Policjanci to grupa zawodowa, która jest szczególnie narażona na stres związany z pracą. W ramach wykonywanych czynności służbowych funkcjonariusze zajmują się m.in. niesieniem pomocy ludziom, którzy doświadczyli traumatycznych sytuacji w swoim życiu. Długotrwały kontakt oraz pomoc ofiarom traumy może z jednej strony u pomagających pociągać ze sobą negatywne konsekwencje w postaci objawów wtórnego stresu, a z drugiej strony być źródłem pozytywnych zmian wyrażanych w formie wtórnego wzrostu po traumie. Celem badania było ustalenie nasilenia negatywnych i pozytywnych zmian potraumatycznych wśród funkcjonariuszy policji eksponowanych na wtórną traumę oraz ich powiązań ze zmiennymi socjodemograficznymi, obciążeniem pracą oraz własną historią traumy. Badania miały także na celu określenie związku między negatywnymi i pozytywnymi skutkami wtórnej ekspozycji na traumę. W badaniu udział wzięło 520 funkcjonariuszy policji, którzy w trakcie służby mieli kontakt z ofiarami traumy. Zastosowano ankietę opracowaną na użytek badania oraz dwa standardowe narzędzia pomiaru, tj. Inwentarz Wtórnego Stresu Traumatycznego oraz Inwentarz Wtórnego Wzrostu Potraumatycznego. Policjanci biorący udział w badaniu ujawnili zarówno stosunkowo niskie nasilenie negatywnych konsekwencji ekspozycji na wtórną traumę, jak i zróżnicowany poziom pozytywnych zmian potraumatycznych — 40% badanych wykazało niskie, 34% przeciętne, a 26% wysokie nasilenie wtórnego wzrostu. Zmienne socjodemograficzne i obciążenie pracą mają niewielki wpływ na występowanie zarówno negatywnych, jak i pozytywnych konsekwencji wtórnej ekspozycji na traumę. Czynnikiem istotnie różnicującym nasilenie wtórnego stresu i wzrostu okazała się własna historia traumy. Uzyskane wyniki wskazały na dodatnie związki pomiędzy wtórnym stresem a wtórnym wzrostem.
Celem artykułu jest odpowiedź na dwa pytania: W jaki sposób w nowych demokracjach opancerzonych dochodzi do ograniczenia prawa do zgromadzeń? Co wynika z takiego sposobu ograniczenia prawa do zgromadzeń dla istoty nowych demokracji opancerzonych? Przedmiotem zainteresowania Autora był Marsz Niepodległości, zorganizowany w 2019 r. we Wrocławiu. Postawiona została następująca hipoteza: limitacji prawa do zgromadzeń, gwarantowana w systemach legislacyjnych współczesnych demokracji, ma służyć realizacji nadrzędnego celu militant democracy. W procesie tym wyjątkową rolę spełniają funkcjonariusze Policji, odpowiadający za skuteczną realizację decyzji właściwych władz. W poszczególnych częściach Autor omawia m.in.: istotę prawa do zgromadzeń i jego miejsce w prawie międzynarodowym i polskim porządku prawnym, limitacje tego prawa, a także proces rozwiązania wrocławskiego Marszu Niepodległości w 2019 r. ; The aim of article is this paper is to answer two questions: How in new militant democracy authority banning the right to assemble? What results from this kind of limitation right to assemble for the essence of new militant democracy? An object of interest for an Author is Independence Day March in Wrocław, 2019. The research process proposes a hypothesis that banning the right to assemble, including in systems of legislation in modern democracies will reach the principle goal of militant democracy. In this process, we can indicate the special role of police officers, who are responsible for achieving local authority's decisions. In each part of the paper, the author discusses the essence of the right to assemble and its function in international law and polish legislation order, limitation of this right and process of quit Independence Day March in Wrocław, 2019.
p. 191-214 ; Abstract in Polish and English. ; Algirdas Brazauskas belonged to a generation that grew up in Soviet Lithuania. As a young man, he joined the communist party and climbed the ranks to become a top official. In later years, however, he avowed that he had always felt more a Lithuanian and less a communist. During the perestroika, he was perceived as a party reformer and, supported by the Sąjūdis, became the first secretary of the Communist Party of Lithuania, eventually breaking away from the CPSU. In 1990, he was one of the signatories of the act of Lithuanian independence and also became a deputy prime minister. Following the dissolution of the Soviet Union, he re-emerged as a leading figure in Lithuanian politics. From 1993 to 1998, he was the republic's president and, from 2001 to 2006, the head of Lithuanian government. He died in 2010. ; s. 191-214 ; Abstrakt w języku polskim i angielskim. ; Algirdas Brazauskas należał do pokolenia, które dorastało w sowieckiej Litwie. Jako młody człowiek został członkiem partii komunistycznej, a następnie wysokim funkcjonariuszem partyjnym. W następnych latach podkreślał, że zawsze czuł się jednak bardziej Litwinem niż komunistą. W latach pieriestrojki Brazauskas zyskał opinię partyjnego reformatora i z poparciem Sajudisu został pierwszym sekretarzem Litewskiej Partii Komunistycznej. Doprowadził do zerwania łączności partii z KPZR. W 1990 r. był jednym z sygnatariuszy niepodległości Litwy, został także wicepremierem. Po rozpadzie ZSRR odzyskał znaczenie w litewskiej polityce. W latach 1993-1998 sprawował urząd prezydenta, a w latach 2001-2006 był premierem litewskiego rządu. Zmarł w 2010 r.
Artykuł porusza zagadnienie etosu funkcjonariusza Policji Państwowej w II Rzeczypospolitej. Nie da się ukryć, że współczesna Policja czerpie w tej kwestii z jej tradycji. Funkcjonariusze przez swoje działania stanowią w oczach obywateli obraz państwa, dlatego powinni być jednocześnie wzorem i przykładem do naśladowania, powinni też dbać o zachowanie odpowiednich standardów w swoim środowisku. Moralne oblicze funkcjonariuszy Policji Państwowej, jako instytucji odpowiedzialnej za bezpieczeństwo i porządek publiczny, prezentowało się różnorodnie i nie można go ocenić w sposób jednoznaczny. Obraz ten wynikał zarówno z indywidualnych postaw osób, które ten zawód wykonywały, jak i od kształtu modelowych rozwiązań przyjętych dla tej formacji. Omawiając wspomniane rozwiązania, wykorzystano najważniejsze materiały archiwalne, dokumenty publikowane. Jednym z pierwszych pism regulującym dosyć szczegółowo to zagadnienie była wydana 3 lipca 1920 r. Tymczasowa instrukcja dla Policji Państwowej, stanowiąca w pewnym stopniu etyczny kodeks postępowania. Po zamachu majowym dostrzeżono potrzebę rozwinięcia i uszczegółowienia przepisów dotyczących pragmatyki służbowej, wydając nowe przepisy, tj. rozporządzenie prezydenta Rzeczypospolitej z 6 marca 1928 r. o Policji Państwowej. W rozporządzeniu tym określono normy moralne i obyczajowe dotyczące postępowania policjanta tak w służbie, jak i poza nią. Następnie 21 kwietnia 1938 r. ukazało się rozporządzenie o odpowiedzialności dyscyplinarnej i postępowaniu dyscyplinarnym w Policji Państwowej, z mocą obowiązującą od 1 października 1938 r. Warto również wspomnieć o niezwykle istotnym z punktu widzenia omawianej problematyki zbiorze zasad moralnych, które ukazały się 30 stycznia 1938 r. w tygodniku poświęconym sprawom Policji Państwowej: "Na Posterunku" — było to 14 najważniejszych norm — drogowskazów w ciężkiej i odpowiedzialnej pracy policjanta.
Funkcjonariusze Milicji Obywatelskiej od samego początku istnienia tej instytucji byli poddawani szeroko zakrojonej i intensywnej akcji indoktrynacji komunistycznej. Miała ona na celu odpowiednie ukierunkowanie poglądów politycznych poszczególnych członków tej formacji policyjnej. Zadaniem tym miał się zająć specjalnie do tego powołany korpus ofi cerów ds. polityczno-wychowawczych, którzy wedle założeń mieli pracować w każdej jednostce milicji w kraju. Problemy kadrowe MO w pierwszych latach jej funkcjonowania sprawiły, że selekcja kandydatów Keywords: Citizens' Militia, Legnica, Poland 1945–1948, PRL, indoctrination, propaganda, communism Summary: From the very beginning of Citizen's Militia its offi cials were subjected to wide range of strong communist indoctrination. Its main purpose was to channel political views of Militia members. That task was designed for special constituted corps of politicopedagogical offi cers who, according to postulates, were supposed to work in every Militia entity in the country. Understaffi ng of Citizens' Militia in the fi rst years of its working caused, that the selection of candidates was less rigorous than in the subsequent years. Political work had to start from scratch and Nr 1(121) Indoktrynacja polityczna funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej… 143 pod kątem przekonań politycznych była o wiele mniej rygorystyczna, niż miało to miejsce w latach późniejszych. Praca polityczna musiała być rozpoczynana praktycznie od zera, a rola ofi cerów ds. polityczno-wychowawczych nabierała jeszcze większego znaczenia. Musieli oni odpowiednio "przeszkolić" swoich podopiecznych. Jednakże katastrofalne warunki funkcjonowania pierwszych jednostek MO (braki kadrowe, sprzętowe, liche umundurowanie, słaba aprowizacja, dziurawe fi nanse itd.) sprawiły, że działalność ofi cerów ds. polityczno- -wychowawczych była wybitnie utrudniona oraz z nadmiaru innych obowiązków wyraźnie zaniedbana
Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie represji, które dotknęły Katalonię w czasie hiszpańskiej wojny domowej (zniesienie autonomii i powrót do centralizmu, wyroki karne o charakterze politycznym), a tym samym ukazanie, że wybory polityczne oraz kwestia dialogu i mediacji w sprawie Katalonii to kwestia o znaczeniu niezwykłej wagi. Doświadczenia historyczne nie powinny stawać się elementem rozgrywek politycznych, ale motywować do debaty nad reformą ustrojową państwa i usprawnieniem mechanizmów współpracy między władzą centralną a regionem autonomicznym.
Dyktatura oznaczała dla Katalonii anulowanie całokształtu legislacji republikańskiej, orzecznictwa sądowego oraz unieważnienie statutu autonomii Katalonii z 1932 roku. Struktury polityczne powróciły do monarchistycznego centralizmu, a system sądownictwa do obowiązującego w 1931 roku. W system sądownictwa uderzyły również represje — zawieszono wszystkie postępowania cywilne, w których brali udział funkcjonariusze komunistyczni, oraz unieważniono działania przeprowadzone przez funkcjonariuszy spoza Movimiento Nacional. Władze wojskowe anulowały też liczne wyroki karne o charakterze polityczno-społecznym. Działania represyjne skierowano także w obszar edukacji w celu wyeliminowania z systemu osób, które nie odpowiadały interesom dyktatury. Powołano tak zwane komisje "oczyszczające", odpowiadające poszczególnym poziomom edukacji i w praktyce decydujące o losie zawodowym nauczycieli.
Eskalacja separatystycznych dążeń Katalończyków miała miejsce jesienią 2017 roku. Rząd regionalny przegłosował wówczas ustawę o referendum i tak zwany Akt Przejściowy, określający ramy prawne dla mającej powstać republiki Katalonii, po pozytywnym wyniku głosowania w referendum. Hiszpański Trybunał Konstytucyjny zawiesił jednak wskazane akty prawne. W październiku 2017 roku uruchomiono w Hiszpanii po raz pierwszy procedurę art. 155 Konstytucji, zawieszając autonomię regionu. Tuż po wyroku Sądu Najwyższego z 14 października 2019 roku, zasądzającego kary pozbawienia wolności dla dziewięciu liderów katalońskich separatystów, w całej Katalonii miały miejsce gwałtowne zamieszki, manifestacje i akty wandalizmu, a mieszkańcy domagali się amnestii dla skazanych.
Szczególna rola niewątpliwie przypadła europejskim instytucjom wymiaru sprawiedliwości w kontekście wyroku TSUE w sprawie katalońskich separatystów i ich statusu eurodeputowanych. Jednocześnie należy podkreślić, że reakcja na sprawę katalońską wyłącznie z poziomu wymiaru sprawiedliwości jest jedynie środkiem doraźnym, niezmierzającym do wypracowania konstruktywnych rozwiązań konfliktu.
Era postprawdy to czas podważania podstawowych wartości, takich jak prawda, uczciwość, rzetelność czy etyka dziennikarska. Mianem postprawdy określa się sytuację, w której opinia publiczna jest kształtowana na podstawie emocji i osobistych przekonań jednostek (istotne jest odwoływanie się do emocji i osobistych poglądów), a nie w oparciu o fakty, które są mniej znaczące. Specyficzny obraz życia społeczno-politycznego, kreowany przez media i klasę polityczną, jest efektem dynamicznie rozwijającego się populizmu. Postprawda to stan, w którym z dyskursu publicznego wykorzeniony zostaje merytoryczny dyskurs, zastępują go gra na emocjach odbiorców i tania sensacja. Stosuje się termin do zakamuflowania faktu, iż w rzeczywistości mowa jest o jawnym kłamstwie. Wokół formacji Służby Więziennej przez lata narosły mity i stereotypy, żyją własnym życiem w społecznej świadomości. Na ich kanwie powstają nowe alternatywne fakty, pół-prawdy i kłamstwa, tworzone i podsycane co jakiś czas przez media, poszukujące sensacji. Tym sposobem co jakiś czas doklejane są "klawiszom" kolejne łatki. Zawód funkcjonariusza Służby Więziennej od zawsze owiany był nimbem tajemnicy oraz krążących o nim legend. Więzienia oraz areszty były – i wciąż są – miejscami budzącymi lęk i jednocześnie ludzką ciekawość, jak wygląda świat za wysokim murem i co skrywają korytarze za metalową bramą. Niechęć i brak zaufania wiąże się z lękiem i niewiedzą ludzi, którzy wciąż postrzegają świat po drugiej stronie muru, jako tajemniczy i budzący grozę. Na co dzień trudno o kontakt z funkcjonariuszem, który znika z pola widzenia zaraz po przekroczeniu więziennej bramy. Społeczeństwo nie ma wiedzy o ludziach, którzy strzegą porządku i bezpieczeństwa. Jego wyobrażenie o Służbie Więziennej jest nikłe, znane z literatury przedmiotu i relacji mediów, które często przejaskrawiają wydarzenia, wyrywając je z szerszego kontekstu. Naukowa ciekawość badacza oraz chęć oswojenia więziennej przestrzeni, obalenia mitów funkcjonujących w świadomości społecznej i stereotypowego sposobu myślenia o profesji więziennika, sprawiły, iż Autorki zaprojektowały badania z elementami interwencji społecznej i edukacyjnej, których podmiotem stała się grupa społeczna funkcjonariuszy Służby Więziennej. Projekty naukowo-badawcze oraz animacyjne, realizowane w ramach powołanego do życia w 2017 roku Międzysektorowego Partnerstwa "PANOPTIKUM", pozwalają pokazać blaski i cienie tego zawodu, przedstawić portrety funkcjonariuszy, ich pasje, marzenia i dylematy, opisać historie życia wpisane w historie miejsc nietuzinkowych, jak oni sami.
In the Soviet state the solving of the gender question was based on the Marxist-Leninist idea of men and women equality. The activities aimed to involve women in the political life were carried out together with the realization of the economic and social tasks. In the second half of the 1940s the problem of the emancipation of women in the USSR was recognized as resolved. The women participation in politics became the widespread phenomenon. The image of a woman-politician formed in mass media indicates that the soviet authorities were interested in the participation of women of all soviet republics in politics. Analysis of the materials of the Belarusian popular women's magazine "Rabotnitsa i Syalyanka" in 1946–1991 allows to reconstruct the image of the women-politician of the BSSR as it was seen by the communist party ideologists and state functionaries. The image created in the process of mediation was not a neutral reflection of real Belarusian women – it was a part of an ideological order. Like all the Soviet media the magazine was a part of the means of propaganda of the Communist party that's why it created the ideal images of the woman-politician and translated them to the reader. ; Rozwiązanie problemu płci w ZSRR opierało się na marksistowsko--leninowskiej interpretacji idei równości kobiet i mężczyzn. Działania mające na celu zaangażowanie kobiet w życie polityczne realizowane były jednocześnie z zadaniami gospodarczymi i społecznymi. W drugiej połowie lat 40. problem emancypacji kobiet w ZSRR został uznany za rozwiązany. Udział kobiet w polityce stał się zjawiskiem powszechnym. Państwo było zainteresowane udziałem kobiet z republik radzieckich w procesach politycznych, o czym świadczy sformowany w mediach wizerunek sowieckiej kobiety-polityka. Analiza materiałów popularnego białoruskiego magazynu kobiecego "Robotnica i Chłopka" za lata 1946–1991 pozwala zrekonstruować wizerunek kobiety-polityka BSSR tak, jak go rozumieli ideolodzy i funkcjonariusze partyjni i państwowi. Powstały na łamach pisma wizerunek nie był neutralnym odzwierciedleniem zwykłych kobiet białoruskich, ale częścią ideologicznego zamówienia. Czasopismo, podobnie jak wszystkie media radzieckie, występowało najpierw jako środek propagandy partii komunistycznej. Pismo tworzyło idealne wizerunki kobiety-polityka, jakie przekazywało czytelniczkom. ; inna_vashkevich@mail.ru ; Inna Vashkevich – PhD, Associate Professor of the Belarusian State University of Informatics and Radioelectronics, Department of Humanities. Graduated from the Historical Faculty of the Belarusian State University. Her sphere of scientific interests is Southern and Western Slavs' history, gender studies, history of Belarus, and political science. ; Belarusian State University of Informatics and Radioelectronics, the Department of Humanities ; The National Archives of The Republic of Belarus [Natsional'nyj Arkhiv Respubliki Belarus'] ; Fond 4p., opis 20, delo 222. ; Fond 4p., opis 20, delo 225. ; Anyukow N., Znatnaya traktarystka, "Rabotnitsa i Syalyanka" 1951, nr 2, p. 9–10. ; Arabyej Lidziya, My, khto daye zhytstsyo, "Rabotnitsa i Syalyanka" 1987, nr 7, p. 1–2. ; Bol'sh svyatla, bol'sh demakratyi, "Rabotnitsa i Syalyanka" 1988, nr 6, p. 2–4. ; Deputat – sluha naroda, "Rabotnitsa i Syalyanka" 1946, nr 3, p. 18. ; Deputat za rabotay, "Rabotnitsa i Syalyanka" 1946, nr 4/5, p. 13. ; Hramovich I., Kamunistka lyeninskaha pryzyvu, "Rabotnitsa i Syalyanka" 1948, nr 1, p. 16. ; Ihnatsyuk Alyena, Voknami w polye, "Rabotnitsa i Syalyanka" 1984, nr 10, p. 1–2. ; Ihnatsyuk M., Radasny, khvalyuchy dzyen', "Rabotnitsa i Syalyanka" 1946, nr 1, p. 5. ; Karalyova V., Pryhazhosts', "Rabotnitsa i Syalyanka" 1977, nr 2, p. 6–8. ; Karpyenka M., Nashy deputaty, "Rabotnitsa i Syalyanka" 1975, nr 7, p. 8. ; Kaval'chuk I., Kali lyubish spravu, "Rabotnitsa i Syalyanka" 1956, nr 2, p. 4. ; Kazantsava N., U vybarshchykaw, "Rabotnitsa i Syalyanka" 1947, nr 2, p. 4. ; Korzun A., Shyrey razhornyem rabotu syarod zhanchyn zakhodnikh ablastsyey BSSR, "Rabotnitsa i Syalyanka" 1946, nr 1, p. 15–16. ; Kulinkovich S., Adzinaya pryvilyeya, "Rabotnitsa i Syalyanka" 1987, nr 6, p. 6–7. ; Laznyavy Alyaksandr, Prakof'yewna, "Rabotnitsa i Syalyanka" 1958, nr 1, p. 14–15. ; Lyasny V., Daroha w syel'ski savyet, "Rabotnitsa i Syalyanka" 1966, nr 8, p. 4–5. ; Mikalaychanka A., Dzyen' yak dzyen', "Rabotnitsa i Syalyanka" 1987, nr 3, p. 4–5. ; Mikhaylova M., Za shchastsye naroda, "Rabotnitsa i Syalyanka" 1946, nr 7, p. 7. ; Mukha Tamara, Sakratar harkoma, "Rabotnitsa i Syalyanka" 1969, nr 11, p. 12–13. ; Pad stsyaham Lyenina, pad vadzitsyel'stvam Stalina – upyerad da pyeramohi komunizma, "Rabotnitsa i Syalyanka" 1949, nr 1, p. 14. ; Poshta deputata, "Rabotnitsa i Syalyanka" 1948, nr 7, p. 22–23. ; Poznyak A., Shlyakh da podviha, "Rabotnitsa i Syalyanka" 1960, nr 5, p. 5. ; Pramaya suvyaz', "Rabotnitsa i Syalyanka" 1987, nr 11, p. 1–4. ; Samusyenkava R., Chlyen urada, "Rabotnitsa i Syalyanka" 1966, nr 4, p. 6–7. ; Shcherba Ye., Pratsownay darohay, "Rabotnitsa i Syalyanka" 1958, nr 2, p. 2–3. ; Shlyakh syalyanki, "Rabotnitsa i Syalyanka" 1949, nr 10, p. 7–8. ; Smirnova I., Dlya lyudzyey, "Rabotnitsa i Syalyanka" 1962, nr 5, p. 4–5. ; Stukala A., Taki kharaktar, "Rabotnitsa i Syalyanka" 1976, nr 7, p. 4–5. ; Stynuts' tumany nad vozyeram, "Rabotnitsa i Syalyanka" 1972, nr 11, p. 2–3. ; Svyatsilasya akno, "Rabotnitsa i Syalyanka" 1984, nr 2, p. 3. ; Syarhyeyeva N., Haspadary, "Rabotnitsa i Syalyanka" 1957, nr 2, p. 4–5. ; Syarhyeyeva N., Slava pratsawnitsy, "Rabotnitsa i Syalyanka" 1955, nr 1, p. 4–5. ; Tarasaw Yanka, Tsyaplo, addadzyenaye lyudzyam, "Rabotnitsa i Syalyanka" 1961, nr 10, p. 2–4. ; U nashym domye svyata vyedaw, "Rabotnitsa i Syalyanka" 1984, nr 9, p. 2–3. ; Udzyel'nitsam Usyesayuznay kanfyerentsyi zhanchyn, "Rabotnitsa i Syalyanka" 1987, nr 3, p. 1. ; Uladzimirava A., I zastavatstsa zhanchynay, "Rabotnitsa i Syalyanka" 1987, nr 8, p. 4–5. ; Uladzimirava A., Pryyomny dzyen' ministra, "Rabotnitsa i Syalyanka" 1970, nr 8, p. 9–10. ; Uladzimirava A., Yaye zhytstsyo hartavalasya w polymi, "Rabotnitsa i Syalyanka" 1964, nr 9, p. 3–4. ; Uladzimirava A., Zyalyonaya lyampa, "Rabotnitsa i Syalyanka" 1984, nr 5, p. 4–5. ; Vasilyevich A., Zvychaynaya biyahrafiya,"Rabotnitsa i Syalyanka" 1954, nr 3, p. 6–7. ; Vykhavannye zhanochaha aktyva, "Rabotnitsa i Syalyanka" 1947, nr 8, p. 13. ; Vysoki lyos, vysoki abavyazak, "Rabotnitsa i Syalyanka" 1987, nr 1, p. 2–3. ; Yastrabaw M., Zayzdrosny lyos, "Rabotnitsa i Syalyanka" 1959, nr 3, p. 5. ; Z lyubowyu w sertsy, "Rabotnitsa i Syalyanka" 1962, nr 4, p. 5–6. ; Zakharenka A., Malodshaya dachka, "Rabotnitsa i Syalyanka" 1961, nr 7, p. 2–3. ; Zakharenka A., Davyer'ye, "Rabotnitsa i Syalyanka" 1979, nr 2, p. 1–2. ; Zakonodatel'stvo o pravakh zhenshchin v SSSR. Sbornik normativnykh aktov, Moskva : Yuridicheskaya literatura, 1975. ; Lavrinovskaya Irina, Transformatsiya obshchestvennogo statusa i rolevykh funktsiy sel'skoy zhenshchiny v Belarusi vo vtoroy polovine XX – nachale XXI veka, "Pytanni Mastatstvaznawstva, Etnalohii i Fal'klarystyki" 2006, vypusk 9, s. 305–310, ISSN 2221-9919. ; 2(5) ; 99 ; 111
