթի սպառնալիքներ ու մարտահրավերներ, որոնք պետություններից պահանջում են լոկալ, տարածաշրջանային և գլոբալ մակարդակներում գործել խաղի նոր կանոններով, ուր վճռորոշ են կենսաբանական սպառնալիքների վերահսկումը և կանխարգելումը: Կենսանվտանգությանը վերաբերող խնդիրները անմիջական կապ ունեն կրիտիկական ենթակառուցվածքների հետ և հանդիսանում են որպես ազգային մակարդակի սպառնալիքներ։