Suchergebnisse

The contemporaneity has been redefined, the transition has happened. Symptoms of its end were as follows: redefinition of the concept of democracy, crisis of the classic notion of value and the failure of U.S. unilateralism. Objective determinants of the new order – arising from the crisis of sovereignty – are grounded in the separation of legitimacy and effectiveness. The constituent power is redefined as immanent tool for ordering actions. On the one hand, the biopolitical structure of reality nowadays enters the conflict with the old concept of law, on the other, it dislocates the relation between technical and political composition of the labor force. A loss of a control over a new, socialized form of living labor by the power becomes paradigmatic for the contemporaneity. Worker doesn't contact with profit but rent, he stands in the front of "collective capitalist", who is now a forger of the social work. In this situation, a constituent resistance is realized in a practice of exodus. The resistance becomes also a process of reclaiming the common. The common, which is opposed to the private, as well as to the public, becomes a dispositive of radical and democratic form of governance. ; Współczesność została zredefiniowana, przejście się dokonało. Symptomami jego końca były: przewartościowanie pojęcia demokracji, kryzys klasycznego pojęcia wartości i klęska unilateralizmu USA. Obiektywne determinanty nowego porządku tkwią w wynikającym z kryzysu suwerenności rozdzieleniu legitymizacji i skuteczności. Władza konstytuująca zostaje zredefiniowana jako immanentna dla działań porządkujących. Biopolityczna struktura rzeczywistości z jednej strony wchodzi dzisiaj w konflikt ze starym pojęciem prawa, a z drugiej zaburza relację między technicznym a politycznym składem siły roboczej. Paradygmatyczną dla współczesności staje się utrata kontroli przez władzę nad nową, uspołecznioną postacią żywej pracy. Pracownik stykając się już nie z zyskiem, a rentą, staje przed "kolektywnym kapitalistą" jako fałszerzem pracy społecznej.W tej sytuacji konstytuujący opór realizuje się w praktyce exodusu, który staje się także procesem odzyskiwania dobra wspólnego. Dobro wspólne przeciwstawiając się "temu, co własne", będącemu podstawą zarówno tego, co prywatne jak i tego, co publiczne, staje się urządzeniem radykalnego demokratycznego zarządzania.

Der Verfasser rekonstruiert das Verhältnis von konstituierender und konstituierter Macht. Das Politische wird in erster Linie als eine Art Objektivierung sozialer Befreiung organisiert, während eine zweite Kontinuitätslinie im Innern dieser ersten wirkt, die sich jeder Verdinglichung entzieht: die der subjektiven Aktion. Der Verfasser arbeitet heraus, auf welche Weise dieses konstituierende Prinzip sich mit den verschiedenen ideologischen Traditionen des europäischen Denkens verwoben hat, etwa bei Macchiavelli, Spinoza und Marx. Diesen Denkern ist gemeinsam, dass es ihnen nicht gelungen ist, das schöpferische Moment des konstituierenden Prinzips nicht-konstitutionell zu konzipieren. Der Verfasser formuliert Grundlagen einer neuen Rationalität jenseits der Moderne in der lebendigen Arbeit bzw. im Verhältnis zwischen Unterwerfung und Potenzialität der Multitude. Das Primat der konstituierenden Macht steht unversöhnlich und unmittelbar gegen alle Formen der Regierung. Für die in den Bevölkerungen wirkenden Kräfte, für den Aggregatzustand der Bevölkerungen, schlägt der Verfasser den Begriff der Multitude vor. Deren Verhältnis zur konstitutionellen Macht macht Biopolitik erst möglich. (ICE2)

In this article Jacob Taubes's idea of eschatology is examined. Taubes's own understanding of eschatology has profound implications on the very expression of political theology & political practice. If politics -- as a practice -- assumes that time has a terminal point, than it will invariably change this practice & encumber & even neutralize political action of a common-body that gives voice to the oppressed. This article agrees with Taubes in that eschatology must announce an end to itself, which is at once a birth of a postmodern possibility of the principle of immanence in which a common-body announces its infinite possibility. The end of eschatology is the end of transcendence & the beginning of a struggle for liberating the infinite possibility of a common-body of labor. Adapted from the source document.