Suchergebnisse

Standardem we współczesnych państwach demokratycznych stało się jednoczesne funkcjonowanie wielu organów mających na celu zapewnienie przestrzegania prawa. Jednym z nich pozostaje instytucja Ombudsmana, która zyskała na znaczeniu w wielu krajach świata zarówno o ustabilizowanej, jak i odradzającej się demokracji. Za główne cechy tej instytucji uznaje się niezależność Ombudsmana od innych organów, łatwość dostępu do niego, a także wiarygodność i elastyczność działania. Dzisiaj funkcjonuje ona w ponad 100 krajach i wciąż widać tendencję wzrostową. Nawet w ramach Unii Europejskiej od 1995 r. działa Ombudsman Europejski, a Rada Europy od 1999 r. powołuje Komisarza do spraw Praw Człowieka. W państwach Europy Zachodniej proces tworzenia urzędów ombudsmańskich szczególnie intensywnie przebiegał po II wojnie światowej, co spowodowane było m.in. wzrostem zainteresowania ówczesnych społeczeństw ochroną praw człowieka w związku z przebytymi doświadczeniami "brunatnego" i "czerwonego" totalitaryzmu. Natomiast w ramach transformacji ustrojowych zapoczątkowanych w latach dziewięćdziesiątych, proces ten zaczął dotyczyć również bloku państw Europy Środkowo-Wschodniej i Południowej. W przypadku bloku tych państw wprowadzanie instytucji ombudsmańskich do porządku konstytucyjnego poczytuje się jako część procesu transformacji ustrojowej i ich demokratyzacji. Warto przy tym podkreślić, że wśród tych krajów Polska należała do prekursorów w tym względzie. ; The functioning of many organs which aim to ensure the rule of law is standard in democratic countries. One of them is the institution of the ombudsman, which has become significant in both those countries with strong democratic systems and emerging democracies. The most important features of this institution are independence, easy access, reliability and flexibility. Nowadays, it functions in approximately 100 countries and it is estimated that this number will increase in the near future. There has been a European ombudsman in the European Union since 1995, and the Council of Europe appointed a Human Rights Commissioner in 1999. In West European countries, the process of creating the office of the ombudsman was particularly intensive after the Second World War, as a result of their experience of totalitarianism. This process could also be observed in Central-Eastern and Southern Europe during the political transformations of the 1990s. It was a symbol of the transformation and democratization of those countries. Poland can be safely assumed to have been a forerunner in the process in this region.

Standardem we współczesnych państwach demokratycznych stało się jednoczesne funkcjonowanie wielu organów mających na celu zapewnienie przestrzegania prawa. Jednym z nich pozostaje instytucja Ombudsmana, która zyskała na znaczeniu w wielu krajach świata zarówno o ustabilizowanej, jak i odradzającej się demokracji. Za główne cechy tej instytucji uznaje się niezależność Ombudsmana od innych organów, łatwość dostępu do niego, a także wiarygodność i elastyczność działania. Dzisiaj funkcjonuje ona w ponad 100 krajach i wciąż widać tendencję wzrostową. Nawet w ramach Unii Europejskiej od 1995 r. działa Ombudsman Europejski, a Rada Europy od 1999 r. powołuje Komisarza do spraw Praw Człowieka. W państwach Europy Zachodniej proces tworzenia urzędów ombudsmańskich szczególnie intensywnie przebiegał po II wojnie światowej, co spowodowane było m.in. wzrostem zainteresowania ówczesnych społeczeństw ochroną praw człowieka w związku z przebytymi doświadczeniami "brunatnego" i "czerwonego" totalitaryzmu. Natomiast w ramach transformacji ustrojowych zapoczątkowanych w latach dziewięćdziesiątych, proces ten zaczął dotyczyć również bloku państw Europy Środkowo-Wschodniej i Południowej. W przypadku bloku tych państw wprowadzanie instytucji ombudsmańskich do porządku konstytucyjnego poczytuje się jako część procesu transformacji ustrojowej i ich demokratyzacji. Warto przy tym podkreślić, że wśród tych krajów Polska należała do prekursorów w tym względzie. ; The functioning of many organs which aim to ensure the rule of law is standard in democratic countries. One of them is the institution of the ombudsman, which has become significant in both those countries with strong democratic systems and emerging democracies. The most important features of this institution are independence, easy access, reliability and flexibility. Nowadays, it functions in approximately 100 countries and it is estimated that this number will increase in the near future. There has been a European ombudsman in the European Union since 1995, and the Council of Europe appointed a Human Rights Commissioner in 1999. In West European countries, the process of creating the office of the ombudsman was particularly intensive after the Second World War, as a result of their experience of totalitarianism. This process could also be observed in Central-Eastern and Southern Europe during the political transformations of the 1990s. It was a symbol of the transformation and democratization of those countries. Poland can be safely assumed to have been a forerunner in the process in this region.

The following analysis aims to indicate the position of independent Ukraine in Canada's foreign policy after 1991. For the following reasoning, it is also important to present how bilateral relations evolved and how Canada reacted for the events in Ukraine after the annexation of Crimea by the Russian Federation in March 2014. The numerous Ukrainian minority and the influence of the Ukrainian lobby on the process of shaping Ottawa's foreign policy are the main arguments explaining Canada's involvement in Central and Eastern Europe. The research methods used in the text are the descriptive method as well as the decision-making and content analysis methods.

The text discusses the impact of modernization processes in the formation of the modern Ukrainian nation. The selected period corresponds to the emergence of the first Ukrainian political organizations and is ending at the beginning of the Ukrainian state-building. As a social structure, the Ukrainians went through the process of inventing a name, defining the border of their ethnic territory, codifying the language and developing organizational life and forming political elites. It was not enough to gain independence at the end of World War I, because its achievement also depends on other factors. The analysis shows that the process of modernization in the case of Ukrainians belongs to the Central and Eastern Europe model.

Niniejszy artykuł dotyczy rozdźwięku pomiędzy liberalną retoryką a społeczno- polityczną rzeczywistością współczesnych stosunków międzynarodowych. Autor twierdzi, że jakkolwiek liberalizm nadal zapewnia wiodącą perspektywę eksplanacyjną współczesne stosunki międzynarodowe są zbyt dynamiczne i skomplikowane aby można było zanalizować je wyłącznie w ramach liberalizmu, który zresztą popada w dogmatyzm. Z tego powodu, adekwatna analiza współczesnej demokracji oraz politycznych i gospodarczych aspektów współczesnych stosunków międzynarodowych jest niepełna, jeśli nie uwzględnia pewnych wniosków ze sfery realizmu, konstruktywizmu, a nawet postmodernizmu. Przykład transformacji demokratycznej w Europie Środkowo-Wschodniej doskonale obrazuje tę tezę. Liberalne reformy w regionie wciąż zderzają się z rygorystycznymi poglądami wywodzącymi się z socjalistycznej przeszłości. Liberalne wartości sąpoza tym zniekształcane i błędnie pojmowane. Wyjaśnianie tych procesów wykracza daleko poza liberalizm i analiza nawet samego wschodniego poszerzenia Unii Europejskiej byłaby bardziej wyczerpująca gdyby uwzględniła pewne odniesienia do realizmu, krytyki teoretycznej czy postmodernizmu. ; This paper refers to the gap between the liberal rhetoric and the reality of contemporary international relations. It maintains that liberalism remains a leading explanatory perspective, yet contemporary international affairs are too dynamic and too complicated to analyse them within liberal perspectives alone. In addition, liberalism tends to fall into dogmatism. Thus, the adequate analysis of today's democracy, as well as the political and economic aspects of contemporary international relations becomes incomplete without a reference to some realist, constructivist and even postmodernist conclusions. The example of the East-Central European democratic transformation clearly illustrates this thesis. The liberal reforms in the region still clash with the illiberal attitudes inherited from the communist past. Additionally, liberal values are misconceived and misunderstood. The explanation of those processes reaches far beyond liberal confines, and even the analysis of the Eastern enlargement of the European Union would be more complete with some realist, critical theoretical or postmodernist remarks added to it.

Niniejszy artykuł przedstawia pojęcie determinantów polityki zagranicznej państwa oraz ukazuje ich wpływ na politykę zagraniczną Republiki Słowackiej. Autor wybrał te determinanty, które w jego ocenie miały kluczowy wpływ na kształt polityki zagranicznej Słowacji: środowisko geografi czne, czynniki historyczne, czynnik ludnościowy, służbę zagraniczną i dyplomację oraz uwarunkowania zewnętrzne. Analizie poddano okres początku istnienia Republiki Słowackiej. Krytycznej weryfi kacji zostały poddane następujące hipotezy badawcze: spośród determinantów polityki zagranicznej Słowacji, decydujące znaczenie miały: czynniki historyczne, szczególnie w kontekście stosunków z Węgrami; defi cyt w kadrach służby zagranicznej i dyplomacji, co miało duże znaczenie w kontekście kreowania od podstaw polityki zagranicznej; wielonarodowościowy charakter tego państwa. ; This article concerns the concept of determinants of the state's foreign policy and their presentation in the context of the infl uence on the foreign policy of the Slovak Republic. The author decided on determinants, which in his opinion had a key impact on the shape of Slovakia's foreign policy: geographical environment, historical factors, population factor, foreign service and diplomacy, as well as external conditions. The period of the beginning of the Slovak Republic's existence was analyzed. The following research hypotheses have been critically verifi ed: among the determinants of Slovakia's foreign policy, historical factors seemed decisive, especially in the context of relations with Hungary. The second decisive determinant was the defi cit in the staff of foreign service and diplomacy, which was important in the context of creating foreign policy from scratch. Finally, the third decisive factor was the multinational nature of this state.

The article presents the development of the idea of building fast roads in Central and Eastern Europe in the first half of the 20th century. In Europe, until 1945, highways were built in: Germany, the Protectorate of Bohemia and Moravia, the Netherlands and Italy. In other countries, including Poland, the construction of this type of roads in the interwar period remained only in the planning and project phase. The concept of building highways was implemented by fascist countries, including: Italy (474 km of routes opened) in 1922-1942, Germany (3,896 km) in 1933-1943, and the dependent Protectorate of Bohemia and Moravia in 1939-1942 (188 km under construction), mainly to achieve a propaganda effect the agency of the totalitarian system in counteracting unemployment and the planned increase in motorization, which proves the wealth of workers.

The article discusses the roles played by multilateral diplomacy of the Central European states. These roles have changed following historical developments. In the interwar period Central European states had to establish their diplomatic services. Important role played at that time multilateral diplomacy within the League of Nations. After the II World War the Central European states were part of the Soviet sphere of influence and multilateral diplomats were active in communist organisations such as the Warsaw Pact and the Council for Mutual Economic Assistance (CMEA). However, multilateral principles such as indivisibility, diffused reciprocity and generalized principles of conduct were not applied. In the UN system and the CSCE Central European diplomats represented interests of Soviet Block. After regaining independence in 1989 Central European states founded regional organisations such as the Visegrad Group and the Central European Free Trade Agreement (CEFTA), as well as acceded Western organizations, such as the Council of Europe, economic and financial organizations (World Bank, IMF, OECD), NATO and the European Union. Today multilateral diplomacy plays important role in foreign services of Central European states. ; W artykule przedstawiona została rola wielostronnej dyplomacji państw środkowoeuropejskich. Rola ta zmieniała się wraz z rozwojem historycznym. W okresie międzywojennym nowo powstałe państwa środkowoeuropejskie musiały utworzyć własną służbę dyplomatyczną. Duże znaczenie miała wówczas dyplomacja wielostronna, prowadzona w ramach Ligi Narodów. Po II wojnie światowej, kiedy to państwa środkowoeuropejskie znalazły się w sowieckiej strefie wpływów, dyplomaci wielostronni byli aktywni w komunistycznych organizacjach międzynarodowych, takich jak Pakt Warszawski i Rada Wzajemnej Pomocy Gospodarczej (RWPG). Jednak multilateralne zasady, takie jak niepodzielność, rozszerzona wzajemność i powszechne zasady postępowania, nie były w tych organizacjach przestrzegane. W systemie ONZ i w KBWE środkowoeuropejscy dyplomaci reprezentowali interes bloku sowieckiego. Po uzyskaniu niepodległości w 1989 roku państwa środkowoeuropejskie utworzyły organizacje regionalne, takie jak Grupa Wyszehradzka i Środkowoeuropejskie Porozumienie Wolnego Handlu, oraz przystąpiły do organizacji zachodnich – Rady Europy, organizacji finansowych i gospodarczych (Bank Światowy, Międzynarodowy Fundusz Walutowy, Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju), Sojuszu Północnoatlantyckiego i Unii Europejskiej. Dyplomacja wielostronna w służbach zagranicznych państw środkowoeuropejskich odgrywa dziś ważną rolę.

The Treaty of Trianon (hereinafter Trianon), the enormous losses of territory and co-ethnics, and the shaking of Hungary's status as a dominant power in the Carpathian Basin imputed a tragic understanding of contemporary Hungarian history on the Hungarian society, invoking the idea of a trauma lasting even today. Trianon's understanding became a divisive issue for political parties after 1989, highlighting the ever-deeper divisions between right and left-liberals, since 2010. Its "overcoming" is a flagship project of the government's politics of identity, with modest success so far. Thus, the 100th anniversary was a crucial moment as a test case for a self-professed nationalist, traditionalist, conservative political force for manifesting a comprehensive politics of memory. In the light of the newly built monument at the heart of Budapest, with the Hungarian names of all localities on the territory of pre-1918 Hungary inscribed on its wall, a cautious shifting back to territorial revisionism was expected. In this article, I will argue that even with such tendencies being, obviously, present, the official commemorations were crafted with a surprising message, that attempts to turn the canonical understanding of Trianon upside down and reframe it into a common catastrophe of Central Europe. Doing so places the consequences in the context of the decolonization of history, the present decline of empires, and the emergence of nation-states while combining it with important tropes of the traditional, anti-liberal and revisionist Trianon discourse. Nevertheless, the result is a transparently political message that is not only driven by easily visible actual political goals (V4 and Central European), but one that detaches the politics of memory from historical references and legacies and creates a set of shallow symbols for utter instrumentalization, to recombine at will, in a vulgarised sense of post-modernism.

In the article, referring to quantitative indicators, the subject of analysis is the identification of the dividing line of the previously shared space of Central and Eastern Europe. This means that this part of Europe is changing, shifting the previous dividing line. This line during the Cold War symbolically ran along the Elbe River, dividing Europe into two opposing political, military and ideological blocks. The new dividing line has been symbolically shifted from the Elbe River to the Bug River and concerns political, economic and social standards. It is therefore a multifaceted phenomenon. Strengthening the division occurs, on the one hand, between the countries that joined the European Union, and on the other, which remained in the post-Soviet area.

Russia's aggression against Ukraine in February 2022 caused Europe's largest influx of war refugees to the European Union after World War II. This is unprecedented in many aspects, covering primarily the Central and Eastern Europe, which historically have been countries of emigration rather than migration. Against this background, grassroots initiatives and civic actions taken in Poland, local government bodies, state authorities, as well as the Catholic Church are considered. The key challenges and problems in supporting migrants from Ukraine are interpreted in terms of the theory of resource mobilization and the concept of "new social movements".

This article addresses relations between Europe and the countries of the Middle East and the implications of these relationships over the past two decades, through an examination of the events of the 'Arab Spring.' The Arab Spring refers to a chain of events that swept through the Arab countries from late 2010, characterized by demonstrations, violence, and civil war. This was sparked by resistance to tyrannical regimes and led to the fall of the rulers of Egypt, Tunisia, and Libya. However, Islamists were able to utilize the protesters, who sought democracy, an equal economy, and the elimination of governmental corruption, to further their ambitions. At that time, it was not clear what the new regimes would look like, but it was widely expected that Islamist elements would gain power. Europe responded positively to these events, in terms of declarations, policy, and physical involvement, from the fear that Islamist forces would take advantage of the outcomes of the protests, despite the fact that, for decades, there had been collaboration and friendly relations between Western nations and many of the overthrown tyrants. This policy of turning a blind eye to the lack of democracy and human rights violations in these countries, however, had been perceived by many as contrary to European values. On May 25, 2011, the European Union published a document admitting their failure to achieve political reforms in the neighboring Arab countries. Following the events of the Arab Spring, a new approach to strengthening the partnership between Europe and the Arab world was needed. The objectives of European policy towards the Muslim world include halting massive Muslim migration, reducing the influence of fundamentalist and radical Islam in the Middle East and among Muslims in Europe, and ensuring a supply of energy resources obtained from these countries. Meeting these challenges will be a significant step in the right direction. ; Artykuł omawia stosunki między Europą i krajami Bliskiego Wschodu oraz konsekwencje tych relacji w ciągu ostatnich dwóch dekad, poprzez analizę "arabskiej wiosny". Określenie "arabska wiosna" odnosi się do serii wydarzeń obejmujących demonstracje, przemoc i wojnę domową, które przetoczyły się przez kraje arabskie od końca 2010 r. Wywołane przez siły oporu wobec autorytarnych reżimów doprowadziły do upadku przywódców Egiptu, Tunezji i Libii. Protesty zwolenników demokracji, zrównoważonej gospodarki i likwidacji korupcji rządowej udało się jednak wykorzystać do swoich celów islamistom. Wprawdzie nie było wówczas jasne, jakie nowe reżimy przejmą władzę, ale powszechnie oczekiwano, że będą to siły islamistyczne. W kategoriach deklaracji, polityki i zaangażowania fizycznego Europa zareagowała na wydarzenia arabskiej wiosny pozytywnie w obawie, że wyniki protestów mogą zostać wykorzystane przez siły islamistyczne, mimo że przez dziesięciolecia państwa Zachodu łączyła z wieloma obalonymi tyranami współpraca i przyjazne stosunki. Polityka przymykania oka na brak demokracji i łamanie praw człowieka w tych krajach była jednak często postrzegana jako sprzeczna z wartościami europejskimi. W dniu 25 maja 2011 r. Unia Europejska opublikowała dokument przyznający, że nie udało jej się przeprowadzić reform politycznych w sąsiednich krajach arabskich. Po wydarzeniach arabskiej wiosny konieczne było wypracowanie nowego podejścia do wzmocnienia partnerstwa między Europą a światem arabskim. Cele europejskiej polityki wobec świata muzułmańskiego obejmują powstrzymanie masowej migracji muzułmańskiej, zmniejszenie wpływu fundamentalistycznego i radykalnego islamu na Bliskim Wschodzie, a także wśród muzułmanów w Europie, oraz zapewnienie dostaw surowców energetycznych z tych krajów. Sprostanie tym wyzwaniom będzie znaczącym krokiem we właściwym kierunku.

For about two years, the language of the new authorities has been constituting in Poland, made up by the comments of Jarosław Kaczyński, Chairman of the Law and Justice (PiS) party, and enunciations of the most important state officials and experts loyal to the ruling party, members of parliament, senators, Catholic church authorities and journalists who support the idea of the so-called "Good Change." Many important, sometimes controversial words spoken by the representatives of the ruling camp appeal or directly concern democracy, its principles of operation or legitimacy. Due to the specificity, repetitive nature and regularity of these statements, one may speak of the formation of a "PiS-style democracy" discourse. The main rules of its formation are imposed by the chairman and ideologist of the ruling party and its programming documents. The presented article is therefore based primarily on statements made by the Chairman of Law and Justice and on the party's official programme. The starting point is the hypothesis that the PiS-style democracy discourse and discourse formations in the Fourth Republic of Poland analysed in the article do not only recall or paraphrase slogans dating back to the Polish People's Republic, but they also use cognitive categories, thought patterns and reasoning in line with the discourses imposed on Poles by the Soviets in the PPR era. The analysis shows that the discourses of the new authorities, in particular the PiS-style democracy discourse, emerge according to the rules of the discourses of Soviet dictatorship of the proletariat, as well as the democratic dictatorship of the PPR, imposed on Poles by the Soviet Union after World War II. Similarly, statements made by the representatives of the ruling camp concerning the development patterns of the economy and political practices, emerged under the influence of the rules of the Marxist-Leninist doctrine and the discourses of democracy in the Polish People's Republic. The PiS-style democracy discourse evokes their key ideologemes ...

For about two years, the language of the new authorities has been constituting in Poland, made up by the comments of Jarosław Kaczyński, Chairman of the Law and Justice (PiS) party, and enunciations of the most important state officials and experts loyal to the ruling party, members of parliament, senators, Catholic church authorities and journalists who support the idea of the so-called "Good Change." Many important, sometimes controversial words spoken by the representatives of the ruling camp appeal or directly concern democracy, its principles of operation or legitimacy. Due to the specificity, repetitive nature and regularity of these statements, one may speak of the formation of a "PiS-style democracy" discourse. The main rules of its formation are imposed by the chairman and ideologist of the ruling party and its programming documents. The presented article is therefore based primarily on statements made by the Chairman of Law and Justice and on the party's official programme. The starting point is the hypothesis that the PiS-style democracy discourse and discourse formations in the Fourth Republic of Poland analysed in the article do not only recall or paraphrase slogans dating back to the Polish People's Republic, but they also use cognitive categories, thought patterns and reasoning in line with the discourses imposed on Poles by the Soviets in the PPR era. The analysis shows that the discourses of the new authorities, in particular the PiS-style democracy discourse, emerge according to the rules of the discourses of Soviet dictatorship of the proletariat, as well as the democratic dictatorship of the PPR, imposed on Poles by the Soviet Union after World War II. Similarly, statements made by the representatives of the ruling camp concerning the development patterns of the economy and political practices, emerged under the influence of the rules of the Marxist-Leninist doctrine and the discourses of democracy in the Polish People's Republic. The PiS-style democracy discourse evokes their key ideologemes ...