Suchergebnisse

<p>Η ανάλυσή μου επικεντρώνεται στο κλασικό για την κοινωνική θεωρία πρόβλημα της σχέσης νοήματος και κοινωνικού πράττειν. Επιχειρώ να τεκμηριώσω τη θέση ότι η επίλυση του προβλήματος αυτού εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την αποσαφήνιση των εννοιών της φαντασίας, της κουλτούρας και της ιδεολογίας. Στην αποσαφήνιση αυτή μπορεί να συμβάλει μια διαφορετικού τύπου ανάλυση των συναφών αναλύσεων του Ντυρκέμ, του Βέμπερ και τον Μαρξ. Ειδικότερα επισημαίνω ότι η μαρξική θεωρία προτείνει έναν ορισμό της ιδεολογίας ως νομιμοποίησης των σχέσεων κυριαρχίας, ο οποίος επιτρέπει στην κοινωνική θεωρία να αποφύγει τον εγκλωβισμό της στο πρόβλημα της κριτηριολογικής διαφοροποίησης της επιστήμης από την ιδεολογία, παρέχοντάς της έτσι τη δυνατότητα να εξετάσει την ιδεολογία μέσα στα ευρύτερα συμφραζόμενα της κουλτούρας. Η έννοια της κουλτούρας νοείται εν προκειμένω με βάση τη σχετική βεμπεριανή προσέγγιση- ωστόσο, θεωρώ, σε αντίθεση προς τον Βέμπερ, ότι η κουλτούρα δεν συνιστά έννοια βάσης εφ ' όσον η θεωρητική της εγκυρότητα αντλείται σε τελική ανάλυση από την εκάστοτε κυρίαρχη κοινωνική διαίρεση. Τέλος, διατυπώνω την άποψη ότι η δημιουργία νέων μορφών κοινωνικής δράσης δεν μπορεί να κατανοηθεί αν δεν προσφύγουμε σε μια κοινωνικά προσδιορισμένη έννοια της φαντασίας.</p>

Δεν διατίθεται περίληψη στα ελληνικά

<p><em>Στο άρθρο αυτό παρουσιάζεται μια πρώτη ανάλυση των απόψεων που έχουν οι εκπαιδευτικοί για </em>την <em>εισαγωγή και την αξιοποίηση σύγχρονων μορφών επικοινωνίας στην εκπαίδευση. Πρόκειται για απόψεις οι οποίες προέκυψαν στο πλαίσιο ευθύτερης έρευνας. Διερευνάται επίσης κριτικά το κοινό μεθοδολογικό υπόβαθρο στο οποίο φαίνεται να στηρίζονται τόσο η εκπαιδευτική πολιτική όσο και τα μοντέλα που καταγράψει η θεωρία στον τομέα αυτόν. Η εναλλακτική προσέγγιση, η οποία σκιαγραφείται. ξεκινά μεθοδολογικά από την υπόθεση ότι τόσο το διαδίκτυο όσο και η κινούμενη εικόνα αποτελούν κατά βάση μη παραδοσιακές μορφές επικοινωνίας. Από την άποψη αυτή, δεν αρκεί </em>οι <em>σύγχρονες μορφές επικοινωνίας να αποτελούν απλώς επέκταση ή συμπλήρωμα των ήδη κατεστημένων προσεγγίσεων και μορφών εκπαίδευσης, οι οποίες προσανατολίζονται στη διαμόρφωση νέου τύπου χειρωνακτών. Απαιτείται ριζική και συνολική αναδιάρθρωση τον θεσμού, η οποία συνδέεται άμεσα με το δημοκρατικό του χαρακτήρα.</em></p>

Abstract This paper focuses on the textual characteristics of the main article (editorial) of Greek newspapers in the context of commenting on political parties, by using as a theoretical framework the Critical Discourse Analysis. Based on this approach, the contextual, ideological and semantic context of the main article of a paper supporting a specific party is examined, and in particular, its linguistic context (titles), its organizational structure and lexicographical characteristics, as well as the specific strategies used for promoting the ideological positions of the newspaper, 'Rizospastis'. This study highlights the similarities between the main article of publications supporting or not a specific party, as they are summarized in their macroeconomic characteristics, such as the title, the presentation of an issue, the appearance of arguments and the formulation of a certain position. Similarly, the particular features of comments on political parties are also highlighted, according to which the main article functions more as a militarized political text than as a commentary of discourse.

Στο ευρωπαϊκό πλαίσιο η δεκαετία του '90 χαρακτηρίζεται από την κυριαρχία των σοσιαλδημοκρατών στο κομματικό επίπεδο, ενώ στο ιδεολογικό το επίκεντρο έχει μετακινηθεί περισσότερο προς τις ιδέες και της αρχές του φιλελεύθερου χώρου, της κεντροδεξιάς ιδεολογίας. Στο άρθρο αυτό επισημαίνονται οι αλλαγές που σημειώθηκαν στην ελληνική κοινωνία τη δεκαετία του '90, κυρίως όσον αφορά τον πολιτικό και ιδεολογικό προσανατολισμό της, και διερευνώνται οι πιθανές επιρροές αυτών των μεταβολών στη διαμόρφωση του κομματικού πολιτικού σκηνικού, με έμφαση στον κεντροδεξιό πόλο. Υποστηρίζεται ότι για να μπορέσει η Ν.Δ., ως η κατεξοχήν εκπρόσωπος της συντηρητικής παράταξης, να αναλάβει επιτυχώς τη συσπείρωση και εκπροσώπηση των κεντροδεξιών πολιτικών δυνάμεων στη χώρα μας θα πρέπει να πληροί δύο σημαντικές προϋποθέσεις: πρώτον, να παρουσιάσει ένα συγκεκριμένο και πειστικό πρόγραμμα πολιτικών και ιδεολογικών αρχών σε σχέση με την κοινωνία που οραματίζεται και, δεύτερον, να ανταποκρίνεται πρώτη εκείνη σε όσα θα επαγγέλλεται, επιστρατεύοντας από τη μια τα πρόσωπα εκείνα που θα εγγυώνται την επιτυχία του εγχειρήματος και απομακρύνοντας, από την άλλη, όλα εκείνα τα στοιχεία, αναχρονιστικά κατάλοιπα του παρελθόντος, που μέχρι σήμερα της στερούν την ανάληψη πρωταγωνιστικού ρόλου.

Στο άρθρο αυτό επιχεφείται η συγκριτική αξιολόγηση της εξέλιξης του πολίτικου λόγου του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., από το 1974 μέχρι το 2007, με βάση τη θεωρία της επαγγελμα- τοποίησης της πολιτικής και μία από τις βασικές ερευνητικές υποθέσεις που απορρέουν από αυτή, την υπόθεση περί σταδιακής σύγκλισης και ομοιογενοποίησης του πολιτικού λόγου των κομμάτων εξουσίας. Για τον σκοπό αυτόν εφαρμόζεται ένας πρωτότυπος πειραματικός σχεδιασμός αναδρομικής αξιολόγησης. Ο έλεγχος γίνεται στο επίπεδο της πρόσληψης του πολιτικού λόγου και έχει δύο πτυχές: αφορά τόσο την πιθανή ιδεολογική σύγκλιση στην πορεία του χρόνου από το 1974 έως το 2007, όσο και την πιθανή σύγχυση της κομματικής ταυτότητας του πολιτικού λόγου την ίδια περίοδο. Τα ερευνητικά αποτελέσματα επιβεβαιώνουν προκαταρκτικά την υπόθεση εργασίας, ιδίως στο επίπεδο της ταυ- τοδότησης, αποτυπώνοντας μια πορεία διαρκώς αυξανόμενης δυσκολίας των ερωτώμε- νων να διαχωρίσουν τον λόγο ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. κατά τη διερευνώμενη περίοδο. Ταυτόχρονα, ανιχνεύονται ενδιαφέρουσες εκλεκτικές συγγένειες του λόγου των δύο κομμάτων με τα υπόλοιπα κόμματα του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Αναδεικνύεται, τέλος, η αξία της χρήσης πειραματικών μεθοδολογιών στον χώρο των κοινωνικών επιστημών.

Includes bibliographical references. ; Number of sources in the bibliography: 294 ; Thesis (Ph. D.) -- University of Cyprus, Faculty of Letters, Department of Byzantine and Modern Greek Studies, 2019. ; The University of Cyprus Library holds the printed form of the thesis. ; Τις τελευταίες δεκαετίες, οι μεσαιωνoλόγοι απέδειξαν ότι οι τελετουργικές πράξεις διαδραμάτισαν βασικό ρόλο στην πολιτική ιδεολογία των προνεωτερικών κοινωνιών και με τις μελέτες τους έδωσαν ώθηση για περαιτέρω έρευνα. Στο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο της βυζαντινής κοινωνίας, αυτοκρατορικές τελετές, όπως για παράδειγμα στέψεις, πανηγυρικές πομπές και γάμοι, αναδείκνυαν την ιδιαίτερη φύση της αυτοκρατορικής κυριαρχίας και ήταν εκφραστές διάφορων πτυχών της πολιτικής ιδεολογίας της αυτοκρατορικής αυλής. Από την οπτική αυτή, οι τελετές της αυλής των Παλαιολόγων μπορούν να ιδωθούν ως συμβολικές πράξεις που αποσκοπούσαν στην προώθηση της αυτοκρατορικής πολιτικής σκέψης κατά την ύστερη Βυζαντινή περίοδο. Μέσα σε αυτό το ερευνητικό κλίμα, η διδακτορική μου διατριβή εξετάζει τις τελετές ανάδειξης των Παλαιολόγων ως μέσο έκφρασης της ιεραρχικής τάξης και των ιδεολογικών αξιώσεων της αυτοκρατορικής αυλής της Κωνσταντινούπολης με ιδιαίτερη έμφαση στην περίοδο 1261–1357. Ο στόχος της παρούσας μελέτης δεν είναι μόνο να συμβάλει στην ακαδημαϊκή έρευνα που αφορά στις Βυζαντινές αυτοκρατορικές τελετές, αλλά και να διαμορφώσει μια καινούργια αντίληψη για την πολιτική ιδεολογία των Παλαιολόγων μέσα από μια νέα ανάγνωση και ερμηνεία των σχετικών ιστοριογραφικών πηγών της περιόδου. Ως θεωρητικό και μεθοδολογικό υπόβαθρο χρησιμοποιούνται σχετικά πρόσφατες ανθρωπολογικές και κοινωνιολογικές μελέτες που καταπιάνονται με το τελετουργικό στις δυτικές μεσαιωνικές κοινωνίες, ενώ ταυτόχρονα λαμβάνεται υπόψη η αφηγηματική δομή των ιστοριογραφικών κειμένων σε σχέση με τις προθέσεις του εκάστοτε Βυζαντινού ιστοριογράφου. Συγκεκριμένα, η προσέγγισή μου διαφωτίζει παραμελημένες έως τώρα θεματικές πτυχές της αυτοκρατορικής διαδοχής, των τελετουργικών τρόπων επίλυσης των ενδοδυναστικών συγκρούσεων, καθώς επίσης και των συμβολικών προβολών της αυτοκρατορικής εξουσίας και δύναμης μέσα από τα έργα των υστεροβυζαντινών συγγραφέων Γεώργιου Ακροπολίτη, Γεώργιου Παχυμέρη, Νικηφόρου Γρηγορά, και Ιωάννη Στ΄ Καντακουζηνού. Όσον αφορά στο θέμα της διατριβής, τα τελετουργικά στοιχεία που συνδέονται με την ανάδειξη των Παλαιολόγων στον αυτοκρατορικό θρόνο αναλύονται ως μέσο δημόσιας μεταβίβασης εξουσίας και νομιμοποίησης των πολιτικών δικαιωμάτων της δυναστείας σε σχέση με την κληρονομική διαδοχή. Ορισμένα τελετουργικά που τελούνταν πριν από το 1261 ή συνέχισαν να τελούνται μετά το 1354, λόγου χάρη η ανύψωση σε ασπίδα, ο όρκος πίστης και το εκκλησιαστικό χρίσμα, εξετάζονται εδώ με βάση τις ιστοριογραφικές αφηγήσεις της υπό συζήτηση εποχής για να υπογραμμίσουν νέες τάσεις και αντιλήψεις ως προς το συμβολισμό και την ιδεολογική τους σημασία. Τέλος, στο πλαίσιο ανάλυσης των εμφύλιων πολέμων, επιχειρείται μια επισκόπηση της διπλωματικής δραστηριότητας και της τελετουργικής συμπεριφοράς των Παλαιολόγων αυτοκρατόρων που συνδέεται με το χειρισμό των ενδοδυναστικών συγκρούσεων. Παράλληλα, αξιολογείται η αποτελεσματικότητα των πρεσβειών και των προκαθορισμένων συμφωνιών για τη θέσπιση συμμαχιών. Εν γένει, τα νέα πορίσματα συμβάλλουν στην κατανόηση ευρέως ανεξερεύνητων λειτουργικών πτυχών των τελετουργικών ανάδειξης των Παλαιολόγων αυτοκρατόρων και των ιδεολογικών τους προεκτάσεων. ; Over the past decades, medievalists have demonstrated that ceremonies played a key role in the political culture of pre-modern societies and their studies have provided the impetus for further research. In the sociopolitical framework of Byzantine society, imperial ceremonies such as coronations, processions, and weddings enacted the elevated nature of imperial rule and manifested different aspects of the imperial court's political ideology. In this respect, Palaiologan court ceremonies can be examined as symbolic acts that conveyed and promoted the late Byzantine imperial political thought. Within this research framework, my dissertation explores the Palaiologan imperial accession ceremonies as a symbolic expression of hierarchical order and ideological claims of the imperial court of Constantinople in the period 1261–1357. The aim of the present study is not only to contribute to scholarly research with reference to late Byzantine imperial ceremonies, but also to provide a fresh insight into the Palaiologan political ideology through a re-reading of the relevant historiographical sources. The new methodological approach that I apply closely follows the adjacent disciplines of anthropology and sociology with regard to the ceremonies of Western medieval societies, while at the same time it takes into consideration the narrative structure of historiographical texts in relation to the Byzantine authorial intentions. In particular, my approach sheds new light to hitherto neglected thematic aspects of imperial accession, intra-dynastic conflict resolution, and symbolic projection of status and power, focusing on late Byzantine historiographical narratives, namely the works of George Akropolites, George Pachymeres, Nikephoros Gregoras, and John VI Kantakouzenos. As regards the topic of this dissertation, the ceremonial elements connected with the accession of the Palaiologans to the imperial throne are analyzed as a vehicle for publicly transferring power and legitimizing the rights of the dynastic succession. A number of rituals that were performed before 1261 or continued to be performed after 1354 such as the shield-raising, the oath-taking and the anointing ceremony are examined to show new trends and conceptions depicted in the Late Byzantine historiographical narratives. Finally, to offer an overview of the Palaiologans' diplomatic activity and ritual behavior concerning the handling of intra-dynastic conflicts, some chapters also focus on the efficiency of embassies and pre-arranged agreements in establishing alliances during the years of the civil wars. Overall, the new findings contribute to the understanding of widely unexplored functional aspects of the Palaiologan imperial accession ceremonies and their ideological ramifications.

Vassilios Bogiatzis. Μετέωρος μοντερνισμός: τεχνολογία, ιδεολογία της επιστήμης και πολιτική στην Ελλάδα του μεσοπολέμου (1922–1940) [Suspending modernism: technology, the ideology of science and politics in interwar Greece, 1922–1940]. Athens: Eurasia. 2012. 496 pp

Vicky Karafoulidou Η γλώσσα του Σοσιαλισμού: ταξική προοπτική και εθνική ιδεολογία στον ελληνικό 19ο αιώνα [The Language of Socialism: the Perspective of Class and National Ideology in the Greek 19th Century] Athens: Vivliorama, 2011. 476 pp.

Στο άρθρο αναλύονται ιστορικά δύο κτητορικές επιγραφές του νότιου ελλαδικού χώρου, των Αγίων Θεοδώρων στην Καφιόνα της Μάνης και του Αγίου Γεωργίου στα Ντουριάνικα Κυθήρων, που χρονολογούνται σε μια περίοδο γενικότερης πολιτικής αναστάτωσης λόγω της αντιπαράθεσης Φράγκων και Βυζαντινών για την κυριαρχία στην περιοχή και αναφέρουν το όνομα του βυζαντινού αυτοκράτορα Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγου. Αποδεικνύεται πως η αναφορά του Μιχαήλ Η΄ δεν χρησιμοποιείται απλώς ως μια τυπική χρονολογική ένδειξη αλλά εμπεριέχει ένα επίκαιρο πολιτικό μήνυμα από την πλευρά των χορηγών. ; This article historically analyzes two donor inscriptions in southern Greece, one at Hagioi Theodoroi in Kaphiona, Mani and the other at Saint George in Dourianika, Kythera. These are dated to a period of general political unrest due to the struggle between the Franks and the Byzantines for dominance in the region. They also mention the name of the Byzantine emperor Michael VIII Paleologos, the reference to which, as is shown, does not just serve as a general indication of the time period but contains a topical political message on the part of the donors.

Δεν διατίθεται περίληψη / no abstract available