This study considers the role of demand-driven changes arising from population aging and how they affect the pattern of international trade as well as trade and immigration policy. An aging society can see a welfare-reducing reduction in its share of manufacturing output and this reduction is magnified by a decrease in trade costs (an increase in globalization). Immigration can ameliorate this outcome if it is directed toward younger immigrants. A unilateral tariff increase can also reduce firm delocation from an aging country, however, a reciprocated tariff increase will unambiguously harm the country with the older average population.
In democracies, innovative political institutions have opened up scope for direct public participation often in the form of talk: citizens talking to the state and mutual talk among citizens on matters concerning community development. A prominent example is the Indian gram sabha, or village assembly, which occurs in a highly stratified context. This paper undertakes a talk-centered analysis of the gram sabha with a focus on examining the oral participation of women in general and women affiliated with microcredit self-help groups who have access to an associational life. The qualitative analysis of 255 gram sabha transcripts from four South Indian states finds that women associated with microcredit self-help groups employ a wider variety of narrative styles and utilize a more multilayered structure to convey their messages compared with all women taken together. Thus, the difference is not so much in the numerical instances of talking or in the types of issues raised, but rather in the quality of participation. The paper makes an important theoretical contribution by proposing the concept of oral democracy as an alternative to deliberative democracy, and urges an analytical focus on the oral or oratory competency of subordinated groups as they participate in these important institutions.
At the end of 2013, there were about 3.3 million people who remained forcibly displaced within the Great Lakes Region (GLR) of Africa. Of these, 82 percent were internally displaced persons (IDPs) and 18 percent refugees; 64 percent were under 18 years old. This Report analyzes the extent, causes, and character of this forced displacement, with particular attention to certain situations.
La cátedra Jean Monnet es una cátedra universitaria otorgada por la Comisión Europea en el marco de su plan de acción. Tienen como objetivo reforzar la docencia y la investigación sobre la integración europea en las universidades, tanto de los Estados miembros como de terceros países. Su nombre hace honor a quien fuera un político francés que, como asesor de Robert Schuman, contribuyó decisivamente a poner los cimientos de las entonces Comunidades Europeas. -- La primera etapa de esta publicación concluyó en el año 2018, comenzó una segunda época en el año 2019 con el nombre Revista "Integración Regional y Derechos Humanos". -- NA: El Tribunal de la Función Pública (creado en 2004) puso fin a sus actividades el 1 de septiembre de 2016, tras traspasar sus competencias al Tribunal General. -- Apéndice jurisprudencial.
Capacity development is widely accepted as critical to achieving the Millennium Development Goals (MDG) and other development outcomes, but the results from capacity development initiatives have often been disappointing. This challenge signifies the urgent need to advance capacity development knowledge and practice. As a contribution to addressing this challenge, the World Bank Institute (WBI) has developed a strategic, country-led and approach to results focused capacity development, which involves collective action across society and an emphasis throughout on achieving results. The conceptual framework and processes for WBI's approach are captured in the Capacity Development and Results Framework (CDRF) (Otoo, Agapitova and Behrens 2009). The focus of this paper is on the strength of stakeholder ownership. Drawing on a review of recent studies, literature and relevant examples, this paper seeks to deepen understanding of the importance of stakeholder ownership and its contributing institutional characteristics to achieving development goals. The paper identifies future collaborative research that would shed light on which change strategies are likely to be most effective in strengthening stakeholder ownership in different contexts.
Migration has become an important phenomenon in many countries of Europe and Central Asia. The development implications of migration in the region were first examined in the flagship report "Migration and Remittances: Eastern Europe and the former Soviet Union." This report builds on the World Bank's earlier work and focuses on an aspect of migration which is important, from various aspects, to practically all countries of the Europe and Central Asia region. The role that the diaspora can play is a major part in overall migration policy of the countries of Europe and Central Asia. This report represents a first step towards understanding the role that Europe and Central Asian diaspora can play in their home countries and how the Bank can facilitate these relationships. The report is part of the World Bank's migration program in countries of Europe and Central Asia, which was initiated with the aim to help countries respond to policy, institutional and program challenges of migration and remittances in the quest for sustained economic growth and poverty reduction.
Rezension von: Rudolf Tippelt / Aiga von Hippel (Hrsg.): Handbuch Erwachsenenbildung / Weiterbildung. (3., überarbeitete und erweiterte Auflage). Wiesbaden: VS Verlag für Sozialwissenschaften 2009 (1105 S.; ISBN 978-3-531-15506-7; 79,90 EUR).
Gerrmany is a country of migration and continues to be so, increasingly becoming a society of diverse ethnic and cultural identities. Today, over one fifth of its inhabitants have a so-called migration background, defined either as having migrated themselves or having at least one parent who has migrated to Germany. In institutional politics, or in the media, this reality is, however, often represented in a fragmented, belated, or even contradictory manner. At the same time, ways of responding to and "managing" difference within the territorial borders of the nation-state remain crucial concerns in the approaches to the questions of nation and citizenship. The thesis unlocks the régimes of truth that construct the discourses of the German society, identity, or belonging, identifying some of the core "nodal points" of these discourses, among them the terms multiculturalism, integration, tolerance, and cosmopolitanism. The thesis unpacks some of the concepts of the media discourses on "difference" and locates the points where they crack and rupture, pointing to the intersections of power and knowledge, and the shifting historical conditions that provide the horizon for their construction. The analysis is focused on a set of broadcasts specifically dedicated to multicultural life: Funkhaus Europa, a radio station within the biggest public service broadcaster in Germany, the Westdeutscher Rundfunk (WDR), established with the purpose of reflecting the cultural diversity in the country, and the thematic week dedicated to tolerance, organized by the German public service broadcasters in 2014. ; Njemačka je danas zemlja obilježena migracijom, pretvarajući se sve više u društvo raznolikih etničkih i kulturnih identiteta. Preko petine njezinih stanovnika ima takozvanu "migracijsku pozadinu", što znači da su ili sami uselili ili potječu iz useljeničkih obitelji. Useljavanje u Njemačku kontinuirano traje od šezdesetih godina 20. stoljeća, a čak kad bi useljavanje odjednom i posve prestalo, broj ljudi "migracijske pozadine" nastavit će rasti, budući da je svako treće dijete u Njemačkoj rođeno u useljeničkoj obitelji. Institucionalni odgovor na ovu transformaciju bio je spor, pa je tek posljednjih godina uopće postignut konsenzus oko toga da je Njemačka useljenička zemlja. Službeni stav institucija danas je usredotočen na naglašavanje potrebe integracije i osjećaja zajedničkog građanstva, te lojalnosti zajedničkim kulturnim normama. Temeljni je cilj ove disertacije istražiti nove politike različitosti koje nastaju u suvremenom njemačkom društvu kroz analizu kulturnih javnih politika te artikulacija tih politika kroz medijske programe. Analiza se usredotočuje na radio Funkhaus Europa, jednu od šest radio postaja zapadnonjemačkog javnog medijskog servisa Westdeutscher Rundfunk (WDR), te tematski tjedan posvećen toleranciji, u organizaciji Radne skupine njemačkih javnih medijskih servisa ARD, 2014. godine. Kroz etnografsko istraživanje ovih medijskih programa rad kritički analizira glavne koncepte diskursa različitosti u Njemačkoj – integracije, tolerancije, zajedništva, kozmopolitizma i drugih – kroz prizmu njihovih artikulacija u medijskom diskursu, otkrivajući neke od strategija koje mediji slijede kako bi položili vlastito pravo na istinu u socijalnoj borbi oko razlike i različitosti. Glavna pitanja u analizi su: Što mediji zapravo čine u multikulturnom društvu? Kakve slike Drugosti i odnosa s Drugošću transportiraju? Kako artikuliraju politiku različitosti? Nude li alternativne narative? Koje subjektne pozicije stvaraju? Iz kojih nacionalnih fantazija proizlaze i kakve fantazme "dobrog života" produciraju? Pristup analizi medijskih programa kao i javnih politika u ovom je radu inspiriran teoretičarima i teoretičarkama diskursa, a interes je utemeljen u teorijskom okviru "moći i znanja" i "identiteta i subjektivnosti", te uzima u obzir suvremene debate u društvenim i humanističkim znanostima oko koncepata "identiteta" i "kulture" (Ahmed 2000; Balibar 2004; Gilroy 2004; Laclau 1990, 2007; Stam i Shohat 1994, 2003, 2012). Disertacija također slijedi i teoretičare kulturnih studija (Brah 1996, 2000, Hall 1992, 1996, 2003), koji koncepte "kulture" i "identiteta" promatraju kao diskurzivne artikulacije koje označavaju povijesno promjenjivu sponu društvenih značenja. Ovi koncepti, koji se propituju u prvom dijelu disertacije, ne promatraju se kao odvojeni od ekonomskih, socijalnih i političkih odnosa već kao polja koja su kroz te odnose konstruirana (Božić-Vrbančić 2008). U tom smislu na "kulturu" se gleda kao na društveni konstrukt, i kao što Stuart Hall (2003) tvrdi, kultura je proces, skup praksi, ona je uključena u stvaranje i promjenu značenja koja nastaju među članovima nekog društva ili grupe. U skladu s takvim konceptom "mediji" su konstruirani kulturom, odnosno društvenim, gospodarskim i političkim odnosima, ali oni tu kulturu kroz procese reprezentacije istovremeno i konstruiraju. U analizi uloge koju mediji igraju u kulturnoj raznolikosti u Njemačkoj, mediji se ne promatraju samo kao odraz socijalnih pitanja, već i kao oblik socijalne akcije, mehanizam koji pridonosi formaciji identiteta. Kao i u institucionalnoj politici, i u medijima se stvarnost Njemačke kao zemlje kulturne raznolikosti često reprezentira na fragmentiran, zakašnjeli ili čak kontradiktoran način. Ipak, mediji su od strane službenih vlasti prepoznati kao ključni faktor koji može pomoći pri integraciji, te se u tom smislu potiču medijske politike koje promoviraju interkulturalizam i toleranciju, a jedan od proizvoda takvog pristupa je i radio program Funkhaus Europa, na koji se rad usredotočuje. U ovom dijelu analize otkrivaju se neki od ključnih koncepata njemačkog diskursa identiteta, pripadanja ili "razlike", među kojima su multikulturalizam, integracija, tolerancija i kozmopolitizam, te se lokaliziraju točke na kojima se ti diskursi lome, što pak ukazuje na intersekcije moći i znanja i klizeće povijesne uvjete koji stvaraju horizont za njihovu konstrukciju. U povijesnom prikazu migracija i diskursa o migraciji u Njemačkoj, disertacija pokazuje kako su politički pristupi multikulturnoj situaciji i načini "upravljanja" kontaktom s razlikom i prisustvom razlike unutar nacionalne države artikulirani kroz političke i medijske diskurse. Takav pristup u kontekstu današnjih javnih i medijskih politika u Njemačkoj poprima nov značaj te omogućava sagledavanje politika identiteta, pa time i konstrukcije različitosti, kroz prizmu upravljalaštva. Foucaultove teze o upravljaštvu i tehnologijama vladanja povezuju se ovdje s djelovanjem medijskih diskursa, koji se promatraju kao prostori u kojima se snažno artikuliraju javne politike i kreiraju subjektigrađani te prava na istinu. Ovdje se ključni koncepti kulture, moći, nacije i identiteta koji su utjecali na analizu snažno oslanjaju na koncept artikulacije Laclaua i Mouffe (1985). U analiziranim tekstovima i dokumentima, disertacija otkriva neke od režima istine koji konstruiraju diskurse njemačkog društva, nacije i građanstva, a konflikti oko pitanja identiteta, pripadnosti, razlike i rase identificiraju neke od "čvornih točaka" (Laclau i Mouffe 1985) ovih diskursa, među njima multikulturalizam, integraciju ili kozmopolitizam. Upravo analizi upravljalaštva i specifičnosti njemačkog konteksta posvećen je drugi dio disertacije. Prema Foucaultu (1991, Rose 2006), analiza upravljalaštva pokušava identificirati stilove mišljenja u vezi upravljanja populacijom, uvjete nastanka određenih mišljenja, principe znanja na koje se upravljanje oslanja, te prakse od kojih se upravljalaštvo sastoji. Foucault pri tome prepoznaje čitav niz autoriteta koji upravljaju na različitim mjestima, pa glavni fokus političke analize moći iz ove perspektive nije država, već tehnologije i strategije koje se koriste da bi se upravljalo populacijom, odnosno teorije koje se koriste da bi se objasnila "stvarnost" i legitimirale prakse i programi koji se uvode u tu svrhu. U tom smislu, disertacija i medije promatra kao tehnologiju moći u foucaultovskom smislu te riječi. Inspirirana pristupima koje su razvile Lauren Berlant (1997, 2011), Sara Ahmed (2000, 2004) i Anne-Marie Fortier (2000, 2005), posebna se pozornost posvećuje i analizi zamišljenog ideala kako nacije, tako i medijske publike, te politika sentimentalnosti koje uokviruju i obilježavaju javni prostor današnje Njemačke. U središtu analize je radio Funkhaus Europa, osnovan 1999. godine kao program posvećen kulturnoj raznolikosti u području emitiranja, Sjevernoj Rajni-Vestfaliji, a s ciljem poboljšanja integracije. Radio od tada emitira program na njemačkom jeziku, te na jezicima većih useljeničkih skupina. Uređuje ga tim novinara i novinarki različitog etničkog porijekla, a na valovima ovog radija čuju se teme, glazba i protagonisti koji kulturnu raznolikost predstavljaju kao njemačku i europsku stvarnost. U dvadesetak godina od osnutka, "duh" ovog programa prešao je put od integracijskog, preko programa koji slavi multikulturalizam i raznolikost, do programa koji se definira kao "kozmopolitski" i slavi "urbanu mješavinu" kultura. Premda se radi o vrlo maloj radio postaji, ona ima jedinstvenu zadaću, pa se stoga razvoj njezine programske politike može interpretirati kao artikulacija određenih kulturnih politika koje se odnose na pitanja "različitosti" u Njemačkoj. U trećem dijelu rad se bavi programskim reformama ovog radija. Analiziraju se intervjui vođeni s novinarima i urednicima programa, koji pokazuju kako konceptualni pomak programa prema kozmopolitizmu djeluje na emocije i mišljenja ljudi koje program proizvode, te kako oni u jeku programske reforme redefiniraju vlastite pozicije u društvu karakteriziranom migracijama i kulturnom raznolikošću. Također se analiziraju dokumenti u vezi programskih reformi, među njima novo definiranje branda ovog radija kao kozmopolitskog, te elaborat zamišljenog ideala publike radija Funkhaus Europa. Analiza pokazuje da ono što u prvom trenutku izgleda kao progresivni slijed - s etničkog na integracijski i multikulturalni, a potom na kozmopolitski program – zapravo ukazuje na različite antagonizme njemačkog društva i odnosa spram Drugosti. Jedan od glavnih argumenata ovog dijela disertacije je da je promjena pradigme prema kozmopolitizmu dovela do snažne depolitizacije. Diskurs kozmopolitizma gura pitanje različitosti u privatnu sferu, a različitost pri tome postaje esencijalizirana kao osobni identitet, te na taj način i depolitizirana, što ukida ideju javne politike kao područja debate. Problemi se svode na identitarne odrednice, više se ne govori o građanima i građankama, već o potrošačima i potrošačicama određenih identiteta. U posljednjem dijelu rad promatra procese depolitizacije u kontekstu pitanja tolerancije, u okviru analize tematskog tjedna javnih medija posvećenog toj temi. Tolerancija, koja se obično predstavlja kao način osiguravanja pluralizma, ovdje se analizira u smislu operacije u konstruiranja subjekata i fiksiranja njihovih identiteta kao objekata tolerancije. Ukratko, kao što to tvrdi Wendy Brown (2008, 2014) tolerancija producira subjektne pozicije, ona orkestrira identitete, daje im značenja, obilježava tijela i uvjetuje političke subjekte. Drugim riječima, ona definira normu i one koji od te norme odstupaju. Analiza u konačnici ukazuje i na nove lomove u borbi oko definiranja razlike i pripadnosti, nacije i kulture, te ukazuje na krhkost narativa kontakta s etničkom ili kulturnom razlikom, te na to koliko snažno oni ovise o borbi između interpretacija stvarnosti i svojatanja prava na istinu. Pomaci u medijskom diskurs u jeku novih migracijskih pokreta i antagonizama koji se stvaraju, otvaraju i pitanja za daljnje istraživanje u smislu strategija kojima mediji odgovaraju na nove problematizacije oko ovih pitanja, ne samo u njemačkom već i u europskom kontekstu.
Gerrmany is a country of migration and continues to be so, increasingly becoming a society of diverse ethnic and cultural identities. Today, over one fifth of its inhabitants have a so-called migration background, defined either as having migrated themselves or having at least one parent who has migrated to Germany. In institutional politics, or in the media, this reality is, however, often represented in a fragmented, belated, or even contradictory manner. At the same time, ways of responding to and "managing" difference within the territorial borders of the nation-state remain crucial concerns in the approaches to the questions of nation and citizenship. The thesis unlocks the régimes of truth that construct the discourses of the German society, identity, or belonging, identifying some of the core "nodal points" of these discourses, among them the terms multiculturalism, integration, tolerance, and cosmopolitanism. The thesis unpacks some of the concepts of the media discourses on "difference" and locates the points where they crack and rupture, pointing to the intersections of power and knowledge, and the shifting historical conditions that provide the horizon for their construction. The analysis is focused on a set of broadcasts specifically dedicated to multicultural life: Funkhaus Europa, a radio station within the biggest public service broadcaster in Germany, the Westdeutscher Rundfunk (WDR), established with the purpose of reflecting the cultural diversity in the country, and the thematic week dedicated to tolerance, organized by the German public service broadcasters in 2014. ; Njemačka je danas zemlja obilježena migracijom, pretvarajući se sve više u društvo raznolikih etničkih i kulturnih identiteta. Preko petine njezinih stanovnika ima takozvanu "migracijsku pozadinu", što znači da su ili sami uselili ili potječu iz useljeničkih obitelji. Useljavanje u Njemačku kontinuirano traje od šezdesetih godina 20. stoljeća, a čak kad bi useljavanje odjednom i posve prestalo, broj ljudi "migracijske pozadine" nastavit će rasti, budući da je svako treće dijete u Njemačkoj rođeno u useljeničkoj obitelji. Institucionalni odgovor na ovu transformaciju bio je spor, pa je tek posljednjih godina uopće postignut konsenzus oko toga da je Njemačka useljenička zemlja. Službeni stav institucija danas je usredotočen na naglašavanje potrebe integracije i osjećaja zajedničkog građanstva, te lojalnosti zajedničkim kulturnim normama. Temeljni je cilj ove disertacije istražiti nove politike različitosti koje nastaju u suvremenom njemačkom društvu kroz analizu kulturnih javnih politika te artikulacija tih politika kroz medijske programe. Analiza se usredotočuje na radio Funkhaus Europa, jednu od šest radio postaja zapadnonjemačkog javnog medijskog servisa Westdeutscher Rundfunk (WDR), te tematski tjedan posvećen toleranciji, u organizaciji Radne skupine njemačkih javnih medijskih servisa ARD, 2014. godine. Kroz etnografsko istraživanje ovih medijskih programa rad kritički analizira glavne koncepte diskursa različitosti u Njemačkoj – integracije, tolerancije, zajedništva, kozmopolitizma i drugih – kroz prizmu njihovih artikulacija u medijskom diskursu, otkrivajući neke od strategija koje mediji slijede kako bi položili vlastito pravo na istinu u socijalnoj borbi oko razlike i različitosti. Glavna pitanja u analizi su: Što mediji zapravo čine u multikulturnom društvu? Kakve slike Drugosti i odnosa s Drugošću transportiraju? Kako artikuliraju politiku različitosti? Nude li alternativne narative? Koje subjektne pozicije stvaraju? Iz kojih nacionalnih fantazija proizlaze i kakve fantazme "dobrog života" produciraju? Pristup analizi medijskih programa kao i javnih politika u ovom je radu inspiriran teoretičarima i teoretičarkama diskursa, a interes je utemeljen u teorijskom okviru "moći i znanja" i "identiteta i subjektivnosti", te uzima u obzir suvremene debate u društvenim i humanističkim znanostima oko koncepata "identiteta" i "kulture" (Ahmed 2000; Balibar 2004; Gilroy 2004; Laclau 1990, 2007; Stam i Shohat 1994, 2003, 2012). Disertacija također slijedi i teoretičare kulturnih studija (Brah 1996, 2000, Hall 1992, 1996, 2003), koji koncepte "kulture" i "identiteta" promatraju kao diskurzivne artikulacije koje označavaju povijesno promjenjivu sponu društvenih značenja. Ovi koncepti, koji se propituju u prvom dijelu disertacije, ne promatraju se kao odvojeni od ekonomskih, socijalnih i političkih odnosa već kao polja koja su kroz te odnose konstruirana (Božić-Vrbančić 2008). U tom smislu na "kulturu" se gleda kao na društveni konstrukt, i kao što Stuart Hall (2003) tvrdi, kultura je proces, skup praksi, ona je uključena u stvaranje i promjenu značenja koja nastaju među članovima nekog društva ili grupe. U skladu s takvim konceptom "mediji" su konstruirani kulturom, odnosno društvenim, gospodarskim i političkim odnosima, ali oni tu kulturu kroz procese reprezentacije istovremeno i konstruiraju. U analizi uloge koju mediji igraju u kulturnoj raznolikosti u Njemačkoj, mediji se ne promatraju samo kao odraz socijalnih pitanja, već i kao oblik socijalne akcije, mehanizam koji pridonosi formaciji identiteta. Kao i u institucionalnoj politici, i u medijima se stvarnost Njemačke kao zemlje kulturne raznolikosti često reprezentira na fragmentiran, zakašnjeli ili čak kontradiktoran način. Ipak, mediji su od strane službenih vlasti prepoznati kao ključni faktor koji može pomoći pri integraciji, te se u tom smislu potiču medijske politike koje promoviraju interkulturalizam i toleranciju, a jedan od proizvoda takvog pristupa je i radio program Funkhaus Europa, na koji se rad usredotočuje. U ovom dijelu analize otkrivaju se neki od ključnih koncepata njemačkog diskursa identiteta, pripadanja ili "razlike", među kojima su multikulturalizam, integracija, tolerancija i kozmopolitizam, te se lokaliziraju točke na kojima se ti diskursi lome, što pak ukazuje na intersekcije moći i znanja i klizeće povijesne uvjete koji stvaraju horizont za njihovu konstrukciju. U povijesnom prikazu migracija i diskursa o migraciji u Njemačkoj, disertacija pokazuje kako su politički pristupi multikulturnoj situaciji i načini "upravljanja" kontaktom s razlikom i prisustvom razlike unutar nacionalne države artikulirani kroz političke i medijske diskurse. Takav pristup u kontekstu današnjih javnih i medijskih politika u Njemačkoj poprima nov značaj te omogućava sagledavanje politika identiteta, pa time i konstrukcije različitosti, kroz prizmu upravljalaštva. Foucaultove teze o upravljaštvu i tehnologijama vladanja povezuju se ovdje s djelovanjem medijskih diskursa, koji se promatraju kao prostori u kojima se snažno artikuliraju javne politike i kreiraju subjektigrađani te prava na istinu. Ovdje se ključni koncepti kulture, moći, nacije i identiteta koji su utjecali na analizu snažno oslanjaju na koncept artikulacije Laclaua i Mouffe (1985). U analiziranim tekstovima i dokumentima, disertacija otkriva neke od režima istine koji konstruiraju diskurse njemačkog društva, nacije i građanstva, a konflikti oko pitanja identiteta, pripadnosti, razlike i rase identificiraju neke od "čvornih točaka" (Laclau i Mouffe 1985) ovih diskursa, među njima multikulturalizam, integraciju ili kozmopolitizam. Upravo analizi upravljalaštva i specifičnosti njemačkog konteksta posvećen je drugi dio disertacije. Prema Foucaultu (1991, Rose 2006), analiza upravljalaštva pokušava identificirati stilove mišljenja u vezi upravljanja populacijom, uvjete nastanka određenih mišljenja, principe znanja na koje se upravljanje oslanja, te prakse od kojih se upravljalaštvo sastoji. Foucault pri tome prepoznaje čitav niz autoriteta koji upravljaju na različitim mjestima, pa glavni fokus političke analize moći iz ove perspektive nije država, već tehnologije i strategije koje se koriste da bi se upravljalo populacijom, odnosno teorije koje se koriste da bi se objasnila "stvarnost" i legitimirale prakse i programi koji se uvode u tu svrhu. U tom smislu, disertacija i medije promatra kao tehnologiju moći u foucaultovskom smislu te riječi. Inspirirana pristupima koje su razvile Lauren Berlant (1997, 2011), Sara Ahmed (2000, 2004) i Anne-Marie Fortier (2000, 2005), posebna se pozornost posvećuje i analizi zamišljenog ideala kako nacije, tako i medijske publike, te politika sentimentalnosti koje uokviruju i obilježavaju javni prostor današnje Njemačke. U središtu analize je radio Funkhaus Europa, osnovan 1999. godine kao program posvećen kulturnoj raznolikosti u području emitiranja, Sjevernoj Rajni-Vestfaliji, a s ciljem poboljšanja integracije. Radio od tada emitira program na njemačkom jeziku, te na jezicima većih useljeničkih skupina. Uređuje ga tim novinara i novinarki različitog etničkog porijekla, a na valovima ovog radija čuju se teme, glazba i protagonisti koji kulturnu raznolikost predstavljaju kao njemačku i europsku stvarnost. U dvadesetak godina od osnutka, "duh" ovog programa prešao je put od integracijskog, preko programa koji slavi multikulturalizam i raznolikost, do programa koji se definira kao "kozmopolitski" i slavi "urbanu mješavinu" kultura. Premda se radi o vrlo maloj radio postaji, ona ima jedinstvenu zadaću, pa se stoga razvoj njezine programske politike može interpretirati kao artikulacija određenih kulturnih politika koje se odnose na pitanja "različitosti" u Njemačkoj. U trećem dijelu rad se bavi programskim reformama ovog radija. Analiziraju se intervjui vođeni s novinarima i urednicima programa, koji pokazuju kako konceptualni pomak programa prema kozmopolitizmu djeluje na emocije i mišljenja ljudi koje program proizvode, te kako oni u jeku programske reforme redefiniraju vlastite pozicije u društvu karakteriziranom migracijama i kulturnom raznolikošću. Također se analiziraju dokumenti u vezi programskih reformi, među njima novo definiranje branda ovog radija kao kozmopolitskog, te elaborat zamišljenog ideala publike radija Funkhaus Europa. Analiza pokazuje da ono što u prvom trenutku izgleda kao progresivni slijed - s etničkog na integracijski i multikulturalni, a potom na kozmopolitski program – zapravo ukazuje na različite antagonizme njemačkog društva i odnosa spram Drugosti. Jedan od glavnih argumenata ovog dijela disertacije je da je promjena pradigme prema kozmopolitizmu dovela do snažne depolitizacije. Diskurs kozmopolitizma gura pitanje različitosti u privatnu sferu, a različitost pri tome postaje esencijalizirana kao osobni identitet, te na taj način i depolitizirana, što ukida ideju javne politike kao područja debate. Problemi se svode na identitarne odrednice, više se ne govori o građanima i građankama, već o potrošačima i potrošačicama određenih identiteta. U posljednjem dijelu rad promatra procese depolitizacije u kontekstu pitanja tolerancije, u okviru analize tematskog tjedna javnih medija posvećenog toj temi. Tolerancija, koja se obično predstavlja kao način osiguravanja pluralizma, ovdje se analizira u smislu operacije u konstruiranja subjekata i fiksiranja njihovih identiteta kao objekata tolerancije. Ukratko, kao što to tvrdi Wendy Brown (2008, 2014) tolerancija producira subjektne pozicije, ona orkestrira identitete, daje im značenja, obilježava tijela i uvjetuje političke subjekte. Drugim riječima, ona definira normu i one koji od te norme odstupaju. Analiza u konačnici ukazuje i na nove lomove u borbi oko definiranja razlike i pripadnosti, nacije i kulture, te ukazuje na krhkost narativa kontakta s etničkom ili kulturnom razlikom, te na to koliko snažno oni ovise o borbi između interpretacija stvarnosti i svojatanja prava na istinu. Pomaci u medijskom diskurs u jeku novih migracijskih pokreta i antagonizama koji se stvaraju, otvaraju i pitanja za daljnje istraživanje u smislu strategija kojima mediji odgovaraju na nove problematizacije oko ovih pitanja, ne samo u njemačkom već i u europskom kontekstu.
Las relaciones internacionales han sido principalmente juegos de suma cero. Las relaciones humanas han sido y son tanto juegos de suma cero como de suma positiva y negativa. Contemporáneamente, las relaciones entre las naciones han devenido más complejas debido a la mayor incidencia de la sociedad civil en los asuntos globales. Ello ha generado la posibilidad analítica de pensar ámbitos de relaciones entre los estados donde, en ocasiones, la cooperación impere sobre el conflicto. El proyecto europeo expresa esta posibilidad. A su vez, la llegada de la abundancia es un fenómeno nuevo en los asuntos humanos. Comprender y asumir que las interacciones humanas no necesariamente presuponen que el beneficio de uno es consecuencia de un perjuicio a otro ha generado un desafío para las ciencias sociales. Por ejemplo, la ciencia económica ha enfrentado el desafío con más rigurosidad que la ciencia política. La ciencia económica ha sido particularmente exitosa para refutar la inexorable existencia de juegos de suma cero en los asuntos humanos. La escuela marginalista surgió en la década de 1870 paralelamente en Austria, Suiza e Inglaterra (1). Para los marginalistas, el valor de los bienes no dependía de las horas de trabajo necesarias para producir dicho bien sino de la utilidad y la escasez que los agentes económicos percibían en él. Dado que el intercambio es consecuencia de distintas utilidades entre las personas, se sigue que las interacciones humanas pueden generar creación de valor o juegos de suma cero.Este desarrollo teórico ha sido clave: las personas no intercambian bienes de igual valor como sostuvieron, entre otros, Platón, Aristóteles, los escolásticos, Marx, Ricardo o Adam Smith. Precisamente, las personas intercambian bienes porque les dan distinta utilidad. Por ejemplo, una persona compra un automóvil y paga 30,000 dólares porque valora más el vehículo que el dinero y una persona le vende ese bien porque valora más los 30,000 dólares que el automóvil. Si el valor o la utilidad del automóvil y los 30,000 dólares fueran iguales para las personas involucradas, no habría intercambio. Es porque los bienes valen distinto (poseen distinta utilidad) que se produce el intercambio. Ambas personas ganan en la interacción y así se produce un juego de suma positiva. Hasta los marginalistas, los intercambios eran entre bienes que valían lo mismo. Ello llevó a Marx a desarrollar su teoría de valor trabajo y su concepto económico principal: la plusvalía. La plusvalía es el concepto económico con mayores consecuencias políticas en la historia moderna. Dado que el primer tomo de "El Capital" fue publicado por Marx en 1867, el marginalismo surgió en 1870, los tomos II y III de "El Capital" fueron publicados luego de la muerte de Marx en 1883 y la revolución rusa aconteció solo en 1917, es posible pensar que la influencia de la teoría objetiva del valor en el largo siglo XX intelectual (desde 1867 hasta 1989) expresa tanto una tragedia como una farsa.La ciencia política ha enfrentado fuertes tensiones analíticas para internalizar la llegada de la abundancia y el desafío que eso supuso a la existencia de juegos de suma cero. Si una definición válida de la política es la lucha por el poder, es porque éste es de uno (al menos en un ámbito) y, al ser de uno, refleja un juego de suma cero. Por ejemplo, dos ámbitos cercanos a la ciencia política han enfrentado los desafíos que la llegada de la abundancia ha significado a la permanencia de los juegos de suma cero como materia inamovible de los asuntos humanos: la filosofía política contemporánea y la escuela del Public Choice.La filosofía política contemporánea tiene un punto analítico de quiebre con la aparición de "A Theory of Justice", escrito en 1971 por el profesor de Harvard John Rawls (1921-2002). ¿Por qué sostenemos que Rawls introduce un juego de suma cero en el pensamiento político del cual es difícil salir? Porque si bien su construcción analítica es un sofisticado velo de ignorancia, no deja de ser una teoría contractualista. Como todo contrato, sucede en un momento analítico estático T1. Una construcción estática supone una condición suficiente para un juego de suma cero. Mientras en los juegos dinámicos puede o no haber juegos de suma cero, en un juego estático necesariamente aquello que gana un jugador lo hace a costa de otro. En la sofisticada construcción ralwsiana, las personas no saben donde nacerán y por ende eligen voluntariamente un mínimo de condiciones básicas para prosperar en la vida. Cooperar deviene racional. En la construcción de Rawls, hay un juego de suma cero tácito entre libertad e igualdad. Dada su concepción contractualista, la búsqueda de la igualdad supone necesariamente una tensión con alguna libertad.La filosofía política contemporánea es un dialogo, tácito o explicito, con Rawls. A partir de esta limitación analítica, se ha hecho difícil evitar la mencionada tensión entre libertad e igualdad. Más aun, desde el liberalismo igualitario (la concepción dominante en la filosofía política que emana principalmente del trabajo de Rawls), se asume como axioma que toda búsqueda de la igualdad supone alguna pérdida de libertad. Las teorías de justicia contemporáneas después de Rawls han presupuesto la existencia de un mínimo de libertades para construir a partir de allí una sociedad más igualitaria, es decir más justa. Paso seguido, la construcción analítica de "las teorías de justicia después de Rawls" descansan en la necesidad de la justicia como equidad. Esto es, descansan en la asunción que la sociedad justa demanda de un compromiso con la equidad que puede requerir un conflicto con la libertad (2).En las sociedades occidentales contemporáneas se han alcanzado con creces los mínimos necesarios de libertad para tener una vida decente. En cambio (sostiene el liberalismo igualitario), no se han alcanzado los mínimos de igualdad. Por ende, la filosofía post-rawlsiana ha asumido que la búsqueda justa de mayor igualdad se hace a costa de una relativa menor libertad. Mayormente, la filosofía política contemporánea no se ha cuestionado seriamente que pueda haber ámbitos donde la búsqueda justa de una sociedad más igualitaria no suponga necesariamente menores libertades para los que mejor están. En ese marco, la filosofía política contemporánea ha contribuido a construir un ámbito donde imperan los juegos de suma cero.La escuela de Virginia o Public Choice surge del pensamiento de economistas norteamericanos a mediados del siglo XX y, en parte, refleja una limitación de la Ciencia Política. Esta limitación consistiría en la incapacidad de pensar la acción humana como egoísta y racional cuando se trata de tomar decisiones públicas. Es decir, la Escuela de Virginia enriquece el análisis político porque postula que las personas encargadas de tomar decisiones desde el poder hacen primar su conveniencia particular y, en ese sentido, no hay ni puede haber un "Homo Politicus" despojado de sus intereses particulares, que anteponga el bien común. Para el Public Choice no hay bien común y menos lo hay cuando se trata de actores políticos en busca de poder. La ausencia de bien común no supone en sí mismo la existencia inexorable de juegos de suma cero. En cambio, los juegos de suma cero se consolidan allí donde los actores políticos se presentan como defensores del bien común y actúan maximizando intereses individuales, ejerciendo el monopolio del poder (3).Las relaciones internacionales es un ámbito donde los juegos de suma cero se imponen como expresión predominante. Históricamente es difícil escapar de la tentación analítica de interpretar las relaciones entre estados y comunidades mas allá del conflicto, la competencia y la tensión. Si las relaciones humanas son conflictivas, las relaciones entre comunidades y estados son estructuralmente conflictivas. La guerra es la expresión más clásica de un juego de suma cero. Sin embargo, la mayor parte de las interacciones entre estados no son bélicas y, aun así, suponen juegos de suma cero.Las relaciones internacionales son un área de las ciencias humanas que han enfrentado un gran desafío analítico. Si una definición de la política es la lucha por el poder, las relaciones entre naciones suponen la lucha por el poder entre actores que poseen localmente el monopolio de la fuerza y que han actuado y actúan en un escenario global donde prima la anarquía. La relación entre monopolio y anarquía genera los incentivos para asumir que los actores se involucrarán en algún momento, de alguna manera, en juegos de suma cero. Este notable desafío analítico que posee las relaciones internacionales supone también la oportunidad de generar construcciones teóricas alternativas. Europa: idea y proyecto como juego de suma positivaLa mención sobre el marginalismo, el papel de la filosofía política contemporánea y la escuela del Public Choice han sido relevantes porque para intentar comprender el alcance de la idea de Europa no alcanza solo con el campo de las relaciones internacionales. En cambio, es necesario recurrir a otras ciencias sociales, como la política y economía, para pensar al proyecto europeo como un juego de suma positiva, mas allá que este juego ha sido y es articulado por un conjunto de estados clásicos.(1) William Jevons (1835-1882) en Inglaterra, Carl Menger en Austria (1840-1921) y Leon Walras en Suiza (1834-1910).(2) Roberto Gargarella se ha centrado en la influencia de Rawls en "Las teorías de la Justicia después de Rawls" (Editorial Paidos. Buenos Aires. 1999). El Profesor Will Kymlicka ha realizado una notable introducción a los debates contemporáneos sobre la justicia en "Contemporary Political Philosphy: An Introduction" (Oxford University Press. 2002).Las corrientes de pensamiento introducidas por Kymlicka en su libro son: Utilitarismo, Liberalismo Igualitario, Libertarianismo, Marxismo, Ciudadanía (Citizenship Theory), Multiculturalismo y Feminismo. (3) La bibliografía producida desde esta corriente de pensamiento es voluminosa. Se podría situar su punto de partida en el libro de James Buchanan y Gordon Tullock, "El calculo del consenso", publicado en 1962. El Center for the Study of Public Choice en la Universidad Geroge Mason es un punto de referencia,http://www.gmu.edu/centers/publicchoice/. Allí puede seguirse el reconocido blog del Profesor Tyler Cowen, Marginal revolution,http://marginalrevolution.com/. A su vez, el Public Choice Journal es una fuente ineludible. Puede accederse a un limitado numero de artículos on line a través de la página de la Public Choice Society http://www.pubchoicesoc.org/journal.html, o directamente a través de http://www.springer.com/economics/public+finance/journal/11127 *Profesor Depto. Estudios Internacionales, FACS - Universidad ORT Uruguay.Master en Filosofía Política, London School of Economics and Political Science.
"I want to talk to you right now about a fundamental threat to American democracy. I do not mean our political and civil liberties. They will endure. The threat is nearly invisible in ordinary ways. It is a crisis of confidence. It is a crisis that strikes at the very heart and soul and spirit of our national will. We can see this crisis in… the loss of a unity of purpose for our Nation. The erosion of our confidence in the future is threatening to destroy the social and the political fabric of America"President Jimmy Carter, 1979What was supposed to be a summer of recovery and rebuilding, has instead become a summer of gloom, division and bigotry. The prospects of a double-dip recession still loom high for Americans in the light of a revised GDP report that puts annual growth rate for the second quarter at an anemic 1.6%, not 2.4% as predicted earlier.As with all economic downturns, fear and anxiety about an uncertain future translate into intolerance directed toward "the others". Two weeks ago it was the Arizona anti-immigration law and the anti-gay ban, this past week it was the so called "Ground Zero Mosque" controversy. The underlying angst is thus surfacing in the form of aggressive anti-immigrant, homophobic and Islamophobic sentiments. Most Americans (61%) are against this "Córdoba House" project, which is not exactly a plan for a mosque but for a Muslim Community Center, modeled after the Jewish Community Centers and the YMCA. Its grounds are located two blocks away from Ground Zero. Interestingly, the project was made public by the New York Times as a local lower Manhattan issue in 2009, and went unnoticed. It only exploded into the headlines recently, when public figures such as Sarah Palin, Glenn Beck and Newt Gingrich leapt at the opportunity of using it to further stoke the flames of division and xenophobia. While the Lower Manhattan community advisory board, several Jewish leaders and Mayor Bloomberg support the project, the Jewish Anti-Defamation League opposes it, arguing that its proximity to Ground Zero would cause unnecessary pain for the families of victims of 9-11. This argument has merit and should therefore be the focus of the debate, but it isn't. Instead, Gingrich compared the project to putting a Nazi sign next to the Holocaust Museum, and Palin called it a "stab in the heart of the families of 9-11".Daisy Kahn, the wife of the Imam in charge of the project, appeared recently on a Sunday talk show together with Manhattan's JCC director Rabbi Joy Levitt to defend the project. Kahn explained that historically in the United States, as members of different religions and creeds assimilate to the general culture, their practice, attitudes and activities become Americanized: that is the context within which the Córdoba Project should be understood: as a place where Muslims could meet, exercise, bring their children to Day Care and yes, pray. Indeed, contrary to the public image prevalent today, Muslims in the US are, according to Christiane Amanpour ," the most assimilated of all Muslims in the Western World." The United States also has a strong Interfaith Dialogue movement which supports the project.President Obama weighed into the controversy within the first 24 hours, saying Muslims were protected by the First Amendment's Freedom of Religion and had a right to build the center. After being chastised by the usual suspects (the same that insist Obama himself is a Muslim and have doubts about his citizenship), the President later qualified his first statement by adding he had "commented on theright but not on the wisdom" of the project. Clearly, that is what is at issue here: Muslims, like all other religious groups in America, do have the Constitutional right to congregate and worship as they please, but in the light of the deep wounds of 9-11, the symbolic aspect of the location tends to overshadow other valid considerations. However, as everything in today's political toxic environment, it instantly became more fodder for demagogues and added more virulence to the political discourse. By correctly pointing out the discrepancy, Obama was derided as dithering as and insincere.Opposition to the Córdoba House is not an isolated incident that can be explained by its proximity to 9-11, which gives the outrage some validation. There are similar projects that have been put on hold due to protests as far as Wisconsin and California, and in the last few days there was a mosque burnt down in Tennessee, and a stabbing of a Muslim cab driver in New York. Anti-Muslim sentiment is conspicuously strong throughout the country, strong enough to be compared to the Swiss controversy over construction of new minarets. Even if the Mosque issue blows over in a month like other arguments have in the past (think Dubai Ports World brouhaha in 2005, for example) each of these bitter controversies plants seeds of discord that are used by demagogical purposes, mainly to delegitimize the government. People's anxiety about the economy is fertile ground for all kinds of phobias to thrive, whether directed against the Latinos moving into white neighborhoods, gay marriage in their town halls, or mosques being built nearby. Or against the first Black President, whose middle name happens to be Hussein. Angst and pessimism are so widespread that not even what would otherwise be considered good news has the power to cheer Americans up.The official end of the war in Iraq came and went practically unnoticed by a population unsure whether America "won or lost" there. After 7 years of fighting an asymmetrical war that has cost, at a minimum, 5,000 American lives, 150,000 Iraqi lives and 700 billion dollars, the United States is withdrawing its combat troops, leaving behind 50,000 troops in support roles and hoping that the Iraqi forces will be able to defend the population from the sectarian violence that is certain to ensue. The parliamentary elections in March delivered no clear winners, and neither Shiite Prime Minister Al-Maliki nor his rival Sunni former Prime Minister Alawi have been able to form a government coalition. In addition, the power and resource distribution struggle between the central government and the regions is still unsettled, and Iran is likely to step into the power vacuum left by the Americans and meddle in its neighbor's politics for years to come. The counterinsurgency strategy in Afghanistan is not delivering any positive results either, and the American relationship with the Karzai government is at best uneasy. Besides, to paraphrase Frank Rich's recent op-ed titled "How Fox (TV) betrayed Petreaeus", how can you win Muslims hearts and minds in Kandahar if you are at war against Islam at home?No wonder Americans are not celebrating. Instead, they are turning inwards and becoming more isolationists, xenophobic and protectionist. And there is no leadership to pull us through these difficult times. The President is in his bunker, trying to change the topic to Katrina or to Middle East Peace talks (a relatively safe topic, if you think that in probably a hundred years it will still be the main headline of the New York Times). The Republican Party has been hijacked by the Tea Party Movement of Sarah Palin and talk-radio host and Fox news commentator Glenn Beck, who this past weekend held a "Restoring our Honor" march on Washington. From a podium at the Lincoln Memorial, on exactly the 47th the anniversary of Martin Luther King's I have a dream speech, Beck told a mostly white crowd of 87,000 that "Today, America is beginning to turn back to God." He spoke about "restoring the honor to America" and "reclaiming" the civil rights movement, which has been so "distorted". When asked whether he had chosen that date for his rally on Washington to coincide with King's anniversary, Beck responded it was not by intention but "by divine providence".This cynical usurpation of the Black leader's banner by Beck is just one example of how he will go to extremes to maintain his radio and TV ratings. In spite of his theatrical rants and stage hysterics, he is an able manipulator of white anger and racial anxiety. This sad picture of America besot by anxiety about deficits, unemployment and higher taxes, and divided by bigotry begs the question of who benefits. In an election year, the question may sound naïve, but it isn't. Republicans are increasingly worried about the "wacko wing" of the party that has run amok and will be impossible to rein in. Tea Party candidates are defeating incumbents in Republican primaries all over the country. The time is running out for serious Republicans to stand up, stop the nonsense and impose some restraint on its rank and file, while at the same time distance themselves from the most extreme Tea Party rants. They cannot reasonably devote themselves full-time to maligning the President and Democrats in Congress. They need to present a plan for economic growth, jobs and national reconciliation, to show they care about recovery and about governing. By opening the door to Tea Party candidates to win in November, they are in fact giving the President a chance at re-election. At the same time, Obama should move aggressively to the center of the political spectrum, moderate the ambition of his reforms and adopt an agenda of a balanced budget and an extended period for tax cuts. In this way he could win over the Independents, who will most certainly be appalled at the McCarthyist-like atmosphere on Capitol Hill after November, and will vote for him again in 2012, over a Palin, a Huckabee or a Gingrich. This coming year represents a fork in the road for the President: even if the economy recovers in a visible, sustainable way, Obama will have to choose between pragmatism and ideology, between becoming another Bill Clinton or another Jimmy Carter. Senior Lecturer, Department of Political Science and Geography Director, ODU Model United Nations Program Old Dominion University, Norfolk, Virginia
La personalità giuridica è uno status giuridico che conferisce agli esseri umani (e ad alcune entità non-umane) la capacità di partecipare – in modo attivo e passivo – alla generalità delle relazioni giuridiche e la capacità di eseguire atti giuridici. Si tratta di uno status giuridico fondamentale, costitutivo del concetto stesso di diritto. Inoltre, si tratta di uno status limite, ovvero di uno status che distingue i soggetti del diritto dagli oggetti del diritto. Oggi la personalità giuridica è intesa come uno status quasi-naturale, attribuito ad ogni essere umano in maniera incondizionata e inalienabile. Oggi, inoltre, la privazione totale della personalità giuridica, come nel caso della schiavitù, si dice impossibile. Questa tesi esamina il concetto di personalità giuridica (degli esseri umani) e propone – diversamente dalla asserzione precendente – che gli esseri umani ancora oggi possano essere spogliati della loro personalità giuridica. Questo fenomeno è chiamato esclusionismo giuridico. Si sostiene che gli esseri umani possano essere privati della personalità giuridica in modi diversi, in misura diversa e, di conseguenza, con effetti diversi. Questa tesi si compone di tre parti. Nella Prima parte si analizzano i concetti di status giuridico e di personalità giuridica. Ai fini di questa tesi, status giuridico è inteso come un termine intermedio (un tû- tû), che connette un insieme di condizioni di accesso ad un insieme di conseguenze normative. Si afferma, inoltre, che uno status giuridico qualsiasi (il suo contenuto ovvero l'insieme delle conseguenze normative derivanti dallo stesso) è parzialmente determinato dai motivi o dagli interessi a esso sottostanti. La personalità giuridica è intesa nella stessa maniera. Si sostieneche il motivo a fondamento della sua esistenza si trovi nella necessità stessa di avere soggetti di diritto, i.e. entità dotate della capacità di agire nella sfera giuridica, di effettuare atti dotati di conseguenze giuridiche e di entrare in relazioni giuridiche. Si esaminano diverse teorie della personalità giuridica e si presenta, infine, brevemente una proposta per il superamento del rigido dualismo "persone-cose" (introducendo una terza categoria concettuale delle entità giuridiche) L'oggetto centrale dell'indagine nella Parte seconda è la cosiddetta Cancellazione – la cancellazione amministrative di circa 25,000 individui dal registro dei residenti permanenti, condotta dalle autorità slovene nel 1992 in seguito alla separazione della Slovenia dalla RSFJ (SFRY). La cancellazione, colpendo i residenti non-sloveni che non hanno voluto (o potuto) ottenere la cittadinanza slovena, ha lasciato questi stessi individui senza diritti politici, socialied economici in Slovenia, in una condizione di privazione totale dei diritti (Eng. rightlessness). Si fornisce una ricostruzione delle fonti giuridiche rilevanti (dichiarazioni ufficiali, atti costituzionali, legislazione ecc.) che fondano e forniscono la cornice giuridica della cancellazione. In seguito si sostiene che l'ordinamento giuridico sloveno sia permeato di una componente nazionalistica. Questa particolare qualità dell'ordinamento giuridico è stata un elemento centrale della cancellazione. Infine si analizzano le conseguenze della cancellazione sulla condizione giuridica delle persone colpite, nello specifico, le conseguenze sul loro status di persona giuridica. Nella Parte terza si sottopongono le suddette fonti giuridiche ad una analisi a partire dai criteri della legalità formale (Eng. formal Rule of Law). Particolare attenzione viene data alla condizione di congruenza e, più in generale, ai principi organizzativi e operativi che stanno alla base del lavoro degli organi amministrativi statali. Si dimostrache gli atti giuridici rilevanti nel caso analizzato sono stati prodotti in violazione della maggior parte dei criteri della legalità formale, come, per esempio, quelli di generalità, pubblicità, prospettività ecc. D'altra parte, si osserva che le azioni degli organi amministrativi sono stateperfettamente in linea con i requisiti degli organi superiori – i funzionari amministrativi seguivano gli ordini interni segreti dei loro superiori "alla lettera", senza mai esprimere alcun dubbio in merito alla loro legittimità. È stato questo attegiamento di conformità cieca che ha reso la cancellazione una operazione così efficiente. L'analisi condotta in questa tesi non consente di concludere che la personalità giuridica può essere privata in toto. Tuttavia, il caso dei cancellati dimostra che la personalità giuridica può effetivamente essere manipolata, limitata, diminuita ecc. Diverse fonti e mezzi giuridici consentono di privare gli esseri umani (deliberatamente o meno, direttamente o indirettamente) di diversi elementi della loro personalità giuridica. L'analisi di altri casi può rivelare altri metodi di privazione della personalità giuridica e la creazione di diversi tipi di semi-persone (chimere giuridiche). Questa tesi indica la possibilità di impiegare gli stessi strumenti analitici per lo studio di altri casi storici e contemporanei di esclusionismo giuridico. Si ritiene che un'analisi comparata di distinti casi possa portare alla superficie alcune caratteristiche comuni a tutti i casi di esclusionismo giuridico, sia storici che contemporanei. Questa tesi dimostra che l'aspetto del diritto responsabile del conferimento degli status giuridici e della creazione delle persone giuridiche, ha un lato oscuro: la legge può anche essere utilizzata per la privazione degli status e la manipolazione della personalità giuridica. Mentre l'esclusionismo giuridico in abstracto fa parte della natura stessa del diritto, casi particolari di esclusione giuridica potrebbero essere evitati o almeno attenuati, se si prestasse maggior attenzione alla qualità della creazione del diritto e al modo in cui questo viene applicato da parte degli organi statali. ; Legal personhood is the legal status that endows human beings (and certain non-human entities) with the capacity to participate, actively or passively, in the generality of legal relations and to perform acts-in-the-law. It is a fundamental legal status, constitutive of the concept of law itself as well as a threshold status, distinguishing subjects of law from legal objects. Legal personhood is today understood as a quasi-natural status, attaching to every human being unconditionally and inalienably from birth until death. It is argued that full deprivation of legal personhood, as in the case of antebellum slavery, is today legally impossible. This thesis examines the notion of legal personhood (of human beings) and, opposite to the former claim, proposes that even today human beings can be spoiled of legal personhood. This phenomenon is called legal exclusionism and it is argued that legal personhood can be deprived from human individuals in different ways, to a different degree and, consequently, to a different effect. This thesis has three parts. In Part I, the notions of legal status and legal personhood are analysed, respectively. For the purposes of this thesis, legal status is understood as an intermediary legal term (a tû- tû) connecting a set of access criteria with a set of normative consequences (entitlements). It is further claimed that a given legal status (its content or the set of normative consequences stemming from the status) is partially determined by an underlying reason or interest for having that status. Legal personhood is then treated as such a legal status. It is proposed that the reason underlying its existence is the very need for having subjects of law, entities able to act in the legal sphere, to perform acts with legal consequences and enter into legal relations. Various theories of legal personhood are then examined and, finally, one proposal for expanding the rigid "persons-things" dualism (by introducing a third conceptual category of entities in law) is briefly presented. The central object of investigation, examined in Part II, is the so-called Erasure – an administrative cancellation of some 25,000 individuals from the registry of permanent residents, conducted by Slovenian authorities in 1992 following Slovenia's separation from the SFRY. The Erasure, affecting those non-Slovenian residents who did not wish to (or were unable to) obtain Slovenian citizenship, left the affected individuals without political, social and economic rights in Slovenia, in a condition best described as rightlessness. A reconstruction of the relevant legal sources (official declarations, constitutional acts, legislation etc.) that underlay and determined the legal frame of the Erasure is provided and it is argued that the Slovenian constitutional order is permeated with a nationalistic component. This distinct quality of the legal order was a core element of the Erasure. Thereafter, the consequences of the Erasure for the legal condition of the affected in general and, in specific, for their status as persons in law is also looked at. In Part III, the aforementioned legal sources are submitted to an analysis from the criteria of formal legality (formal Rule of Law), as first proposed by Lon Fuller. Particular attention is given to the condition of congruence and, more generally, to the organizational and operational principles underlying the work of the State administrative bodies. It is shown that the relevant legal acts in the analysed case were produced in violation of most of the formal Rule of Law demands, such as generality, publicity, prospectivity etc. On the other hand, the actions of the administrative bodies were perfectly in line with the requirements of the superior organs – the administrative officials followed the secret internal orders of their superiors to the letter, without expressing any doubt whatsoever as to their legality. It was this attitude of blind compliance that made the Erasure such an efficient operation. The conducted analysis does not allow us to conclude that legal personhood can be deprived in toto. Nevertheless, the examined case demonstrates that legal personhood can indeed be manipulated with, i.e. limited, diminished, hollowed out etc. Several different legal sources and methods have been exposed that enable depriving human beings (deliberately or not, directly or indirectly) from different incidents of legal personhood. Analyses of other examples may reveal other methods for depriving legal personhood and the creation of different types of legal semi-persons (legal chimeras). This thesis points to the possibility of employing the same analytical tools for the study of other historic and contemporary cases of legal exclusion. It is thought that a comparative analysis of several such cases would bring to the surface some common characteristics of all cases of legal exclusionism, past and present alike. This thesis demonstrates that the law's status-granting, personhood-creating quality also has its flip side: law can just as well be used for status-depriving, personhood-manipulating purposes. While legal exclusionism is therefore in abstracto part of law's nature, particular cases of legal exclusion can be avoided or, at least, mitigated if more attention is given to the quality of law-making and the manner of its application by law-applying bodies.
Kenya's new Constitution and supportive legal framework contain multiple provisions requiring both national government and counties to make information publicly available and consult with citizens in planning and budgeting. Citizen participation affords county governments an opportunity to empower citizens on their operations and to deliberate, debate, and influence the allocation of public resources. This working paper presents practical approaches for Kenyan counties to implement public participation in their systems that encourage meaningful public engagement.
Ownership of development goals and priorities by local stakeholders is widely viewed as a critical factor impacting development effectiveness and achievement of the Millennium Development Goals (MDGs). The 2008 Accra Agenda for Action identifies the concept as one of inclusive ownership, involving parliaments, local authorities and civil society organizations (CSOs), as well as governments. The importance and challenges of building such broad-based ownership across society were a key discussion topic at the Fourth High Level Forum on Aid Effectiveness in November 2011 at Busan. This study aims to generate deeper operational knowledge on what can be done to foster inclusive ownership; its initial findings were presented at Busan. This study involves a retrospective review of a small sample of cases. From these cases it is possible to demonstrate that inclusive ownership, when considered in terms of the operational dimensions examined in the study, can improve as a result of strategic capacity development efforts. It also shows how using an analytic lens such as the CDRF, in particular for the assessment of intermediate results of capacity development, helps to deconstruct the change process in a given case and suggest some operational lessons. Further learning is warranted on how inclusive ownership can be fostered through the design and delivery of capacity development initiatives. Collaboration among and across global communities concerned with ownership and capacity development would enable this work to draw on wider development experiences and generate deeper knowledge on how capacity development can support transformative change.
