Το άρθρο αναφέρεται σε τρία επεισόδια πού διαδραματίστηκαν στη Σμύρνη στις αρχές του 20ου αιώνα. Το πρώτο περιγράφει τη σύγκρουση του Έλληνα προξένου Σταμάτιου Αντωνόπουλου με τις τοπικές οθωμανικές αρχές στα 1904-1905, το δεύτερο την εκλογή του καθηγητή Παύλου Καρολίδη ως εκπροσώπου του νομού Αιδινίου στην οθωμανική βουλή στα 1908 και το τρίτο το μποϋκοτάζ πού κήρυξαν ομάδες πού ελέγχονταν από την Επιτροπή «Ένωση και Πρόοδος» εναντίον της ελληνικής εμπορικής δραστηριότητας. Ο συγγραφέας εντάσσει τη συζήτηση για τα περιστατικά αυτά σε δύο διαφορετικά "ιστοριογραφικά πλαίσια. Το ένα αφορά τη μελέτη των ελληνορθόδοξων κοινοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και πιο συγκεκριμένα της Σμύρνης, ως μίας από τις δυναμικότερες περιπτώσεις, και τα άλλο τη μελέτη της ύστερης οθωμανικής κοινωνίας συνολικά. Τα θέματα που αναδεικνύονται είναι η διαδικασία ενσωμάτωσης διαφορετικών πληθυσμών στη διαμόρφωση κοινής ελληνικής ταυτότητας, οι τρόποι με τους οποίους οι ηγετικές ομάδες επιτελούν το ρόλο τους στον δημόσιο χώρο, η σημασία που έχει για την ισορροπία των επιλογών στην πόλη η λειτουργία κοινωνικών και πολιτικών δικτύων πού εκτείνονται μέχρι την πρωτεύουσα Κωνσταντινούπολη, καθώς και η ιδιομορφία της πόλης αυτής πού όχι μόνο ήταν κατά τα μεγαλύτερο τμήμα της χριστιανική, αλλά διέθετε και έναν μουσουλμανικό πληθυσμό πού ενίοτε αψηφούσε την κεντρική εξουσία. Τέλος, ό συγγραφέας, με αφορμή τις διπλωματικές πηγές πού χρησιμοποιεί αναλύει θέματα ορολογίας και προτείνει τρόπους για μια πιο σύνθετη ανάγνωσή τους.
Το άρθρο αναφέρεται σε τρία επεισόδια πού διαδραματίστηκαν στη Σμύρνη στις αρχές του 20ου αιώνα. Το πρώτο περιγράφει τη σύγκρουση του Έλληνα προξένου Σταμάτιου Αντωνόπουλου με τις τοπικές οθωμανικές αρχές στα 1904-1905, το δεύτερο την εκλογή του καθηγητή Παύλου Καρολίδη ως εκπροσώπου του νομού Αιδινίου στην οθωμανική βουλή στα 1908 και το τρίτο το μποϋκοτάζ πού κήρυξαν ομάδες πού ελέγχονταν από την Επιτροπή «Ένωση και Πρόοδος» εναντίον της ελληνικής εμπορικής δραστηριότητας. Ο συγγραφέας εντάσσει τη συζήτηση για τα περιστατικά αυτά σε δύο διαφορετικά "ιστοριογραφικά πλαίσια. Το ένα αφορά τη μελέτη των ελληνορθόδοξων κοινοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και πιο συγκεκριμένα της Σμύρνης, ως μίας από τις δυναμικότερες περιπτώσεις, και τα άλλο τη μελέτη της ύστερης οθωμανικής κοινωνίας συνολικά. Τα θέματα που αναδεικνύονται είναι η διαδικασία ενσωμάτωσης διαφορετικών πληθυσμών στη διαμόρφωση κοινής ελληνικής ταυτότητας, οι τρόποι με τους οποίους οι ηγετικές ομάδες επιτελούν το ρόλο τους στον δημόσιο χώρο, η σημασία που έχει για την ισορροπία των επιλογών στην πόλη η λειτουργία κοινωνικών και πολιτικών δικτύων πού εκτείνονται μέχρι την πρωτεύουσα Κωνσταντινούπολη, καθώς και η ιδιομορφία της πόλης αυτής πού όχι μόνο ήταν κατά τα μεγαλύτερο τμήμα της χριστιανική, αλλά διέθετε και έναν μουσουλμανικό πληθυσμό πού ενίοτε αψηφούσε την κεντρική εξουσία. Τέλος, ό συγγραφέας, με αφορμή τις διπλωματικές πηγές πού χρησιμοποιεί αναλύει θέματα ορολογίας και προτείνει τρόπους για μια πιο σύνθετη ανάγνωσή τους.
Ό ρόλος των Ελλήνων γιατρών στήν πολιτική καί πνευματική ζωή τωνρουμανικών ήγεμονιών κατά τον 17ο καί 18ο αιώνα έχει μελετηθεί άπό διάφορεςάπόψεις, σύμφωνα με τό παρόν στάδιο των έρευνών καί των ιδίωνάναζητήσεων σε ρουμανικές ή έλληνικές βιβλιοθήκες καί άρχεΐα.Διαπιστώθηκε ότι ή μεγάλη πλειοψηφία των έλλήνων γιατρών, όπωςεξάλλου καί άλλων λογίων, σπούδασε σε ιταλικά πανεπιστημιακά κέντρακαί ιδίως στήν Πάδοβα. Άπό τό δεύτερο όμως μισό του 18ου αιώνα, όταν ήέλληνική διασπορά, λόγω οίκονομικοκοινωνικών συμφερόντων, στράφηκεπρος τήν κεντρική Ευρώπη, συναντούμε έλληνες φοιτητές στή Βιέννη καίστα γερμανικά πανεπιστήμια, χωρίς όμως να διακόπτεται ή παράδοση τήςφοίτησης σέ ιταλικά πανεπιστήμια. Παράλληλα μέ τήν αύξηση του ενδιαφέροντοςτής Γαλλίας καί τής Αγγλίας για τις έλληνικές περιοχές, διαπιστώνουμετήν παρουσία πολλών Έλλήνων νέων στα πανεπιστήμια τών άντί-στοιχων χωρών. Είναι γνωστό έπίσης ότι, τουλάχιστον σέ πρώτη φάση, οίμέλλοντες γιατροί άποκτοΰσαν ιατρικές γνώσεις στήν Κωνσταντινούποληκαί στις ρουμανικές ήγεμονίες.Ή συγγραφέας άποδέχεται τήν άποψη ότι υπήρχαν ιατρικές σπουδές στιςΗγεμονικές Άκαδημίες του Βουκουρεστίου καί του Ίασίου. Απόδειξηάποτελοΰν τα πολυάριθμα χειρόγραφα-μαθηματάρια μέ παρασελίδιες σημειώσεις,που προέρχονται άπό τή Σχολή τοΰ Αγίου Σάββα, καί τα όποια θάπρέπει νά χρησιμοποιούνταν μόνον άπό μαθητές κι όχι άπό πρακτικούςγιατρούς. Εξάλλου τά ιατρικά αύτά χειρόγραφα συνοδεύονται άπό σημειώσειςφυσιολογίας ή φυσικής, άστρονομίας, βοτανικής, φιλοσοφίας κτλ. καίάποτελοΰν μεταφράσεις στα νέα έλληνικά, έκ μέρους καθηγητών τών ΗγεμονικώνΆκαδημιών καί λιγότερο άπό κυρίως γιατρούς. Όμως όρισμένασυνταγολόγια χρησιμοποιήθηκαν μέ βεβαιότητα άπό γιατρούς.Οί κυρίως γιατροί, μέ άντίστοιχες σπουδές, τούς όποιους συναντούμεστις ρουμανικές αύλές, είναι μεταφραστές σύγχρονων κειμένων ιατρικής, πού κυκλοφορούσαν τότε στήν 'Ιταλία, Γαλλία, Αύστρία καί Γερμανία καίλιγότερο έργων τού 'Ιπποκράτη, τού Γαληνού ή τού Ψελλοΰ.Μελετήθηκε ή δραστηριότητα των έλλήνων ιατροφιλοσόφων στις ρουμανικέςηγεμονικές αύλές καί Ιδίως στήν αύλή τού Κωνσταντίνου Μπραν-κοβεάνου καί Νικολάου Μαυροκορδάτου. 'Έλληνες γιατροί υπήρξαν καθηγητέςστις Ηγεμονικές Άκαδημίες, άλλα καί διορθωτές-έπιμελητές καί μεταφραστέςδιαφόρων έκδόσεων. Πολλοί άπό τούς έλληνες γιατρούς, πούβρίσκονταν τήν περίοδο έκείνη στις ρουμανικές ήγεμονίες, άσχολοΰνταν μέμεταφράσεις άπό τά άρχαΐα έλληνικά, τα λατινικά ή άπό νεότερες ευρωπαϊκέςγλώσσες (ιταλικά, γαλλικά, γερμανικά). 'Αλληλογραφούν επίσης πυκνάμέ ρουμάνους ήγεμόνες καί μέ προσωπικότητες τής εύρωπαϊκής πνευματικήςζωής. 'Ορισμένοι άπό αυτούς, όπως ό 'Ιάκωβος Πυλαρινός καί ό ΕμμανουήλΤιμόνης, πραγματοποίησαν δικές τους έρευνες, συνέβαλαν στήν άνάπτυ-ξη τής ιατρικής έπιστήμης καί δημοσίευσαν τά άποτελέσματα των έρευνώντους σέ περιοδικά τής ειδικότητάς τους. "Αλλοι, κάτοχοι πολύπλευρης έπι-στημονικής γνώσης, συγγράφουν εγχειρίδια φυσικής, άλγεβρας, γεωμετρίας,άστρονομίας, ήθικής, φιλοσοφίας. Άπό τήν άλληλογραφία πού διατηρούνδιαφαίνεται ή πολύπλευρη μόρφωση καί προετοιμασία τους. Τά κείμενατων Έλλήνων γιατρών, είτε πρόκειται για πρωτότυπες μελέτες, είτε γιάερανίσματα, κυκλοφορούσαν στις ρουμανικές ήγεμονίες καί μάλιστα όρισμέ-να άπ' αυτά διασώζονται καί σήμερα, σέ μορφή χειρογράφου, στή Βιβλιοθήκητής Ρουμανικής 'Ακαδημίας στό Βουκουρέστι.'Ορισμένοι έγραψαν καί ποιήματα, έπιγράμματα, θεατρικά, άκόμη καίμουσικά έργα. Τον 17ο καί τόν 18ο αιώνα άρχίζει να μορφοποιεΐται μια νέα κοινωνικήκατηγορία, τών γιατρών, οί όποιοι άσκοΰν τώρα τό επάγγελμά τους έπίπληρωμή. 'Ορισμένοι άπό τούς έλληνες γιατρούς, πού βρίσκονταν στις ρουμανικέςήγεμονίες, χρησιμοποίησαν τό έπάγγελμά τους γιά να άναρριχη-θοΰν στήν κοινωνική ιεραρχία, καί μάλιστα κατόρθωσαν ν' άποκτήσουνάνώτερα άξιώματα στήν Κωνσταντινούπολη, μεταξύ τών όποιων ξεχωρίζεισαφώς τό άξίωμα τού δραγομάνου, γεγονός πού είχε πολλές έπιπτώσεις στήνέξέλιξη τού έλληνικοΰ κόσμου. Άλλους έπίσης έλληνες γιατρούς τούς συναντούμεώς μεταφραστές, γραμματείς ή άκόμη καί πρόξενους σέ δυτικέςχώρες, όπου συχνά έδρασαν ύπέρ τής έλληνικής υπόθεσης.Μέ τήν ιδιότητα τού γιατρού στις αυλές τών ήγεμόνων τής Μολδαβίαςκαί τής Βλαχίας χρησιμοποιήθηκαν συχνά άπό τούς τελευταίους καί ώςκαθηγητές τών παιδιών τους, ώς προσωπικοί γραμματείς, ή ώς διπλωμάτες.Άλλοι κατόρθωσαν νά καταλάβουν όρισμένα άξιώματα όπως σπαθάριοι,λογοθέτες, δικαστές κτλ. Πολύ λίγοι παρέμειναν όριστικά καί άφομοιώθη-καν. Διαπιστώνεται ότι οί γιατροί άποτελοΰν τήν πλέον «κινητή» κατηγορίατών έλλήνων λογίων, τόσο κατά τήν περίοδο τών σπουδών τους, όσο καίκατά τήν περίοδο τής άσκησης τού έπαγγέλματός τους, ή ώς πολιτικοί, καί οί ρουμανικές ήγεμονίες τούς προσέφεραν εύνοϊκές συνθήκες για τήν άσκησητής δραστηριότητας τους στον πνευματικό καί πολιτικό τομέα.
Τό 1922 είναι τομή στήν ιστορία τής ελληνικής πεζογραφίας. Ή νέαγενιά πού πρωτοεμφανίστηκε μετά τή Μικρασιατική Καταστροφή (ή λεγάμενηΓενιά τοΰ Τριάντα) έβαλε ώς στόχο τήν άνανέωση τοΰ έλληνικοΰ μυθιστορήματος.Πέρα άπό τήν άνανέωση τών εκφραστικών μέσων, ένα άπό τάκυριότερα στοιχεία τής νέας θεματολογίας ήταν ή ίδια η ΜικρασιατικήΚαταστροφή καί οί επιπτώσεις της.Ή παρούσα ανακοίνωση περιορίζεται σέ μυθιστορήματα μέ θέμα τήνΚαταστροφή γραμμένα άπό συγγραφείς πού γεννήθηκαν ή/καί μεγάλωσανστή Μικρά 'Ασία ή στήν Κωνσταντινούπολη. Οί έντεκα άντιπροσωπευτικοίσυγγραφείς πού συμπεριέλαβα στον κατάλογό μου προήλθαν ε'ίτε άπό τήνΚωνσταντινούπολη ε'ίτε άπό τά δυτικά μέρη τής Μικράς 'Ασίας. Μετά τήνΚαταστροφή (ή λίγο πρίν), σχεδόν όλοι τους εγκαταστάθηκαν στήν 'Αθήνα.Τό θέμα τής Καταστροφής εμφανίζεται στο μυθιστόρημα μέ τρεις κυρίωςμορφές: (α) τήν άνάπλαση τής ζωής στή χαμένη πατρίδα· (β) αφηγήσεις τοΰπολέμου, τής αιχμαλωσίας καί τών διωγμών- (γ) τήν απεικόνιση τών προβλημάτωνπού αντιμετώπισαν οί πρόσφυγες κατά τήν έγκατάστασή τουςστήν Ελλάδα. Τέλος, εντάσσω τό «προσφυγικό μυθιστόρημα» καί ιδίως τό μυθιστόρηματοϋ Κοσμά Πολίτη Στοΰ Χατζή φράγκου (1963) — στή λεγόμενη «λογοτεχνίατής εξορίας». 'Ο όρος «λογοτεχνία τής εξορίας» δημιουργήθηκε άπότούς μελετητές των λογοτεχνιών οί όποιες αναπτύχθηκαν στήν έξορία, π.χ.τής γερμανικής λογοτεχνίας τοϋ εξωτερικού στήν εποχή τοϋ Χίτλερ. Παρ'όλες τίς διαφορές που ξεχωρίζουν τήν έλληνική περίπτωση άπό τίς άλλες,παρατηρούμε τήν ίδια θεματολογία (νοσταλγία, αφηγήσεις βιαιοτήτων, δυσκολίεςπροσαρμογής στό καινούριο περιβάλλον) καί πολλές ομοιότητεςστή λογοτεχνική παρουσίασή της. Ό Πολίτης άναπλάθει μέ τή μνήμη καίτή φαντασία του τή ζωή σέ μια λαϊκή γειτονιά τής Σμύρνης τό 1901-2, άλλάπαρενθέτει καί άναφορές στή μετέπειτα πορεία των προσώπων του κατά τήδιάρκεια τής Καταστροφής καί μετά τήν εγκατάστασή τους στήν Ελλάδα.Γιά τά πρόσωπα αύτά — καθώς καί για τον συγγραφέα, ή Ελλάδα δεν είναικαταφύγιο άλλα τόπος εξορίας (ξενιτιά).
The Byzantine emperor Leo III (717-741) came from the period of anarchy, but he managed to put an end to social chaos and establish a stable reign. This dissertation does not describe the reign of Leo III in a chronological order, but discusses each aspect of his policy against the historical background. Concretely speaking, the dissertation is divided into six chapters. The first chapter analyzes the development of the thematic system. Thanks to Leo's reform on the size and structure of the themata, especially the system of apothekai, the themata gradually became the basic unit of civil administration. The second chapter deals with the Ecloga compiled by Leo III. After analyzing its civil law and penal code, we can get Leo III's ideas of running the state. The third chapter discusses the relationship between Leo and Rome. During the first half of his reign, Leo III tried to control Rome, but the Empire had already lost control over northern and central Italy. On the other hand, the Empire could do nothing to help Rome fight against the Lombard invasion. Iconoclasm made the situation worse. Leo finally recognized the situation and decided to restrict the power of the Roman papacy. Under such circumstances, the papacy began to look for independence and it tried to make alliance with the Frankish kingdom. The fourth chapter deals with Leo's iconoclastic policy. Leo III himself believed in Iconoclasm and truly supported the iconoclasts. But he knew well that Iconoclasm would lead to social chaos, so he tried to restrain the movement. In a nutshell, Iconoclasm was a tug-of-war between Leo III's two identities, i.e. between a politically-minded ambitious emperor and a pious Christian with private believes. The emperor managed to achieve his religious purpose through a series of peaceful propaganda moves and sporadic acts of Iconoclasm. Meanwhile, the dominant theme of social life during the reign of Leo III was not the iconoclasm, but the praise of this new Savior of the Empire. The fifth and the sixth chapters ...
International audience Anthropogenic climate change is currently driving environmental transformation on a scale and at a pace that exceeds historical records. This represents an undeniably serious challenge to existing social, political, and economic systems. Humans have successfully faced similar challenges in the past, however. The archaeological record and Earth archives offer rare opportunities to observe the complex interaction between environmental and human systems under different climate regimes and at different spatial and temporal scales. The archaeology of climate change offers opportunities to identify the factors that promoted human resilience in the past and apply the knowledge gained to the present, contributing a much-needed, long-term perspective to climate research. One of the strengths of the archaeological record is the cultural diversity it encompasses, which offers alternatives to the solutions proposed from within the Western agro-industrial complex, which might not be viable cross-culturally. While contemporary climate discourse focuses on the importance of biodiversity, we highlight the importance of cultural diversity as a source of resilience.
The central hypothesis of the dissertation examines the impact of the Ottoman reforms on the borderlands between the Ottoman Empire and the Greek Kingdom. The Period examined extends from the time of the establishment of the Greek-Ottoman frontier to the aftermath of the reforms that followed the end of the Crimean War.The first chapter is titled " Approaching the first Ottoman=Greek borderlands" locates the history of the first Greek-Ottoman frontier and the social groups that lived in the borderland during the period of Ottoman reforms in the context of the broader debate concerning the boundaries of the Ottoman Empire, adopting center-periphery analysis.The second chapter titled "Borders in Creation" examined the creation, the diplomacy and the topography of the frontier and presents the respective international agreements. Extensive use of documents from Ottoman Archives for the first time is elaborated in this chapter.The third chapter titled "The establishment of border administration until 1840" deals with the security situation of the borderlands, with the efforts by the Ottoman government to control the centrifugal forces in the provinces (ayans, derbentci, Albanian, beys, armatoloi) and with the failure of the government to extend its control to the region. The fourth chapter titled "Ottoman reform endeavors, Greek irredentism and banditry (1840-1850) with extensive use of Ottoman archival documents, the state-building efforts of both states in the 1840s through the establishment of provincial administrative structures that depended from the central authorities. Indeed, the 1840s was a heated period for the Eastern Question, one of episodes of irredentist outbreaks in Crete and in Southeastern Europe.The fifth chapter is titled "Reforming provincial security and border management (1848-1853) analyses the security structures in the Ottoman provinces, namely the institution of Zaptiye (gendarmerie), their relation with local social groups and with the Greek irregulars within the broader socioeconomic ...
This study is about the organization of public hygiene in the kingdom of Greece between 1833, when prince Otto of Bavaria ascends to the throne, and 1845, when the political and epidemiological frontiers of the kingdom are traced by a complete system of lazarettos and sanitary offices. We will firstly analyze the structures of sanitary prevention in the interior of the country (vaccinators, public health doctors, municipal doctors) as well as at its frontiers, and then we will focus on the measures against contagious diseases (such as the plague and smallpox) and against miasmas. We are also interested in examining the main diseases that determine the mortality of the period under scrutiny and the medical theories that explain the applicable sanitary measures. At the same time, we will review some of the aspects of the classical distinction of Erwin Ackerknecht between contagionism and miasmatic theory. Finally, we will study the difficult formation of an official group of medical professionals. The interest in public hygiene imposes the study of the biological construction of the state and, subsequently, of the state itself. Public hygiene defines the threats which it tries to prevent, and it creates and secures the collectivity. In the Police State of thecameralist king Otto, these developments are controlled by the bureaucracy, the administration, the public force and the science of medical police. Its purpose is to construct and order the public space, the space of state action, which is natural as well as social. This action of ordering imposes the centralization of health and at the same time it normalizes the natural elements and the social forces so that they can coordinate without resistance; in other words, the action of ordering pacifies. Medical police controls these processes by reconfiguring the ties that bind individuals with each other and with the geography, the nature and their diseases. ; Ce travail porte sur le développement de l'hygiène publique dans le royaume deGrèce entre 1833, année de ...
[PT] Em este texto oferece-se uma introdução ao número especial sobre arqueologia contemporânea desde uma perspectiva ibérica. Põe-se a ênfase em dois temas comuns: a violência política e a transformação do mundo rural. O número entende-se como um convite ao diálogo e colaboração entre arqueólogos trabalhando no sul da Europa e na América do Sul, regiões que sofreram processos históricos em muitos sentidos semelhantes. ; [EN] The present text is an introduction to the special issue in contemporary archaeology from an Iberian perspective, which puts emphasis on two common themes: political violence and the transformation of the rural world. This issue is understood as an invitation to dialogue and collaboration between archaeologists working in southern Europe and in South America, which suffered historical processes similar in many ways ; [ES] En este texto se ofrece una introducción al número especial sobre arqueología contemporánea desde una perspectiva ibérica. Se pone énfasis en dos temas comunes: la violencia política y la transformación del mundo rural. Este número se entiende como una invitación al diálogo y la colaboración entre arqueólogos que trabajan en el sur de Europa y en Sudamérica, regiones que han sufrido procesos históricos en muchos sentidos semejantes
This text analyses how the values of neo-liberal society have determined the evolution of archaeological practice in France, whether it be research or preliminary to landscaping projects. It calls for the definition of a different archaeology, in a world without development. ; Ce texte analyse comment les valeurs de la société néo-libérale ont déterminé l'évolution de la pratique archéologique en France, qu'elle soit de recherche ou préalable aux travaux d'aménagement. Il appelle à la définition d'une archéologie différente, dans un monde sans croissance.
Econsultancy advises that, for the extension of the Cranendonck Court Plan, areas with low, medium and high expectations should be made subject to archaeology according to the archaeological policy map. For the areas identified as disturbed, Econsultancy advises to release them. No new disturbed areas have been identified in this desk study and have already been identified on the Erfgoed Map. The delimitation of these areas has therefore been taken from the heritage map. ; Econsultancy adviseert om voor de uitbreiding van het plan Hof van Cranendonck de gebieden met een lage, middelhoge en hoge verwachtingswaarde volgens de archeologische beleidskaart een dub-belbestemming archeologie op te leggen. Voor de gebieden die zijn gekarteerd als verstoord, advi-seert Econsultancy om deze vrij te geven. Er zijn in dit bureauonderzoek geen nieuwe verstoorde gebieden naar voren gekomen dan die ook al op de Erfgoed kaart zijn aangegeven. De begrenzing van deze gebieden is daarom van de Erfgoedkaart overgenomen.
Initiation of the archaeological desk study described here are the plans of the Rhineland Council for the rehabilitation of the Kolksluis in Spaarndam, municipality of Haarlem. As these plans are accompanied by soil interference, an archaeological preliminary investigation is necessary. This survey shall be carried out in accordance with the Law on archaeological conservation of monuments. PTR project engineering commissioned MUG Ingenieursbureau, Archeology Department, to carry out the archaeological desk research. The Kolklock is of medieval origin. It was built in 1280 and was in use until 1927. In 2009, the lock was renovated and returned to use. It is a special lock, as it is the oldest lock made for shipping in Europe. The lock provided access to Spaarndam for centuries. The lock was part of an important trade route between Scandinavia and a number of Flemish cities. There was a lot of activity around the coal lock. Among other things, a Zeilmaker, a mastenmaker, a grocery and various cafés were established. In the 18th century, a large lock at Haarlem was built, making the Kolklock less important and eventually decommissioned in 1927. In the research area, residues from the Kolk lock or other residues related to navigation from the Middle Ages and the new era are mainly expected. In addition, on the basis of the known data, residues from the prehistory (neolithicum up to Roman times) can be expected, in particular debris from settlements or agricultural activities. The renovation of the lock in 2009 and maintenance work may have caused disruption of the medieval lock. This also applies to past maintenance work, such as the work to adjust the depth of water in the lock through the removal of sand into shallow and the fitting of stones to fill the depths, as indicated on a map from 1735. The construction of the medieval lock may have disrupted any older archaeological remains. On the basis of the monument status in the register of national monuments, the presence of old parts within the lock does exist. ...
