Suchergebnisse

Η «ποίηση της πολιτικής» στα ιταλικά έργα του Σέλλεϋ και του ΒύρωναΜαρία ΣχοινάΤο άρθρο σκιαγραφεί τη «ρομαντικοποίηση» της πολιτικής κατάστασης στην Ιταλία από το Σέλλεϋ και από το Βύρωνα, όπως αυτή παρουσιάζεται σε μερικά από τα «ιταλικά» τους ποιήματα και στις επιστολές τους. Εξετάζοντας το ιδεολογικό κλίμα της εποχής ταυτόχρονα με το πολιτικό σκηνικό της Ιταλίας και της Αγγλίας, γίνεται μια προσπάθεια να ερμηνευθεί ο χαρακτήρας της εμπλοκής του Σέλλεϋ και του Βύρωνα στα πολιτικά πράγματα της Ιταλίας στις αρχές του 1820. Το άρθρο θεωρεί ότι παρά τον ενθουσιασμό τους για τη δημιουργία ενός ελεύθερου Ιταλικού κράτους, οι δυο εκπατρισμένοι ποιητές υιοθετούν μια διφορούμενη στάση απέναντι στην Ιταλία και τη βλέπουν κατά βάθος σαν μια προβληματική εθνική και πολιτική οντότητα. Πιο συγκεκριμένα, η Ιταλία προβάλλεται μέσα από τον ποιητικό λόγο σαν ένα σύνολο αντιφάσεων και αναπαρίσταται μέσα στα γραπτά τους σαν ένα αισθητικό ιδεώδες, σαν ένας λατρευτός τόπος (=τοποθεσία αλλά ταυτόχρονα και ένας μεταβατικός, μεταφορικός «τόπος») από τον οποίο και μέσω του οποίου μπορούν να διατυπώσουν τις πολιτικές τους θέσεις σχετικά με την τυραννία και την ελευθερία. Τέλος, λαμβάνοντας υπόψη την επίμαχη φράση του Βύρωνα «η ποίηση της πολιτικής», υποστηρίζεται ότι η περίπτωση της Ιταλίας αποδεικνύει ότι δεν μπορεί να γίνει σαφής διαχωρισμός ανάμεσα στη Ρομαντική ποίηση και πολιτική, καθώς η αισθητική και η πολιτική της περιόδου τείνουν να είναι αλληλένδετες και όχι αλληλοαναιρούμενες.

PANAGIOTIS SOUTSOS, POÉSIES, NAUPLIE 1831Indications bibliographiques, datation de l'édition et quelques renseignements complémentairesOn trouve deux tirages différents de cette édition ; dans quelques exemplaires, la page de titre et cinq ou six feuilles typographiques sont imprimées avec d'autres caractères que le corps du livre. L'histoire de l'impression du volume peut nous donner des indications sur cette particularité. Selon toute probabilité, l'impression commença avant juin 1831 ; mais à cette date-là, Soutso quitta Nauplie pour rejoindre l'opposition à Capodistria. Quand il revint, il trouva à l'imprimerie les feuilles déjà imprimées et continua l'impression. Ce désordre peut expliquer le manque de quelques feuilletons quant commença la reliure, qui ne se faisait pas simultanément pour tous les exemplaires, mais au fur et à mesure qu'ils étaient achetés. Le livre ne fut complété qu'après mars 1832, année qui est sa date véritable.L'article essaye aussi d'expliquer les informations contradictoires de l'auteur sur sa conception de l'idée centrale d'« Odoiporos ». ALEXIS POLITIS

Το άρθρο αυτό διερευνά, με ποσοτικές μεθόδους, τα ζητήματα της νέας κοινωνικής<br />ατζέντας, η οποία περιλαμβάνει τα φαινόμενα του πολιτικού κυνισμού<br />και της δυσαρέσκειας, της πολιτικής αποξένωσης, της ανασφάλειας και του<br />φόβου (ως προς την Ευρώπη και τους μετανάστες) που αναπτύσσονται τα<br />τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, εξετάζοντας τις διαφορές ανάμεσα στα αστικά<br />και αγροτικά κέντρα, υπό την επίδραση του επιπέδου εκπαίδευσης- συγκεκριμένα,<br />εστιάζει σε ζητήματα όπως: η κοινωνική ανασφάλεια, η ικανοποίηση από<br />την πολιτική ενημέρωση των MME, η ικανοποίηση από τον τρόπο λειτουργίας<br />της Δημοκρατίας, η εμπιστοσύνη προς συλλογικούς θεσμούς εκπροσώπησης<br />όπως τα πολιτικά κόμματα και τα συνδικάτα, η αίσθηση της κατάργησης των<br />οριογραμμών μεταξύ Αριστεράς και Δ εξιάς, η πολιτική ιδιώτευση-αποστασιο-<br />ποίηση από τα κοινά και τη δημόσια σφαίρα και ο πολιτικός ατομικισμός, ο<br />οικονομικός φιλελευθερισμός, το ζήτημα των δημόσιων Πανεπιστημίων, ο<br />φόβος της απώλειας της εθνικής ταυτότητας και των αξιών εντός της Ευρωπαϊκής<br />Ένωσης και, τέλος, η στάση απέναντι στους μετανάστες σε σχέση με τη νομιμοποίηση<br />τους και την απόδοση ευθυνών για την εγκληματικότητα.

Πολιτική και πολιτική των φύλων στο "Love Among the Ruins" του BrowningΕυγενία ΣηφάκηΜε το ποιήμά του "Love Among the Ruins", ο Browning συνδιαλέγεται με την παράδοση της ποίησης των ερείπιων, ενώ δείχνει βαθιά συναίσθηση του γεγονότος ότι το κλασικό παρελθόν αποτελεί μια οθόνη πάνω στην οποία προβάλλονται σύγχρονα οράματα της κοινωνίας και της αυτοκρατορίας. Για να ξαναζωντανέψει την αρχαία πόλη, ο Browning χρησιμοποιεί την αισθητική του Υψηλού (το πιο σημαντικό διακείμενο του ποιήματος είναι το περίφημο έργο του Edmund Burke, Philosophical Enquiry into the Origins of our Ideas of the Sublime and the Beautiful). Οι κατηγορίες του Υψηλού και του Ωραίου του δίνουν την επιπλέον δυνατότητα να συνυφάνει την ανδρική ικανότητα (στις πολλαπλές συμπαραδηλώσεις της) με την πολιτική δύναμη και την κοινωνική πρόοδο. Το ποίημα εκφωνείται από έναν αδύναμο Ιταλό βοσκό, του οποίου η ανδρική παθολογία, αρρωστημένη προοπτική και κάποτε γελοία γλώσσα λειτουργούν ως έμμεση προβολή της παθολογίας των σεξουαλικών σχέσεων στη Βικτωριανή Αγγλία.Το Υψηλό στην ποίηση του Browning δεν χρησιμοποιείται ποτέ ως μονοσήμαντα θετική αισθητική αξία. Μεταφέρεται, παραδόξως, από το πεδίο της αισθητικής στο χώρο της ιστορίας, του πολιτισμού και της πολιτικής, ενώ υπογραμμίζεται η καταστροφική του πλευρά. Ισχυρίζομαι ότι η κατηγορία αυτή χρησιμοποιείται εδώ για να εγγράψει στο ποίημα τις αντινομίες ενός κράματος δυνατών, αντιφατικών αισθημάτων που χαρακτηρίζουν τη Βικτωριανή περίοδο (ανάταση και αποστροφή, θριαμβολογία και φόβο) και για να εκφράσει τόσο το θάμβος όσο και τη φρίκη της ύβρεως την οποία δημιούργησε η γρήγορη κοινωνική μεταμόρφωση της Βρετανίας, η φρενήρης οικονομική ανάπτυξη, το κυνήγι για όλο και περισσότερη εξουσία και επεκτατική πολιτική.

Το παρόν άρθρο καταγράφει την ιστορία του ελαχί- στου εγγυημένου εισοδήματος στην Ελλάδα, ενός τρί- της γενιάς προνοιακού μέτρου, το οποίο στοχεύει σε άτομα και οικογένειες που βιώνουν ακραία φτώχεια. Μόλις πρόσφατα εφαρμόστηκε στη χώρα ένα πειρα- ματικό πρόγραμμα ελαχίστου εγγυημένου εισοδήμα- τος, με την υλοποίηση σε εθνικό επίπεδο να αναμέ- νεται τον Ιανουάριο 2017. Χρησιμοποιώντας ευρείας έκτασης πρωτογενείς και δευτερογενείς πηγές, καθώς και συνεντεύξεις με άτομα που έπαιξαν κεντρικό ρόλο στη συζήτηση για το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, το άρθρο αναδεικνύει πώς η αδιάφορη και κατακερ- ματισμένη στάση των πολιτικών κομμάτων, σε ένα περιβάλλον που χαρακτηριζόταν από τη διστακτική στάση ή και την απουσία από το δημόσιο διάλογο για το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα κοινωνικών και πο- λιτικών φορέων που επηρέασαν τη σχετική συζήτηση σε άλλες χώρες, οδήγησε σε μακροχρόνια αδράνεια σε αυτό το πεδίο. Η πρόσφατη απόφαση για την υλο- ποίηση του προγράμματος συνδέεται με τις σοβαρές συνέπειες της κρίσης και των μέτρων λιτότητας. Το άρθρο υπογραμμίζει πώς η αξιολόγηση, εκτός των άλλων, αποκαλύπτει και τα χρόνια προβλήματα του ελληνικού κρατικού μηχανισμού, όπως είναι ο αυτο- σχεδιαστικός χαρακτήρας του τρόπου διαμόρφωσης πολιτικής, συμπεριλαμβανομένης της έλλειψης απο- τελεσματικού σχεδιασμού ακόμη και για την ίδια τη διαδικασία αξιολόγησης του προγράμματος ; This article chronicles the history of the guaranteed minimum income (GMI) in Greece, a third-generation social assistance scheme targeted at individuals and families facing extreme poverty. Greece has only recently experimented with the scheme, with full nationwide implementation being expected in January 2017. Drawing on an extensive range of primary and secondary sources and interviews with key stakeholders, the article first highlights how the indifferent and segmented attitudes of political parties, within an environment marked by the hesitant attitude or even absence from the GMI debate of other types of social and political actors who had influenced that debate in other countries, led to long-term inertia over the GMI. Moreover, the relatively recent decision to implement the scheme should be viewed in the light of the severe implications of the crisis and austerity measures. The article additionally focuses on the evaluation of the GMI pilot programme and shows how, despite its obvious utility, the evaluation underscores chronic problems of the Greek state, such as the improvisatory nature of policy-making, including the lack of an effective design for the evaluation process itself.

Jene deutschsprachige Lyrik des 12.–14. Jh.s, die im Gegensatz zur Liebeslyrik (Minnesang) die Belehrung (Didaktik), Kritik und Politik zum Inhalt hat.

Summary This article seeks to interpret the modernisation movement in Latin America, the poetry of Rubén Darío and other writers of the time with the categories expressed by Ángel Rama in his trial The legal city. Branch rarely refers to this group of writers who follow an art aesthetic by art that clearly separates itself from political and social issues. However, a reinterpretation of Rama's thesis makes it feasible to integrate its texts into the advocate city of the Uruguayan critic. ; Resumen Este artículo trata de interpretar el movimiento modernista en América Latina, la poesía de Rubén Darío y otros escritores de la época con las categorías expresadas por Ángel Rama en su ensayo La ciudad letrada. Rama se refiere raras veces a este grupo de escritores que siguen una estética del arte por el arte que se separa tajantemente de cuestiones políticas y sociales. Sin embargo, una reinterpretación de las tesis de Rama vuelve factible la integración de sus textos en la ciudad letrada del crítico uruguayo.

The article examines the concept of contemporary community as commoning, at the intersection of action, performance or participatory art, place, site-specific, and (post)digital poetry. This involves a brief review of traditional avant-gardes, 20th century engaged art, and recent political-art movements. In the process of this analysis, the participatory emerges as a subtler, more nuanced, and less predictable phenomenon than usually accepted. Also, performative subjectivity is traced as either the source of anticommunal community (in French theory), or mere Christian-capitalist construct (in communist philosophy). Agamben's theory of the coming community is therefore examined as possible response to both these stances, with its relevance to contemporary movements, including post-Occupy. Commoning – paralleled to placing in poetry – turns out to be of critical importance in present-day community especially with correlatives such as displacement and undecidablility. Place, space, and map(ping) are therefore radically redefined in the context, and contemporary poetry appears to be indissolubly related to the process: the poem of place is the place, and poetry becomes the site of the com(mon)ing community. Site (and discourse)-specificity in poetry occasions a shift in focus to digital space, its sonic economy, and the communities and floating locations/ sites thereof. Site and discourse fluidity have brought about a paradigm in which the poem and its related apps tend to expand and turn into digital space itself, while in more recent postdigital evolutions, a new political concern for the 'real' reshape community, site, and performance/ participatory art or poetry in a continuous interactivity and interdependence.

what relations between English surrealism and Dylan Thomas poetry? A comparison between Dylan Thomas's writing at the beginning of the surrealism movement in English and the writing and action of David Gascoyne, the "smuggler" of surrealism in England, will allow us to respond, describing an complicity that lasted only a few months. Yes, Dylan Thomas was a short-lived road partner of surrealism, but for whom the demands, especially political, of overrealism did not coincide with his deepest turmoil. ; International audience ; what relations between English surrealism and Dylan Thomas poetry? A comparison between Dylan Thomas's writing at the beginning of the surrealism movement in English and the writing and action of David Gascoyne, the "smuggler" of surrealism in England, will allow us to respond, describing an complicity that lasted only a few months. Yes, Dylan Thomas was a short-lived road partner of surrealism, but for whom the demands, especially political, of overrealism did not coincide with his deepest turmoil. ; Quelles relations entre le surréalisme anglais et la poésie de Dylan Thomas? Une comparaison entre l'écriture de Dylan Thomas lors de sa collaboration aux débuts du mouvement surréaliste anglais et l'écriture et l'action de David Gascoyne, le « passeur » du surréalisme en Angleterre, nous permettra de répondre, en décrivant une complicité qui n'aura duré que quelques mois. Oui, Dylan Thomas a été un compagnon de route éphémère du surréalisme mais pour qui les exigences, en particulier politiques, du surréalisme, ne coïncidèrent pas avec ses tourments les plus profonds.

The debate over the impact of British colonialism and "colonial modernity" in India has hinged around questions of epistemic and aesthetic rupture. Whether in modern poetry, art, music, in practically every language and region intellectuals struggled with the artistic traditions they had inherited and condemned them as decadent and artificial. But this is only part of the story. If we widen the lens a little and consider print culture and orature more broadly, vibrant regional print and performance cultures in a variety of Indian languages, and the publishing of earlier knowledge and aesthetic traditions belie the notion that English made India into a province of Europe, peripheral to London as the centre of world literature. Yet nothing of this new fervour of journals, associations, literary debates, of new genres or theatre and popular publishing, transpires in Anglo-Indian and English journals of the period, whose occlusion of the Indian-language stories produced ignorance, distaste, indifference— those "technologies of recognition" (Shu-Mei Shih) that produce "the West" as the agent of recognition and "the rest" as the object of recognition, in representation".

In this article, we take up the issue of framing François Villon's work. The aim is to study the meaningful effects of the poet in the passages that highlight power relations. The study has three components: the treatment of auctoritates, the writer in the face of powerful people or in the posture of the moralist who teaches lessons. By highlighting the lack of respect which marks Villon's poetry, the bulbs guide the reader in his perception of the work. ; In the present contribution, we pick up the question of the enjambement in François Villon's work. We will explore the effects of sense created by the poet in the verses dealing with power relationships. The study consists of three parts: Villon and the auctoritates, the author facing the powerful, or assuming the role of a moralist giving lessons to other people. The enjambements guide the reader in his understanding of Villon's oeuvre, since they highlight the disrespect that characterizes his poetry. ; In this article, we take up the issue of framing François Villon's work. The aim is to study the meaningful effects of the poet in the passages that highlight power relations. The study has three components: the treatment of auctoritates, the writer in the face of powerful people or in the posture of the moralist who teaches lessons. By highlighting the lack of respect which marks Villon's poetry, the bulbs guide the reader in his perception of the work. ; Dans le présent article, nous reprenons la question de l'enjambement dans l'œuvre de François Villon. Il s'agit d'étudier les effets de sens obtenus par le poète dans les passages qui mettent en scène des relations de pouvoir. L'étude comporte trois volets : le traitement des auctoritates, l'écrivain face aux puissants ou dans la posture du moraliste qui donne des leçons. En mettant en évidence l'irrespect qui marque de son sceau la poésie de Villon, les enjambements guident le lecteur dans sa perception de l'œuvre.

Indian Literatures, from Vedas to Diasporas Anne Castaing, Livres Hebdo, 14/02/2020 Firstly unimpeachable, it is in the plurality of Indian literatures, great sanskrites and heroes' stories of Hindu mythology to Nobel Rabindranath Tagore's poems and the magic realism of the very cosmopolite Salman Rushdie. The Indian subcontinent (which includes India, but also states bordering Pakistan to the west, Bangladesh to the east, Nepal and Bhutan to the north, and Sri Lanka and the Maldives to the south) is an area where literary is cohesive, protracted and even fed into history, politics and society, since its first formulations in the second millennium of JC. Although the French editorial landscape gives great weight to modernity, which is itself a foisonant and, moreover, largely diasporic, it is a reflection, whether voluntary or not, of sometimes millennial traditions, rich as well as iconoclastes. A few clarifications are therefore not unnecessary. Multilingualism European comparison is not inappropriate, although it largely minimises the contemporary Indian linguistic reality: the Indian Constitution recognises 2 national languages, 22 official languages and more than 400 minority languages, some of which (such as bhojpuri or rajasthani) have tens of millions of speakers. The former (English and Hindi) and the latter (bengali, telougou, sindhi, etc.) and the third produced fertile literature, often unfamiliar to the French reader: the English speakers Salman Rushdie, Amitav Ghosh and Arundhati Roy, or their predecessors R.K. Narayan or Raja Rao, the great romancier hindi Premchand (1880-1936), gandhien and father of social realism in India, remain ignored despite his major role in the nationalist movement and in the development of the Hindi prose. Authors such as Mahasweta Devi for Bengali, Saadat Hasan Manto for Urdou, Amrita Pritam for panjabi, Girish Karnad dramaturge for kannada or KSatchidanandan poet for Malayalam have, however, marked the modern literary history of the Sous-continent, both in terms of ...

The trial is quite rare in the 17th and early 19th century. However, he gradually took over the literary space until it became dominant in the years 1770-1820. All major authors of the eighteenth century will write trials, from Hume 1 to Kant 2, from Voltaire 3 to Rousseau 4, from Beaumarchais 5 to Diderot 6. What will later become a literary gender in its own right is gradually being built up during the "Enlightenment 7". If a positive emergence of the test is then achieved, the test is primarily defined as negative, since it refers to anything which cannot be regarded as theatre, poetry or even as one letter, treaty, speech, fragment, etc. Only the novel has an expansion comparable to that of the trial. Both have in common modern forms that do not exist in Antiquity, giving writers a space of free creation and expression. It is perhaps in this freedom of writing and the absence of binding rules that one of the main reasons for their development must be grasped, to the point that novel and trial are now the two major literary forms. Theatre and poetry, compounded by the codes and prisons developed by classical aesthetics, cannot be a vector of renewal, which enters the entire 18th century, both in the literary sphere, but also in the political, social and ethical spheres. It is especially in the test that writers find a base to create new perspectives, to express new ideas, with a new style, such as Montaigne in his time. FROM MONTAIGNE TO ROUSSEAU: A MODERNAL TRADITION The Ring of Enlightenment Tests comes from the Montaigne Tests, a paradigm of a form of anti-methodical, rhapsodic and discontinuous writing. The reconstruction of a trial tradition, dating back to Montaigne and reinvested in particular by Bacon, Locke, Hume and finally Rousseau, makes it possible, from a regressive historical perspective, to establish 'plausible watermarks between one or more strains ; International audience ; The trial is quite rare in the 17th and early 19th century. However, he gradually took over the literary space until it ...

Nothing is no longer false than the image of Dante as an isolated genius, touching on his time. On the contrary, it belongs to a very typical generation of Italian intellectuals: secular, often curious by several sciences, plenty of poetry, engaged in political action, these citizens also share a strong historical consciousness. Their inventiveness is manifested in philosophy, medicine and law, as well as in literary expression. In addition to endogenous factors, a key to this phenomenon is the active reception of naturalist knowledge developed in Paris, which has been read and assimilated in Italy outside the control of theologists. The parallel paths of a dozen people working on several fronts show the need to broaden the usual frameworks of medieval intellectual history. ; International audience ; Nothing is no longer false than the image of Dante as an isolated genius, touching on his time. On the contrary, it belongs to a very typical generation of Italian intellectuals: secular, often curious by several sciences, plenty of poetry, engaged in political action, these citizens also share a strong historical consciousness. Their inventiveness is manifested in philosophy, medicine and law, as well as in literary expression. In addition to endogenous factors, a key to this phenomenon is the active reception of naturalist knowledge developed in Paris, which has been read and assimilated in Italy outside the control of theologists. The parallel paths of a dozen people working on several fronts show the need to broaden the usual frameworks of medieval intellectual history. ; Rien n'est plus faux que l'image de Dante comme génie isolé, tranchant sur son époque. Il appartient au contraire à une génération d'intellectuels italiens très caractéristique : laïcs, souvent curieux de plusieurs sciences, pratiquant abondamment la poésie, engagés dans l'action politique, ces savants-citoyens partagent également une forte conscience historique. Leur inventivité se manifeste en philosophie, en médecine et en droit, autant que ...