Suchergebnisse

Sustainable development requires reconciling the requirements of agricultural land protection with increased investment needs in industry and housing, but also with respect for environmental protection requirements. These objectives should also be pursued in relation to agricultural land within the administrative boundaries of cities. However, with regard to agricultural land in cities, there is a clear conflict between the needs of investors and the resulting pressure to invest and the protection of agricultural land. The analysis of such determined research topic required a territorial approach to the protection of agricultural land, which is reflected in spatial planning. The purpose of this study is to analyze the Polish legislation from the point of view of the admissibility of change to agricultural land use in urban areas. ; Zrównoważony rozwój wymaga pogodzenia wymogów ochrony gruntu rolnego ze zwiększonymi potrzebami inwestycyjnymi w przemyśle i budownictwie mieszkaniowym, a także z poszanowaniem wymogów ochrony środowiska. Cele te powinny być realizowane również w odniesieniu do gruntów rolnych położonych w granicach administracyjnych miast. W odniesieniu do gruntów rolnych w miastach dochodzi jednak do jaskrawego konfliktu pomiędzy potrzebami inwestorów i wynikającą z tego presją na realizację inwestycji oraz ochroną gruntów rolnych. Analiza tak zakreślonego tematu badawczego wymagała podejścia terytorialnego do ochrony użytkowej gruntów rolnych, co znajduje swój wyraz w planowaniu przestrzennym. Celem niniejszego opracowania jest analiza polskiego ustawodawstwa pod kątem dopuszczalności zmiany przeznaczenia gruntów rolnych na obszarach miast.

There is a quite big progress in the area of education on acceptance and tolerance towards multiculturalism. The main supporter of politics of multiculturalism is Will Kymlicka, and therefore I refer to his thoughts in this essay. However, in contemporary socio-cultural situation of Western civilization, we need something more than the mere acceptance of cultural diversity. It is worth promoting educational programmes that include themes related to the raising of citizens' awareness of boundaries of self – both in the individual and group aspect. At the same time majority groups should be supported by some tools that would help them to protect their identities without harming others.

The purpose of this paper is to provide a political and legal analysis of the choice options, decisionmaking processes and negotiation strategies of political actors in dispute over the date of the presidential elections in Poland the context of the COVID-19 pandemic. Possible decisions are outlined in the form of a modified decision tree known from the decision theory, taking into account not only the options falling within the scope of individual actors' performance, but also scenarios triggered by specific choices and interdependent on the behavior of other actors (their cooperation or lack of cooperation). The descriptive-explanatory and predictive analysis is based on the assumptions of the public choice theory. The article also explains the legal determinants and boundaries of actions available to political actors ; Teisės fakultetas ; Vytauto Didžiojo universitetas

Diplomacy is an element of national security system and important part of international state activity to ensure political and military security. Secrecy in diplomacy is a basic factor to get success in an international environment and around state boundaries. Wikileaks case shows how much important is a credibility in diplomatic contacts, how much important is to have confidence in relations between diplomats, politicians, governments and their mutual policy. Lack of confidence, secrecy and negligence in protecting state confidential information can influence state security. National interests can be in dangerous if similar case like Wikileaks flow of confidential information can happen. Leak of diplomatic information makes impossible effective negotiations, can create enemies if we violate status quo and endanger relations with other countries, which are not so friendly to us. Some of the examples how dangerous leak of information is for state security are described in this article

Fragile states pose a risk to regional and global security and an immense challenge to international development cooperation. The term fragile states generally refers to countries with dysfunctional, deteriorating or collapsed central authorities, as well as weak, failed, failing and collapsed states. In recent years they have attracted considerable and increased attention in the international development community, including the German development policy. Documents such as the Federal Ministry for Economic Cooperation and Development (BMZ) strategy "Developmentoriented Transformation in Conditions of Fragile Statehood and Poor Government Performance" and the guidelines on dealings with troubled states demonstrate that the German development cooperation has tried to tailor its approaches to these circumstances. This new policy crosses ministry boundaries and sets out a framework of closely action for the German foreign ministry, the defense ministry and the ministry for economic cooperation. This paper gives a short summary of the German policy towards fragile states, portrays their limitations, efforts and strategies for the future. Key words: fragile states, development policy, development cooperation, Germany, ODA, aid

Analyzing the relationship between the legislative and executive power helps to understand that the modern democratic political regimes are usually described on the basis of three typical models: parliamentary, presidential and semipresidential. They are more or less differentiated internally, which naturally makes it difficult to conduct research. This is the effect of competition on the political institutions, which takes place between the political actors, seeking to create the most rational, from their perspective, institutional structure. As the result, these types of activeness are beginning to blur the boundaries between classical models of political regimes, and creates institutional arrangements eclectic, built on the basis of specific solutions for different models of democratic political regimes. Additionally we shouldn't remain indifferent to the changes in the sphere of noninstitutional determinants of the functioning of the various political regimes. The procedure of identifying general trends in the processes of governance in the modern world becomes possible to notify similarities in the functioning of the executive in the various models of democratic political regimes. The trend in strengthening the executive bodies, especially the bodies with single actors is against the traditional models of democratic political regimes. This also determines the subsequent changes, and one of the most important is the growing centralization of decision-making processes, coordinated and controlled by the chief executive.

"W książce podjęta jest stale aktualna i ważna problematyka wyznaczania granic społecznych i zróżnicowania świata społecznego, migracji i idącego za tym poczucia odrębności, wyobcowania, ale też budowania wspólnoty pomimo […] doświadczanych w toku codziennego życia różnic". Zawarte w niej teksty posłużą lepszemu rozpoznaniu "fenomenu pogranicza w różnych jego aspektach (językowym, kulturowym, społecznym, politycznym) przez osoby należące do świata nauki oraz przez praktyków społecznych (polityków, działaczy i aktywistów). Poszczególne artykuły mogą być również pomocne w procesie dydaktycznym na różnych szczeblach i kierunkach kształcenia w różnych krajach Europy Środkowej" (z recenzji prof. dr. hab. Lecha Suchomłynowa). ; "The book tackles the continuously topical and important subject matter of the setting of social boundaries and the diversity of the social world, of migration and the associated sense of separateness and alienation but also community building despite [.] the everyday experience of difference". The texts comprising this volume will allow for a better understanding of "the phenomenon of the borderland in its various aspects (linguistic, cultural, societal, political) on the part of members of the scientific community and of social practitioners (politicians and activists). Particular texts might also prove useful in the educational process at different levels and in different fields - and in different Central European countries" (from review by Professor Lech Suchomłynow). ; Redakcja naukowa książki została sfinansowana w ramach programu Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego pod nazwą "Narodowy Program Rozwoju Humanistyki" w latach 2015–2018, nr projektu 1bH 15 0354 83

Nature of many public services, providing by local government, frequently extend beyond the boundaries of administrative units. More efficient performance of these tasks requires at least coordination, and sometimes also the institutional forms of cooperation. in the laws regulations, for all levels of government, are set the possibility of concluding by the LGUs, the various forms of agreements, unions, and finally the creation of joint municipal economic units. Despite this, one can notice the general tendency to atomization public service within the administrative units. We are relatively rare examples of smooth cooperation between units of the same level and between different levels of government. This situation creates problems especially in the agglomerations areas, in which there are strong connections between the functional andstructural neighboring units. analysis of the reasons of this phenomenon was dedicated to the second part of the article. ; Charakter wielu zadań publicznych wykonywanych przez jednostki samorządu terytorialnego (JST) wykracza często poza granice administracyjne jednostek. Sprawniejsze iefektywniejsze wykonywanie takich zadań wymaga co najmniej koordynacji działań, a niejednokrotnie także instytucjonalnych form współpracy. W zapisach ustawowych dotyczących wszystkich szczebli samorządu zawarto możliwość zawierania przez JST różnych form porozumień, związków, czy wkońcu tworzenia wspólnych podmiotów komunalnych. Pomimo tego można zauważyć generalną tendencję do atomizowania wykonywania usług publicznych wgranicach administracyjnych jednostek. Stosunkowo rzadkie są przykłady sprawnej współpracy pomiędzy jednostkami tego samego szczebla, jak ipomiędzy różnymi szczeblami samorządu. Sytuacja taka stwarza problemy zwłaszcza na obszarze zespołów aglomeracyjnych, na terenie których występują silne powiązania funkcjonalne istrukturalne miedzy sąsiadującymi jednostkami. analizie przyczyn tego zjawiska poświecono druga cześć niniejszego artykułu.

The article presents relations between Georgia and the United States of America in the years 1992–2009. Time frames were not selected randomly and represent the establishment of bilateral relations between states on 23 April 1992 and the signing of strategic partnership agreement on 9 January 2009. United States interest in Georgia was due to a policy of diversification of energy resources of the Caspian Sea within the boundaries of Azerbaijan. In diversification plans, Georgia was to be a transit area for oil and gas to Western Europe. Position of Georgia was reinforced by the intention to avoid the territory of the Russian Federation, and the Armenian direction was impossible because the Azerbaijani-Armenian conflict over Nagorno-Karabakh. The United States supported Georgia's aspirations for membership in NATO and the European Union allocating significant financial assistance and support for administrative reform, economic and government. ; W artykule przedstawiono relacje Gruzji ze Stanami Zjednoczonymi Ameryki w latach 1992–2009. Ramy czasowe nie zostały wybrane przypadkowo i odnoszą się do daty nawiązania relacji bilateralnych między państwami 23 kwietnia 1992 roku oraz podpisania umowy o partnerstwie strategicznym 9 stycznia 2009 roku. Zainteresowanie Stanów Zjednoczonych Ameryki Gruzją wynikało z polityki dywersyfikacji zasobów energetycznych Morza Kaspijskiego znajdujących się w granicach Azerbejdżanu. Gruzja w planach dywersyfikacyjnych miała stanowić terytorium tranzytowe dla ropy naftowej i gazu ziemnego do Europy Zachodniej. Jej pozycję wzmacniała chęć ominięcia terytorium Federacji Rosyjskiej, a kierunek ormiański był niemożliwy z powodu azersko-ormiańskiego konfliktu o Górski Karabach. Stany Zjednoczone Ameryki wspierały dążenia Gruzji do członkostwa w Sojuszu Północnoatlantyckim oraz Unii Europejskiej, przeznaczając znaczną pomoc finansową oraz wspierając ją w reformach administracyjnych, gospodarczych oraz samorządowych.

System polityczny Unii Europejskiej jest przykładem rządzenia odbywającego się w silnie zróżnicowanym środowisku kulturowym, społecznym i politycznym. Jego rozwój jest nielinearny, a wyznaczenie jego granic okazuje się bardzo trudne lub wręcz niemożliwe. Traktat z Lizbony nie określił w sposób jednoznaczny dalszego kierunku rozwoju UE, a wręcz przyczynił się do pogłębienia złożoności systemowych. W sposób szczególny zjawisko to zarysowało się w obszarze rozwiązań instytucjonalnych, które kumulują wszelkie napięcia i kryzysy pojawiające się w procesie integracji. W wyjątkowy sposób do zwiększenia niespójności w systemie integracyjnym przyczyniła się komasacja zjawisk kryzysowych po 2009 roku. Jednocześnie obserwujemy specyficzne właściwości towarzyszące kształtowaniu się mechanizmów instytucjonalnych, które w odpowiedzi na powtarzające się trudności wykształciły zachowania elastyczne i odpornościowe. Efektem są przeobrażenia systemu instytucjonalnego, które kreują niejednorodne rozwiązania o tendencjach zarówno integrujących, jak i dezintegrujących system. ; The political system of the European Union is an example of governance realised in a highly diversified cultural, social and political environment. Its development is non-linear and determining its boundaries turns out to be very difficult or even impossible. The Treaty of Lisbon did not clearly define the further direction of the EU's development, and even contributed to the deepening of systemic complexities. This phenomenon is particularly visible in the area of institutional solutions that accumulate all tensions and crises that appear in the integration process. The amalgamation of crisis phenomena after 2009 contributed to an exceptional increase in inconsistencies in the integration system. At the same time, we observe specific properties accompanying the shaping of institutional mechanisms, which in response to repeated difficulties have developed flexible and resilient behaviors. The effect is transformations of the institutional system, which create heterogeneous solutions with both integrating and disintegrating tendencies.

After 123 years under rules of partitioning powers, Poland regained its independence in a complex political and economic situation. The two main neighbors – Germany and the Soviet Russia –were hostile to the Polish state. Thus, the policies of both countries toward Poland were hostile. Germany sought to persuade international community that the Polish state was a temporary one, and the Soviet Russia, even though it officially declared the right of self-determination to the nations of the former Russian empire, was not going to accept the existence of "bourgeois" Poland. Polish relations with Czechoslovakia and Lithuania turned out to be bad as well. The boundaries of the Second Polish Republic, determined by decisions of Versailles and Riga treaties were finally recognized in March 1923. The territorial shape of the country was not favorable, and the excessively elongated – a total of 5534 km in length –irregular boundaries lacked, except from the southern border with Czechoslovakia, the natural features making them suitable for defence. What's worse, the most stretched borders were those of the potential adversaries of Poland, so the border with Germany –1912 km (including 607 km with the East Prussia) and of the border of the Soviet Russia (since 30 December 1922. the USSR) 1412 km. The disproportion between the length of the borders compared to the territory of the Polish state and the unfavorable political situation along its western, eastern and northern borders, forced Poland to prepare for defence in almost all directions since its very first days of independence.The basic conclusions of the analysis of the geopolitical position of the Second Polish Republic include: unfavorable borders, and its isolation in the international arena, in terms of both political and military, and economic relations.Since the independence was regained, there was an awareness in Poland about existence and growth of threats – external security was to assured by strong armed forces and an efficient defense system. However; he modernization of the armed forces between 1936 and 1939 did not alleviate the military disparity between Poland and Germany and the Soviet Union, especially in the modern weapon systems. The weak link in the Polish state security system was also war planning ; Polska po 123 lat niewoli, odradzała się w złożonej sytuacji politycznej i gospodarczej. Dwaj główni sąsiedzi – Niemcy i Rosja Radziecka – byli wrogo usposobieni do państwa polskiego. Toteż oba te państwa prowadziły wobec Polski politykę nieprzyjazną. Niemcy starały się lansować na arenie międzynarodowej tezę o tymczasowości polskiej państwowości, a Rosja Radziecka, mimo deklarowanego oficjalnie prawa do samostanowienia narodów byłego imperium rosyjskiego, nie zamierzała zaakceptować istnienia "burżuazyjnej" Polski. Źle ułożyły się także, stosunki z Czechosłowacją i Litwą. Granice II Rzeczypospolitej, ukształtowane na mocy decyzji wersalskich i ryskich, zostały ostatecznie uznane w marcu 1923 r. Terytorialny kształt państwa nie był korzystny, a nadmiernie wydłużone – łącznie 5534 km długości – nieregularne granice nie miały, poza południową granicą z Czechosłowacją, naturalnych właściwości obronnych. Co gorsza, najbardziej rozciągnięte były granice z potencjalnymi przeciwnikami Polski, a więc z Niemcami – 1912 km (w tym z Prusami Wschodnimi 607 km) i z sowiecką Rosją (od 30 grudnia 1922 r. ZSRR) 1412 km. Dysproporcja między długością granic a obszarem państwa polskiego oraz niekorzystna sytuacja polityczna na granicy zachodniej, wschodniej i północnej, postawiły Polskę już u zarania niepodległości wobec konieczności przygotowania się do obrony we wszystkich niemal kierunkach. Podstawowe wnioski płynące z analizy położenia geopolitycznego II Rzeczypospolitej to: niekorzystne linie granic oraz osamotnienie na arenie międzynarodowej, zarówno w sensie polityczno-militarnym, jak i gospodarczym. W Polsce od chwili odzyskania niepodległości dostrzegano istnienie i narastanie zagrożeń – bezpieczeństwo zewnętrzne miała zapewnić silna armia i sprawny system obronny. Modernizacja armii z lat 1936–1939 nie doprowadziła jednak do złagodzenia dysproporcji pomiędzy Polską a Niemcami i ZSRR, zwłaszcza w nowoczesnych środkach walki. Słabym ogniwem polskiego systemu bezpieczeństwa państwa było także planowanie wojenne

Celem artykułu jest zanalizowanie miejsca, jakie w kalkulacjach i polityce zagranicznej i bezpieczeństwa Iranu odgrywa Afryka Subsaharyjska. W tym celu zostaną zanalizowane takie aspekty jak ewolucja podejścia do tego subregionu, jego znaczenie w geostrategicznych kalkulacjach Teheranu oraz porównanie założeń z faktycznymi sukcesami. Hipotezą badawczą jest stwierdzenie, że Afryka Subsaharyjska zyskała w ostatnich latach na dużym znaczeniu w polityce Iranu (podczas prezydentury Mahmuda Ahmadineżada), ale polityczna i gospodarcza słabość tego państwa, a także celowe działania Arabii Saudyjskiej, w drastyczny sposób ograniczają możliwość penetracji tego kontynentu przez Iran oraz wyznaczają granice afrykańsko-irańskiego zbliżenia, szczególnie na płaszczyźnie politycznej i militarnej. W ramach prowadzonej analizy istotne są następujące pytania: w jakim zakresie i dlaczego Afryka Subsaharyjska jawi się z perspektywy niektórych irańskich decydentów jako atrakcyjny sub-region? W jakim zakresie i dlaczego poszczególni decydenci (prezydenci) Iranu różnią się w ocenie znaczenia Afryki? W jakim stopniu rywalizacja irańsko-saudyjska przekłada się na skuteczność polityki w Teheranie? ; The aim of this article is to analyze the role of sub-Saharan Africa plays in Iran's calculations and foreign and security policy. In turn, several aspects will be analyzed, including the evolution of Iran's approach towards this sub-region, its significance in Tehran's geostrategic calculations, and a comparison of assumptions and actual accomplishments. The research hypothesis is that, in recent years, the importance of sub-Saharan Africa has grown in Iranian policymaking (during Mahmoud Ahmadinejad's presidency), but the political and economic weakness of this country, as well as the deliberate actions of Saudi Arabia, has drastically limited Iran's penetration capabilities on the African continent and set the boundaries of African-Iranian rapprochement, especially at the political and military level. As part of the analysis, the following questions are relevant: to what extent and why does sub-Saharan Africa appear from the perspective of some Iranian decision makers as an attractive sub-region?; to what extent and why do particular Iranian policy makers (presidents) differ in assessing the importance of Africa?; to what extent does Iranian-Saudi competition impact the effectiveness of Tehran's policy?

The aim of this article is to analyze the role of sub-Saharan Africa plays in Iran's calculations and foreign and security policy. In turn, several aspects will be analyzed, including the evolution of Iran's approach towards this sub-region, its significance in Tehran's geostrategic calculations, and a comparison of assumptions and actual accomplishments. The research hypothesis is that, in recent years, the importance of sub-Saharan Africa has grown in Iranian policymaking (during Mahmoud Ahmadinejad's presidency), but the political and economic weakness of this country, as well as the deliberate actions of Saudi Arabia, has drastically limited Iran's penetration capabilities on the African continent and set the boundaries of African-Iranian rapprochement, especially at the political and military level. As part of the analysis, the following questions are relevant: to what extent and why does sub-Saharan Africa appear from the perspective of some Iranian decision makers as an attractive sub-region?; to what extent and why do particular Iranian policy makers (presidents) differ in assessing the importance of Africa?; to what extent does Iranian-Saudi competition impact the effectiveness of Tehran's policy? ; Celem artykułu jest zanalizowanie miejsca, jakie w kalkulacjach i polityce zagranicznej i bezpieczeństwa Iranu odgrywa Afryka Subsaharyjska. W tym celu zostaną zanalizowane takie aspekty jak ewolucja podejścia do tego subregionu, jego znaczenie w geostrategicznych kalkulacjach Teheranu oraz porównanie założeń z faktycznymi sukcesami. Hipotezą badawczą jest stwierdzenie, że Afryka Subsaharyjska zyskała w ostatnich latach na dużym znaczeniu w polityce Iranu (podczas prezydentury Mahmuda Ahmadineżada), ale polityczna i gospodarcza słabość tego państwa, a także celowe działania Arabii Saudyjskiej, w drastyczny sposób ograniczają możliwość penetracji tego kontynentu przez Iran oraz wyznaczają granice afrykańsko-irańskiego zbliżenia, szczególnie na płaszczyźnie politycznej i militarnej. W ramach prowadzonej analizy istotne są następujące pytania: w jakim zakresie i dlaczego Afryka Subsaharyjska jawi się z perspektywy niektórych irańskich decydentów jako atrakcyjny sub-region? W jakim zakresie i dlaczego poszczególni decydenci (prezydenci) Iranu różnią się w ocenie znaczenia Afryki? W jakim stopniu rywalizacja irańsko-saudyjska przekłada się na skuteczność polityki w Teheranie?

The subject of the study is to outline the boundaries within the legislator may sanction the obligations to provide information to tax authorities using tax sanctions. The author analyzes tax sanctions as instruments guaranteeing the effectiveness of legal norms related to information obligations in the light of the protection of the taxpayer's rights. In the author's opinion, there is a clear outline of the possible shape of the sanction, which limits the legislator in excessive interference with the rights of taxpayers. These limits, both in national and international law, are determined primarily by the principle of proportionality, which is decisive for the degree of discomfort associated with the application of sanctions. It should be indicated that the shape limits of these sanctions, characterized in this study, guarantee, in turn, the protection of the rights of these entities. At the same time, it should be emphasized that tax sanctions are, in principle, a complementary element of the system of the guarantees of the law effectiveness and the legislator deciding on their wider use should properly balance the degree of "saturation" of tax law with sanctions taking into account its nature. ; Przedmiotem opracowania jest nakreślenie granic, w ramach których ustawodawca może sankcjonować obowiązek informowania organów podatkowych za pomocą sankcji podatkowych. Autor analizuje sankcje podatkowe jako instrumenty gwarantujące skuteczność norm prawnych związanych z obowiązkami informacyjnymi w świetle ochrony praw podatnika. Zdaniem autora granice możliwego kształtu sankcji podatkowych mają istotne znaczenie z uwagi na konieczność ochrony podatników przed nadmierną ingerencją w ich prawa. Ograniczenia te, zarówno w prawie krajowym, jak i międzynarodowym, wyznacza przede wszystkim zasada proporcjonalności, która decyduje o stopniu dolegliwości związanej z zastosowaniem sankcji. Należy wskazać, że scharakteryzowane w niniejszym opracowaniu granice kształtu tych sankcji gwarantują z kolei ochronę praw tych podmiotów. Jednocześnie należy podkreślić, że sankcje podatkowe są co do zasady elementem uzupełniającym systemu gwarancji skuteczności prawa, a ustawodawca – decydując się na ich szersze zastosowanie – powinien odpowiednio zrównoważyć stopień "nasycenia" prawa podatkowego sankcjami, uwzględniając jego charakter.

Dubravka Ugrešić defines herself as a transnational writer. Her political, geographic and cultural dislocation constitute the main themes of her prose works written in the last decade of the twentieth century. In the subsequent decade, Ugrešić's essays took on additional themes relating to the European literary market. The author follows reading fashions and examines the shape and function of publications defined as European or world bestsellers. As a writer and scholar she is drawn to the concept of the transcultural, whose distinguishing characteristic she finds to be the experience of a new and faster mode of transfer of information and goods. The poetics of the work, however, will not be disturbed or changed. Similarly, the hierarchy established by the history and criticism of literature, setting the boundaries of culture and referred to with irony by Ugrešić in her reading of bestsellers, remains intact. This author-reader who seeks to understand her fellow readers often changes the paradigm she uses to describe culture. In her examination of the relations between author, work, and receiver, she delineates an emerging karaoke culture. It cannot, however, be designated as a transnational literature or culture. The literature created by Ugrešić eludes definition in a similar way. Analyses conducted in the text demonstrate that with regard to Ugrešić's work, the term "from outside" would function as a more correct label than the prefix "trans." It should be understood, however, as defining the condition of the writer more than of her work. The label "from outside" appears adequate for defining the place from which she observes and writes, not for the form of her literary output. ; Dubravka Ugrešić określa się jako pisarka transnarodowa. Jej polityczna, geograficzna i kulturowa dyslokacja stała się głównym tematem tekstów prozatorskich, które pisała w ostatnim dziesięcioleciu XX wieku. W kolejnej dekadzie tematem esejów Ugrešić stały się również kwestie związane z rynkiem literatury europejskiej. Autorka śledzi czytelnicze mody, przygląda się też kształtowi i funkcji publikacji określanych jako europejskie lub światowe bestsellery. Jako pisarka i badaczka literatury pochyla nad pojęciem transkultury. Jej wyznacznikiem uczyni doświadczanie nowego, szybszego sposobu przepływu informacji i towarów. Poetyka dzieła nie zostanie jednak naruszona/zmieniona. Podobnie jak historyczno- i krytycznoliteracka hierarchia ustanawiająca ramy kultury i w ironiczny sposób wartościująca kolejne lektury Ugrešić. Autorka-czytelniczka, która chce zrozumieć innych czytelników wielokrotnie zmieni paradygmat opisywanej przez siebie kultury. Rozpatrując relacje między autorem, dziełem i odbiorcą, ustali kulturę karaoke. Tej nie da się jednak oznaczyć jako literatura/kultura transnarodowa. W ten sam sposób nie można też określić literatury tworzonej przez Ugrešić. Rozpoznania poczynione w tekście pokazują, że w przypadku twórczości Ugrešić zamiast prefiksu «trans powinno się używać określenia «spoza». To zaś odnieść należy do kondycji pisarki. Kwalifikacja «spoza» wydaje się adekwatna dla określenia miejsca, z którego obserwuje i pisze autorka, nie dla formy jej literackiego dorobku.