Suchergebnisse

Vrouwelijke kunstenaars zijn vaak in de vergetelheid geraakt of in de schaduw gebleven van 'de grote meesters'. Immers, de kunstgeschiedenis is hoofdzakelijk gericht op 'dead white male artists'. Het is nog steeds overduidelijk zijn verhaal (his story) dat de canon van de kunstgeschiedenis bepaalt. Vandaag de dag is er nog steeds geen sprake van gelijkwaardigheid tussen mannelijke en vrouwelijke kunstenaars. Zolang wij uitsluitend de traditionele canon der (kunst)geschiedenis voorgeschoteld krijgen, blijft de geschiedenis er een van helden en overwinnaars, van oorlogen en rooftochten. Ook de mythe van het 'oerpatriarchaat' wordt dan in stand gehouden. In dit boek ontrafelt kunsthistorica Karin Haanappel deze mythe. Zij laat ons een heel andere wereld ervaren, een wereld waarvan ook vrouwen deel uitmaken en waarin niet-westerse en prehistorische culturen eveneens van belang blijken te zijn

Since the Middle Ages artists from the Low Countries were known to be fond of travelling, as Guicciardini in his "Descrittione di tutti i Paesi Bassi" (Antwerp, 1567) and Karel van Mander in his 1604 "Schilderboeck", already noticed. Much more mobile than their colleagues from other European countries, many Netherlandish artists spread all over Europe; a remarkable number among them achieved great fame as court artists, as the careers of Claus Sluter in Burgundy, Anthonis Mor in Spain, Bartholomeus Spranger or Adriaen de Vries in Prague, Giambologna and Jacob Bijlevelt in Florence demonstrate. Moreover, they exerted considerable influence on the artistic production of their time. Nevertheless most of them sank into oblivion soon after they died. Dutch art history neglected them for a long time as they did not fit into the traditional canon of the Low Countries, nor were they adopted by the art histories of their new homelands. This new NKJ volume is an attempt to change this