Suchergebnisse

Op 22 mei 2015 sprak prof. Willem van Boom zijn oratie uit ter gelegenheid van de aanvaarding van de leerstoel Civiel Recht te Leiden. De titel "Door meten tot weten" verwijst naar de lijfspreuk van natuurkundige Heike Kamerlingh Onnes. Diens borstbeeld met lijfspreuk staat voor het Kamerlingh Onnes gebouw, waar inmiddels de Leidse rechtenfaculteit is gevestigd. Hoe verhoudt die lijfspreuk "door meten tot weten" zich tot het werk dat wordt verricht op rechtenfaculteiten? Die vraag is niet eenvoudig te beantwoorden. Het is immers geen evidentie dat een rechtenfaculteit zich afficheert als bolwerk van exactheid. Juristen houden zich immers vooral bezig met taal, tekst, systematisering, logische argumentatie, overtuiging en een betere wereld. Zij postuleren normen, debiteren tegeltjeswijsheden, argumenteren met verwijzing naar rechtssysteem, wet, rechtspraak, literatuur; maar zelden zie je ze meten of verwijzen naar systematische waarneming. Dus wat nemen we waar als we op rechtenfaculteiten gaan meten? In zijn oratie stelt Van Boom onder meer vast dat meting uitwijst dat rechtenfaculteiten "kruispunten" van verschillende wetenschapsopvattingen zijn. Rechtswetenschap bestaat uit zoveel meer dan alleen het klassiek juridische werk. Dat gegeven heeft consequenties waar rechtswetenschappers antwoorden op moeten formuleren. In zijn oratie belicht Van Boom een aantal van de uitdagingen die rechtswetenschappers "en dus ook privaatrechtswetenschappers" te wachten staan, bijvoorbeeld bij het verder verbeteren van de manier waarop zij kwaliteit van onderzoek meten

Bericht über Planung und Entwicklung der Stadt Arad im Negev (26 km westlich des Toten Meeres), die 1961 als Schlafstadt für die Industriearbeiter der Region konzipiert wurde. Obwohl für 50 000 Einwohner geplant, leben heute nur 14 500 Menschen in Arad. Zwei Gründe werden hierfür genannt: nicht vorhergesehener Rückgang der Einwanderungsrate (ungefähr ein Viertel der Einwohner Arads sind Einwanderer) und die Neuordnung der staatlichen Prioritäten, d.h. in den letzten Jahren wurde vor allem die Besiedlung der Westbank gefördert. (DÜI-Hns)

Snakes & Ladders is een van oorsprong Indiaas bordspel dat sinds de Victoriaanse tijd in de Engelstalige wereld wijdverspreid is en enigszins vergelijkbaar is met het Hollandse ganzenbord. Met de worp van een dobbelsteen doorloop je het speelvak van honderd hokjes omhoog waarbij ladders je vooruithelpen en slangen je naar beneden laten tuimelen. De ladders symboliseren deugd en de slangen staan voor het kwaad, waarbij de oorspronkelijke boodschap van het spel duidelijk wordt: goede daden brengen mensen tot verlossing. Als metafoor lijkt Snakes & Ladders mij geschikt voor deze bijdrage, omdat in participatief onderzoek vaak gebruik wordt gemaakt van de 'participatieladder'. Hoe meer participatie, hoe beter, is de boodschap. Maar is actieve participatie van de onderzochten in onderzoek per definitie beter dan non-participatief onderzoek? Wordt onderzoek er beter van en geldt dit ook voor de participanten? Zijn er behalve voordelen ook nadelen aan participatie voor onderzoekers en onderzochten? In deze bijdrage beschrijf ik onze ervaringen met participatie van jongeren als medeonderzoekers in het project 'Op Eigen Benen'. Participatief onderzoek levert spannende momenten op, maar er zitten ook adders onder het gras.

Die boek Van Volksmoeder tot Fokofpolisiekar bevat 'n reeks kritiese opstelle oor 'n aantal Afrikaanse kollektiewe herinneringe. Dit betrek herinneringe wat al amper koud is, asook meer onlangses, soos die "De la Rey"--Lied en die rol wat bands tans speel in die vaslegging van 'n bepaalde bewussyn onder die jeug - 'n bewussyn wat in die afsienbare toekoms ook as "histories" sal kwalifiseer. Die boek wil die leser aanmoedig om na te dink oor die herinneringe van wit Afrikaanssprekendes

Wie mensen met dementie begeleidt, krijgt met veel uitdagingen te maken. Zoals het opvangen van mensen die worden opgenomen in een instelling. Zoals contact maken met ouderen die in de communicatie ernstig beperkt zijn, of door hun persoonlijkheid 'anders dan gewone' begeleiding nodig hebben. Zoals het voorkómen van spanning en agressief gedrag, en als het toch gebeurt zo goed mogelijk daarop inspelen. Zoals het omgaan met cliënten die hun situatie als uitzichtloos ervaren. Deze uitdagingen komen in dit boek aan bod, naast andere relevante onderwerpen met betrekking tot de dementiezorg in de praktijk. Dit boek is geschreven voor professionals in de zorg voor mensen met dementie, die op zoek zijn naar antwoorden op vragen over uiteenlopende onderwerpen. Het biedt concrete handvatten voor onder meer verzorgenden en verpleegkundigen, activiteitenbegeleiders, sociaal-pedagogisch werkenden, casemanagers en maatschappelijk werkenden. Ronald Geelen, psycholoog en gedragstherapeut, werkt bij Thebe in Breda en is dagelijks werkzaam in de ouderenzorg. Hij schrijft regelmatig in diverse vaktijdschriften. Recent publiceerde hij het boek '10 x Thuiszorg, lastige situaties bij oudere cliënten.' Eerder verschenen van zijn hand 'Agressief gedrag bij dementie' en 'Dementie: verhalen goede raad.' Speciaal aanbevolen en aanvullend bij dit boek is Dementiezorg in de praktijk - deel 1; van Achterdocht tot Zwerfgedrag (eerder verschenen als 'Praktijkboek dementiezorg; van Achterdocht tot Zwerfgedrag.' De auteur is betrokken bij het Centrum voor Consultatie en Expertise, en de opleiding van beroepsgroepen werkzaam in de ouderenzorg. Onderwerpen in dit boek zijn onder meer: AanpassingsproblemenAgressie en ontregeld gedragContact- en communicatiestoornissen Schuldgevoelens Zin geven en betekenis verlenen.

"Wie heden ten dage de krant opslaat, stuit regelmatig op het woordje privacy in verband met het gebruik van persoonlijke gegevens. Niet zelden wordt dat gebruikt in relatie tot hedendaagse technieken als internet en sociale media. Vaak ook in combinatie met woorden als profilering, big data, veiligheid en inlichtingen- en veiligheidsdiensten. Wie zich echter verdiept in de geschiedenis van de privacy, zal zien dat veel van de discussies die thans worden gevoerd in het verleden ook al actueel waren. Dit boek toont dat onomstotelijk aan. De lezer zal uit de voorbeelden uit het verleden veel herkennen en meer begrijpen van de discussie in het heden. Zeker waar het de relatie tussen privacy, techniek en politiek betreft." --

Consensus en conflict. Waterbeheer in de Nederlanden 1200-1800 is een indrukwekkend boek. De vraagstelling is actueel. Wie gaven het waterbeheer in de Nederlanden vorm ? Klopt het traditionele beeld dat waterbeheer een zaak was samenwerking en streven naar consensus, of was er toch ook vaak sprake van belangenstrijd en conflict ? Het doel van mijn discussiebijdrage is dan ook niet zozeer om kritische noten te kraken maar meer om een verdere gedachtewisseling over bepaalde aspecten van het boek te stimuleren. Dat betreft in het bijzonder het internationale vergelijkende perspectief. Hoewel Consensus en conflict zich concentreert op 'de Nederlanden' (inclusief de Vlaamse kustvlakte), wordt op verschillende punten ook een blik geworpen op gebieden daarbuiten, vooral Frankrijk, Engeland en Noordwest Duitsland.

Tot in de jaren zestig werd politiek protest door sociologen behandeld als een vorm van deviant of irrationeel gedrag, dat psychologisch geïnterpreteerd werd. Nu benadrukken onderzoekers eerder het rationeel en innoverend karakter van politiek protestgedrag. De resource mobilization-aanpak heeft daarbij vooral oog voor de organisatorische aspecten van protest, terwijl de new social movement-school zoekt naar de macro-sociologische determinanten van protestgedrag. Binnen beide stromingen is er de afgelopen jaren een duidelijke trend om de politieke rol van sociale bewegingen te benadrukken. De positievere waardering van protestgedrag heeft onder meer te maken met veranderingen bij de sociale bewegingen zelf zoals de contestatiegolf van na 1965. Maar het duidt er ook op dat sociale wetenschappers zich niet langer identificeren met de belangen van de heersende elite, die bedreigd worden door het protest, maar met de contesterende groepen. De huidige theoretische benaderingen kunnen niet meer gebruikt worden als een legitimatie voor overheidsrepressie, maar legitimeren veeleer de aanwezigheid van politiek protest.

Het probleem van de fiscale fraude is ruimer dan belastingontduiking alleen. Het omvat ook belastingontduiking, dat weliswaar niet strafbaar is, maar dat verder dezelfde motieven en consequenties heeft als ontduiking. Beide problemen worden hier tesamen behandeld.
De theorievorming geschiedt zowel vanuit de sociologie als vanuit de économie als vanuit de speltheorie. De referentiegroeptheorie die zowel speltheoretiseh als sociologisch onderbouwd is, de houding tegenover wetten en overheidsinstellingen en het element van de "rechtvaardige gelijkheid" dat zowel in de economie als in de sociologie wortelt bieden de nieuw aangebrachte verklaringen voor fraude en worden naast de traditioneel economische geplaatst: de pakkans, de boete en de marginale aanslagvoet. Het empirisch luik van de studie is gebaseerd op een enquête, waar elementen van de attitude-leer uit de psychologie gebruikt werden om tot onvertekende antwoorden te komen. De a priori verwachte verbanden worden bevestigd. Als de referentiegroep positief staat tegenover fraude stijgt de fraudeneiging. Wie afwijzend staat tegenover officiële instellingen fraudeert ook meer, evenals wie vindt dat hij door de overheid niet billijk behandeld wordt. De marginale aanslagvoet is positief gecorreleerd met ontwijking, maar niet met ontduiking, hetgeen tegen de intuïtie ingaat maar theoretisch voorspelbaar was. Het inkomen (achtergrondvariabele) is positief gecorreleerd met ontwijking, maar niet met ontduiking, hetzelfde geldt voor de scholing. Het ontwijken is dus het privilege voor de rijkeren en voor de hooggeschoolden, terwijl ontduiken de enig mogelijke belastingbesparing is voor de lagere sociale klassen. Een verhoging van de pakkans reduceert de ontduiking maar niet de ontwijking. De economische variabelen zijn belangrijker als determinanten voor de ontduiking en worden belangrijker naarmate het inkomen stijgt. Vrije beroepen en handelaars frauderen meest en op het politieke spectrum scoren de "rechtse" kiezers het hoogst inzake fraude.
De belangrijkste beleidsconclusies zijn dat een rechtvaardige aanpak van de fraude vereist dat eerst de gaten in de fiscale wetgeving die de ontwijking toestaan, gestopt worden en dat een manipuleren van de economische variabelen alleen ineffectief is om de fraude te ontmoedigen.