Prace konserwatorskie i restauratorskie zostały przeprowadzone na ruinach zamku w Siewierzu w latach 2007-2010. Zostały one wykonane po szczegółowych badaniach historycznych przeprowadzonych przez Artura Rok. Głównym celem prac była rekompozycja i odkrycie niejasnej pod względem funkcjonalnym i przestrzennym struktury zamku, a także konserwacja ceglanych i kamiennych powierzchni murów.Fundamenty renesansowych skrzydeł zachodnich i południowych zamku zostały odkryte, a także częściowo poddane konserwacji i rekonstrukcji. Wykonano zasadnicze prace rekonstrukcyjne na południowych murach zamku, które wcześniej były poważnie uszkodzone jeszcze przed II Wojną Światową. Cel pracy był czysto techniczny i doprowadził do ukazania wizerunku południowej części zamku pomimo faktu, iż najwyższy poziom nie został zrekonstruowany celem zachowania wyglądu ruiny. Zaaranżowo dziedziniec zamku w taki sposób, by eksponował fundamentu XIII-wiecznego donżonu (wieży obronnej) i baszty, która jest otwarta dla odwiedzających. Zrekonstruowany został także most zwodzony (nie jest to częste działanie przy odbudowie zamków w Polsce).Prace konserwatorskie na Zamku w Siewierzu przeprowadzono zgodnie z zasadami Karty Weneckiej i Historycznej Karty Ruin, aby zachować najwyższą autentyczność zamku.
The concepts of recognizing elements of nature as having legal personality have been appearing for many years as proposals for a new approach to ecology. Recent years have brought specific solutions in this regard. Attempts to recognize rivers (but not only rivers) as separate legal entities can be found in various places around the world. This is not a common trend, only a few such cases can be identified in the applicable legislation. The article is devoted to the analysis of the best-known examples of this type of activity. In 2017, the legal system of New Zealand recognized the Whanganui River as a legal person. Talks are ongoing about further solutions of this kind. Apart from environmental protection reasons, the basic motives for this type of solution are cultural considerations – connected with Maori beliefs and values. In the legal systems of India and Colombia, the courts have attempted to recognize the rivers (Ganges and Yamuna in India, the Atrata River, and the entire Amazon ecosystem) as legal persons. The motives for this type of activity were primarily ecological – protecting priceless parts of nature from destruction. ; Koncepcje uznania elementów natury za mające osobowość prawną pojawiają się od wielu lat jako propozycje nowego podejścia do ekologii. Ostatnie lata przyniosły w tym zakresie konkretne rozwiązania. W różnych miejscach na świecie spotkać można próby uznania rzek (ale nie tylko) za odrębne podmioty prawa. Nie jest to powszechna tendencja, tylko kilka takich przypadków można zidentyfikować w obowiązujących ustawodawstwach. Artykuł poświęcono analizie najbardziej znanych przykładów tego rodzaju działań. W systemie prawnym Nowej Zelandii uznano w 2017 r. rzekę Whanganui za osobę prawną. Toczą się rozmowy na temat dalszych tego rodzaju rozwiązań. Podstawowym motywem takich rozwiązań, oprócz względów ochrony środowiska, są względy kulturowe – związane z systemem wierzeń i wartości Maorysów. W systemach prawnych Indii i Kolumbii sądy podjęły próby uznania rzek (Gangesu i Yamuny w Indiach, rzeki Atrata oraz całego ekosystemu Amazonki) za osoby prawne. Motywy tego rodzaju działań były przede wszystkim ekologiczne – ochrona bezcennych części przyrody przed zniszczeniem.
Jednym z elementów zrównoważonego rozwoju miast jest ład środowiskowo-przestrzenny. Składają się na niego różne aspekty, takie jak np.: ekologizacja planowania przestrzennego oraz ochrona przed powodziami (w ramach ochrony wód), które powinny być ze sobą powiązane. Planowanie przestrzenne winno uwzględniać ograniczenia środowiskowe, w szczególności ograniczenia w intensywnym zagospodarowaniu terenów zalewowych. Istotne jest dążenie do pogodzenia ze sobą tych sprzecznych często interesów, jakimi są presja na zagospodarowanie terenów zagrożonych wystąpieniem powodzi z wprowadzeniem na takich terenach ograniczeń np. w zabudowie. W artykule przybliżono ideę zrównoważonego rozwoju, ryzyko powodzi i sposoby zapobiegania szkodom powodziowym oraz przeprowadzono analizę miejscowych dokumentów planistycznych w mieście Strumień pod kątem wyznaczenia i zagospodarowania (ograniczeń w wykorzystaniu) stref zagrożonych zalaniem. Dokonano oceny polityki przestrzennej w mieście Strumień.
Historyczne tereny zieleni w miastach, zwłaszcza te które budują system terenów publicznych, odgrywają niezwykle istotną rolę w kształtowaniu struktury przestrzennej miasta. Systemy te zaprojektowane często przez wyśmienitych planistów, architektów i urbanistów są bardzo trwałymi elementami układów urbanistycznych i w znacznym stopniu determinują rozwój miasta. W artykule przedstawiono wyniki badań dot. terenów zieleni w Ciechocinku prowadzonych przez autorki, w latach 2017-2022 w ramach statutowej działalności Narodowego Instytutu Dziedzictwa. Przede wszystkim wykazano funkcjonowanie w Ciechocinku jednorodnego systemu publicznych terenów zieleni, który w sposób jednoznaczny określa charakter i specyfikę miasta, i stanowi jego olbrzymi potencjał. Przedstawiono historię jego formowania i rozwoju, charakterystyczne cechy i wartości, omówiono stan zachowania i zagrożenia oraz zaproponowano działania pozwalające w pełni wykorzystać jego potencjał. Podkreślono konieczność planowania działań nie tylko w skali obiektów, lecz również w odniesieniu do całego systemu, bowiem właśnie przynależność do większej całości określa ich istotę i wartość. Podziękowania: Podziękowania składamy Narodowemu Instytutowi Dziedzictwa, w ramach działalności którego możliwe było przeprowadzenie badań dot. zabytkowych terenów zieleni w Ciechocinku oraz Panu Wiktorowi Hibnerowi za udostepnienie nam materiałów archiwalnych i bardzo cenne uwagi. Wkład pracy autorów: Wkład pracy autorów zarówno w badania nad terenami zieleni w Ciechocinku, jak i przygotowanie niniejszego artykułu jest równy.
Początki konserwatorstwa archeologicznego w Polsce to przede wszystkim proces identyfikacji zasobu zabytków i jego inwentaryzacja, będące fundamentalnym wyznacznikiem skutecznej ochrony pozostałości dawnej kultury materialnej człowieka.
W ostatnim czasie pojawienie się w obszarze nauki nieinwazyjnych metod badań i ich wykorzystywanie w archeologii polskiej spowodowało, że dotychczas przeprowadzana inwentaryzacja źródeł archeologicznych powiązana ze żmudnymi standardowymi badaniami terenowymi, może być szybko i spektakularnie wykonywana. O ile potrzeba dzisiaj stosowania nowoczesnych technik badawczych jest niepodważalna i niezbędna w każdej dyscyplinie naukowej, to za nie mniej ważne uważa się niepoprzestawanie wyłącznie na etapie pozyskiwania danych, które przyczyniają się do tworzenia bazy obiektów archeologicznych podlegających ochronie, ale nie przynoszą spodziewanej odpowiedzi na postawione pytanie: jak je chronić?
Podczas zabiegów konserwatorskich inwentaryzacji zabytków archeologicznych rodzą się kolejne pytania: gdzie i jakie są czasowe oraz materialne granice ochrony dziedzictwa archeologicznego? Różnorodność zarejestrowanych przykładów reliktów form terenowych począwszy od śladów dawnej orki, poprzez negatywy historycznych obiektów architektury po linie okopów wojennych czy sporządzone wykazy nowożytnych przedmiotów pozyskanych w toku poszukiwań zabytków wymagają od konserwatora podjęcia właściwych decyzji, które nierzadko wzbudzają skrajne reakcje. Czy zatem ochrona zabytków archeologicznych jest sprawnie wypełniana?
Konserwatorstwo archeologiczne winno być postrzegane jako złożony proces składający się z trzech elementów: "inwentaryzacji, ochrony, zarządzania", gdzie zarządzanie jest rozumiane pod pojęciem długotrwałych programów konserwatorskich opracowanych dla określonych grup zabytków archeologicznych. Obowiązująca w naszym kraju Ustawa z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami umożliwia zastosowanie szeregu efektywnych działań, jednakże aktualny system ochrony zabytków jest nadal skoncentrowany na "inwentaryzacji" i "ochronie", a trzeci element "zarządzanie" jest wciąż niezwykle trudny w realizacji.
Przedmiotem artykułu jest zagadnienie możliwości poszerzania zakresu kompetencji są-dów administracyjnych do merytorycznego orzekania, analizowane w świetle regulacji konstytu-cyjnej. Przeciwko wyposażeniu sądów administracyjnych w kompetencje do rozstrzygania spraw administracyjnych w szerszym niż dotychczas zakresie podnoszone są argumenty, że jest to nie-zgodne z konstytucyjnym pojęciem "kontroli" zawartym w art. 184 Konstytucji oraz konstytucyjną zasadą podziału władz. Analizując te kwestie, autorka prezentuje stanowisko odmienne, wskazując, że art. 184 Konstytucji nie można rozpatrywać w oderwaniu od art. 45 ustawy zasadniczej i prze-widzianych tam gwarancji, co wpływa na sposób jego interpretacji. Z kolei odnosząc się do zasa-dy podziału władz, uważa, że należy uwzględniać jej cel, którym jest przede wszystkim ochrona praw człowieka, oraz odwołać się do wartości konstytucyjnych, takich jak zapewnienie rzetelności i sprawności działaniu instytucji publicznych.
Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie argumentacji na rzecz pojmowania kodeksu etycznego jako instytucjonalnej ramy reguł, w ramach których prawnik powinien się poruszać, oraz celów, do których ma dążyć. Przedstawione zadanie zamierzam zrealizować w trzech punktach. Naj-pierw zaprezentuję główne zarzuty stawiane etyce kodeksowej. W argumentacji tej podnosi się, że kodeksowy charakter etyki zawodowej prowadzi albo może prowadzić do marginalizacji moralnej odpowiedzialności oraz utraty sprawstwa podmiotowego. Następnie przejdę do obrony etyki kodekso-wej. W tym celu odwołam się do tytułowego pojęcia roli, wykazując, że sytuacja konfliktu w zawodzie prawnika jest cechą tej profesji, dlatego konieczne jest budowanie instytucjonalnej ramy, która pozwala na skoordynowaną działalność w obliczu rozmaitych napięć. Argument ten wzmacnia przedstawianie kodeksu etycznego jako zabezpieczenia przed wyjściem prawnika z roli w sytuacji konfliktu związa-nego z działalnością zawodową. Celem tego zabezpieczenia jest ochrona klienta.
Obecnie bezpieczeństwo w ruchu drogowym należy do najważniejszych wyzwań wielu dziedzin: zarówno w zakresie transportu, logistyki, jak i kwestii społecznej i ekonomicznej. Nieustannie wzrastający ruch drogowy oraz rosnąca liczba przewożonych towarów i osób znajdują się w spectrum działalności wielu resortów, instytucji i organizacji społecznych. Zapewnienie odpowiednich warunków bezpieczeństwa, których zadaniem jest ochrona zdrowia i życia ludzi, stanowi aktualnie najistotniejszą wartość. Bezpieczeństwo ruchu drogowego jest zatem jednym z najistotniejszych aspektów polityki zarówno Polski, jak i Unii Europejskiej. Innowacyjne rozwiązania powinny ograniczać negatywny wpływ ruchu drogowego przede wszystkim na społeczeństwo i środowisko. W tej sytuacji jednym z najistotniejszych narzędzi są programy wpływające na bezpieczeństwo użytkowników ruchu drogowego. W artykule zaprezentowano badania opinii społecznej na zagadnienia związane z bezpieczeństwem ruchu drogowego oraz przedstawiono działania, jakie podejmuje Polska, ale również te działania, które wynikają ze strategii bezpieczeństwa ruchu drogowego UE.
W artykule podjęto istotną kwestię ochrony granic Rzeczypospolitej Polskiej. Zdefiniowano najważniejsze elementy organizacji państwa wskazując, że ochrona granic jest ważna z punktu widzenia jego bezpieczeństwa i zachowania suwerenności. Zauważono, że pomimo istnienia wielu sektorów bezpieczeństwa działania zmierzające do jego zapewnienia, poprzez ochronę granic muszą mieć charakter kompleksowy i interdyscyplinarny.
Dokładnej analizie poddano te determinanty, które powodują szczególne zagrożenie dla granicy państwa. Za takowe uznano: terroryzm, zwłaszcza islamski, niekontrolowane ruchy migracyjne, przestępczość zorganizowaną, skażenia sanitarne i epidemiologiczne. Wskazano też na konieczność ochrony granic przed zorganizowanym przemytem, zwłaszcza: środków odurzających i psychotropowych, materiałów radioaktywnych, niebezpiecznych odpadów, broni, amunicji i innych środków walki, kradzionych samochodów, alkoholu, papierosów i dzieł sztuki.
Opisano role i zadania służb specjalnych w systemie ochrony granic z uwzględnieniem ich podziału na służby cywilne i wojskowe. W podsumowaniu przedstawiono kierunki działań jakie winny być realizowane przez służby specjalne w warunkach postępującej globalizacji zagrożeń.
Ochrona przed hałasem stanowi jedno z ważniejszych wyzwań współczesnego świata. Problem oceny i zarządzania poziomem hałasu w środowisku podejmuje Dyrektywa 2002/49/WE. Jednym z zaproponowanych w niej instrumentów jest tworzenie obszarów cichych na terenie aglomeracji oraz poza aglomeracją. Instrument ten został wprowadzony także do obowiązującej w Polsce ustawy Prawo ochrony środowiska (2001). Wyznaczenie obszarów cichych należy do kompetencji rad powiatów i jest wiążą[1]ce dla instrumentów planowania i zagospodarowania przestrzennego. Choć identyfikacja obszarów cichych w Europie nadal trwa, to zauważalny jest różny stopień zaawansowania poszczególnych krajów Europy. W Polsce instrument ten jest traktowany marginalnie. Celem badań jest identyfikacja obszarów cichych w dwóch miastach Polski: Lublinie i Radomiu. Dla nich przeprowadzono analizę dokumentów strategiczno-planistycznych oraz badania sondażowe wśród mieszkańców. Na koniec przedstawiono wyzwania planistyczne i projektowe w zakresie wyznaczenia i zagospodarowania obszarów cichych. Odniesiono się też do idei krajobrazu dźwiękowego i projektowania akustycznego.
Cyberprzestrzeń z roku na rok jest coraz większa, a jej wpływ na życie ludzkie coraz bardziej widoczny. Właściwa ochrona wszystkich procesów, które mogą negatywnie wpływać na życie ludzi, jest zatem niezbędnym elementem, który powinien towarzyszyć szybkiemu rozwojowi informacyjno-komunikacyjnemu. Bezpieczna cyberprzestrzeń jest również ściśle związana z wewnętrznym i zewnętrznym bezpieczeństwem każdego kraju. Przygotowanie odpowiednich międzynarodowych gwarancji bezpieczeństwa w cyberprzestrzeni jest nie tylko wyzwaniem dla poszczególnych krajów, ale przede wszystkim dla globalnych instytucji zapewniających pokój. Unia Europejska i Rada Europy powinny być liderami w tym zakresie. Brak przepisów prawnych dotyczących bezpiecznej cyberprzestrzeni to możliwość narażenia ludzi na przejęcie kontroli nad ich prywatnością, kradzieżą danych lub innymi przestępstwami. Dlatego wdrażanie norm europejskich powinno mieć zastosowanie w każdym kraju. Rządy powinny dodatkowo podkreślać edukację społeczną i rozpowszechniać wiedzę o zagrożeniach w cyberprzestrzeni. Koordynacja tych dwóch działań daje nadzieję, że rozwijająca się cyberprzestrzeń w przyszłości nie zniszczy życia ludzi.
Działalność Policji w zakresie sportowych imprez masowych, w tym meczów piłki nożnej ukierunkowana jest przede wszystkim na zabezpieczeniu rejonu bezpośrednio przyległego do miejsca odbywania imprezy, tras dojścia uczestników, przejazdów uczestników i kibiców środkami transportu publicznego i środkami komunikacji miejskiej, a także prywatnymi środkami transportu. To właśnie przejazdy kibiców piłkarskich generują obecnie największe zagrożenia bezpieczeństwa i porządku publicznego. Mają one szczególny charakter, gdyż dotyczą nie tylko samych grup kibicowskich, ale stwarzają niebezpieczeństwo dla osób postronnych (niezwiązanych z daną imprezą). W związku z tym głównym zadaniem Policji jest ochrona życia zdrowia i mienia oraz zapewnienie bezpieczeństwa i porządku publicznego. Natomiast sposób organizacji, przygotowania, planowania i realizacji zabezpieczenia policyjnego przejazdów kibiców wymaga stosowania szeregu procedur, w tym precyzyjnie określonych zasad jego prowadzenia, które są ukierunkowane na zapobieganie wszelkiego rodzaju zjawiskom przemocy czy agresji oraz jakimkolwiek innym zachowaniom naruszającym porządek prawny. Gwarancją prawidłowego policyjnego zabezpieczenia jest rzetelna wymiana informacji oraz sprawna współpraca między zainteresowanymi stronami.
Publikacja recenzowana / Peer-reviewed publication ; Ochrona praw i wolności, a także należytego bezpieczeństwa osób z niepełnosprawnością to ważne wyzwanie dla edukacji praw człowieka w społeczeństwach i państwach współczesnej Europy. Oznacza zmianę perspektywy – zamiast wyłączności tradycyjnej pieczy administracyjnej w formie pomocy lub opieki społecznej, wciąż ważnej i potrzebnej, wybieramy perspektywę osoby z niepełnosprawnością, z poszanowaniem jej godności, potencjału i woli realizacji własnych praw, takich jak prawo do pracy, edukacji czy prawo wyborcze. Specyficzna sytuacja osób z niepełnosprawnością sprawia, że często na pierwszy plan (w sposób zrozumiały przesłaniając subiektywnie wszystko inne) wysuwa się prawo do leczenia, uzyskania środków pomocniczych czy terapii, jednakże rośnie świadomość nierównego traktowania w innych dziedzinach – od edukacji po prawa polityczne i bezpieczeństwo, które stanowi współcześnie jedną z najważniejszych potrzeb ludzi, szczególnie tych borykających się z różnymi formami niepełnosprawności. Wzrostowi tej indywidualnej świadomości nie towarzyszą wystarczająco szybkie zmiany w działaniach państw. Celem opracowania jest ukazanie roli i znaczenia kwestii prawno-instytucjonalnych jako ważnego uwarunkowania bezpieczeństwa osób niepełnosprawnych. Artykuł zawiera prezentację międzynarodowych regulacji prawnych dotyczących praw osób niepełnosprawnych, poprzedzoną omówieniem pojęć dotyczących praw człowieka oraz zarysem historycznym międzynarodowych aktów zawierających gwarancje tych praw. Pomimo że na przestrzeni wieków powstało wiele dokumentów normatywnych regulujących kwestie związane z funkcjonowaniem tej grupy w społeczeństwie, osoby niepełnosprawne ciągle mogą mieć poczucie dyskryminacji i wykluczenia z wielu obszarów działalności ludzkiej. Współczesność wymaga, by kwestie związane z pełnym, a przez to aktywnym ich uczestnictwem w głównym nurcie życia społecznego znalazły swoje odzwierciedlenie w przepisach prawnych. Autorka formułuje tezę, że stworzenie instrumentów normatywnych pozwoli osobom niepełnosprawnym dochodzić własnych praw oraz wymagać ich respektowania przez innych. Niezwykle ważnym przedsięwzięciem jest także powoływanie instytucji stojących na straży przestrzegania przez organy państwowe, podmioty pozarządowe i społeczeństwo tych uregulowań oraz służących pomocą i wsparciem osobom niepełnosprawnym. ; The purpose of this paper is twofold. First, it aims to present the current challenges and opportunities facing by the European antidiscrimination policy, and second it aims to move beyond the myth and stereotypes to take a closer look at 'rights parity' for disable people. It seeks to off er an overview of the problems of educational discrimination and disadvantage faced by disabled people, and the current legislative and policy measures for addressing these at international and EU levels. It examines some of the gaps, and barriers to eff ective implementation of measures in the fi eld of education and training, highlights areas where further eff orts is needed and makes some recommendations for actions at European, national and educational institutional levels. The author formulates thesis saying that the large number and diversity of legal acts concerning disabled people raises social awareness in this area, at the same time causing, however, an informational chaos in which it is hard to point to the instruments of effi cient execution of such rights. Therefore, it is vital for their real respect that the obedience to those laws is monitored both by especially nominated public subjects and non-governmental organizations. Although, in recent years, there has been a considerable change approach to close the protection gap and ensure that persons with disabilities enjoy the same standards of equality rights and dignity as everyone else, the most compelling human rights issues of our day – built environments and accessibility of persons with disabilities, still requires constant attention. Persons with disabilities face discrimination and barriers that restrict them from participating in society on an equal basis with others every day. They are denied their rights to be included in the general school system, to be employed, to live independently in the community, to move freely, to vote, to enjoy social protection, to access justice, and to choose medical treatment.
Legal sciences, raising food safety as the subject of research, focus mainly on striving to ensure sufficiently effective legal regulations and the system of bodies controlling and supervising the food market that determine the correct health quality of food. One such body is the Veterinary Inspection. And while it focuses in its tasks mainly on the protection of animal health, it directly and indirectly affects the maintenance of food health requirements. Supervision exercised by the said Inspection plays an important role in ensuring a high level of protection of human life and health, and also protects the economic interests of the consumer. These two goals are basic. Additional objectives are protection of the reliability of commercial transactions, ensuring the free movement of food in the European Union, protection of animal health and living conditions and protection of the environment. They are of particular importance for determining acceptable limits of competences that can be entrusted to public administration bodies, including the said Inspection. The article presents the activities of the Veterinary Inspection to protect food safety and selected executive forms that it uses for this purpose. These types of entities are equipped with such forms of activity because they fulfill a protective function in the public administration system. However, this function implies the obligation to protect many different values desired individually, as well as maintain (ensure) objectively desired states of affairs, phenomena and processes. ; Nauki prawne, podnosząc jako przedmiot badań bezpieczeństwo żywności, skupiają się głównie na dążeniu do zapewnienia odpowiednio skutecznych regulacji prawnych i systemu organów sprawujących kontrolę i nadzór nad rynkiem spożywczym, które determinują prawidłową jakość zdrowotną żywności. Jednym z takich organów jest Inspekcja Weterynaryjna. I o ile skupia się ona w swoich zadaniach głównie na ochronie zdrowia zwierząt, to jednak w sposób bezpośredni i pośredni wpływa na zachowanie wymagań bezpieczeństwa żywności. Sprawowany przez omawianą Inspekcję nadzór pełni istotną rolę w zapewnieniu wysokiego poziomu ochrony życia i zdrowia człowieka, a ponadto chroni interesy ekonomiczne konsumenta. Te dwa cele mają charakter podstawowy. Dodatkowymi celami są: ochrona rzetelności transakcji handlowych, zapewnienie swobodnego przepływu żywności w Unii Europejskiej, ochrona zdrowia i warunków życia zwierząt oraz ochrona środowiska. Mają one szczególne znaczenie dla wyznaczenia dopuszczalnych granic kompetencji, jakie mogą być powierzone organom administracji publicznej, w tym omawianej Inspekcji. Artykuł przedstawia działania Inspekcji Weterynaryjnej mające na celu ochronę bezpieczeństwa żywności oraz stosowane przez nią wybrane formy władcze o charakterze policyjnym. Tego rodzaju podmioty są wyposażone w takie formy działania, ponieważ pełnią w systemie administracji publicznej przede wszystkim funkcję ochronną. Natomiast z tej funkcji wynika powinność ochrony wielu zróżnicowanych wartości pożądanych jednostkowo, jak i utrzymania (zapewnienia) obiektywnie pożądanych stanów rzeczy, zjawisk i procesów.
In: Ruch prawniczy, ekonomiczny i socjologiczny: organ Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza i Uniwersytetu Ekonomicznego w Poznaniu, Band 80, Heft 1, S. 111-118
Akcesja do Unii Europejskiej dokonana na podstawie art. 90 ust. 1 Konstytucji RP była w sferze wartości zgodna z celem tego przepisu i spełniała warunki jego zastosowania. Także później, w okresie członkostwa w Unii Europejskiej, polska praktyka ustrojowa nie odbiegała od unijnych standardów aksjologicznych. Sposób rozumienia demokratycznego państwa prawnego, o którym mowa w art. 2 Konstytucji, był bowiem spójny z treścią wartości wspólnych państwom członkowskim, stanowiących zgodnie z art. 2 TUE ustrojową podstawę Unii. Istotą systemu tych wspólnych wartości jest to, by realizowanie przez organy władzy publicznej woli obywateli wyrażonej w wolnych wyborach następowało z poszanowaniem zasad państwa prawnego, na które składają się przede wszystkim: podział władzy, ze szczególnym uwzględnieniem niezależności sądów i niezawisłości sędziów, pluralizm polityczny, ochrona praw jednostki, respektowanie praw mniejszości. Nieprzestrzeganie wartości, o których mowa w art. 2 Konstytucji oraz w art. 2 TUE, podważyłoby cel i treść art. 90 ust. 1 Konstytucji, a w świetle wiążącego RP prawa unijnego – mogłoby narazić Polskę na objęcie jej mechanizmem kontroli przewidzianym w art. 7 TUE.
