Paginierfehler: Paginierung springt von S. 56 auf S. 59; Beil.: S. 17 - 20, 21 - 24 und 25 - 28 sind jeweils [1] gef. Bl. ; Volltext // Exemplar mit der Signatur: München, Bayerische Staatsbibliothek -- 4 Germ.sp. 297 a-1
Bl. VIII ist gef. Bl.; Beil.: S. 20 - 24 sind [1] S., S. 25 - 32, 33 - 40 und 41 - 48 sind jeweils [1] gef. Bl. ; Volltext // Exemplar mit der Signatur: München, Bayerische Staatsbibliothek -- 4 Germ.sp. 297-1
Druckvarianten: "Zweiter Band" oder "Zweyter Band", "Stettin" oder "Stetin" ; S. 20 - 24 sind [1] S.; S. 25 - 32 , S. 33 - 40 und S. 41 - 48 sind jeweils [1] gef. Bl. ; Volltext // Exemplar mit der Signatur: München, Bayerische Staatsbibliothek -- Bibl.Mont. 3223-2
Druckvarianten: "Zweiter Band" oder "Zweyter Band", "Stettin" oder "Stetin" ; S. 20 - 24 sind [1] S.; S. 25 - 32 , S. 33 - 40 und S. 41 - 48 sind jeweils [1] gef. Bl. ; Volltext // Exemplar mit der Signatur: München, Bayerische Staatsbibliothek -- 4 Germ.sp. 296-2
This paper presents some data and research lines concerning the legal aspects of the 'canabae legionis', the civilian settlements which were often found near military garrisons: albeit numerous studies have been conducted on this particular issue, it is still surrounded by much uncertainty. The etymology of the term 'canabae' will also be explored, and its presence in legal, literary, and epigraphic sources.
Wydana w 1779 roku, w Berlinie publikacja Johanna Andreasa Riema (1749-1814) - niemieckiego protestanckiego teologa, duchownego i publicysty okresu oświecenia. Działalność publicystyczna Riema była bardzo zróżnicowana, pisał m.in. prace z zakresu historii, teologii, biblistyki i polityki. Niniejszy dokument - Vertraglichkeit der Religion mit der Politik der Staaten. Nebst dem Entwurf eines Werks: Clima, - Staatsverfassung, - Nationalgeist, - Religion und Wissenschaften; Welches ist ihr wechselseitiges Verhältniss? jest kontynuacją i uzupełnieniem do publikacji Einfluß der Religion auf das Staatssystem der Völker (Berlin, 1778). Riem zainspirowanymi studiami nad polityką i religią zwraca się w publikacji ku przyczynom, które jego zdaniem są odpowiedzialne za różnice w tych dziedzinach oraz ich wzajemnych współzależnościach między różnymi narodami. Dużą część dokumentu zajmuje szkic planowanej, ale nigdy nie opublikowanej pracy, w której chciał pokazać w stylu teorii Monteskiusza (W koncepcji tej Monteskiusz wśród czynników geograficznych warunkujących losy tworów politycznych najważniejsze miejsce, choć, wbrew temu, co nieraz pisano, nie wyłączność przyznawał klimatowi.) wpływ czynników geograficznych (klimatu) na bieg wydarzeń dziejowych, procesy polityczne, różnice w gospodarce państwowej, duchu narodowym, religii i naukach różnych narodów.
Mitte Januar 1702 aus Berlin nach Hannover zurückgekehrt, erhält Leibniz bereits Anfang April eine erneute Einladung der preußischen Königin in die Sommerresidenz Lietzenburg. Leibniz kann jedoch erst Anfang Juni dorthin aufbrechen und besucht auf dem Wege Herzog Anton Ulrich, der während der Besetzung seines Landes am 19./20. März geflohen war und nunmehr nach Wolfenbüttel zurückgekehrt ist. Die lange, sich ein Jahr hinziehende Abwesenheit von Hannover hat eine dichte Korrespondenz – insbesondere mit Kurfürstin Sophie und dem hannoverschen "Journalisten" G. Guidi – zur Folge, in der neben häuslichen und lokalen Angelegenheiten in Hannover aktuelle Ereignisse des Spanischen Erbfolgekrieges und des Nordischen Krieges die beherrschenden Themen sind. Durch M. J. von der Schulenburg, der als Generalleutnant in der Armee Augusts des Starken die Niederlage gegen Karl XII. von Schweden bei Kliszów (19. Juli) hautnah erlebt, wird Leibniz aus erster Hand über die militärische Lage in Polen informiert. In Berlin sucht Leibniz mit neuen Finanzierungsprojekten (Seidenziehung und "Feuerspritzen") die nur schleppend in Gang kommenden Aktivitäten der Sozietät der Wissenschaften voranzubringen; außerdem widmet er sich weiterhin der innerprotestantischen Kirchenunion, verfasst ein wohlwollend aufgenommenes Gutachten für Friedrich I. in dessen Streit mit dem Haus Nassau-Diez um die Oranische Erbschaft und sucht nochmals Licht in die undurchsichtige Affäre um den Goldmacher J. F. Böttger zu bringen. Mit der "Lettre touchant ce qui est independant des Sens et de la Matiere", welche die Kernaussagen der "Nouveaux essais sur l'entendement humain" vorwegnimmt, erläutert Leibniz Königin Sophie Charlotte die Grundpositionen seiner eigenen Philosophie und verteidigt diese im Disput mit dem in Lietzenburg weilenden John Toland gegen dessen sensualistische Einwände.
Pierwsza część, wydanej anonimowo we Freiburgu w 1785 roku, dwutomowej historii Śląska, której autorem jest pochodzący ze Szwajcarii, urzędnik administracji pruskiej Karl Ludwig von Klöber und von Hellscheborn (1738 lub 1739-1795). Choć w przedmowie do niniejszej części zaznaczono, że publikacja jest przekładem z języka angielskiego książki Accounts from Silesia with remarks on the Austrian and Prussian Government 1778, to zarówno współcześni Klöberowi jak i późniejsi historycy, zajmujący się historią Śląska i dorobkiem śląskiej historiografii, nie mieli wątpliwości co do autorstwa Klöbera. Opracowanie, napisane z niezwykłą pasją, przepełnione osobistymi komentarzami i ocenami, wyrażanymi z dużym zaangażowaniem emocjonalnym przedstawia dzieje Śląska, w pierwszym tomie w okresie od X wieku do 1740 roku, natomiast w części drugiej w okresie panowania króla pruskiego Fryderyka II (1712-1786). Głównym celem pracy jest porównanie sposobu sprawowania rządów nad tą prowincją przed i po 1740 roku, czyli przed i po przejściu pod panowanie pruskie. Charakterystyczne w tekście publikacji są drwiące, a czasami krytyczne opinie pod adresem większości książąt śląskich, części królów czeskich i cesarzy oraz uwielbienie dla Fryderyka II. Warto również zwrócić uwagę na zastosowanie bardzo oryginalnej pisowni i ortografii tekstu m.in. zapisywanie małymi literami rzeczowników z wyjątkiem nazw własnych, wbrew regułom obowiązującym w języku niemieckim.
Druk zawiera jedenaście tez oracji uczniowskiej autorstwa Wawrzyńca Krzysztofa Somnitza (1612-1678) – ucznia gimnazjum toruńskiego, dotyczącej istoty państwa i prawa. Poruszone są m. in. kwestie arystotelesowskiej politei – modelu państwa idealnego, trzech wyróżnianych w starożytnej Grecji form ustrojowych – tyranii, oligarchii i demokracji, kontrastu między tyranią a republiką (jako przykłady rządów tyranów przywołuje Somnitz m. in. panowanie Licyniusza, Nerona, Tarkwiniusza Pysznego, Kaliguli i Karakalli), możliwości dziedziczenia przez kobiet tronu oraz – szerzej – rządów kobiet (ginokracji) (za przykład przywołane są tu m. in. mityczne Amazonki, Pulcheria – cesarzowa bizantyjska, święta, wywierająca duży wpływ na życie polityczne i religijne cesarstwa, legendarna Wanda, królowa Palmyry Zenobia, walcząca z Rzymem, a także kobiety biblijne, słynące z rozumu i męstwa, uczestniczki wydarzeń politycznych – Debora, Judyta, Estera i Abigaile). Z literatury powołuje się Somnitz na prace politologiczne Justusa Lupsiusa – jednego z wybitniejszych znawców języka, historii i kultury starożytnego Rzymu. Respondent nie uwzględnia stosunków polskich, ale wspomina o ustroju moskiewskim, jest przy tym zwolennikiem demokracji. Po ukończeniu studiów Wawrzyniec K. Somnitz był (od 1655) kanclerzem zarządu Pomorza i piastował szereg innych funkcji, co umożliwiły mu na równi koneksje i staranne wykształcenie. Popis oratorski Somnitza, wygłoszony 15 stycznia 1631, przygotowany był pod kierunkiem wymienianego na karcie tytułowej druku Bazylego Zölnera z Lipska (1580-1658) – konrektora w gimnazjum w Toruniu. Druk 6 kart. Na odwrocie karty tytułowej dedykacja dla księżnej Jadwigi Brunszwickiej (1595-1650), która zasłynęła jako fundatorka gimnazjum w Szczecinku (ojciec respondenta był sędzią grodzkim i radcą na dworze księżnej rezydującej w tymże mieście). Druk współoprawny (klocek introligatorski), sygn. Pol.7.II.5637- Pol.7.II.5666. Format bibliograficzny: 4°. Pieczątki: 1, 10, 11, 18. Dawne sygnatury: H.6.Miscell.3. Zewnętrzne oznaczenia: DT, DS. Typ oprawy (materiał) – biały pergamin (oprawa z japem) ; obleczenie - karta z rękopisu ; oprawa - niewielkie deformacje, średnie zabrudzenia ; niewielkie ubytki spowodowane przez owady. W 2010 r. druk poddano konserwacji zachowawczej w ramach projektu "Konserwacja zachowawcza druków XV-XVII w. Biblioteki Elbląskiej".
Aristoteles Politik und Fragment der Oeconomik (Lubeka, Lipsk, 1798) - pierwszy tom niemieckojęzycznego przekładu Polityki Arystotelesa (384-322 r. p.n.e.) wraz z fragmentami Ekonomiki, nie uznawanej obecnie za autetntyczne dzieło Stagiryty. Niniejszy tom, opatrzony bogatymi przypisami, komentarzami i analizą tekstu zawiera tłumaczenie trzech pierwszych ksiąg Polityki, dzieła, składającego się w sumie z ośmiu ksiąg, które zostało zredagowane najprawdopodobniej pod koniec IV p.n.e. przez ucznia i przyjaciel Arystotelesa Teofrasta z Eresos. Arystoteles zwany również Stagirytą, będąc najwybitniejszym z uczniów Platona, zapisał się jednocześnie w dziejach jako najbardziej gruntowny krytyk nauk mistrza oraz twórca systemu realizmu metafizycznego. W 367 r. p.n.e. przybył do Aten i wstąpił do Akademii Platońskiej, w której przez 20 lat był uczniem, a następnie nauczycielem i samodzielnym badaczem. Podczas nauki w Akademii studiował liczne pisma filozofów, mówców, poetów, historyków oraz przyrodników, z racji jego niebywałej erudycji potomni zgodnie określali go mianem największego autorytetu naukowego świata starożytnego. Po śmierci Platona przebywał na dworze Filipa Macedońskiego, gdzie był wychowawcą jego syna Aleksandra Macedońskiego. Po powrocie do Aten założył własną szkołę filozoficzną w pobliżu świątyni Apollina Likejosa, zwaną Lykeion (gr.Λύκειον, lýkeion). Polityka (stgr.Πολιτικά Politika) to rozprawa, w której Arystoteles zawarł swoją teorię państwa i własne poglądy na organizację państwa i ustroju politycznego. Traktat jest kontynuacją tematyki podjętej w Etyce nikomachejskiej. W Polityce Arystoteles krytykuje przedstawiony w Państwie Platona idealny ustrój państwowy. Jak wskazuje, proponowana przez Platona wspólnota własności prowadzi do zaniedbań z powodu rozproszenia odpowiedzialności. Z kolei wspólność kobiet prowadzi do zniszczenia więzi rodzinnych, a w konsekwencji do destrukcji stosunków międzyludzkich, a nie jak to widział Platon do wzmocnienia ich. Arystoteles twierdzi, iż aby państwo mogło istnieć potrzebna jest różnorodność, a centralizacja i ujednolicenie jest zaprzeczeniem jego idei. Państwo powinno być bowiem wspólnotą, a nie jednolitym organizmem. Wywody Arystotelesa nie tworzą uporządkowanego wykładu, zdają się raczej żywą dyskusją z samym sobą, a także z Platonem. Arystoteles na wszystkie sposoby, szukając prawdy, rozważa sprawy państw idealnych i istniejących, wady i zalety ustrojów, przyczyny ich upadków, czynniki stanowiące o szczęściu obywateli: bogactwo, wojny, warunki geograficzne, liczbę ludności, a nawet metody wychowawcze, problem aborcji, rolę gimnastyki i muzyki. Ważnym wątkiem Polityki jest typologia ustrojów politycznych: Arystoteles wyróżnia trzy ustroje właściwe: monarchię, arystokrację i politeję oraz trzy zwyrodniałe: tyranię, oligarchię i demokrację. Arystoteles wskazuje monarchię jako najlepszy ustrój polityczny, jednak dokonuje on wyraźnego rozdzielenia na ustrój najlepszy i możliwy do realizacji. W związku z tym, uważa, że najlepszy jest ustrój oparty na stanie średnim. Autorem przekładu z języka greckiego wraz komentarzami jest niemiecki prawnik, historyk, polityk, tłumacz i filozof Johann Georg Schlosser (1739-1799).
Aristoteles Politik und Fragment der Oeconomik (Lubeka, Lipsk, 1798) - tom drugi niemieckojęzycznego przekładu Polityki Arystotelesa (384-322 r. p.n.e.) wraz z fragmentami Ekonomiki, nie uznawanej obecnie za autetntyczne dzieło Stagiryty. Niniejszy tom, opatrzony bogatymi przypisami, komentarzami i analizą tekstu zawiera tłumaczenie czwartej, piątej i szóstej księgi Polityki, dzieła, składającego się w sumie z ośmiu ksiąg, które zostało zredagowane najprawdopodobniej pod koniec IV p.n.e. przez ucznia i przyjaciel Arystotelesa Teofrasta z Eresos. Arystoteles zwany również Stagirytą, będąc najwybitniejszym z uczniów Platona, zapisał się jednocześnie w dziejach jako najbardziej gruntowny krytyk nauk mistrza oraz twórca systemu realizmu metafizycznego. W 367 r. p.n.e. przybył do Aten i wstąpił do Akademii Platońskiej, w której przez 20 lat był uczniem, a następnie nauczycielem i samodzielnym badaczem. Podczas nauki w Akademii studiował liczne pisma filozofów, mówców, poetów, historyków oraz przyrodników, z racji jego niebywałej erudycji potomni zgodnie określali go mianem największego autorytetu naukowego świata starożytnego. Po śmierci Platona przebywał na dworze Filipa Macedońskiego, gdzie był wychowawcą jego syna Aleksandra Macedońskiego. Po powrocie do Aten założył własną szkołę filozoficzną w pobliżu świątyni Apollina Likejosa, zwaną Lykeion (gr.Λύκειον, lýkeion). Polityka (stgr. Πολιτικά Politika) to rozprawa, w której Arystoteles zawarł swoją teorię państwa i własne poglądy na organizację państwa i ustroju politycznego. Traktat jest kontynuacją tematyki podjętej w Etyce nikomachejskiej. W Polityce Arystoteles krytykuje przedstawiony w Państwie Platona idealny ustrój państwowy. Jak wskazuje, proponowana przez Platona wspólnota własności prowadzi do zaniedbań z powodu rozproszenia odpowiedzialności. Z kolei wspólność kobiet prowadzi do zniszczenia więzi rodzinnych, a w konsekwencji do destrukcji stosunków międzyludzkich, a nie jak to widział Platon do wzmocnienia ich. Arystoteles twierdzi, iż aby państwo mogło istnieć potrzebna jest różnorodność, a centralizacja i ujednolicenie jest zaprzeczeniem jego idei. Państwo powinno być bowiem wspólnotą, a nie jednolitym organizmem. Wywody Arystotelesa nie tworzą uporządkowanego wykładu, zdają się raczej żywą dyskusją z samym sobą, a także z Platonem. Arystoteles na wszystkie sposoby, szukając prawdy, rozważa sprawy państw idealnych i istniejących, wady i zalety ustrojów, przyczyny ich upadków, czynniki stanowiące o szczęściu obywateli: bogactwo, wojny, warunki geograficzne, liczbę ludności, a nawet metody wychowawcze, problem aborcji, rolę gimnastyki i muzyki. Ważnym wątkiem Polityki jest typologia ustrojów politycznych. Arystoteles wyróżnia trzy ustroje właściwe: monarchię, arystokrację i politeję oraz trzy zwyrodniałe: tyranię, oligarchię i demokrację. Arystoteles wskazuje monarchię jako najlepszy ustrój polityczny, jednak dokonuje on wyraźnego rozdzielenia na ustrój najlepszy i możliwy do realizacji. W związku z tym, uważa, że najlepszy jest ustrój oparty na stanie średnim. Autorem przekładu z języka greckiego wraz z komentarzami jest niemiecki prawnik, historyk, polityk, tłumacz i filozof Johann Georg Schlosser (1739-1799).
Aristoteles Politik und Fragment der Oeconomik (Lubeka, Lipsk, 1798) - trzeci tom niemieckojęzycznego przekładu Polityki Arystotelesa (384-322 r. p.n.e.) wraz z fragmentami Ekonomiki, nie uznawanej obecnie za autetntyczne dzieło Stagiryty. Niniejszy tom, opatrzony bogatymi przypisami, komentarzami i analizą tekstu zawiera tłumaczenie siódmej i ósmej księgi Polityki, dzieła, skladającego się w sumie z ośmiu ksiąg, które zostało zredagowane najprawdopodobniej pod koniec IV p.n.e. przez ucznia i przyjaciel Arystotelesa Teofrasta z Eresos. Uzupełnieniem publikacji jest przekład fragmentów dzieła Oeconomik, które, jak zaznacza autor tłumaczenia w przedmowie, dotarło do jego rąk, jako dzieło Arystotelesa. Arystoteles zwany również Stagirytą, będąc najwybitniejszym z uczniów Platona, zapisał się jednocześnie w dziejach jako najbardziej gruntowny krytyk nauk mistrza oraz twórca systemu realizmu metafizycznego. W 367 r. p.n.e. przybył do Aten i wstąpił do Akademii Platońskiej, w której przez 20 lat był uczniem, a następnie nauczycielem i samodzielnym badaczem. Podczas nauki w Akademii studiował liczne pisma filozofów, mówców, poetów, historyków oraz przyrodników, z racji jego niebywałej erudycji potomni zgodnie określali go mianem największego autorytetu naukowego świata starożytnego. Po śmierci Platona przebywał na dworze Filipa Macedońskiego, gdzie był wychowawcą jego syna Aleksandra Macedońskiego. Po powrocie do Aten założył własną szkołę filozoficzną w pobliżu świątyni Apollina Likejosa, zwaną Lykeion (gr.Λύκειον, lýkeion). Polityka (stgr.Πολιτικά Politika) to rozprawa, w której Arystoteles zawarł swoją teorię państwa i własne poglądy na organizację państwa i ustroju politycznego. Traktat jest kontynuacją tematyki podjętej w Etyce nikomachejskiej .W Polityce Arystoteles krytykuje przedstawiony w Państwie Platona idealny ustrój państwowy. Jak wskazuje, proponowana przez Platona wspólnota własności prowadzi do zaniedbań z powodu rozproszenia odpowiedzialności. Z kolei wspólność kobiet prowadzi do zniszczenia więzi rodzinnych, a w konsekwencji do destrukcji stosunków międzyludzkich, a nie jak to widział Platon do wzmocnienia ich. Arystoteles twierdzi, iż aby państwo mogło istnieć potrzebna jest różnorodność, a centralizacja i ujednolicenie jest zaprzeczeniem jego idei. Państwo powinno być bowiem wspólnotą, a nie jednolitym organizmem. Wywody Arystotelesa nie tworzą uporządkowanego wykładu, zdają się raczej żywą dyskusją z samym sobą, a także z Platonem. Arystoteles na wszystkie sposoby, szukając prawdy, rozważa sprawy państw idealnych i istniejących, wady i zalety ustrojów, przyczyny ich upadków, czynniki stanowiące o szczęściu obywateli: bogactwo, wojny, warunki geograficzne, liczbę ludności, a nawet metody wychowawcze, problem aborcji, rolę gimnastyki i muzyki. Ważnym wątkiem Polityki jest typologia ustrojów politycznych. Arystoteles wyróżnia trzy ustroje właściwe: monarchię, arystokrację i politeję oraz trzy zwyrodniałe: tyranię, oligarchię i demokrację. Arystoteles wskazuje monarchię jako najlepszy ustrój polityczny, jednak dokonuje on wyraźnego rozdzielenia na ustrój najlepszy i możliwy do realizacji. W związku z tym, uważa, że najlepszy jest ustrój oparty na stanie średnim. Fragmenty, przypisywanej Arystotelesowi Ekonomiki rozwijają pojęcie i zagadnienie ekonomiki czyli sztuki gospodarowania określoną wspólnotą. Autorem przekładu z języka greckiego wraz komentarzami jest niemiecki prawnik, historyk, polityk, tłumacz i filozof Johann Georg Schlosser (1739-1799).
Dates establertes a partir dels documents inclosos datats, una carta del 1571 i una referència temporal explícita d'una obra de 1636 ; Recull factici de diverses obres que inclou "Luoghi di Historie di varij libri che trattano Aldana e Maldonado, che è tutta una" i quatre documents al final relacionats directament amb el poeta hispanoitalià Francisco de Aldana (1537-1578): còpia de diploma en llatí per Hernando i Cosme d'Aldana (germans del poeta) i concessió per part de Francesc I de Medicis als germans Aldana d'una mercè de 300 ducats a l'any 1571, còpia de carta de don Fadrique de Toledo, IV Duc d'Alba, a Francisco de Aldana, Tordesillas, 20 de febrer de 1577, còpia i traducció a l'italià d'una carta escrita originalment en portuguès, del rei don Sebastià de Portugal a l'ambaixador Cristòbal de Moura, sobre els mèrits del capità Francisco de Aldana, Salvaterra, 10 de desembre de 1577 , carta autògrafa de Benito Arias Montano a Francisco de Aldana, Madrid, 30 de gener de 1578 ; Francisco de Aldana (Regne de Nàpols, 1537 - Kasr al-Kabir (Marroc), 4 d'agost de 1578) fou un militar espanyol, i un dels més importants poetes en llengua castellana del segle XVI, en la segona fase del Renaixement espanyol. No hi ha constància certa del lloc exacte del seu naixement, per la qual cosa i per l'existència de diferents famílies amb el mateix cognom, la seva filiació s'ha debatut durant segles: Gil Polo, en les estrofes finals del "Canto del Turia" (1564), esmenta un Aldana entre els poetes valencians del seu temps, a qui Maians (seguit després per Ximeno) identifica erròniament amb el poeta castellà, i el suposa nascut a València. Torres Amat comparteix aquesta identificació errada, però afirmant que nasqué a Tortosa, de la família dels Aldana tortosins. Menéndez Pelayo els desmenteix dient que probablement era de Valencia de Alcántara, i encara Rodríguez-Moñino el faria d'Alcántara, sense prou fonament. Finalment, Elias L. Rivers, basant-se en documents llavors inèdits, determinà que molt probablement era nascut al regne de Nàpols i fill del militar extremeny Antonio de Aldana ; Manuscrit sobre paper; 298 x 210 mm. ; Enquadernació en pergamí sobre cartró, títol manuscrit al llom: "Histaldana" ; Aquest manuscrit ha estat objecte d'estudi a l'article d'Adalid Nievas Rojas, '"Para seguir cortes y servir a los reyes de la tierra": las vidas cruzadas de Aldana y Arias Montano a raíz de un nuevo documento', publicat a Studia Aurea, 2021, núm. 15, p. 533-610. Disponible a https://doi.org/10.5565/rev/studiaaurea.450 ; Manuscrit sobre el llinatge dels Aldana, integrat per tres seccions ben diferenciades: Breve ragguaglio ed historia di Don Ferdinando d'Aldana, primo dei Maldonadi, istorie ricavate dei vari libri, e documenti che trattano della famiglia Perez d'Aldan Maldonado. L'obra en una primera part explica la història del fundador de la família Aldana, Hernado de Aldana, i com va canviar el seu cognom per Maldonado arran d'un duel que va guanyar contra Guillem de Normandia mentre feia un pelegrinatge a la Mare de Déu de Montserrat. La segona part, titulada "Luoghi di Historie di varij libri che trattano Alda-na e Maldonado, che è tutta una", conté una antologia de passatges extrets de diferents llibres que tracten sobre la família Aldana o sobre alguns dels seus membres, citant diferents fonts, com ara el "Libro de las cosas y grandezas memorables de España" o "La crónica de la orden de Calatrava". La tercera i última part del manuscrit conté quatre documents relacionats directament amb Francisco d'Aldana o amb la seva família
