Suchergebnisse

The process of interaction and integration into a single open system of socio-political, economic and cultural ties on the basis of modern computer and telecommunication facilities is known as globalization. It has effects on the environment, culture, political systems, economic development and prosperity and human well-being in all the societies around the world. It is supposed to be one of the most important features of the modern humankind's development. Most studies of globalization tend to focus on changes occurring in the economic and political spheres.

In this paper, we use scientific controversy emerging from a river otter restoration project in Missouri to explore the role of nonhuman actors in the dynamism of networks forming to establish the ideals and outcomes of ecological restoration. We demonstrate how an epistemic controversy, sparked by the failure of authoritative spokespersons (such as scientists) to enroll river otters, fish, and waterways, opened the door for a more diverse group of spokespersons who, in turn, enrolled more actors to settle the controversy. Thus, we emphasize the need to recognize the role of nonhumans as catalysts and actors because of their potential to challenge and change networks. Second, we explore the struggle between the networks that emerged to (re)define the restoration narrative as accomplished (necessitating the trapping of otters) or incomplete (with the otter population in possible jeopardy). Finally, our discussion highlights the importance of convergence and power when competing networks are involved. The otter restoration case study makes evident that a successful exercise of power has significant consequences for human and nonhuman actors alike, all of which have a stake in the landscape.

Mijn paper onderzoekt het einde van de mens zoals geformuleerd door Lacoue-Labarthe en Nancy in Les fins des hommes. In de twintigste-eeuwse cultuurfilosofie staat de mens centraal en vooral hoe deze mens langzaam maar zeker lijkt te 'eindigen'. Dit begint met Walter Benjamins opmerking dat het doel van zijn tijd lijkt om de mens "af te schaffen". In mijn paper analyseer ik de 'eindes' van de mens. Mijn stelling is dat het einde van de mens gelezen kan worden als een hele reeks eindes die in elkaar vervat liggen. Het gaat in werkelijkheid niet om het einde van de mens, maar om een mise-en-abîme van dat einde: deze structuur laat zich vatten met het begrip 'detonatie' – net als bij een detonatie gaat het hier om een explosie van de mens die zich in verschillende concentrische cirkels door het filosofisch-theoretische landschap beweegt. Een eerste einde van de mens vinden we tijdens de Eerste Wereldoorlog – de mens wordt een onderdeel van de Materialschlacht – en wordt in de filosofie gearticuleerd door Benjamin. Dit einde ontlokt echter een reactieve beweging: in plaats van het einde van de mens te onderkennen tracht men een nieuwe mens te construeren, een project dat opnieuw uitmondt in de annihilatie van miljoenen mensen. Het doel van deze paper is om iedere destructie van de mens te begrijpen als een nieuwe constructie, een heruitvinding van de mens. In de terminologie van Deleuze en Guattari kunnen we het einde van de mens begrijpen als een proces van gelijktijdige deterritorialisatie en reterritorialisatie: enerzijds ontwrichten de materiële gebeurtenissen het theoretische veld waarin het begrip van de mens geworteld is (dit gebeurt steeds wanneer oorlog en technologie voorbijrazen – en er raast weinig anders voorbij in de twintigste eeuw), anderzijds leidt deze detterritorialisatie van begrippen en concepten onmiddellijk tot een reterritorialisatie waarin alternatieve opvattingen van de mens ontwikkeld worden. Om deze structuur van het einde van de mens te kunnen analyseren moeten we precies onze toewending nemen tot de cultuurfilosofie, in zoverre dat het de cultuurfilosofie is die poogt om de effecten van de materiële gebeurtenissen (die als zodanig niet door de filosofie zelf gerecupereerd kunnen worden) in rekening te brengen. ; Tammy Lynn Castelein werkt als AiO aan de UvA, bij de leerstoelgroep Kunst en Cultuur van de afdeling wijsbegeerte (promotor: Prof.dr. Josef Früchtl), aan een proefschrift over de militarisering van het denken na de Eerste Wereldoorlog bij Heidegger, Jünger, Benjamin en Freud. Ze is als onderzoekster aangesteld door de Amsterdam School for Cultural Analysis. Ze gaf lezingen over gerelateerde onderwerpen in Oxford, Leiden en Amsterdam en ze redigeerde (met Bram Ieven) een themanummer van Ethiek en Maatschappij.

THIS ARTICLE EXAMINES THE INSTITUTIONALIZATION OF THE UKRAINIAN PARLIAMENT, THE VERKHOVNA RADA, SINCE THE FALL OF THE SOVIET UNION. THE EMERGENCE OF A POPULARLY ELECTED LEGISLATURE IN POST-SOVIET UKRAINE STANDS AS A CORNERSTONE IN THE DEVELOPMENT OF A DEMOCRATIC REGIME. WHILE THE VERKHOVNA RADA IS BY NO MEANS A MATURE PARLIAMENT, THE FOUNDATION FOR FUTURE INSTITUTIONALIZATION HAS BEEN LAID THROUGH THE ESTABLISHMENT OF A REPRESENTATIVE POLITICAL PROCESS, NASCENT POLITICAL PARTIES, A SEPARATION OF POWERS BETWEEN THE EXECUTIVE AND THE LEGISLATURE, AND THE POLICY-MAKING CAPACITY OF THE PARLIAMENT.