Suchergebnisse

Op 10 mei 1940 viel Duitsland België aan. In de daarop volgende dagen ging de Belgische Staatsveiligheid over tot de internering van Duitsers die in het onbezette gebied woonden. Ook nazigezinde Belgen werden opgepakt, zoals ook communisten. Ze werden allen weggevoerd naar Frankrijk. Nauwelijks bekend is dat veruit de meeste gearresteerden Joden waren, die in de jaren 1930 nazi-Duitsland hadden ontvlucht! België maakte blijkbaar geen onderscheid.00Deze publicatie volgt het lot van de Joodse gedeporteerden vanaf mei '40. Hun lot vermengt zich met dat van Joden die België in 1940-1944 ontvluchten. Vanuit Drancy en elders werden zo'n 5.850 Joden uit België gedeporteerd. Haast niemand keerde in 1945 levend terug.00Hun namen zijn vergeten, hun gelaat is vervaagd. Het onderzoeksteam van Kazerne Dossin gaat in een ruim geïllustreerde tekst uitvoerig in op hun verhaal. Daarna volgen niet minder dan 4.300 teruggevonden foto's. De publicatie sluit af met een uitvoerige namenindex

Op 25 februari 2021 is het tachtig jaar geleden dat de Februaristaking plaatsvond. Nederland was op dat moment bijna een jaar door de Duitsers bezet. De staking was een verzetsactie tegen de bezetter, een openlijk en massaal protest tegen de Jodenvervolging in Nederland en in heel Europa. De razzia van 22 en 23 februari 1941 in Amsterdam, waarbij 387 Joodse mannen werden opgepakt en naar Mauthausen gedeporteerd, vormde de directe aanleiding voor de Februaristaking. Wally de Lang reconstrueert de geschiedenis van die razzia en traceert de achtergrond van al deze mannen. Over de meesten was niets bekend toen De Lang aan dit onderzoek begon, er bestond zelfs niet eens een volledige namenlijst. Door grondig speurwerk heeft zij van alle mannen althans iets van hun geschiedenis kunnen achterhalen.0Het boek vertelt het verhaal van hun deportatie, van wat er daarna gebeurde en hoe zij aan hun einde zijn gekomen. Ze achterhaalde soms een gezicht, van bijna allemaal is er de laatste handtekening, we weten nu waar en uit wie ze zijn voortgekomen, waar ze hebben gewoond, welke schoolopleiding ze hadden. Zo krijgt elk van hen een naam

In 'Buitengewone transporten' wordt het verhaal verteld van de deportaties van Joden, Roma en Sinti uit Nederland in de periode 1940-1945. Centraal daarin functioneerde kamp Westerbork dat voor bijna ieder van hen als depot diende, een tussenstation tussen huis en haard en de concentratie- en vernietigingskampen elders in Hitler-Duitsland. Met meer dan 100 transporten werden 107.000 personen gedeporteerd. Van hen overleefden slechts 5.000 mensen.0In dit boek is voor het eerst de verspreide kennis over de Jodentransporten bijeengebracht. Maar ook is veel nieuwe informatie uit recent onderzoek opgenomen. Het resultaat is dat menig beeld moet worden bijgesteld, zoals over het aantal transporten, het gebruik van personenrijtuigen of over het bekende ?treinbord?. Nieuw is ook dat niet alleen de rol van de Nederlandse Spoorwegen wordt behandeld maar ook die van de Deutsche Reichsbahn, alsook hun plek in de naoorlogse geschiedenis van de verwerking van de oorlog. Een naoorlogs verhaal waarin pas na veertig jaar de0goederenwagen iconisch wordt voor de Holocaust.0'Buitengewone transporten' verschijnt aan de vooravond van de 80-jarige herdenking van het eerste transport met Joden dat op 15 juli 1942 vanuit kamp Westerbork naar Auschwitz vertrok. Deze en alle volgende transporten zijn met vermelding van datum, vertrekplek, bestemming en aantal gedeporteerden opgenomen.

"Tijdens de Tweede Wereldoorlog ontwikkelden de nazi's plannen om een eigen diamantindustrie op te zetten. Met het oog op de benodigde expertise bleef een groep Joden die werkzaam was in die bedrijfstak met hun gezinnen lange tijd vrijgesteld van deportatie. Toch werden in 1944 ook zij naar Bergen-Belsen gestuurd. Toen het Duitse plan op niets uitliep werden van de ene dag op de andere de mannen en vervolgens de vrouwen afgevoerd naar andere kampen, waar velen omkwamen. De kinderen bleven ontredderd en zonder bescherming achter. Zij zouden ten dode opgeschreven zijn in het door honger en tyfus geteisterde kamp, als een Pools-Joodse vrouw, 'Schwester Luba', zich niet over hen ontfermd had. Dankzij haar overleven de meeste van de bijna vijftig kinderen. 'Diamantkinderen' vertelt hun opmerkelijke verhaal, zoveel mogelijk in hun eigen woorden. Daarbij is gebruik gemaakt van video-interviews uit de jaren negentig en van speciaal voor dit boek uitgevoerde interviews met nog in leven zijnde kinderen. Bettine Siertsema (1955) werkt als universitair docent geschiedenis aan de Vrije Universiteit te Amsterdam. Zij publiceerde een studie naar de levensbeschouwelijke aspecten van Nederlandse concentratiekampdagboeken en -memoires, 'Uit de diepten' (diss. 2007) en in 2018 'Eerste Nederlandse getuigenissen van de Holocaust, 1945-1946' en een bundeling essays over Holocaustliteratuur, 'Verhalen van kwaad'"--Back cover