Suchergebnisse

Prikaz kataloga izložbe: Germano Celant, Chiara Costa, ur. Post Zang Tumb Tuuum. Art, Life, Politics: Italia 1918–1943, katalog izložbe. Milano: Fondazione Prada, 2018. (ISBN 9788887029710) ; Exhibition catalogue rewiev: Germano Celant, Chiara Costa, ed. Post Zang Tumb Tuuum. Art, Life, Politics: Italia 1918–1943, exhibition catalogue, Milano: Fondazione Prada, 2018. (ISBN 9788887029710)

Autor se pita: što se događa s umjetnošću kad elite shvate vrijednost umjetnosti, umjetnika i kritičara za svoje potrebe, to jest potrebe onih koji određuju što je politički korektno, odnosno što doprinosi njihovim političkim, društvenim i novčanim interesima. Pri tome je autor beskompromisan, ne štedi niti naručitelje, niti umjetnike, niti kritičare, niti publiku, niti struku povijesti umjetnosti, pa niti nespretne i ignorantske birokrate EU. No ta kritička oštrina koja je u potpunosti opravdana, iznesena je na maštovit i duhovit način, kao analiza i dobrodošla kritika ljudske gluposti, hipokrizije i taštine uopće. Autor zaključuje da je usprkos svih pritisaka i povijesnih vrludanja umjetnost kao otjelotvorenje duha najbolje što imamo, uz kreativnu znanost i ljubav, te prepoznaje vrlo maštovit, no ustvari i vrlo uvjerljiv i logičan vid umjetničkog stvaranja u kojem svako biće može biti (odnosno podsvjesno i jest) umjetnik-stvaratelj i umjetnik doživljavanja.

This article discusses the case of Ion Grigorescu, and of his ambiguous relationship with the communist regime, which he registered through a form of "documentary realism". Through his "realgrams" Grigorescu documented real life experiences in an innovatory approach to the majority of Romanian artists of the time using photographs of his everyday environment, and being inspired by his social and political context. Grigorescu is thus an artist committed to the public space and assuming a critical stance without it being discursive, pedant or moralizing. The approach of this study is descriptive, based on the artists' artworks and self-descriptions, and seeking to situate Grigorescu's approach in the context of the communist regime and its transformation after 1990 into a democratic regime. The conclusions show that Grigorescu's artworks are anti-system, criticizing any establishment, no matter in which regime he finds himself. His contestation is specific to a committed artist that chooses to express his freedom of expression beyond his own studio.

In the contemporary society, creativity is one of the most desirable abilities which an individual can possess in all the fields of human activity. On the other hand, educational policy and national curriculums marginalize the importance of art subjects in most countries in the world, while the advantage is given to STEM disciplines (science, technology, engineering, mathematics). Although creativity, according to many educational standards, is one of the key abilities, in teaching practice routine activities are still valued more than creative ones. However, it is the art subjects which develop creativity (constructive) potential within an individual, although this also heavily depends on a teacher/professor, on his/her methodological approach and abilities within the scope of professional activity. Therefore, we conducted empirical research in Visual Arts Teaching Methodology training and non-training primary schools. We expected that we would foster students' development of creativity through regular collaboration with university, problem-based learning of art and artistic language, inventiveness in creating art assignments and through increasing public awareness of harmfulness of stereotypical artistic expression. Among a large number of verified tests of creativity, Urban-Jellen test "The Test for Creative Thinking - Drawing Production (TCT-DP)", which is based on the activity of drawing, was selected and used in this study. We wanted to know whether there was a statistically significant difference between training and non-training schools in students' performance on the test used to examine the level of creativity. The level of statistically significant difference between the control group and the experimental group was determined by a chi-squared test. The research has been carried out in elementary schools in the area of the city of Zagreb, on the sample that included the students of fourth and eighth grade. The results of the research indicate that there is a possible influence of collaboration between the mentors and university professors and students of teacher-training college within the scope of Visual Arts Teaching Methodology course on students' creativity. ; U suvremenom je društvu kreativnost jedna od najpoželjnijih sposobnosti koju pojedinac posjeduje u svim područjima ljudskog djelovanja. S druge strane, obrazovna politika i nacionalni kurikuli u većini zemalja svijeta umjetničke predmete marginaliziraju po važnosti, a prednost se daje STEM (engl. science, technology, engineering, mathematics) disciplinama. Iako je, prema mnogim obrazovnim standardima, kreativnost jedna od ključnih kompetencija u nastavničkoj praksi, i dalje se vrednuju rutinske više nego kreativne aktivnosti. Upravo umjetnički predmeti u obrazovanju razvijaju u pojedincu kreativni (stvaralački) potencijal, ali to uvelike ovisi i o učitelju/nastavniku, o njegovu metodičkom pristupu i kompetencijama u okviru profesionalnog djelovanja. Stoga smo proveli empirijsko istraživanje u mentorskim (za Metodiku likovne kulture) i nementorskim osnovnim školama. Očekivalo se da će se redovitom suradnjom s fakultetom, putem likovnojezične problemske nastav, inventivnosti u osmišljavanju likovnih zadataka i osvještavanjem problematike štetnosti stereotipnog likovnog izražavanja utjecati na razvoj kreativnosti kod učenika. Između većeg broja provjerenih testova kreativnosti, upotrijebljen je Urban - Jellen "The Test for Creative Thinking - Drawing Production (TCT-DP)", koji se temelji na crtačkoj aktivnosti. Zanimalo nas je postoji li statistički značajna razlika između mentorskih i nementorskih škola u rješavanju testa kojim se ispituje stupanj kreativnosti. Stupanj značajnosti razlike između kontrolne i eksperimentalne skupine statistički je utvrđen hi-kvadrat testom. Istraživanje je provedeno u osnovnim školama na području Grada Zagreba, na uzorku koji je obuhvaćao učenike četvrtih i osmih razreda. Rezultati istraživanja ukazuju na moguć utjecaj suradnje učitelja mentora sa sveučilišnim nastavnicima i studentima učiteljskih studija u okviru Metodike likovne kulture na kreativnost učenika.

During the communist regime, photography was a popular activity due to the existence of the Association of Photographic Artists. Its members weren't professional artists, but mostly people with technical backgrounds, and who transformed their hobby into a job. The lack of interest of Romanian artists in photography (except for a few particular cases such as Ion Grigorescu or Ștefan Bertalan) can be explained by the fact that there were no photo-video departments within the art universities and the Romanian Artists' Union (UAP), the only form of institutional organization of the Romanian artists, had no special photography department. Therefore, the photographic practice in communist Romania was linked to the Association of Photographic Artists and not to the Romanian Artists' Union. The evolution of its activity in the period between 1968 and 1978, and the impact that politics had on it transpire very well from the evolution of the Fotografia magazine, the only photo periodical of that era. This article shows that even in a creative field, which was overlooked by the Communist Party, the echoes of the official political discourse were felt, mainly after 1975. We have outlined two aesthetic trends in the mid-1970s. One was the photograph obtained by laboratory procedures, supported by a depoliticized discourse and the second was a pseudo reportage photography, namely the communist propaganda photography.

This article compares the ideas of two political thinkers representative for their time and region - Kautilya (of ancient India) and Machiavelli (of modern Europe). The analysis reveals important similarities and differences, and offers potential explanations for the findings. Most significantly, the similarities between Kautyla's Arthasastra and Machiavelli's Prince are visible particularly when it comes to their treatment of war, 'state' administration, diplomacy, monarchy and the features of a good leader. Such similarities suggest that the development of modern European philosophy has been influenced by other cultural spaces, including Ancient India.

U radnji se analizira nekoliko djela s istočne obale Jadrana nastalih u periodu od XV. do XVII. st. u kojima se kao tema javlja ustrojstvo Katoličke crkve i posebice ideja Ecclesiae militans. Autorica ističe da u tim umjetninama, koje prikazuju nekoliko poznatih protuturskih saveza, možemo prepoznati i onodobne aktualne teološke sadržaje i stavove. ; Uno dei temi teologici chiave - l 'organizzazione ecclesiastica- appare in maniera specifica come tema delle arti figurative in Dalmazia dal XV fino al XVII secolo. Il corpo mistico della Chiesa - secondo l' interpretazione di quell'epoca- è costituito dalla Chiesa mili tante sulla terra, con il papa alla sua testa, dalla Chiesa trionfante in cielo e dalla Chiesa sofferente in Purgatorio. Il tema in cui si rappresenta in mani era simbolica l 'Ecclesia militans è l'alleanza papale contro la Turchi a, la lega del papa, dei cardinali, dei monarchi e dei popoli cristiani il cui scopo è la liberazione dei territori occupati dai Turchi e il cui fine è l'affermazione del Regno di Cristo in terra. La Dalmazia come regione circondata e in gran parte occupata dai Turchi per quattro secoli , vide nelle alleanze militari dell'esercito unito della cristianità una fonte di salvezza. Per questo motivo alcune delle leghe papali di maggiore successo comparvero come tema dell'arte dalmata. Si tratta di opere d'arte di carattere commemorativo e votivo. L'esemplare più imponente è il fregio di teste opera di Giorgio Dalmata sulla cattedrale di Sebenico, che raffigura i rappresentanti della lega di papa Eugenio IV. L'autrice cerca di dimostrare che tra le teste di Giorgio e le figure di santi sul tetto , opera della bottega di Niccolò Fiorentino , esiste un legame simbolico. Infatti, essi guardati nell'insieme, si possono complessivamente interpretare come una rappresentazione del Trionfo di Cristo che è legata all'idea della teologia della salvezza. Si tratta dell'idea escatologica che pervade tutto il complesso figurativo ali 'es terno della cattedrale sibenicense. Nella seconda parte dello studio l 'autrice analizza l'elaborazione dell'organizzazione della Chiesa sulla pala della Madonna di Loreto di Lazzaro Basti ani nella chiesa dei Francescani a Zara, che risale al 1476, e su alcune pale della Madonna del Rosario e del Carmine di pittori veneziani della fine del XVI e del XVII secolo, sulle quali appaiono rappresentazioni della lega di papa Pio V. Nell o spirito della concezione cristiana della visione escatologica gli avvenimenti storici sono completati da consignificati allegorici e anagogicomistici. Seguendo la logica dell'esegesi cristi ana l'autrice avverte che nelle opere d'arte descritte oltre alloro significato letterale (storico), si deve riconoscere anche quello spirituale, rispettivamente allegorico, morale e anagogico. Dimostra, inoltre , che in queste opere oltre ai contenuti ecclesiastici ed escatologici e ai messaggi teologici, possiamo intuire la posizione cristologica o rispettivamente mariologica dei loro committenti e del tempo in cui ebbero origine.

U članku se analiziraju načini na koje odabrani suvremeni umjetnici iz Rumunjske, Hrvatske i Srbije koriste vizualni jezik arhitektonskih maketa u svome radu. Nakon prikaza povijesti arhitektonskih maketa autorica se u prvim dvama dijelovima članka bavi umjetnicima koji koriste makete muzejâ suvremenih umjetnosti (Zlatko Kopljar, Radoš Antonijević, subREAL, Călin Dan, Iosif Kiraly, Mihai Balko i Irina Botea). Naglašava se razlika između muzeja suvremenih umjetnosti u post-socijalističkim zemljama i globalnih "muzeja moći" kao što su MoMA, Tate Modern ili Guggenheim. Treći dio članka bavi se dokumentarnim aspektom arhitektonskih maketa i dovodi radove Lane Stojićević u vezu s konceptom dokumentaliteta Hito Steyerl. Ističe se kako su makete, kao i sama arhitektura, označitelji ideologija, politika i društava koji ih grade. Suvremeni umjetnici često se bave zgradama koje su u procesu tranzicije izmijenjene, revitalizirane ili uništene, i stoga arhitektonske makete uključene u procese suvremene umjetnosti zahtijevaju dublju analizu. ; The paper analyses the ways in which selected contemporary artists from Romania, Croatia, and Serbia use the visual language of architectural scale models in their work. After presenting the history of architectural models, the first two parts of the paper focus on artists who use scale models of museums of contemporary art (Zlatko Kopljar, Radoš Antonijević, subREAL, Călin Dan, Iosif Kiraly, Mihai Balko, and Irina Botea). They emphasize the difference between museums of contemporary art in post-socijalist countries and the global "power-museums" such as MoMA, Tate Modern, or Guggenheim. The third part of the paper focuses on the documentary aspect of architectural models and relates Lana Stojićević's works to Hito Steyerl's concept of documentality. It is argued that the scale models, as architecture itself, are signifiers of the ideologies, politics, and societies that build them. Contemporary artists often focus on buildings that have been changed, revitalised, or destroyed in the transition process, and for this reason architectural models require a deeper analysis when included within contemporary art practices.

Rad istražuje model društvenosti, interakcije i participacije kao političke elemente postmoderne umjetnosti. Postmoderno stanje nastupa nakon propasti glavne ideje modernizma, što se temelji na vjeri u napredak i emancipaciju čovječanstva odnosno nakon kraha velikih spekulativnih pripovijesti poput idealizma, scijentizma, marksizma ili utopije o promjeni svijeta pomoću umjetnosti. Otuda se kao opće mjesto nadaje teza da umjetnost nema više onu ulogu kakva joj se pripisivala od XIX. stoljeća nadalje, kao što je politička borba, kritika društva ili socijalni angažman, odnosno da više nema funkciju kritike, onoga što upozorava i što se avangardno suprotstavlja svemu postojećem. Nasuprot takvom stavu, rad nastoji podastrijeti kritički i politički potencijal postmoderne umjetnosti, pri čemu se usmjerava na umjetničku praksu nakon 1990-ih te njezino isticanje relacija, susreta i interakcije s publikom. Riječ je o aproprijaciji avangardnih strategija, ali s povijesnim odmakom i drukčijim kontekstom. ; The paper explores the model of sociability, interaction and participation as political elements of postmodern art. The postmodern condition emerged after the failure of the main idea of modernism, which was based on the belief in the progress and emancipation of humanity, namely, after the collapse of large speculative narratives such as idealism, scientism, Marxism or a utopia of changing the world through art. Not surprisingly, therefore, the principal thesis in it is that art no longer has the role attributed to it since the 19th century, the one of political struggle, criticism of society or social engagement, namely, it no longer has the function of criticism, of something that acts as a warning and is avant-gardly opposed to everything that exists. Contrary to this view, this paper seeks to present the critical and political potential of postmodern art, focusing on post-1990s artistic practice and its emphasis on relationships, encounters and interaction with audiences. It is an appropriation of avant-garde strategies, but with a historical distance and in a different context.

Autor se ovim radom fokusirao na dvije od mnogih izlagačkih aktivnosti u Rijeci u razdoblju između dvaju ratova, u vrijeme talijanske vlasti u čijoj su interpretaciji uključene aktualne regionalne, talijanske državne i šire europske političke prilike. Iznesen pregled ovih bijenalnih izložbi uveliko progovara o izoliranim, nepatvorenim umjetničkim trenucima unutar precizno određenoga vremena i prostora. Analizom prvih bijenalnih izložbi u Rijeci održanih 1925. i 1927. godine koje su raznovrsnošću obuhvaćenih iskaza umjetničkoga opusa iznimno širokoga i raznolikoga broja stvaralaca određene društveno-političkim okolnostima, potiče se na promišljanje o općoj zanemarenosti u sveopćem prihvaćanju Rijeke kao grada u stagnaciji po dolasku talijanske vlasti u njezinu međuratnom razdoblju. ; The paper focuses on two of the many exhibiting activities in Rijeka during the Italian rule in the interwar period, interpreted in the context of current regional, Italian state and wider European political circumstances. The presented overview of these biennial exhibitions largely speaks of isolated, authentic artistic moments within well-defined temporal and spatial framework. The analysis of the first biennial exhibitions in Rijeka held in 1925 and 1927, determined by socio-political circumstances through the variety of artistic expressions of an extremely broad and diverse number of artists, prompts a reflection on the general neglect of Rijeka as a city in stagnation in the period that followed the arrival of the Italian authorities.

Rad se bavi mapiranjem i teorijskim konceptualiziranjem polemika vezanih uz "re- lacijsku formu". Pri tome ne predstavlja pokušaj pacifikacije različitih pozicija niti zauzimanja "strane" u polemikama, već se temelji na studiji koncepata (concept-based metodology) koja služe kao pomagala boljem razumijevanju objekta istraživanja. Premda je forma suvremene umjetnosti, bilo da je čine procesi ili postupci, prema tradicionalnom shvaćanju "razbijena", cilj rada je ispitati suprotno. U prvom dijelu analizirat će se pojam "relacijske forme" te diskursi vezani uz njezino artikuliranje. U drugom se dijelu istražuju tehnike i postupci odnosno strategije konceptualnih avangardi 1990-ih i 2000-ih. Zaključno se razmatraju napori, prijepori i mogućnosti umjetnosti u proširenom polju relacijskih praksi. Istraživanje će poslužiti za pobliže određenje ontološkog statusa suvremenih umjetničkih formi. ; The paper aims at mapping and theoretically conceptualizing the controversies around the "relational form." It does not, however, seek to conciliate the different positions or take "sides" in the debate; instead, it is based on a concept-based methodology as an instrument offering better insight into the researched object. Even though the form of contemporary art, be it as a process or as a procedure, is "broken" according to the traditional idea, the aim of this work is to examine the opposite. In the first part, the notion of "relational form" and the discourses related to its articulation are analyzed. The second part focuses on the techniques and procedures or strategies of the conceptual avant-gardes during the 1990s and 2000s. Eventually, the conclusion considers the efforts, debates, and possibilities of art in the extended field of relational practices. The aim of this research is to define more precisely the ontological status of contemporary art forms.